Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γράφει ο Σ. Παιδάκος

Το τελευταίο σκηνικό του συμμοριτοπολέμου εξελίχτηκε στο Γράμμο και στο Βίτσι, βρίσκοντας νικητή τον Ελληνικό Στρατό. Δεν είχαν καλά-καλά τελειώσει οι εκκαθαρίσεις των συμμοριτών στην Ελληνική μεθόριο, και στην Αθήνα είχε ήδη αρχίσει η κόκκινη προπαγάνδα να απλώνει τα δίκτυα της. Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων της πρωτεύουσας, όπως μας εξιστορεί ο πρώην γγ του ΚΚΕ κ. Ελευθέριος Σταυρίδης, υπήρχαν βιβλία που «μαρτυρούσαν» το τι «τράβηξαν» οι αγωνιστές της αριστεράς, από τον Ελληνικό στρατό, τυπωμένα μάλιστα και σε χαρτί της «UNRRA». Μπορεί η αριστερά να νικήθηκε κατά κράτος στα γεγονότα του 1949, μας μπήκε όμως ολότελα καβάλα στα χρόνια που ακολούθησαν, συνέπεια της ασχετοσύνης και της ανικανότητας των μεταπολιτευτικών αστικών καθεστώτων. Μία μικρή ίσως αντίσταση πρόσφερε η επανάσταση του 1967, αλλά και αυτή ήταν με λάθος τρόπο. Μπορεί να έπεφτε ξύλο στα υπόγεια της οδού Μπουμπουλίνας, αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάποιος που έχει λάθος ιδέες θα τις απαρνηθεί με το ξύλο. Είχε επανειλημμένως τονιστεί από τον κ. Σταυρίδη όταν δίδασκε προπαγάνδα στο ΥΕΘΑ ότι, ή αριστερά αντιμετωπίζεται με ιδεολογικά όπλα, και όχι με διώξεις. Αλλά ουδέποτε εισακούστηκε. 

 Όλα αυτά τα χρόνια η κόκκινη προπαγάνδα δρούσε ανεξέλεγκτη. Ιδού πως περιγράφει την ασχετοσύνη των μεταπολεμικών κυβερνήσεων ο υβριστής της Χρυσής Αυγής κ. Θεοδωρόπουλος, στο φύλλο της Κυριακάτικης «καθημερινής»: « Ενώ το 1974 τη δημοκρατία την αποκατέστησε ένας πολιτικός της παραδοσιακής δεξιάς, η αριστερά κατάφερε να την εμφανίσει ως επίτευγμά της. Η αριστερά, η οποία απέκτησε δικαιώματα στην κοινοβουλευτική νομιμότητα χάρη στον Καραμανλή, εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει τη δεξιά, της οποίας αυτός ηγείτο, ως χουντική απόφυση και να κραδαίνει το σκιάχτρο της έξωθεν παρέμβασης, με την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. 

Πώς το πέτυχε αυτό; Φταίνε οι ενοχές της αστικής παράταξης για τη μετεμφυλιακή της θητεία; Φταίει το γεγονός ότι η αστική παράταξη ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να διεκδικήσει την πνευματική ηγεμονία;/  Κι ο κουκουλοφόρος που τρώει μια σφαλιάρα από τον αστυνομικό νομίζει πως είναι ήρωας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και καίει την Αθήνα, όπως ο δύσμορφος χρυσαυγίτης ταυτίζεται με τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους του».

Η αριστερά πήρε μαζί της όλον τον πνευματικό κόσμο της Χώρας μας ή σχεδόν όλον. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κάποιος ο οποίος είχε αριστερές ιδέες ή ήταν αριστερών φρονημάτων, θεωρούνταν sic τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Μέχρι και φιέστες μουσικές οργάνωναν οι αριστεροί στα μέσα της δεκαετίας του 70  με πρωτεργάτες τους Θεοδωράκη και σία, δήθεν για να γιορτάσουν την επάνοδο της δημοκρατίας στον τόπο.

 Στην πραγματικότητα ήταν γιορτή για την επάνοδο των κομμουνιστών από την παρανομία, μιας και τους νομιμοποίησε ο «εθνάρχης» της πυρκαγιάς, όχι γιατί τους αγαπούσε, αλλά επειδή εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του. Βλέπετε χωρίς κομμουνιστές στη βουλή δεν ήταν δυνατή η ένταξη της Χώρας μας στην τότε ΕΕ, οπότε θα χάνονταν και η δόξα για τον «κηπουρό». Το κερασάκι στην τούρτα για την επικράτηση των κομμουνιστών μπήκε από τον «εθνάρχη». Έκτοτε οι Έλληνες παραδόθηκαν στη χλιδή που πρόσφερε η επίπλαστη ευφορία του χρήματος που εισέρευσε στη Χώρα μας, αφήνοντας το Έθνος έρμαιο στον ιστό της κόκκινης προπαγάνδας, καθώς και στις ορέξεις των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα επαναπαύτηκαν στη σιγουριά της νίκης το 1949, νομίζοντας ότι ξεμπέρδεψαν μια και καλή με τους κομμουνιστές. Δεν γνώριζαν όμως ότι είχαν απέναντί τους επαναστατικό και όχι αστικό κόμμα. Νόμισαν ότι επανάσταση γίνεται μόνο με ένοπλα μέσα, όπως το νομίζουν και σήμερα. 

Γι αυτό οι κομμουνιστές χρησιμοποιώντας επαναστατικές ιδεολογικές μεθόδους πήραν με το μέρος τους όλο τον πνευματικό κόσμο της Πατρίδος μας. Αυτό ήταν το όπλο τους. Μέσω των πνευματικών ανθρώπων κατάφεραν να παρουσιάζουν την λαθεμένη τους ιδεολογική σκέψη σαν να πρόκειται για αναγνώσματα από την Αγία Γραφή. Και το κατάφεραν. Στα 66 χρόνια που πέρασαν από το τέλος του συμμοριτοπόλεμου, μέσα από βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, έντυπα, συγκεντρώσεις στα πνευματικά κέντρα, ομιλίες κλπ., κατάφεραν να έρθουν στην εξουσία. Και αντί οι μνημονιακές δυνάμεις της αντιπολίτευσης να πλαισιώσουν το κίνημα της Χρυσής Αυγής, κάθονται και παίζουν τις κουμπάρες με την αριστερά, μη δυνάμενες να αντικρίσουν τον οικονομικό στραγγαλισμό που υφίσταται η Πατρίδα μας. Τα επαναστατικά κινήματα αντιμετωπίζονται με άλλα επαναστατικά κινήματα. Διπλός ο ρόλος των Ελλήνων Εθνικιστών. Από τη μία πρέπει να αποτινάξουμε την αριστερά που μας κατσικώθηκε στο σβέρκο, και από την άλλη το θλιβερό μνημονιακό τόξο της αντιπολίτευσης. Και ξέρετε γιατί θα τα καταφέρει η Χρυσή Αυγή; Γιατί όπως προανέφερα, τα επαναστατικά κινήματα επικρατούν πάντα.

ΥΓ. Η «δυσμορφία» των Χρυσαυγιτών δεν ξέρω πως δένει με το υπόλοιπο άρθρο του κ. Θεοδωρακόπουλου. Μάλλον το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου του αρθρογράφου, που ασχολείται με τη χρυσαυγίτικη «δυσμορφία», θα χρίζει επείγουσας ιατρικής παρακολουθήσεως, μη σας πω ότι επιβάλλεται και φαρμακευτική αγωγή.

Ἐθνικισμός