Γλῶσσα ἴσον Πατρίδα κι Ἔθνος.

 

φωτογραφία

 

Κατά τόν Πλάτωνα «τά πράγματα τοῖς γράμμασι μεμιμένα» καί ἄλλως: Ἡ ποσότητα καί ἡ ποιότητα τῆς πληροφορίας πού ἐμπεριέχεται στίς λέξεις τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, «ὄνομ’ἀρ’ἐστί, ὡς ἔοικε, μίμημα ἐστί φωνή ἐκείνου ὅ  μιμεῖται» (Πλάτων Κρατύλος, 423,β).

Ὀνοματοποιός = ὁ ποιῶν, ἐπινοῶν ὄνομα, ἰδίως μιμούμενος φθόγγον τινά φυσικόν (Ἀθήναιος, 3.99, γραμματική, Ἀριστοτέλης, Ἠθικά 2,7). «Δεῖ ἐπίστασθαι… τό εἶδος τιθέναι εἰς τέ τά γράμματα καί τάς συλλαβάς», (Πλάτων Κρατύλος 390Ε).

 Ἄλλως ὁ Πλάτων ὁδηγεῖ τήν σκέψη μας στήν ἀναζήτηση τῶν ἀρχέγονων φυσικῶν φθόγγων, οἱ ὁποῖοι χρησιμοποιήθηκαν ὡς βάση γιά τήν ἐπινόηση τῶν γραμμάτων/στοιχείων τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου καί συνεπῶς στήν δημιουργία τῶν λέξεων τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας.

          Ἀπό δέ τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἀλικαρνασσέως, στό «Περί συνθέσεως τῶν ὀνομάτων» ἔργο του (ΙΓ κεφ.) ἔχουμε:

          «’Εξ ἁπάντων δή φημί τούτων ἐπιτηδεύεσθαι δεῖν τό καλόν ἐν ἁρμονία λέξεως ἐξ ὧν περ καί τό ἡδύ. Αἰτία δέ κανταῦθα ἤ τε τῶν γραμμάτων φύσις καί ἡ τῶν συλλαβῶν δύναμις, ἐξ ὧν πλέκεται τά ὀνόματα, ὑπέρ ὧν καιρός ἄν εἴη λέγειν, ὥσπερ ὑπεσχόμην»  καί ἄλλως ὅτι, ὁ χρωματισμός τοῦ λόγου ὀφείλεται στήν φύση τῶν γραμμάτων, ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζει καί ἡ δύναμη τῶν συλλαβῶν. Ἡ ἔμφαση δέ τήν ὁποία δίδει ὡς «αἰτία δέ κανταῦθα», δηλαδή ὡς αἴτιον τῆς φύσεως τῶν γραμμάτων, ἐνισχύει καί ὑπογραμμίζει τήν φυσική προέλευση τῶν γραμμάτων/στοιχείων τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καί τῶν λέξεων τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας.:

          Καί συνεχίζει (γιά τά γράμματά μας) :

          «Ἔστι δή ταῦτα τόν ἀριθμόν ζ, δύο μέν βραχέα τό ε  καί τό ο, δύο δέ μακρά το τε η καί τό ω τρία δέ δίχρονα τό τε α, καί τό ι καί τό υ, καί γάρ ἐκτείνεται καί συστέλλεται καί αὐτά οἱ μέν δίχρονα, ὥσπερ ἔφην, οἱ δέ μεταπτωτικά καλοῦσιν»

          «Τῶν δέ καλουμένων ἀφώνων ἐννέα ὄντων, τρία μέν ἔστι ψιλά, τρία δέ δασέα, τρία δέ μεταξύ τούτων, ψιλά καί τό κ τό π καί τό τα, δασέα δέ τό τε θ καί τό φ καί τό χ, κοινά δέ ἀμφοῖν τό τε β καί τό γ καί τό δ».

          Αὐτός εἶναι ὁ διαχωρισμός καί ἡ ὁμαδοποίηση τήν ὁποία μᾶς παραθέτει ὁ Διονύσιος ὁ Ἀλικαρνασσεῦς, ὅσον ἀφορᾶ στά γράμματα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου.

          Καί στό αὐτό κεφάλαιό του:

          «Μεγάλη δέ τούτων ἀρχή καί διδάσκαλος ἡ φύσις, ἡ ποιοῦσα μιμητικούς καί θετικούς ἡμᾶς τῶν ὀνομάτων, οἷς δηλοῦται τά πράγματα κατά τινας εὐλόγους καί κινητικάς τῆς διανοίας ὁμοιότητας, ὑφ ἧς ἐδιδάχθημεν ταύρων τε μυκήματα λέγειν καί χρεμετισμούς ἴππων καί φριμαγμούς τράγων, πυρός τε βρόμον καί πάταγον  ἀνέμων   και  συριγμόν   κάλων  και  ἄλλα τούτοις ὅμοια παμπληθῆ τά μέν φωνῆς μηνύματα, τά δέ μορφῆς, τά δέ ἔργου, τά δέ πάθους, τά δέ κινήσεως, τά δ’ἡρεμίας, τά δ’ἄλλου χρήματος ὅτου δή».

          Ἔτσι καί μέ αὐτά, (ὁ Διονύσιος ὁ Ἀλικαρνασσεύς) εἶναι πραγματικός καταπέλτης κατά τῆς συμβατικῆς γλωσσολογίας.

Καί ἡ σύνθεση τῶν θέσεων τοῦ Πλάτωνος καί τοῦ Διο-νυσίου  Ἀλικαρνασσέως μέ αὐτήν τοῦ Πυθαγόρα (ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, φιλοτέχνησε τά Γράμματα) καταφαίνεται στόν περίφημο ὅρκο τῶν Πυθαγορείων: «Οὐ μά τόν ἀμετέρα γενεά παραδόντα τετρακτύν, παγάν ἀενάου φύσεως ῥιζώματα ἔχουσαν» (Τά πάντα ἔχουν τήν πηγή τους στήν αἰώνια – ἀέναο φύση, στό αἰώνιο κοσμικό γίγνεσθαι).

          Ἀλλά καί ἀπό τόν Αἰσχύλο καί τόν Προμηθέα 458, λαμβάνουμε την πληροφορία «Καί μήν ἀριθμόν ἔξοχον σοφισμάτων, ἐξηῦρον αὐτοῖς, γραμμάτων δέ σύνθεσιν, μνήμην ἁπάντων μουσομῆτερ ἐργάνην». Πέραν τούτων καί ὁ Ἀλκιδάμας (ρήτωρ ἀκμάσας κατά το 432 π.Χ.) μᾶς πληροφορεῖ, «Γράμματα μέν γε πρῶτος Ὀρφεύς ἐξήνεγκεν, παρά Μουσῶν μαθῶν» (ὁ Ὀρφεύς ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τήν ψυχή τῆς Ἱερῆς Ἑλλάδας, ἴσως περί τό 1500 π.Χ. ὅταν ἀνασύνταξε τήν ἀρχαιοτάτη –προκατακλυσμιαῖα – ἑλληνική παράδοση μέ τούς Ἱερούς Λόγους, τούς Ὀρφικούς Ὕμνους κ.λ.π.).

          Ἐπίσης καί ἀπό τόν Ὅμηρο μαρτυρία τῆς ἀρχαιοτάτης γραφῆς μας (ἀναφερόμενος στήν ἐπιστολή τοῦ Προίτου (Ἰλ.ζ,169) «γράψας ἐν πίνακι πυκτῶ θυμοφόρα πολλά».

          Μαρτυρίες περί τῆς πανάρχαιας Ἑλληνικῆς μας γραφῆς εἶναι καί οἱ μετά τήν ἀνακάλυψη:

1.    Τῆς ἱερογλυφικῆς γραφῆς τοῦ Δίσκου τῆς Φαιστοῦ.

2.    Τῆς πινακίδας τοῦ Δισπηλιοῦ τῆς Καστοριᾶς, 5250 π.Χ.

3.    Τῆς Κροκάλης τῆς Καυκανιᾶς, 5250 π.Χ.

4.    Τοῦ ὀστράκου τῆς νησίδος Γιούρα τῶν Σποράδων 5500 π.Χ.

5.    Τῆς πινακίδας τῆς Γκλοζέλ, 10.000 π.Χ.

Ἡ Λατινική γλῶσσα (πρώτη θυγατέρα τῆς Μητέρας Ἑλληνικῆς, ὡς γνωστόν), προκύψασα διά τοῦ Χαλκιδικοῦ (Χαλκίδα Εὐβοίας) ἀλφαβήτου μας κατά τόν 6^ο π.Χ.αἰ. καί ἔγινε τό δικό τους ΑLPHABETO, τά πρῶτα δέ τῶν ἐντεῦθεν Λατι-νογενῶν γλωσσῶν γραπτά κείμενά τους ἀνάγονται σέ μετά Χριστόν μ.Χ. περιόδους (ὅπως καί στό, ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ – πώς ἡ Ἑλληνική γονιμοποίησε τόν Παγκόσμιο Λόγο – ὑπό Ἄννας Τζιροπούλου) ὡς, τῆς ἀγγλικῆς κατά τόν 8^ον μ.Χ. αἰῶνα (εἶμαι – αϊ άμ  Ναυσιπλοΐα – navigation,  Ὄψ,  ὀπή – open κλπ.) τῆς Γαλλικῆς (dame ἐκ δάμαρ, ἐκ ρ. δαμάζω,=παλλακίς -δα, ma= μοῦ -dame ἤτοι ὄχι… κυρία, venir – βαίνω) κατά τόν 9^ο μ.Χ. τῆς γερμανικῆς κατά τόν 4^ον μ.Χ. αἰῶνα (βρῶσις – γερμ. Brot κλπ).

Οἱ ἐντεῦθεν νεόφυτοι γλωσσολόγοι – τῆς Ἑλληνικῆς – (σάν μή ἀπόφοιτοι, ὅσοι,  περί τά τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας), γιά τήν υἱοθέτηση τῶν περί αὐτῆς (Ἑλληνικῆς γλώσσας) ἀρχαίων μας (Πλάτωνος, κλπ.) προϋπόθεση εἶναι, προφανῶς, νά ἀπεμπλακοῦν – πελαγοδρομοῦντες στά ρηχά «νερά»  ἐκ τῆς ρηχῆς μᾶλλον διδαχῆς τους – ἀπό  τούς μηδέποτε ὑπήρξαντας «Ἰνδο-ευρωπαίους» …, Ἰνδοευρωπαϊκῆς … «γλώσσας τους»,  περί φοινικικοῦ (δῆθεν) τοῦ ἀλφαβήτου μας κλπ., (ἐπ’αὐτοῦ καί τό σπουδαιότατον ΘΕΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ ὑπό Στάμου Καραμούζη θετικοῦ ἐπιστήμονος) χάριν καί τῆς ὀφειλο-μένης δεοντολογίας καί αὐτοπροσδιορισμοῦ τους. (Ἴσως ἐξ αὐτῶν κάποιοι, ἐξ ἀγνοίας καί πλάνης ἤ ὑποβολιμιαῖα, θά μποροῦσε νά εἰπῆ: ὅτι καί στά σχολεῖα μας διδάσκονται Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί ἔτσι μαθαίνουν καί τό πολυτονικό, κωμικοτραγικό ὅμως, ἀφοῦ στήν ἐκεῖ μετάφραση εἶναι μονοτονικά, δίδοντας ἔτσι τήν ἐντύπωση – χάσματος στούς μαθητές ὅτι εἶναι πιό ἀπωθητικά τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί πιό ξένη ἡ γλῶσσα μας).

Ἔχουσα ἡ γλῶσσα μας – γράμματά μας, ὡς ἄνω, τήν Συμ-παντική – ἐκ φύσεως προέλευσή της καί ἐνέχουσα προσωδία, πού ἐγνώριζαν – εἶχαν ἐπίγνωση – οἱ (Παν) ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, δέν χρησιμοποιοῦσαν σύμβολα (γιά τήν μακρά, βραχεῖα δασεῖα, ψιλή, ὀξεία φωνή καί περίσπασή της)  πρός ἀπόδοση σαφοῦς, ἐπιθυμητοῦ νοήματος – ἀπορίας, θαυμασμοῦ, εἰρωνείας, εὐθύτητας, κλπ. κυμάνσεις τοῦ λόγου – (ἄλλως μή μονότονης φωνῆς).

Πρός τοῦτο, πρό 2.500 ἐτῶν (500 π.Χ. περίπου), Γραμματικοί Ἀλεξανδρινοί Ἕλληνες ἐπινόησαν ἀντίστοιχα σύμβολα, (τόνους καί πνεύματα  – πού δι’ αὐτῶν καί μόνο ἡ ἐτυμολογία, προέλευση – τῶν λέξεών μας -) ἤτοι τήν ὀξεῖα (΄), βαρεῖα (`), ψιλή (⁅), δασεῖα (‘) καί τήν περισπωμένη (~), καί πρός σχετική ἄσκηση – διατήρηση τῆς προσωδίας ἀπό τούς ἐντεῦθεν Ἕλληνες, ἀλλά καί γιά τήν κατά «τήν μετανάστευσή της» (γλώσσας μας) καί τήν ὀρθή ἐκμάθησή της ἔξωθεν τῆς χώρας μας.

Μ’ αὐτήν τήν γλώσσα μας, τήν ἀκριβολογούσα, ὀξύνουσας τόν νοῦ, γονιμοποιήσασα – ούσα  ὅλες τίς ἄλλες γλῶσσες καί τίς (θυγατρικές της) Λατινογενεῖς (MATHEMATIC κλπ), πορευθέντες ἔκτοτε Ἕλληνες ἐντός καί σ’ ὅλον τόν πλανήτη μας, διακρίθηκαν πρωτοποριακά σέ κάθε ἐπιστημονικό καί μή τομέα, προκαλέσαντες τόν θαυμασμό (ἐκδηλωθέντα καί μή) καί γιά τό πνεῦμα τους, τῶν πάντων.  Μέ ὅλα τά μετά τήν Ἐθνική Παλιγ-γενεσία Συντάγματά μας μέ σχετικό ἄρθρο τους προβλεπόταν ἠ διαφύλαξή της.

Ἔτσι προπολεμικά ἐψηφίσθη ὁ ἱδρυτικός, τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν – τό Ἀνώτατο Πνευματικό Ἵδρυμα τῆς χώρας μας, Νόμος 4398/1929, κατά τόν ὁποῖο ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν «… μελετᾶ καί κανονίζει τά τῆς Ἐθνικῆς γλώσσης, παρασκευάζει καί κανονίζει τά τῆς Ἐθνικῆς γλώσσης, παρασκευάζει καί συντάσσει καί δημοσιεύει τήν Γραμματικήν, τό Συντακτικόν καί τά λεξικά αὐτῆς …», ὅπως  ἔτσι  περιελήφθη  στήν «Καθημερινή» τῆς  22.8.2012 ἐπιστολή τοῦ καθηγητοῦ – Ἀκαδημαϊκοῦ κ. Κουνάδη, σχετικά μέ ΝΕΑ «Γραμματική» Ε-ΣΤ΄Δημοτικοῦ ὑπό κ. Εἰρ. Φιλιππάκη κ.λ.π., παρά τόν Νόμο αὐτόν καί τῆς διαμαρτυρηθείσης Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, καί ἀπαντητική τους στήν ἴδια ἐφημερίδα τῆς 11.9.2012 τῶν αὐτόθι διατεινομένων γλωσσολόγων.

Μέ τόν Ν. 1228/82 μέ 1 μόνο ἄρθρο κατ’ἀρχήν, «περί …..ἐγγραφῆς μαθητῶν στά Λύκεια …» προστέθηκε ἐσπευσμένα καί ἄρθρο 2 – διά τροπολογίας  (7.1.82 -Ἅη Γιαννιοῦ, ἡμέρες Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιᾶς γιά τούς Ἕλληνες, Χριστιανούς), προηγηθείσης πράξεως νομοθ.περιεχομένου τοῦ (τότε) Προέδρου τῆς Δημοκρατίας (ἐκδοθείσης κατ’ ἄρθρο 44 παρ.1 τοῦ Συντ/τος «γιά τήν ἀντιμετώπιση ἔκτακτης ἐξαιρετικά ἐπεί-γουσας καί ἀπρόβλεπτης ἀνάγκης») – καί ποία ἡ τοιαύτη… ἀνάγκη; – διαλαμβάνοντος : «μετά τή δημοσίευση του παρόντος Νόμου ο τονισμός του γραπτού ελληνικού λόγου γίνεται σύμφωνα με το μονοτονικό σύστημα» (χωρίς ποινή.. γιά τόν μή …. Συμμορφούμενο…), ἐρήμην τῆς διαμαρτυρηθείσης (τότε) Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καί τοῦ ἄνω ἱδρυτικοῦ της Νόμου, καί – κατ’ ἐπανάληψη καί ὡς ἄνω – μόνης, ἐπί τοιούτων, περί τῆς γλώσσας μας, ἁρμοδίας.

Στά σχετικά πρακτικά τῆς τότε Βουλῆς (ὅπως αὐτά διαλαμβάνονται στό, ἐντεῦθεν, τοῦ Ἀντωνίου Ἀντωνάκου «βιβλίο του «Γλῶσσα ποῖ πορεύει»)  μέ ὑπουργό Παιδείας τόν κ. Βερυβάκη τῆς τότε Κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, μεταξύ τῶν, ὡς ἐπιχειρημάτων…, διαλαμβανομένων (ὑπό τῶν 9… ἀγορητῶν ΕΛΕΥΘ. ΒΕΡΥΒΑΚΗ, ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ, ΣΤΕΦ. ΤΖΟΥΜΑΚΑ, ΓΙΑΝ. ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑ, ΠΑΝ.ΚΑΤΣΑΡΟ, ΔΙΟΝ. ΜΠΟΥΛΟΥΚΟ, ΜΑΝ. ΓΛΕΖΟ, ΚΩΝ.ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ ΚΑΙ ΓΕΩΡΓ. ΔΑΒΙΔΟΥΠΟΥΛΟ – περί (… πρόσχημα) «ἁπλοποιήσεως» τῆς γλώσσας μας (ἄρα καί τοῦ νοῦ κατά φαῦλο κῦκλο), περί οἰκονομίας ἐκτυπώσεως ἐφημερίδων καί γενικά τοῦ κράτους, (παραπειστικά καί ἐκ τοῦ… ἀποτελέσματος, ἀφοῦ δέν ἐξοικονομήσαμε… ἀντιθέτως)  καί ὅπου οἱ μαθητές τῶν σχολείων ἀναφέρονται … τρόφιμοι,  γιά τήν ἐπιβολή αὐτή τοῦ μονοτονικοῦ (μετά 2.500 ἔτη, ὡς ἄνω, τοῦ ἱστορικοῦ τονισμοῦ τῶν λέξεων τῆς γλώσσας μας, πνεύματα – πνοή της – ζωή,  κ.λ.π.), μέ συσταθεῖσα πρός τοῦτο Ἐπιτροπή ἀπό τούς :1) Εμ. ΚΡΙΑΡΑ, ομοτ.καθ.Παν.Θεσ/νίκης ὡς Πρόεδρο καί (μέλη), 2) Φάνης Κακριδής, Καθ.Παν. Ἰωαννίνων, 3) Χρῆστος Τσολάκης, Φιλ. Καθηγ. Πειρ. Σχολ. Παν/μίου Θεσσαλονίκης, 4) Βασ. Φόρης, Δ/ντής Ἰνστ. Νεοελ. Σπουδῶν Παν. Θεσσαλονίκης, 5) Δημ. Τομπαΐδης, συμβ. Β’ τοῦ ΚΕΜΕ, 6) Ἀριστ. Βουγιούκας, εἰδ. συμβ. τοῦ ΚΕΜΕ, 7) Χρ. Μιχαλές, φιλ/γος καθ. μέ Μ.Κ. 5, ἐκπρόσωπος τῆς ΟΛΜΕ, 8) Ἀπόστ. Κοτλίτσας δάσκαλος μέ 6^ο βαθ. ἐκπρόσωπος ΔΟΕ καί 9) Αλόη Σιδέρη, φιλ/γος καθ. μέ βαθμό Γυμνασιάρχη ἐκπρόσωπος τῆς ΟΛΜΕ – ἤτοι οὐδείς δηλώσας γλωσσολόγος Ἕλληνας – εἶναι καί τό ὑπό τοῦ, ὡς ἄνω, (τότε)  κ. Κουτσοχέρα κατατεθέν κείμενον:

 

Ἔχουμε

ὅμικρον : ο,ό,ὸ,ὀ,ὁὂ,ὃ,ὄ,ὅ                                          9

ἔψιλον:   ε,έ,ὲ,ἐ,ἑ,ἓ,ἔ,ἒ,ἕ                                            9 ὕψιλον:   υ κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενο              17

ἰῶτα  :    ι         κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενο        17 ὠμέγα :    ω,ῳ,ὠ  κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενο     24

ἤτα  :    η      κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενο           24

ἄλφα  :   α,ᾀ,ἄ,    κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενο     26

ΚΕΦ.  : ᾼ,ᾼ,ῌ,ῼ  κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενα        3

ΚΕΦ. Φωνήεντα    κατά τό δυνατόν πολυτονιζόμενα      8

                                                          Σύνολο       137

 

«… ἄν δέν εἴχαμε τόνους καί πνεύματα καί εἴχαμε μόνο ἕνα σημεῖο τότε θά ἔχουμε 14»,ἐπικαλέσθηκε δηλαδή γιά τό μονοτονικό – κατάργηση πνευμάτων, αὐτό τοῦτο τό προνόμιο καί ἐμπλουτισμό πού ἔχουν οἱ λέξεις μας καί φωνήεντά μας, τά 7, μέ τά πνεύματα κλπ., (ὁποία ἀντίφαση καί τραγική εἰρωνία!…), πρός ἀπόδοση σαφοῦς, ἐπιθυμητοῦ νοήματος, ὅπως  ἐπίσης οἱ 7 μουσικές νότες, τυχαῖο; (Ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι), μέ τά μεσοδιαστήματά τους ἀποδίδουνἁρμονία πού … ἄν διά νόμου (;) καταργηθοῦν, γιά «ἁπλοποίηση» τότε καί ἡ μουσική ….μονότονη. Ἔτσι, οἱ, ὡς ἄνω ἐκ φύσεως, φθόγγοι – κυμάνσεις τοῦ γραπτοῦ λόγου ἔγιναν… εὐθεία, μ ο ν ό τ ο ν ο ι,    καί τό ὡς ἄνω π.χ. ε μονότονα ….    Εεεε …. (βελάζει). (Στά αὐτά ἄνω πρακτικά, μεταξύ ἄλλων καί ὅτι, ὅλοι οἱ γλωσσολόγοι τάσσονται ὑπέρ τοῦ μονοτονικοῦ – χωρίς νά κατονομάζεται οὐδείς – καί ὅτι τήν ἴδια θέση παίρνει και ὁ σημερινός  τότε καθηγητής τῆς γλωσσολογίας στό Παν/μιο Ἀθηνῶν Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ, ὁ ὁποῖος φέρεται νά εἶπε: «Πολύ περισσότερο δυνατή και ιστορικά δικαιολογημένη είναι κατά τη γνώμη μου η τονική απλοποίηση ή και κατάργηση ακόμη της διακρίσεως των τόνων (μονοτονικό σύστημα), υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι θα δηλώνεται η τονιζόμενη συλλαβή με κάποιο συμβατικό τονικό σημείο» και… ὁ νοῶν… νοήτω (;), μέ συνισταμένες χωρίς … συνι-στῶσες.  

Ἔκτοτε μέ τόν μονοτονικό γραπτό «λόγο» προέκυψαν οἱ ἀσάφειες, ὅπως :  «Ο δάσκαλος μου είπε (ὁ δάσκαλος μοῦ εἶπε;  ἤ ….  ὁ δάσκαλός μου εἶπε) καί περαιτέρω «ἁπλοποιήσεις…» ὅπως λέξη …: Νιώθω (δέν σημαίνει νοιώθω ἐκ νόος – νοῦς, ἔννοια), «…  μέ προσοχή ὁδηγεῖτε» μέ – ει – (ἐπιβράβευση ἤ ἐπιταγή … μέ – η – νά ὁδηγῆτε).

          Ἔκτοτε   μέ  τήν  ἐκτροπή τοῦ μονοτονικοῦ καί σέ   ἀ τ ο ν ι κ ό (ὡς καί τά γραπτά ὄχι μόνο μαθητῶν) – χωρίς τήν μέχρι τώρα, ἀνέκαθεν, ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ, ἀλλά, μέ «σχολική» τοιαύτη… Μικρή Νεοελληνική τοῦ Μαν. Τριανταφυλλίδη (μπλέ ἐξώφυλλο) στήν ὁποία χαρακτηρίζονται οἱ γνωστές προθέσεις μας (ἐν, εἰς, ἐξ…ἀμφί…ὑπέρ…) ὡς ἀπαρχαιωμένες … δηλαδή ἀπωθητικές στούς μαθητές,  κατά τό δοκοῦν ἑκάστου, πλήρης ἀσάφεια (ὡς μέ τά :  επιπλέον,  αὐτό πού ἐπιπλέει; ἀπαρέμφατο; ἤ ἐπί πλέον; ) καί κατάρρευση τοῦ γραπτοῦ μας… «λόγου» συνάμα καί τῆς γλώσσας μας καί τήν ἕνεκα τούτου γενική (κατάρρευση) τῆς Ἐθνικῆς Παιδείας – πέραν τῶν ἀντεθνικῶν διδασκαλιῶν ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως ἤ διά ποδηγητηθέντων ἐπίορκων ἁρμοδίων ὀργάνων, ὡς π.χ. τό πολύκροτο (εὐτυχῶς ἀποσυρθέν μέ τήν γενική τῶν Ἑλλήνων κατακραυγή), βιβλίο Ἱστορίας ΣΤ΄ Δημοτικοῦ (περί…. συνωστισμοῦ…. στήν παραλία τῆς Σμύρνης, ἀντί σφαγιασμοῦ, καταστροφή), προσέτι, μέ τά ἄφρονα ἀντιπαιδαγωγικά «φορτώματα» τῶν μαθητῶν, πρό τῆς μυελώσεως τῶν νευρώνων τους, ἄρα (ἐπιπτώσεις) καί στήν πνευματική τους καί ψυχική τους ὑγεία, κατά τούς εἰδικούς   – οἱ δέ διαδοχικές ἔκτοτε Κυβερνήσεις μας μέ ὅλα τά «φάσματα» τῶν ἀντίστοιχων Κοινοβουλίων δέν ἀνέκοψαν, ὡς ὤφειλαν, τήν κατάρρευση αὐτή τῆς Παιδείας μας, μέ τόν ἐλοχεύοντα κίνδυνο ἀποκοπῆς ἀπό τίς ρίζες μας, ἀλλά ἀντίθετα, ὑπηρετικά; ὡς «θεραπαινίδες»;

          Κατά καιρούς ὅμως ἀπό τότε (1982) μέχρι σήμερα σημαί-νοντες Ἕλληνες ἔχουν ἐπισημάνει καί ἐπικρίνει (μέ δημοσιεύ-σεις σέ ἐφημερίδες κ.λ.π.), τό ἐπιβληθέν δολίως καί ἐπειγόντως μονοτονικό ὡς, ἄνω, τοῦ γραπτοῦ μας λόγου, καί τίς ἐπιπτώσεις του, ὡς:

          – Στήν «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» τῆς 10 Αὐγ. 2001 ὑπό τοῦ Στελ. Γιατρουδάκη – ὡς διορθωτής σχολικῶν βιβλίων – ὑπό τίτλο: Τα παιδιά μας διδάσκονται λάθος την ελληνική γλώσσα. 
 «Γλωσσικά εὐτράπελα ἀκόμη καί σέ ἔντυπα τοῦ ὑπουργείου παιδείας – Λάθη πολιτικῶν, δημοσιογράφων καί δημοσίων ὑπηρεσιῶν», ὅπου καί ὁ τότε ὑπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου ἀναφέρθηκε σέ … περιβαλλοντολογική ἐκπαίδευση, ἀντί περιβαλλοντική καί πώς ὁ αὐτός … δέν πῆγε κἄν στό ραντεβοῦ μέ τήν Ἑλληνική γλώσσα, στό αὐτό δέ φύλλο της καί τό ὑπό τῆς Βικτωρίας Ντακουνάκη ἄρθρο της ὅπου ἀναφέρεται σέ σχολικά βιβλία π.χ. τῆς Α’Λυκείου (Αρχές Οικονομίας σελ. 75) : «μισθός ειναι η αμοιβή του μισθωτού και ότι δίνεται ως αντάλλαγμα», ὅπου τό ὅ,τι ἔχασε καί τόν τόνο καί το κόμμα του, ὡς εἰδικοῦ συνδέσμου, (καί βέβαια ἡ δασεῖα του  ‛ χάθηκε… ὡς ἄνω, ἀπό χρόνια…), ὅπου ἐπίσης καί τό: Γι’ αὐτό διαβάζουμε σέ σχολική ἔκθεση:«με τα λίγα περσικά που ήξερε ο Λεωνίδας, είπε στον Ξέρξη: μολών λαβέ»; μέ ἄλλα πολλά τέτοια.

          – Στήν «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» τῆς 19 Αὐγ. 2001 ἄρθρο: Συντακτικά καί ὀρθογραφικά ὀλισθήματα στά σχολικά βιβλία.  Τά παιδιά μας διδάσκονται λάθος τήν ἑλληνική γλώσσα».

 

Τό αὐτό εἶχε εἰπεῖ καί ὁ ἀκαδημαϊκός καί καθηγητής τῆς Γλωσσολογίας κ.Τσοπανάκης γιά τήν «Νεοελληνική Γραμματική», ὅτι δήλαδή ὅσοι προσπάθησαν νά μᾶς πείσουν ὅτι μέ την «ἀναπροσαρμογή» τῆς Γραμματικῆς Τριανταφυλλίδη ἀλλοιωμένη καί ἀκρωτηριασμένη, διά τοῦ μονοτονικοῦ, διδάσκονται οἱ νεοελληνόπαιδες τήν… Ἑλληνική γλώσσα. 

Ἡ αὐτή ἄποψη-θέση, ὅτι ἡ νοσοῦσα παιδεία μας ὀφείλεται στό μονοτονικό, ἐξεφράσθη καί ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν διά τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ καθηγητοῦ κ. Κουνάδη τήν 31.3.09 στό συνώνυμο Πνευματικόν Μέλαθρον.  Κυριολεκτικά ἡ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα τῆς 31.3.09 κατεκλύσθη ἀπό ἐπιφανεῖς παράγοντες τοῦ πνεύματος καί τῆς διανοήσεως. Ἐκπρόσωποι τῆς θρησκευτικῆς καί στρατιωτικῆς  ἡγεσίας,  προεξάρχοντος  τοῦ  Προέδρου  τῆς  Δημοκρατίας  κ. Παπούλια, παρακολούθησαν καθηλωμένοι τόν διαπρεπῆ ἀκαδημαϊκό καθηγητή κ. Κουνάδη, ἔχοντας αἰσθανθεῖ τό ρῖγος ἀπό τά τεκμήρια διαλύσεως καί παραλύσεως τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, συνειδητοποίησε τήν βαρειά, δική της εὐθύνη. Διά τοῦτο ἤρθη στό ὕψος τῶν μηνυμάτων, πού ἐξέπεμψε ὁ ἐκλεκτός εἰσηγητής, ὁ ὁποῖος ὑπέδειξε τρόπους ἐξόδου τῆς γλωσσικῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν ἐσχάτη αὐτή παρακμή (ὡς, ἀνάσυρση ἀπό τά ράφια καί ἀπό τά καροτσάκια παλαιο-βιβλιοπωλῶν τῆς Γραμματικῆς Ἀχιλ.Τζαρτζάνου. (ἐλλείπει ἀπό τά σχολεῖα Γραμματική Ἑλληνικῆς Γλώσσας πρό πολλῶν ἐτῶν…).  

Στήν «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 28 Νοε. 2004 υπό τίτλο: «Επικίνδυνα ανορθόγραφη η νέα γενιά δασκάλων» – Έρευνα του Πανεπιστημίου Πατρών αποκαλύπτει άγνοια στοιχειωδών κανόνων, υπό αν. καθ. Γ. Ν. Μοσχόπουλου.

            Ἀναφέρει λοιπόν ὁ καθηγητής αὐτός κ. Μοσχόπουλος καί ἀναγράφεται στήν ἐφημερίδα αὐτή:

            Ὡς καί ὁ τίτλος: «Ἐπικίνδυνα ἀνορθόγραφη ἡ νέα γενιά δασκάλων», ὁ ὁποῖος κ. Μοσχόπουλος καθηγητής παιδαγωγικοῦ τμήματος τοῦ Παν/μίου Πατρῶν. Καί συνεχίζει περί τά τῆς ἔρευνας, παραθέτοντας ἀποκαλυπτικά λάθη σέ γραπτά ὑποψηφίων δασκάλων, ὅπως «να σημειώσεται», «πολέμησαι», «είταν», «προτειμούσε», «καταλύγει»,  «δωθεί»,  «ἑπομένος», «Ο ελληνικός λαός, ο ὁποίος έχει ζητήσει την προστασία των δυνάμεων τρισευτυχιμένος γιορτάζει», ὅτι οἱ δισύλλαβες λέξεις δέν τονίζονται καί ἄλλα τοιαῦτα, παραθέτοντας καί σχετικούς πίνακες μέ ποσοστά μεγάλα ὑποψηφίων δασκάλων μέ ὀρθογραφικά λάθη, (καλύπτουσα ἡ ἔρευνα αὐτή τήν προηγούμενη 10ετία, 1993 – καί 2002 ὥστε: Γραπτά μέ ὀρθογραφικά λάθη 351,7 ἐπί 1037, ἤτοι ∼ 34%) προφανῶς, ἐντεῦθεν, τραγική ἐπιδείνωση καί μέ τήν «ἀναπαραγωγή» τους πρός μαθητές τοιούτων δασκάλων).

Στήν ἐφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ»  τῆς 1ης Νοεμβρίου 2007 (ἡμέρα Πέμπτη) δημοσιεύθηκε ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΛΕΜΕΣΟΥ,  στόν  τότε ΠΡΟΕΔΡΟ τῆς Κύπρου κ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ μέ τίτλο: «Μιξοβάρβαρα μιλοῦν οἱ νέοι μας. Θέμα Ἐθνικῆς ἐπιβίωσής μας ἡ καλλιέργεια τῆς Γλώσσας μας, στό ἴδιο δέ κείμενο τοῦ ὑπομνήματος αὐτοῦ ὁ Ε.Λ.Λ. ἔστειλε καί στόν Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ.Κάρολο Παπούλια καί στούς ἀρχηγούς τῶν κομμάτων, ἀπό 5 ὑπότιτλους: 1) Λάθος ὁ ὑποβιασμός τῶν Ἀρχαίων. 2) Οἱ νέοι μας μιλοῦν μιξοβάρβαρα.

5) Ἡ γλῶσσα μας ἀντίσταση στήν παγκοσμιοποίηση.

Στήν ἐφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» τῆς 13 Ἰανουαρίου 2006 (ἡμέρα Παρασκευή) δημοσιεύθηκε ὑπό τόν τίτλο:«ΓΡΟΘΙΑ» ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΕΕ ΣΤΟΝ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ «Θέλουμε νά μάθουμε Ἑλληνικά» ἐπιστολή τοῦ 15μελοῦς τοῦ 10ου ΤΕΕ Θεσσαλονίκης μέ ἐπικεφαλίδα: «Χρέος τῆς Πολιτείας νά μήν ἀποφοιτήσουμε ἀγράμματοι».

Διαμαρτυρίες καί δηλώσεις ἐπωνύμων:

            Ἡ πρώην Ὑπουργός Παιδείας καί Πολιτισμοῦ Κύπρου, Κλαίρη Ἀγγελίδου: «Ἔχω ζήσει ὅλη αὐτή τήν καταστροφή πού συντελέστηκε μέ τό μονοτονικό… Νά ξυπνήσουμε ἐπί τέλους γιά νά διαφυλάξουμε τήν γλώσσα μας καί τήν ὕπαρξή μας»10.10.1995.

            Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» 4.2.1994 «Εἶναι φοβερό καί ἀπερίγραπτο τό κακό πού προκαλεῖ στήν χώρα μας καί τήν ἐπιβίωσή της.

              Ὁ κ. Κωνστ. Νικολάου Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. 1977-1981, γράφει: «Ὁ τρόπος πού ψηφίστηκε στή Βουλή τό 179 Προεδρικό Διάταγμα, ἦταν ἐντελῶς ἀντιδημοκρατικός, ἀπαράδεκτος καί ἔνοχος»(ἐφημ.«Χριστιανική, 2.9.1993).

            Ἡ καθηγήτρια Μαρία Σαββάκη (Πανεπ. Κρήτης, γλωσσολόγος καί ψυχίατρος) ἀποδεικνύει σέ ἐργασία της, ὅτι τό διαβόητο καί «τό διάτρητο μονοτονικό σύστημα, προξενεῖ στά παιδιά καί στούς νέους, καταφανῶς καί μέ αὐξανόμενο ρυθμό σοβαρώτατα προβλήματα, δυσορθογραφίας, δυσλεξίας, ἀλαλίας».  Στά διάφορα ἐπιχειρήματα πού μέχρι πρό τινος εἶχαν ἀναπτυχθῆ (φιλοσοφικά, γλωσσικά, φιλολογικά, Ἱστορικά) προστίθεται τώρα καί ἡ μαρτυρία τῆς θετικῆς ἐπιστήμης τῆς Ἰατρικῆς γλωσσολογίας.

            Ὁ τέως Ἀρχιεπίσκοπος Β. καί Ν. Ἀμερικῆς κ. Ἰάκωβος (Οἰκον. Ταχυδρ. 11/95) γράφει:…  «Συρρίκνωση τῆς ἑλληνικότητας τῆς γλώσσας θά ἀκολουθηθῆ ἀπό μία ἄλλη συρρίκνωση τῆς  πατρίδας. Καί τότε τί θά γίνουμε;

            Ἦταν ἡ γλῶσσα τῶν Χριστουγέννων, τῶν Θεοφανείων, τῆς 25ης Μαρτίου, τῆς Ἀνάστασης, τοῦ σπιτιοῦ μας… ἡ γλῶσσα τῶν τόνων καί τοῦ πνεύματος τῆς ἱστορίας μας….

 ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ (Ἀρχαία Ὀλυμπία 7.8.1996) ὁ καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Κωντ. Νιάρχος, δήλωσε: «Εἶμαι ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ. 1ον γιατί εἶναι σαφῶς ἀντιεπιστημονικός τρόπος γραφῆς.  2ον διότι ἡ μετατροπή τοῦ ἰσχύοντος συστήματος γραφῆς εἶναι ἀντισυνταγματική, ἐφ’ ὅσον δέν ἐρωτήθησαν τά Πανεπιστήμια πού ἦταν τά ἁρμόδια».

            Ἐπίσης, στό Τρίτο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο, ὁ Βάσκος Γερουσιαστής μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκαδημίας τῆς Βασκωνίας ARZA PUJANA JUAN JOSE προειδοποίησε: «Τοῖς Ἕλλησι οὕτω ποιοῦσι, αὐτοχειρία ἐστί».

            Ὁ Ἀντ. Σαμαράκης ἐδήλωσε: Κάθε ἔξωθεν ἐπέμβαση δέν εἶναι μόνο ἐγκληματική εἰς βάρος τῆς γλώσσας, δηλαδή εἰς βάρος ἑνός πολύτιμου ἐθνικοῦ κυττάρου, ἀλλά εἶναι καί βλακώδης. Μία ἀπό τίς πρόσφατες δυναμιτιστικές ἀπόπειρες ἐναντίον τῆς γλώσσας μας εἶναι καί τό περιβόητο μονοτονικό (ἐφημ. «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» 19.2.1990).

            Ὁ Μαρξιστής φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης ἐδήλωσε μεταξύ ἄλλων: «Ὁ πλοῦτος τῆς σημερινῆς γλώσσας μας ὀφείλεται στήν συνέχειά της ἀπό τ’ἀρχαῖα ἑλληνικά»(…).  Ἀναφερόμενος στό μονοτονικό, κατηγόρησε δριμύτατα αὐτούς πού κατάργησαν τούς τόνους, λέγοντας: «Ἄν δέν θέλετε κύριοι νά κάνετε φωνητική [ἐνδεικτικά σημειώνουμε κάποιες λέξεις, πού γράφονται ἀνορθόγραφα, πρῶτον γιά νά ἐθίζεται σιγά-σιγά ὁ Ἕλληνας στήν φωνητική γραφή, δεύτερον γιά νά πεισθῆ ὁ ἀναγνώστης ἰδίοις ὄμμασι, ὅτι οἱ ὑποσχέσεις πού δόθηκαν περί καταργήσεως τῶν διπλῶν συμφώνων, τῶν πολλῶν ἴ,ὁ,ἔ, καί τῶν διφθόγνων τηροῦνται… μέ εὐλάβεια… Αὐτό θά πῆ συνέπεια!  Κατάργησις διπλῶν συμφώνων, π.χ.: τρελός, κλωσόπουλο, γρίπη, παλικάρι, κορδέλα, καμιά. Κατάργησις διφθόγγων: π.χ. ἔβρει, ἧβρε, πνεύβμα, οἰνόπνεβμα.  Τροπή τοῦ ὠμέγα ὤ, σέ ὄμικρον ὁ  π.χ. ποπό, σβόλος, μαντίλι, χίμηξε, γλιστρῶ, κοτρόνι, γλιτόνω!!!],  ὀρθογραφία, τότε πρέπει ν’ἀφήσετε τούς τόνους καί τά πνεύματα, γιατί αὐτοί πού τούς βάλανε ξέρανε τί κάνανε… Αὐτοί, οἱ Κριαρᾶς καί οἱ ἄλλοι… (παραλείπεται ἡ λέξη) πού ἔκαναν αὐτές τίς μεταρρυθμίσεις –αὐτό παρακαλῶ νά γραφτῆ στίς ἐφημερίδες – δέν ξέρουν τί εἶναι γλώσσα… Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καί τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, πού εἶναι τελικά ἡ καταστροφή τῆς συνέχειας. ἤδη τά παιδιά δέν μποροῦν νά καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη» ( ἐφ. «Ἐλευθεροτυπία»,  19.2.1989).

 

14) Σχετικά λοιπόν μέ τήν σημασία πού ἔχουν γιά τήν ἑλληνική γλώσσα οἱ τόνοι καί τά πνεύματα πού ἐμεῖς καταργήσαμε, ὁ Στ. Ράμφος σημειώνει: «Οἱ τόνοι καί τά πνεύματα εἶναι προσωδίες: δηλαδή σύμβολαπού συντελοῦν στήν προφορά ὅπως τά σύμβολα στήν μουσική σημειογραφία. Εἶναι ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς γραφομένης Ἑλληνικῆς γλώσσας, εἶναι ἡ ἑρμηνευτική σέ πολλές περιπτώσεις τῆς ἐτυμολογίας τῶν λέξεων, εἶναι ἡ συμβολική ἀποτύπωση τῆς παλαιᾶς προσωδίας….

            Ἡ μουσικότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης εἶναι ἐφάμιλλός τῆς συμπαντικῆς».

                                                                                                             Γ. Ξενάκης

           

«Ἡ ἀρχέγονη μουσικορρυθμική διάσταση τῆς γλώσσας μας, πού μνημειώνεται στούς τόνους καί τά πνεύματα, ἐπηρεάζει ἔμμεσα τήν λειτουργία τῆς σύνολης ἐκφράσεως καί κατά συνέπεια στήν τονική «ἁπλοποίηση» χορδίζεται μοιραία παραφωνία».                          

                                                                                                            Σ. Ράμφος

           

Ὁ διδάκτωρ τῆς Φιλολογίας, λέκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γ.Τ. Τουρλίδης σημειώνει: «Εἶναι γεγονός ὅτι αἱ ἀξίαι ἑνός ἔθνους καταπίπτουν, ἀφ’ἤς στιγμῆς οἱ μέν φιλόσοφοι χυδαΐζουν, οἱ δέ χυδαῖοι κυβερνοῦν. Οὔτε ἡ κατάργησις τῶν τόνων ὠφέλησε ἀπό πλευρᾶς ἀνακουφίσεως τῶν μαθητῶν, διότι, ὅπως λέγει ὁ Ἀριστοτέλης διά τούς νέους «οὐ γάρ παίζουσι μανθάνοντες, μετά λύπης γάρ ἡ μάθησις» καί ἀκόμη «μόνον γάρ μόνιμον τό κατ’ἀξίαν ἴσον».  Ἐφ’ὅσον καταργήθηκαν οἱ τόνοι διατί δέν καταργοῦν οἱ ἁρμόδιοι, διά νέας γραμματικῆς, καί τά πάθη συμφώνων, βάσει τῶν τόνων;(π.χ. πρωθυπουργός-πρωτυπουργός, καθημερινή-κατημερινή)».  Ἀθῆναι 1987 «Λεξικτόνοι καί τονοπλῆκται», σελ. 5.

            Ἡ συντηρήτρια ἔργων τέχνης καί ἀρχαιολογικῶν εὐρημάτων Ἐλευθ. Βρεττάκη ἀπό τή Bremy τῆς Γερμανίας ἀνησυχεῖ, γιατί οἱ Ἕλληνες ἐξακολουθοῦν νά ἀνέχωνται τήν κατάργησι τοῦ ἱστορικοῦ τονισμοῦ ἡ ὁποία προκάλεσε κατά γενική ὁμολογία τήν ἀλλοίωση καί ἀποδιοργάνωσι τῆς γλώσσας. Διερωτᾶται, λοιπόν,πῶς εἶναι δυνατόν ἡ μητέρα γλῶσσα, νά ὑπονομεύη τίς θυγατέρες της.

            Ὁ γλωσσολόγος Καθηγητής καί Ἀκαδημαϊκός Λίνος Πολίτης ἐχαρακτήρισε τό μονοτονικό Προεδρικό Διάταγμα ἀσαφές, πολύπλοκο καί ἐλλιπές («Καθημερινή» (12.9.82) στηρίζοντας τούς ἰσχυρισμούς του σέ ἕναν ὁλόκληρο κατάλογο στοιχείων.

            Ὁ καθηγητής τοῦ φιλοσοφικοῦ τμήματος τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου Χ. Γιανναρᾶς δηλώνει: «Τό μονοτονικό ἀποδιαρθρώνει τήν σύνταξη». Καί ἀλλοῦ… «Ἡ Ἑλλάδα τελείωσε ἀπό τήν στιγμή πού αὐτοκαταργήθηκε γλωσσικά».

                                                                        ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 28.4.1996

 

            «Ὅσα περισσότερα στοιχεῖα διαφοροποιοῦν τίς λέξεις μεταξύ τους, τόσο ἕνα παιδί μέ δυσλεξίακατανοεῖ καί βοηθάει τόν ἑαυτό του στήν ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν του».

                             Φραγκούλη Ἀθηνᾶ (Λογοπεδικός, Ἀθῆναι, 16.1.1997).

 

            «Ἀπογορεύεται σέ οἱονδήποτε κάθε ἀναδημοσίευση ποιήματός μου, ἔστω καί ἀποσπασματικά, ἔστω καί μισοῦ στίχου, μέ οἱοδήποτε πρόσχημα, ἀκόμα καί πρός σχολιασμό, ἐάν δέν εἶναι στό πολυτονικό!  

                                            ΑΣΣΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ (ποιητής)

 

            Τό μονοτονικό λοιπόν, μόνο ὡς προϊόν διανοητικῆς στρεβλώσεως μποροῦμε νά τό δεχθοῦμε καί ὄχι ὡς στάδιο ὁμαλῆς μετεξελίξεως τοῦ γραπτοῦ μας λόγου.

                                                                                    Κωνστ. ΒΡΑΧΝΙΑΣ

                                                   ΑΘΗΝΑ 1992 «ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ» σελ. 28.

 

Τό «σχέδιο» δέν τό ἐκπονοῦν τυχαῖοι. Παίζουν τήν Ἱστορία μας, ἀλλά καί τήν Παγκόσμια Ἱστορία, στά δάχτυλα, ἔχουν γιά συμβούλου ψυχολόγους καί κοινωνιολόγους εἰδικευμένους καί μυημένους στόν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τῆς ἀλλοτρίωσης τῶν λαῶν.

                                                                                                Χάρης Λαμπίδης

«Ἀντί-ἐπιθέσεις» ΑΘΗΝΑ 1986

 

 Ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι οἱ γλῶσσες δέν νομοθετοῦνται…

            … Ἄς ἐλπίζουμε ὅτι ὁ λαός, φωτισμένος ἀπό ὅσους γράφουν, δέν θά ξεστρατίσει ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀκρίβειας καί τῆς εὐγένειας καί τῆς μουσικότητας, πού δυνάμει περικλείει ἡ ἑλληνική γλῶσσα».

                             Ἀπό τό βιβλίο «Παιδεία καί γλώσσα» 1986

                                                                                     Κωνστ. ΤΣΑΤΣΟΣ

                                           (πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας)

 

Κυκλοφόρησαν καί βιβλία, ἐνδεικτικά: ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ, ὑπό Χαρᾶς Τσικοπούλου, ἐκδ. 3^η, 1997, ὅπου:

 

Τό μονοτονικό καί ἡ ὁμοηχία, ὡς:

ἀκριβή             =          τήν οἰκονομικῶς ἀπρόσφορη

ἀκριβῆ             =          τήν πιστή ἀντιγραφή

θεία    =          τό συγγενικό πρόσωπο

θεῖα                 =          τά ἱερά

ὅρος    =          τό ὕψωμα

ὄρος    =          διάταξη, συμφωνία

 

Εἶναι ἑλληνικά δέν διαβάζονται …

 

Τό μονοτονικό ὡς μηχανικό, γλωσσοκτόνο καί παράλογο σύστημα.

 

Ἡ ἰσοπέδωσις συνεχίζεται, ἐνῶ ἡ γλωσσική μας ἐξαθλίωσις ολοκληρώνει τήν πολιτιστική μας ὑποτέλεια.

 

Ὅπου καί: «Ποτέ Ἔθνος δέν διαστρέφει τήν γλώσσα του χωρίς νά διαστρέφη ἐν ταυτῶ καί τήν παιδείαν του».

            Πέραν τούτων καί ἀπό ἔρευνα, πού έγινε σχετικά μέ τήν ἀπαραίτητη καί Ἐθνικά διδασκαλία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στά σχολεῖα, ἔδειξε ὅτι, τό ἀναγκαιότατο τοῦτο, ὑπερβαίνει τό 95% κατά τούς ἐρωτηθέντες, δασκάλους – καθηγητές.

          Εἶναι γνωστό ἐπίσης ὅτι στούς ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές ἡ πλέον συμβατή γλῶσσα εἶναι ἡ ἀρχαία Ἑλληνική, ὡς μή ὀριακή, οἱ δέ σχετικές πολυεθνικές ἑταιρεῖες ΓΝΩΣΙΣ, ΝΕΥΤΩΝ, ΙΚΑΡΟΣ – Ἑλληνικές οἱ λέξεις τους – ἀναπαριστοῦν τίς λέξεις της (Γλώσσας μας) μέ ὁλοκληρώματα (μαθηματικά).

          Ἡ ἔκδοση ὑπό τοῦ κ. Ἰω. Τσέγκου, ψυχιάτρου, τοῦ βιβλίου «Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΝΩΝ» διευθυντοῦ, στήν Ἀθήνα, τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου (Α.Ψ.Κ.), μετά ἀπό σχε-τική ἔρευνα (παρουσιασθεῖσα στό 18^ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο στήν Κῶ καί Ἀθήνα στις 17.5.2004). Ἡ σκέψη γιά τήν ἔρευνα προέκυψε ἀπό τό γεγονός ὅτι, ἀπό τῆς, ὡς ἄνω, αὐθαι-ρέτου κ.λ.π. ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονικοῦ καταγράφηκε μεγάλη αὔξηση κρουσμάτων μαθησιακῶν διαταραχῶν (δυσλεξίας κ.λ.π. τῶν παιδιῶν, ὅπου στό Κέντρο αὐτό κατέφθαναν διαρκῶς γονεῖς γιά τά παιδιά τους).

          Ἡ ἔρευνα πραγματοποιήθηκε ἐπί 3 σχολικά ἔτη ἀπό τό Κέντρο αὐτό (Α.Ψ.Κ.) καί τό Ἰστιτοῦτο Διαγνωστικῆς Ψυχο-λογίας ἀπό τόν κ. Ιω. Τσέγκο καί τούς κλινικούς ψυχολόγους  Δ. Βεκιάρη καί Θ. Παπαδάκη σέ 50 παιδιά, ἀμφοτέρων τῶν φύλων, δύο ὁμάδες τῶν 25 παιδιῶν 6-9 ἐτῶν, δημοσίων σχολείων τῆς Ἀττικῆς καί ἀνῆκαν σέ οἰκογένειες μέ ὅμοιο μορφωτικό καί οἰκονομικό ἐπίπεδο.

          Οἱ δύο αὐτές ὁμάδες, συμβατές μεταξύ τους, ὡς πρός ὅλες τίς μεταβλητές, ἐκτός μόνον ὅτι ἡ μία διδασκόταν καί ἀρχαῖα Ἑλληνικά μόνον 2 ὧρες τήν ἑβδομάδα – Σάββατα – στήν «Ἑλλη-νική Ἀγωγή» – «ἀρχαῖοι» καί ἡ ἄλλη ὄχι (ἁπλῶς σέ Δημόσιο Σχολεῖο) –«μονοτονικοί».  Τά ἀποτελέσματα τῆς ἔρευνας ἔδειξαν ὅτι οἱ «ἀρχαῖοι» σέ σύγκριση μέ τους «μονοτονικούς» παρουσιάζουν πολύ καλύτερες μαθησιακές ἐπιδόσεις (αὔξηση ὁπτικοαντιληπτικῶν δεξιοτήτων κ.λ.π.) καί ἐπί πλέον ἔχουν ἐλάχιστες ἕως μηδενικές πιθανότητες νά ἐμφανίσουν συμπτώ-ματα δυσλεξίας (σχετικές δημοσιεύσεις στά «ΝΕΑ» τῆς 18.5.2004 ὑπό τόν τίτλο «Τά Ἀρχαῖα προλαμβάνουν τήν δυσλεξία»,  στήν «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τῆς 29.5.2004 ὑπό τίτλο «Ἀρχαῖα Ἑλληνικά κατά δυσλεξίας»,  στήν «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» τῆς 13.6.2004 «Ἡ ἐκμάθηση τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν ὡς Εὐοδωτικός Παράγων στήν Ψυχοεκπαιδευτική Ἐξέλιξη τοῦ Παιδικοῦ – Πιλοτική Πειραματική Ἔρευνα»).

          Ἀντί σύσσωμοι, ἀπό τῆς ὡς ἄνω, ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονι-κοῦ (ὅπως καί κατ’αὐτῆς, τότε) καί τῶν ἐντεῦθεν, ἐξ αὐτοῦ, ἐπιπτώσεών του στήν γλώσσα μας ὡς, τοὐλάχιστον, οἱ, ἐνδεικτικά, ἀνωτέρω) καί κατά συνέπειαν στήν Παιδεία (μας), οἱ κατοικοῦντες καί  παροικοῦντες  στήν Ἑλλάδα μας γλωσσολόγοι, ἤ ἔστω εἵς ἕκαστος, δέν ἐπέδειξαν σθεναρή, – ἀνάλογη τῆς, ὡς θά ἀνέμενε κανείς ἐκ τῆς εἰδικῆς καί κατά τήν, ὡς ἄνω, προέλευσή της (γλώσσας μας), γνώσεώς τους – ἀντίδραση καί ἀντίσταση πρός ἀποτροπή, τῆς καταρρεύσεώς της (γλώσσας μας), διορατικά ἤ ἔστω καί ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος – ἐξηγῶντας συνάμα καί ἐνημερώνοντας καί τόν Ἑλληνικό λαό – γονεῖς καί μή – μή ἐπιδείξαντες καί μή ἀποδείξαντες τόν, ὡς προμαχώνα ρόλο τους, ὥστε Ἕλληνες ὄντες γλωσσολόγοι, γόνοι (ὡς θά ἔπρεπε) τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας καί τῶν περί αὐτῆς φιλοσόφων προγόνων μας (Πλάτωνος κ.λ.π.), συνταχθέντες ἄλλως στήν, γιατί ὄχι ἐκ σχεδίου, Κολόβωσή της καί στήν κατιούσα, ἀφελληνιστικά καί – ἀφοῦ γλῶσσα = Πατρίδα,  ἐκτοπιστική, ἀπό τήν χώρα μας –   – ἐχούσης, ἀπό πλάσεως κόσμου,  μοναδικά,  τό προνόμιό της – πορεία, ἀντί, ὡς ὤφειλαν, πρός ἀνακοπή καί ἀνάσχεσης, (τό μόνο πού ἀπέδειξαν εἶναι ὅτι, δέν γνωρίζουν τήν Ἑλληνική γλώσσα ὀρθά, ἀποδεχθέντες τό μονοτονικό).

          Ἀντιθέτως, ἐπί τῆς ἀνωτέρω ἔρευνας τοῦ Α.Ψ.Κ. καί Ἰνστιτούτου Διαγνωστικῆς Ψυχολογίας (κ.Ιω. Τσέγκος κ.λ.π.), στήν «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τῆς 7.2.2006, δημοσίευμα, τοῦ Σπύρου  Δ.Μοσχονά (ὡς ὑποσημειοῦται, ἐπίκουρος καθηγητής Γλωσσολογίας Παν. Ἀθηνῶν), ἀνεπίτρεπτα, ἐμπαικτικό καί εἰρωνικό τῆς ἔρευνας αὐτῆς καί ἀπαράδεκτα, τοὐλάχιστον, γιά τόν «δάσκαλο» αὐτόν, τῶν παιδιῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ (ἐπικουρεῖ τήν ἐπιστήμη;) ὑπό τόν (εἰρωνικό καί ἐκ τοῦ περιεχομένου του)  τίτλο, μονοτονικά «Υπεράσπιση του πολυτονικού» μέ τά ὡς: «παραλήρημα» ἡ ἔρευνα αὐτή,  περί … Κίσιγκερ… ὁ «Ψυχαριστής πρεσβύτης της Θεσσαλονίκης κ. Κριαράς» …«καί φρούδες σε πολλούς γονείς. Καί τήν εὐαισθησία αὐτή δεν την είχαν ο Ι.Κ. Τσέγκος και οι συνεργάτες του, που έσπευσαν να ανακηρύξουν κίνδυνο για την δημόσια υγεία το μονοτονικό και κολυμβήθρα του Σιλωάμ τα αρχαία Ελληνικά».  

          Ἔτσι τό σύνολο σχεδόν, τῶν μέχρι τοῦδε (ἀπό τῆς ψηφίσεως τοῦ ἄνω, περί μονοτονικοῦ Ν.1228/82) τῶν πολιτικῶν μας καί τῆς ἔνεκα τούτου καί ὡς προδρόμου, τοῦ καί προλειάναντος τόν δρόμο  ἀ φ ε λ λ η ν ι σ μ ο ῦ  καί  π α τ ρ ι- δ ο α π ω λ ε ί α ς καί δή ἑκουσίως, μέ τήν ἀνοχή μας (τοῦ Μονοτονικοῦ) ἐκπτώσεως καί καταπτώσεως τῆς Γλώσσας μας καί μεταπτώσεως (διά μεταλλάξεως) τῆς Ἐθνικῆς μας Παιδείας, σέ μή Ἑλληνική, ποδηγετηθέντων ἐκ ροπῆς ἐνδιάθετης ἤ αὐτομολησάντων, ὡς νέοι ἐφιάλτες, ΕΘΝΙΚΑ καί ἄλλως ἡττηθέντων, ὡς εὐάλωτοι ἐλλείψει Ἐθνικοῦ φρονήματος, κορυβιντιαζόντων (καί κορυβιντι α  όντων, χασμωδιακά) καί ἐπί πληρωμῆ ἀμειβομένων (δι’ ὑπεξαιρέσεως καί ἀφαιμάξεως, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος) ἀπό τόν Ἑλληνικό Λαό, ἀπεδείχθησαν – σ’αὐτήν τήν μικρο-Συμπαντική φάση τῶν 30 ἐτῶν (ὡς ἄνω, ἀπό 1982) – ἀνίκανοι ἐπιεικῶς καί προδότες θετικῶς τῆς Πατρίδος μας, διά τῆς συνεχοῦς ἀνοχῆς καί συνενοχῆς, ἀπεμπολήσεως, οὐσιαστικά, τῆς Γλώσσας μας, τό Ἔθνος μας, αὐτουργοῦντες καί συνεργοῦντες στό διαρκές τελούμενο ἔγκλημα ὑπό τήν λεοντή-μανδύα τῆς Δημοκρατίας καί τῆς δημοτικῆς (γλώσσας – ἄν καί ἡ δημοτική καί δημώδης πάντα εἶχε καί ἔχει, ὡς γνωστόν, πνεύματα) καί μέ συνοδευτική τρομοκρατία, ἐξ ἀρχῆς (τότε) ἀπό τήν Διοίκηση πρός ἐφαρμογή της (μ ο ν ο τ ο ν ι κ ῆ ς γραφῆς, ὡσάν τό….. αὐτοκίνητο νά μήν ἔχει φλάς γιά ἀριστερά καί δεξιά, ψιλή ⁅ – δασεῖα ‛ – ,  οὔτε ἀλάρμ  πρός πέδη – γιά τήν περίσπαση – φρένο, καθώς περισπᾶται ἡ φωνή μας μέ τήν περισπωμένη ˜ ).

          Κατά τό ἄνω χρονικό διάστημα καί δή μέ τήν Πρωθυπουρ-γία τοῦ Γεωργίου Ἀν. Παπανδρέου (ὡς ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

τῆς 29 Νοε. 2009)  ὁ αὐτός εἶχε ἐπαφές, ἀλληλογραφίες,  φαγοπότια κλπ., μέ τόν ἄνω πρόεδρο τῆς ἐπιτροπῆς τοῦ μονοτονικοῦ τῆς γλώσσας μας Ἐμμ. ΚΡΙΑΡΑ καί μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναγράφεται στήν ἐφημερίδα αὐτή: «Κάποια φορά μάλιστα μου πρότεινε να έρθει με την Ἀντα στη Θεσσαλονίκη για να φάμε μαζί. Ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε τον Εμμ. Κριαρά στο διαμέρισμά του πριν ένα μήνα»  καί συζήτησαν, ὅπως σημειώνεται, θέματα ἐκπαιδευτικά καί εἶπε (Κριαρᾶς) στόν Πρωθυπουργό: «Τα αρχαία να φύγουν από το γυμνάσιο και να πάνε στο λύκειο»…  «Τα παιδιά έρχονται ἀκατάρτιστα στη γλώσσα» τοὐτέστιν συνομολόγηση – καθομολόγηση, μαρτυρία, προφανῶς, περί τῆς μή ὀρθῆς διδασκαλίας τῆς Γλώσσας μας τῶν, μικροτέρων, μαθητῶν, κατά τά προηγηθέντα ἔτη (ἀπό 1982 μέχρι τῆς συζητήσεώς τους (ἐφημ. 2009), ἀπό αὐτόν τοῦτον Πρόεδρο τοῦ Μονοτονικοῦ, Ἐμ. ΚΡΙΑΡΑ τοῦ Ἐθνοκτόνου αὐτοῦ σχεδίου τους, ἤτοι, μή ὀρθῆς διδασκαλίας τῆς γλώσσας μας καί γνώστη  ἐπίσης, περί τούτου τοῦ συνδιαλεγομένου του – ἀποδεχομένου Πρωθ/γοῦ, τότε, Γ.Α. Παπανδρέου).  

          Ὁ ἴδιος, ὡς γνωστόν, ἀπό τό Καστελλόριζο, τήν νῆσο μας Μεγίστη, μᾶς ἀνήγγειλε τό ἀπροόπτως, πλήν προετοιμασθέν, περί Δ.Ν.Τ. στήν χώρα μας.

          Ἐπί ἰδίου, ὁ – καί προσβληθείς στό Σ.τ.Ε.-  Ν. 3838/24.3.10 γιά παροχή ἰθαγενείας μεταναστῶν «για την πολιτική συμμετοχή… μεταναστών…», ψηφοθηρία, ἄν καί ἰθαγένεια ἐκ τοῦ ἰθύς (εὐθύς) +γένος ( τοῦ ἰδίου μας γένους), ἄλλο ὑπηκοότητα (καί εἶναι γνωστό τό ὀξύ πρόβλημά μας μέ τους λαθρομετανάστες, πού ἄν εἴχαμε σωστά Ἐθνική (μας) γλῶσσα καί παιδεία (ἐθνικοῦ φρονήματος) θά ἦταν πολύ δύσκολη ἡ στοχευθεῖσα ἀλλοίωσή μας (μέ τά δῆθεν … ρατσισμοῦ). 

Ἡ ὑπουργός Παιδείας Ἄννα Διαμαντοπούλου αὐτή εἶχε ἐκστομίσει τήν ἀγγλική καί ὡς γλώσσα μας. Ὁ ὡς ἄνω (γιά τό μονοτονικό, γλωσσολόγος Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ ἐπελέγη πρόσφατα, ὡς γνωστόν, ὡς ὑπουργός Παιδείας.

          Καί μέχρι πρόσφατα νεοσύστατοι γλωσσολόγοι μή διαφαινόμενοι καί μή ἐμφορούμενοι ὡς, τήν ἄνω περί φθόγγων τοῦ Πλάτωνος καί Ἑλληνικῆς Γραμματείας, θεωρία, καί (μή) κατέ-χοντες, ὁμιλοῦν περί «νέων» φθόγγων (ὡς b,d,) στήν ἐκδοθείσα τους ὡς ΝΕΑ γραμματική της Ε-ΣΤ΄ Δημοτικοῦ (ὑπό Ειρ.Φιλιπ-πάκη κλπ), μέ τήν σκοπούμενη καί ἐκ τοῦ ἐξωφύλλου της (καταφαίνεται) κατάργηση Η,Υ,Ω,Ξ,Ψ, ὅπου (ἐξωφ.) τά Η & Ω μικρότερα -ὑποδεέστερα; τῶν ἄλλων πρωτίστως στά μάτια τῶν μικρῶν μαθητῶν μας, τυχαῖο; «ἐγχειρίδιο» κατακριθέν εὐρέως καί ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν – μόνη, ὡς ἄνω Ν. 4398/29, ἁρμοδία περί γραμματικῆς κ.λ.π. – διά τοῦ Προέδρου της κ. Κοντόπουλου μέ σχετική εἰδική ἐπιστολή του πρός τόν Ὑπ.Παιδείας κ. Ἀρβανιτόπουλο, πρός ἀπόσυρση αὐτοῦ τοῦ «ἐγχειριδίου», – ὅπως τοῦτο περιελήφθη στήν ἄνω σχετική ἐπιστολή τοῦ Ἀκαδ/κοῦ κ. Κουνάδη – πού ὅμως ἀπό τό  ὑπ’ἀριθ. πρωτ. 91020/… τῆ 7/8/2012 ἐγγραφό του (κ. Ἀρβανιτόπουλου) πρός τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων – τμ. Ἐρωτήσεων, κοινοποιηθέν-τος πρός τόν βουλευτήν κ. Βυρ.Πολύδωρα ἐπί σχετικῆς ἐρωτήσεώς του -, – εὔσχημο…. γραπτό, καί ἀφοῦ ἡ ἠλικία του παραπέμπει στήν μαθητική του μέ … Γραμματική στά Σχολεῖα μας … Ἁχ. Τζάρτζανου – φαίνεται νά ὑποθάλπη τούς «συγγρα-φεῖς της» αὐτούς, ἀντί θαλερά νά τό ἐξοβελίση πάραυτα, ἀναγράφοντας:

«…συνοψίζοντας τονίζουμε πως ο θόρυβος που δημιουργήθηκε γύρω από τα φωνήεντα και τα σύμφωνα της Νέας Ελληνικής είναι αδικαιολότητα και δεν έχει επιστημονική βάση…», (ἐνῶ στήν δημοσιευθείσα στήν «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τῆς 5 Σεπτ. 2012 ἐπίσκεψή του στόν Πρόεδρο» τῆς Δημοκρατίας ὁ ἴδιος εἶπε: «… χωρίς ἀνάκαμψη τῆς Παιδείας δέν πρόκειται νά ὑπάρξη ἀνάκαμψη στήν χώρα») – τί ἐννοεῖ καί τί ἐννοεῖται καί τί νοεῖται ἀπό τήν ἀντίφαση καί ἀνακολουθία του αὐτή;-,  ἐκ τούτου καί «τοῦ ἐρωτηματικοῦ»,:  Σέ τί ἀποσκοπεῖ τό νεοϊδρυθέν Κέντρο Ἑλληνικῆς Γλώσσας (Κ.Ε.Γ.), ὅταν μόνη ἁρμοδία γι’αὐτήν (ΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ) εἶναι ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ὡς ἄνω, Ν. 4398/1929 καί ἔτσι (αὐτό) ἀποδεικνύεται συνεχῶς ὅτι, τό ἔγκλημα κατά τῆς γλώσσας μας εἶναι διαρκές.

          Ἕνα μεγάλο μᾶλλον ποσοστό τοῦ Λαοῦ μας – γονεῖς καί μή – ἰδίως κάτω τῶν 40 ἐτῶν καθώς δέν ἔχουν, ὡς ἄνω, διδαχθεῖ ὀρθά τήν γλώσσα μας, δηλαδή μέ τό πολυτονικό, ὅπως καί τήν ἱστορία μας,  ἴσως νά μή νοιώθη ἐπαρκῶς τά συμβαίνοντα περί τήν γλώσσα μας ἄλλως, σάν νά μή γνωρίζουν τί εἶχαν, τί ἔχασαν, τί τούς πρέπει – καί τοῦτο «διορατικά» τό προέβλεψαν οἱ τέκτονες, ἐπιχειρήσαντες καί ἐπιχειροῦντες ἐπίδοξοι, ματαιό-δοξοι, νά (ἀπο) κτείνουν αὐτή (γλῶσσα)-, νοιώθει (Λαός μας) ὅμως, γιά καλά, τήν γενική κατάρρευση τῆς παιδείας μας καί τῆς οἰκονομίας μας, συσχετίζοντάς τα.

          Μέ τήν ἐπελθούσα οἰκονομική κρίση ἐπιβεβαιώθηκε ὁ διαχρονικός Νόμος: τῆς οἰκονομικῆς καταρρεύσεως προηγεῖται ἡ τοιαύτη τῆς Πνευματικῆς καί τοῦ ΘΟΥΚΙΔΙΔΟΥ: «Ἄνδρες γάρ πόλις καί οὐ τείχει, μηδέ νῆες κεναί ἀνδρῶν» (καί κεναί οἱ νῆες καί ὅταν οἱ ἄνδρες τους δέν ἔχουν Ἐθνικό φρόνημα).

          Στό ὑπό τῶν κ.κ. Βασ. Φίλια καί Γιαν. Πρινιανάκη ἐκδοθέν τό 2010 βιβλίο: «Τά ἡμαρτημένα τοῦ Λεξικοῦ Μπαμπινιώτη» διαλαμβάνεται, στήν ἀρχή του τό τοῦ Ν.Κονεμένου περί τῆς γλώσσας (ὡς ποτάμι): «Οἱ γραμματικές καί τά λεξικά δέν μπορεῖ νά λειτουργοῦν ὡς φράγματα πού τό παγιδεύουν ἤ ἀπειλοῦν νά ἐκτρέψουν τήν ροή του. Ἄν καί ὅταν αὐτό συμβαίνη, εἶναι βιασμός τῆς γλώσσας καί σημαίνει ὅτι προηγήθηκε ἤ ἑτοιμάζεται βιασμός τῆς ζωῆς».

 

Καί…Ἔστιν δίκης ὁφθαλμός ὅς τά πανθ’ὁρᾶ.

Καί… ἔσσεται ἧμαρ …

 

 

Μᾶλλον κατά τόν μεταπτωτικό κύκλο κινήσεως τῆς Γῆς μας, κατά ἄξονα κεκλιμένου 66^ο καί 33΄(μοῖρες) στήν ἐκλειπτική (ὡς ἐπί ἀνεστραμ. κεκλ. κώνου), πού διαρκεῖ, κατά τούς εἰδικούς, 26.000 ἔτη – εἶναι ἡ Τρίτη κίνησή της μετά τίς δύο περί  τοῦ ἐαυτοῦ της μέ 1750 χιλμ/ὥρα (42.000 χιλμ. μῆκος περιφ. Ἰσημ. διά 24 ὧρες) καί περίτοῦ ἡλίου (ἐλλειπτική σέ 365 ἡμέρες), σέ κάποιαΣυμπαντική στιγμή ἡ χώρα μας θά ἐπανέλθη στήν προτέρατης θέση, ὡς ἡ κοιτίς τοῦ πολιτισμοῦ, ὡς προδιαγραφεῖσαΣυμπαντικά, καί οἱ βρυχόμενοι, ἐγχώριοι καί μή, βρεχόμενοι καί μή τοῦ Αἰγαίου μας, ὡς μή εἰδότες καί μή ἰδόντες τό πρό αἰώνων ἐκπεμφθέν στόν πλανήτη μας  φῶς (ἐκτυφλωθέντες;) καί πολιτισμικό πνεῦμα τῆς Χώρας μας, ἴσως τότε… θά τό ἰδοῦν, (καί ἄς), ὄψονται (καί ὀφθήσονται…), ὥστε νά μή ματαιοπονοῦν καί μή ματαιοδοξοῦν (ξανά)  καί πάντως ὅτι, τό ἐπίκεντρο τοῦ κόσμου – πλανήτου μας ἡ χώρα μας, Ἑλλάδα, γι’αὐτό καί στό μάτι τοῦ κυκλῶνος…σάν νέοι Οἰδίποδες αὐτόχειρες ἤ αὐτοπυρπολούμενοι οἱ Ἰθύνοντες ἑτερόφωτοι καί μή ἰδόντες, μήεἰδότες – καταδείχθηκε καί πρόσφατα (ἐκλογές Ἀπριλ. 2012), ὅταν ἔξω τοῦ Προεδρ. Μεγάρου (ΑΘΗΝΑ-ΕΛΛΑΣ, ΚΟΙΤΙΣ) κατέφθασαν, ἀπό ὅλα τά σημεῖα τοῦ Πλανήτη μας δημοσιογράφοι, κάμερες κ.λ.π., προκειμένου γιά τήν σύσταση Κυβερνήσεώς μας, ἀνακῦψαν τό: «Νά δοῦμε τί θά κάνη ἡ Ἑλλάδα, ἡ στό στόχαστρο τῆς τεκταινομένης, φρενοβλαβικά, γενικῆς ἀναταραχῆς καί διαταραχῆς στόν πλανήτη μας» – καί τοῦτο ἐκ τῆς, ἀνοήτως, ἀπομακρύνσεως ἀπό τό πανάρχαιο Ἑλληνικό Πνεῦμα καί τῶν ἐθελοτυφλούντων σέ τοῦτο παγκοσμίων, πλήν προσωρινῶν ὅμως καί μή αἰωνίων στόν κόσμο αὐτό, (… αὐτός ὁ κόσμος ὁ μικρός ὁ Μέγας, … Ὀδ. Ἐλύτης) διαχειριστῶν τοῦ χρήματος καί μόνο, ὄχι τοῦ Πνεύματος, ὡς καί ἀπομακρυνθέντες ἀπό τό: ὁμοιοῦσθαι τῷ Θεῷ.

 

Ἠλίας Τσιρογιάννης
Δικηγόρος Ἀθηνῶν

Μέλος Ἐθνικῆς Ἑταιρείας

 

( ἀναδημοσίευσις ἀπό : Φιλονόη )