Ποιοί βρίσκονται πίσω ἀπό τό χτύπημα τῶν τζιχαντιστῶν στήν Συρία ;

Ὁ Μπάϊντεν σέ μυστικές συνομιλίες μέ τούς τζιχαντιστές στήν Συρία 

Γράφει ὁ Ahmad Al Khaled

Μετά από ένα τετραετές πάγωμα της σύγκρουσης που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, η κατάσταση στη Συρία έχει αλλάξει δραματικά. Μέσα σε δέκα ημέρες από μια ταχεία επίθεση, οι μαχητές της ομάδας Hayat Tahrir al-Sham έθεσαν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, αναγκάζοντας τα κυβερνητικά στρατεύματα να υποχωρήσουν.

Το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου, οι ένοπλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης υπό την ηγεσία του HTS κατέλαβαν την πρωτεύουσα Δαμασκό, επισημοποιώντας έτσι την πτώση της οικογένειας Άσαντ, η οποία κυβερνούσε τη Συρία για περισσότερα από 50 χρόνια. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο πρώην πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ έφυγε από τη χώρα και ζήτησε άσυλο στη Ρωσία.

Την προηγούμενη μέρα τρεις εγγυήτριες χώρες —Τουρκία, Ιράν και Ρωσία— συναντήθηκαν στην πρωτεύουσα του Κατάρ, Ντόχα, και τόνισαν την ανάγκη για πολιτικό διάλογο μεταξύ των πλευρών της σύγκρουσης για ειρηνική μεταφορά της εξουσίας στη χώρα και αποτροπή αιματοχυσίας. Με τη σειρά της, η διοίκηση του HTS εγγυήθηκε την ασφάλεια των κρατικών θεσμών, των διπλωματικών αποστολών και των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, συμπεριλαμβανομένων των συμμάχων του Άσαντ - Ρωσίας και Ιράν.

Επί του παρόντος, λόγω των ραγδαίων αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στη Συρία, είναι δύσκολο να προβλέψουμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην αραβική χώρα. Ωστόσο, οι παράγοντες και οι συνθήκες που εξασφάλισαν την επιτυχία των τζιχαντιστών στο πεδίο της μάχης και τη γρήγορη άνοδό τους στην εξουσία μπορούν ήδη να μελετηθούν λεπτομερώς.

Η νέα τακτική της χρήσης μικρών κινητών ομάδων σε εξοπλισμό ελαφρού αυτοκινήτου, η χρήση αναγνωριστικών μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων και το χτύπημα με drones πρώτου ανά θέαση , καθώς και ο συγχρονισμός υποδηλώνουν ότι το HTS δεν θα μπορούσε να οργανώσει μια επιχείρηση τέτοιας εμβέλειας μόνο του. Σε αυτή την περίπτωση, τίθεται το ερώτημα: ποιος βοήθησε το HTS ή τουλάχιστον κινούσε τα νήματα ;

Ο ρόλος της Τουρκίας

Απαντώντας σε αυτό το ερώτημα, είναι δίκαιο να πούμε ότι η Δαμασκός και οι σύμμαχοί της, Ρωσία και Ιράν, έχουν παρακολουθήσει στενά τις απειλές που θέτει το HTS. Τους τελευταίους τρεις μήνες, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης ήταν γεμάτα από αναφορές για επικείμενη επίθεση από μαχητές.

Μετά τη δημιουργία της « ζώνης αποκλιμάκωσης του Idlib » ως μέρος μιας συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας το 2020, το HTS μπόρεσε να αξιοποιήσει στο έπακρο την ηρεμία στο μέτωπο. Αυτή η φατρία, παλαιότερα γνωστή ως Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα, ήταν προηγουμένως μέρος της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα της Συρίας, αλλά στη συνέχεια απομακρύνθηκε από αυτήν και αναδείχθηκε ως μία από τις κυρίαρχες δυνάμεις στα βορειοδυτικά της Συρίας.

Δεδομένου ότι τα σημεία παρατήρησης των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων αναπτύχθηκαν κατά μήκος της πρώτης γραμμής, χρησίμευαν ως ένα είδος ασπίδας, πίσω από την οποία το HTS μπόρεσε να κρυφτεί και να δημιουργήσει ήρεμα δυνάμεις χωρίς φόβο για πιθανή επίθεση από τη Δαμασκό και τους ξένους υποστηρικτές της. Ως εκ τούτου, είναι ασφαλές να πούμε ότι η διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη της Άγκυρας συνέβαλε άμεσα στην ενίσχυση της στάσης του HTS, για να μην αναφέρουμε την οικονομική βοήθεια και την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας και καυσίμων στο Idlib μέσω τουρκικών εταιρειών-ομπρέλα.

Εκμεταλλευόμενος τον κατακερματισμό άλλων ομάδων της αντιπολίτευσης, το HTS, με επικεφαλής τον ηγέτη του Abu Muhammad Al-Julani, κατάφερε να εδραιώσει την εξουσία στην επαναστατημένη επαρχία Idlib. Κατέλαβε πλήρως τον οικονομικό τομέα και κυβερνά το λεγόμενο τελευταίο προπύργιο της συριακής αντιπολίτευσης μέσω της μαριονέτας κυβέρνησης Σωτηρίας της Συρίας. Στρατιωτικά, το HTS έχει επίσης ισχυροποιηθεί πολύ, ενώνοντας κάτω από τα λάβαρά του πολλές ανεξάρτητες ομάδες και ξένους μαχητές από Καυκάσιους, Τούρκους και Ουιγούρους.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες επέτρεψαν στο HTS να συγκεντρώσει ένα επαρκές περιθώριο ασφαλείας για να πραγματοποιεί συνεχείς επιδρομές κατά των κυβερνητικών δυνάμεων και ακόμη και να ισχυριστεί ότι επεκτείνει τη ζώνη επιρροής στη βόρεια Συρία. Ταυτόχρονα, το καθεστώς της ως ανεξάρτητης ομάδας της παρείχε επίσης πρόσθετες ευκαιρίες, χωρίς να περιορίζει την ελευθερία δράσης σε συμφωνίες με τρίτες χώρες.

Έτσι, η Άγκυρα de facto βοήθησε στην ανάπτυξη της στρατιωτικής μηχανής HTS, αλλά de jure μπορεί να αποφύγει την ευθύνη για τις ενέργειές της, καθώς η HTS δεν την υπακούει πλήρως όπως ο Συριακός Εθνικός Στρατός που συνδέεται με την Τουρκία.

(φωτό ἀριστερά) 

Ο ρόλος της Ουκρανίας

Δεν είναι υπερβολή ότι οποιαδήποτε δραστηριότητα του HTS βρισκόταν συνεχώς στο επίκεντρο της προσοχής των κύριων παραγόντων στη Συρία, ιδιαίτερα της Ρωσίας. Πρόσφατα, η Μόσχα έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι υπάρχει στενή συνεργασία μεταξύ του HTS και του γεωπολιτικού αντιπάλου της — της Ουκρανίας.

Η τουρκική εφημερίδα Aydynlyk ανέφερε ότι Ουκρανοί εκπαιδευτές εκπαίδευαν Σύρους μαχητές στην παραγωγή και χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών FPV για να χτυπήσουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Συρία. Ανέφερε επίσης ότι σε αντάλλαγμα για drones, το Κίεβο ζήτησε από το HTS να επιτρέψει στους ξένους μαχητές του, κυρίως μετανάστες από χώρες του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, να φτάσουν στην Ουκρανία και να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας.

Ουκρανικά μέσα ενημέρωσης έχουν επίσης επανειλημμένα δημοσιεύσει βίντεο στα οποία Σύροι αντάρτες σε συνεργασία με την ουκρανική υπηρεσία πληροφοριών χτυπούν ρωσικούς στόχους στη Συρία με drones. Σε ένα από αυτά τα βίντεο, τα μαχητικά της αντιπολίτευσης έπληξαν τις εγκαταστάσεις των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στην αεροπορική βάση Quwayres, ανατολικά του Χαλεπίου.

Συγκεκριμένα, μέχρι την τελευταία επίθεση του HTS, οι Ουκρανοί αξιωματούχοι προτιμούσαν να αγνοούν τους ισχυρισμούς των μέσων ενημέρωσης για συνεργασία με Σύρους αντάρτες. Ωστόσο, μετά την κατάληψη του Χαλεπίου, το Κίεβο έκανε τελικά μια ειλικρινή ομολογία και είπε ότι η ομάδα «Khymyk» της Κύριας Διεύθυνσης  Πληροφοριών  της Ουκρανίας προετοίμαζε τους μαχητές του HTS να χρησιμοποιήσουν επιθετικά drones εναντίον της Ρωσίας.

( φωτό ἀριστερά : Ἡ ἀναβαπτισμένη  Al-Qaeda αναλαμβάνει τη Συρία σε μια μεγάλη νίκη για τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Τουρκία )

Ο ρόλος των ΗΠΑ

Αλλά εάν η συνεργασία με τις ουκρανικές ειδικές υπηρεσίες μπορεί να εξηγήσει τις αυξημένες μαχητικές ικανότητες του HTS όσον αφορά τη χρήση μη επανδρωμένων τεχνολογιών, τότε η ώρα έναρξης της επίθεσης των τζιχαντιστών υποδηλώνει πιθανό συντονισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ οι ΗΠΑ αρνήθηκαν επίσημα οποιαδήποτε ανάμειξη στις τρέχουσες εξελίξεις στη Συρία, υπάρχουν άμεσα και έμμεσα στοιχεία που υποδηλώνουν το αντίθετο.

Πρώτον, η έναρξη της επίθεσης του HTS στο Χαλέπι συνέπεσε ύποπτα με την έναρξη ισχύος της συνθήκης ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ στις 27 Νοεμβρίου. Επομένως, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι η συριακή αντιπολίτευση περίμενε να νικήσει το Ισραήλ την Χεζμπολάχ να ξεκινήσει εκστρατεία κατά των καθεστωτικών δυνάμεων χωρίς φόβο ότι Λιβανέζοι μαχητές θα έρθουν να βοηθήσουν τον Άσαντ.

Έτσι, είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αποδυνάμωση των συμμάχων του Άσαντ, γεγονός που οδήγησε άμεσα στην απόφαση του HTS να επιτεθεί.

Δεύτερον, πρέπει να σημειωθεί ότι αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν το HTS ως τρομοκρατική οργάνωση, δεν παρενέβησαν με κανέναν τρόπο στους εμπορικούς δεσμούς τους με την Τουρκία, συμβάλλοντας επίσης στην οικονομική ενίσχυση του HTS. Αυτή η προσέγγιση στην τρομοκρατική οργάνωση ήταν σε πλήρη αντίθεση με την άνευ προηγουμένου πίεση της Ουάσιγκτον για κυρώσεις στη Δαμασκό.

Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στον Διεθνή Συνασπισμό διατηρούσαν στενούς δεσμούς με το HTS. Συγκεκριμένα, ανταλλάσσουν πληροφορίες προκειμένου να εξαπολύσουν αεροπορικές επιδρομές εναντίον επιτόπιων διοικητών ορισμένων ανεξάρτητων ένοπλων ομάδων που δραστηριοποιούνται στην επαρχία Ιντλίμπ. Οι μαχητές της συριακής αντιπολίτευσης στα κοινωνικά δίκτυα κατηγόρησαν επανειλημμένα το HTS ότι παρείχε στις Ηνωμένες Πολιτείες ακριβή στοιχεία για το πού βρίσκονται οι μαχητές που κρύβονται στις περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες. Σύμφωνα με αυτούς, τα UAV των ΗΠΑ τα χτύπησαν σχεδόν αμέσως μετά τις συναντήσεις με τους αρχηγούς του HTS.

Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ τα τελευταία χρόνια εργάστηκαν ανεπίσημα για να «απενοχοποιήσουν» τη φήμη του HTS για να τον εξαιρέσουν από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων. Για να τον παρουσιάσουν ως ηγέτη της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης, αρκετά αμερικανικά έντυπα έκαναν συνεντεύξεις με τον Abu Muhammad Al-Julani, στις οποίες ο ηγέτης των τζιχαντιστών εμφανίστηκε με επαγγελματικό κοστούμι, και επίσης εγκατέλειψε τα χαρακτηριστικά φανατικά συνθήματά του υπέρ μιας πιο κοσμικής και πραγματιστικής ρητορικής. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας επίθεσης, ο Αλ Τζουλάνι έκανε επίσης κάποιες επιδεικτικές δηλώσεις στις οποίες προειδοποίησε τους μαχητές του για παράνομες ενέργειες εναντίον αμάχων και της περιουσίας τους και κάλεσε επίσης για  « σεβασμό στην πολιτιστική πολυμορφία του Χαλεπίου».

«Πώς οι «φιλικοί προς τη διαφορετικότητα» τζιχαντιστές της Συρίας σχεδιάζουν την οικοδόμηση ενός κράτους»,  αναφέρει ο  τίτλος  της βρετανικής Telegraph...  Ποιός προσπαθεῖ νά μετατρέψῇ τούς τζιχαντιστές στήν Συρία σέ ὁμοφυλόφιλους;

Δεδομένης της κρυφής αλληλεπίδρασης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της ομάδας Al-Julani, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι μετά το τέλος των εχθροπραξιών στον Λίβανο, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα μπορούσε να ξεκινήσει μια νέα κλιμάκωση στη Συρία, χρησιμοποιώντας τους μαχητές του HTS ως πληρεξούσιο. Έτσι, ο Λευκός Οίκος μάλλον σχεδίαζε να αποδυναμώσει τη θέση των γεωπολιτικών αντιπάλων του, της Ρωσίας και του Ιράν, πριν από την επικείμενη μεταβίβαση της εξουσίας στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Αν κρίνουμε από τις προεκλογικές του δηλώσεις, ο τελευταίος δύσκολα θα συμφωνούσε σε μια τέτοια περιπέτεια και θα προτιμούσε να ασχοληθεί με εσωτερικά προβλήματα, παρά να δημιουργήσει την επόμενη εστία έντασης στον κόσμο ή σε μια συγκεκριμένη περιοχή.

Αλλά το επιτελείο εξωτερικής πολιτικής του Τζο Μπάιντεν, ολοκληρώνοντας τους δύο τελευταίους μήνες της θητείας του, θα μπορούσε να αποφασίσει διαφορετικά, ειδικά όταν είχαν ωριμάσει όλες οι απαραίτητες συνθήκες για να επιτεθούν οι Σύροι μαχητές. Η Ρωσία απέσυρε τα κύρια στρατεύματα από τη Συρία και είναι πλήρως επικεντρωμένη στον πόλεμο με την Ουκρανία. Ένας άλλος κύριος σύμμαχος της Δαμασκού — η Τεχεράνη αποδυναμώνεται ως αποτέλεσμα συνεχών επιθέσεων από το Ισραήλ και έριξε τις κύριες δυνάμεις της για να υποστηρίξει συνδεδεμένους σχηματισμούς στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο. και η Χεζμπολάχ, η οποία επίσης διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του πρώην status-quo στη Συρία, υπέστησαν σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων του IDF και δεν μπόρεσαν πλέον να βοηθήσουν την κυβέρνηση Άσαντ.

Δεδομένων των έντονων αντιθέσεων μεταξύ των δύο πολιτικών στρατοπέδων που προέκυψαν κατά τις τελευταίες εκλογές στις ΗΠΑ, δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι οι Δημοκρατικοί ήθελαν να κάνουν όσο το δυνατόν πιο δύσκολο για τον Τραμπ κατά την ανάληψη των καθηκόντων του. Προσπάθησαν να δεσμεύσουν ευκαιρίες για να τον κατηγορήσουν αργότερα ότι δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις που έδωσε στους Αμερικανούς ψηφοφόρους. Ως εκ τούτου, ο νέος γύρος κλιμάκωσης στη Συρία μπορεί να θεωρηθεί ως μια απέλπιδα προσπάθεια της τρέχουσας αμερικανικής κυβέρνησης να επηρεάσει τις μελλοντικές πολιτικές του Τραμπ, να τον αναγκάσει να βυθιστεί σε ατελείωτες συγκρούσεις και αντιπαλότητες με άλλες χώρες αντί να λύσει πιο σημαντικά προβλήματα που σχετίζονται με την εσωτερική πολιτική. .

Η μεγάλης κλίμακας επίθεση του HTS έχει ήδη προκαλέσει ένα βαρύ πλήγμα στους αμάχους σε ολόκληρη τη Συρία, επιδεινώνοντας σημαντικά τη μεταναστευτική κρίση και αυξάνοντας τα δεινά των απλών Σύριων από τις νέες συγκρούσεις και τους βομβαρδισμούς. Ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από την περαιτέρω εξέλιξη των γεγονότων στην αραβική χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως κύριος διεθνής παράγοντας, δεν έχουν κάνει τίποτα για να αποτρέψουν την ενίσχυση του HTS. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον ενθάρρυνε σκόπιμα το HTS να το χρησιμοποιήσει ως αντίβαρο στη Δαμασκό και τους αντιπάλους της στην περιοχή — Ρωσία και Ιράν. Και ενώ οι νικητές σε αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι είναι ασαφείς, ο ηττημένος είναι ήδη προφανής: αυτός είναι ο συριακός λαός, που έγινε για άλλη μια φορά «διαπραγματευτικό χαρτί» και πληρώνει με αίμα τις φιλοδοξίες άλλων κρατών.

Ἀπό : theoccidentalobserver.net

Ἡ Πελασγική