Ὁ Ἀλεξάντερ Ντούγκιν ὑποστηρίζει ὅτι τό ἐκτυλισσόμενο χάος τοῦ 2025 ἔγκειται στήν τριαδική ἀβεβαιότητα μιᾶς ἑτοιμοθάνατης μονοπολικότητας, στήν θεωρητική ἀδιαφάνεια τῆς πολυπολικότητας καί στόν ἀπρόβλεπτο συντηρητισμό τοῦ Τράμπ, τά ὁποῖα συγκλίνουν καί ἀπαιτοῦν μιά νέα ὀντολογία τῆς παγκόσμιας τάξης..
Θέσεις ἀπό τήν ὁμιλία στό συνέδριο μέ τίτλο "Διεθνής Ἀβεβαιότητα 2025" στό Κρατικό Ἰνστιτοῦτο Διεθνῶν Σχέσεων τῆς Μόσχας.
Στὴν τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, ὑπάρχουν διάφορα ἐπίπεδα ἀβεβαιότητας (ἀπροσδιοριστία):
Ἡ Ἀβεβαιότητα τῆς Μεταβατικῆς Φάσης ἀπὸ τὴ Μονοπολικότητα στὴν Πολυπολικότητα
Εἶναι ἀδύνατο νὰ δηλώσουμε ὁριστικὰ ἂν βρισκόμαστε ἤδη σὲ ἕναν πολυπολικὸ κόσμο ἢ ἂν ἐξακολουθοῦμε νὰ βρισκόμαστε σὲ ἕναν μονοπολικό. Τὸ noch nicht («ὄχι ἀκόμη») τοῦ Heidegger θέτει ἐδῶ ἕνα αἰχμηρὸ φιλοσοφικὸ ἐρώτημα.
Ἡ πολυπολικότητα βρίσκεται σὲ ἄνοδο, ἐνῷ ἡ μονοπολικότητα σὲ παρακμή - ἀλλὰ ἡ ἀγωνία της μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ μοιραία.
Οἱ πρόσφατες ἀπεγνωσμένες καί, σὲ ὁρισμένα σημεῖα, ἐπιτυχημένες ἐπιθέσεις των παγκοσμιοποιητὼν κατὰ τῆς Ρωσίας - Οὐκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, Ρουμανία, Συρία - ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ μονοπολικότητα δὲν μπορεῖ νὰ διαγραφεῖ. Ὁ δράκος τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι θανάσιμα τραυματισμένος ἀλλὰ ἀκόμα ζωντανός.
Στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ἡ διπολικότητα ἐννοιολογήθηκε ἀπὸ τὸν Kenneth Waltz. Ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, θεωροῦσε τὴν Κίνα ὡς δεύτερο πόλο. Μὲ τὴ μονοπολικότητα ἀσχολήθηκε ὁ Robert Gilpin. Ἡ πολυπολικότητα, ἐν τῷ μεταξύ, σκιαγραφήθηκε ἀπὸ τοὺς Samuel Huntington καὶ Fabio Petito.
2) Ἡ Ἀβεβαιότητα στὶς Θεωρητικὲς Περιγραφὲς τῆς Πολυπολικότητας
Τί συνιστᾶ «πόλο»; Εἶναι ἕνα κυρίαρχο κράτος (ὅπως στὸ σύστημα τῆς Βεστφαλίας καὶ στὸν κλασικὸ ρεαλισμό); Ἢ εἶναι ἕνας πολιτισμός; Ἐὰν πρόκειται γιὰ τὸ τελευταῖο, ποιό εἶναι τὸ πολιτικὸ καθεστὼς μιᾶς τέτοιας πολιτισμικῆς-θρησκευτικῆς ἔννοιας;
Ἡ καλύτερη ἀπάντηση δόθηκε ἀπὸ τὸν Κινέζο εἰδικὸ στὶς διεθνεῖς σχέσεις Zhang Weiwei, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε τὴν ἔννοια τοῦ κράτους-πολιτισμοῦ. Ὁ πρόεδρος Πούτιν καὶ ὁ Ρῶσσος ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Λαβρὸφ χρησιμοποιοῦν αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἔννοια.
Ἕνα κράτος-πολιτισμὸς εἶναι ἕνας πολιτισμὸς (μὲ ἀνεπτυγμένο σύστημα παραδοσιακῶν ἀξιῶν καὶ διακριτὴ ταυτότητα) ποὺ ὀργανώνεται ὡς ὑπερκράτος, προσελκύοντας ἀστερισμοὺς λαῶν καὶ κρατῶν ποὺ μοιράζονται ἕνα κοινὸ πολιτισμικὸ παράδειγμα.
Ὡστόσο, σήμερα, ὑπὸ τοὺς ὅρους «πόλος» ἢ «κέντρο» (στὴν περίπτωση τοῦ πολυκεντρισμοῦ), συνυπάρχουν διαφορετικὲς ἔννοιες - ποὺ κυμαίνονται ἀπὸ ἁπλὰ μεγάλα καὶ ἀνεξάρτητα κράτη, σὲ πολιτισμοὺς (πολιτικὰ μὴ ἑνοποιημένους), σὲ πλήρως ὑλοποιημένα κράτη-πολιτισμούς.
Ἐπὶ τοῦ παρόντος, ὑπάρχουν μόνο τέσσερα πλήρη κράτη-πολιτισμοί:
1. Ἡ συλλογικὴ Δύση (γῆ τοῦ ΝΑΤΟ),
2. Ἡ Ρωσία,
3. Ἡ Κίνα,
4. Ἡ Ἰνδία.
Ὑπάρχουν κι ἄλλοι πολιτισμοί: ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς τέσσερις προαναφερθέντες, ἔχουμε τὸν Ἰσλαμικό, τὸν Ἀφρικανικὸ καὶ τὸν Λατινοαμερικάνικο πολιτισμό. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν ἀκόμη ἐνσωματωθεῖ σὲ ὑπερ-κράτη.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ ἴδια ἡ Δύση μπορεῖ νὰ διασπαστεῖ σὲ Βόρεια Ἀμερικὴ καὶ Εὐρώπη. Ἕνας πιθανὸς βουδιστικὸς πολιτισμὸς εἶναι ἐπίσης πιθανός.
Αὐτὴ ἡ ἐννοιολογικὴ ἀβεβαιότητα, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ἄνοιγμα τῆς διαδικασίας μὲ τὴν ὁποία οἱ πολιτισμοὶ καὶ τὰ κράτη μετατρέπονται σὲ κράτη-πολιτισμούς, ἐπιτείνεται ἀπὸ τὸ ζήτημα τῶν συνόρων.
Τὰ σύνορα εἶναι ζῶνες ὅπου δύο ἢ περισσότεροι πολιτισμοὶ ἐπικαλύπτονται, μὲ ἢ χωρὶς τὴν παρουσία μικρῆς κλίμακας κυρίαρχων κρατῶν. Αὐτὰ τὰ σύνορα ἀποτελοῦν κρίσιμο στοιχεῖο γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς θεωρίας τοῦ πολυπολικοῦ κόσμου καὶ ἐμπίπτουν στὴ δεύτερη ἀβεβαιότητα.
3) Ἡ Τρίτη Ἀβεβαιότητα: Ὁ Τρὰμπ καὶ ἡ Στρατηγική του
Ὁ Τρὰμπ εἶναι ἀπίθανο νὰ ἀγκαλιάσει τὴν πολυπολικότητα˙ εἶναι ὑπέρμαχος τῆς ἀμερικανικῆς ἡγεμονίας. Ὡστόσο, βλέπει αὐτὴ τὴν ἡγεμονία θεμελιωδῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς παγκοσμιοποιητὲς ποὺ κυριάρχησαν στὴν ἀμερικανικὴ ἐξουσία τὶς τελευταῖες δεκαετίες (ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν ἦταν Δημοκρατικοὶ ἢ Ρεπουμπλικάνοι).
Οἱ παγκοσμιοποιητὲς ταυτίζουν τὴ στρατιωτικοπολιτικὴ κυριαρχία καὶ τὴν οἰκονομικὴ ὑπεροχὴ μὲ μιὰ φιλελεύθερη ἰδεολογία ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴν ἐπιβολὴ ἀντιπαραδοσιακῶν ἀξιῶν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο (συμπεριλαμβανομένων τῶν ΗΠΑ). Γι' αὐτούς, ἡγεμονία δὲν εἶναι ἡ κυριαρχία μιᾶς χώρας ἀλλὰ ἑνὸς διεθνοῦς φιλελεύθερου ἰδεολογικοῦ συστήματος.
Ὁ Τράμπ, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, πιστεύει ὅτι τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα πρέπει νὰ ἔρχονται πρῶτα, ριζωμένα στὶς παραδοσιακὲς ἀμερικανικὲς ἀξίες. Μὲ ἄλλα λόγια, πρόκειται γιὰ μιὰ δεξιά-συντηρητικὴ ἡγεμονία, ἰδεολογικὰ ἀντίθετη μὲ τὴν ἀριστερή-φιλελεύθερη προσέγγιση (Κλίντον, Μποὺς Τζούνιορ, Ὀμπάμα, Μπάϊντεν).
Παραμένει ἀσαφὲς πῶς θὰ ἐκδηλωθεῖ ὁ Τραμπισμὸς στὶς διεθνεῖς σχέσεις. Θὰ μποροῦσε ἀντικειμενικὰ νὰ ἐπιταχύνει τὴ μετάβαση πρὸς τὴν πολυπολικότητα, ἢ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἐπιβραδύνει.
Συμπέρασμα
Τὸ 2025, θὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τὶς τρεῖς ἀβεβαιότητες ταυτόχρονα. Ὡς ἐκ τούτου, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀποδώσουμε στὸν ὅρο «ἀβεβαιότητα» τὴν ἰδιότητα μιᾶς ἀνεξάρτητης καὶ πολύπλευρης ἔννοιας - μιᾶς ἔννοιας ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κλειδὶ γιὰ τὴ σωστὴ κατανόηση τῶν παγκόσμιων διεργασιῶν.
Μετάφραση: Οἰκονόμου Δημήτριος
Ἀπό : geopolitika.ru
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου