" ...μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρᾳ καί παρά θεοῖς καί παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι..." Σωκράτης

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !


Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Κουρουμπλής: Ἕνας ἀριθμός γιά ΑΦΜ, ΑΜΚΑ καί ἀστυνομική ταυτότητα

 
Tην ενοποίηση του ΑΦΜ, του ΑΜΚΑ και του αριθμού αστυνομικής ταυτότητας με στόχο την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, προωθεί ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Κουρουμπλής
 

Όπως ανέφερε μιλώντας στον Παραπολιτικά Fm, ο στόχος αυτός είχε τεθεί από τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Νίκο Βούτση και αφορά στον εκσυγχρονισμό του κράτους. «Πρέπει να συγκρουστούμε με το τέρας της γραφειοκρατίας» που απορροφά το 6% του ΑΕΠ, είπε ο κ. Κουρουμπλής.

Παράλληλα, προανήγγειλε τη συγκρότηση επιτροπής για τον Καλλικράτη, προκειμένου να συζητήσει το νέο θεσμικό πλαίσιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με στόχο την καλύτερη λειτουργία του θεσμού.

Ερωτηθείς, τέλος, για τις δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας, Σίας Αναγνωστοπούλου σχετικά με το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών ο κ. Κουρουμπλής απέφυγε να τοποθετηθεί. Περιορίστηκε απλώς να πει πως η σχέση με την Εκκλησία πρέπει να μείνει σε ένα υγιές πεδίο αμοιβαίας κατανόησης.

ΚΟ: Η «πάταξη» της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος και η «πάταξη» της γραφειοκρατίας, σε συνδυασμό με την «ευκολία», εδώ και χρόνια είναι τα μόνιμα επιχειρήματα για την μετάβασή μας στην αχρήματη κοινωνία μέσα στην οποία ο καθένας μας θα είναι ένας αριθμός (αριθμοποίηση του προσώπου). Το επόμενο βήμα είναι το κάθε άτομο να «κουβαλά» αυτόν τον αριθμό στο σώμα του ("για να μην του κλέψουν την υπερ-κάρτα"). Την συνέχεια την ξέρετε. Τα πάντα προς τα εκεί βαδίζουν έστω και με αργά βήματα.

π.χ., διαβάζουμε από το 2008: «Μελλοντικά το Υπουργείο Εσωτερικών σχεδιάζει να καταργήσει όλους τους αριθμούς που έχει σήμερα ο κάθε πολίτης (ταυτότητα, διαβατήριο, ΑΦΜ, μητρώο κοινωνικής ασφάλισης) με ένα νούμερο το οποίο θα αναγράφεται στην «έξυπνη κάρτα» (‘Ελεύθερος Τύπος’, 1 Ιουνίου 2008). Διάβασε: "Εξυπνη Κάρτα",ο προθάλαμος του εμφυτεύσιμου τσιπ

Στις 23 Ιουλίου 2009, ο τότε υπουργός Υγείας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, είχε πει: «Όλοι πλέον οι Έλληνες πολίτες από το ξεκίνημα της ζωής τους θα συνοδεύονται από μια ηλεκτρονική κάρτα, που θα τους παρέχει όλες τις απαραίτητες υγειονομικές υπηρεσίες καθώς και τις ασφαλιστικές, όπως γίνεται στα υπόλοιπα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης».

 
«Η ελευθερία του ατόμου και οι επιλογές του θα ελέγχονται μέσα σε πολύ στενά περιθώρια, εξαιτίας του γεγονότος ότι κάθε άτομο θα είναι αριθμημένο από την γέννησή του και θα παρακολουθείται ως αριθμός, μέσω της εκπαιδευτικής του καριέρας, της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας του ή άλλης υπηρεσίας, των φορολογικών του εισφορών, των υγειονομικών και ιατρικών του ιστορικών και της τελικής του συνταξιοδότησης και του θανάτου του». -  Carroll Quigley, καθηγητής του Πανεπιστημίου Georgetown. Ο Quigley υπήρξε ο μέντορας του Μπιλ Κλίντον στο Πανεπιστήμιο Georgetown και το μόνο πρόσωπο στο οποίο αναφέρθηκε, κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, στις 20 Ιανουαρίου 1993.



ΥΓ. Κάποτε κάποιοι αριστεροί και κάποιοι χριστιανοί ήταν οι μόνοι που φώναζαν. Για χάριν τη ελευθερίας του ατόμου/προσώπου και της αντίστασης στο κράτος του Μεγάλου Αδελφού. Τώρα το θέμα έχει σχεδόν ξεχαστεί. Άλλωστε, υπάρχει το «δράμα των προσφύγων» το οποίο (με την συνδρομή της τιβί) μονοπωλεί το ενδιαφέρον και των μεν και των δε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων). Σημεία των καιρών...

Ὁ Σωκράτης Κόκκαλης, ἡ Στάζι καί τό κωδικό ὄνομα Krokus


Ο Σωκράτης Κόκκαλης, σύμφωνα με τα αρχεία της Στάζι, αναβαθμίστηκε δύο φορές από το 1963, οπότε και εντάχθηκε στις μυστικές υπηρεσίες της Ανατολικής Γερμανίας. Στην πρώτη φάση εμφανίζεται ως πληροφοριοδότης με το ψευδώνυμο «Ρόκκο», το 1967 αναβαθμίζεται και το κωδικό του όνομα αλλάζει σε «Κασκέιντ», ενώ από το 1982 τουλάχιστον εμφανίζεται πλέον με βαθμό 3ης διαβάθμισης στο σύστημα SIRA (System Information Recherche Aufklarung), που αποτελεί την ηλεκτρονική βάση δεδομένων της Στάζι. Σε αυτό το τελευταίο στάδιο, που διήρκησε τουλάχιστον μέχρι το 1989, ο Σωκράτης Κόκκαλης φέρει πλέον το συνθηματικό όνομα «Κρόκους»... ἐδῶ

STASI (Στάζι) ονομαζόταν η (ιδιαίτερα γνωστή σε όλο τον κόσμο) Μυστική Υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας (DDR). Έδρασε από το Φεβρουάριο του 1950 μέχρι τον Οκτώβριο του 1990. Είχε την έδρα της στο Ανατολικό Βερολίνο και κατάφερε να εξαπλωθεί αρκετά γρήγορα. Μόνο το έτος 1989 η Στάζι είχε 91.015 εργαζόμενους (!) Μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών και συγκεκριμένα το 1992, η γερμανική κυβέρνηση έδωσε εντολή να ανοιχτούν οι αναρίθμητοι φάκελοι της Στάζι και επέτρεψε στους πολίτες να δουν το περιεχόμενο των φακέλων αυτών. Το κτίριο της υπηρεσίας έγινε μουσείο.


H ιστορία του Σωκράτη Κόκκαλη είναι γεμάτη τείχη. Ίσως αυτό του Ανατολικού Βερολίνου, όπου έζησε ως ανήσυχος έφηβος, να είναι μόνο ένας συμβολισμός.
 


 Τα μεγάλα τείχη τα έστησε ή τα γκρέμισε μόνος του. Το τείχος της ιδεολογικής απομόνωσης της οικογένειάς του, του πολιτικού πρόσφυγα, είναι απ’ αυτά που γκρέμισε. Για να φτιάξει το τείχος μιας τεράστιας οικονομικής αυτοκρατορίας, που δεν περικλείει μόνο τη δύναμή του, αλλά και τους οπαδούς του. Γηπεδικούς, οικονομικούς, πολιτικούς. Όταν το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, ο Σωκράτης Κόκκαλης παραλίγο να αντικρίσει και τα δικά του συντρίμμια. Από τα αρχεία της Στάζι, αλλά και το ίδιο το γερμανικό Κοινοβούλιο, ξεπήδησαν κατηγορίες για κατασκοπία και «μαύρες» συναλλαγές. Οι κατηγορίες δεν είχαν καμία νομική επίπτωση. Ο Κόκκαλης ήταν προστατευμένος πίσω από το τείχος όχι πια προστατών, αλλά του ίδιου του πολιτικού συστήματος που και ο ίδιος δημιούργησε.

 ἡ συνέχεια ἐδῶ


ΠΡΟΔΟΤΕΣ....ΠΟΙΟΣ ΓΙΔΟΒΟΣΚΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΗ ΒΑΡΝΤΑΣΚΑ - ΣΚΟΠΙΑ ... ΩΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ;;;


Στο βιβλίο της Γ' Λυκείου το οποίο διδάσκεται τη φετινή χρονιά στους μαθητές στα Ελληνικά σχολεία, το κράτος των Σκοπίων αναφέρεται ως… Μακεδονία. Όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί στη σελίδα 130 του βιβλίου στον χάρτη που παρουσιάζεται, τα Σκόπια αναφέρονται σαν ξεχωριστό κράτος της Μακεδονίας.

Δείτε το βίντεο με την εξήγηση του καθηγητή Αγγλικών Κώστα Μιχαλόπουλου:


Ὑγειονομική βόμβα στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν: Καμπούλ ἡ Πλατεῖα Βικτωρίας - ΒΙΝΤΕΟ

Υγειονομική βόμβα στο κέντρο των Αθηνών: Καμπούλ η Πλατεία Βικτωρίας - ΒΙΝΤΕΟ

Συγκλονιστικές είναι οι σκηνές που εκτυλίσσονται στο κέντρο των Αθηνών και συγκεκριμένα στην Πλατεία Βικτωρίας. Οι λαθρομετανάστες πλέον έχουν καταλάβει το σύνολο της πλατείας και έχουν αρχίσει και επεκτείνονται στα γύρω στενά.

Όπως αναφέρουν τα σχετικά ρεπορτάζ, μάλιστα, έχουν αρχίσει και εκδηλώνονται περιστατικά μαζικής προσβολής από γαστρεντερίτιδα, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχει μία υγειονομική βόμβα στο κέντρο των Αθηνών.


Προεκλογικά, θυμίζουμε, υπό τον φόβο της Χρυσής Αυγής το αμαρτωλό εθνοκτόνο καθεστώς είχε φροντίσει να αδειάσει την πλατεία. Τώρα με τις εκλογές να έχουν περάσει, δεν νοιάζονται για τους Έλληνες και έτσι βλέπουμε την σημερινή κατάσταση. 

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

210 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΜΑΣ ΦΕΣΩΣΕ Η ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥΛΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ: ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΑΔΙΚΗΜΑΤΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ


elstat__article__article

Γράφει η Κορίνα Πενέση
 
Επί των ημερών Σαμαρά, διεξαγόταν μια ακόμη κακόγουστη δικαστική φάρσα, εις βάρος του Ελληνικού λαού, που είχε αποκορύφωμα την απαλλαγή του Ανδρέα Γεωργίου, προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, επί 26 χρόνια υψηλόβαθμο στέλεχος του Δ.Ν.Τ. για το σκάνδαλο με τα παραποιημένα στοιχεία επί ημερών Γ. Παπανδρέου, που ήταν η αιτία η χώρα μας να υπογράψει σειρά μνημονίων και να φτάσει στην σημερινή εξαθλίωση.

Σύμφωνα με τις δικαιωμένες πλέον και αληθείς – από ότι φαίνεται από τις εξελίξεις – καταγγελίες της κ. Ζωής Γεωργαντά και του κ. Νίκου Λογοθέτη, που με στοιχεία επέμειναν μέχρι τέλους στην διερεύνηση του σκανδάλου όταν όλοι είχαν εξαγοραστεί, σε αυτή την «δικαστική έρευνα» είχαν απομακρυνθεί στοιχεία της ευθύνης του κ. Γεωργίου και των εντολέων του, όπως τα εξής:

Tο 13,6% του ελλείμματος του 2009 το φούσκωσαν στα 15,4%, με ευθύνη του Γεωργίου, αλλά και του γενικού διευθυντή της Eurostat, του Γερμανού Βάλτερ Ραντερμάχερ και του πρώην επίτροπου των Οικονομικών κ. Ολι Ρεν.

Εντελώς παράνομα – και μόνον για την Ελλάδα – στις δαπάνες του δημοσίου και στο έλλειμμα συμπεριλαμβάνονταν οι ΔΕΚΟ και τα νοσοκομεία και αυτό για να πάει το έλλειμμα κάτω και από την Ιρλανδία 14,8%.  Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι το 2010 επανέφεραν στον ιδιωτικό τομέα τις 17 ΔΕΚΟ, η δε ανακοίνωση για το έλλειμμα της χώρας έγινε το Νοέμβριο του 2010, ενώ για όλα τα άλλα κράτη μέλη τον Οκτώβριο.

Ποια πρόσωπα βρίσκονται πίσω από την αλλοίωση των στοιχείων και γενικά πίσω από την προσπάθεια αθώωσης του κ. Γεωργίου; Ασφαλώς η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα το Οικονομικό Επιτελείο της, αλλά και η κυβέρνηση της ΝΔ που τότε καταδίκαζε την αλλοίωση και μετά προσποιούνταν ότι αλλοίωση δεν υπήρξε. Ποιοι θα θελήσουν να υπάρξει δικαίωση της χώρας μας; Θα το δούμε από τις κινήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.

Το χρονικό:

Μετά την έκρηξη της Lehman Brothers, οι οικονομίες της Ευρώπης και ειδικά της Γερμανίας είχαν γεμίσει τοξικότητα. Η ευκαιρία τους ήρθε τον Οκτώβριο του 2009, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε διέξοδο να σώσουν τις οικονομίες τους που έβριθαν από τα τοξικά κεφάλαια της κτηματαγοράς των ΗΠΑ και να ρίξουν με αηδιαστικά ανθελληνικό τρόπο τα βάρη των δικών τους οικονομιών στην δύστυχη πατρίδα μας που μόλις άρχιζε με την νέα εκατονταετία να σηκώνει κεφάλι.
Ρόλο σε όλη αυτή την κομπίνα έπαιξαν, ο Γερμανός Γενικός Διευθυντής της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, της Eurostat, ακόμα και ο Επίτροπος Όλι Ρεν που έπαιξαν καλά το παιχνίδι τους, πάντα σε συνεργασία με τους εγχώριους κοτζαμπάσηδες.

Η δε κ. Πεδιαδίτη μπορεί και να δωροδοκήθηκε, μπορεί να ενήργησε και μόνη της, ίσως, όπως ακούγεται, να είχε φιλική σχέση με κάποια μέλη της οικογένειας Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου και να ήθελε να τους καλύψει αθωώνοντας τον κ. Γεωργίου. Πρέπει η ίδια να εξηγήσει στον Ελληνικό λαό γιατί λειτούργησε έτσι.

Έτσι και αλλιώς η 5η ειδική ανακρίτρια Ελένη Πεδιαδίτη που χειρίστηκε την υπόθεση της διόγκωσης του ελλείμματος το 2009 από την ΕΛΣΤΑΤ βρίσκεται αντιμέτωπη με πειθαρχική δίωξη που ασκήθηκε από τον αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου και προέδρου της επιθεώρησης δικαστών, Αντώνη Αθηναίου, αφού είχε προηγηθεί πειθαρχική έρευνα του αρεοπαγίτη Ανδρέα Ξένου.

Αφορμή για την πειθαρχική δίωξη απετέλεσε αναφορά του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας (ΔΣΑ), Ιωάννη Αδαμόπουλου όπου ο κ. Αδαμόπουλος αναφερόταν σε όσα είχε καταγγείλει το πρώην μέλος του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ, Ζωή Γεωργαντά περί συνάντησης εκτός γραφείου που της είχε ζητήσει η ανακρίτρια.

Σημασία έχει βέβαια η δικαιοσύνη! Γιατί αυτές οι ενέργειες της συμμορίας που διόγκωσε το έλλειμμα, σύμφωνα με την έκθεση αναίρεσης της αντιεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου – Βασιλοπούλου, η οποία ζητεί την παραπομπή Γεωργίου σε δίκη κακουργηματικού χαρακτήρα, όπως γράφει η «Κυριακάτικη δημοκρατία», ζημίωσαν την χώρα με 210 δις ευρώ και ήταν η αιτία που η χώρα μας διασύρθηκε διεθνώς, υπογράφοντας δυο μνημόνια ως τώρα, και ένα τρίτο ακόμη στις μέρες μας, αυτή την φορά με τον ESM, ένα ακόμη έγκλημα που βαραίνει τον Τσίπρα και τον σύμμαχο του τον Καμμένο, αλλά και το σύνολο όσων το ψήφισαν στην Βουλή, και που δυστυχώς θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον.

Η ερώτηση που θα κάνει κάποιος τώρα είναι: Υπάρχει ελπίδα σε ετούτο τον τόπο;

Ναι, όσο θα υπάρχει έστω και ένας δικαστής που θα πειθαρχεί στον όρκο του και όχι στις εντολές της Κουτζαμάνη που προστατεύει τους άνωθεν αυτής.

Ή όσο δεν θα θάβονται βαρύτατες υποθέσεις που κατάστρεψαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, από ανακριτές όπως η Ελένη Πεδιαδίτη που έκλεισε την υπόθεση «ΕΛΣΤΑΤ – Γεωργίου» άρον άρον» δίχως καν να προχωρήσει σε κλήση προς απολογία του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ και δύο ακόμη μελών της διοίκησης, αποσιωπώντας (επιεικής όρος) τις καταγγελίες , πως από τη δικογραφία έχει αφαιρεθεί ουσιώδες μαρτυρικό υλικό, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί κατά την άσκηση ποινικής δίωξης από τους οικονομικούς εισαγγελείς Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρο Μουζακίτη – τους οποίους έφαγε εν μια νυκτί ο τότε υπουργός δικαιοσύνης του Πασόκ, Μιλτιάδης Παπαιωάννου – μπορεί να υπάρξει ελπίδα και κάποτε να δούμε ελεεινούς πολιτικούς (Έλληνες και ξένους, όπως ο ηθικός αυτουργός όλων αυτών, ο Όλι Ρεν) να οδηγούνται στα δικαστήρια απολογούμενοι για όλα όσα οι Έλληνες πληρώνουμε άδικα, παράνομα και καταχρηστικά γεμίζοντας την ζωή μας φόρους και απόγνωση.

Δυστυχώς όμως, και παρά το ότι υπάρχει μια ενδιαφέρουσα δικαστική εξέλιξη και ίσως να υπάρξουν καταδίκες, μην έχετε καμία ελπίδα σήμερα πως θα προχωρήσουν τα πράγματα όπως πρέπει και θα καταδικαστούν όλοι όσοι πρέπει.

Το ότι πριν λίγο καιρό ο τέως Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου επισκέφθηκε στο Μαξίμου τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα – να είστε βέβαιοι πως για την ΕΛΣΤΑΤ και το ΜΝΗΜΟΝΙΟ τον επισκέφθηκε και για κανέναν άλλο λόγο – τρέφει αυτήν μας την αίσθηση.

Εξάλλου η ύπαρξη ενός ακόμη μνημονίου με την υπογραφή του Τσίπρα, δεν αφήνει περιθώρια θετικής σκέψης, δεδομένου πως η ΕΛΣΤΑΤ είναι άκρως συνδεδεμένη με την Ευρωπαϊκή αντίστοιχη στατιστική υπηρεσία και ο μνημονιο-προσκυνημένος Τσίπρας υποκλίνεται τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Και οι δύο τελευταίες είναι άκρως συνδεδεμένες συμμορίες…

Η ποινική καταδίκη για το έγκλημα διόγκωσης του ελλείμματος, είναι ο μόνος δρόμος για την νομική αποδόμηση του μνημονίου και την διεκδίκηση αποζημιώσεων από όσους συνήργησαν στο έγκλημα και η Χρυσή Αυγή υπόσχεται να σύρει όλους όσους έχουν εμπλακεί στο σκάνδαλο φτωχοποίησης του Ελληνικού λαού, στις φυλακές, για ένα έγκλημα που δεν γίνεται να παραγραφεί.

Και όσοι έχουν την αίσθηση πως αφού έχουν περάσει περισσότερες από δύο κοινοβουλευτικές περίοδοι, σύμφωνα με το σκανδαλώδες άρθρο 86 τού Συντάγματος και «τα όποια αδικήματα υπουργών-πρωθυπουργών παραγράφονται» τους ενημερώνουμε πως για τους Έλληνες Εθνικιστές, το έγκλημα είναι διαρκές και συνεχίζεται με τα μνημόνια ακόμη και σήμερα!

Ο πόλεμος που καλούμαστε να νικήσουμε είναι εναντίον της διάχυτης αίσθησης στην κοινωνία πως στην Ελλάδα, η ατιμωρησία είναι σκανδαλωδώς θεσμοθετημένη κι αυτός είναι ένας από τους λόγος που φτάσαμε στα σημερινά χάλια. Και αυτό αποτυπώνεται, εσφαλμένα βέβαια, στην αποχή από τις εκλογές.

Υ.Γ. Η τέως πρόεδρος της Βουλής, κ. Κωνσταντοπούλου, σε παλαιότερη δήλωσή της είχε ζητήσει να μην απαγγείλει απόφαση το νέο συμβούλιο εφετών πριν ολοκληρωθεί το πόρισμα της Βουλής. Υπενθυμίζουμε ότι το Νοέμβριο 2015 παραγράφεται το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος κατ’ εξακολούθηση…

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Ὅταν ὁ Τσίπρας διαδήλωνε ἐναντίον τοῦ Κλίντον: Ἡ ἱστορία ἑνός ἀμερικανοκομμουνιστή

Όταν ο Τσίπρας διαδήλωνε εναντίον του Κλίντον: Η ιστορία ενός αμερικανοκομμουνιστή

Ήταν το 1999 όταν οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν ανηλεώς την Σερβία, προσπαθώντας να ελέγξουν την κατάσταση γύρω από την διάλυση της τότε Γιουγκοσλαβίας. Τότε πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Μπίλ Κλίντον και επρόκειτο να έρθει στην Ελλάδα για να συναντηθεί με τον τότε πρωθυπουργό Σημίτη. Η αριστερά, προσπαθώντας για μία ακόμα φορά να ψηφοθηρίσει, έκανε διαδηλώσεις, φτάνοντας μέχρι του σημείου να κηρύξει τον Κλίντον ανεπιθύμητο.

Οι διαδηλώσεις αυτές απαγορεύτηκαν και τότε πολιτικές νεολαίες τις αριστεράς είχαν παραθέσει σχετική συνέντευξη τύπου, στην οποία είχε πρωτοστατήσει ο Τσίπρας, ως γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού. Όλα αυτά βεβαίως μετά από εκτεταμένα επεισόδια που σημειώθηκαν στο κέντρο των Αθηνών. Η φωτογραφία που παρατίθεται πάνω και εμφανίζει τον Τσίπρα και τον Σοφιανό του ΚΚΕ είναι από εκείνη την συνέντευξη. Αμέσως μετά παρατίθεται φωτογραφία από εκείνες τις συγκεντρώσεις όπου διακρίνονται οι: Δ. Παπαδημούλης, Μ. Γλέζος, Σπ. Λυκούδης, Φ. Κουβέλης και Π. Κουναλάκης.


Από τότε κύλησαν έτη 16 και φτάσαμε στην χθεσινή ημέρα κατά την οποία ο Μπίλ Κλίντον, ο Τζορτζ Σόρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου, υποδέχτηκαν τον Τσίπρα στο Ίδρυμα Κλίντον. 

Ξεχάστηκαν και οι βομβαρδισμοί στη Σερβία και οι «αγώνες» της αριστεράς εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τώρα η αριστερά είναι κυβέρνηση και σκύβει ενώπιον του αμερικανοσιωνιστικού παράγοντα, όπως έκαναν στο παρελθόν η πασοκονουδούλα.


Παραστάσεις …ἀκριβοπληρωμένες;

Παραστάσεις ...ἀκριβοπληρωμένες; 
Το σόου με τον Τσίπρα στην αμερικανική τηλεόραση είχε έναν και μόνο πραγματικό σκοπό. Την ικανοποίηση των αρρωστημένων παθών της κ. Αγγελοπούλου.

Ο κ. Κλίντον προφανώς το ξέρει, μια και πληρώνεται αδρά για να παριστάνει τον φίλο της Γιάννας δημοσίως και να δίνει στην δυστυχισμένη γυναίκα έναν λόγο υπάρξεως.

Ο Τσίπρας γιατί δέχθηκε να εξυπηρετήσει αυτήν την ιδιότυπη υποκατάσταση ψυχιατρικής θεραπείας; Δεδομένου μάλιστα ότι το επαρχιώτικο επίπεδό του δεν είναι ανάλογο τέτοιων διεθνούς επιπέδου σκηνοθεσιών και, κατά συνέπεια, ήταν φανερό ότι δεν είχε τίποτε να κερδίσει από αυτού του είδους την άνευρη δημοσιότητα;

Στο κάτω κάτω δεν του είπαν ότι οι «επενδυτές» δεν αποφασίζουν πού θα πάνε τα λεφτά τους βλέποντας τηλεοπτικά σόου;
  Οι τηλεθεατές που παρακολούθησαν, εν μέσω χασμουρητών, την εκπομπή στην φίλη χώρα, είναι ζήτημα αν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τον επόμενο λογαριασμό του κινητού τους. Αν είχαν δεν θα περνούσαν τον καιρό τους βλέποντας Γιάννα στην τηλεόραση.

Θέμης Καζαντζίδης
φωτογραφία
ἀναδημοσίευσις ἀπό : Φιλονόη 

 

Τό ΟΧΙ τοῦ Μελιγαλᾶ καί ἡ σφαγή πού ἦταν ἔγκλημα πολέμου

του Σπύρου Χατζάρα

Όλος ο «προοδευτικός» κόσμος πηγαίνει κάθε χρόνο στο Ποτότσαρι στη Σεμπρενίτσα για μια γενοκτονία που δεν έγινε ποτέ, και για να προσκυνήσει τους 6500 μουσουλμάνους που σκοτώθηκαν μαχόμενοι, προσπαθώντας να πάνε στην «μουσουλμανική» Τούζλα ,όταν έπεσε η Σεμπρενίτσα στα χέρια των Σέρβων. Όλους, τους βρήκαν θαμένους ψάχνοντας με δορυφόρους, πάνω στο βουνό, σε μια ακτίνα 150 χιλιομέτρων. 

  Σε εμάς ,σε μια πολύ μικρότερη έκταση από τη Σεμπρενίτσα , στο Μελιγαλά, στην Καλαμάτα , στους Γαργαλιάνους και στα γύρω χωριά, σε μια ακτίνα 30 χιλιομέτρων εκτελέστηκαν τον Σεπτέμβρη του 1944, περίπου 5000 άμαχοι και αιχμάλωτοι, αλλά για αυτό το έγκλημα πολέμου, για αυτή τη Γενοκτονία, δεν θέλει να ακούει καμιά «ευαίσθητη ψυχή», και μας μιλάνε «για γιορτές μίσους», μας λένε ότι «έφταιγαν και τα θύματα» και μετράνε μόνο τα πτώματα της Πηγάδας. 

  Οι νεκροί της σφαγής του Μελιγαλά όμως δεν είναι μόνο θύματα της Πηγάδας. Είναι και οι εκτελεσμένοι από τα λαο-δικεία στα γύρω χωριά, ενώ τα θύματα των αυτοδικιών δεν τα μετέφεραν ποτέ στην Πηγάδα. 
  Εκτός από τη Σεμπρενίτσα, η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει ως το απόλυτο εγκλήματα πολέμου και τη σφαγή των 22.500 Πολωνών αιχμαλώτων, από τους σοβιετικούς στο δάσος του Κατίν. Αυτά, είναι εγκλήματα πολέμου όπως εκείνα που έκαναν οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα το Δίστομο και την Κάνδανο. 
  Αντίθετα, τα εγκλήματα των κομμουνιστών στον Μελιγαλά, την Καλαμάτα και τους Γαργαλιάνους τον Σεπτέμβρη του '44, με την οργανωμένη σφαγή 5000 αιχμαλώτων και αμάχων, εξακολουθεί να θεωρείται από τους αριστερούς , «ηρωικό κατόρθωμα», και οι «προοδευτικούληδες» χαρακτηρίζουν το μνημόσυνο των αδικοχαμένων ως «γιορτή μίσους». 
  Εάν υπάρχει ένα στοιχείο «μίσους», αυτό είναι η σφαγή, με εντολή του ΚΚΕ των αιχμαλώτων.
Οι κομμουνιστές, ποτέ δεν ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για το έγκλημα του Μελιγαλά και δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη. 

Η εκτέλεση των αμάχων και αιχμαλώτων, στον Μελιγαλά, την Καλαμάτα και τους Γαργαλιάνους , έγινε με καθαρά πολιτική απόφαση που ήρθε «από ψηλά», και όχι από τα τοπικά πολιτικά στελέχη και είχε σχεδιαστεί πριν την αποχώρηση των Γερμανών, όπως αλώστε και οι σφαγές του «Κόκκινου Δεκέμβρη»

Παρά τα ψέματα των αριστερών , η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του Μελιγαλά , δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που ίσως είχαν κάνει, αλλά γι αυτά που δε δέχονταν να κάνουν. 
  Το ΟΧΙ στον κομμουνισμό, επέβαλε τη θανατική τους καταδίκη.
Ο Βελουχιώτης, λίγες μέρες μετά τις σφαγές ομολόγησε τα εγκλήματα, μιλώντας στις 29 Οκτωβρίου 1944 στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας , στην πανηγυρική συγκέντρωση του ΕΑΜ. «Τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα», είπε. Το ίδιο βλακώδες ερώτημα, «Ναι, σφάξαμε αλλά ποιους σφάξαμε»; Το επαναλαμβάνουν οι κομμουνιστές και οι προοδευτικοί , μέχρι και σήμερα.
Τέλος πάντων, 71 χρόνια μετά, τα εγγλέζικα αρχεία παραμένουν κλειστά και «απόρρητα, λείπουν «χαρτιά και ντοκουμέντα», ενώ, επειδή πολλοί εξακολουθούν να μην το θέλουν, δεν ξέρουμε , τι ακριβώς έγινε. 
  Πρέπει να πάψει η προσβολή στη μνήμη των νεκρών με την συμμαχική υιοθέτηση των ψευδών των κομμουνιστών, ότι «μπήκαν μαχόμενοι στον Μελιγαλά» και ότι ,«εκάμθη η αντίσταση».
  Συνοπτικά επισημαίνω. 


Ο σύνδεσμος της Force 133 , ο (καμπούρης) λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον, μπήκε στον Μελιγαλά το βράδι της 14ης Σεπτεμβρίου, μίλησε με τους επικεφαλής των αμυνομένων και τους έπεισε να παραδοθούν εγγυώμενος ότι θα κριθούν από τη νόμιμη κυβέρνηση.Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου δεν υπήρξε καμιά επίθεση του ΕΛΑΣ στον οποίο είχαν σωθεί τα πυρομαχικά, αλλά έγιναν διαπραγματεύσεις. 

Ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε αλλά παραδόθηκε μετά από συμφωνία με τους άγγλους στρατιωτικούς συνδέσμους και με τις εγγυήσεις των Εαμιτών της πόλης. Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1944 τριμελής επιτροπή των κατοίκων βγήκε και διαπραγματεύτηκε με την ηγεσία των Κουκουέδων. 

  Η παράδοση έγινε στις 12.00 ακριβώς και το σύνθημα ήταν το χτύπημα της Καμπάνας του Αγίου Ιωάννου. 

  Ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών επιβάλει την αποκάλυψη της αλήθειας και αυτή την αλήθεια θέλουν να κρύψουν οι σύμμαχοι και οι κομμουνιστές.
Η Τέχνη του ψεύδους άλλωστε, είναι πρωτίστως τέχνη «επαναστατική». Μαρξιστική-Λεννινιστική. 

φωτο



Τα θύματα της «Πηγάδας», ήσαν αιχμάλωτοι που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο. 
  Οι κομμουνιστές ήσαν στενοί συνεργάτες των άγγλων και χωρίς την έγκριση ή την ανοχή των Άγγλων δεν θα γινόταν ποτέ η σφαγή στον Μελιγαλά ούτε τα Δεκεμβριανά. 

  Το ΚΚΕ παρέλαβε το 1941 με (διπλότυπη απόδειξη) 7100 λίρες από τη SOE και μέχρι τον Σεπτέμβρη του '44 έλαβαν 1.500.000 χρυσές λίρες.Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ ήσαν δημιούργημα των Άγγλων που τους χρηματοδότησαν και τους επέβαλαν στον Λίβανο. Για να σας το κάνω πιο λιανά το «ΚΚΕ» ήταν ψευδώνυμο της SOE, που ήταν ο ηθικός αυτουργός της σφαγής του Μελιγαλά.
  Αφού υπάρχει η σφαγή της Σεμπρενίτσα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο οφείλει να εκδώσει ψήφισμα και να αναγνωριστεί η «σφαγή του Μελιγαλά» ως έγκλημα πολέμου

Δελτίο τῶν 11

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

"Καθαρίζει" στήν Συρία ὁ ῥωσσικός στρατός


Ρώσοι στρατιώτες στη Συρία «αμύνθηκαν σε επιθέσεις τζιχαντιστών με επιτυχία πολλές φορές»

Τα κυβερνητικά στρατεύματα του Μπασάρ Αλ Άσαντ έχουν εξαπολύσει αντεπίθεση ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο μέχρι πρότινος καταλάμβανε τη μία συριακή πόλη μετά την άλλη.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του ρωσικού Politonline.ru, δυτικοί ειδικοί και δημοσιογράφοι πιστεύουν ότι τα συριακά στρατεύματα έλαβαν έμπρακτη βοήθεια από τις ρωσικές δυνάμεις που βρίσκονται στη βάση στη Λαττάκεια.

Επιπλέον, η Ρωσία έχει αναπτύξει τελευταίας τεχνολογίας οπλικά συστήματα, μεταξύ των οποίων αντιαεροπορικής άμυνας, πυραυλικά συστήματα και πολεμικά αεροσκάφη, έχοντας μετατρέψει το αεροδρόμιο της Λαττάκειας σε ένα απόρθητο οχυρό. Η Ρωσία επίσης παραδίδει φορτία με όπλα στην κυβέρνηση Άσαντ βάσει συμφωνιών που έχουν γίνει εδώ και πολύ καιρό.

Το ρωσικό κανάλι «Zvezda» («Star») μετέδωσε ότι ο στρατός της Συρίας ανάγκασε το Ισλαμικό Κράτος να υποχωρήσει από την περιοχή της Παλμύρας, με τους τζιχαντιστές να έχουν οχυρωθεί μέσα στην σύγχρονη πόλη αλλά και στον αρχαιολογικό χώρο, τον οποίο χρησιμοποιούν ως ασπίδα.

«Οι τζιχαντιστές που κατέλαβαν την πόλη και κατέστρεψαν ανεκτίμητης αξίας αρχαιότητες και μνημεία, τώρα σκοτώνονται από τις αεροπορικές επιδρομές της πολεμικής αεροπορίας της Συρίας. Στην πιο πρόσφατη επίθεση, 40 τρομοκράτες σκοτώθηκαν στην περιοχή της Χομς», μετέδωσε το ρωσικό κανάλι. Στο ίδιο ρεπορτάζ αναφέρθηκε ότι πολλοί τζιχαντιστές από το Ισλαμικό Κράτος πέταξαν τα όπλα τους και παραδόθηκαν.

Στις 20 Σεπτεμβρίου, στο χωριό Κανακέρ στην επαρχία της Δαμασκού, περισσότεροι από 500 τζιχαντιστές από το Ισλαμικό Κράτος και τη λεγόμενη «μετριοπαθή» αντιπολίτευση παραδόθηκαν στον στρατό.

Οι τζιχαντιστές που παραδόθηκαν, σύμφωνα με το συριακό πρακτορείο ειδήσεων SANA, είπαν ότι είναι μισθοφόροι από το Ιράν, την Τουρκία και το Σουδάν. Πήραν όπλα από τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και τον Λίβανο. Οι τζιχαντιστές είχαν και αμερικανικό βαρύ οπλισμό, λέει το SANA, καθόλου περίεργο -θα σχολιάσουμε εμείς- εάν είχαν εξοπλιστεί από τη Σαουδική Αραβία.

«Ο ρωσικός στρατός ανέπτυξε ένα πολυεπίπεδο αμυντικό σύστημα και συνεχίζει να παραδίδει στη Συρία τα όπλα που είχε παραγγείλει και είχαν υπογραφεί συμβόλαια. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να δηλώσω επισήμως. Δεν έχω εξουσιοδότηση ούτε να επιβεβαιώσω, ούτε να αρνηθώ, εάν η ρωσική πολεμική αεροπορία εμπλέκεται σε πολεμικές επιχειρήσεις», δήλωσε υψηλόβαθμος Ρώσος αξιωματικός του γενικού επιτελείου στο Politonline.ru. Ωστόσο, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι στρατιώτες έχουν ήδη αποκρούσει επιθέσεις τρομοκρατών αρκετές φορές στο παρελθόν και με επιτυχία.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει φτάσει στη Συρία μεγάλος αριθμός Ρώσων στρατιωτικών συμβούλων, ενώ η Συρία παρέλαβε έξι ολοκαίνουργια πολεμικά αεροσκάφη MiG-31.

Επίσης, για πρώτη φορά, ο ρωσικός στρατός έδωσε πληροφορίες που πήρε από κατασκοπευτικούς δορυφόρους στην κυβέρνηση της Συρίας για τις κινήσεις των τζιχαντιστών.

Το ρωσικό σάιτ κατηγορεί το ΝΑΤΟ ότι δίνει δορυφορικές εικόνες και άλλες πληροφορίες στο Μέτωπο Αλ Νούσρα, δηλαδή στην Αλ Κάιντα, ενώ αυτό δεν ισχύει για το Ισλαμικό Κράτος. Εμείς απλά θα λέγαμε ότι τις πληροφορίες δεν τις δίνει το NATO, αλλά η Τουρκία, που είναι σύμμαχος των τζιχαντιστικών οργανώσεων της Αλ Κάιντα που μάχονται στη βορειοδυτική Συρία.




 Πηγή Tribune
Ἄς μιλήσουμε ἐπιτέλους

ΔΕΙΤΕ.... ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΗΣ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ Ο ΣΥΡΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΒΑΛE ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΠΕΡΑΤΕΡ!

 
Ο Σύρος πρόσφυγας προπονητής Οσάμα Αμπντούλ Μοχσέν (Osama Abdul Mohsen), που έγινε γνωστός παγκοσμίως επειδή του έβαλε τρικλοποδιά Ουγγαρέζα εικονολήπτρια, καταγγέλλεται από το κουρδικό...

αριστερό – σοσιαλιστικό κόμμα της Συρίας PYD (το πολιτικό σκέλος του αντάρτικου στρατού YPG/YPJ) ότι ήταν μέλος της Αλ Κάιντα – Αλ Νούσρα.
Οι Κούρδοι αριστεροί καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους που εξέδωσαν την Παρασκευή, ότι όχι μόνο ήταν μέλος της τζιχαντιστικής οργάνωσης αλλά και ότι έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου εναντίον αμάχων στη Συρία.
«Ο Οσάμα Αμπντούλ εντάχθηκε στις ομάδες των επαναστατών το 2011 και διέπραξε εγκλήματα εναντίον αμάχων μειονοτικών, μεταξύ των οποίων και Κούρδων», αναφέρει η ανακοίνωση.
«Μαρτυρίες πολλών Κούρδων αλλά και αναρτήσεις του στο Facebook» παρέχουν αποδείξεις της εμπλοκής του με την Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) και τις δραστηριότητές της, προσθέτει η ανακοίνωση.
Σύμφωνα με το PYD, ο Οσάμα Αμπντούλ Μοχσέν ζούσε στην πόλη Τελ Αμπιάντ στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας και αποφάσισε να εγκαταλείψει την πόλη όταν οι Κουρδικές δυνάμεις την απελευθέρωσαν από το Ισλαμικό Κράτος τον Ιούλιο, από φόβο ότι θα αποκαλύπτονταν τα εγκλήματα που έχει διαπράξει ως τζιχαντιστής.
Ο Μόχσεν κέρδισε παγκοσμίως τη συμπάθεια της κοινής γνώμης όταν η Ουγγαρέζα εικονολήπτρια Πέτρα Λάσζλο (Petra Laszlo) του έβαλε τρικλοποδιά, ενώ έτρεχε κρατώντας τον 8χρονο γιο του αγκαλιά για να γλιτώσει από την καταδίωξη της ουγγρικής Αστυνομίας.
ouggareza
Η εικονολήπτρια δικαίως εισέπραξε παγκόσμια κατακραυγή για την πράξη της, ειπώθηκε μάλιστα ότι είναι και μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης, ενώ απολύθηκε από το κανάλι στο οποίο εργαζόταν.
Εξαιτίας της μεγάλης συμπάθειας που κέρδισε ο Μόχσεν προσκλήθηκε να ζήσει στην Ισπανία από μια ποδοσφαιρική ομοσπονδία, αφού η εργασία του στη Συρία πριν τον πόλεμο ήταν προπονητής ποδοσφαίρου.
Το αριστερό – σοσιαλιστικό κουρδικό κόμμα PYD αναφέρει επίσης ότι ο Μόχσεν, ως τζιχαντιστής μέλος της Αλ Κάιντα – Αλ Νούσρα, πολέμησε ενάντια στους Κούρδους σε μάχες στις πόλεις Αμουντέχ, Σερεκανίγιε και Αφρίν και εμπλέκεται ο ίδιος προσωπικά σε εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων.
Ο Μόχσεν επίσης, ως προπονητής ποδοσφαίρου, εμπλέκεται και σε ποδοσφαιρικούς χουλιγκανισμούς πριν τον πόλεμο που είχαν στοιχίσει τη ζωή σε 50 Κούρδους φιλάθλους, σε αγώνες ομάδων εντός της Συρίας.
makeleio.gr

Ἡ Μαύρη Βίβλος τοῦ Κομμουνισμοῦ


Επιτέλους βρέθηκε κάποιος να πει τα πράγματα με αριθμούς και με το όνομά τους, για το πόσο εγκληματική οργάνωση είναι η Κομμουνιστική, πόσα εκατομμύρια ανθρώπους δολοφόνησε στεγνά και σαδιστικά στο όνομα μιας νεκρής ιδεολογίας, μένει τώρα να αποδεχτούν οι διανοούμενοι το λάθος τους. Καλά !!! αυτό το τελευταίο μπορεί να γίνει αφού ο ήλιος βγει απ’ την Δύση.

Η σχέση της μαρξικής άνευ θεού θρησκείας με την ελευθερία δεν χρήζει εξηγήσεως ή αναλύσεως. Εξηγήθηκε και αναλύθηκε για διάστημα μεγαλύτερο των 70 ετών σε μια απέραντη φυλακή με εκατοντάδες εκατομμύρια κρατουμένους, που αποκαλείτο από τους κομισάριους-δεσμοφύλακες «σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες». Τα αποτελέσματα του πολυετούς εγκλεισμού λαών σε αυτό το κολαστήριο τα είδαμε και τα κύματα από τα απόνερα της σύστασης και της διάλυσης αυτής της φρικτής κατασκευής δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα.

Κάθε τι που εξυπηρετεί την επιβίωση, την ανάπτυξη και την γιγάντωση της κοσμικής θρησκείας του κομμουνισμού είναι ανεκτό, «ελεύθερο», «δημοκρατικό» και «προοδευτικό». Το αυτό ισχύει και για τα υπόγεια της KGB, της Στάζι, της Σιγκουρίμι και της Σεκιουριτάτε, όπου – κατά το δόγμα των εναπομεινάντων κομμουνιστών – ανθούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ευωδίαζε η προστασία της «επανάστασης» από τους αντιφρονούντες, οι οποίοι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χαρακτηρίζονταν «πράκτορες» και «συνωμότες».

Παρόλο που σε παγκόσμιο επίπεδο το κομμουνιστικό τοξικό νέφος διαλύθηκε δίχως καν να χρειαστεί να φυσήξει άνεμος πολέμου, στην παράξενη πατρίδα μας η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν αμφισβητήθηκε ούτε για ένα εικοσιτετράωρο! Η σοσιαλδημοκρατία και η Δεξιά κυβέρνησαν, αλλά δεν εξουσίασαν, αφού η έννοια της εξουσίας δεν ταυτίζεται τόσο με το υλικό πεδίο, αλλά με την κυριαρχία επί του πνεύματος και την δυνατότητα απονομής των χαρακτηρισμών «καλό» και «κακό» σε πρόσωπα, καταστάσεις και δομές.

Το ΚΚΕ ήταν το μητρικό πλοίο που μετέφερε τις ψευδαισθήσεις της αταξικής κοινωνίας, αλλά έκρυβε στα αμπάρια του τους σκελετούς της υπονόμευσης της Μικρασιατικής εκστρατείας, τα αποτρόπαια εγκλήματα των Δεκεμβριανών, την απόφαση της 5ης Ολομέλειας για «την πλήρη εθνική αποκατάσταση» του «μακεδονικού λαού» κ.α. Ωστόσο, παρά την παγίωση των ποσοστών του σταλινικού κόμματος και την φθίνουσα πορεία του, οι αλληλοδιάδοχες μεταλλάξεις του ουδέποτε διαφοροποιήθηκαν σαφώς από τα ιστορικά αποθέματα παραφροσύνης και ανθελληνισμού που στιγμάτισαν την αιματηρή πορεία αυτής της σύναξης. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Άρης Βελουχιώτης, η ΟΠΛΑ, και όλα τα υπόλοιπα ονόματα και ακροστιχίδες που ταυτίστηκαν με τον φόνο, αποτελούν περίβλεπτα κειμήλια για το σύνολο της ντόπιας Αριστεράς.

διαβᾶστε ὁλόκληρο τό ἄρθρο ἐδῶ

Ὁ Ἕλληνας Κυβερνήτης Καποδίστριας



Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας από τους αληθινά Μεγάλους Έλληνες.
Αυτό ήταν και η αιτία που τόσο νωρίς, τόσο άδοξα και καταστροφικά για την Ελλάδα και τους κατοίκους της, κατέληξε δολοφονημένος από Ελληνες. Από τη στιγμή που αποδέχτηκε να κυβερνήσει την ρημαγμένη Ελλάδα, έθεσε όλο του το ΕΙΝΑΙ στη διάθεση της Πατρίδας. Στο έργο του αυτό ήρθε αντιμέτωπος με ντόπια και ξένα συμφέροντα, τα οποία συνασπίστηκαν εναντίον του και συνεργάστηκαν στην δολοφονία του.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 10 Φεβρουαρίου του 1776 και ήταν το έκτο παιδί του Αντωνίου – Μαρία Καποδίστρια, δικηγόρου στο επάγγελμα, και της Διαμαντίνας Γονέμη, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας με καταγωγή από την Κύπρο. Καταγόταν από παλιά κερκυραϊκή οικογένεια και συγκεκριμένα από τους Καποδίστρια της συνοικίας των τειχών (de la contrada delle mura). Η καταγωγή των Καποδίστρια ήταν από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής (Capo d’Istria), ενώ κατ’ άλλους από τη Βενετία.

Όλοι οι απόγονοι του Νικολάου και Αντωνίου Καποδίστρια είχαν το δικαίωμα να φέρουν τον τίτλο του κόμη, τίτλος που τους είχε απονείμει ο Κάρολος Εμμανουήλ Β΄, δούκας της Σαβοΐας και βασιλιάς της Κύπρου, το 1689. Η αναγνώριση του τίτλου από τη Δημοκρατία της Βενετίας πραγματοποιήθηκε μόλις την 1η Ιουλίου 1796. Και η οικογένεια Καποδίστρια και η οικογένεια Γονέμη ήταν γραμμένες στη Χρυσή Βίβλο (Libro d’Oro) από το 1679 και από το 1606 αντίστοιχα. Ανάδοχός του ήταν ο Κώστας Αδάμης.

Φοίτησε στο μοναστήρι της Αγίας Ιουστίνης, όπου έμαθε Λατινικά, Ιταλικά και Γαλλικά και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Βενετία. Την περίοδο 1795-1797 σπούδασε Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Μετά το πέρας των σπουδών του επέστρεψε αμέσως στην Κέρκυρα όπου άσκησε το ιατρικό επάγγελμα αφιλοκερδώς. Στις 12 Απριλίου 1799 διορίστηκε από τον ναύαρχο Καντίρ διευθυντής του οθωμανικού νοσοκομείου.

Η πρώτη εμπλοκή του Ιωάννη Καποδίστρια με τα κοινά της Ιονίου Πολιτείας έγινε μέσω του πατέρα του όταν και κλήθηκε να τον αντικαταστήσει. Ο Αντώνιος – Μαρία Καποδίστριας είχε αναλάβει μαζί με τον Νικόλαο Σιγούρο να αποκαταστήσει την τάξη στα νησιά του Ιονίου και να εφαρμόσει το σύνταγμα. Λόγω όμως προσωπικού κωλύματος του δεύτερου, αντικαταστάθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Στις αρχές Μαΐου έφτασε με τον Σιγούρο στην Κεφαλονιά, όπου η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο λόγω της διαμάχης των τοπικών οικογενειών για την κατάληψη της εξουσίας.

Αφού κατάργησαν την τοπική κυβέρνηση, ως αυτοκρατορικοί επίτροποι, ανέλαβαν οι ίδιοι προσωπικά την εξουσία του νησιού. Μέχρι το τέλος Ιουνίου, ο Καποδίστριας και ο Σιγούρος είχαν καταφέρει να εδραιώσουν την τάξη και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους στασιαστές. Η παραμονή τους παρατάθηκε μέχρι και τις αρχές Σεπτεμβρίου, οπότε και επέστρεψαν στην Κέρκυρα.
Τον Ιούνιο του 1802 ίδρυσε μαζί με άλλους τον Εθνικό Ιατρικό Σύλλογο, στον οποίο εξελέγη γραμματέας. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στάλθηκε από τους Ρώσους, που είχαν πια την εξουσία στα Επτάνησα, στην Κεφαλονιά για να επιβάλει για ακόμη μια φορά την τάξη. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Κέρκυρα για να διοριστεί τον Απρίλιο του 1803 γραμματέας του Κράτους, μαζί με τους Φιλικούς Γεροστάθη και Κόντε Ιωάννη Κεφαλά, στο τμήμα των εξωτερικών υποθέσεων, η αρμοδιότητα του οποίου ήταν η αλληλογραφία με τους επιτετραμμένους της Δημοκρατίας στο εξωτερικό.

Στις 24 Νοεμβρίου εκφώνησε εκ μέρους της γερουσίας τον επικήδειο του Σπυρίδωνος Γεωργίου Θεοτόκη, προέδρου της Επτανησιακής Γερουσίας. Τον Μάιο του 1805, ύστερα από πρόταση του Ρώσου πληρεξούσιου, η γερουσία εξέλεξε 10μελή επιτροπή, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο Ιωάννης Καποδίστριας, προκειμένου να συντάξει έκθεση με τις διατάξεις του συντάγματος που θα έπρεπε να αναθεωρηθούν. Η έκθεση παραδόθηκε τον επόμενο χρόνο και οι μεταρρυθμίσεις εγκρίθηκαν λίγους μήνες αργότερα. Τον Μάιο του 1806 έληξε η θητεία του ως γραμματέας του κράτους και τον επόμενο μήνα ανέλαβε τη διεύθυνση της δημόσιας σχολής της Δημοκρατίας, που είχε ιδρυθεί με δική του πρωτοβουλία.

Στις εκλογές του 1806 ο Ιωάννης Καποδίστριας εξελέγη όγδοος σε ψήφους στην Κέρκυρα. Ο Καποδίστριας διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Ρώσο πληρεξούσιο Μοτσενίγου, του οποίου ήταν προστατευόμενος. Εξελέγη γραμματέας της γερουσίας και στη συνέχεια γραμματέας και εισηγητής της επιτροπής που θα συνέτασσε το σχέδιο του νέου συντάγματος. Από τη θέση αυτή ήρθε σε διαφωνία με τον Ρώσο πληρεξούσιο, καθώς οι αλλαγές που πρότεινε ο πρώτος ήταν κατά πολύ πιο φιλελεύθερες σε σχέση με αυτές της ρωσικής αυλής. Παρ” όλα αυτά και μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε ο Καποδίστριας εισηγήθηκε στη γερουσία την ψήφιση του συντάγματος με το επιχείρημα ότι κανένα άλλο σύνταγμα δεν είχε εγκριθεί και ότι μόνο αυτό που είχε προτείνει ο Μοτσενίγου θα τύγχανε έγκρισης από τη ρωσική αυλή.

Στις 2 Ιουνίου 1807 η γερουσία τον διόρισε έκτακτο επίτροπο στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα) με ουσιαστικό σκοπό την άμυνα του νησιού από τους Οθωμανούς. Ουσιαστικά βρισκόταν υπό τις διαταγές του Ρώσου στρατηγού, ανήκε δηλαδή στη ρωσική υπηρεσία. Μαζί με τον Καποδίστρια έφτασαν 300 Ρώσοι στρατιώτες, καθώς και ο μητροπολίτης Άρτας Ιγνάτιος. Υπό την προστασία των Ρώσων συνεργάστηκε με τους αρματολούς οργανώνοντας μάλιστα και την περίφημη μυστική συνέλευση των κλεφτοαρματωλών που συμμετείχαν όλοι οι οπλαρχηγοί που είχαν καταφύγει στη Λευκάδα (Βαρνακιώτης, Μπουκουβάλας, Μπότσαρης).

Στη συνέλευση αυτή ο Καποδίστριας αναγνώρισε τον Αντώνη Κατσαντώνη ως γενικό αρχηγό των κλεφτών στη Δυτική Ελλάδα. Η συνθήκη όμως του Τιλσίτ μεταξύ Ρώσων και Γάλλων επανέφερε το παλαιό καθεστώς, με αποτέλεσμα ο Καποδίστριας να ανακληθεί πίσω στην Κέρκυρα και οι Έλληνες οπλαρχηγοί να απομονωθούν παρά τις ρητές οδηγίες του προς τη γερουσία με τις οποίες συμβούλευε το σώμα να κρατήσει ανεκτική στάση απέναντι στους κλέφτες, έτσι ώστε οι τελευταίοι αφενός να φθείρουν τα στρατεύματα του Αλή Πασά και αφετέρου να τον κρατούν μακριά από τη Λευκάδα. Αν και ο Γάλλος στρατηγός Berthier του προσέφερε αρκετά αξιώματα, ο Καποδίστριας αρνήθηκε να τα δεχτεί προσμένοντας κάποια καλύτερη πρόταση από τη Ρωσία, με τους αξιωματούχους της οποίας διατηρούσε άριστες σχέσεις.

Η περίοδος 1798 έως 1800, θεωρείται από τους βιογράφους του ιδιαιτέρως παράξενη. Ίσως τότε να εντάχθηκε σε κάποια Τεκτονική Στοά, όπως αυτή του Φοίνικος στην Κέρκυρα, ή του Αστέρος της Ανατολής της Ζακύνθου. Αν και συχνά η Τεκτονική βιβλιογραφία τον παρουσιάζει ως ενεργό μέλος κάποιας Στοάς, ισχυρές αποδείξεις δεν έχουν προκύψει, παρά το γεγονός ότι ισχυροί φίλοι του, όπως ο Α. Δάνδολος, ήταν γνωστοί τέκτονες, και η υπογραφή του είχε τα χαρακτηριστικά μασονικής υπογραφής. Η μόνη ίσως ένδειξη είναι που έλαβε ο ερευνητής Π. Κρητικός από τη Μεγάλη Στοά της Ελβετίας Alpina το 1965 ότι ο Καποδίστριας ήταν μέλος της Στοάς Modestie της Ζυρίχης.

Η αλήθεια είναι ότι δεν αναλαμβάνει κανείς τέτοια αξιώματα, εκτός Μυστικών Εταιριών και αν δεν είναι «δικός μας πέραν πάσης αμφιβολίας», όμως υπάρχει και ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ, όπως και ότι η Φαινομενικότητα δεν ταυτίζεται πάντοτε με την Πραγματικότητα, μην επαναλαμβανόμαστε, αυτά είναι σταθερά δεδομένα και «κοντά στον Νου κι η Γνώση».

Η πρόταση που περίμενε από τη Ρωσία ήρθε τον Μάιο του 1808, όταν ο Κόμης Νικόλαος Πέτροβιτς Ρουμιάντσεφ, επικεφαλής του υπουργείου εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, του έστειλε επιστολή με την οποία, αφού του ανακοίνωνε ότι τιμήθηκε με τον τίτλο του ιππότη Β” Τάξεως του τάγματος της Αγίας Άννας, τον προσκαλούσε στην Αγία Πετρούπολη, όπου έφτασε τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Αρχικά ο Ρουμιάντσεφ τον διόρισε επιτετραμμένο στην αυλή του αντιβασιλιά της Ιταλίας, διορισμός όμως που ακυρώθηκε.

Τελικώς διορίστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως κρατικός σύμβουλος. Αφού παρέμεινε για δύο χρόνια στην Αγία Πετρούπολη, διορίστηκε στις 20 Αυγούστου 1811 ακόλουθος στην πρεσβεία της Βιέννης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 1812. Επόμενος σταθμός στην πορεία του ήταν το Βουκουρέστι, όπου διορίστηκε ως αξιωματούχος με πολιτικά καθήκοντα στη στρατιά του Δούναβη. Εκεί συνδέθηκε με τον ναύαρχο Τσιτσαγκώφ, του οποίου έγινε σύμβουλος και διευθυντής του διπλωματικού του γραφείου.

Για τις υπηρεσίες του αυτές τιμήθηκε με τον βαθμό του κρατικού συμβούλου εν ενεργεία. Την ίδια εποχή ο ναύαρχος Τσιτσαγκώφ αντικαταστάθηκε λόγω δυσμένειας από τον στρατηγό Μπαρκλάυ ντε Τόλλυ (Barclay de Tolly) χωρίς όμως αυτό να επηρεάσει τον Καποδίστρια, στον οποίο απονεμήθηκε το παράσημο Γ” Τάξεως του Αγίου Βλαδίμηρου. Τον Οκτώβριο του 1813 παρασημοφορήθηκε από τον Τσάρο με τον μεγαλόσταυρο της Αγίας Άννας.

Η άνοδος του Καποδίστρια στη ρωσική αυτοκρατορική αυλή επιβεβαιώθηκε με τον διορισμό του πρώτου από τον Τσάρο Αλέξανδρο ως μυστικού απεσταλμένου στην Ελβετία με σκοπό να προσεταιριστεί την φιλικά προσκείμενη προς την Γαλλία κυβέρνηση. Εκτός από τον Καποδίστρια, διορίστηκε και ο βαρόνος Lebzeltern, εκ μέρους της αυστριακής πλευράς, καθώς η αποστολή ήταν κοινή. Παρόλα αυτά οι σκοποί δεν ήταν ακριβώς ίδιοι, καθώς οι Ρώσοι ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της Ελβετίας, ενώ οι Αυστριακοί να εγκαθιδρύσουν φίλα προσκείμενη κυβέρνηση και να εξασφαλίσουν άδεια διέλευσης των αυστριακών στρατευμάτων από την ελβετική επικράτεια.

Ο Lebzeltern εργάστηκε μυστικά υπό τις οδηγίες του Μέτερνιχ προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του. Στις 20 Δεκεμβρίου 1813 κάλεσε τον Καποδίστρια και του ζήτησε να υπογράψει διακοίνωση, με την οποία τα συμμαχικά στρατεύματα θα επιτρεπόταν να εισέλθουν στην ελβετική επικράτεια μέχρι να εξασφαλίσουν τα εδάφη που η Γαλλία είχε αποσπάσει από την Ελβετία. Ο Καποδίστριας, αντιλαμβανόμενος ότι η διακοίνωση ήταν έργο της αυστριακής κυβέρνησης, αρνήθηκε να την υπογράψει, αλλά λίγο αργότερα άλλαξε γνώμη.

Αφού την υπέγραψε εκ μέρους της ρωσικής πλευράς, αποχώρησε για την Βάδη, όπου βρισκόταν το στρατηγείο του Τσάρου. Ο τελευταίος περίμενε ότι ο Καποδίστριας δεν θα είχε υπογράψει τη διακοίνωση. Εξεπλάγη, όμως, όταν ο νεαρός διπλωμάτης του ανέφερε ότι έπραξε το αντίθετο. Σύμφωνα με τον Καποδίστρια, η ανακοίνωση της διακοίνωσης και η εισβολή του αυστριακού στρατού στην Ελβετία, θα είχαν ως αποτέλεσμα τον διχασμό των κατοίκων και παράλληλα να παρουσιαστούν οι Αυστριακοί ως υποκινητές πραξικοπήματος.

Συνέστησε μάλιστα στον Τσάρο να ζητήσει την αποκήρυξη της διακοίνωσης, μιας και οι Αυστριακοί δε θα μπορούσαν να επικαλεστούν την υπογραφή του μυστικού πράκτορά τους, πράγμα το οποίο και έγινε. Το αποτέλεσμα των διπλωματικών κινήσεων του Καποδίστρια ήταν οι Αυστριακοί να χάσουν κάθε έρεισμα στην Ελβετία, η οποία εξασφάλισε την ουδετερότητα και την ανεξαρτησία της.

Την ιδέα να κληθεί ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης της Ελλάδος την είχε διατυπώσει πρώτος ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος στην από 27-10-1821 επιστολή του προς τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ο Υψηλάντης επίσης υπέγραψε πρόσκληση του Καποδίστρια το 1822 και ο Πετρόμπεης το 1824. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1827, στην Γ΄ εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, εκλέχθηκε ο Καποδίστριας κυβερνήτης της Ελλάδας με θητεία επτά ετών. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνέλευσης, ο κυβερνήτης θα δεσμευόταν από το σύνταγμα της Επιδαύρου, έτσι όπως θα αναθεωρείτο από τη συνέλευση.

Σημαντικό ρόλο στην κλήση του Καποδίστρια στην Ελλάδα διαδραμάτισε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχηγός του Αγγλικού κόμματος τότε, αν και αρχικά ήταν κατά της εκλογής του. Άλλαξε όμως γνώμη στη συνέχεια και ήταν αυτός που υφήρπασε την έγκριση του Άγγλου μοιράρχου Χάμιλτον, που είχε και τη σύμφωνη γνώμη του Στράτφορντ Κάνινγκ. Παρά ταύτα η εκλογή του θεωρήθηκε ως ήττα της Αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και νίκη της Ρωσίας. Και είναι γεγονός ότι μεταξύ Καποδίστρια και Αγγλίας υπήρχε αμοιβαία δυσπιστία. Πριν δεχθεί την πρόταση που του έγινε, επισκέφθηκε την Πετρούπολη προκειμένου να αποδεσμευθεί επισήμως από την υπηρεσία του Τσάρου.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το Λονδίνο, όπου έφτασε σε ατυχή συγκυρία, δεδομένου ότι την επομένη της άφιξής του κηδευόταν ο Τζωρτζ Κάνινγκ. Η υποδοχή που του έγινε εκεί ήταν ψυχρή. Ύστερα από σύντομη παραμονή στο Παρίσι, όπου έγινε θερμά δεκτός, αναχώρησε για την Ελλάδα. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 έφτασε στο Ναύπλιο επί του αγγλικού πολεμικού Warspite, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και τέσσερις μέρες αργότερα στην Αίγινα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Λίγο αργότερα αποφασίστηκε το Ναύπλιο να ξαναγίνει πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.

Ερχόμενος στην Ελλάδα, ο Καποδίστριας δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με το πρωτόκολλο της 18ης Νοεμβρίου 1828 που έθετε το Μοριά και τις Κυκλάδες υπό την προσωρινή εγγύηση των συμμάχων. Με τον φόβο ότι οι Άγγλοι θα περιόριζαν την Ελλάδα σε αυτά τα σύνορα, οργάνωσε τακτικό στρατό συνεχίζοντας τον πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όσον αφορά στην επιλογή του ηγεμόνα, ο Καποδίστριας πρότεινε τον Λεοπόλδο του Saxe-Coburg, ο οποίος όμως παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση του θρόνου λόγω διαφωνιών για τα σύνορα.

Αρκετοί ιστορικοί θεωρούν ότι ο Καποδίστριας επίτηδες απομάκρυνε τον Λεοπόλδο από τον θρόνο, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν αντιτάχθηκεστον ερχομό του. Γεγονός όμως είναι ότι όσοι ζητούσαν να έλθει ο Λεοπόλδος αντιμετώπισαν έντονη κυβερνητική δυσμένεια. Παράλληλα οι ελληνικές επιχειρήσεις στη Στερεά Ελλάδα συνεχίζονταν, καθώς και η προέλαση των Ρώσων προς την Κωνσταντινούπολη. Ανήσυχη από τις επιτυχίες της Ελλάδας και της Ρωσίας η Μεγάλη Βρετανία έσπευσε να συμφωνήσει στη συνοριακή γραμμή Άρτας – Βόλου. Μετά από διαπραγματεύσεις υπογράφηκε το πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωριζόταν η ανεξαρτησία της Ελλάδας, η οποία θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός.

terrapapers.com_ioannis Kapodistrias 1
 
Διακυβέρνηση και Αντιδράσεις Στο εσωτερικό της χώρας ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει την πειρατεία, τους ανύπαρκτους θεσμούς, τη διάλυση του στρατού, καθώς και την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις που έθεσε για να αναλάβει την ηγεσία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους ήταν η αναστολή του συντάγματος και η διάλυση της βουλής, όροι που τελικώς έγιναν αποδεκτοί. Στη θέση της βουλής δημιούργησε το «Πανελλήνιον», ένα γνωμοδοτικό όργανο αποτελούμενο από 27 μέλη με καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα, ενώ τη διακυβέρνηση ανέλαβε η κεντρική γραμματεία, ένα είδος υπουργικού συμβουλίου, διοικούμενο από τον ίδιο.

Επίσης, χώρισε τη χώρα σε διοικητικές περιφέρειες. Αρχικά είχε δεσμευθεί για τη διενέργεια εκλογών τον Απρίλιο του 1828, στη συνέχεια όμως προχώρησε στην αναβολή αυτών λόγω της χαώδους κατάστασης που επικρατούσε στο εσωτερικό. Όταν αυτές διεξήχθησαν, διατυπώθηκαν βάσιμες κατηγορίες για νοθεία. Αν και κυβερνήτης, ο Καποδίστριας εξελέγη σε 36 περιφέρειες, γεγονός που προκάλεσε την οργή των συνεργατών του, ένας εκ των οποίων, ο Σπυρίδων Τρικούπης, παραιτήθηκε για τον λόγο αυτό από πληρεξούσιος και αναχώρησε για την Ύδρα. Ιδιαίτερη μέριμνα επέδειξε και για τη δημιουργία δικαστηρίων θεσπίζοντας και κώδικα πολιτικής δικονομίας.

Μία από τις πρώτες του κινήσεις ήταν η καταστολή της πειρατείας, έργο το οποίο ανέλαβε με επιτυχία ο Ανδρέας Μιαούλης. Παράλληλα, προχώρησε στην αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων, μετατρέποντας βαθμιαία τα άτακτα στρατεύματα σε τακτικό στρατό,  και υπάγοντας τον στόλο στην ουσιαστική δικαιοδοσία της κυβέρνησης, δεδομένου ότι μέχρι τότε τα πλοία ήταν ιδιοκτησία των καραβοκυραίων. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να προστατέψει τα σύνορα και να μειώσει την επιρροή των μέχρι τότε τοπαρχών
«μίαν ευχήν διαβιβάζουσί μοι αι επαρχίαι, την διά παντός απαλλαγήν αυτών από της τυραννίας των προυχόντων και των οπλαρχηγών»

Στην προσπάθεια αναδιοργάνωσης του στρατού περιλαμβάνεται και η ίδρυση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων. Ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο και καθιέρωσε τον φοίνικα ως εθνικό νόμισμα, αντικαθιστώντας το Τουρκικό γρόσι. Όσον αφορά στην εκπαίδευση κατασκεύασε νέα σχολεία, εισήγαγε τη μέθοδο του αλληλοδιδακτικού σχολείου, ίδρυσε εκκλησιαστική σχολή στον Πόρο, καθώς και το Ορφανοτροφείο Αίγινας σε μια προσπάθεια να οργανώσει το σχεδόν ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ίδρυσε όμως πανεπιστήμιο, καθώς θεωρούσε ότι έπρεπε να υπάρξουν πρώτα απόφοιτοι μέσης εκπαίδευσης.

Στο πρόβλημα της διανομής της εθνικής γης ο Καποδίστριας δεν κατάφερε να βρει λύση κι έτσι εκατομμύρια στρέμματα παρέμειναν στους μεγαλοϊδιοκτήτες (κοτζαμπάσηδες και Εκκλησία). Μερίμνησε επίσης για την ανοικοδόμηση του Μεσολογγίου και των Πατρών, όπου έστειλε τον Κερκυραίο αρχιτέκτονα Σταμάτη Βούλγαρη. Σημαντική ήταν και η συμβολή του στο εμπόριο με την παραχώρηση δανείων στους νησιώτες για την αγορά πλοίων και την κατασκευή ναυπηγείων στον Πόρο και το Ναύπλιο. Τον Οκτώβριο του 1829 ίδρυσε το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Αίγινα.

Όσον αφορά στην ελληνική οικονομία, ο Καποδίστριας επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γεωργία, βασική πηγή πλούτου της Ελλάδας. Ίδρυσε τη Γεωργική Σχολή της Τίρυνθας και ενθάρρυνε την καλλιέργεια της πατάτας, για την οποία είχαν ήδη γίνει κάποιες ενέργειες τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο η ανέκδοτη ιστορία σχετικά με το τέχνασμα του Καποδίστρια έχει άλλη προέλευση, λέγεται ότι το τέχνασμα αυτό το εφάρμοσε στη χώρα του ο Φρειδερίκος Β΄ της Πρωσσίας το 1774.

Επίσης, προσπαθώντας να ενισχύσει την ελληνική οικονομία, ο Καποδίστριας ίδρυσε την «Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα» η οποία όμως απέτυχε είτε γιατί, κατά μία άποψη, το δημόσιο εκμεταλλευόταν χωρίς όρους τα χρήματα των καταθέσεων, είτε εξαιτίας της αντίθεσης των προυχόντων προς το καποδιστριακό καθεστώς και της έλλειψης εμπιστοσύνης προς τον νέο αυτό θεσμό. Ως κυβερνήτης ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δεχθεί μισθό, όπως επίσης αρνήθηκε χρηματική αποζημίωση από τον Τσάρο για να μην κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία, ενώ διέθεσε όλη του την περιουσία για τους σκοπούς του κράτους.

Αν και δημιούργησε ελληνικό και γαλλικό τυπογραφείο στην Αίγινα, πραγματοποίησε διώξεις εναντίον του Τύπου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι περιπτώσεις των εφημερίδων Ανεξάρτητος, Ηώς και Απόλλων, που είτε έκλεισαν λόγω αντικυβερνητικών θέσεων είτε οι εκδότες τους διώχθηκαν. Σφοδρή κριτική υπήρξε και για την τοποθέτηση των δύο αδερφών του, Βιάρου και Αυγουστίνου, στις δύο κορυφαίες θέσεις του αρχιναυάρχου και αρχιστράτηγου αντίστοιχα. Κατά γενική ομολογία, και οι δύο θεωρούντο ακατάλληλοι για τις θέσεις αυτές, ενώ κάποιοι ιστορικοί φτάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πτώση του κυβερνήτη.

Η αντίστροφη μέτρηση για την δολοφονία του

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο Καποδίστριας λόγω της ισχνής οικονομικής κατάστασης του κράτους επιχείρησε να συνάψει δάνειο με τράπεζες του εξωτερικού, προσπάθεια που δεν ευοδώθηκε λόγω των αντιδράσεων της Μεγάλης Βρετανίας. Παρόλα αυτά η Ρωσία και η Γαλλία ανέλαβαν να ενισχύσουν οικονομικά την Ελλάδα, ενώ ιδιαίτερη φροντίδα επέδειξε ο Τσάρος, αποστέλλοντας 3.750.000 γαλλικά φράγκα. Ο Καποδίστριας, έχοντας να αντιπαλέψει χίλια μύρια προβλήματα, κατάφερε στα λιγότερα από τρία χρόνια της διακυβέρνησής του να αφήσει πίσω του ένα ιδιαίτερα πλούσιο έργο. Το έργο του όμως θα ανατρέπονταν εκ των έσω, με την παρέμβαση Βρετανών και Γάλλων.

Πέραν των πιεστικότατων οικονομικών, κοινωνικών και διπλωματικών προβλημάτων, ο Καποδίστριας είχε να αντιμετωπίσει δύο σημαντικά εμπόδια στην πολιτική του για την οικοδόμηση του νεοπαγούς ελλαδικού κράτους: πρώτον την εχθρότητα Γαλλίας και Αγγλίας, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των οποίων στην Ανατολική Μεσόγειο κινδύνευαν από την προοπτική δημιουργίας ενός νέου και δυναμικού ναυτικού και εμπορικού κράτους έξω από τον έλεγχό τους, ή χειρότερα, υπό την επιρροή της Ρωσίας.

Δεύτερον, τους φατριασμούς και τα τοπικιστικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των κοτζαμπάσηδων, Φαναριωτών και πλοιοκτητών, οι οποίοι και επεδίωκαν διατήρηση των προνομίων και συμμετοχή στη νομή της εξουσίας. Εν τέλει ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων προετοίμασε το έδαφος και οδήγησε στην πολιτική και φυσική εξόντωση του πρώτου και ικανότατου Κυβερνήτη της Ελλάδας στις 9 Οκτωβρίου 1831 (27 Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο).
Προκειμένου να διαχειρισθεί αποτελεσματικά την τραγική οικονομική και κοινωνική κατάσταση του νέου κράτους, ο Καποδίστριας προέκρινε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας, ώστε να διατηρήσει άμεσα τον πολιτικό έλεγχο. Την αντιπολίτευση κατά του Καποδίστρια απάρτιζαν οι παραμερισμένοι από την εξουσία κοτζαμπάσηδες και πλοιοκτήτες. Ο συγκεντρωτισμός που επέδειξε ο Καποδίστριας παραμερίζοντας τις τοπικές αρχές και διορίζοντας σε θέσεις κλειδιά τα δύο αδέρφια του, Αυγουστίνο και Βιάρο Καποδίστρια, τον οδήγησαν σε σύγκρουση με τις προαναφερθείσες ομάδες συμφερόντων.

Το κέντρο του αντικαποδιστριακού αγώνα έγινε η Ύδρα, έδρα των πλοιοκτητών και πιο συγκεκριμένα της οικογένειας Κουντουριώτη που είχε με το μέρος της τους αγωνιστές Μιαούλη, Σαχτούρη, Τομπάζη, Κριεζήδες. Βασικός λόγος για την αντίδραση των Υδραίων πλοικτητών ήταν η απαίτηση τους για την «άνευ αναβολής» καταβολή αποζημιώσεων για τις μεγάλες ζημιές και απώλειες των πλοίων τους κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Αναγνώριζοντας αμέσως το δίκαιο αίτημα, ο Κάποδίστριας υποσχέθηκε ότι μόλις θα βελτιώνονταν τα οικονομικά της χώρας, η Ύδρα θα έπαιρνε «το μερίδιόν της καθ’ όσον το δίκαιον απαιτούσε». Οι Υδραίοι, όμως, απαιτούσαν την άμεση καταβολή αυτών των αποζημιώσεων, πράγμα που ήταν αδύνατον λόγω της οικτρής οικονομικής κατάστασης του κράτους.

Στην Ύδρα, επιπλέον, κατέφυγαν ο ηγέτης του Αγγλικού κόμματος Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και οι Σπυρίδων Τρικούπης, Αναστάσιος Πολυζωίδης και Αλέξανδρος Σούτσος, έχοντας την ηθική συμπαράσταση του φιλογάλλου Κοραή. Όργανο της αντιπολιτευτικής αυτής ομάδας ήταν η εφημερίδα Απόλλων του Πολυζωίδη. Η Γαλλία και η Αγγλία, θεωρώντας τον Καποδίστρια ως φίλα προσκείμενο στη Ρωσία, ενθάρρυναν τους αντιπολιτευόμενους.

Την 14η Ιουλίου 1831, οι Μιαούλης και Κριεζής με 200 Υδραίους στρατιώτες κατέλαβαν τον ναύσταθμο στον Πόρο επειδή έμαθαν ότι ο στόλος ήταν έτοιμος να κινηθεί κατά της Ύδρας. Αμέσως έσπευσαν οι αντιπρέσβεις των τριών μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να διαπραγματευθούν. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι αιφνιδιάζοντας τους εξεγερμένους τάχθηκαν υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης και απαίτησαν την παράδοση των επαναστατών. Έτσι, ο αγγλικός, ο γαλλικός και ο ρωσικός στόλος είχαν αποκλείσει τα λιμάνια του Πόρου και της Ύδρας ώστε να μην επιτραπεί η ένωση των στόλων των επαναστατών.

Ο ελλιμενισμένος εθνικός στόλος στον Πόρο ήταν υπό την αρχηγία πλέον του Μιαούλη ενώ μια μικρή μοίρα, υπό την αρχηγία του Κανάρη, δεν δεχόταν να υπακούσει στους επαναστάτες. Και ενώ ο Άγγλος και ο Γάλλος ναύαρχος, κωλυσιεργώντας, έπλευσαν προς το Ναύπλιο για να συσκεφθούν με τους αντιπρέσβεις,  ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ ανέλαβε να εφαρμόσει, μόνος αυτός, τις οδηγίες του Καποδίστρια. Απέκλεισε τους αντάρτες, ήρθε σε προστριβές μαζί τους, τίναξε στον αέρα τη «Νήσο των Σπετσών», αιχμαλώτισε ένα ακόμη πλοίο και τελικά εξώθησε τον Μιαούλη στο «Μεγαλουργόν έγκλημα».

Το πρωί της 1ης Αυγούστου 1831 ο Μιαούλης, όπως είχε προειδοποιήσει τον Ρίκορντ, ανατίναξε δύο από τα πιο σύγχρονα τότε πλοία του ελληνικού ναυτικού, την φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα». Ο Δ. Χοϊδάς, σε επιστολή του προς τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, από την Τρίπολη, στις 10 Αυγούστου 1831, ανάμεσα σε πολλές άλλες σημαντικές πληροφορίες για την τραγική κατάσταση που επικρατούσε σε όλη τη χώρα, έγραφε πως οι Υδραίοι έλεγαν ότι «την φρεγάδαν (Ελλάς) την έκαυσαν δι’  αδείας του πρέσβεως της Αγγλίας, όστις τους υπεσχέθη ότι τους δίδει άλλην» και η αστυνομία του Ναυπλίου είχε πλη­ροφορίες «ότι οι δύο πρέσβεις (Αγγλίας και Γαλλίας) έλαβαν μέρος με τους Υδραίους και ότι έγραψαν εις τον Ρίκορδ να παύσει από τας κατ’ αυτών εχθροπραξίας του έως ότου να έλθει ο παρά των τριών δυνάμεων απεστελλόμενος πληρεξούσιος, όστις είναι ο ναύαρχος Άγγλος, της μοί­ρας του Αιγαίου πελάγους». Και πρόσθετε ότι στην ‘Υδρα είχαν κα­ταφθάσει «δύο πλοία γαλλικόν και αγγλικόν και οι δύο ναύαρχοι (ο Άγγλος και ο Γάλλος) με τρόπον προσφέρουσι βοηθήματα εις την Ύδραν και τους λέγουσι να επιμένουν εις τον σκοπόν των και να μη φοβώνται διόλου, διότι επιτυγχάνουσι το ποθούμενον»

Ο ίδιος ο Καποδίστριας είχε γνώση για τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων ξένων δυνάμεων εναντίον του. Στις 31 Ιουλίου 1831, σε επιστολή του προς τον Γάλλο ναύαρχο Lalande, που υπηρετούσε στην Ελλάδα, του αποκάλυψε ότι γνώριζε όλες τις δολοπλοκίες των Άγγλων και των Γάλλων, με τρόπο που καταπλήσσει:
«Εγώ δε, και τις δολοπλοκίες όλων σας τις εγνώριζα, αλλά έκρινα ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να κόψω το νήμα της συνεργασίας μαζί σας, γιατί έδινα προτεραιότητα στην ανόρθωση και στην ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Αν έκοβα τις σχέσεις με τις λεγόμενες «προστάτιδες» Δυνάμεις, τούτο θα ήταν εις βάρος της Ελλάδος και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να προσθέσω βάρος και στη συνείδησή μου. Και άφησα τα πράγματα να λαλήσουν μόνα τους»
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, έστειλε στον Έλληνα πρέσβυ στο Παρίσι πρίγκηπα Α. Σούτσο επιστολή με την οποία, με εθνική αγανάκτηση, διαμαρτύρεται και του ζητά να προβεί σε σχετικά διαβήματα στη γαλλική κυβέρνηση, για την πρωτοφανή και ανεπίτρεπτη ανάμιξη των Γάλλων και των Άγγλων αξιωματικών στις φοβερές αντικυβερνητικές ενέργειες της Ύδρας και της Μάνης και για την απροκάλυπτη σύμπραξη και τη βοήθειά τους προς τους ταραχοποιούς.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τελικά οι Ελληνες Μαυρομιχάληδες σκότωσαν τον Καποδίστρια, οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας σίγουρα δεν ήταν Έλληνες. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη: «Ανάθεμα τους Άγγλο – Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί. Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα».
Η απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια να προχωρήσει στη διανομή των Εθνικών Γαιών στους φτωχούς αγωνιστές, φαίνεται ότι αποτελούσε ένα ακόμα σημείο τριβής του Κυβερνήτη με τους Έλληνες προύχοντες και τους ξένους δανειστές, αφού οι εθνικές γαίες αποτελούσαν το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού κράτους και άρα εγγύηση για αποπληρωμή των επαχθών δανείων που είχαν χορηγηθεί στην Ελλάδα. Η Μάνη, απόλυτα ελεγχόμενη από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη είχε στασιάσει κατά του Καποδίστρια και ετοίμαζε ένοπλα τμήματα.
Ο Καποδίστριας συνέλαβε τον Πετρόμπεη, αλλά η κατάσταση επιδεινώθηκε από την εξέγερση της Ύδρας. Υπό την ηγεσία της οικογένειας Κουντουριώτη και την πολιτική καθοδήγηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, οι Υδραίοι επαναστάτησαν, ζητώντας από τον Καποδίστρια να τους επιστρέψει τα χρήματα που είχαν ξοδέψει στον Αγώνα του 1821, κατέλαβαν τον ναύσταθμο του Πόρου, και με πρωτεργάτη τον Ανδρέα Μιαούλη, πυρπόλησαν πλοία του στόλου, ανάμεσά τους και την φρεγάτα «Ελλάς». Είναι απόλυτα τεκμηριωμένη η ενθάρρυνση (για να το θέσουμε επιεικώς) των στασιαστών από τις Μεγάλες Δυνάμεις, Βρετανία και Γαλλία. Ο μεν Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης υποστηριζόταν ανοικτά από τον Γάλλο πρέσβη, η δε οικογένεια Κουντουριώτη και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ήταν οι απόλυτοι εκφραστές των βρετανικών συμφερόντων στην Ελλάδα.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, έστειλε στον Έλληνα πρέσβυ στο Παρίσι πρίγκηπα Α. Σούτσο επιστολή με την οποία, με εθνική αγανάκτηση, διαμαρτύρεται και του ζητά να προβεί σε σχετικά διαβήματα στη γαλλική κυβέρνηση, για την πρωτοφανή και ανεπίτρεπτη ανάμιξη των Γάλλων και των Άγγλων αξιωματικών στις φοβερές αντικυβερνητικές ενέργειες της Ύδρας και της Μάνης και για την απροκάλυπτη σύμπραξη και τη βοήθειά τους προς τους ταραχοποιούς.

Ήδη, από το το προηγούμενο έτος, 1830, είχε ξεσπάσει ανταρσία στη Μάνη υπό την ηγεσία του Τζανή Μαυρομιχάλη, αδελφού του Πετρόμπεη. Ο τελευταίος ετέθη σε περιορισμό στο Ναύπλιο, ζήτησε να πάει στη Μάνη για να την ησυχάσει, το αίτημά του δεν έγινε δεκτό, αποπειράθηκε να διαφύγει με αγγλικό πλοίο, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Βαρέως φέροντες τη μεταχείριση αυτή του αρχηγού της οικογενείας τους, και μέσα στο τεταμένο και από τα γεγονότα του Πόρου κλίμα, οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης, αδερφός και γιος του Πετρόμπεη αντίστοιχα, εφάρμοσαν το μανιάτικο έθιμο της βεντέτας. Η δολοφονία του Καποδίστρια τελικά οργανώθηκε από τον Γάλλο πρέσβη Ρουάν και τον Βρετανό ομόλογό του Ντόκινς, που εκτελούσαν οδηγίες των κυβερνήσεών τους.

Άλλωστε είχαν επιχειρήσει και προηγουμένως να σκοτώσουν τον Καποδίστρια, μέσω Μαυροκορδάτου! Ο Μαυροκορδάτος είχε τότε πληρώσει με 25.000 γρόσια τον καμαριέρη του Καποδίστρια, Νικολέτο, για να τον δηλητηριάσει. Αυτός όμως αν και αρχικά δέχτηκε, άλλαξε γνώμη και μάλιστα ενημέρωσε τον Καποδίστρια. Όταν η απόπειρα αυτή απέτυχε έσπασαν οι στάσεις σε Μάνη – με τη συνδρομή γαλλικών στρατευμάτων – και στην Ύδρα.

Ο αδερφός του Πετρόμπεη, Κωνσταντίνος, και ο ανιψιός του, Γεώργιος, μπήκαν κάτω από αστυνομική παρακολούθηση. Ο πολιτάρχης, όπως λεγόταν τότε ο αρχηγός της αστυνομίας, αντί να αλλάζει κάθε βδομάδα τους δύο χωροφύλακες συνοδούς των Μαυρομιχάληδων, όπως είχε εντολή, τους άφησε 40 μέρες. Έτσι έγιναν τελικά συνεργοί. Λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του Καποδίστρια, οι Μαυρομιχάληδες, μαζί με τους συνοδούς τους χωροφύλακες, αγόρασαν νέα όπλα από το οπλοπωλείο του Παξιμάδη, στο Ναυπλίου.

Την Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου, μια ηλικιωμένη γυναίκα κατήγγειλε στην αστυνομία ότι άκουσε τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη να κουβεντιάζουν με τους δυο χωροφύλακες φρουρούς τους ότι έπρεπε να σκοτώσουν τον Καποδίστρια το Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου, μπροστά στην εκκλησία. Η αναφορά έφτασε στον αρχηγό της αστυνομίας, ο οποίος δεν αντέδρασε. Το Σάββατο όμως ο Καποδίστριας ήταν άρρωστος και δε βγήκε από το σπίτι. Έτσι η επιχείρηση αναβλήθηκε για την επομένη.

Το επόμενο πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ο Ιωάννης Καποδίστριας βγήκε από το σπίτι του, στο Ναύπλιο, για να πάει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος. Στα σκαλιά, τον πρόλαβαν οι Μαυρομιχάληδες και οι δύο χωροφύλακες. Τον πυροβόλησαν και οι τέσσερις. Ο Δημήτριος Κοκκινάκης στο βιβλίο του «Ποιοι σκότωσαν τον Καποδίστρια» θεωρεί ότι οι Μαυρομιχάληδες ήταν σαφώς παρόντες στη δολοφονία, συνέργησαν σε αυτή, αλλά δεν ήταν οι πραγματικοί δολοφόνοι.

Τον Καποδίστρια συνόδευε ο Κρητικός μονόχειρας σωματοφύλακάς του Γεώργιος Κοζώνης, ο οποίος πυροβόλησε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Τον τελευταίο τον αποτελείωσε ο όχλος, το δε πτώμα του πετάχθηκε στο λιμάνι. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στη γαλλική πρεσβεία, από όπου και παραδόθηκε στις αρχές για να δικαστεί ύστερα από την επιμονή του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί και απειλούσε να κάψει την πρεσβεία. Τελικώς καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε λίγες μέρες αργότερα. Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό, ενώ αντίθετα στην Ύδρα δέχτηκαν την είδηση με πανηγυρισμούς.

Ο σχεδιασμός της δολοφονίας ανήκε μάλλον στον Γάλλο στρατηγό Ζεράντ, διοικητή τότε του τακτικού στρατού, με ανάμιξη και Ελλήνων αξιωματικών, όπως του λοχαγού Φώτιου Αγγελίδη. Δύο μήνες πριν από τη δολοφονία, οι αξιωματικοί του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο στις μεταξύ τους συζητήσεις επιβεβαίωναν ότι πλησίαζε η ημέρα που θα «ξεφορτώνονταν» τον Καποδίστρια. Επίσης ενδεικτικές είναι και οι τελευταίες λέξεις του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη, όπως τις μεταφέρει ο στρατηγός Κασομούλης στα απομνημονεύματά του. «Δεν φταίω εγώ στρατιώται, άλλοι με έβαλαν» κραύγασε ο δολοφόνος Μαυρομιχάλης πριν πέσει νεκρός από την πιστολιά του φρουρού του Καποδίστρια. ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ … “ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΚΥΡΙΑ”

Προς τη κατεύθυνση της εμπλοκής της Γαλλίας συναινεί και η μαρτυρία που μεταφέρει ο ιστορικός και αγωνιστής Νικόλαος Κασομούλης, ότι ο έτερος εκτελεστής του Κυβερνήτη Γεώργιος Μαυρομιχάλης κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβυ της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, δηλώνοντάς του: «Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας».

Η απόφαση του Γάλλου πρέσβυ Ρουάν να παράσχει άσυλο στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη και η αρχική άρνησή του να τον παραδώσει με προφάσεις (όπως την επίδειξη εντάλματος σύλληψης) απετέλεσε χαρακτηριστική και απροκάλυπτη παροχή πολιτικής προστασίας και κάλυψης του εγκλήματος. Πάντως, παρά την προσπάθεια κωλυσιεργίας, υπό την απειλή του εξεγερμένου λαού που είχε περικυκλώσει την πρεσβεία, ο Ρουάν αναγκάστηκε να παραδώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη στις αρχές. Οι αντιπρόσωποι της Γαλλίας συνέχισαν να παρέχουν υποστήριξη προς τους δολοφόνους του Κυβερνήτη, ακόμη και κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε.
Αξιοσημείωτη και αποκαλυπτική είναι, επίσης, και η στάση του πρέσβη της Αγγλίας, ο οποίος αμέσως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ζήτησε να ληφθούν αυστηρά μέτρα κατά του εξεγερμένου λαού, ακόμη και καταστολή με τη χρήση όπλων, απειλώντας την τριμελή προσωρινή Διοικητική επιτροπή (που απαρτιζόταν από τους Αυγουστίνο Καποδίστρια, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Ιωάννη Κωλέττη), ακόμη και με αποχώρηση και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων. Αρκετά αργότερα, το 1840 ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ακούγοντας κάποιον να κατηγορεί τον Καποδίστρια, φέρεται να είπε τούτα τα λόγια: «Δεν μετράς καλά φιλόσοφε. Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τονε ματαβρεί, και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα»  Για την δολοφονία του Καποδίστρια ο Ελβετός φιλέλληνας Ι.Γ. Εϋνάρδος είπε: «Όστις δολοφόνησε τον Καποδίστρια, δολοφόνησε την πατρίδα του. Ο θάνατός του είναι συμφορά για την Ελλάδα και δυστύχημα ευρωπαϊκόν»

Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια τη θέση του κυβερνήτη ανέλαβε για κάποιο διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος Καποδίστριας, ως πρόεδρος της προαναφερθείσας Διοικητικής Επιτροπής που διόρισε η Γερουσία. Τη σορό του Καποδίστρια την μετέφερε ο αδερφός του στην Κέρκυρα, όπου και ενταφιάστηκε στη Μονή Πλατυτέρας. Οι ξένοι (σύμμαχοι και φίλοι) των γνωστών Μυστικών Εταιριών, Στοών και Λαγουμιών, ήθελαν τον Καποδίστρια νεκρό, όμως Ελληνες κατσαπλιάδες, τραμπούκοι, ηλίθιοι, παρασιτικοί και μοχθηροί τον δολοφόνησαν.

terrapapers.com_Kapodistrias in Switzerland (2)
Ενας Μεγάλος Ανθρωπος
Σχετικά με την προσωπικότητα του Καποδίστρια έχουν εκφραστεί από τους ιστορικούς αντικρουόμενες απόψεις. Ο κόμης Γκομπινό τον συγκαταλέγει στους τρεις μεγαλύτερους διπλωμάτες της εποχής μαζί με τον Μέττερνιχ και τον Ταλλεϋράνδο, ο Χέρτσμπεργκ αναφέρει ότι ήταν διπλωμάτης δεξιώτατος. Ο Γιάννης Κορδάτος τον χαρακτηρίζει τυφλό όργανο των Ρώσων, ενώ ο Κάρλ Μάρξ ο νοητικά ανυπόληπτος, τον χαρακτηρίζει πολιτικά ανυπόληπτο. Αντίθετα, ο Τάσος Βουρνάς εκφράζεται θετικά ως προς το έργο του, όπως και οι Καρολίδης και Διονύσιος Κόκκινος, ένας εκ των φανατικότερων υποστηρικτών του.

Με την άποψη ότι ο Καποδίστριας ήταν εκτελεστικό όργανο των Ρώσων διαφωνεί και ο Douglas Dakin. Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης χαρακτηρίζει το έργο του αξιόλογο αλλά όχι αξιέπαινο, ο Σπυρίδων Τρικούπης, στενός συνεργάτης του Καποδίστρια, εκφράζεται μεν θετικά, δεν παραλείπει όμως να τον κατηγορήσει για την κατάλυση του συντάγματος. Σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν σημαντικό το έργο του Καποδίστρια, χωρίς να παραλείπουν να αναφέρουν όμως την αυταρχικότητα με την οποία άσκησε την εξουσία, λες και η εξουσία ασκείται με διαφορετικό τρόπο !! Η φιλοπατρία του μάλιστα αναγνωρίζεται από σχεδόν όλους τους ιστορικούς. Σχετικά με τη φιλοπατρία του ο Τάκης Σταματόπουλος συμπεραίνει πώς «για να είμαστε δίκαιοι δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αγαθή πρόθεσή του, την καταπληχτική και φιλότιμη εργατικότητά του να δημιουργήσει κράτος από το χάος.»

Είχε τιμηθεί πλείστες φορές από τον Τσάρο Αλέξανδρο και είχε ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης των καντονίων Βω και Λωζάνης. Σήμερα πολλοί δρόμοι και πλατείες φέρουν το όνομά του. Ο Κρατικός Αερολιμένας Κερκύρας ονομάζεται «Ιωάννης Καποδίστριας», ενώ από το 1911, κατόπιν επιθυμίας του ευεργέτη Ιωάννη Δόμπολη, το εθνικό πανεπιστήμιο Αθηνών μετονομάστηκε σε «Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών» και στα Προπύλαια μάλιστα υπάρχει ανδριάντας του.

Επίσης, η μορφή του Καποδίστρια απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών (υπομονάδα του ευρώ) της ελληνικής έκδοσης, όπως και στο χαρτονόμισμα των 500 δραχμών (1983 – 2001). «Ι. Καποδίστριας» (ή Σχέδιο Καποδίστρια) ονομάζεται και το πρόγραμμα σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σημίτη.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2009 πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια προτομής του Καποδίστρια στη Λωζάννη της Ελβετίας παρουσία της Ελβετίδας υπουργού Εξωτερικών Μισελίν Καλμί – Ρέι και του Ρώσου ομολόγου της Σεργκέι Λαβρόφ. Ανδριάντας υπάρχει επίσης στην κεντρική πλατεία της πόλης Capo d” Istria της Σλοβενίας.

Στο εξοχικό της οικογένειας Καποδίστρια, το οποίο δωρήθηκε από τη δισέγγονη του Γεωργίου Καποδίστρια, αδερφού του κυβερνήτη, Μαρία Δεσσύλα – Καποδίστρια, στη θέση Κουκουρίτσα της Κέρκυρας, λειτουργεί το μουσείο Ιωάννη Καποδίστρια, όπου φυλάσσονται κειμήλια της οικογένειας και προσωπικά του αντικείμενα. Στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στην Αθήνα, φιλοξενούνται επίσης προσωπικά αντικείμενα του κυβερνήτη, καθώς και το γραφείο του.

***
O Ιωάννης Καποδίστριας,
1ος Κυβερνήτης της Ελληνικής πολιτείας
Περίοδος 18 Ιανουαρίου 1828 – 27 Σεπτεμβρίου 1831
Προκάτοχος: Ανδρέας Ζαΐμης
(Αντικυβερνητική Επιτροπή)
Διάδοχος: Αυγουστίνος Καποδίστριας
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Ιωάννης Κωλέττης
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση 10 Φεβρουαρίου 1776
Κέρκυρα
Δολοφονία 9 Μαρτίου 1831 (55 ετών)
Ναύπλιο
Εθνικότητα Ελληνική
***

ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ

Ο Καποδίστριας και η εναντίωση του στις «Μυστικές Εταιρείες» Στοές και Λαγούμια, μαζί με όλα τα προαναφερόμενα, οδήγησε στη δολοφονία του. Διαβάστε την συγκλονιστική επιστολή που είχε στείλει στις διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες σχετικά με τις «Μυστικές Εταιρείες» όπως τις αποκαλεί. Μέχρι σήμερα εμείς που τα ζούμε γνωρίζουμε (όσοι μπορούν κι έχουν Λογική και Διάκριση) ότι οι “Μυστικές Εταιρίες” διέλυσαν και κατέστρεψαν την Ελλάδα, που ουδέποτε κατόρθωσε να γίνει κράτος ανεξάρτητο. Ότι και να πω -εκτός απ’ το να βρίσω άσχημα και στέρεψα από βρισιές- είναι λίγο για να περιγράψει την κατάντια του νεοελληνικού πίθηκου, που όπως πάντα ζει με το δόγμα των δολοφόνων και τσάμπα τραμπούκων “ΟΧΙ ΕΓΩ ΚΥΡΙΑ, Ο ΑΛΛΟΣ ΦΤΑΙΕΙ” είναι λογικό λοιπόν να καταντήσει Ζιμπάμπουε, με τα χιλιάδες βοθρολύματα που κατακλύζουν και μολύνουν αυτά τα Ιερά Χώματα.

EΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Αριθ. 2953
Μυστική Εγκύκλιος

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Προς το Πανελλήνιον

Προς τους κατά το Αιγαίον Πέλαγος και την Πελοπόννησον Εκτάκτους Επιτρόπους και τους Αρχηγούς των κατά ξηράν και θάλασσαν Δυνάμεων.

Γνωρίζει η Κυβέρνησις, ότι Πολίται τινές επιμένουν πιστεύοντες και τους άλλους πείθοντες, ότι αι Μυστικαί Εταιρείαι χορηγούσι μέσα σωτήρια εις την Πατρίδα, ή τουλάχιστον Αιγίδα υπό την οποίαν συνδεόμενοι μεταξύ των οι άνθρωποι δια μυστικών δεσμών δύνανται να απολαύσωσιν εντός της Πατρίδος των και δια της ξένης επιρροής αξιώματα, τιμάς, και το πλέον τύχην, ό εστι χρήματα.
Όσον και αν ελεεινολογή η Κυβέρνησις την απειρίαν των Ελλήνων των από τοιαύτας εισηγήσεις παρασυρομένων δεν ήθελε δώσει την προσοχήν της, αν δεν ήτο καταπεπεισμένη πόσον ολέθρια αποτελέσματα δύναται να φέρη εις την κρίσιμον ταύτην στιγμήν η περί τούτων γνώμη, την οποίαν οι εχθροί της Ελλάδος ήθελον συστήσει και εις τον Κόσμον, και εις τας Ευρωπαϊκάς Κυβερνήσεις. Αν η Ελλάς εγκατελείφθη από το 1821 έως τον Ιούλιον μήνα του τελευταίου έτους, τούτο προήλθε διότι οι εχθροί της την παρέσταιναν αδιακόπως προς τους Βασιλείς, ως λαόν επαναστατωθέντα και αγωνιζόμενον υπό την διεύθυνσιν και υπό τους σκοπούς Μυστικών Εταιρειών, όθεν επήγασαν αι καταστροφαί της Ισπανίας και Ιταλίας.

Εύκολον ήτο αναμφιβόλως να αναιρεθή η σφαλερά αύτη δόξα. Μ’όλον τούτο εχρειάσθησαν ολόκληρα επτά έτη βασάνων και δυστυχιών εις αναίρεσίν της. Μόλις ανηρέθη, και ενώ η Ελλάς αρχίζει να λαμβάνη δείγματα ευνοίας και καλοκαγαθίας εκ μέρους των Συμμαχικών Δυνάμεων, οι εχθροί της θέλουν πάλιν την παραστήσει ως υπεξούσιον των Μυστικών Εταιρειών, και εις απόδειξιν τούτου θέλουν φανερώσει, ότι υπό διαφόροις ονόμασιν αι Εταιρείαι αυταί υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται μεταξύ των εν τοις πράγμασι και της πολιτικής τάξεως, και της στρατιωτικής δυνάμεως, ίσως και αυτού του στόλου.

Τόσον ουσιώδες θεωρεί τούτο η Κυβέρνησις ώστε μη εγκρίνουσα να δείξη διά τινος δημοσίου και επισήμου πράξεως την ύπαρξιν αυτού του κακού, εκπληροί δια του τύπου της παρούσης εγκυκλίου το χρέος, το οποίον δεν ημπορεί να παραμελήση χωρίς να καθυποβληθεί εις βαρυτάτην ευθύνην. Τω όντι τοιούτον δημόσιον έγγραφον μεταξύ των Πολιτικών, οι οποίοι επιμένουσι να μην παραχωρώσιν εις την Ελλάδα έντιμον μέλλον, ήθελε χρησιμεύσει ως μέσον του να αποδείξωσιν, ότι οι Βασιλείς δια των ευεργεσιών των υποθάλπουσιν εις την Ελλάδα τον εχθρόν, τον οποίον και αλλαχού, και τας ιδίας των Επικρατείας πολεμώσι.

Η παρατήρησις αύτη, Κύριοι, σας διδάσκει με πόσην φρόνησιν και οξυδέρκειαν απαιτείται η εκπλήρωσις της ακολούθου παραγγελίας της Κυβερνήσεως. Θέλετε κοινοποιήσει δια ζώσης φωνής εις τους υπαλλήλους σας ή τους υπό την οδηγίαν σας αξιωματικούς το περιεχόμενον της παρούσης, και θέλετε τους κάμει να σας φανερώσουν αν ανήκουν εις καμμίαν των Μυστικών Εταιρειών, ή όχι. Αν είναι το πρώτον, θέλετε τους παρατηρήσει, ότι εάν εις την παρελθούσαν κατάστασιν της αναρχίας, και της αταξίας ήταν ίσως αναγκαίον εις τους πολίτας να ζητήσωσι προσωπικήν ασφάλειαν δια του δεσμού μυστικής τινος Εταιρείας, ο δεσμός ούτος διαλύεται καθ” ήν στιγμήν ο του νομίμου όρκου και προς την Κυβέρνησιν, και προς τους Νόμους, χορηγεί εις ένα έκαστον και εις όλους, όλας τας απαραιτήτους ασφαλείας.

Από τοιαύτην αρχήν ορμώμενοι ευκόλως θέλετε αποδείξει το ασυμβίβαστον των δύο όρκων, ήγουν του υπηρετείν το Κράτος, και υπηρετείν μυστικήν Εταιρείαν, της οποίας ο σκοπός είναι ως επί το πλείστον άγνωστος εις τους Εταίρους. Αν λοιπόν οι υπάλληλοί σας ή οι υπό την οδηγίαν σας αξιωματικοί ανήκουσιν είς τινα Εταιρείαν, ανάγκη να παραιτηθώσι, και περί τούτου οφείλεις να μας βεβαιώσεις.

Εξ εναντίας θέλετε τους εξηγήσει τους κινδύνους εις τους οποίους εκτίθενται πλανώμενοι από ολίγους τινάς όλως διόλου εις τα τοιαύτα ενασχολουμένους. Από την κατηγορίαν των Εταιρειών των μη συμβιβαζομένων με τα κατά Νόμους καθεστώτα δεν αποκλείομεν και την προ αιώνων γνωριζομένην υπό τω ονόματι της Αδελφοποιείας, ή Αγάπης. Παραγγέλλεσθε, Κύριοι, κατ” επανάληψιν να κάμετε χρήσιν της κοινοποιήσεως ταύτης κατά τον συνετώτερον και ωφελιμώμερον τρόπον. Προθύμως η Κυβέρνησις θέλει δεχθή τας ειδοποιήσεις, όσας εν καιρώ και τόπω θέλετε δυνηθή να την χορηγήσετε.

Εν Πόρω τη 8 Ιουνίου 1828
Ο Κυβερνήτης
Ι.Α. Καποδίστριας


“Η δολοφονία του Καποδίστρια” πίνακας του Διονύσιου Τσόκου
terrapapers.com_-dolofonia-Kapodistria
terrapapers