Η στρατηγική του Ισραήλ των τελευταίων δεκαετιών θα συνεχιστεί με την ελπίδα να επιτευχθεί κάποια μετασχηματιστική "απο-ριζοσπαστικοποίηση" ( δῆλα δή νά τούς καταστήσῃ λιγώτερο "ἐπαναστατικούς") των Παλαιστινίων που θα καταστήσει το « Ισραήλ ασφαλές »(Αυτή η εργασία είναι η βάση μιας ομιλίας που θα δοθεί στην 25th Yasin (April) Διεθνή Ακαδημαϊκή Εκδήλωση για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη [23-26 Απριλίου 2024], στο Πανεπιστήμιο HSE,της Μόσχας)
Το καλοκαίρι του 2006,μετά τον (ανεπιτυχή) πόλεμο του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ , ο Ντικ Τσένι κάθισε στο γραφείο του θρηνώντας δυνατά τη συνεχιζόμενη δύναμη της Χεζμπολάχ. Και ακόμη χειρότερο, ότι του φαινόταν πως το Ιράν ήταν ο κύριος ωφελημένος από τον πόλεμο των ΗΠΑ το 2003 στο Ιράκ.
Ο προσκεκλημένος του Τσένι – ο τότε αρχηγός πληροφοριών της Σαουδικής Αραβίας, Πρίγκιπας Μπαντάρ – συμφώνησε δυναμικά (όπως αναφέρει ο Τζον Χάνα, ο οποίος συμμετείχε στη συνάντηση) και, προς γενική έκπληξη, ο πρίγκιπας Μπαντάρ διακήρυξε ότι το Ιράν θα μπορούσε ακόμη να περιοριστεί: η Συρία ήταν η «αδύναμη».
Σύνδεσμο μεταξύ του Ιράν και της Χεζμπολάχ που θα μπορούσε να καταρρεύσει μέσω μιας ισλαμιστικής εξέγερσης, πρότεινε ο Μπαντάρ. Ο αρχικός σκεπτικισμός του Τσένι μετατράπηκε σε ενθουσιασμό καθώς ο Μπαντάρ είπε ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ θα ήταν περιττή: Αυτός, ο πρίγκιπας Μπαντάρ, θα ενορχήστρωνε και θα διαχειριζόταν το έργο. « Αφήστε το σε μένα» , είπε.Ο Μπαντάρ είπε κατ᾿ιδίαν στον Τζον Χάνα: « Ο Βασιλιάς ξέρει ότι εκτός από την κατάρρευση της ίδιας της Ισλαμικής Δημοκρατίας, τίποτα δεν θα αποδυναμώσει περισσότερο το Ιράν από το να χάσει τη Συρία».
Έτσι ξεκίνησε μια νέα φάση φθοράς στο Ιράν. Η περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων επρόκειτο να μετατοπιστεί αποφασιστικά προς το σουνιτικό Ισλάμ – και τις μοναρχίες της περιοχής.
Αυτή η παλιά ισορροπία από την εποχή του Σάχη στην οποία η Περσία απολάμβανε την περιφερειακή πρωτοκαθεδρία επρόκειτο να τερματιστεί οριστικά, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και ο Σαουδάραβας βασιλιάς το ήλπιζαν.
Το Ιράν – ήδη βαριά τραυματισμένο από τον «επιβεβλημένο» πόλεμο Ιράν-Ιράκ – αποφάσισε να μην είναι ποτέ ξανά τόσο ευάλωτο. Το Ιράν στόχευε να βρει έναν δρόμο για στρατηγική αποτροπή στο πλαίσιο μιας περιοχής που κυριαρχείται από τη συντριπτική αεροπορική κυριαρχία που απολαμβάνουν οι αντίπαλοί του.
Αυτό που συνέβη αυτό το Σάββατο 14 Απριλίου –περίπου 18 χρόνια αργότερα– ήταν επομένως υψίστης σημασίας.
Παρά τον σαματά και την απόσπαση της προσοχής μετά την επίθεση του Ιράν, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ γνωρίζουν την αλήθεια : οι πύραυλοι του Ιράν μπόρεσαν να διεισδύσουν απευθείας στις δύο πιο ευαίσθητες και εξαιρετικά προστατευμένες αεροπορικές βάσεις και τοποθεσίες του Ισραήλ. Πίσω από τη κραυγαλέα δυτική ρητορική κρύβεται το σοκ και ο φόβος του Ισραήλ. Οι βάσεις τους δεν είναι πλέον στο «απυρόβλητο ».
Το Ισραήλ γνωρίζει επίσης –αλλά δεν μπορεί να παραδεχτεί– ότι η λεγόμενη «επίθεση» δεν ήταν επίθεση αλλά ένα ιρανικό μήνυμα για να επιβεβαιώσει τη νέα στρατηγική εξίσωση: Ότι οποιαδήποτε ισραηλινή επίθεση στο Ιράν ή στο προσωπικό του θα έχει ως αποτέλεσμα την ανταπόδοση από το Ιράν στο Ισραήλ.Αυτή η πράξη θέσπισης της νέας «εξίσωσης ισορροπίας δυνάμεων» ενώνει τα διαφορετικά Μέτωπα ενάντια στη «συνεννόηση» των ΗΠΑ με τις ισραηλινές ενέργειες στη Μέση Ανατολή, που βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής της Ουάσιγκτον – και από πολλές απόψεις η βασική αιτία νέων τραγωδιών ” – σύμφωνα με τα λόγια του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, Sergey Ryabkov.
Η εξίσωση αντιπροσωπεύει ένα βασικό «μέτωπο» – μαζί με τον πόλεμο της Ρωσίας εναντίον του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία – για να πείσει τη Δύση ότι ο εξαιρετικός και λυτρωτικός μύθος της έχει αποδειχθεί μοιραία έπαρση. ότι πρέπει να απορριφθεί και ότι η βαθιά πολιτιστική αλλαγή στη Δύση πρέπει να συμβεί.
Οι ρίζες αυτής της ευρύτερης πολιτιστικής σύγκρουσης είναι βαθιές – αλλά τελικά έχουν γίνει σαφείς.
Το παιχνίδι του σουνιτικού «χαρτιού» του πρίγκιπα Μπαντάρ μετά το 2006 ήταν μια αποτυχία (σε μεγάλο βαθμό χάρη στην επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία). Και το Ιράν, επέστρεψε στην ασφάλεια και είναι σταθερά αγκυροβολημένο ως κύρια περιφερειακή δύναμη. Είναι ο στρατηγικός εταίρος της Ρωσίας και της Κίνας. Και τα κράτη του Κόλπου σήμερα έχουν στραφεί αντ 'αυτού στο χρήμα, τις «επιχειρήσεις» και την τεχνολογία, παρά στη σαλαφιστική νομολογία.
Η Συρία, η οποία τότε έγινε στόχος της Δύσης και εξοστρακίστηκε, όχι μόνο επέζησε από όλα όσα θα μπορούσε να της «καταστρέψει», αλλά αγκαλιάστηκε θερμά από τον Αραβικό Σύνδεσμο και αποκαταστάθηκε. Και η Συρία βρίσκει τώρα σιγά σιγά τον δρόμο της να είναι ξανά ο εαυτός της.
Ωστόσο, ακόμη και κατά τη διάρκεια της συριακής κρίσης, διαδραματιζόταν απρόβλεπτη δυναμική στο παιχνίδι του πρίγκιπα Μπαντάρ της ισλαμικής ταυτότητας έναντι της αραβικής σοσιαλιστικής κοσμικής ταυτότητας:
Έγραψα τότε το 2012:
« Τα τελευταία χρόνια ακούσαμε τους Ισραηλινούς να τονίζουν το αίτημά τους για αναγνώριση ενός ειδικά εβραϊκού έθνους-κράτους, παρά για ένα ισραηλινό κράτος, αυτό καθαυτό » .
– ένα κράτος που θα κατοχύρωνε τα εβραϊκά πολιτικά, νομικά και στρατιωτικά εξαιρετικά δικαιώματα .
«[Εκείνη την εποχή] … τα μουσουλμανικά έθνη [επιζητούσαν] την «αναίρεση» των τελευταίων υπολειμμάτων της αποικιακής εποχής. Θα δούμε τον αγώνα να γίνεται όλο και περισσότερο η επιτομή ενός αρχέγονου αγώνος μεταξύ εβραϊκών και ισλαμικών θρησκευτικών συμβόλων – μεταξύ του al-Aqsa και του Όρους του Ναού;»
Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό που φάνηκε ακόμη και τότε –το 2012– ήταν ότι «τόσο το Ισραήλ όσο και το περιβάλλον του εδάφους βαδίζουν με βήμα προς βήμα σε μια φρασεολογία που τους απομακρύνει πολύ από τις υποκείμενες, σε μεγάλο βαθμό κοσμικές έννοιες με τις οποίες αυτή η σύγκρουση παραδοσιακά έχει εννοιολογηθεί . Ποια [θα] ήταν η συνέπεια – καθώς η σύγκρουση, με τη δική της λογική, μετατρέπεται σε σύγκρουση θρησκευτικών πόλων;»
Εάν, πριν από δώδεκα χρόνια, οι πρωταγωνιστές απομακρυνόταν ρητά από τις υποκείμενες κοσμικές έννοιες με τις οποίες η Δύση αντιλήφθηκε τη σύγκρουση, εμείς, αντίθετα, προσπαθούμε ακόμη να κατανοήσουμε την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση μέσα από το πρίσμα των κοσμικών, ορθολογιστικών εννοιών - ακόμη και καθώς το Ισραήλ προφανώς καταλαμβάνεται από μια ολοένα και πιο Αποκαλυπτική φρενίτιδα.
Και κατ' επέκταση, έχουμε κολλήσει στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τη σύγκρουση μέσω του συνήθους χρηστικού, ορθολογιστικού συνόλου πολιτικών μας. Και αναρωτιόμαστε γιατί δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί γιατί όλα τα μέρη έχουν προχωρήσει πέρα από τον μηχανικό ορθολογισμό σε διαφορετικό επίπεδο.
Η σύγκρουση γίνεται εσχατολογική
Οι περσινές εκλογές στο Ισραήλ είδαν μια επαναστατική αλλαγή: οι Μιζραχίμ μπήκαν στο γραφείο του πρωθυπουργού. Αυτοί οι Εβραίοι προερχόμενοι από την αραβική και βορειοαφρικανική σφαίρα –πιθανόν τώρα η πλειοψηφία– και, με τους πολιτικούς τους συμμάχους στα δεξιά, αγκάλιασαν μια ριζοσπαστική ατζέντα: Να ολοκληρώσουν την ίδρυση του Ισραήλ στη Γη του Ισραήλ (δηλαδή χωρίς Παλαιστινιακό Κράτος). να χτίσουν τον Τρίτο Ναό (στη θέση του Al-Aqsa). και να θεσμοθετήσουν το Χαλαχικό Δίκαιο (στη θέση του κοσμικού δικαίου).
Τίποτα από αυτά δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κοσμικό» ή φιλελεύθερο. Προοριζόταν ως η επαναστατική ανατροπή της ελίτ των Ασκενάζι. Ήταν ο Menachem Begin που συνέδεσε τους Mizrahi πρώτα με το Irgun ( σιωνιστική μαχητική ομάδα) και μετά με το Likud. Οι Mizrahi τώρα στην εξουσία έχουν ένα όραμα για τους εαυτούς τους ως τους αληθινούς εκπροσώπους του Ιουδαϊσμού, με την Παλαιά Διαθήκη ως σχέδιο τους. Και συγκατανεύουν με τους Ευρωπαίους φιλελεύθερους Ασκενάζι.
Αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας βιβλικούς μύθους και εντολές στην κοσμική μας εποχή – όπου μεγάλο μέρος της σύγχρονης δυτικής σκέψης κάνει το νόημα να αγνοεί τέτοιες διαστάσεις, απορρίπτοντάς τις ως μπερδεμένες ή άσχετες – θα κάνουμε λάθος.
Όπως γράφει ένας σχολιαστής :
«Σε κάθε στροφή, οι πολιτικές προσωπικότητες στο Ισραήλ εμποτίζουν τώρα τις διακηρύξεις τους με βιβλική αναφορά και αλληγορία. Ο κυριότερος από τους οποίους [είναι] ο Νετανιάχου… Πρέπει να θυμάστε τι σας έχει κάνει ο Αμαλέκ, λέει η Αγία Γραφή μας, και θυμόμαστε – και πολεμάμε… «Εδώ [Ο Νετανιάχου]
όχι μόνο επικαλείται την προφητεία του Ησαΐα, αλλά πλαισιώνει σύγκρουση ως αυτή του «φωτός» εναντίον του «σκότους» και του καλού εναντίον του κακού, ζωγραφίζοντας τους Παλαιστίνιους ως τα Παιδιά του Σκότους που θα νικηθούν από τους Εκλεκτούς: Ο Κύριος διέταξε τον Βασιλιά Σαούλ να καταστρέψει τον εχθρό και όλο τον λαό του: «Πηγαίνετε τώρα και νικήστε τον Αμαλήκ και καταστρέψτε όλα όσα έχει· και μην τον λυπηθείτε· αλλά θανατώστε και τον άντρα και τη γυναίκα, από τον νεαρό μέχρι το βρέφος, από το βόδι μέχρι το πρόβατο, από την καμήλα μέχρι το γαϊδούρι» 1ο Βιβλίο του Σαμουήλ ( Βασιλειών Α΄ ) (15:3)» .
Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την «καυτή εσχατολογία» – μια κατάσταση που τρέχει άγρια ανάμεσα στα νεαρά ισραηλινά στρατιωτικά στελέχη, σε σημείο που η ισραηλινή ανώτατη διοίκηση χάνει τον έλεγχο επί του εδάφους (απουσία οποιασδήποτε τάξης NCO (μη διορισμένου αξιωματικού) μεσαίου επιπέδου-υπαξιωματικού).Αφ 'ετέρου -
Η εξέγερση που ξεκίνησε από τη Γάζα δεν ονομάζεται Κατακλυσμός Al-Aqsa για τίποτα. Το Al-Aqsa είναι και σύμβολο ενός ιστορικού ισλαμικού πολιτισμού, και είναι επίσης το προπύργιο ενάντια στην οικοδόμηση του Τρίτου Ναού, για τον οποίο οι προετοιμασίες βρίσκονται σε εξέλιξη. Το θέμα εδώ είναι ότι το Al-Aqsa αντιπροσωπεύει το Ισλάμ συνολικά — ούτε σιιτικό, ούτε σουνιτικό, ούτε ιδεολογικό Ισλάμ.
Στη συνέχεια, σε ένα άλλο επίπεδο, έχουμε, όπως λέγαμε, «ήρεμη εσχατολογία»: Όταν ο Yahyah Sinwar γράφει για «Νίκη ή Μαρτύριο» για τον λαό του στη Γάζα. όταν η Χεζμπολάχ μιλάει για θυσία. και όταν ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν μιλάει για τον Χουσεΐν μπιν Άλι (τον εγγονό του Προφήτη) και για περίπου 70 συντρόφους του το 680 μ.Χ.., που στέκονται μπροστά σε μια αδυσώπητη σφαγή ενάντια σε έναν ισχυρό στρατό 1.000, στο όνομα της δικαιοσύνης, αυτά τα συναισθήματα είναι απλά πέρα από τα όρια δυτικής ωφελιμιστικής κατανόησης.
Δεν μπορούμε εύκολα να εκλογικεύσουμε την τελική «ημέρα της Κρίσης» με τον δυτικό τρόπο σκέψης. Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο Hubert Védrine, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, –αν και τιτλικά κοσμική– η Δύση ωστόσο «καταναλώνεται από το πνεύμα του προσηλυτισμού». Ότι το «πορευθέντες εἰς τόν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τό εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» του Αποστόλου Παύλου έχει γίνει «πηγαίνετε και διαδώστε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο»… Και ότι αυτός ο προσηλυτισμός έχει ριζώσει στο [δυτικό DNA]: «Ακόμα και οι λιγότερο θρησκευόμενοι, εντελώς άθεοι, εξακολουθούν να έχουν αυτό κατά νου, [παρόλο που] δεν ξέρουν από πού προέρχεται».
Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την κοσμική εσχατολογία, όπως λέγαμε. Είναι σίγουρα συνεπακόλουθο.
Μια Στρατιωτική Επανάσταση: Είμαστε έτοιμοι τώρα
Το Ιράν, μέσα από όλη τη φθορά της Δύσης, έχει ακολουθήσει την οξυδερκή στρατηγική του για «στρατηγική υπομονή» – κρατώντας τις συγκρούσεις μακριά από τα σύνορά του. Μια στρατηγική που επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στη διπλωματία και το εμπόριο. και ήπιας δύναμης για να εμπλακούν θετικά με κοντινούς και μακρινούς γείτονες.
Πίσω από αυτό το ήσυχο μέτωπο της σκηνής, ωστόσο, κρυβόταν η εξέλιξη στην «ενεργητική αποτροπή» που απαιτούσε μακρά στρατιωτική προετοιμασία και την καλλιέργεια συμμάχων.
Η κατανόησή μας για τον κόσμο έγινε απαρχαιωμένη
Απλά περιστασιακά, πολύ περιστασιακά, μια στρατιωτική επανάσταση μπορεί να ανατρέψει το κυρίαρχο στρατηγικό παράδειγμα. Αυτή ήταν η βασική διορατικότητα του Qasem Suleimani. Αυτό σημαίνει «ενεργητική αποτροπή». Η μετάβαση σε μια στρατηγική που θα μπορούσε να ανατρέψει τα κυρίαρχα πρότυπα.Τόσο το Ισραήλ όσο και οι ΗΠΑ έχουν στρατούς που είναι συμβατικά πολύ πιο ισχυροί από τους αντιπάλους τους που αποτελούνται κυρίως από μικρούς μη κρατικούς αντάρτες ή επαναστάτες. Οι τελευταίοι αντιμετωπίζονται περισσότερο ως στασιαστές στο πλαίσιο του παραδοσιακού αποικιακού πλαισίου, και για τους οποίους η ελάχιστη δύναμης πυρός γενικά θεωρείται επαρκής.
Η Δύση, ωστόσο, δεν έχει αφομοιώσει πλήρως τις στρατιωτικές επαναστάσεις που βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη. Υπήρξε μια ριζική αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ αυτοσχεδιασμού χαμηλής τεχνολογίας και ακριβών πολύπλοκων (και λιγότερο ισχυρών) συστοιχιών όπλων.
Τα πρόσθετα συστατικά
Αυτό που κάνει τη νέα στρατιωτική προσέγγιση του Ιράν πραγματικά μεταμορφωτική ήταν δύο επιπλέον παράγοντες: Ο ένας ήταν η εμφάνιση ενός εξαιρετικού στρατιωτικού στρατηγού (τώρα δολοφονημένου). και δεύτερον, την ικανότητά του να αναμειγνύει και να εφαρμόζει αυτά τα νέα εργαλεία σε μια εντελώς νέα μήτρα. Η συγχώνευση αυτών των δύο παραγόντων – μαζί με drones χαμηλής τεχνολογίας και πυραύλους κρουζ – ολοκλήρωσε την επανάσταση.
Η φιλοσοφία που οδηγεί αυτή τη στρατιωτική στρατηγική είναι ξεκάθαρη: η Δύση έχει υπερεπενδύσει στην κυριαρχία του αέρα και στη πυρηνική της δύναμή. Δίνει προτεραιότητα στις ωθήσεις «σοκ και δέους», αλλά εξαντλείται γρήγορα νωρίς στη συνάντηση. Αυτό σπάνια μπορεί να διατηρηθεί για πολύ. Στόχος της Αντίστασης είναι να εξουθενώσει τον εχθρό.
Η δεύτερη βασική αρχή που καθοδηγεί αυτή τη νέα στρατιωτική προσέγγιση αφορά την προσεκτική βαθμονόμηση της έντασης της σύγκρουσης, ανεβάζοντας και χαμηλώνοντας τις φλόγες ανάλογα με την περίπτωση και, ταυτόχρονα, διατηρώντας την κλιμακούμενη κυριαρχία στον έλεγχο της Αντίστασης.
Στον Λίβανο, το 2006, η Χεζμπολάχ παρέμεινε βαθιά υπόγεια, ενώ η ισραηλινή αεροπορική επίθεση σάρωνε πάνω από το κεφάλι. Η φυσική επιφανειακή ζημιά ήταν τεράστια, ωστόσο οι δυνάμεις τους δεν επηρεάστηκαν και αναδύθηκαν από βαθιές σήραγγες - μόνο μετά τις αεροπορικές επιθέσεις. Μετά ήρθαν οι 33 ημέρες του πυραυλικού μπαράζ της Χεζμπολάχ – μέχρι που το Ισραήλ παραιτήθηκε.
Άρα, υπάρχει κάποιο στρατηγικό σημείο για μια ισραηλινή στρατιωτική απάντηση στο Ιράν;
Οι Ισραηλινοί πιστεύουν ευρέως ότι χωρίς αποτροπή –χωρίς να τους φοβάται ο κόσμος– δεν μπορούν να επιβιώσουν. Η 7η Οκτωβρίου έθεσε αυτόν τον υπαρξιακό φόβο να καίει την ισραηλινή κοινωνία. Η ίδια η παρουσία της Χεζμπολάχ απλώς την επιδεινώνει – και τώρα το Ιράν έχει ρίξει πυραύλους απευθείας στο Ισραήλ.
Το άνοιγμα του ιρανικού μετώπου, κατά κάποιο τρόπο, μπορεί αρχικά να ωφέλησε τον Νετανιάχου : την ήττα του IDF στον πόλεμο της Γάζας. το αδιέξοδο απελευθέρωσης ομήρων· ο συνεχιζόμενος εκτοπισμός των Ισραηλινών από τον Βορρά. και ακόμη και η δολοφονία των εργαζομένων στο World Kitchen – όλα έχουν ξεχαστεί προσωρινά. Η Δύση έχει συγκεντρωθεί ξανά στο πλευρό του Ισραήλ –και του Νετανιάχου–. Τα αραβικά κράτη συνεργάζονται ξανά. Και η προσοχή έχει μετακινηθεί από τη Γάζα στο Ιράν.
Μέχρι στιγμής, όλα καλά (από την οπτική γωνία του Νετανιάχου, αναμφίβολα). Ο Νετανιάχου προσπαθεί να σύρει τις ΗΠΑ σε πόλεμο με το Ισραήλ εναντίον του Ιράν εδώ και δύο δεκαετίες (αν και με τους διαδοχικούς Προέδρους των ΗΠΑ να αρνούνται την επικίνδυνη προοπτική).
Αλλά για να μειωθεί το Ιράν σε μέγεθος θα απαιτούσε τη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ.
Ο Νετανιάχου αισθάνεται την αδυναμία του Μπάιντεν και έχει τα εργαλεία και την τεχνογνωσία με τα οποία μπορεί να χειραγωγήσει την πολιτική των ΗΠΑ: Πράγματι, αν δουλέψει με αυτόν τον τρόπο, ο Νετανιάχου θα μπορούσε να αναγκάσει τον Μπάιντεν να συνεχίσει να εξοπλίζει το Ισραήλ, ακόμη και να αγκαλιάσει τη διεύρυνση του πολέμου στη Χεζμπολάχ στο Λίβανο.
συμπέρασμα
Η στρατηγική του Ισραήλ των τελευταίων δεκαετιών θα συνεχιστεί με την ελπίδα να επιτευχθεί κάποια μετασχηματιστική "απο-ριζοσπαστικοποίηση" ( δῆλα δή νά τούς καταστήσῃ λιγώτερο "ἐπαναστατικούς") των Παλαιστινίων που θα καταστήσει το « Ισραήλ ασφαλές »
Ένας πρώην πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ υποστηρίζει ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να έχει ειρήνη χωρίς μια τέτοια «μεταμορφωτική απο-ριζοσπαστικοποίηση». «Αν το κάνουμε σωστά», επιμένει ο Ron Dermer, « θα κάνει το Ισραήλ ισχυρότερο – και τις ΗΠΑ επίσης ». Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει κατανοητή η επιμονή του Πολεμικού Υπουργικού Συμβουλίου για αντίποινα κατά του Ιράν.
Το λογικό επιχείρημα που υποστηρίζει τη μετριοπάθεια διαβάζεται ως προκλητική ήττα.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι Ισραηλινοί απέχουν ψυχολογικά πολύ από το να μπορούν να επανεξετάσουν το περιεχόμενο του σιωνιστικού σχεδίου των εβραϊκών ειδικών δικαιωμάτων. Προς το παρόν, βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικό μονοπάτι, εμπιστευόμενοι σε μια βιβλική ανάγνωση που πολλοί Ισραηλινοί θεωρούν ως υποχρεωτικές εντολές βάσει του Χαλαχικού Νόμου.
Ο Hubert Védrine μας θέτει το συμπληρωματικό ερώτημα: « Μπορούμε να φανταστούμε μια Δύση που καταφέρνει να διατηρήσει τις κοινωνίες που γέννησε – και όμως «δεν είναι προσηλυτιστική, μη παρεμβατική; Με άλλα λόγια, μια Δύση που μπορεί να αποδεχτεί την διαφορετικότητα, που μπορεί να ζήσει με τους άλλους – και να τους αποδεχτεί για αυτό που είναι ».Ο Védrine λέει ότι αυτό « δεν είναι πρόβλημα των διπλωματικών μηχανών: είναι ζήτημα βαθιάς αναζήτησης ψυχής, μια βαθιά πολιτισμική αλλαγή που πρέπει να συμβεί στη δυτική κοινωνία».
Μια «αναμέτρηση δυνάμεων» μεταξύ του Ισραήλ και των Μετώπων της Αντίστασης που κυμαίνονται εναντίον του, πιθανότατα δεν μπορεί να αποφευχθεί.
Ο κύβος ερρίφθη εσκεμμένα με αυτόν τον τρόπο.
Ο Νετανιάχου παίζει μεγάλα τυχερά παιχνίδια με το μέλλον του Ισραήλ – και της Αμερικής. Και μπορεί να χάσει.
Αν γίνει ένας περιφερειακός πόλεμος και το Ισραήλ υποστεί ήττα, τότε τι;
Όταν τελικά η εξάντληση (και η ήττα) εγκατασταθεί και τα μέρη σκαρφίζονται νέες λύσεις για τη στρατηγική τους δυσκολία, η πραγματικά μετασχηματιστική λύση ( γιά την Παλαιστίνη) θα ήταν να σκεφτεί ένας Ισραηλινός ηγέτης το «αδιανόητο» – να σκεφτεί ένα κράτος μεταξύ του Ποταμού και της Θάλασσας.
Και, για το Ισραήλ – πίνοντας το πικρό φαρμάκι της «κατάρρευσης των πάντων» – να έρθει σε απευθείας συνομιλίες με το Ιράν.
Ἀπό : unz.com
Ἡ Πελασγική
