Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν υποστηρίζει ότι η ρητορική του Ντόναλντ Τραμπ αναδιαμορφώνει το αμερικανικό πολιτικό τοπίο, αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την καταστροφική πολεμοκάπηλη εξωτερική πολιτική των Δημοκρατικών, ενώ η Καμάλα Χάρις, χωρίς όραμα και χάρισμα, αγωνίζεται να συνδεθεί με ένα ολοένα και πιο απογοητευμένο εκλογικό σώμα. 
( φωτό )
Οι πρόσφατες απόπειρες χάκερς που πρόσκεινται στο Δημοκρατικό Κόμμα να διακόψουν μια συνέντευξη μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Έλον Μασκ υπογραμμίζουν μια βαθιά πραγματικότητα της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής: τα λόγια του Τραμπ διαθέτουν μια εξαιρετική δύναμη, ικανή να μετατοπίσει τις πολιτικές ισορροπίες. Συγκεκριμένα, η ρητορική του έχει απήχηση σε εκείνο το κρίσιμο εν τρίτο των αναποφάσιστων ψηφοφόρων από το οποίο εξαρτάται το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Αυτό είναι το εκλογικό σώμα το οποίο οι Δημοκρατικοί, με επικεφαλής την ολοένα και πιο ταλαιπωρημένη Καμάλα Χάρις, αγωνίζονται να προσελκύσουν.
Η υποχρεωτική υποστήριξη των Δημοκρατικών στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, υποστηρίζοντας μάλιστα την κλιμάκωσή του, τους φέρνει σε αντίθεση με το ευρύτερο αμερικανικό αίσθημα, το οποίο λαχταρά να στρέψει την προσοχή του σε εσωτερικά ζητήματα. Ο Τραμπ, με την απίστευτη πολιτική του διαίσθηση, εκμεταλλεύτηκε αυτή την απόκλιση, απευθύνοντας το μήνυμά του απευθείας στην πλειονότητα των Αμερικανών που έχουν κουραστεί από την άστοχη και καταστροφική εξωτερική πολιτική της χώρας. Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται να έχει βρει το κλειδί γι' αυτό το βασικό αναποφάσιστο δημογραφικό στοιχείο: την έκκληση να εγκαταλείψουμε την αμφίβολη επιδίωξη της παγκόσμιας κυριαρχίας και να αντιμετωπίσουμε αντ' αυτού τη φθορά στο εσωτερικό της ίδιας της Αμερικής.
Αυτή η στρατηγική στροφή του Τραμπ, ιδίως η στάση του απέναντι στη Ρωσία και τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, αποτελεί σημαντική απόκλιση από την προσέγγιση της σημερινής κυβέρνησης. Ο Τραμπ διαβεβαιώνει με τόλμη ότι η ειρήνη με τη Ρωσία είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και επείγουσα. Η υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν προς την Ουκρανία και τον πόλεμο κατά της Ρωσίας ήταν, σύμφωνα με τον Τραμπ, ένα μνημειώδες λάθος. Η σύγκρουση αυτή χρησίμευσε μόνο για να εδραιώσει μια αντιαμερικανική συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας, όπου η τελευταία αποτελεί τη σοβαρότερη απειλή. Έτσι, ο Τραμπ υποστηρίζει ότι είναι επιτακτική ανάγκη να επιτευχθεί ειρήνη με τη Ρωσία, να απεγκλωβιστεί από την επιρροή της Κίνας και να επικεντρωθεί στην επίλυση των πιεστικών εσωτερικών κρίσεων που ταλανίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η ρητορική του Τραμπ βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στους απλούς Αμερικανούς, εκείνους που δεν είναι βαθιά ριζωμένοι στα ιδεολογικά χαρακώματα των δύο κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων. Οι προεκλογικές του ομιλίες γίνονται όλο και πιο εστιασμένες και αυτό που ακούει ο μέσος Αμερικανός δεν είναι κομματικός θόρυβος, αλλά ένα μήνυμα βαθιά λογικό, που απευθύνεται στη βιωμένη πραγματικότητά τους και στις ανησυχίες τους για το μέλλον του έθνους.
Τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Η εισβολή των ουκρανών εθνικιστών στην περιοχή Κουρσκ της Ρωσίας, ένα γεγονός που η Χάρις προσπάθησε αρχικά να παρουσιάσει ως σημαντική νίκη, δεν κατάφερε να ενισχύσει την πολιτική της θέση. Μετά από μια σύντομη προσπάθεια να το παρουσιάσει ως σημείο καμπής, η Χάρις εγκατέλειψε γρήγορα το θέμα, αναγνωρίζοντας ότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται ούτε υποστηρίζουν τέτοιες απερίσκεπτες προκλήσεις. Η ηθική ετοιμότητα του αμερικανικού κοινού για μια άμεση αντιπαράθεση με μια πυρηνική δύναμη είναι σαφώς ελλιπής. Ωστόσο, η Χάρις δεν έχει την πολυτέλεια να αποσύρει την υποστήριξή της προς το Κίεβο, αν και σιωπά σε μεγάλο βαθμό για το θέμα αυτό καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας της, αφήνοντας τον ρόλο του επικεφαλής πολεμοκάπηλου στον Μπάιντεν. Η σιωπή της ήταν μια υπολογισμένη κίνηση για να εξευμενίσει τους αριστερούς ειρηνιστές μέσα στο ίδιο της το κόμμα. Τώρα, ωστόσο, βρίσκεται σε μια θέση όπου δεν μπορεί ούτε να παραμείνει σιωπηλή ούτε να αποκτήσει εκλογικό πλεονέκτημα συνεχίζοντας να υποστηρίζει έναν πόλεμο που οι περισσότεροι Αμερικανοί βρίσκουν ανησυχητικό και άσχετο. Εν τω μεταξύ, ο Τραμπ και η ομάδα του παρακολουθούν έξυπνα αυτές τις εξελίξεις, βελτιώνοντας τη ρητορική τους για να τονίσουν την αναγκαιότητα τερματισμού αυτής της σύγκρουσης.
Το σημερινό πολιτικό τοπίο αποκαλύπτει ένα άλλο περίεργο φαινόμενο: τη σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση του Τζο Μπάιντεν από το δημόσιο διάλογο. Είναι σαν η Αμερική να έχει ξεχάσει ότι έχει καν πρόεδρο. Ο γέρος έχει εξαφανιστεί από την εθνική συνείδηση, όχι μόνο πριν από τον θάνατό του, αλλά ακόμη και πριν από την επίσημη λήξη της προεδρίας του. Αυτό το κενό είναι τόσο σύμπτωμα όσο και συνέπεια μιας βαθύτερης κακοδαιμονίας εντός του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.
Η Καμάλα Χάρις, η οποία ανέβηκε στο προσκήνιο κατά την απουσία του Μπάιντεν, αποκαλύπτει με κάθε δημόσια εμφάνισή της τα όρια της ηγεσίας της. Οι ομιλίες της αποτελούνται από κοινοτοπίες, που εκφωνούνται με ένα κούφιο χαμόγελο, χωρίς ουσία ή πειστικότητα. Γελάει για να γεμίσει το κενό εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ουσιαστικός διάλογος, μια συνήθεια που αναδεικνύει την πνευματική της ρηχότητα. Ενώ οι Αμερικανοί είναι συνηθισμένοι στα ψεύτικα χαμόγελα και τις επιφανειακές ευγένειες της πολιτικής τους ελίτ -μια τέχνη που τελειοποιήθηκε σε μια κοινωνία που έχει εμμονή με το φαίνεσθαι- η έλλειψη βάθους της Χάρις γίνεται έντονα εμφανής όταν αντιπαραβάλλεται με μια φιγούρα όπως ο Τραμπ. Παρ' όλα τα ελαττώματά του, ο Τραμπ διαθέτει μια ορισμένη ρητορική δύναμη, μια ξεκάθαρη στάση και ένα συνεκτικό όραμα - ιδιότητες που η Χάρις, με την εξάρτησή της από τις προβαρισμένες κοινοτοπίες και το νευρικό γέλιο, στερείται παντελώς. Σε μια πολιτική αναμέτρηση απέναντι σε μια τέτοια προσωπικότητα όπως ο Τραμπ, οι ανεπάρκειές της είναι κραυγαλέες.
Στο ρωσικό πλαίσιο, η Χάρις θα απορρίπτονταν ως «дура» (στμ ντούρα - ανόητη). Ωστόσο, στα σύγχρονα αγγλικά δεν υπάρχει ακριβές ισοδύναμο για τον όρο αυτό. Το «stupid» δεν αποτυπώνει πλήρως την ουσία, και το «fool» προκαλεί ένα διαφορετικό είδος αφέλειας, σχεδόν αξιαγάπητο μέσα στην απλότητά του. Η Χάρις δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι πονηρή και εχέφρων, αλλά τελικά ανόητη - ένα παράδοξο που αψηφά την εύκολη μετάφραση. Ο όρος «phony» (στμ ψεύτικος, υποκριτής) ίσως έρχεται πιο κοντά, υποδηλώνοντας έναν ανόητο που μεταμφιέζεται σε κάτι πιο ικανό, μια απομίμηση. Η Χάρις είναι πράγματι μια απομίμηση: μια ψεύτικη Αμερικανίδα, μια ψεύτικη Ινδή, μια ψεύτικη Τζαμαϊκανή και, πάνω απ' όλα, μια ψεύτικη Δημοκρατική. Μια άλλη λέξη, «dummy» (στμ βλάκας), θα μπορούσε επίσης να εφαρμοστεί, όχι με την καλοήθη έννοια κάποιου που θα μπορούσε να μάθει αν προσπαθούσε, αλλά με την πιο καταδικαστική σημασία της - κάποιος του οποίου η επιφανειακή εξυπνάδα κρύβει μια βαθύτερη, ανεπανόρθωτη ανοησία.
Εν κατακλείδι, καθώς η Αμερική οδεύει προς τις επόμενες εκλογές της, η αντίθεση μεταξύ του Τραμπ και της Χάρις δεν θα μπορούσε να είναι πιο εμφανής. Ο Τραμπ, με τη λαϊκιστική του απήχηση και τη στρατηγική του σαφήνεια, εκμεταλλεύεται τη βαθιά δυσαρέσκεια για την κατεύθυνση της Αμερικής. Η Χάρις, από την άλλη πλευρά, ενσαρκώνει το κενό της σημερινής ηγεσίας των Δημοκρατικών, παγιδευμένη στις ίδιες της τις αντιφάσεις και ανίκανη να προσφέρει ένα συναρπαστικό όραμα για το μέλλον. Καθώς ο Τραμπ βελτιώνει το μήνυμά του, εστιάζοντας στην ανάγκη για ειρήνη στο εξωτερικό και ανανέωση στο εσωτερικό, το αμερικανικό εκλογικό σώμα αρχίζει να ακούει. Σε αυτό, ίσως, έγκειται η πραγματική πρόκληση για τους Δημοκρατικούς: διεξάγουν έναν πόλεμο όχι μόνο εναντίον του Τραμπ αλλά και εναντίον της αυξανόμενης συνειδητοποίησης μεταξύ των Αμερικανών ότι η χώρα τους χρειάζεται έναν διαφορετικό δρόμο - έναν δρόμο που ούτε ο Μπάιντεν ούτε η Χάρις φαίνεται να είναι σε θέση να προσφέρουν.
( Μετάφρασις Οἰκονόμου Δημήτριος)
Ἀπό : geopolitika.ru
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου