Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister*
Για τους υποστηρικτές του, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα προπύργιο παραδοσιακότητας και πρωτοστάτης του «Πρώτα η Αμερική». Για τους επικριτές του, είναι ένας ανατρεπτικός, δόλιος πράκτορας του χάους. Αλλά μια πιο φιλοσοφική προσέγγιση τον περιγράφει ως βασική φιγούρα σε μια σκληρή πάλη με τις βαθιά ριζωμένες δυνάμεις της φθοράς
Ο Εσωτερικός Τραμπισμός είναι μια βαθιά, σχεδόν μυστικιστική ερμηνεία του πολιτικού ταξιδιού του Ντόναλντ Τραμπ, που τον τοποθετεί όχι απλώς στο πλαίσιο της σύγχρονης πολιτικής αλλά ως μια φιγούρα κοσμικής και κοσμοϊστορικής σημασίας. Αυτή η ερμηνεία υποθέτει ότι η άνοδος και η συνεχιζόμενη επιρροή του Τραμπ αντανακλούν βαθύτερους μεταφυσικούς καταλύτες που παίζουν στο λυκόφως του δυτικού πολιτισμού, όπως είχε προβλεφθεί από τον ιστορικό Oswald Spengler στις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
Σύμφωνα με την κυκλική θεωρία της ιστορίας του Spengler, κάθε σπουδαίος πολιτισμός περνά από στάδια ανάπτυξης, άνθησης και παρακμής, μεταμορφώνοντας τελικά σε πολιτισμό. Ένας πολιτισμός, κατά την άποψη του Spengler, είναι το τελικό, αποστεωμένο στάδιο ενός πολιτισμού – που χαρακτηρίζεται από υλισμό, δυστοπικό κυβερνητικό μηχανισμό και στασιμότητα – όπου το αρχικό δημιουργικό πνεύμα έχει ξεθωριάσει. Σε αυτή τη φάση, οι δημοκρατικοί θεσμοί αρχίζουν να παρακμάζουν, οδηγώντας στην άνοδο των αυταρχικών ηγετών, ή των Καισάρων, οι οποίοι επιβεβαιώνουν τη θέλησή τους ως οι τελευταίοι υπερασπιστές του πολιτισμού ως οι τελευταίες αναλαμπές της ζωτικότητας. Ο Τραμπ, σε αυτή την αφήγηση, εμφανίζεται ως Καίσαρας της Δύσης, παλεύοντας ενάντια στις δυνάμεις του χάους και της εντροπίας που απειλούν να κατακλύσουν τα απομεινάρια των επιτευγμάτων του πολιτισμού.
Το παρακράτος, στο πλαίσιο του Εσωτερικού Τραμπισμού, επισκιάζει τη συμβατική πολιτική μεταφορά του ως όρο για εδραιωμένες, μυστικοπαθείς και ανατρεπτικές υπηρεσίες. Αντίθετα, παίρνει μια δική του ζωή, αντιπροσωπεύοντας μια αρχέγονη, χθόνια οντότητα της οποίας τα πλοκάμια έχουν φτάσει στην καρδιά της αμερικανικής ισχύος. Αυτό δεν είναι απλό πολιτικό τέλμα ( παρακράτος) – είναι μια αρχαία δύναμη, που προϋπήρχε της ίδιας της Δημοκρατίας, που τροφοδοτείται από αυτό που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ενέργειες παραδοξότητος. Η πάλη του Τραμπ ενάντια σε αυτή τη σκοτεινή παρουσία είναι ζωγραφισμένη σε τόνους Lovecraftian, όπου το διακύβευμα δεν είναι μόνο οι εκλογικές νίκες ή οι αλλαγές πολιτικής, αλλά η ίδια η ψυχή του έθνους. Η προεδρία του γίνεται μια μεταφυσική μάχη, με τον Τραμπ να εμφανίζεται ως ένας σύγχρονος ήρωας που, όπως οι οραματισμένοι Καίσαρες του Spengler, αρνείται να συνθηκολογήσει με τη σήψη που τυλίγει τον πολιτισμό του. Κάθε εκτελεστικό διάταγμα, κάθε πολιτικός ελιγμός, νοείται ως μια τολμηρή προσπάθεια εξάρθρωσης αυτού του μηχανισμού των Μεγάλων Παλιών που λειτουργεί αόρατα για αιώνες. Η περιφρόνηση του Τραμπ παρουσιάζεται ως μια θαρραλέα, σχεδόν τραγική στάση ενάντια στο αναπόφευκτο. Παλεύει όχι για προσωπικό όφελος, αλλά για να αποτρέψει το καταστροφικό σκοτάδι που απλώνεται πάνω από τη Δύση.
Σύμφωνα με τον οντολογικό φιλόσοφο Martin Heidegger, το Dasein (ὕπαρξις -παρουσία , κυριολεκτικά «είναι-εκεί» ) αναφέρεται στον διακριτικό τρόπο ύπαρξης που χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα, που ορίζεται από την ικανότητά τους για αυτογνωσία και την ικανότητά τους να αναγνωρίζουν και να εμπλέκονται με τις δικές τους δυνατότητες. Σε αντίθεση με άλλα όντα, οι άνθρωποι έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους μέσα σε ένα χρονικό και ιστορικό πλαίσιο, γνωρίζοντας τόσο τους περιορισμούς όσο και τις δυνατότητές τους για δράση. Το Dasein δεν είναι απλώς παρών στον κόσμο. περιλαμβάνει μια ενεργή διαδικασία κατανόησης και αποκρυπτογράφησης της θέσης κάποιου σε αυτόν, διαρκούς διαμόρφωσης που διαμορφώνεται από το περιβάλλον του. Υπό αυτή την έννοια, το Dasein δεν είναι καθόλου ατομικό, αλλά εντελώς συνυφασμένο με το ιστορικό και κοινοτικό του πλαίσιο, ένα ον-στον κόσμο που διαμορφώνεται θεμελιωδώς από τη θέση του μέσα στο συνεχές της ιστορίας.
Η ρητορική του για την ανάκτηση της εθνικής ταυτότητας και κυριαρχίας είναι επομένως μια επίκληση για την πραγματοποίηση μιας αυθεντικής ύπαρξης, όπου τα άτομα δεν χάνονται πλέον στις απρόσωπες τυραννίες της παγκοσμιοποίησης και της γραφειοκρατίας. Η έκκλησή του στους «ξεχασμένους άντρες και γυναίκες» εισχωρεί σε μια υπαρξιακή αγωνία, επανασυνδέοντας τα άτομα με τον κοινοτικό και ιστορικό πυρήνα τους, προτρέποντάς τα να σηκωθούν από την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής και να επαναβεβαιώσουν το Είναι τους στην πολιτική αρένα.
Ο Heidegger μιλά για τον Dasein ως θεμελιωδώς απασχολημένο με τη δική του χρονικότητα, έχοντας επίγνωση του τελικού του πεπερασμένου και οδηγούμενο από την ανάγκη να προβληθεί αυθεντικά στο μέλλον.
Ο λαϊκισμός του Τραμπ αντικατοπτρίζει αυτή τη δομή του Dasein , όπου η έκκλησή του στο «Make America Great Again» χρησιμεύει ως μια προσωρινή γέφυρα μεταξύ ενός νοσταλγικού παρελθόντος και ενός προβλεπόμενου μέλλοντος που επιδιώκει να ανακτήσει μια χαμένη ουσία.
Με την Χαϊντεγκεριανή έννοια, το κίνημα του Τραμπ μπορεί να θεωρηθεί ως μια συλλογική συνειδητοποίηση της «επιρροής» του αμερικανικού λαού σε μια μη αυθεντική παγκοσμιοποιητική ύπαρξη. Το λαϊκιστικό μήνυμά του προσφέρει έναν τρόπο για να διεκδικήσουν ξανά το ιστορικό πεπρωμένο, να βγούν από τον «εαυτό τους», της ανώνυμης, αλλοτριωμένης ύπαρξης και σε έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.
Ο Τραμπ αντανακλά επίσης το όραμα του ιδεαλιστή φιλοσόφου Georg Wilhelm Friedrich Hegel, του οποίου η έννοια του Παγκόσμιου Πνεύματος αντιπροσωπεύει το ξετύλιγμα του παγκόσμιου λόγου μέσα από την ιστορική διαδικασία, όπου η αυτοσυνείδηση της ελευθερίας εκδηλώνεται σε διαφορετικά έθνη και εποχές. Το διαλεκτικό χαρακτηριστικό του Παγκόσμιου Πνεύματος αποκαλύπτει ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο, γιατί όλα βρίσκονται σε συνεχή ροή, προσπαθώντας προς την υψηλότερη πραγματοποίηση. Όπως βεβαιώνει ο Χέγκελ, «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό, και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό», και ο λαϊκισμός του Τραμπ μπορεί να ερμηνευθεί ως μια ουσιαστική στιγμή, μια επαναβεβαίωση του εγγενούς πνεύματος της Αμερικής ενάντια στις επιβολές της τεχνοκρατικής νεωτερικότητας. Ο Τραμπικός λαϊκισμός αντανακλά την προσπάθεια του έθνους να διατηρήσει τη μοναδική του εκδήλωση του Παγκόσμιου Πνεύματος, ενισχύοντας τον πατριωτισμό ως θεμελιώδη δύναμη και ως κατευθυντήρια αρχή στην συνεχώς εξελισσόμενη ιστορική διαδικασία. Έτσι, ο Τραμπ ολοκλήρωσε το σύστημα του γερμανικού ιδεαλισμού.
Ο οικονομικός εθνικισμός και οι πολιτικές του Τραμπ που στοχεύουν στην αποκατάσταση της αμερικανικής αυτάρκειας –μέσω των δασμών, των ελέγχων της μετανάστευσης και της μείωσης των παγκόσμιων εξαρτήσεων– αποτελούν εμβληματικό στοιχείο της τελευταίας προσπάθειας ενός πολιτισμού που πεθαίνει να διατηρήσει τον εαυτό του. Ο Spengler έγραψε ότι καθώς οι πολιτισμοί εισέρχονται στα τελευταία τους στάδια, το κράτος γίνεται πρωτίστως οικονομικό αντικείμενο, με τον ανταγωνισμό για πόρους και κυριαρχία να υπερισχύει έναντι άλλων ανησυχιών.
Επομένως, οι εμπορικοί πόλεμοι του Τραμπ με την Κίνα και οι προσπάθειές του να αναζωογονήσει την αμερικανική βιομηχανία δεν είναι απλώς πολιτικές στρατηγικές, αλλά ενέργειες ενός Καίσαρα που επιδιώκει να διατηρήσει την υλική και πολιτιστική αυτονομία του λαού του απέναντι σε μια καταστροφική παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Αυτές οι ενέργειες αντικατοπτρίζουν τη σπενγκλεριανή εικόνα ενός πολιτισμού που προσπαθεί να διατηρήσει τη ζωτικότητά του, ακόμη και όταν πλησιάζει την ασταμάτητη πτώση του.
Στον Εσωτερικό Τραμπισμό, ο Τραμπ δεν θεωρείται ως παρέκκλιση, αλλά ως μια προκαθορισμένη φιγούρα, προϊόν της ιστορικής στιγμής. Οι τάσεις του ισχυρού άνδρα και η απόρριψη των φιλελεύθερων δημοκρατικών κανόνων της μεταπολεμικής εποχής θεωρούνται αναγκαίες απαντήσεις στις καταρρέουσες δομές της δυτικής διακυβέρνησης. Ο Εσωτερικός Τραμπισμός δεν δίνει αυτά τα χαρακτηριστικά ως ελαττώματα αλλά ως αρετές σε έναν ηγέτη που αντιμετωπίζει το τέλος ενός πολιτισμού. Όπως οι Καίσαρες της Ρώμης, η άνοδος του Τραμπ πλαισιώνεται ως η εμφάνιση μιας νέας μορφής ηγεσίας που ταιριάζει στις προκλήσεις ενός κόσμου που αποσυντίθεται.
Οι αντιπαραθέσεις του Τραμπ με την παγκοσμιοποιητική ατζέντα, ιδιαίτερα στους τομείς του περιβαλλοντισμού και της οικονομικής πολιτικής, αντανακλούν περαιτέρω τα Σπενγκλεριανά θέματα. Ο Spengler άσκησε σκληρή κριτική στη σύγχρονη τεχνοκρατική κοινωνία, προειδοποιώντας για τις απανθρωπιστικές επιπτώσεις της. Η απόρριψη των πρωτοβουλιών για την κλιματική αλλαγή από τον Τραμπ και ο εναγκαλισμός του στη βιομηχανική ανάπτυξη μπορεί να θεωρηθεί ως επαναβεβαίωση του φαουστιανού πνεύματος – μια άρνηση παράδοσης στις παθητικές, μηδενιστικές τάσεις που προκύπτουν στους πολιτισμούς του τελευταίου σταδίου. Η έμφαση που δίνει στον οικονομικό εθνικισμό και την ενεργειακή ανεξαρτησία αντανακλά την επιθυμία να διατηρήσει τον έλεγχο της φύσης και των πόρων, σύμφωνα με την φαουστιανή αναζήτηση εξουσίας που ο Spengler είδε ως χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού.
( φωτὀ ἀριστερά, τό βιβλίο τοῦ Hoffmeister,"Ἐσωτερικός Τραμπισμός", ἐδῶ )
Ο Εσωτερικός Τραμπισμός τοποθετεί το φαινόμενο Τραμπ ως μια κρίσιμη, αν και αμφιλεγόμενη, άμυνα ενάντια στην πολιτιστική και πολιτική σήψη που έχει κυριεύσει τη Δύση. Ο ρόλος του Τραμπ ξεπερνά τις απλές αποφάσεις πολιτικής και εισέρχεται στον τομέα της εμβληματικής ηγεσίας – μιας κεφαλής που μάχεται ενάντια στην λερναία ύδρα της διάλυσης που διαβρώνει τον δυτικό πολιτισμό εδώ και δεκαετίες. Η απόρριψή του για τον «wokeism» ( Πελασγ. τά ἀριστερίστικα-λίμπεραλ ξυπνήματα ) και την ακραία φιλελεύθερη ατζέντα ( που εκδηλώνεται σε πολιτιστικές πολιτικές που υποστηρίζουν την ανεξέλεγκτη πολυπολιτισμικότητα, τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες των φύλων και την καταστολή των παραδοσιακών αξιών ) αποτελεί παράδειγμα αυτής της ευρύτερης σύγκρουσης.Η απώθηση του Τραμπ εναντίον αυτών των ιδεολογιών – όπως η αντίθεσή του στη Θεωρία της Κριτικής Φυλής στα εκπαιδευτικά και ομοσπονδιακά προγράμματα κατάρτισης και η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου ενάντια στη λογοκρισία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – σηματοδοτεί μια άρνηση να επιτραπεί στην «προοδευτική» ατζέντα να διαλύσει τα πολιτιστικά θεμέλια της Δύσης. Οι πολιτιστικοί πόλεμοι στους οποίους συμμετείχε δεν είναι απλές αψιμαχίες, αλλά συμβολίζουν μια μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ των κακόβουλων οντοτήτων που επιδιώκουν να διαλύσουν τον πυρήνα της ταυτότητας του δυτικού πολιτισμού και των θεματοφυλάκων του, όπως ο Τραμπ, που στοχεύουν στη διατήρησή του.
Απορρίπτοντας τις αφηγήσεις της αριστεράς, ο Τραμπ αντιπροσωπεύει μια μεγαλύτερη αντίσταση σε αυτό που πολλοί από την πνευματική δεξιά θεωρούν ως μια ακραία φιλελεύθερη ατζέντα που επιδιώκει να αποσταθεροποιήσει την παραδοσιακή τάξη πραγμάτων. Οι πολιτικές της πρώτης διακυβέρνησής του –όπως η επαναφορά της απαγόρευσης των τρανς ατόμων στο στρατό, η καταγγελία της αριστερής βίας σε πόλεις όπως το Πόρτλαντ και η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της αριστερής ακαδημαϊκής σκέψης– πλαισιώνονται ως απαραίτητες πράξεις για την προστασία της Δύσης από την υποχώρηση στον πολιτιστικό και πολιτισμικό ηθικό σχετικισμό. Ο Τραμπ ως πρόεδρος θεωρείται επομένως ως ένα ουσιαστικό κεφάλαιο στον μεγάλο ιστορικό αγώνα για να σωθεί η Δύση από τον εαυτό της. Η κληρονομιά του δεν θα καθοριστεί από τις εκλογικές του νίκες ή ήττες, αλλά από τον ρόλο του ως προπύργιο ενάντια στον εσωτερικό εκφυλισμό που, αν αφεθεί ανεξέλεγκτος, θα είχε ως αποτέλεσμα το τέλος του δυτικού πολιτισμού όπως τον ξέρουμε.
Η σημασία του Τραμπ δεν βρίσκεται στον άντρα αλλά στο αρχέτυπο που ενσαρκώνει.
Η άνοδος τέτοιων καισαριανών ηγετών δεν υπόσχεται υλική επιτυχία. Ο θρίαμβος τους είναι συμβολικός, όχι σε πολιτικές αλλά στην εξέγερσή τους ενάντια σε μια γεροντική και λυσσαλέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ο Τραμπισμός, ακόμη και όταν εξασθενεί η προσωπική επιρροή του Τραμπ, θα παραμείνει ως ένα κίνημα που διοχετεύει τους υπαρξιακούς φόβους ενός πολιτισμού σε ελεύθερη πτώση, λαχταρώντας την επιστροφή στην ακεραιότητα και την αυτοέκφραση.
Η δύναμη του αρχέτυπου έγκειται στην απήχησή του με έναν λαό που έχει αποξενωθεί από το βαθύ κράτος – ο Τραμπ διατυπώνει την απόγνωσή του, παρόλο που τα επιτεύγματά του παραμένουν μέτρια. Ο ρόλος του είναι να λειτουργήσει ως η τελευταία έκφραση της δυτικής ζωτικότητας, όχι να αντιστρέψει την καθοδική πορεία, αλλά να ενσαρκώσει το τελικό γενναίο πνεύμα ενός λαού που συλλαμβάνει την επιβίωση σε έναν κόσμο που διαλύεται σε φρενήρη παραφροσύνη. Ο Spengler δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την υλική επιτυχία τέτοιων μορφών, ωστόσο το αρχέτυπο επιμένει, αντλώντας τη δύναμή του από τις ίδιες παρορμήσεις που προαναγγέλλουν το τέλος του ιστορικού κύκλου της Δύσης.
* Ο Constantin von Hoffmeister είναι πολιτικός και πολιτιστικός σχολιαστής από τη Γερμανία, συγγραφέας ( όπως και του βιβλίου "Esoteric Trumpism" ) και αρχισυντάκτη της Arktos Publishing. ( φωτό )
Ἀπό : swentr.site
Ἕνα πάρα πολύ καλό θέμα ! Μία ἀνάλυσις τοῦ ἐσωτερικοῦ Τραμπισμοῦ, μία μεταφυσική ὁπτική τοῦ τί συμβολίζει ὁ Τράμπ στό σήμερα καί μία διαπίστωσις τῆς μοναδικῆς "σανίδας σωτηρίας" τῆς Ἀνθρωπότητος ( ὅπως πολλάκις ἔχομε ἀναφέριε κι᾿ἐμεῖς, ἀπό τήν ἐμφάνισιν τοῦ Τράμπ στήν παγκόσμια πολιτική σκηνή).
Τό ὅτι ἡ Δύσις βρίσκεται στό τελευταῖο στάδιο ὑπάρξεώς της, μέσῳ μίας καθολικῆς ἀποσυνθέσεως ( ὅπου γνωρίζομε πάααρα πολύ καλῶς ποιός τήν ἐπεδίωξε ) εἶναι ταυτοχρόνως καί σημάδι τοῦ τέλους τῆς Ανθρωπότητος. Τῆς πολιτισμένης Ἀνθρωπότητος. Ἐάν πράγματι κανείς ἀγαπᾶ, ὄχι ἁπλῶς τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἔννοια τῆς φιλανθρωπίας, ἀλλά τόν Ἄνθρωπο συνδεδεμένο μέ τήν δημιουργική του δύναμιν πού γέννησε τόν Πολιτσμό. Ἐάν λοιπόν ἀγαποῦμε αὐτό τόν Ἄνθρωπο, τότε πρέπει νά ᾿δοῦμε ὡς ἐπιτακτική τήν ἀνάγκη συστρατεύσεως καί ὑποστηρίξεως τοῦ Τραμπικοῦ κινήματος ἀναπόφευκτα συνδεδεμένο μέ τήν πολιτική Ποῦτιν καί ὅλων τῶν ἡγετῶν πού πιστεύουν, ὑποστηρίζουν καί μάχονται γιά ἕναν Πολυπολικό Κόσμο. Δέν μπορεῖ νά μήν βλέπῃ, ἕνα λογικό ἄτομο, μέ ἱστορική γνῶσιν πώς αυτός εἶναι μόνος δρόμος σωτηρίας τῆς Ἀνθρωπότητος.
Ἄς διαβάσουμε μαζύ μέ τό ἀνωτέρῳ θέμα καί τό πρό ἡμερῶν δημοσιευμένο θέμα μας « Ἡ παρακμή τῆς Δύσης ».
« Ἔτσι ὅμως αἰσθάνεται ὁ ξένος ὁλόκληρο τόν πολιτισμό μας, τήν ἀποφασιστική κατεύθυνση τῶν κλιτῶν τῶν ναῶν μας καί τῆς διάρθρωσης τῶν ὀρόφων ὅλων τῶν προσόψεων, τῆς προοπτικῆς βάθους τῆς ζωγραφικῆς μας, τήν πορεία τῆς τραγωδίας καί τῆς ἀφήγησης, ἀλλά καί τῆς τεχνικῆς καί ὁλόκληρης τῆς ἰδιωτικῆς καί δημόσιας ζωῆς μας. Αὐτόν τόν ρυθμό τόν ἔχουμε στό αἷμα μας καί γι’ αὐτόν τόν λόγο δέν τόν προσέχουμε. Ἄν συνυπάρξει μέ τόν ρυθμό μιᾶς ξένης ζωῆς, τό ἀποτέλεσμα θά ἦταν μία ἀνυπόφορη δυσαρμονία.»
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου