Στήν Πίνδο

ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ 

Βαδίζοντας σὲ πανέμορφο, τοπίο, ὅπου οἱ λαμπερὲς χιονισµένες κορυφὲς ἔνωναν τὸ σκοῦρο πράσινο τῶν ἐλάτων μὲ τὸ γαλάζιο τ᾽ οὐρανοῦ, µπήκαµε στὴν περιοχή, ὅπου γράφτηκε τ' ἀθάνατο ἔπος. 

 Ἀπ΄ αὐτὲς τὶς χαράδρες τῆς Φούρκας ξεχύθηκε ἡ ἀντεπίθεση τῆς 3ης Νοεμβρίου. ποὺ ἀναποδογύρισε τοὺς Ἰταλοὺς καὶ κατέληξε στὴν πανωλεθρία τους. Οἱ στρατιῶτες τῆς Πίνδου μὲ τὸν ἡρωϊκό τους συνταγματάρχη ἔδωσαν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὸν τόνο στὸν ἀγώνα: «Νίκη ἤ θάνατος». 

 Τίποτ᾽ ἄλλο δὲ χωροῦσε στὸ νοῦ τους. Αὐτοὶ πρῶτοι ἀντιμετώπισαν εὑρωπαϊκό στρατό τέλεια ὀργανωμένο, μὲ νέα ὅπλα, ἔναντι τῶν ὁποίων δὲν εἶχαν καμιὰν ἅμυνα. Κι ὅμως, τὸν ἐνίκησαν δίνοντας ἔτσι θάρρος στ’ ἄλλα συντάγματα. 

 «Παραδοθῆτε, εἰδάλλως σᾶς καίω» !  Εἶπε ξημερώματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ὁ σύγχρονος Δαρεῖος. Μὰ ἡ θεά Νέμεση κράτησε σημείωση γιὰ τὰ ὑβριστικὰ αὐτὰ λόγια.

φωτό

 Ὅπως τῶν ἀτόμων, ἔτσι κι ἑνὸς ἔθνους ἡ πραγµατική ψυχἡ δὲν παρουσιάζεται παρὰ µόνο μπροστὰ στὸν κίνδυνο. Οἱ Ἕλληνες, ὅταν κ ι ν δ υ ν ε ύ ο υ ν νὰ σκλαβωθοῦν, ἀγωνίζονται ἀπελπισμένα. 

Ὁ Μουσολίνι εἶχε ἀναλάβει αὐτὴ τὴν ἐκστρατεία βασιζόµενος στὰ ὅπλα τῶν Ἑλλήνων. Ρεαλιστής, καθὼς ἦταν, γελάστηκε ἀπὸ τὶς στατιστικές: τόσα τάνκς, τόσα ἀεροπλάνα, τόσα κανόνια ἡ Ἰταλία, εἴκοσι φορὲς λιγότερα ἡ Ἑλλάδα. 

 Ὅταν ὅμως ἕνας λαὸς ὑπερασπίζεται τὸν τόπο του, καταφέρνει πολλὰ καὶ μεγάλα, γιατὶ στὶς δύσκολες στιγμὲς ξυπνοῦν καί οἱ πεθαµένοι του κι ἀγωνίζονται μαζύ μὲ τοὺς ζωντανούς. Τὴν πατρίδα δὲν τὴν κάνει τὸ χῶμα, παρὰ οἱ πρόγονοι, ποὺ χρειάστηκαν αἰῶνες, γιὰ νὰ πλάσουν τὴν ψυχἠ της. Ἄμα ὅμως μιὰ φορὰ τὴν ἕφτιασαν, ἐξακολουθοῦν νὰ τὴ διευθύνουν». 

 Ὁ πόλεμος, ἀντὶ νὰ δείξη τὴν ἀδυναμία τῆς φτωχῆς Ἑλλάδας, ἔδειξε τὴ δύναμή της. Δὲ νίκησαν τὰ σίδερα. Νίκησε ἡ ψυχή. Στὴν Αλβανία δίπλα στοὺς φαντάρους παρουσιάστηκε ἡ ἁόρατη στρατιὰ τῶν προγόνων ὅλων ἐκείνων ὅσοι πολέμησαν στὸ Μαραθώνα καὶ στὴ Σαλαμίνα, στὸ Γρανικὸ καὶ στὴν Ἰσσό, στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὸ Μεσολόγγι. Ἔτρεξαν οἱ νεκροὶ νὰ ἐμποδίσουν νὰ σκλαβωθῇ ἡ πατρίδα. Αὐτοὺς δὲν ὑπολόγισε ὁ Ντοῦτσε καὶ νικήθηκε. 

Ἡ βία μὲ τὴν ὁποία ἀναγκάστηκε τὸ στρατηγεῖο νά στείλη ἐνισχύσεις στὴν Πίνδο, ἕκαμε νὰ ξεκινήσουν οἱ λόχοι χωρὶς μεταγωγικό καὶ μὲ λίγη γαλέτα στὰ σακίδια. Ἡ ὀρεινὴ περιοχή, ὅπου πολέμησαν, ἦταν φτωχἠ σὲ πόρους καὶ τὰ µετρηµένα τρόφιμα ποὺ ὑπῆρχαν τὰ ἔπαιρναν µαζύ τους ὑποχωρώντας οἱ Ιταλοί, ὥστε γεννήθηκε ἀμέσως ζήτημα ὄχι µόνο ἐφοδιασμοῦ τοῦ στρατοῦ, ἀλλὰ. καὶ τῶν κατοίκων. 

 

φωτό

Κι ὅμως οἱ χωρικοί, ἀντὶ νὰ γίνουν βάρος στὴν ἐπιμελητεία, αὐτοὶ φρόντισαν γιὰ τὴν τροφοδοσία τῶν φαντάρων. Ἄλλοι μὲ τὰ µουλάρια τους, ἄλλοι πεζοί, ἔτρεξαν ὧρες καί ὧρες δρόμο κάτω ἀπὸ βροχἡ σὲ μακρινὰ χωριὰ καὶ κουβάλησαν ὅτι βρῆκαν φαγώσιμο, γιὰ νὰ τὸ προσφέρουν στοὺς στρατιῶτες, Δὲν κράτησαν αὐτοὶ τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό τους προτιμώντας νά τραφοῦν μ’ ἄγρια κάστανα καὶ ὠμά βελανίδια. Ὕστερα, σάν ἄκουσαν πὼς ἔλειπαν πολεμοφόδια, βιάστηκαν νὰ πᾶνε νὰ φέρουν. Κι ὅταν νικήθηκαν οἱ Ἰταλοί καὶ προχώρησαν οἱ φαντάροι πρός τὴν Ἀλβανία, οἱ πληθυσμοὶ τῆς ὑπαίθρου ἐξακολούθησαν τὶς μεταφορὲς µέσα στὰ χιόνια.

Δέ θά ξεχάσω ποτὲ τὴ βραδιἁ τῆς 18ης Δεκεμβρίου 1940 στὴ Φλώρινα μὲ τὸ στρατηγό, ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὸν ἐφοδιασμό τοῦ μετώπου, Μιὰ πρωτάκουστη χιονοθύελλα εἶχε ξεσπάσει πρὸ ἡμερῶν, εἶχε ἀποκόψει ὅλους τοὺς δρόμους, κι ὁ στρατός, ἀφοῦ ἐξάντλησε τὶς ἐφεδρικές του προμήθειες, τώρα πεινοῦσε. Τὰ μηνύματα ποὺ λάβαινε ὁ στρατηγὸς ἦταν ἀπελπιστικά. Οἱ φάλαγγες αὐτοκινήτων, ποὺ εἶχαν ξεκινήσει μὲ φαγώσιμα. εἶχαν ταφῇ κάτω ἀπὸ δύο µέτρα χιόνι στὴν ὁρεινὴ στενωπὸ τοῦ Πισοδεριοῦ καὶ τό μηχανικό, ποὺ εἶχε σταλεῖ νὰ τὶς βοηθήση δὲν κατάφερνε τίποτα, γιατὶ ὅσο χιόνι κι ἂν καθάριζε, ἡ μανία τ' οὐρανοῦ στοίβαζε περισσότερο. Ἄδικα δοκιμάστηκαν τρακτὲρ καὶ συνοδεῖες µουλαριῶν. Ὅλα τὰ κατάπινε τὸ χιόνι. Τέλος ὁ στρατηγὸς ἔστειλε ἀγγελιοφόρους στὰ γύρω χωριὰ νὰ τὰ ξεσηκώσουν. Σὰν τὸ µελίσσι ἔτρεξαν τότε οἱ κάτοικοι κι ἔπεσαν στὴ δουλειά, ἄλλοι μὲ φτυάρια. ἄλλοι μέ ἀξίνες, ἄλλοι μὲ τσάπες κι οἱ γυναῖκες μὲ τὰ χέρια. Εἶδα καὶ κάτι μωρά σχεδὸν νὰ κουβαλοῦν πέρα ἀπὸ τὸ δρόμο λίγο χιόνι στὴν ποδίτσα τους.

φωτό

 Τά ἰταλικά ἀεροπλάα πού ξεχώρισαν ἀπὸ µακριὰ αὐτὴ τὴ μυρµηγκιά ἄρχισαν νὰ τὴ βομβαρδίζουν. Οἱ χωρικοὶ ζάρωναν καταγῆς καὶ κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ περίμεναν μὲ ὑπομονὴ νὰ περάση ὁ κίνδυνος. Ὅσο νὰ πάρη τὸ σκοτάδι, τὸ ἄνοιγμα τοῦ δρόμου εἶχε προχωρήσει ἁρκετά. Ἄν ὅμως ἔπαυε ἡ δουλειὰ τὴ νύχτα, τὸ χιόνι θὰ τὰ ξανασκέπαζε πάλι ὅλα. Γι αὐτὸ ἡ δουλειὰ δὲ σταματοῦσε. Μὲ κρύο 28 βαθμῶν κάτω ἀπὸ τὸ μηδὲν οἱ χωρικοὶ ἔσκαβαν στὰ σκοτεινά. 

 Θὰ ἦταν ἡ ὥρα τρεῖς τὸ πρωί, ὅταν κατέβηκε ὁ στρατηγός ἀπὸ τὸ Πισοδέρι ταραγµένος. Τὸ ἔργο τοῦ φαινόταν ὑπεράνθρωπο. Πολλοὶ εἶχαν ἀποκάμει, ἐνῶ τὸ χιόνι ἔπεφτε ἀδιάκοπα. Κάθισε στὸ γραφεῖο του ἀμίλητος καὶ στὸ ἁδύνατο πρόσωπό του ζωγραφιζόταν ἡ ἔ γ ν ο ι α ποὺ τὸν κατάτρωγε. μήπως δὲν κατάφερνε νὰ νικήση τὴν τερατώδη φύση.

Τὸ τηλέφωνό του κουδούνισε τότε. Ὁ πρωθυπουργὸς τὸν καλοῦσε στὴν Ἀθήνα, ἀνήσυχος κι ἐκεῖνος γιὰ τὸ στρατό, ποὺ θὰ πέθαινε τῆς πείνας στ᾿ ἀλβανικὰ βουνά, ἂν ἐξακολουθοῦσε ἡ χιονοθύελλα. Ὁ στρατηγὸς μιὰν ἀπάντηση ἔδωσε: 

- Ἄν ἀντέξουν ὅλη νύχτα οἱ χωρικοὶ τὴν παγωνιά, ὁ δρόµος θ᾽ ἀνοίξη αὔριο πρωί. 

 Κι ὁ δρόμος ἄνοιξε. 

 Μεγάλη βοήθεια ἔδωσαν οἱ πληθυσμοὶ καὶ στὰ περάσµατα τῶν ποταμῶν. Ἡ ἕλλειψη γεφυροσκευῶν ἔκανε τὸ στράτευµα νὰ χασομερᾶ μπροστὰ σὲ κάθε φουσκωμένο ποτάµι, ὅπου τὸ μηχανικὸ ἀγωνζόταν νὰ στήση, μὲ κόπο ξύλινες γέφυρες. Στὸν ποταμὸ Βογιούσα, μετὰ τήν νίκη τῆς Πίνδου, εἶδαν οἱ γυναῖκες πὼς τ' ἀπότομο ρέμα ἐμπόδιξε τοὺς σκαπανεῖς στήν δουλειά τους. Ἔκαμαν τότε αὐθόρμητα κάτι πού ξανάγινε μετά στόν Καλαμᾶ καί στόν Δρίνο. Μπῆκαν οἱ ἴδιες µέσα στὰ νερὰ καὶ πιασμένες σφιχτὰ ἀπὸ τοὺς ὤμους σχημάτισαν πρόχωμα. ποὺ ἀνάκοβε τὴν ὁρμὴ τοῦ ποταμοῦ κι εὐκόλυνε τοὺς γεφυροποιούς. 

φωτό

Ἀπὸ τὶς χιλιάδες παραδείγµατα, ποὺ δείχνουν τὸ ἁλύγιστο φρόνημα, ποὺ ἐπικρατοῦσε τότε στὴν Ἑλλάδα, τί ν᾿ ἀναφέρη κανένας καὶ τὶ νὰ παραλείψη;

 Ἕνας πατέρας  ἅμα πῆρε τὴν εἴδηση, πὼς ὁ γιός του σκοτώθηκε στὸ Τεπελένι κι ἄκουσε τὴν κόρη του ν’ ἀπορῇ μὲ τί τρόπο θὰ ἔλεγαν τέτοιαν εἴδηση στὴν μάνα, τῆς εἶπε:

 - Γιατί νὰ τὸ µάθη μὲ τρόπο ἡ μάνα του; Μήπως πέθανε τὸ παιδὶ µας; Στὸν πόλεμο σκοτώθηκε! 

 Μιὰ γυναίκα. ποὺ εἶδε τὸ μοναχογιό της νὰ γυρίζη κουτσὸς μὲ δεκανἰκια τὸν παρηγόρησε: 

 - Μή λυπᾶσαι παιδί µου. Σὲ κάθε σου βῆμα ὁ κόσμος θὰ βλέπη τὴν παλικαριά σου. 

 Τήν ὁμόνοια, ποὺ ἔδειξαν ἐκεῖνον τὸν ἀλησμόνητο χειμὼνα οἱ Ἕλληνες, τὴν ἀγάτη, ποὺ ἔνωσε πλούσιους καὶ φτωχοὺς, τὴν ἀδελφοσύνη, ποὺ ἔσμιξε σὲ ἄσπαστο σύνολο στρατὸ καὶ µετόπισθεν, δὲν τὴ χαρίζει σ᾿ ἕνα λαὸ ὁ Θεὸς παρὰ μιὰ φορὰ κάθε χίλια χρόνια... 

« Τὸ περιβόλι τῶν Θεῶν»                                                                       Χρ. Π. Ζαλοκώστας

Ἀπό τό Ἀναγνωστικό Ε΄Δημοτικοῦ, 1976 16η ἔκδοσις ΕΔΩ

Πρώτη φωτό ἀπό : Μάχη Πίνδου – Ελαίας – Καλαμά (28 Οκτωβρίου – 13 Νοεμβρίου 1940) ( καί βίντεο) 

φωτό

Χρόνια Πολλά Ἕλληνες ! 

Ζ Η Τ Ω  ΤΟ  Ε Π Ο Σ τοῦ ᾿40 ! 

ΖΗΤΩ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ  ! 

ΖΗΤΩ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ  !  

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ  ! 

φωτό

Ἡ Πελασγική