Ο
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ, ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ
Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
O Πυθαγόρας γεννήθηκε στη Σάμο το 580 π.Χ.
Πατέρας του ήταν ο δακτυλιογλύφος Μνήσαρχος και μητέρα του η Πυθαΐδα. Λέγεται ότι το όνομά του, το οφείλει στην Πυθία, η οποία είχε προβλέψει τη γέννησή του και τη σοφία του, όταν ρωτήθηκε σχετικά από το Μνήσαρχο.
Παρά το γεγονός ότι η προσωπικότητα και το έργο του Πυθαγόρα υπήρξαν τόσο σημαντικά ήδη από την εποχή του, δεν έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες για τη ζωή του εξαιτίας της μυστικότητας με την οποία περιβαλλόταν η διδασκαλία του. Λέγεται ότι ήταν μαθητής του φιλόσοφου Φερεκύδη στη Λέσβο και του Θαλή και Αναξίμανδρου στη Μίλητο.
Ξέρουμε ότι ταξίδεψε πολύ, κι έμαθε πολλά. Οι φήμες λένε ότι έμεινε 22 χρόνια στην Αίγυπτο κοντά στους ιερείς της Μέμφιδας, της Ηλιούπολης και της Διόσπολης. Όταν όμως ο βασιλιάς των Περσών Καμβύσης κατέλαβε την Αίγυπτο, ο Πυθαγόρας μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα και έτσι είχε την ευκαιρία να συναναστραφεί και με τους Πέρσες μάγους/σοφούς.
Ελευθερώθηκε μετά από 12 χρόνια με τη μεσολάβηση του Έλληνα προσωπικού γιατρού του βασιλιά Δημοκήδη. Λέγεται ακόμα ότι πήγε και στην Ινδία, και μυήθηκε εκεί στα τελετουργικά των Βραχμάνων, στους ναούς σπηλιές της Ελόρα και της Ελεφάντα. Αυτές οι σπηλιές, πήγαιναν λέει μέχρι το Θιβέτ, περνώντας, μέσα από κανάλια ανάμεσα από διάφορες μυστηριακές σχολές. Επίσης του είχαν δώσει το όνομα Γιαβαντσάρια ή Γιουναντσάρια, δηλαδή Ίωνας Δάσκαλος και ήταν ο πρώτος μη-Βραχμάνος που έγινε δεκτός στα Ινδικά μυστήρια.
Μετά από όλα αυτά τα ταξίδια και τη μαθητεία, επέστρεψε στη Σάμο, σε ηλικία 56 ετών. Δεν του ήταν όμως το γραφτό να μείνει για πολύ στον τόπο του, καθώς εκείνη την εποχή κυβερνούσε τη Σάμο ο τύραννος Πολυκράτης, ολίγον απολυταρχικά μάλιστα... Καθόλου δεν του άρεσαν του τύραννου οι ιδέες και οι διδασκαλίες του Πυθαγόρα, και τον κυνήγησε... Τι να κάνει κι ο φιλόσοφος, αναγκάστηκε να φύγει...
Κατέληξε στην Κάτω Ιταλία, την τότε Μεγάλη Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα, όπου μαζί με άλλους ομόφρονές του ίδρυσε σχολή. Οι ιδέες του έκαναν ξεχωριστή εντύπωση, κυρίως στους νέους, και γρήγορα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία της διαφθοράς των νέων και της αθεΐας, όπου όμως τελικά αθωώθηκε. Σε ησυχία δεν τον άφηναν οι αρχές με λίγα λόγια...
Εν πάσει περιπτώσει, ο Κρότωνας, αριστοκρατική πόλη της Μεγάλης Ελλάδος, έγινε το ορμητήριο του "Θιάσου" του Πυθαγόρα που επεδίωκε την ηθική και πνευματική αναγέννηση όλων των λαϊκών στρωμάτων, ανδρών και γυναικών.
Η σχολή των Πυθαγορείων εμφανίζεται συγκροτημένη μέσα στις πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος ως κίνημα πολιτικό και θρησκευτικό. παρατηρούμε λοιπόν πως η φιλοσοφία μετακινείται από την περιοχή της Ιωνίας στην Κάτω Ιταλία, όπου ήκμαζαν οι ελληνικές πόλεις.
Ο Πυθαγόρας δεν έγραψε κανένα έργο (ή τουλάχιστο, κανένα δεν επιβίωσε από το κυνήγι που υπέστησαν οι ιδέες του από την εποχή του ακόμα), έτσι το βάρος της διάσωσης της διδασκαλίας του έπεσε στους μαθητές του (όσους επιβίωσαν, διότι όπως θα δείτε παρακάτω, δεν είχαν και την τρελή τύχη...).
Πηγή:
artofwise
Όσοι επαινούν τον Σάμιο Πυθαγόρα λένε γι' αυτόν ότι δεν ήταν ακόμη Ίωνας, όταν γεννήθηκε κάποτε στην Τροία ως Εύφορβος. Πέθανε και αναβίωσε, αλλά το ότι είχε πεθάνει, επιβεβαιώνεται και από τον Όμηρο. Ποτέ δεν φορούσε ρούχα από δέρμα σκοτωμένων ζώων και επίσης απέφευγε να τρώει και να θυσιάζει ζώα για να διατη ρείται αγνός. Δεν ήθελε να βάφονται οι βωμοί με αίμα και προτιμούσε τις μελόπιτες, το λιβάνι και τους ύμνους. Τέτοιες προσφορές συνήθιζε να κάνει στους θεούς εκείνος ο άνδρας γιατί γνώριζε πως τις προτιμούσαν οι θεοί από τις εκατόμβες και τα μαχαίρια μέσα σε πανέρια. Συναναστρεφόταν με τους θεούς και μάθαινε από αυτούς ποιες ανθρώπινες ενέργειες τους ευχαριστούν και ποιες απεχθάνονται. Από τους θεούς διδάχτηκε καιτα σχετικά με τη φύση. Οι άλλοι είχαν διάφορες γνώμες για τον θεό και αντίθετες μεταξύ τους. Σ' αυτόν είχε φανερωθεί ο Απόλλων και είπε ποιος ήταν. Κι άλλοι θεοί είχαν φανερωθεί χωρίς να πουν ποιοι είναι, όπως η Αθηνά, οι Μούσες και άλλοι, των οποίων τις μορφές και τα ονόματα αγνοούν οι άνθρωποι. Ό,τι έλεγε ο Πυθαγόρας οι συνομιλητές του το θεωρούσαν νόμο και τον τιμούσαν ως απεσταλμένο του Δία. Κρατούσαν κλειστό το στόμα τους σχετικά με το θείο, διότι άκουγαν πολλά θεϊκά και απόρρητα που ήταν δύσκολο να μην τα πουν αν δεν μάθαιναν πρώτα ότι και η σιωπή είναι λόγος.
Λένε ότι και ο Ακραγαντίνος Εμπεδοκλής αυτή τη σοφία ακολούθησε, επειδή είχε πει:
«χαίρετε, δεν είμαι πια για σας θνητός αλλά αθάνατος θεός»
και
"κάποτε υπήρξα κοπέλα και νέος"
επίσης και η προσφορά στην Ολυμπία μιας πίτας με σχήμα βοδιού, που λέγεται πως είχε φτιάξει, αποδεικνύουν πως συμφωνούσε με τον Πυθαγόρα.
Λένε κι άλλα πολλά γι' αυτούς που ακολούθησαν τον φιλοσοφικό τρόπο του Πυθαγόρα με τα οποία δεν χρειάζεται να ασχοληθώ τώρα.
Πηγή:
www.delfeios.blogspot.gr
Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ
O Πυθαγόρας γεννήθηκε στη Σάμο το 580 π.Χ.
Πατέρας του ήταν ο δακτυλιογλύφος Μνήσαρχος και μητέρα του η Πυθαΐδα. Λέγεται ότι το όνομά του, το οφείλει στην Πυθία, η οποία είχε προβλέψει τη γέννησή του και τη σοφία του, όταν ρωτήθηκε σχετικά από το Μνήσαρχο.
Παρά το γεγονός ότι η προσωπικότητα και το έργο του Πυθαγόρα υπήρξαν τόσο σημαντικά ήδη από την εποχή του, δεν έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες για τη ζωή του εξαιτίας της μυστικότητας με την οποία περιβαλλόταν η διδασκαλία του. Λέγεται ότι ήταν μαθητής του φιλόσοφου Φερεκύδη στη Λέσβο και του Θαλή και Αναξίμανδρου στη Μίλητο.
Ξέρουμε ότι ταξίδεψε πολύ, κι έμαθε πολλά. Οι φήμες λένε ότι έμεινε 22 χρόνια στην Αίγυπτο κοντά στους ιερείς της Μέμφιδας, της Ηλιούπολης και της Διόσπολης. Όταν όμως ο βασιλιάς των Περσών Καμβύσης κατέλαβε την Αίγυπτο, ο Πυθαγόρας μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα και έτσι είχε την ευκαιρία να συναναστραφεί και με τους Πέρσες μάγους/σοφούς.
Ελευθερώθηκε μετά από 12 χρόνια με τη μεσολάβηση του Έλληνα προσωπικού γιατρού του βασιλιά Δημοκήδη. Λέγεται ακόμα ότι πήγε και στην Ινδία, και μυήθηκε εκεί στα τελετουργικά των Βραχμάνων, στους ναούς σπηλιές της Ελόρα και της Ελεφάντα. Αυτές οι σπηλιές, πήγαιναν λέει μέχρι το Θιβέτ, περνώντας, μέσα από κανάλια ανάμεσα από διάφορες μυστηριακές σχολές. Επίσης του είχαν δώσει το όνομα Γιαβαντσάρια ή Γιουναντσάρια, δηλαδή Ίωνας Δάσκαλος και ήταν ο πρώτος μη-Βραχμάνος που έγινε δεκτός στα Ινδικά μυστήρια.
Μετά από όλα αυτά τα ταξίδια και τη μαθητεία, επέστρεψε στη Σάμο, σε ηλικία 56 ετών. Δεν του ήταν όμως το γραφτό να μείνει για πολύ στον τόπο του, καθώς εκείνη την εποχή κυβερνούσε τη Σάμο ο τύραννος Πολυκράτης, ολίγον απολυταρχικά μάλιστα... Καθόλου δεν του άρεσαν του τύραννου οι ιδέες και οι διδασκαλίες του Πυθαγόρα, και τον κυνήγησε... Τι να κάνει κι ο φιλόσοφος, αναγκάστηκε να φύγει...
Κατέληξε στην Κάτω Ιταλία, την τότε Μεγάλη Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα, όπου μαζί με άλλους ομόφρονές του ίδρυσε σχολή. Οι ιδέες του έκαναν ξεχωριστή εντύπωση, κυρίως στους νέους, και γρήγορα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία της διαφθοράς των νέων και της αθεΐας, όπου όμως τελικά αθωώθηκε. Σε ησυχία δεν τον άφηναν οι αρχές με λίγα λόγια...
Εν πάσει περιπτώσει, ο Κρότωνας, αριστοκρατική πόλη της Μεγάλης Ελλάδος, έγινε το ορμητήριο του "Θιάσου" του Πυθαγόρα που επεδίωκε την ηθική και πνευματική αναγέννηση όλων των λαϊκών στρωμάτων, ανδρών και γυναικών.
Η σχολή των Πυθαγορείων εμφανίζεται συγκροτημένη μέσα στις πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος ως κίνημα πολιτικό και θρησκευτικό. παρατηρούμε λοιπόν πως η φιλοσοφία μετακινείται από την περιοχή της Ιωνίας στην Κάτω Ιταλία, όπου ήκμαζαν οι ελληνικές πόλεις.
Ο Πυθαγόρας δεν έγραψε κανένα έργο (ή τουλάχιστο, κανένα δεν επιβίωσε από το κυνήγι που υπέστησαν οι ιδέες του από την εποχή του ακόμα), έτσι το βάρος της διάσωσης της διδασκαλίας του έπεσε στους μαθητές του (όσους επιβίωσαν, διότι όπως θα δείτε παρακάτω, δεν είχαν και την τρελή τύχη...).
Γνωρίζουμε σήμερα ότι
ακολουθούσε πλήθος Ορφικών θεωριών σχετικά με τη μετεμψύχωση (ε, είχε περάσει
κι απ'την Αίγυπτο...), σχετικά με την αθανασία της ψυχής, καθώς και με την
ανάγκη αλλά και την υποχρέωση του ανθρώπου ν' ακολουθήσει, για το καλό της
ψυχής του, ένα βίο ασκητικό. Χμ, βουνό το δίκιο του...αλλά ποιος τον ακούει...
Λέγεται ότι ο μεγάλος δάσκαλος είχε λάβει το θείο δώρο να θυμάται τις προηγούμενες ζωές του, προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς ανθρώπους. Ναι...δεν είναι λήψη δώρου αυτή, είναι κατάκτηση μετά από κόπο πολύ, και σε "γήινα" πλαίσια, συνήθως διόλου ευχάριστη. Μόνο ο σοφός μπορεί να είναι αποδέκτης αυτού του χαρίσματος, αυτής της ανώτατης ικανότητας να "επιθεωρήσεις" από μόνος σου τον εαυτό σου και να εξαλείψεις τα σφάλματά σου ξαναζώντας τα νοητικά. Ναι. Πρέπει να είσαι σοφός για να το κάνεις, αλλιώς θα καταλήξεις απλά τρελός.
Ο Διογένης Λαέρτιος (Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίο Όγδοο) αναφέρει για τον Πυθαγόρα:
"Νεαρός ακόμη, παρακινημένος από τη φιλομάθειά του έφυγε από την πατρίδα του για να μυηθεί σε όλες τις Ελληνικές και βαρβαρικές τελετές."
Πήγε και στην Αίγυπτο και τότε ο Πολυτάρκης τον σύστησε με επιστολή του στον Άμαση.
Έμαθε τέλεια τα Αιγυπτιακά, όπως λέει ο Αντιφών στο
"Περί των εν αρετή πρωτευσάντων" και επισκέφτηκε τους Χαλδαίους και τους Μάγους.
Κατόπιν στην Κρήτη με τον Επιμενίδη κατέβηκε στο Ιδαίον άντρο, αλλά και στην Αίγυπτο είχε μπει στα άδυτα. Έτσι γνώρισε τα μυστικά για τους θεούς. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Σάμο, επειδή όμως βρήκε την πατρίδα του τυραννοκρατούμενη από τον Πολυκράτη, αναχώρησε για τον Κρότωνα της Ιταλίας."
Όσο για το θάνατό του, κυκλοφορούν διάφορες εκδοχές. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, ο Πυθαγόρας πέθανε καθώς προσπαθούσε να διαφύγει από την καταδίωξη Κροτωνιατών που φοβήθηκαν την εγκαθίδρυση τυραννίας λόγο της μεγάλης δύναμης που είχε αποκτήσει αυτός και οι μαθητές του στην πόλη. Οι Κροτωνιάτες έσφαξαν αυτόν και τους τετρακόσιους μαθητές του αφού πρώτα έκαψαν το σπίτι του Μίλωνα στο οποίο λίγο πριν είχαν συγκεντρωθεί. Ο Δικαίαρχος αναφέρει πως ο Πυθαγόρας πέθανε στο ιερό των Μουσών στο Μεταπόντιο μένοντας σαράντα μέρες νηστικός.
Πάντως είναι βέβαιο ότι η σχολή του Πυθαγόρα στον Κρότωνα έκλεισε για πολιτικούς λόγους και πολλοί από τους μαθητές του σκοτώθηκαν. Η ιδιόρρυθμη φιλοσοφία του και ο αυστηρός τρόπος ζωής του δεν άργησαν να δημιουργήσουν αρκετούς θρύλους γύρω από το πρόσωπό του. Έτσι αναφέρεται πως κάποτε, όταν περνούσε μαζί με συντρόφους του τον ποταμό Κάσα, άκουσε από το ποτάμι μια μεγάλη φωνή: "Πυθαγόρα, χαίρε". Λέγεται επίσης ότι φάνηκε να συνομιλεί με μαθητές του την ίδια μέρα και ώρα στο Μεταπόντιο και στον Κρότωνα. Ακόμα, πως, όταν του επιτέθηκε ένα θανατηφόρο φίδι στην Τυνησία, το δάγκωσε και το σκότωσε.
Φυσικά, μιλώντας για τον Πυθαγόρα, θα ήταν ανάρμοστο να μην αναφερθούμε στο πασίγνωστο "Πυθαγόρειο θεώρημα". Στο χώρο της γεωμετρίας, είναι η πιο φημισμένη "ανακάλυψη" της Σχολής, και είναι αυτή που καθορίζει ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών.
Στον τομέα της αστρονομίας, οι Πυθαγόριοι είναι οι πρώτοι που θα μιλήσουν για τη σφαιρικότητα της Γης καθώς και γι’ άλλους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από μια κεντρική εστία φωτιάς.
Σαν κατακλείδα, έχει παρατηρηθεί πως ο Πυθαγόρας έζησε την ίδια εποχή με τον Lao-Tse της Κίνας, τον Βούδα των Ινδιών και τον Ζωροάστρη της Περσίας. Μεγάλη μάζωξη είχανε τότε. Κάποιος λόγος θα υπήρχε και γι'αυτό...
Λέγεται ότι ο μεγάλος δάσκαλος είχε λάβει το θείο δώρο να θυμάται τις προηγούμενες ζωές του, προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς ανθρώπους. Ναι...δεν είναι λήψη δώρου αυτή, είναι κατάκτηση μετά από κόπο πολύ, και σε "γήινα" πλαίσια, συνήθως διόλου ευχάριστη. Μόνο ο σοφός μπορεί να είναι αποδέκτης αυτού του χαρίσματος, αυτής της ανώτατης ικανότητας να "επιθεωρήσεις" από μόνος σου τον εαυτό σου και να εξαλείψεις τα σφάλματά σου ξαναζώντας τα νοητικά. Ναι. Πρέπει να είσαι σοφός για να το κάνεις, αλλιώς θα καταλήξεις απλά τρελός.
Ο Διογένης Λαέρτιος (Βίοι Φιλοσόφων, Βιβλίο Όγδοο) αναφέρει για τον Πυθαγόρα:
"Νεαρός ακόμη, παρακινημένος από τη φιλομάθειά του έφυγε από την πατρίδα του για να μυηθεί σε όλες τις Ελληνικές και βαρβαρικές τελετές."
Πήγε και στην Αίγυπτο και τότε ο Πολυτάρκης τον σύστησε με επιστολή του στον Άμαση.
Έμαθε τέλεια τα Αιγυπτιακά, όπως λέει ο Αντιφών στο
"Περί των εν αρετή πρωτευσάντων" και επισκέφτηκε τους Χαλδαίους και τους Μάγους.
Κατόπιν στην Κρήτη με τον Επιμενίδη κατέβηκε στο Ιδαίον άντρο, αλλά και στην Αίγυπτο είχε μπει στα άδυτα. Έτσι γνώρισε τα μυστικά για τους θεούς. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Σάμο, επειδή όμως βρήκε την πατρίδα του τυραννοκρατούμενη από τον Πολυκράτη, αναχώρησε για τον Κρότωνα της Ιταλίας."
Όσο για το θάνατό του, κυκλοφορούν διάφορες εκδοχές. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, ο Πυθαγόρας πέθανε καθώς προσπαθούσε να διαφύγει από την καταδίωξη Κροτωνιατών που φοβήθηκαν την εγκαθίδρυση τυραννίας λόγο της μεγάλης δύναμης που είχε αποκτήσει αυτός και οι μαθητές του στην πόλη. Οι Κροτωνιάτες έσφαξαν αυτόν και τους τετρακόσιους μαθητές του αφού πρώτα έκαψαν το σπίτι του Μίλωνα στο οποίο λίγο πριν είχαν συγκεντρωθεί. Ο Δικαίαρχος αναφέρει πως ο Πυθαγόρας πέθανε στο ιερό των Μουσών στο Μεταπόντιο μένοντας σαράντα μέρες νηστικός.
Πάντως είναι βέβαιο ότι η σχολή του Πυθαγόρα στον Κρότωνα έκλεισε για πολιτικούς λόγους και πολλοί από τους μαθητές του σκοτώθηκαν. Η ιδιόρρυθμη φιλοσοφία του και ο αυστηρός τρόπος ζωής του δεν άργησαν να δημιουργήσουν αρκετούς θρύλους γύρω από το πρόσωπό του. Έτσι αναφέρεται πως κάποτε, όταν περνούσε μαζί με συντρόφους του τον ποταμό Κάσα, άκουσε από το ποτάμι μια μεγάλη φωνή: "Πυθαγόρα, χαίρε". Λέγεται επίσης ότι φάνηκε να συνομιλεί με μαθητές του την ίδια μέρα και ώρα στο Μεταπόντιο και στον Κρότωνα. Ακόμα, πως, όταν του επιτέθηκε ένα θανατηφόρο φίδι στην Τυνησία, το δάγκωσε και το σκότωσε.
Φυσικά, μιλώντας για τον Πυθαγόρα, θα ήταν ανάρμοστο να μην αναφερθούμε στο πασίγνωστο "Πυθαγόρειο θεώρημα". Στο χώρο της γεωμετρίας, είναι η πιο φημισμένη "ανακάλυψη" της Σχολής, και είναι αυτή που καθορίζει ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών.
Στον τομέα της αστρονομίας, οι Πυθαγόριοι είναι οι πρώτοι που θα μιλήσουν για τη σφαιρικότητα της Γης καθώς και γι’ άλλους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από μια κεντρική εστία φωτιάς.
Σαν κατακλείδα, έχει παρατηρηθεί πως ο Πυθαγόρας έζησε την ίδια εποχή με τον Lao-Tse της Κίνας, τον Βούδα των Ινδιών και τον Ζωροάστρη της Περσίας. Μεγάλη μάζωξη είχανε τότε. Κάποιος λόγος θα υπήρχε και γι'αυτό...
Πηγή:
artofwise
Όσοι επαινούν τον Σάμιο Πυθαγόρα λένε γι' αυτόν ότι δεν ήταν ακόμη Ίωνας, όταν γεννήθηκε κάποτε στην Τροία ως Εύφορβος. Πέθανε και αναβίωσε, αλλά το ότι είχε πεθάνει, επιβεβαιώνεται και από τον Όμηρο. Ποτέ δεν φορούσε ρούχα από δέρμα σκοτωμένων ζώων και επίσης απέφευγε να τρώει και να θυσιάζει ζώα για να διατη ρείται αγνός. Δεν ήθελε να βάφονται οι βωμοί με αίμα και προτιμούσε τις μελόπιτες, το λιβάνι και τους ύμνους. Τέτοιες προσφορές συνήθιζε να κάνει στους θεούς εκείνος ο άνδρας γιατί γνώριζε πως τις προτιμούσαν οι θεοί από τις εκατόμβες και τα μαχαίρια μέσα σε πανέρια. Συναναστρεφόταν με τους θεούς και μάθαινε από αυτούς ποιες ανθρώπινες ενέργειες τους ευχαριστούν και ποιες απεχθάνονται. Από τους θεούς διδάχτηκε καιτα σχετικά με τη φύση. Οι άλλοι είχαν διάφορες γνώμες για τον θεό και αντίθετες μεταξύ τους. Σ' αυτόν είχε φανερωθεί ο Απόλλων και είπε ποιος ήταν. Κι άλλοι θεοί είχαν φανερωθεί χωρίς να πουν ποιοι είναι, όπως η Αθηνά, οι Μούσες και άλλοι, των οποίων τις μορφές και τα ονόματα αγνοούν οι άνθρωποι. Ό,τι έλεγε ο Πυθαγόρας οι συνομιλητές του το θεωρούσαν νόμο και τον τιμούσαν ως απεσταλμένο του Δία. Κρατούσαν κλειστό το στόμα τους σχετικά με το θείο, διότι άκουγαν πολλά θεϊκά και απόρρητα που ήταν δύσκολο να μην τα πουν αν δεν μάθαιναν πρώτα ότι και η σιωπή είναι λόγος.
Λένε ότι και ο Ακραγαντίνος Εμπεδοκλής αυτή τη σοφία ακολούθησε, επειδή είχε πει:
«χαίρετε, δεν είμαι πια για σας θνητός αλλά αθάνατος θεός»
και
"κάποτε υπήρξα κοπέλα και νέος"
επίσης και η προσφορά στην Ολυμπία μιας πίτας με σχήμα βοδιού, που λέγεται πως είχε φτιάξει, αποδεικνύουν πως συμφωνούσε με τον Πυθαγόρα.
Λένε κι άλλα πολλά γι' αυτούς που ακολούθησαν τον φιλοσοφικό τρόπο του Πυθαγόρα με τα οποία δεν χρειάζεται να ασχοληθώ τώρα.
Πηγή:
www.delfeios.blogspot.gr
ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ
Οι χορτοφάγοι στην Ευρώπη ακόμα και μετά τα αρχαία χρόνια ονομάζονταν «Πυθαγόρειοι» λόγω του μαθηματικού και φιλοσόφου Πυθαγόρα, ο οποίος μαζί με τους ακολούθους του απείχε από το κρέας κατά τον 6ο αιώνα πΧ. και η χορτοφαγία πριν την ίδρυση του χορτοφαγικού κινήματος (vegan society) απο τον Donalt Watson λεγόταν πυθαγόρεια διατροφή (pythagorean diet).
Μία αναφορά στο «Δειπνοσοφισταί» που συνδέεται με το φιλόσοφο του 6ου αιώνα Εμπεδοκλή, προτείνει ότι οι Πυθαγόρειοι πιθανόν να επινόησαν εναλλακτικές λύσεις για τις θυσίες ζώων, μέσω κατασκευής ομοιωμάτων ζώων από φυτικές ύλες.
Αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούσαν χορτοφάγο διατροφή για θρεπτικούς λόγους, για να κρατήσουν τις τέσσερις ιδιοσυγκρασίες του σώματος σε ισορροπία και για λόγους ηθικής. Κατά το Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο, ο Πυθαγόρας είχε πει: «Εφ' όσον συνεχίζει να είναι το άτομο άσπλαχνος καταστροφέας των κατώτερων ζωντανών όντων δεν θα γνωρίσει ποτέ υγεία ή ειρήνη. Για όσο κατασφάζουν οι άνθρωποι τα ζώα, θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο.
Πράγματι, αυτός που σπέρνει το σπόρο της δολοφονίας και του πόνου δεν μπορεί να θερίσει χαρά και αγάπη.»
ΠΗΓΗ:
el.wikipedia
Οι χορτοφάγοι στην Ευρώπη ακόμα και μετά τα αρχαία χρόνια ονομάζονταν «Πυθαγόρειοι» λόγω του μαθηματικού και φιλοσόφου Πυθαγόρα, ο οποίος μαζί με τους ακολούθους του απείχε από το κρέας κατά τον 6ο αιώνα πΧ. και η χορτοφαγία πριν την ίδρυση του χορτοφαγικού κινήματος (vegan society) απο τον Donalt Watson λεγόταν πυθαγόρεια διατροφή (pythagorean diet).
Μία αναφορά στο «Δειπνοσοφισταί» που συνδέεται με το φιλόσοφο του 6ου αιώνα Εμπεδοκλή, προτείνει ότι οι Πυθαγόρειοι πιθανόν να επινόησαν εναλλακτικές λύσεις για τις θυσίες ζώων, μέσω κατασκευής ομοιωμάτων ζώων από φυτικές ύλες.
Αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούσαν χορτοφάγο διατροφή για θρεπτικούς λόγους, για να κρατήσουν τις τέσσερις ιδιοσυγκρασίες του σώματος σε ισορροπία και για λόγους ηθικής. Κατά το Ρωμαίο ποιητή Οβίδιο, ο Πυθαγόρας είχε πει: «Εφ' όσον συνεχίζει να είναι το άτομο άσπλαχνος καταστροφέας των κατώτερων ζωντανών όντων δεν θα γνωρίσει ποτέ υγεία ή ειρήνη. Για όσο κατασφάζουν οι άνθρωποι τα ζώα, θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο.
Πράγματι, αυτός που σπέρνει το σπόρο της δολοφονίας και του πόνου δεν μπορεί να θερίσει χαρά και αγάπη.»
ΠΗΓΗ:
el.wikipedia
Για τους πυθαγόρειους
η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στους αριθμούς και στις μαθηματικές σχέσεις.
Γνωστή είναι ακόμη η πυθαγόρεια διδασκαλία της "μιμήσεως" κατά την
οποία τα αισθητά υπάρχουν κατ' απομίμηση ατελή του τέλειου νοητού κόσμου. Έτσι
εισάγεται στην Ελληνική φιλοσοφία η αντίληψη των δύο κόσμων, νοητού και
αισθητού που επηρέασε, στη συνέχεια, την θεωρία για τον κόσμο των Ιδεών του
Πλάτωνα. Η αληθινή πηγή της σοφίας για τους Πυθαγόρειους είναι η Τετρακτύς, δηλαδή
οι τέσσερις πρώτοι φυσικοί αριθμοί που θεωρείται ότι συνδέονται μεταξύ τους με
διάφορες σχέσεις.
Στους Πυθαγόρειους επίσης πιθανότατα οφείλεται η γνώμη ότι η Γη στρέφεται γύρω από τον άξονά της και ταυτόχρονα γύρω από τον Ήλιο. Η ταχύτατη κίνηση όλων των ουράνιων σφαιρών δημιουργεί ήχους και οι τελευταίοι την αρμονία. Αρμονία επίσης για το σώμα είναι η ψυχή, η οποία διατηρεί κάποια συμμετρία ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου. Η ψυχή έχει τις ιδιότητες της ταυτότητας, της ετερότητας, της στάσης και της κίνησης (Τετρακτύς).
Ο Πυθαγόρας επιπλέον παραδεχόταν ότι η ουσία των όντων είναι οι αριθμοί και ότι το Σύμπαν προήλθε από το χάος και απέκτησε μορφή με το μέτρο και την αρμονία, γι' αυτό και πρώτος το ονόμασε "Κόσμο" δηλαδή τάξη και αρμονία.
Ολόκληρη η ζωή των Πυθαγορείων ήταν μία αδιάκοπη άσκηση. Σηκωνόταν πρωί πριν βγει ο ήλιος. Ξαπλωμένοι ακόμα στο κρεβάτι έπρεπε να σκεφτούν τι έχουν να πράξουν όλη την ημέρα. Ώσπου να βγεί ο ήλιος, σκόρπιοι μέσα στα δάση, έπαιζαν τη λύρα για να κάμουν διάθεση. Την ανατολή του ήλιου τη χαιρετούσαν με γονάτισμα. Ύστερα συναθροίζονταν όλοι στο σχολείο, όπου άρχιζε η συζήτηση για διάφορα επιστημονικά ζητήματα, με προτίμηση της αστρονομίας, της μουσικής και της γεωμετρίας. Πριν φτάσουν ως εκεί, πριν θεωρηθούν άξιοι για μαθητές, ο βίος τους εξετάζονταν προσεκτικά.
Στη συνέχεια επί πέντε χρόνια παρέμεναν σιωπηλοί και άκουγαν μόνο τις ομιλίες του Πυθαγόρα χωρίς ποτέ να βλέπουν τον ίδιο. Μετά το τέλος αυτής της δοκιμασίας, οι μαθητές του, γίνονταν μέλη του σπιτιού του και είχαν δικαίωμα να τον βλέπουν.
Και μερικοί σήμερα γκρινιάζουν κι επαναστατούν για απείρως λιγότερες "θυσίες"...
Ο Πυθαγόρας δεχόταν εξίσου άνδρες και γυναίκες στην σχολή του, και ευνοούνταν οι γάμοι μεταξύ τους.
Επίσης ο "αγαπημένος" θεός του Πυθαγόρα αλλά και των Πυθαγορείων ήταν ο Απόλλωνας, λογικό, εαν σκεφτεί κανείς πως:
Μαθηματικά, Μουσική, Αστρονομία, Φως, όλα ανήκουν στα "πεδία" του Απόλλωνα.
Πολύ πιθανό ορισμένοι από τους μαθητές του Πυθαγόρα που θα τον αγαπούσαν και θαύμαζαν πολύ, να θεωρούσαν ότι ήταν κι ο Δάσκαλος τους αν όχι ο ίδιος ο Φοίβος, κάποια έκφανσή του.ΠηγήΟι Πυθαγόριοι φιλόσοφοι κατα την αρχαιότητα, δεν ήταν μόνο χορτοφάγοι, ήταν μαθητές σε μια φιλοσοφική, θρησκευτική και πολιτική σχολή που ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ από τον Πυθαγόρα τον Σάμιο στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας.
Η κοινότητα στεγαζόταν σε ένα μεγάλο οίκημα, το Ομακοείον, όπου ο Πυθαγόρας δίδασκε τους -και των δυο φύλων- μαθητές του. Η διδασκαλία γινόταν με προφορικό τρόπο και οι προϋποθέσεις για την είσοδο των μαθητών ήταν αυστηρές.
Ο μαθητής έπρεπε να υιοθετήσει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, να ασκηθεί στην εγκράτεια, να τηρεί απόλυτη σιωπή για κάποια έτη, να απέχει από συγκεκριμένες τροφές και να κάνει καθαρμούς.
Οι γνώσεις μας για τους πυθαγόρειους, όπως και για τον ίδιο τον Πυθαγόρα, αντλούνται αποκλειστικά από έργα μεταγενέστερων συγγραφέων, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι λεγόμενοι«Νεοπυθαγόρειοι».
Αναπόφευκτα λοιπόν, είναι αδύνατον να αποδειχθεί τι πραγματικά ανήκει στη σκέψη του ίδιου του Πυθαγόρα και τί στους μαθητές του.
Ιδεολογία
Οι Πυθαγόρειοι απέδιδαν πολύ μεγάλη σημασία στα Μαθηματικά, πρεσβεύοντας ότι αυτά αποτελούν την οδό για την απελευθέρωση της ψυχής. Βάσει της πεποίθησης του Πυθαγόρα πως «τα στοιχεία των αριθμών είναι στοιχεία όλων των όντων», οι Πυθαγόρειοι απέδωσαν στην Αριθμητική μέγιστη σημασία, μελετώντας τις ιδιότητές της. Καθώς δε ο αριθμός είναι κάτι που δε γίνεται αντιληπτό μέσω της αίσθησης, αλλά μέσω της νόησης, οι Πυθαγόρειοι αναγκάστηκαν να παύσουν να θεωρούν την ουσία των όντων ως υλική και προσιτή στις αισθήσεις. Αντιθέτως η ουσία γίνεται αντιληπτή, κατά τους Πυθαγόρειους, μόνο μέσω της αφηρημένης σκέψης.
Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν πως η ψυχή δε χάνεται με τον θάνατο, αλλά ακολουθεί μια συνεχή διαδικασία μετενσάρκωσης, σε κατώτερες ή ανώτερες μορφές ζωής κάθε φορά, έως ότου επιτευχθεί η τελική κάθαρση που οδηγεί τελικά στην αθανασία της. Γι' αυτό, τόσο με τα διδάγματα όσο και με τις ασκήσεις πειθαρχίας, καλλιεργούσαν τη φιλοσοφία της οποίας σκοπός είναι να καθαρίσει και να απελευθερώσει τον συσκοτισμένο νου από τα δεσμά του. Πίστευαν ότι μόνον ο νους μπορεί να φθάσει στη γνώση της Αλήθειας για τους Θεούς και τον κόσμο. Και ότι για να συμβεί αυτό χρειάζεται να τιθασσευθούν οι ορμές του σώματος και η ταραχή που προκαλούν τα ερεθίσματα των αισθήσεων, ώστε να φθάσει κάποιος σε σταθερή ευδιαθεσία και εγκράτεια, απαλλαγμένος από πάθη κι ελαττώματα.
Η μουσική, δηλαδή η μελέτη των αριθμητικών αναλογιών της μουσικής κλίμακας (αρμονία), και η αριθμητική ερμηνεία της φύσης, ήταν οι κύριοι τομείς του έργου των Πυθαγορείων. Η διδασκαλία του Πυθαγόρα μπορεί να διακριθεί σε δύο είδη: Εκείνη με αντικείμενο την ηθική διαμόρφωση προς βελτίωση της ψυχής κι εκείνη με αντικείμενο την γεωμετρία και τα μαθηματικά προς μελέτη της περί ουρανίων σωμάτων επιστήμης.
Ηθική φιλοσοφία
Πρώτα τίμα τους αθάνατους Θεούς, ως διάκειται στους νόμους και σεβάσου τους όρκους.
Έπειτα τους λαμπρούς ήρωες και τους χθόνιους δαίμονες σεβάσου κι αναλόγως να θυσιάζεις,
και τους γονείς σου τίμα, και τους συγγενείς σου, τους πλησιέστερους και τους εξ αγχιστείας,
και από τους άλλους με κριτήριο την αρετή να κάνεις φίλο σου τον άριστο.
πράοι ας είναι οι λόγοι σου κι ωφέλιμα τα έργα.
Μήτε να εχθρευτείς φίλο σου για μικρό ατόπημά του
εφόσον μπορείς, διότι η δύναμη πλησίον της ανάγκης κατοικεί
— Χρυσά Έπη, στίχοι 1-8
Στη συνέχεια παρώτρυνε και τα εξής: να μην καταστρέφει κανείς φυτό ήμερο που καρπούς παράγει, ούτε να βλάπτει ζώο που απ' τη φύση του δεν είναι βλαβερό για τους ανθρώπους. Να διαφυλάσσει πιστά όχι μόνο τα χρήματα αλλά και τους λόγους που του εμπιστεύτηκαν. Να θεωρεί πως υπάρχουν τρεις κατηγορίες πραγμάτων που αξίζουν σπουδής και τα οποία πρέπει να επιζητεί και να χρησιμοποιεί. Και πρώτα υπάρχει η κατηγορία των ενδόξων και των καλών, έπειτα των πραγμάτων που είναι συμφέροντα στη ζωή και τελευταία η κατηγορία των ευχάριστων. Ο Πυθαγόρας δεν παραδεχόταν την προσφιλή στο λαό μα απατηλή πρόσκαιρη απόλαυση αλλά εκείνη που είναι διαρκής, σεμνή και απαλλαγμένη από κάθε δόλο. Έλεγε πως υπάρχουν δύο κατηγορίες ηδονών, αυτή που ενδίδει στις απαιτήσεις της κοιλιάς και που παρομοίαζε λόγω της τρυφηλότητας της με τις ανθρωποκτόνες ωδές των Σειρήνων και η άλλη που αναφέρεται στα καλά και τα δίκαια των αναγκαίων του βίου και που είναι και στο παρόν ευχάριστη και στο μέλλον βέβαιη. Την δεύτερη παρομοίαζε με τις αρμονικές ωδές των Μουσών και μόνον αυτήν παραδεχόταν.
Και συνιστούσε να προσέχει κανείς δύο στιγμές του καθημερινού του βίου, όταν πήγαινε για ύπνο και όταν σηκωνόταν απ' τον ύπνο. Έλεγε πως σε εκείνες τις στιγμές οφείλει κάποιος να επισκοπεί τον βίο του εξετάζοντας πριν κοιμηθεί τι έπραξε, τι έμελλε να πράξει και τι παραμέλησε να πράξει, ενώ πριν σηκωθεί να εξετάσει πόσα και ποια έργα θα πράξει εντός της ημέρας που ακολουθεί. Προέτρεπε και στο να λέει κάποιος την αλήθεια γιατί μόνον αυτό θα τον κάνει να μοιάσει με τους Θεούς. Πολλά από όσα δίδασκε τα έλεγε με τρόπο μυστικό και συμβολικό. Ο Πορφύριος αναφέρει μερικά από αυτά τα συμβολικά παραγγέλματα μαζί με τις ερμηνείες που είτε ο ίδιος απέδιδε είτε που είχαν παραδοθεί μέχρι την εποχή του από άλλους:
- να μην υπερβαίνεις τον ζυγό (να μην πλεονεκτείς).
- να μην σκαλίζεις την φωτιά με μαχαίρι (να μην προκαλείς τον οργισμένο με λόγους οξείς).
- να μην μαδάς τον στέφανο (να μην κακομεταχειρίζεσαι τους νόμους, που είναι τα στέφανα της πόλεως).
- να μην τρώς την καρδιά σου (να μην φθείρεις τον εαυτό σου με θλίψεις και στεναχώριες).
- να μην κάθεσαι πάνω σε "χοίνικα" (να μην ζεις σαν τεμπέλης).
- όταν αποδημείς να μην θέλεις να επιστρέψεις (να μην προσκολλάσαι στη ζωή όταν πεθαίνεις).
- να μην βαδίζεις στις λεωφόρους αλλά στα μονοπάτια (να μην ακολουθείς τις γνώμες των πολλών αλλά τις γνώμες των λογίων και μορφωμένων).
- να μην δέχεσαι χελιδόνια στον οίκο σου (να μην κάνεις φίλους ανθρώπους φλύαρους και ακρατείς στην γλώσσα).
- να μην βοηθάς εκείνους που βαστάζουν φορτίο (να μην παροτρύνεις κανέναν στην τεμπελιά αλλά να συντελείς στην αρετή).
- κυάμων απέχου (να μην συμμετέχεις σε εκλογή με κυάμους -κουκιά- διότι στην δημοκρατία εκλεγονται λαοπλάνοι φαφλατάδες κι όχι σοφοί άνθρωποι)
- τις εικόνες των Θεών, μην φοράς σε δακτυλίδια (την γνώμη και τους λόγους σου για τους Θεούς, μην τις κάνεις πρόχειρα και φανερά ούτε να τις προφέρεις μπροστά στους πολλούς).
Μεγάλη δε σημασία απέδιδε στην διατροφή με ελαφρές τροφές, όπως ο κρίθινος άρτος, τα λαχανικά, το μέλι, και οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι καρποί. Έλεγε πως δεν πρέπει κανείς να τρώει το παράγον μαζί με το παραγόμενο (π.χ. κοτόπουλο και αυγό) και να αποφεύγει σχεδόν όλα γενικώς τα θαλασσινά. Δίδασκε την πλήρη αποχή από την κρεοφαγία με εξαίρεση το κρέας της ιεροθυσίας, δηλαδή κρέας από σφάγια που θυσιάστηκαν κι αυτό όχι από κάθε μέρος του ζώου αλλά να αποφεύγουν την μέση, τους όρχεις και τα αιδοία, τον μυελό, τα πόδια και το κεφάλι. Σπάνια δε ο ίδιος θυσίαζε έμψυχα και συχνότερα προσέφερε κριθαράλευρο, πλακούντες, στεφάνους ανθέων και θυμιάματα. Ο Πορφύριος καταγράφει την παραδοθείσα εκδοχή ότι κάποια φορά που ο Πυθαγόρας θυσίασε βόδι από ζυμάρι, ανακάλυψε ότι η υποτείνουσα του ορθογωνίου τριγώνου έχει την ίδια δύναμη με τις πλευρές που την περιέχουν. Αυτό έμελλε να γίνει γνωστό ως Πυθαγόρειο θεώρημα και να χρησιμεύσει μεταξύ των Πυθαγορείων ως σημαντικό εργαλείο μελέτης των αρρήτων μεγεθών (αριθμοί που δεν εκφράζονται ως λόγος ακεραίων, όπως η τετραγωνική ρίζα του 2).
Έργο
Οι Πυθαγόρειοι αντιλαμβάνονταν τους αριθμούς ως πλήθος ορισμένων αντικειμένων και τους απεικόνιζαν σε ψήφους. Με αυτό τον τρόπο παράστασης των αριθμών κατόρθωσαν να προβούν σε μια πρώτη βασική ταξινόμηση κατηγοριοποιώντας τους σε «άρτιους» και «περιττούς». Έτσι ένας άρτιος αριθμός απεικονιζόταν με μια σειρά ψήφων που μπορεί να χωριστεί σε δύο ίσα μέρη, ενώ το αντίθετο συνέβαινε με έναν περιττό.
Μια άλλη θεωρία της αριθμητικής των Πυθαγορείων είναι αυτή των «παραστατικών αριθμών» όπου κάθε αριθμός (ως σύνολο ψήφων) μπορεί να απεικονίσει κάποιο γεωμετρικό σχήμα. Παραδείγματος χάριν, ο αριθμός 25 παριστάνει ένα τετράγωνο, ο αριθμός 21 ένα ισόπλευρο τρίγωνο και ο αριθμός 30 ένα ορθογώνιο. Η μελέτη των παραστατικών αριθμών οδήγησε τους Πυθαγορείους στην ανακάλυψη της μεθόδου για την εύρεση των «πυθαγορείων τριάδων».
Τέλος, η ανακάλυψη της ασυμμετρίας είναι, σύμφωνα με τον έγκυρο σχολιαστή Πάππο από την Αλεξάνδρεια, επίτευγμα που επίσης ανήκει στους Πυθαγόρειους.
Μεταφυσική
Οι αριθμοί για τους Πυθαγόρειους είναι σύμβολα που εκφράζουν την ουσία των όντων και των φαινομένων. Έτσι, ο αριθμός 7 για παράδειγμα εκφράζει το νου, την υγεία και το φως, ο 4 την δικαιοσύνη, ο 3 το γάμο, ο 6 την εμψύχωση, ο 8 τον έρωτα και τη φιλία. Θεωρούσαν τους άρτιους αριθμούς ατελέστερους σε σχέση με τους περιττούς, εξαιτίας της άπειρης διαιρετότητας τους εν αντιθέσει με τους δεύτερους που εμφανίζουν μία απαρτισμένη ολότητα με αρχή, μέση και τέλος. Ο αριθμός 5 για παράδειγμα παρουσιάζει ολότητα διότι οι πρώτες δύο μονάδες παρουσιάζουν την αρχή, οι δύο τελευταίες το τέλος και η μεσαία μονάδα τη μεσότητα.
Στους Πυθαγόρειους επίσης πιθανότατα οφείλεται η γνώμη ότι η Γη στρέφεται γύρω από τον άξονά της και ταυτόχρονα γύρω από τον Ήλιο. Η ταχύτατη κίνηση όλων των ουράνιων σφαιρών δημιουργεί ήχους και οι τελευταίοι την αρμονία. Αρμονία επίσης για το σώμα είναι η ψυχή, η οποία διατηρεί κάποια συμμετρία ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου. Η ψυχή έχει τις ιδιότητες της ταυτότητας, της ετερότητας, της στάσης και της κίνησης (Τετρακτύς).
Ο Πυθαγόρας επιπλέον παραδεχόταν ότι η ουσία των όντων είναι οι αριθμοί και ότι το Σύμπαν προήλθε από το χάος και απέκτησε μορφή με το μέτρο και την αρμονία, γι' αυτό και πρώτος το ονόμασε "Κόσμο" δηλαδή τάξη και αρμονία.
Ολόκληρη η ζωή των Πυθαγορείων ήταν μία αδιάκοπη άσκηση. Σηκωνόταν πρωί πριν βγει ο ήλιος. Ξαπλωμένοι ακόμα στο κρεβάτι έπρεπε να σκεφτούν τι έχουν να πράξουν όλη την ημέρα. Ώσπου να βγεί ο ήλιος, σκόρπιοι μέσα στα δάση, έπαιζαν τη λύρα για να κάμουν διάθεση. Την ανατολή του ήλιου τη χαιρετούσαν με γονάτισμα. Ύστερα συναθροίζονταν όλοι στο σχολείο, όπου άρχιζε η συζήτηση για διάφορα επιστημονικά ζητήματα, με προτίμηση της αστρονομίας, της μουσικής και της γεωμετρίας. Πριν φτάσουν ως εκεί, πριν θεωρηθούν άξιοι για μαθητές, ο βίος τους εξετάζονταν προσεκτικά.
Στη συνέχεια επί πέντε χρόνια παρέμεναν σιωπηλοί και άκουγαν μόνο τις ομιλίες του Πυθαγόρα χωρίς ποτέ να βλέπουν τον ίδιο. Μετά το τέλος αυτής της δοκιμασίας, οι μαθητές του, γίνονταν μέλη του σπιτιού του και είχαν δικαίωμα να τον βλέπουν.
Και μερικοί σήμερα γκρινιάζουν κι επαναστατούν για απείρως λιγότερες "θυσίες"...
Ο Πυθαγόρας δεχόταν εξίσου άνδρες και γυναίκες στην σχολή του, και ευνοούνταν οι γάμοι μεταξύ τους.
Επίσης ο "αγαπημένος" θεός του Πυθαγόρα αλλά και των Πυθαγορείων ήταν ο Απόλλωνας, λογικό, εαν σκεφτεί κανείς πως:
Μαθηματικά, Μουσική, Αστρονομία, Φως, όλα ανήκουν στα "πεδία" του Απόλλωνα.
Πολύ πιθανό ορισμένοι από τους μαθητές του Πυθαγόρα που θα τον αγαπούσαν και θαύμαζαν πολύ, να θεωρούσαν ότι ήταν κι ο Δάσκαλος τους αν όχι ο ίδιος ο Φοίβος, κάποια έκφανσή του.ΠηγήΟι Πυθαγόριοι φιλόσοφοι κατα την αρχαιότητα, δεν ήταν μόνο χορτοφάγοι, ήταν μαθητές σε μια φιλοσοφική, θρησκευτική και πολιτική σχολή που ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ από τον Πυθαγόρα τον Σάμιο στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας.
Η κοινότητα στεγαζόταν σε ένα μεγάλο οίκημα, το Ομακοείον, όπου ο Πυθαγόρας δίδασκε τους -και των δυο φύλων- μαθητές του. Η διδασκαλία γινόταν με προφορικό τρόπο και οι προϋποθέσεις για την είσοδο των μαθητών ήταν αυστηρές.
Ο μαθητής έπρεπε να υιοθετήσει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, να ασκηθεί στην εγκράτεια, να τηρεί απόλυτη σιωπή για κάποια έτη, να απέχει από συγκεκριμένες τροφές και να κάνει καθαρμούς.
Οι γνώσεις μας για τους πυθαγόρειους, όπως και για τον ίδιο τον Πυθαγόρα, αντλούνται αποκλειστικά από έργα μεταγενέστερων συγγραφέων, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι λεγόμενοι«Νεοπυθαγόρειοι».
Αναπόφευκτα λοιπόν, είναι αδύνατον να αποδειχθεί τι πραγματικά ανήκει στη σκέψη του ίδιου του Πυθαγόρα και τί στους μαθητές του.
Ιδεολογία
Οι Πυθαγόρειοι απέδιδαν πολύ μεγάλη σημασία στα Μαθηματικά, πρεσβεύοντας ότι αυτά αποτελούν την οδό για την απελευθέρωση της ψυχής. Βάσει της πεποίθησης του Πυθαγόρα πως «τα στοιχεία των αριθμών είναι στοιχεία όλων των όντων», οι Πυθαγόρειοι απέδωσαν στην Αριθμητική μέγιστη σημασία, μελετώντας τις ιδιότητές της. Καθώς δε ο αριθμός είναι κάτι που δε γίνεται αντιληπτό μέσω της αίσθησης, αλλά μέσω της νόησης, οι Πυθαγόρειοι αναγκάστηκαν να παύσουν να θεωρούν την ουσία των όντων ως υλική και προσιτή στις αισθήσεις. Αντιθέτως η ουσία γίνεται αντιληπτή, κατά τους Πυθαγόρειους, μόνο μέσω της αφηρημένης σκέψης.
Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν πως η ψυχή δε χάνεται με τον θάνατο, αλλά ακολουθεί μια συνεχή διαδικασία μετενσάρκωσης, σε κατώτερες ή ανώτερες μορφές ζωής κάθε φορά, έως ότου επιτευχθεί η τελική κάθαρση που οδηγεί τελικά στην αθανασία της. Γι' αυτό, τόσο με τα διδάγματα όσο και με τις ασκήσεις πειθαρχίας, καλλιεργούσαν τη φιλοσοφία της οποίας σκοπός είναι να καθαρίσει και να απελευθερώσει τον συσκοτισμένο νου από τα δεσμά του. Πίστευαν ότι μόνον ο νους μπορεί να φθάσει στη γνώση της Αλήθειας για τους Θεούς και τον κόσμο. Και ότι για να συμβεί αυτό χρειάζεται να τιθασσευθούν οι ορμές του σώματος και η ταραχή που προκαλούν τα ερεθίσματα των αισθήσεων, ώστε να φθάσει κάποιος σε σταθερή ευδιαθεσία και εγκράτεια, απαλλαγμένος από πάθη κι ελαττώματα.
Η μουσική, δηλαδή η μελέτη των αριθμητικών αναλογιών της μουσικής κλίμακας (αρμονία), και η αριθμητική ερμηνεία της φύσης, ήταν οι κύριοι τομείς του έργου των Πυθαγορείων. Η διδασκαλία του Πυθαγόρα μπορεί να διακριθεί σε δύο είδη: Εκείνη με αντικείμενο την ηθική διαμόρφωση προς βελτίωση της ψυχής κι εκείνη με αντικείμενο την γεωμετρία και τα μαθηματικά προς μελέτη της περί ουρανίων σωμάτων επιστήμης.
Ηθική φιλοσοφία
Πρώτα τίμα τους αθάνατους Θεούς, ως διάκειται στους νόμους και σεβάσου τους όρκους.
Έπειτα τους λαμπρούς ήρωες και τους χθόνιους δαίμονες σεβάσου κι αναλόγως να θυσιάζεις,
και τους γονείς σου τίμα, και τους συγγενείς σου, τους πλησιέστερους και τους εξ αγχιστείας,
και από τους άλλους με κριτήριο την αρετή να κάνεις φίλο σου τον άριστο.
πράοι ας είναι οι λόγοι σου κι ωφέλιμα τα έργα.
Μήτε να εχθρευτείς φίλο σου για μικρό ατόπημά του
εφόσον μπορείς, διότι η δύναμη πλησίον της ανάγκης κατοικεί
— Χρυσά Έπη, στίχοι 1-8
Στη συνέχεια παρώτρυνε και τα εξής: να μην καταστρέφει κανείς φυτό ήμερο που καρπούς παράγει, ούτε να βλάπτει ζώο που απ' τη φύση του δεν είναι βλαβερό για τους ανθρώπους. Να διαφυλάσσει πιστά όχι μόνο τα χρήματα αλλά και τους λόγους που του εμπιστεύτηκαν. Να θεωρεί πως υπάρχουν τρεις κατηγορίες πραγμάτων που αξίζουν σπουδής και τα οποία πρέπει να επιζητεί και να χρησιμοποιεί. Και πρώτα υπάρχει η κατηγορία των ενδόξων και των καλών, έπειτα των πραγμάτων που είναι συμφέροντα στη ζωή και τελευταία η κατηγορία των ευχάριστων. Ο Πυθαγόρας δεν παραδεχόταν την προσφιλή στο λαό μα απατηλή πρόσκαιρη απόλαυση αλλά εκείνη που είναι διαρκής, σεμνή και απαλλαγμένη από κάθε δόλο. Έλεγε πως υπάρχουν δύο κατηγορίες ηδονών, αυτή που ενδίδει στις απαιτήσεις της κοιλιάς και που παρομοίαζε λόγω της τρυφηλότητας της με τις ανθρωποκτόνες ωδές των Σειρήνων και η άλλη που αναφέρεται στα καλά και τα δίκαια των αναγκαίων του βίου και που είναι και στο παρόν ευχάριστη και στο μέλλον βέβαιη. Την δεύτερη παρομοίαζε με τις αρμονικές ωδές των Μουσών και μόνον αυτήν παραδεχόταν.
Και συνιστούσε να προσέχει κανείς δύο στιγμές του καθημερινού του βίου, όταν πήγαινε για ύπνο και όταν σηκωνόταν απ' τον ύπνο. Έλεγε πως σε εκείνες τις στιγμές οφείλει κάποιος να επισκοπεί τον βίο του εξετάζοντας πριν κοιμηθεί τι έπραξε, τι έμελλε να πράξει και τι παραμέλησε να πράξει, ενώ πριν σηκωθεί να εξετάσει πόσα και ποια έργα θα πράξει εντός της ημέρας που ακολουθεί. Προέτρεπε και στο να λέει κάποιος την αλήθεια γιατί μόνον αυτό θα τον κάνει να μοιάσει με τους Θεούς. Πολλά από όσα δίδασκε τα έλεγε με τρόπο μυστικό και συμβολικό. Ο Πορφύριος αναφέρει μερικά από αυτά τα συμβολικά παραγγέλματα μαζί με τις ερμηνείες που είτε ο ίδιος απέδιδε είτε που είχαν παραδοθεί μέχρι την εποχή του από άλλους:
- να μην υπερβαίνεις τον ζυγό (να μην πλεονεκτείς).
- να μην σκαλίζεις την φωτιά με μαχαίρι (να μην προκαλείς τον οργισμένο με λόγους οξείς).
- να μην μαδάς τον στέφανο (να μην κακομεταχειρίζεσαι τους νόμους, που είναι τα στέφανα της πόλεως).
- να μην τρώς την καρδιά σου (να μην φθείρεις τον εαυτό σου με θλίψεις και στεναχώριες).
- να μην κάθεσαι πάνω σε "χοίνικα" (να μην ζεις σαν τεμπέλης).
- όταν αποδημείς να μην θέλεις να επιστρέψεις (να μην προσκολλάσαι στη ζωή όταν πεθαίνεις).
- να μην βαδίζεις στις λεωφόρους αλλά στα μονοπάτια (να μην ακολουθείς τις γνώμες των πολλών αλλά τις γνώμες των λογίων και μορφωμένων).
- να μην δέχεσαι χελιδόνια στον οίκο σου (να μην κάνεις φίλους ανθρώπους φλύαρους και ακρατείς στην γλώσσα).
- να μην βοηθάς εκείνους που βαστάζουν φορτίο (να μην παροτρύνεις κανέναν στην τεμπελιά αλλά να συντελείς στην αρετή).
- κυάμων απέχου (να μην συμμετέχεις σε εκλογή με κυάμους -κουκιά- διότι στην δημοκρατία εκλεγονται λαοπλάνοι φαφλατάδες κι όχι σοφοί άνθρωποι)
- τις εικόνες των Θεών, μην φοράς σε δακτυλίδια (την γνώμη και τους λόγους σου για τους Θεούς, μην τις κάνεις πρόχειρα και φανερά ούτε να τις προφέρεις μπροστά στους πολλούς).
Μεγάλη δε σημασία απέδιδε στην διατροφή με ελαφρές τροφές, όπως ο κρίθινος άρτος, τα λαχανικά, το μέλι, και οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι καρποί. Έλεγε πως δεν πρέπει κανείς να τρώει το παράγον μαζί με το παραγόμενο (π.χ. κοτόπουλο και αυγό) και να αποφεύγει σχεδόν όλα γενικώς τα θαλασσινά. Δίδασκε την πλήρη αποχή από την κρεοφαγία με εξαίρεση το κρέας της ιεροθυσίας, δηλαδή κρέας από σφάγια που θυσιάστηκαν κι αυτό όχι από κάθε μέρος του ζώου αλλά να αποφεύγουν την μέση, τους όρχεις και τα αιδοία, τον μυελό, τα πόδια και το κεφάλι. Σπάνια δε ο ίδιος θυσίαζε έμψυχα και συχνότερα προσέφερε κριθαράλευρο, πλακούντες, στεφάνους ανθέων και θυμιάματα. Ο Πορφύριος καταγράφει την παραδοθείσα εκδοχή ότι κάποια φορά που ο Πυθαγόρας θυσίασε βόδι από ζυμάρι, ανακάλυψε ότι η υποτείνουσα του ορθογωνίου τριγώνου έχει την ίδια δύναμη με τις πλευρές που την περιέχουν. Αυτό έμελλε να γίνει γνωστό ως Πυθαγόρειο θεώρημα και να χρησιμεύσει μεταξύ των Πυθαγορείων ως σημαντικό εργαλείο μελέτης των αρρήτων μεγεθών (αριθμοί που δεν εκφράζονται ως λόγος ακεραίων, όπως η τετραγωνική ρίζα του 2).
Έργο
Οι Πυθαγόρειοι αντιλαμβάνονταν τους αριθμούς ως πλήθος ορισμένων αντικειμένων και τους απεικόνιζαν σε ψήφους. Με αυτό τον τρόπο παράστασης των αριθμών κατόρθωσαν να προβούν σε μια πρώτη βασική ταξινόμηση κατηγοριοποιώντας τους σε «άρτιους» και «περιττούς». Έτσι ένας άρτιος αριθμός απεικονιζόταν με μια σειρά ψήφων που μπορεί να χωριστεί σε δύο ίσα μέρη, ενώ το αντίθετο συνέβαινε με έναν περιττό.
Μια άλλη θεωρία της αριθμητικής των Πυθαγορείων είναι αυτή των «παραστατικών αριθμών» όπου κάθε αριθμός (ως σύνολο ψήφων) μπορεί να απεικονίσει κάποιο γεωμετρικό σχήμα. Παραδείγματος χάριν, ο αριθμός 25 παριστάνει ένα τετράγωνο, ο αριθμός 21 ένα ισόπλευρο τρίγωνο και ο αριθμός 30 ένα ορθογώνιο. Η μελέτη των παραστατικών αριθμών οδήγησε τους Πυθαγορείους στην ανακάλυψη της μεθόδου για την εύρεση των «πυθαγορείων τριάδων».
Τέλος, η ανακάλυψη της ασυμμετρίας είναι, σύμφωνα με τον έγκυρο σχολιαστή Πάππο από την Αλεξάνδρεια, επίτευγμα που επίσης ανήκει στους Πυθαγόρειους.
Μεταφυσική
Οι αριθμοί για τους Πυθαγόρειους είναι σύμβολα που εκφράζουν την ουσία των όντων και των φαινομένων. Έτσι, ο αριθμός 7 για παράδειγμα εκφράζει το νου, την υγεία και το φως, ο 4 την δικαιοσύνη, ο 3 το γάμο, ο 6 την εμψύχωση, ο 8 τον έρωτα και τη φιλία. Θεωρούσαν τους άρτιους αριθμούς ατελέστερους σε σχέση με τους περιττούς, εξαιτίας της άπειρης διαιρετότητας τους εν αντιθέσει με τους δεύτερους που εμφανίζουν μία απαρτισμένη ολότητα με αρχή, μέση και τέλος. Ο αριθμός 5 για παράδειγμα παρουσιάζει ολότητα διότι οι πρώτες δύο μονάδες παρουσιάζουν την αρχή, οι δύο τελευταίες το τέλος και η μεσαία μονάδα τη μεσότητα.
Μουσική
Πολύ μεγάλη σημασία έδινε ο Πυθαγόρας στη μουσική την οποία μάλιστα κατέτασσε μαζί με την αστρονομία και τα μαθηματικά/γεωμετρία στις τρεις βασικές επιστήμες για την κατανόηση όλων των υπολοίπων και εν τέλει, της ίδιας της ζωής και των νόμων της φύσεως. Στον Πυθαγόρα οφείλεται η θεωρεία της αρμονίας των ουρανίων σφαιρών, το πεντάγραμμο, οι διαβαθμίσεις των τόνων, οι μουσικοί φθόγγοι και γενικά ό,τι έχει να κάνει με την μουσική και την εξέλιξή της, ακόμη και αυτό το όνομά της, αφού πρώτος ο Πυθαγόρας θεώρησε ότι δεν είναι τυχαία η αναφορά των αρχαίων ποιητών όπως του Ησιόδου, του Ομήρου και του Ορφέως στις εννέα Μούσες και τον μουσηγέτη προστάτη τους θεό Απόλλωνα.
Πηγή:
el.wikipedia.orγ
Η
ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ
Η διατροφή που
ακολουθούσε ο Πυθαγόρας ήταν lacto vegetarian, δηλαδή έτρωγε:
Φρούτα, λαχανικά, δημητριακά, ξηρούς καρπούς, ελάχιστα όσπρια και γαλακτομικά, με σειρά απο την μεγαλλύτερη ποσότητα στην μικρότερη.
Εαν όμως κάποιος άλλος ήθελε να φάει κρέας τότε τον συμβούλευε να
Πηγη
Τα δημητριακά ήταν η βάση της διατροφής της Χρυσής Εποχής των ανθρώπων, όπως μας λέει ο Ησίοδος στο έργο του «Έργα και Ημέραι» και η βασική τροφή των Πυθαγορείων:
«Για το γεύμα τους (οι Πυθαγόρειοι) χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά άρτο και μέλι» (Ιάμβλιχος, «Περί Πυθαγορικού Βίου», παρ. 97).
Το κεχρί είναι ένα είδος δημητριακού πλούσιο σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, ενώ οι πρωτεΐνες του περιέχουν όλα τ’ αμινοξέα. Ο Πυθαγόρας το πρότεινε στους μαθητές του ως την ιδανική τροφή: «θεωρούσε ότι το κεχρί ήταν το καταλληλότερο είδος για την τροφή τους» (Ιάμβλιχος «Περί Πυθαγορικού Βίου» παρ. 106). Τα δημητριακά περιέχουν σύνθετους υδατάνθρακες και πρωτεΐνες υψηλής ποιότητος (12%-14% τα δημητριακά, 16% το ρύζι και 18% το κεχρί), ελάχιστα αλλά ωφέλιμα λιπίδια και άφθονες φυτικές ίνες, ενώ είναι πλούσια σε βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία.
πηγή
Ο Πυθαγόρας έδινε μεγάλη σημασία στην διατροφή με ελαφρές τροφές:
όπως ο κρίθινος άρτος, τα λαχανικά, το μέλι, και οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι καρποί.
Έλεγε πως δεν πρέπει κανείς να τρώει το παράγον μαζί με το παραγόμενο (π.χ. κοτόπουλο και αυγό) και να αποφεύγει σχεδόν όλα γενικώς τα θαλασσινά.
Δίδασκε την πλήρη αποχή από την κρεοφαγία, και συχνότερα προσέφερε κριθαράλευρο, πλακούντες, στεφάνους ανθέων και θυμιάματα στους θεούς (αγαπημένος του ήταν ο θεός Απόλλων).
Ο Πορφύριος καταγράφει την παραδοθείσα εκδοχή ότι κάποια φορά που ο Πυθαγόρας θυσίασε βόδι από ζυμάρι, ανακάλυψε ότι η υποτείνουσα του ορθογωνίου τριγώνου έχει την ίδια δύναμη με τις πλευρές που την περιέχουν. Αυτό έμελλε να γίνει γνωστό ως Πυθαγόρειο θεώρημα και να χρησιμεύσει μεταξύ των Πυθαγορείων ως σημαντικό εργαλείο μελέτης των αρρήτων μεγεθών (αριθμοί που δεν εκφράζονται ως λόγος ακεραίων, όπως η τετραγωνική ρίζα του 2).
Πηγή
Φρούτα, λαχανικά, δημητριακά, ξηρούς καρπούς, ελάχιστα όσπρια και γαλακτομικά, με σειρά απο την μεγαλλύτερη ποσότητα στην μικρότερη.
Εαν όμως κάποιος άλλος ήθελε να φάει κρέας τότε τον συμβούλευε να
Πηγη
Τα δημητριακά ήταν η βάση της διατροφής της Χρυσής Εποχής των ανθρώπων, όπως μας λέει ο Ησίοδος στο έργο του «Έργα και Ημέραι» και η βασική τροφή των Πυθαγορείων:
«Για το γεύμα τους (οι Πυθαγόρειοι) χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά άρτο και μέλι» (Ιάμβλιχος, «Περί Πυθαγορικού Βίου», παρ. 97).
Το κεχρί είναι ένα είδος δημητριακού πλούσιο σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, ενώ οι πρωτεΐνες του περιέχουν όλα τ’ αμινοξέα. Ο Πυθαγόρας το πρότεινε στους μαθητές του ως την ιδανική τροφή: «θεωρούσε ότι το κεχρί ήταν το καταλληλότερο είδος για την τροφή τους» (Ιάμβλιχος «Περί Πυθαγορικού Βίου» παρ. 106). Τα δημητριακά περιέχουν σύνθετους υδατάνθρακες και πρωτεΐνες υψηλής ποιότητος (12%-14% τα δημητριακά, 16% το ρύζι και 18% το κεχρί), ελάχιστα αλλά ωφέλιμα λιπίδια και άφθονες φυτικές ίνες, ενώ είναι πλούσια σε βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία.
πηγή
Ο Πυθαγόρας έδινε μεγάλη σημασία στην διατροφή με ελαφρές τροφές:
όπως ο κρίθινος άρτος, τα λαχανικά, το μέλι, και οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι καρποί.
Έλεγε πως δεν πρέπει κανείς να τρώει το παράγον μαζί με το παραγόμενο (π.χ. κοτόπουλο και αυγό) και να αποφεύγει σχεδόν όλα γενικώς τα θαλασσινά.
Δίδασκε την πλήρη αποχή από την κρεοφαγία, και συχνότερα προσέφερε κριθαράλευρο, πλακούντες, στεφάνους ανθέων και θυμιάματα στους θεούς (αγαπημένος του ήταν ο θεός Απόλλων).
Ο Πορφύριος καταγράφει την παραδοθείσα εκδοχή ότι κάποια φορά που ο Πυθαγόρας θυσίασε βόδι από ζυμάρι, ανακάλυψε ότι η υποτείνουσα του ορθογωνίου τριγώνου έχει την ίδια δύναμη με τις πλευρές που την περιέχουν. Αυτό έμελλε να γίνει γνωστό ως Πυθαγόρειο θεώρημα και να χρησιμεύσει μεταξύ των Πυθαγορείων ως σημαντικό εργαλείο μελέτης των αρρήτων μεγεθών (αριθμοί που δεν εκφράζονται ως λόγος ακεραίων, όπως η τετραγωνική ρίζα του 2).
Πηγή
ἀπό ἐδῶ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου