Ἡ Γενοκτονία τῶν Ψυχῶν : «Ὁ κομμουνισμός εἶναι μία ὁμαδική δαιμονοληψία»

«Ὁ κομμουνισμός εἶναι μία ὁμαδική δαιμονοληψία» - Richard Wurmbrand, «Ὁ Ἄγνωστος Κάρλ Μάρξ»

«H κομμουνιστική Ρουμανία ήταν σαν μια τεράστια πολιτική φυλακή, από την οποία δεν υπήρχε διαφυγή, ένα γιγάντιο σωφρονιστικό κατάστημα στο οποία είκοσι τρία εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι υπέστησαν μια εγκληματική και παράλογη τιμωρία που τους επιβλήθηκε από το μοιραίο περιστατικό της ιστορίας». - Sorin Iliesiu, Ρουμάνος σκηνοθέτης και πολιτικός.

«Ο κομμουνισμός φαινόταν να έχει εγκατασταθεί οριστικά και αμετάκλητα. Η κατάρρευσή του φαινόταν δυνατή μόνο θεωρητικά, σε ένα πολύ μακρινό μέλλον. Παρ’ όλα αυτά, τολμήσαμε να ονειρευτούμε, τουλάχιστον για το μέλλον των γενιών που θα έρθουν. Μόνο τα όνειρά μας διέφευγαν από την πανταχού παρούσα λογοκρισία, επειδή δεν μπορούσαν ούτε να τα ελέγξουν, ούτε να τα καταγγείλουν, ούτε καν τα υποβάλουν σε αυτολογοκρισία. Αλλά σε αντίθεση με τα όνειρα, οι ελπίδες μας ήταν συνειδητές και φανερές και έτσι αναπόφευκτα υπόκειντο σε αυτολογοκρισία. Αυτός είναι ο λόγος που δεν είχαμε πολλές ελπίδες». - Sorin Iliesiu.

«Στο τέλος, ο κομμουνισμός έπεσε στη δική του παγίδα, αυταπατώμενος ότι το ολοκληρωτικό ψέμα μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και ενάντια στην ανθρώπινη φύση και - γιατί όχι - ακόμα και ενάντια στον ίδιο τον Θεό, ο οποίος, προφανώς, έπρεπε να αντικατασταθεί με κάτι άλλο και κάποιον άλλο. Τι και ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει το Θεό; Την ίδια ώρα που τον αναιρούσαν, οι κομμουνιστές δικτάτορες προσπαθούσαν να πάρουν τη θέση του». Sorin Iliesiu

Η προμελετημένη εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων στη Ρουμανία (1945-1989)

Ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων στη κομμουνιστική Ρουμανία τα έτη 1945-1989, εκτιμάται μεταξύ 500.000 (το ελάχιστο όριο) και 2.000.000 (το μέγιστο όριο). Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Τσαουσέσκου, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ως εκ τούτου ήταν εκατοντάδες ή χιλιάδες, δεδομένου ότι οι πραγματικοί αριθμοί σκοπίμως καμουφλάρονταν, καθώς πολλοί κρατούμενοι λογίζονταν ως κοινοί εγκληματίες ή ασθενείς σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, πολλοί εκ των οποίων υποβλήθηκαν σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ και ψυχοτρόπα φάρμακα. 

 

Στη Ρουμανία υπήρχαν πάνω από 230 χώροι πολιτικής κράτησης, ένας αριθμός που περιλάμβανε χώρους «ανακρίσεων» και περιοχές διαλογής, χώρους εγκλεισμού (φυλακές), καθώς και στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Εάν συμπεριληφθούν και τα κεντρικά γραφεία της Σεκιουριτάτε (της μυστικής αστυνομίας), όπου οι κρατούμενοι μεταφέρονταν μετά τη σύλληψη και υποβάλλονταν σε ανάκριση, τότε ο αριθμός αυξάνεται κατά περισσότερο από 100. Υπήρχαν τουλάχιστον δεκαπέντε ψυχιατρικά νοσοκομεία που χρησιμοποιούντο για πολιτικούς σκοπούς, όπου οι κρατούμενοι υποβάλλονταν σε θεραπεία «επανεκπαίδευσης». Τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλυφθεί περισσότεροι από ενενήντα τόποι εκτέλεσης, μέρη όπου έγιναν μάχες μεταξύ της Σεκιουριτάτε και ανταρτών και μαζικοί τάφοι.

Το σωφρονιστικό καθεστώς για τους πολιτικούς κρατούμενους ήταν μια αργή διαδικασία εξόντωσης, κυρίως μέσω της πείνας, του κρύου, των διαφόρων μορφών βασανιστηρίων, της παντελούς έλλειψης υγειονομικής περίθαλψης, της έλλειψης υγιεινής κ.λπ. Πριν φτάσουν στις φυλακές, οι πολιτικοί κρατούμενοι υφίσταντο τακτικά βασανιστήρια με την χρήση μεθόδων ακραίας σκληρότητας κατά τη διάρκεια της ανάκρισης από την Σεκιουριτάτε. Πολλοί έχαναν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια τέτοιων ανακρίσεων. Στη φυλακή, τα βασανιστήρια συνεχίζονταν και με άλλες μορφές. Κρατούμενοι που θεωρούνταν απείθαρχοι απομονώνονταν σε απόλυτο σκοτάδι, αλυσοδεμένοι στο κέντρο του κελιού τους. Φυλακίζονταν γυμνοί και ξυπόλυτοι. Τα δελτία τροφίμων μειώνονταν κατά το ήμισυ. Αναγκάζονταν να στέκονται όρθιοι μέσα στο σκοτάδι, στο κρύο και την πείνα, ημέρα και νύχτα.

 

Μεταξύ 1949 και 1951, η καταστροφή της ελίτ της ρουμάνικης κοινωνίας είχε σχεδόν ολοκληρωθεί: διανοούμενοι, διπλωμάτες, ιερείς, αξιωματούχοι, δικαστές, αστυνομικοί, και πολιτικοί του «αστικού καθεστώτος των γαιοκτημόνων» ήταν στη φυλακή. Οι πιο εργατικοί αγρότες είχαν απελαθεί σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Συλλογικά και ατομικά, είχαν όλοι την ένδειξη "εχθροί του λαού". Τώρα αυτό που έμενε να εξολοθρευτεί ήταν η απρόβλεπτη κοινωνική δύναμη της νεολαίας. Για αυτό το τελευταίο, εφευρέθηκε το "πείραμα του Πιτέστι" (που ονομάστηκε "επανεκπαίδευση" από την Σεκιουριτάτε). Οι πιο βάρβαροι μέθοδοι ψυχολογικών βασανιστηρίων εφαρμόστηκαν σε "απείθαρχους" νέους κρατούμενους, με σκοπό να ταπεινώσουν ο ένας τον άλλον, να κακοποιήσουν σωματικά ο ένας τον άλλον και να βασανίσουν ψυχικά ο ένας τον άλλον, με τα θύματα να μετατρέπονται σε δήμιους. Κρατούμενοι βασανίστηκαν από τους δικούς τους φίλους, από τους συντρόφους τους στον πόνο. Ο σκοπός: η «επανεκπαίδευση» μέσα από τη σωματική και ψυχική καταστροφή, ο μετασχηματισμός των νέων στην άθεους, σε καταδότες των φίλων τους.

Παραδείγματα ψυχολογικών βασανιστηρίων:

 

α) Τη νύχτα του Πάσχα, οι φυλακισμένοι που αρνούνταν να κάνουν μια συνολική αυτο-καταγγελία (να πουν  όλα αυτά που υποτίθεται ότι δεν είχαν δηλωθεί κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων της Σεκιουριτάτε) αναγκάζονταν να πάρουν μια "Θεία Κοινωνία" από περιττώματα. β) όσους ήταν ύποπτοι ότι απέκρυψαν πληροφορίες σχετικά με τους συμμετέχοντες σε αντικομμουνιστικές δράσεις, οι βασανιστές τους έχωναν τα κεφάλια σε δοχεία γεμάτα ούρα. γ) Οι φυλακισμένοι αναγκάζονταν να φτύνουν στο στόμα του  αντικομμουνιστή ηγέτη τους, προκειμένου να τον αναγκάσουν να τους εκδικηθεί και να προβεί στην αποκάλυψή τους. δ) Την ημέρα των Χριστουγέννων, ένας κρατούμενος αναγκάζονταν να αφοδεύσει σε μια “πάπια”, που συμβόλιζε την Φάτνη του Χριστού, ενώ οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι αναγκάζονταν να γονατίσουν και να κάνουν τον σταυρό τους μπροστά της.

 

«Η παραληρηματική φαντασία του Turcanu [ο Eugen Turcanu (1925 – 1954), ήταν ο αρχιβασανιστής, ένα τέρας πραγματικό] εξαπολύθηκε πάνω σε όλους, όταν είχε να κάνει με «μαθητές» που πίστευαν στο Θεό που προσπαθούσαν να μην απαρνηθούν την πίστη τους. Έτσι, ορισμένοι από αυτούς έπρεπε να «βαφτίζονται» κάθε πρωί: τα κεφάλια τους βυθίζονταν σε ένα κουβά με ούρα και περιττώματα, ενώ οι παρευρισκόμενοι έψελναν την ιεροτελεστία του βαπτίσματος. Αυτό συνεχίζονταν μέχρι τα περιεχόμενα του κάδου να αρχίζουν να φουσκώνουν. Όταν ο δύστροπος κρατούμενος βρισκόταν στο σημείο του πνιγμού, τον τραβούσαν επάνω, του έδιναν μια σύντομη ανάπαυλα για να αναπνεύσει και στη συνέχεια τον βύθιζαν και πάλι. Ένας από αυτούς που "βαφτίζονταν", στον οποίο εφαρμόστηκε κατά συστηματικό αυτό το βασανιστήριο, απέκτησε ένα αυτόματο αντανακλαστικό που κράτησε για περίπου δύο μήνες: Κάθε πρωί πήγαινε να βυθίσει το κεφάλι του στον κάδο, για να διασκεδάσει τους επαν-εκπαιδευτές». - Virgil Ierunca, Ρουμάνος κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος και ποιητής..

 

Τελικά, η πλειοψηφία αυτών που «επανεκπαιδευομένων» κατέληγε με την παραδοχή ότι αξίζουν κάθε είδους εξαθλίωση και ότι θα μπορούσαν εν μέρει να αποκατασταθούν μόνο αν οι ίδιοι γίνονταν βασανιστές των νέων κρατουμένων. Αν υπήρχε ο παραμικρός δισταγμός, υποβάλλονταν σε βασανιστήρια για μια ακόμη φορά.

Αυτή η διαβολική λειτουργία της αποπροσωποποίησης και της ηθικής δολοφονίας άρχισε το Δεκέμβριο του 1949 στις φυλακές του Πιτέστι και συνεχίστηκε, σε χαμηλότερη ένταση, στη φυλακή Gherla και στη φυλακή Targu-Ocna. Το πείραμα του Pitesti θεωρείται ως μοναδικό μέσα στην πληθώρα των μεθόδων, για την καταστροφή του ανθρώπινου προσώπου.

Η φυλακή Gherla και ο Paul Goma

 

Η Gherla είναι πόλη της Τρανσυλβανίας. Εκεί βρίσκεται η ομώνυμη φυλακή. Την δεκαετία του 1960 είχε μέχρι και 15.000 κρατούμενους. Η βασική δομή της φυλακής Gherla προήλθε από το φρούριο της πόλης Gherla ή στα ουγγρικά "Szamos-uj-var" που χτίστηκε γύρω στο 1540 από τον George Martinuzzi, αρχιεπίσκοπο, καρδινάλιο και αυτοκρατορικό ταμία της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων .

Για το τι γινόταν στη φυλακή Gherla έγραψε βιβλίο ο Ρουμάνος συγγραφέας, κομμουνιστής, αλλά και γνωστός για τις δραστηριότητές του ως αντιφρονών του κομμουνιστικού καθεστώτος, Paul Goma.

Ο Παύλος Γκόμα, έγινε το 1977 πολιτικός πρόσφυγας και σήμερα κατοικεί σήμερα στη Γαλλία. Στο Γκόμα τα τελευταία χρόνια δόθηκε η κατηγορία του «αντισημίτη», διότι μετά το 2000, εξέφρασε απόψεις για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ολοκαύτωμα στη Ρουμανία και τους Εβραίους, που θεωρήθηκαν «αντισημιτικές». Να σημειωθεί ότι η γυναίκα του Γκόμα είναι εβραϊκής καταγωγής!

Ο Γκόμα γεννήθηκε το 1935 στο χωριό Mana, που σήμερα είναι μέρος της Δημοκρατίας της Μολδαβίας. Οι γονείς του, Ευφήμιος (1909-1967) και Μαρία (1909-1974), ήταν δάσκαλοι.

Μετά την σοβιετική κατοχή της Βεσσαραβίας το 1940, οι κομμουνιστές συνέλαβαν τον πατέρα του Γκόμα και τον έστειλαν εξορία στη Σιβηρία. Τον Οκτώβριο του 1943, ο πατέρας του βρέθηκε με την οικογένειά του, ως αιχμάλωτος πολέμου, στο «στρατόπεδο Νο 1 για τους Σοβιετικούς αιχμαλώτους», στη Slobozia, της επαρχίας Ialomiţa στη Ρουμανία.

Τον Μάιο του 1952, ο Γκόμα, ενώ ήταν μαθητής, τέθηκε υπό κράτηση για οκτώ ημέρες από τη Σεκιουριτάτε επειδή μιλούσε στην τάξη για τους Ρουμάνους αντι-κομμουνιστές αντάρτες και επειδή διατηρούσε ένα κωδικοποιημένο προσωπικό ημερολόγιο. Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του ίδιου έτους τον απέκλεισαν από όλα τα σχολεία στη Ρουμανία.

Το 1954 έγινε δεκτός στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και το Νοέμβριο του 1956, έγινε μέρος του φοιτητικού κινήματος του Βουκουρεστίου. Κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου, διάβασε μέρη ενός μυθιστορήματος που είχε γραφτεί για έναν φοιτητή ο οποίος έφτιαξε ένα κίνημα παρόμοιο με εκείνο της Ουγγαρίας κατά τη διάρκεια της ηρωικής Ουγγρικής Επανάστασης του 1956. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή με την κατηγορία ότι προσπαθούσε να οργανώσει μια απεργία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Αφού εξέτισε την ποινή στις φυλακές Jilava και Gherla στη συνέχεια τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο χωριό Lăteşti μέχρι το 1963.

Ως πρώην πολιτικός κρατούμενος, δεν του επετράπη να συνεχίσει τις σπουδές του και αναγκάστηκε να δουλέψει σε χειρωνακτικές εργασίες μέχρι το 1965, που εισήχθη ξανά ως πρωτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Το φθινόπωρο του 1967, κάτω από την πίεση της Σεκιουριτάτε, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές του. Το 1968, παντρεύτηκε την Ana Maria Năvodaru. Ο γιος τους Φίλιππος- Ιερώνυμος γεννήθηκε το 1975.

Στα τέλη του Αυγούστου του 1968, ο Γκόμα έγινε μέλος του ρουμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, σε μια πράξη αλληλεγγύης με τη θέση που πήρε η Ρουμανία κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας (η Ρουμανία τότε, δεν έλαβε μέρος καταδικάζοντας την εισβολή).

Αρκετούς μήνες αργότερα, ο Γκόμα επιχείρησε να εκδώσει το μυθιστόρημα ‘Ostinato’ (με βάση τις εμπειρίες του με τη μυστική αστυνομία), αλλά δεν του επετράπη από τους λογοκριτές, αφού ένας λογοκριτής «αναγνώρισε» ένα χαρακτήρα του βιβλίου που θύμιζε την Έλενα Τσαουσέσκου. Ωστόσο, το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε σε μετάφραση στη Δυτική Γερμανία το 1971, με αποτέλεσμα, ο Γκόμα να αποκλειστεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και ο ίδιος αρνήθηκε να παραιτηθεί.

Το καλοκαίρι του 1972, πήρε την άδεια να επισκεφθεί τη Γαλλία, όπου έγραψε το “Gherla”, ένα μυθιστόρημα με βάση τις εμπειρίες του στη φυλακή Gherla. Το βιβλίο αυτό, εννοείται, ότι δεν δημοσιεύτηκε στη Ρουμανία.

Αργότερα έγραψε μια επιστολή, στην οποία έκανε έκκληση για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ρουμανία. Την επόμενη μέρα, έξω από το σπίτι του δημιουργήθηκε ένας αστυνομικός κλοιός, για να αποτρέψουν τους ανθρώπους να υπογράψουν την επιστολή του. Οι αρχές προσπάθησαν να πείσουν την Γκόμα να μεταναστεύσει, αλλά εκείνος αρνήθηκε.

Στις 17 Φεβρουαρίου του 1977, ο Τσαουσέσκου έκανε μια ομιλία στην οποία επιτέθηκε στους «προδότες της χώρας», αναφερόμενος στον Γκόμα.

Μια εβδομάδα αργότερα, ένας πρώην μποξέρ, μπήκε στο σπίτι του Goma και τον έσπασε στο ξύλο. Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν την επόμενη ημέρα. Αυτός που συνελήφθη ήταν ο… Goma και εκδιώχθηκε από την Ένωση Συγγραφέων της Ρουμανίας.

Στις 20, Νοεμβρίου του 1977, ο Γκόμα και η οικογένειά του έφυγαν από τη Ρουμανία και πήγαν εξορία στη Γαλλία.

Το λογοτεχνικό έργο του Γκόμα αποτελεί μια "πειστική και τρομακτικά συναρπαστική έκθεση μιας ολοκληρωτικής απανθρωπιάς" από την οποία, ακόμη και η εξορία δεν αποτελούσε εγγύηση για ασφαλές καταφύγιο.

Για τον Γκόμα και την φρίκη που γνώρισε στις κομμουνιστικές φυλακές, γράφει στο αποκαλυπτικό βιβλίο του «Ο Άγνωστος Μαρξ» (αγγλικός τίτλος: “Was Karl Marx A Satanist”? ή “Marx and Satan”), ο εβραϊκής καταγωγής Ρουμάνος προτεστάντης πάστορας Richard Wurmbrand (ιδρυτής αργότερα της οργάνωσης “Voice of the Martyrs”) ο οποίος επίσης, υπέφερε για την πίστη του στις κομμουνιστικές φυλακές - δες εδώ. (Πιο γνωστό του βιβλίο “Βασανισμένοι Για Τον Χριστό”):  

Ο Richard Wurmbrand ως κρατούμενος

Λέει:

Το να συλλάβουν οι κομμουνιστές ιερείς και πάστορες σαν «αντιεπαναστατικούς» μπορώ να το καταλάβω.

Γιατί όμως να τους υποχρεώνουν να κάνουν τη Θεία Κοινωνία με περιττώματα και ούρα στις Ρουμανικές φυλακές του Piteshti; Γιατί οι Χριστιανοί βασανίζονταν για να μεταλάβουν αυτές τις ακαθαρσίες σαν Θεία Μετάληψη; (I. Cirja « Επιστροφή απ’ την Κόλαση», και D. Bacu «Piteshti»). Γιατί ο Ρουμάνος Ορθόδοξος ιερέας Roman Braga, φυλακισμένος απ’ τους κομμουνιστές εκείνο τον καιρό υπέφερε το ξερίζωμα των δοντιών του ένα - ένα με σιδερένιο εργαλείο για να υποχρεωθεί να βλασφημήσει; Οι κομμουνιστές εξήγησαν σ’ αυτόν, όπως και σ’ άλλους: «Εάν σας σκοτώσουμε εσάς τούς Χριστιανούς θα πάτε στον Ουρανό. Αλλά δεν θέλουμε να στεφανωθείτε σαν μάρτυρες. Πρέπει πρώτα να καταραστείτε τον Θεό και μετά να πάτε στην κόλαση».

Ο  Ρουμάνος κομμουνιστής συγγραφέας Paul Goma, φυλακισμένος απ’ τους ίδιους τους συντρόφους του, περιγράφει στο βιβλίο του «Gerla» (Gallimard, Γαλλία) μερικά βασανιστήρια που επινόησαν οι κομμουνιστές για τους χριστιανούς. Ανάγκαζαν ένα πολύ θρήσκο φυλακισμένο να «βαφτίζεται» καθημερινά βάζοντας το κεφάλι του σ’ ένα βαρέλι όπου οι φυλακισμένοι έκαναν τις ανάγκες τους, και στο μεταξύ υποχρέωναν τούς άλλους φυλακισμένους να ψάλλουν την ακολουθία του βαφτίσματος.

Στις διάφορες γιορτές, και ιδιαίτερα τη Σαρακοστή, οργάνωναν βλάσφημες λειτουργίες. Ένας φυλακισμένος ντυνόταν μ’ ένα φόρεμα πασαλειμμένο με περιττώματα, έχοντας στο λαιμό του αντί για το σταυρό ένα φαλλό, φτιαγμένο από ένα μίγμα από ψωμί και εντομοκτόνο. Όλοι οι φυλακισμένοι έπρεπε να τον φιλήσουν και να πουν το ιερό τροπάριο των Ορθόδοξων «Χριστός ανέστη εκ νεκρών».

Τέτοια πράγματα γινόντουσαν τουλάχιστο δύο χρόνια με πλήρη επίγνωση των κορυφαίων αρχηγών του κόμματος.

Και σημειώνει:

Οι μαρξιστές υποτίθεται ότι είναι άθεοι που δεν πιστεύουν σε παράδεισο και κόλαση. Σ’ εκείνες όμως τις εξαιρετικές περιστάσεις ο Μαρξισμός έβγαλε την αθεϊστική μάσκα του, αποκαλύπτοντας το αληθινό του πρόσωπο, που είναι ο Σατανισμός. Οι κομμουνιστικοί διωγμοί ενάντια στην θρησκεία μπορούν να έχουν μια ανθρώπινη εξήγηση. Η μανία και η λύσσα αυτών των διωγμών πέρα από κάθε λογικό όριο είναι σατανική.

Διάβασε:

Valeriu Gafencu (1921 – 1952): Ο «άγιος των (κομμουνιστικών) φυλακών»

Σχετικά με τους τρομερά μαρτύρια, αλλά και την ακλόνητη πίστη των χριστιανών επί κομμουνισμού στην Ρουμανία, μπορείς να διαβάσεις ενδεικτικά, (από ορθόδοξα χριστιανικά ιστολόγια):

- Ο Άγιος των κομμουνιστικών φυλακών. Ο φιλόσοφος-μάρτυρας Κωνσταντίν Οπρισάν

- Το Πιτέστι – Η κόλαση στη γη (με φωτογραφικό υλικό)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ