Ἕνας νἐος γεωπολιτκός χάρτης ἀποκαλύπτεται -Τό τέλος τῆς Συρίας ὅπως τήν ξέραμε...

φωτό

Γράφει ὁ Alastair Crooke

Η Συρία έχει μπει στην άβυσσο – οι δαίμονες της al-Qa’eda και του ISIS και τα πιο αδιάλλακτα στοιχεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κάνουν τον κύκλο τους στους ουρανούς. Επικρατεί χάος, λεηλασίες, φόβος και το τρομερό πάθος για εκδίκηση βράζει το αίμα. Οι εκτελέσεις στο δρόμο είναι φοβερά πάρα πολλές.

Ίσως η Hayat Tahrir Al-Sham (HTS) και ο αρχηγός της, Al-Joulani, (ακολουθώντας τις τουρκικές οδηγίες), σκέφτηκαν να ελέγξουν τα πράγματα. Αλλά το HTS είναι μια ετικέτα-ομπρέλα όπως η al-Qa’eda , το ISIS και η An-Nusra, και οι φατρίες του έχουν ήδη περιέλθει σε ομάδες μάχης. Το συριακό «κράτος» διαλύθηκε στη μέση της νύχτας. η αστυνομία και ο στρατός πήγαν στα σπίτια τους, αφήνοντας ανοιχτές αποθήκες όπλων για να λεηλατήσουν οι Shebab . Οι πόρτες της φυλακής άνοιξαν . Μερικοί, αναμφίβολα, ήταν πολιτικοί κρατούμενοι. αλλά οι πολλοί δεν ήταν. Μερικοί από τους πιο μοχθηρούς κρατούμενους κυκλοφορούν τώρα στους δρόμους.

Οι Ισραηλινοί –μέσα σε λίγες μέρες– εξαφάνισαν πλήρως την αμυντική υποδομή του κράτους με περισσότερες από 450 αεροπορικές επιδρομές: πυραυλικές άμυνες, ελικόπτερα και αεροσκάφη της συριακής αεροπορίας, το ναυτικό και τα οπλοστάσια – όλα καταστράφηκαν στη «μεγαλύτερη αεροπορική επιχείρηση στην ιστορία του Ισραήλ». .

Η Συρία δεν υπάρχει πλέον ως γεωπολιτική οντότητα. Στα ανατολικά, οι κουρδικές δυνάμεις (με στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ) καταλαμβάνουν τους πετρελαϊκούς και γεωργικούς πόρους του πρώην κράτους. Οι δυνάμεις και οι πληρεξούσιοι του Ερντογάν έχουν εμπλακεί σε μια προσπάθεια να συντρίψουν πλήρως τον κουρδικό θύλακα (αν και οι ΗΠΑ έχουν τώρα μεσολαβήσει για μια κατάπαυση του πυρός). Και στα νοτιοδυτικά, ισραηλινά τανκς κατέλαβαν το Γκολάν και προσγειώθηκαν σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από τη Δαμασκό. Το 2015 το περιοδικό Economist έγραψε: « Μαύρος χρυσός κάτω από το Γκολάν: Οι γεωλόγοι στο Ισραήλ πιστεύουν ότι βρήκαν πετρέλαιο – σε πολύ δύσκολα εδάφη ». ( Πελασγ. εἴχαμε δημοσιεύσει σχετικῶς ΕΔΩ) .Οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί πετρελαϊκοί πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει ένα μπόνους σε αυτή την πιο άβολη τοποθεσία.

Και ένα μεγάλο εμπόδιο –η Συρία– στις ενεργειακές φιλοδοξίες της Δύσης μόλις εξαφανίστηκε.

Ο στρατηγικός πολιτικός εξισορροπητής του Ισραήλ που ήταν η Συρία από το 1948, έχει εξαφανιστεί. Και η προηγούμενη «χαλάρωση των εντάσεων» μεταξύ της σουνιτικής σφαίρας και του Ιράν έχει διαταραχθεί από την αγενή επέμβαση των μετονομασιών του ISIS και από τον οθωμανικό ρεβανσισμό που συνεργάζεται με το Ισραήλ, μέσω Αμερικανών (και Βρετανών) μεσαζόντων. Οι Τούρκοι ποτέ δεν συμβιβάστηκαν πραγματικά με τη Συνθήκη του 1923 που ολοκλήρωσε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την οποία παραχώρησαν τη σημερινή βόρεια Συρία στο νέο κράτος της Συρίας.

Μέσα σε λίγες μέρες, η Συρία διαμελίστηκε, διαμελίστηκε και βαλκανιοποιήθηκε. Γιατί λοιπόν το Ισραήλ και η Τουρκία εξακολουθούν να βομβαρδίζουν; Ο βομβαρδισμός ξεκίνησε τη στιγμή που έφυγε ο Μπασάρ Αλ Άσαντ – επειδή η Τουρκία και το Ισραήλ ανησυχούν ότι οι σημερινοί κατακτητές μπορεί να αποδειχθούν εφήμεροι και σύντομα οι ίδιοι να εκτοπιστούν. Δεν χρειάζεται να κατέχετε ένα πράγμα για να το ελέγξετε. Ως ισχυρά κράτη στην περιοχή, το Ισραήλ και η Τουρκία θα επιθυμούν να ασκήσουν έλεγχο όχι μόνο στους πόρους, αλλά στο ζωτικό περιφερειακό σταυροδρόμι και διάβαση που ήταν η Συρία.

Αναπόφευκτα, ωστόσο, το «Μεγάλο Ισραήλ» είναι πιθανό, κάποια στιγμή, να αντισταθεί στον οθωμανικό ρεβανσισμό του Ερντογάν. Ομοίως, το μέτωπο Σαουδικής Αραβίας- Αιγύπτου-ΗΑΕ δεν θα καλωσορίσει την αναζωπύρωση ούτε των αλλαγών του ISIS ούτε της τουρκικής έμπνευσης και Οθωμανικής Αδελφότητας Μουσουλμάνων. Το τελευταίο αποτελεί άμεση απειλή για την Ιορδανία, που τώρα συνορεύει με τη νέα επαναστατική οντότητα.

Τέτοιες ανησυχίες μπορεί να ωθήσουν αυτά τα κράτη του Κόλπου πιο κοντά στο Ιράν. Το Κατάρ, ως προμηθευτής όπλων και χρηματοδότησης του καρτέλ HTS, μπορεί και πάλι να εξοστρακιστεί από άλλους ηγέτες του Κόλπου.

Ο νέος γεωπολιτικός χάρτης θέτει πολλά άμεσα ερωτήματα για το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα και τους BRICS. Η Ρωσία έπαιξε ένα πολύπλοκο ρόλο στη Μέση Ανατολή – από τη μια πλευρά, διώκοντας έναν κλιμακούμενο αμυντικό πόλεμο εναντίον των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και διαχειρίζοντάς τα βασικά ενεργειακά συμφέροντα. ενώ, ταυτόχρονα, προσπαθούσε να μετριάσει τις επιχειρήσεις της Αντίστασης προς το Ισραήλ προκειμένου να αποτρέψει την πλήρη επιδείνωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Η Μόσχα ελπίζει –χωρίς μεγάλη πεποίθηση– ότι μπορεί να προκύψει διάλογος με τον επερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, κάποια στιγμή στο μέλλον.

Η Μόσχα πιθανότατα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι «συμφωνίες» κατάπαυσης του πυρός, όπως η Συμφωνία της Αστάνα για τον περιορισμό των τζιχαντιστών εντός των ορίων της αυτόνομης ζώνης του Ιντλίμπ στη Συρία, δεν αξίζουν το χαρτί στο οποίο γράφτηκαν. ( Πελασγ. Κι᾿ἔτσι ἀπεδείχθη : ΕΔΩ ) Η Tουρκία – εγγυήτρια της Αστάνα – μαχαίρωσε πισώπλατα τη Μόσχα. Πιθανότατα, θα κάνει τη ρωσική ηγεσία πιο σκληροπυρηνική για την Ουκρανία και για οποιαδήποτε δυτική συζήτηση για κατάπαυση του πυρός.

Ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν μίλησε στις 11 Δεκεμβρίου: « Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που συνέβη στη Συρία σχεδιάστηκε στα δωμάτια διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ. Έχουμε αποδείξεις για αυτό. Μια από τις γειτονικές χώρες της Συρίας έπαιξε επίσης ρόλο, αλλά οι κύριοι σχεδιαστές είναι οι ΗΠΑ και το Σιωνιστικό καθεστώς ». Σε αυτό το πλαίσιο, ο  Ayatollah Khamenei διέψευσε τις εικασίες για οποιαδήποτε αποδυνάμωση της βούλησης για αντίσταση.

Ωστόσο, η νίκη της Τουρκίας στη Συρία μπορεί να αποδειχθεί Πύρρειος. Ο υπουργός Εξωτερικών του Ερντογάν, Χακάν Φιντάν, είπε ψέματα στη Ρωσία, στα κράτη του Κόλπου και το Ιράν για τη φύση των όσων μαγειρεύονταν στη Συρία. Αλλά το χάος τώρα είναι του Ερντογάν. Αυτά που κερδήθηκαν με εξαπάτηση κάποια στιγμή θα πάρουν την εκδίκησή τους .

Το Ιράν φαινομενικά, θα επιστρέψει στην προηγούμενη στάση του να συγκεντρώσει τα ανόμοια νήματα της περιφερειακής αντίστασης για την καταπολέμηση της μετενσάρκωσης της  al-Qa’eda. Δεν θα γυρίσει την πλάτη στην Κίνα, ούτε στο σχέδιο BRICS. Το Ιράκ – υπενθυμίζοντας τις θηριωδίες του ISIS στον εμφύλιο του πόλεμο – θα ενωθεί με το Ιράν, όπως και η Υεμένη. Το Ιράν θα γνωρίζει ότι οι εναπομείναντες κόμβοι του πρώην Συριακού Στρατού μπορεί κάλλιστα, κάποια στιγμή, να εμπλακούν στον αγώνα ενάντια στο καρτέλ HTS. Ο Υποστράτηγος Μαχέρ Αλ Άσαντ πήρε μαζί του ολόκληρη την τεθωρακισμένη μεραρχία του στην εξορία στο Ιράκ τη νύχτα της αναχώρησης του Μπασάρ Αλ Άσαντ.

Η Κίνα δεν θα είναι ευχαριστημένη με τα γεγονότα στη Συρία. Οι Ουιγούροι έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στην εξέγερση της Συρίας (υπολογίζεται ότι υπήρχαν 30.000 Ουιγούροι στο Ιντλίμπ, υπό την εκπαίδευση από την Τουρκία η οποία βλέπει τους Ουιγούρους ως το αρχικό συστατικό του τουρκικού έθνους). Η Κίνα επίσης, πιθανότατα θα δει την ανατροπή της Συρίας ως υπογράμμιση υποτιθέμενες δυτικές απειλές για τις δικές τους γραμμές ενεργειακής ασφάλειας που διασχίζουν το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και το Ιράκ.

Τέλος, τα δυτικά συμφέροντα μάχονται για τους πόρους της Μέσης Ανατολής εδώ και αιώνες – και τελικά αυτό βρίσκεται πίσω από τον πόλεμο σήμερα.

Είναι ή δεν είναι υπέρ του πολέμου , οι άνθρωποι ρωτούν για τον Τραμπ, αφού έχει ήδη σηματοδοτήσει ότι η ενεργειακή κυριαρχία θα είναι βασική στρατηγική για την κυβέρνησή του.

Λοιπόν, οι δυτικές χώρες είναι βυθισμένες στο χρέος. Το δημοσιονομικό τους περιθώριο ελιγμών συρρικνώνεται γρήγορα και οι κάτοχοι ομολόγων αρχίζουν να επαναστατούν. Υπάρχει ένας αγώνας δρόμου για την εύρεση μιας νέας εγγύησης για τα νομίσματα fiat. Κάποτε ήταν ο χρυσός. από τη δεκαετία του 1970 ήταν πετρέλαιο, αλλά το πετροδολάριο έχει υποχωρήσει. Οι Αγγλοαμερικανοί θα ήθελαν να έχουν ξανά το πετρέλαιο του Ιράν –όπως έκαναν μέχρι τη δεκαετία του 1970– για να εξασφαλίσουν και να οικοδομήσουν ένα νέο νομισματικό σύστημα συνδεδεμένο με την πραγματική αξία που είναι εγγενής στα εμπορεύματα.

Αλλά ο Τραμπ λέει ότι θέλει να «τερματίσει τους πολέμους» και όχι να τους ξεκινήσει. Η επανασχεδίαση του γεωπολιτικού χάρτη καθιστά περισσότερο ή λιγότερο πιθανή κάποια παγκόσμια συμφωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσης;

Παρά όλες τις συζητήσεις για πιθανές «συμφωνίες» του Τραμπ με το Ιράν και τη Ρωσία, είναι πιθανότατα πολύ νωρίς να πούμε αν θα υλοποιηθούν –ή μπορούν–.

Φαινομενικά, ο Τραμπ πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει την εσωτερική «συμφωνία», προτού μάθει αν έχει το περιθώριο για συμφωνίες εξωτερικής πολιτικής.

Φαίνεται ότι οι Κυβερνητικές Δομές (ιδίως το στοιχείο «Ποτέ Τραμπ» στη Γερουσία) θα επιτρέψουν στον Τραμπ σημαντικό περιθώριο για βασικές υποψηφιότητες για εσωτερικά Υπουργεία και Οργανισμούς που διαχειρίζονται τις πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις των ΗΠΑ (που είναι το βασικό μέλημα του Τραμπ) – και θα επιτρέπουν μια ορισμένη διακριτική ευχέρεια, ας πούμε, για τα Υπουργεία «πολέμου» που στόχευσαν τον Τραμπ τα τελευταία χρόνια, όπως το FBI και το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Η υποτιθέμενη «συμφωνία» φαίνεται να είναι ότι οι υποψηφιότητες του θα πρέπει ακόμα να υποβληθούν σε επιβεβαίωση από τη Γερουσία και πρέπει σε γενικές γραμμές να είναι «στο πλευρό» με την εξωτερική πολιτική μεταξύ των υπηρεσιών (ιδίως στο Ισραήλ).

Ωστόσο, οι διυπηρεσιακά μεγαλόπρεποι, σύμφωνα με πληροφορίες, επιμένουν στο βέτο τους για υποψηφιότητες που επηρεάζουν τις βαθύτερες δομές της εξωτερικής πολιτικής. Και εκεί βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων.

Οι Ισραηλινοί γενικά γιορτάζουν τις «νίκες» τους. Θα βαρύνει αυτή η ευφορία με τις επιχειρηματικές ελίτ των ΗΠΑ; Η Χεζμπολάχ έχει περιοριστεί, η Συρία είναι αποστρατιωτικοποιημένη και το Ιράν δεν βρίσκεται στα σύνορα του Ισραήλ. Η απειλή για το Ισραήλ σήμερα είναι ποιοτικά χαμηλότερης τάξης. Είναι αυτό από μόνο του αρκετό για να επιτρέψει την εκτόνωση των εντάσεων ή για να προκύψουν κάποιες ευρύτερες κατανοήσεις; Πολλά θα εξαρτηθούν από τις πολιτικές συνθήκες του ίδιου του Νετανιάχου. Εάν ο Πρωθυπουργός βγει από τη διαδικασία του ποινικού δικαστηρίου σχετικά αλώβητος, θα χρειαζόταν να λάβει το μεγάλο «στοίχημα» της στρατιωτικής δράσης κατά του Ιράν, με τον γεωπολιτικό χάρτη να μετασχηματίζεται τόσο ξαφνικά ; 

ἀπό : strategic-culture.su

Ἡ Πελασγική