Γράφει ὁ Pepe Escobar
Το χρονικό φανερώνει την πραγματικότητα.
18 Νοεμβρίου: Ο Ronen Bar, ο επικεφαλής του Ισραήλ της Shin Bet, συναντά τους επικεφαλής του ΜΙΤ, των πληροφοριών της Τουρκίας.
25 Νοεμβρίου: Ο αρχηγός του ΝΑΤΟ Mark Rutte συναντά τον Σουλτάνο Erdogan της Τουρκίας.
26 Νοεμβρίου: Σαλαφίτες-τζιχαντιστές που συγκεντρώθηκαν από τη Hayat Tahrir al-Sham (HTS), πρώην Μέτωπο Nusa, με την υποστήριξη τουρκικών πληροφοριών, καθώς και έναν ισχυρό συνασπισμό Rent-a-Jihadi, εξαπολύουν μια αστραπιαία επίθεση κατά του Χαλεπίου.
Η επίθεση Rent-a-Jihadi ξεκίνησε από το "Μεγάλο Idlibistan". Εκεί κρύβονταν δεκάδες χιλιάδες τζιχαντιστές, σύμφωνα με την –αποδεδειγμένα πλέον αποτυχημένη– στρατηγική Δαμασκού-Μόσχας 2020, την οποία η Τουρκία έπρεπε να αποδεχθεί απρόθυμα. Ο όχλος Rent-a-Jihadi αποτελείται από δεκάδες μισθοφόρους που πέρασαν από –πού αλλού– την Τουρκία: Ουιγούροι, Ουζμπέκοι, Τατζίκοι, Ουκρανοί, ακόμη και εισαγωγές ISIS-K.
Ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπουργείου Εξωτερικών Esmail Baghaei, νωρίτερα την εβδομάδα, επιβεβαίωσε ότι η επίθεση των Σαλαφιτών-τζιχαντιστών συντονίστηκε από τις ΗΠΑ/Ισραήλ.
Ο Baghaei δεν ανέφερε την Τουρκία, παρόλο που τόνισε ότι η τρομοκρατική επίθεση συνέβη αμέσως μετά την αποδοχή της κατάπαυσης του πυρός με τη Χεζμπολάχ –ήδη παραβιάστηκε από το Τελ Αβίβ δεκάδες φορές– και αφού ο Νετανιάχου κατηγόρησε δημόσια τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ ότι «παίζει με τη φωτιά» επιτρέποντας τη διέλευση σύγχρονων ιρανικών πυραύλων και στρατιωτικού εξοπλισμού μέσω Συρίας στη Χεζμπολάχ.
Ακριβώς πριν από την κατάπαυση του πυρός, το Τελ Αβίβ έσπασε σχεδόν όλες τις οδούς επικοινωνίας μεταξύ Συρίας και Λιβάνου. Στη συνέχεια ο Νετανιάχου τόνισε ότι η εστίαση τώρα είναι «στην ιρανική απειλή», απαραίτητη για να συντριβεί ο Άξονας της Αντίστασης.
Σύμφωνα με πηγή των συριακών ειδικών υπηρεσιών, μιλώντας στο RIA Novosti, οι Ουκρανοί σύμβουλοι έπαιξαν τον βασικό ρόλο στην κατάληψη του Χαλεπίου – παρέχοντας drones και αμερικανικά συστήματα δορυφορικής πλοήγησης και ηλεκτρονικού πολέμου και διδάσκοντας σε Σύρους συνεργάτες και στελέχη του Ισλαμικού Κόμματος του Τουρκεστάν πώς να τα χρησιμοποιούν .
Οι επικοινωνίες του Συριακού Αραβικού Στρατού (SAA) μπλοκαρίστηκαν εντελώς από αυτά τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου: «Οι ομάδες επίθεσης και τα drones ήταν εξοπλισμένα με κρυπτογραφημένες συσκευές GPS και εκτεταμένη χρήση AI, έτσι ώστε η χρήση και η πλοήγηση των επιθετικών UAV και των drones καμικάζι έγινε από μεγάλη απόσταση.”
Ο μηχανισμός τέθηκε σε εφαρμογή πριν από μήνες. Το Κίεβο έκανε μια απλή συμφωνία με τους Σαλαφίτες-τζιχαντιστές: drones σε αντάλλαγμα για πλήθος από takfiris που θα οπλιστούν εναντίον της Ρωσίας στον πόλεμο αντιπροσώπων ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.
Τι ακριβώς ετοιμάζει η Τουρκία;
Ο πρακτικός ρόλος της Τουρκίας στην επίθεση των Σαλαφιτών-τζιχαντιστών στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν είναι τόσο σκοτεινός όσο καλλίτερα δεν γινόταν.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, σημαντικό να σημειώσουμε πως υπήρξε πρώην αρχηγός πληροφοριών, αρνήθηκε οποιοδήποτε ρόλο της τουρκίας. Κανείς –εκτός από τη σφαίρα του ΝΑΤΟ– δεν το πιστεύει. Κανένας σαλαφιτζιχάντι στη βορειοδυτική Συρία δεν μπορεί να ανἀψει οὐτε ένα σπίρτο χωρίς το πράσινο φως της τουρκικής πληροφορίας – όπως τους χρηματοδοτεί και τους εξοπλίζει το σύστημα της Άγκυρας.
Η επίσημη γραμμή της Τουρκίας είναι να υποστηρίξει τη συριακή –σαλαφι-τζιχαντιστική– «αντιπολίτευση» στο σύνολό της, ενώ αποδοκιμάζει ελαφρώς την επίθεση στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν. Για άλλη μια φορά, κλασικό αντιστάθμσμα. Ωστόσο, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι η Άγκυρα μπορεί να έχει μόλις θάψει τη διαδικασία της Αστάνα – προδίδοντας τους πολιτικούς τους εταίρους Ρωσία και Ιράν.
Ο Ερντογάν και ο Χακάν Φιντάν, μέχρι στιγμής, δεν έχουν καταφέρει να εξηγήσουν σε ολόκληρη τη Δυτική Ασία –καθώς και στον παγκόσμιο Νότο– πώς αυτή η εξελιγμένη επιχείρηση Rent-a-Jihadi θα μπορούσε να είχε στηθεί από τις ΗΠΑ/Ισραήλ χωρίς καμία απολύτως γνώση από την Τουρκία.
Και σε περίπτωση που αυτό θα ήταν παγίδα, η Άγκυρα απλά δεν έχει κυρίαρχη εξουσία να το καταγγείλει.
Αυτό που εξηγούν τα γεγονότα είναι ότι ένα νέο μέτωπο έχει ανοίξει de facto εναντίον του Ιράν. Το "διαίρει και βασίλευε" των ΗΠΑ/Ισραήλ έχει τη δυνατότητα να συντρίψει πλήρως τη συμφωνία Τεχεράνης-Άγκυρας. Και τα βασικά ρωσικά -κυρίως αεροδιαστημικά- περιουσιακά στοιχεία θα πρέπει να εκτραπούν από την Ουκρανία για την υποστήριξη της Δαμασκού.
Δεν υπάρχει μυστήριο: εδώ και χρόνια, η Άγκυρα πεθαίνει για να ελέγξει το Χαλέπι – έστω και έμμεσα, για να το «σταθεροποιήσει» για επαγγελματικούς λόγους (προς όφελος των τουρκικών εταιρειών) και επίσης για να επιτρέψει την επιστροφή πολλών σχετικά πλούσιων προσφύγων από το Χαλέπι αυτή τη στιγμή στην Τουρκία. . Παράλληλα, η κατάληψη του Χαλεπίου είναι επίσης ένα αμερικανικό εγχείρημα: σε αυτή την περίπτωση η σοβαρή υπονόμευση του Άξονα της Αντίστασης προς όφελος του Τελ Αβίβ.
Τι άλλο είναι νέο: ο Σουλτάνος Ερντογάν –πλέον εταίρος των BRICS– βρίσκεται για άλλη μια φορά στην καυτή έδρα. Χειρότερα: σε σχέση με δύο βασικά μέλη των BRICS. Η Μόσχα και η Τεχεράνη αναμένουν πολλές λεπτομερείς εξηγήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα που ο Πούτιν απεχθάνεται περισσότερο από την απροκάλυπτη προδοσία.
Ο Ερντογάν πήρε την πρωτοβουλία και τηλεφώνησε στον Πούτιν – εισάγοντας μια ανατροπή: εστίασε στις οικονομικές σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας. Μετά το τσουνάμι των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, η Τουρκία μετατράπηκε στη βασική, προνομιακή γέφυρα μεταξύ Μόσχας και Δύσης. Εξάλλου, υπάρχουν σημαντικές ρωσικές επενδύσεις στην Τουρκία: εισαγωγές αερίου, πυρηνικών, τροφίμων. Και οι δύο παίκτες προσέγγιζαν πάντα τον πόλεμο στη Συρία συνδεδεμένο με τη γεωοικονομία.
Εν τω μεταξύ, τα γεγονότα είναι και πάλι αμείλικτα. Το HTS, το πρώην Μέτωπο Al-Nusra, μπορεί να μην είναι αυστηρά ISIS. είναι μάλλον τουρκικό ISIS. Ο διοικητής Abu Mohammed al-Joulani, ο de facto Εμίρης του εξαιρετικά σκοτεινού rebrand, εγκατέλειψε όλες τις παραλλαγές της Αλ Κάιντα συν το ISIS για να σχηματίσει το HTS. Διοικεί μια σειρά από Rent-a-Jihadis - κυρίως από το Heartland. Και είναι αγαπημένος της MIT της Τουρκίας. Άρα, αγαπημένος των Ισραήλ/ΝΑΤΟ.
Η CIA/Πεντάγωνο, το καθένα λειτουργώντας το δικό του δίκτυο, εξόπλισε 21 από τις 28 συριακές πολιτοφυλακές, Σαλαφίτες-τζιχαντιστές και άλλες, οργανωμένες από την MIT της Τουρκίας σε ένα είδος μισθοφόρου «εθνικού στρατού» στο Μεγάλο Ιντλιμπιστάν, σύμφωνα με την τουρκική δεξαμενή σκέψης SETA.
Ο Σύρος αναλυτής Kevork Almassian έδειξε πώς οι παροιμιώδεις «πρώην Ισραηλινοί αξιωματούχοι» παραδέχθηκαν ότι προμήθευαν τη συμμορία του Greater Idlibistan με κεφάλαια, όπλα, πυρομαχικά και ακόμη και ιατρική περίθαλψη.
Ο πρώην συνταγματάρχης του ισραηλινού στρατού Μορντεχάι Κεντάρ παραδέχτηκε ανοιχτά την υποστήριξη των «ανταρτών» για την «άρση του τριγώνου της Χεζμπολάχ, του Ιράν και του Άσαντ». Οι «αντάρτες», είπε, εκδήλωσαν ακόμη και την επιθυμία τους να «ανοίξουν τις ισραηλινές πρεσβείες στη Δαμασκό και τη Βηρυτό».
Το HTS είναι η πιο πρόσφατη ενσάρκωση ενός από τα αγαπημένα παιχνίδια της συλλογικής Δύσης: του «μετριοπαθούς επαναστάτη» (θυμάστε τον Ομπάμα/Χίλαρι;) Η πίστη είναι σχεδόν 100% στην Άγκυρα. Μισούν τους Σιίτες και τους Αλαουίτες – και διαχειρίζονται ένα εκτεταμένο δίκτυο φυλακών.
Είναι οι HTS Salafi-jihadis που ανάγκασαν την πλήρη παράδοση του Χαλεπίου –χωρίς μάχη– και κινηματογραφήθηκαν μπροστά στη θρυλική Ακρόπολη. Από το 2012 έως το 2016, μόνο μερικές δεκάδες στρατιώτες της SAA κατάφεραν να υπερασπιστούν με επιτυχία την ακρόπολη, ακόμη και όταν ήταν εντελώς περικυκλωμένοι.
Από την έναρξη του πολέμου το 2011, η Δαμασκός δεν γνώρισε ποτέ μια τόσο καταστροφική ήττα όπως η πτώση του Χαλεπίου. Το Ιράκ έζησε κάτι τραγικά παρόμοιο με την πτώση της Μοσούλης το 2014. Είναι δίκαιο να υποστηρίξουμε ότι η απόλυτη πλειοψηφία των Σύριων είναι κατά της συμφωνίας Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν του 2020 που στην πραγματικότητα απέτρεψε την απελευθέρωση της Ιντλίμπ: μια μεγάλη στρατηγική γκάφα.
Γίνεται χειρότερο– γιατί το πρόβλημα ξεκίνησε ουσιαστικά το 2018, όταν οι Τούρκοι δεν βρίσκονταν καν στο Αφρίν, και η απελευθέρωση της Χάμα/Ιντλίμπ διεκόπη για χάρη της απελευθέρωσης των προαστίων της Δαμασκού. Από εκεί μεταφέρθηκαν δεκάδες χιλιάδες τζιχαντιστές στην Ιντλίμπ.
Όταν φτάσαμε στο 2020 ήταν ήδη πολύ αργά: το Idlib δεν υπερασπιζόταν κανένας άλλος από τον Τουρκικό Στρατό.
Η SAA( Συριακές δυνάμεις) , όταν πρόκειται για το Idlib, αποδείχθηκε ότι ήταν μια καταστροφή σαν τον οδηγό που κοιμάται στο τιμόνι. Δεν αναβάθμισαν τις άμυνές τους, δεν ενσωμάτωσαν τη χρήση drones, δεν προετοίμασαν τακτική άμυνα έναντι drones kamizake FPV και drones παρατήρησης, δεν έδωσαν σημασία στις βαθμολογίες των ξένων κατασκόπων. Δεν είναι περίεργο που ο όχλος Rent-a-Jihadi δεν βρήκε αντίσταση για να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Χαλεπίου σε 48 ώρες.
Μετά τη συμφωνία του 2020, το Ιράν και οι φιλοϊρανικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τη Συρία, ειδικά στις επαρχίες του Χαλεπίου και του Ιντλίμπ. Οι τομείς αυτοί μεταφέρθηκαν στη SAA. Όσο για τις ρωσικές επιχειρήσεις, που ήδη δεν ενδιαφέρονταν ακριβώς να επιβληθούν κυρώσεις με το να πάνε ενάντια στον δυτικό αποκλεισμό κατά της Δαμασκού, τους περιφρονούσαν οι τοπικές φυλές και οικογένειες.
Αυτή τη φορά, ήταν σαφές για μήνες ότι το HTS ετοίμαζε μια επίθεση. Απεστάλησαν προειδοποιήσεις στη Δαμασκό. Αλλά οι Σύροι εμπιστεύτηκαν τη συμφωνία με την Τουρκία και την αποκατάσταση των σχέσεων με τα αραβικά έθνη. Μεγάλο λάθος.
Όλα αυτά αποφέρουν τουλάχιστον δύο σοβαρά μαθήματα για τη Ρωσία. Από εδώ και στο εξής, ό,τι κι αν συμβεί, η Μόσχα θα πρέπει να βασιλεύει σε αυτά τα αιμομιξικά –και διεφθαρμένα– συριακά δίκτυα για να βοηθήσει πραγματικά στην υπεράσπιση της κυριαρχίας του έθνους. Και αυτό που συνέβη στην Ιντλίμπ δείχνει ότι ο πόλεμος κατά των μπαντερίστας στο Κίεβο θα πρέπει να φτάσει μέχρι τον Δνείστερο και όχι να σταματήσει στα σύνορα της δημοκρατίας του Ντόνετσκ.
Πόλεμος στο δρόμο – σε σταυροδρόμι συνδεσιμότητας
Μέχρι στιγμής, το HTS και οι όχλοι Rent-a-Jihadi δεν κάνουν πάρα πολλά λάθη. Προσπαθούν να καταλάβουν όλους τους δρόμους που τροφοδοτούν το Χαλέπι για να επιβάλουν περαιτέρω μάχες όσο το δυνατόν πιο μακριά από την πόλη, ώστε να έχουν χρόνο για πλήρη κατάληψη.
Ο πόλεμος στη Δυτική Ασία είναι μια υπόθεση στο δρόμο. Είτε με άλογα στην έρημο είτε με Toyota. Δεν εξορύσσεται πολύ, και δεν υπάρχει λάσπη όπως στην Ουκρανία. Έτσι, ο πόλεμος της Συρίας βρίσκεται σε συνεχή ροή – και πάντα στο δρόμο. Το HTS χρησιμοποιεί ήδη τον αυτοκινητόδρομο Μ4 από το Idlib και προχωρά σε τομείς του κρίσιμου M5 από το Χαλέπι στη Δαμασκό.
Εν τω μεταξύ, οι γραμμές μιας αντεπίθεσης τίθενται σε εφαρμογή. Από το Ιράκ, δεκάδες χιλιάδες πολιτοφυλακές Σιίτες, Γιαζίντι και Χριστιανοί από την Kata'ib Hezbollah, την Ταξιαρχία Fatemiyoun και τον Hashd al-Shaabi (οι Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης, PMU, πολύ έμπειροι στον αγώνα κατά του ISIS) εισήλθαν στη Συρία στο βορειοανατολικά μέσω της διάβασης al-Bukamal.
Η 25η μεραρχία/Δυνάμεις Τίγρης του αξιοσέβαστου διοικητή Suhail Al-Hassan, στην πραγματικότητα οι καλύτερες συριακές δυνάμεις, βρίσκονται σε κίνηση μαζί με πολιτοφυλακές φυλών.
Η Συρία είναι ένα απολύτως βασικό σταυροδρόμι συνδεσιμότητας – ανατρέχοντας στους Αρχαίους Δρόμους του Μεταξιού. Εάν ο συνδυασμός ΗΠΑ/Ισραήλ επιτύχει το αιώνιο όνειρό τους για αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό, μπλοκάρουν το κρίσιμο σημείο διέλευσης για το Ιράν προς την Ανατολική Μεσόγειο.
Θα επέτρεπαν/ανάγκαζαν επίσης το Κατάρ να κατασκευάσει επιτέλους έναν αγωγό για την παροχή φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω της Συρίας, μια από τις φιλοδοξίες του Μπρεζίνσκι να αντικαταστήσει το ρωσικό φυσικό αέριο – και έναν φάκελο που εξέταζα λεπτομερώς ήδη πριν από 12 χρόνια.
Οι τακτικές του Deep State των ΗΠΑ δεν είναι ακριβώς μια καινοτομία: προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή της Ρωσίας εστιάζοντας στη Συρία, ζορίζοντας τη Μόσχα και ανακουφίζοντας την πίεση στην Ουκρανία, ακριβώς πριν από την υπογραφή της πολύ σοβαρής ολοκληρωμένης στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Ιράν.
Υπάρχουν όμως παράγοντες που περιπλέκουν τις ΗΠΑ. Η Σαουδική Αραβία, η οποία ήταν ένθερμος υποστηρικτής της τρομοκρατίας στην αρχή του πολέμου στη Συρία, άλλαξε την πολιτική της μετά την ανάμειξη της Ρωσίας το 2015. Και τώρα το Ριάντ είναι επίσης –ακόμα κάθεται στο φράχτη– εταίρος των BRICS. Σημαντικό επίσης, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υποστηρίζουν τον Άσαντ ενάντια στους τζιχαντιστές του HTS.
Η Συρία είναι απολύτως κρίσιμη για τη συνολική στρατηγική της Ρωσίας για τη Δυτική Ασία και την Αφρική. Η Δαμασκός είναι μια βασική ρωσική σύνδεση με την Αφρική – όπου η Μόσχα αναπτύσσει de facto την πλήρη παγκόσμια ισχύ της, όπως είδα πρόσφατα στη Νότια Αφρική , με μερικά ενδιαφέροντα πρόσθετα με τη μορφή ντε φάκτο αντικυρώσεων κατά δυτικών ολιγαρχών, των οποίων οι θέσεις σε όλη την Αφρική υπονομεύονται κατά συρροή.
Τα μέλη των BRICS, Ρωσία και Ιράν, δεν έχουν άλλη επιλογή: πρέπει να διορθώσουν, με ό,τι είναι απαραίτητο, την ανικανότητα που επιδεικνύουν η Δαμασκός και η SAA, ώστε να διατηρήσουν την πρόσβασή τους στην Ανατολική Μεσόγειο, τον Λίβανο, το Ιράκ και πέρα από αυτήν. Αυτό συνεπάγεται μια πολύ σοβαρή κίνηση: η Ρωσία παρεκκλίνει βασικά πλεονεκτήματα από τη μάχη στη Novorossiya για να διατηρήσει μια σχετικά κυρίαρχη Συρία.
Υπνοβασία στον Πρώτο Πόλεμο των BRICS
Ως έχει, η SAA φαίνεται να έχει δημιουργήσει μια ακόμη εύθραυστη αμυντική γραμμή στα χωριά βόρεια της Χάμα. Ο μυθικός στρατηγός Τζαβάντ Γκαφάρι, πρώην νούμερο δύο του στρατηγού Σουλεϊμανί, ειδικός σε όλους τους φορείς πολέμου κατά της τρομοκρατίας, έφτασε από το Ιράν για να βοηθήσει. Παρεμπιπτόντως, το 2020 ήθελε να πάει μέχρι το Idlib. Γι' αυτό ο Άσαντ απαίτησε ότι θα έπρεπε να φύγει. Η Δαμασκός επέλεξε να παγώσει τον πόλεμο. Τώρα είναι ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι...
Ο όχλος Rent-a-Jihadi/NATO Greater Idlibistan έχει μηδενική αεράμυνα. Τώρα χτυπιούνται σχεδόν ασταμάτητα από ρωσικά/συριακά αεροσκάφη.
Δραματική είναι η κατάσταση στο Χαλέπι. Οι τρομοκρατικές συμμορίες υπό την ηγεσία του HTS έχουν τον έλεγχο σχεδόν ολόκληρης της Κόκκινης Ζώνης και οι σπάνιοι τομείς που δεν έχουν ακόμη εισβληθεί είναι υπό πολιορκία. Προχωρούν επίσης στο μέτωπο Χαλέπι-Ράκα, αλλά και οι Κούρδοι που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ: αυτό σημαίνει προέλαση του ΝΑΤΟ. Στην έρημο, όλα είναι απόκοσμα σιωπηλά.
Ο ρωσικός στρατός είχε μόνο 120 άτομα στο Χαλέπι. Όσοι επέζησαν έφυγαν. Τι είναι, λοιπόν, μπροστά στη Ρωσία; Το καλύτερο δυνατό μεσοπρόθεσμο σενάριο θα ήταν να επικεντρωθούμε στη Λαττάκεια. να διδάξουν τους Σύρους στρατιώτες πώς να πολεμούν σε ρωσικό στυλ και να τους κατευθύνει πώς να απελευθερώσουν σωστά το δικό τους έθνος.
Το άμεσο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τις τρομερές συνέπειες της προσφοράς ενός ασφαλούς καταφυγίου για δεκάδες χιλιάδες τρομοκράτες στο ευρύτερο Idlibistan το 2020.
Το επόμενο βήμα είναι να κατανοήσουμε πλήρως ότι εάν η Μόσχα διαπραγματευτεί ένα είδος Μινσκ-3 με το ΝΑΤΟ – κάτι που ουσιαστικά θα πίεζε ο Τραμπ – το Κίεβο θα γίνει Idlib 2.0. Και οι συμμορίες των μπαντεριστών θα φροντίσουν να υπάρξει νέο – πεσμένο – Χαλέπι μέσα στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Η Παγκόσμια Πλειοψηφία θα πρέπει να είναι σε πλήρη ετοιμότητα. Η επίθεση στο Greater Idiblistan είναι μέρος μιας πολύπλοκης διασυνδεδεμένης επιχείρησης – με το χάος να χρησιμοποιείται ως προτιμώμενο εργαλείο – που στοχεύει να ανατρέψει τη Δυτική Ασία και να την πυρπολήσει κυριολεκτικά. Αυτό μπορεί κάλλιστα να μετασταθεί στον Πρώτο Πόλεμο των BRICS.
Ἀπό : strategic-culture.su
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου