Τραμπισμός, Πραγματισμός καί τό τέλος τῆς Φιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης

Τοῦ Ἀλεξάντερ Ντοῦγκιν

 Πώς συμβιβάζεται η πολυπολικότητα με τον τραμπισμό; Δεν είναι ακόμη σαφές. Μεταξύ των τραμπιστών υπάρχουν αυτοί που μπορούν να συμφωνήσουν με την πολυπολικότητα και αυτοί που είναι αντίθετοι. Οι νεοσυντηρητικοί δεν συμμετέχουν άμεσα στον τραμπισμό (όντας παγκοσμιοποιητές), αλλά η επιρροή τους εξακολουθεί να είναι παρούσα.

Η αμερικανική ηγεσία δεν ταυτίζεται απόλυτα με τη μονοπολικότητα, ούτε αποτελεί συνώνυμο της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να επιτευχθεί. Ορισμένοι από αυτούς δεν έρχονται σε αντίθεση με την πολυπολικότητα. Κάποιοι από αυτούς το κάνουν.

Το πιο συναρπαστικό είναι ποια ιδεολογία σκοπεύει να παρουσιάσει ο Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον κόσμο. Πρέπει να προτείνει κάτι πραγματικά νέο και ελκυστικό. Μέχρι τώρα υπάρχουν μόνο υπονοούμενα και υπαινιγμοί. Αλλά η παλιά φιλελεύθερη παγκοσμιοποιητική ιδεολογία έχει τελειώσει.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Τραμπ θα επιλέξει τον πραγματισμό. Όμως ο πραγματισμός είναι μία ανεπτυγμένη (και μάλιστα πολύ αμερικανική) φιλοσοφία. Έχει την οντολογία και την ηθική του, τις πολιτικές του εφαρμογές και τις πρακτικές του συνέπειες. Ο πραγματισμός είναι ιδεολογία. Δεν είναι στ' αλήθεια πραγματιστικός.

Ο πραγματισμός δεν είναι πραγματιστικός (με την καθημερινή έννοια). Είναι ένα είδος φαινομενολογίας. Ταιριάζει καλά με τον ρεαλισμό. Ο ρεαλισμός επίσης είναι πολιτική φιλοσοφία και ένα είδος ιδεολογίας. Είναι συναρπαστικό να παρακολουθεί κανείς αυτή την ανάδυση του ιδεολογικού τραμπισμού.

Ο πραγματισμός βασίζεται στη απουσία προδιαγραφών. Τα πράγματα είναι όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Επομένως, δεν υπάρχει ισχυρός νόμος ούτε για το υποκείμενο ούτε για το αντικείμενο. Μόνο μια διεργασία δημιουργίας. Συνεχής έλεγχος της πραγματικότητας και δημιουργία της πραγματικότητας.

Ο Elon Musk προσπαθεί τώρα να αντικαταστήσει την κανονιστική ολοκληρωτική στρατηγική των φιλελεύθερων κληροδοτημένων μέσων ενημέρωσης με τον πραγματιστικό ρεαλισμό των αμερόληπτων και ανεξέλεγκτων κοινωνικών υπηρεσιών - το http//x.com/ χρησιμεύει ως παράδειγμα. Η απουσία προδιαγραφών μπορεί να είναι ένα από τα θεμέλια του τραμπισμού. 

Ἀπό : geopolitika.ru  

φωτό

Γιά νά νοήσουμε τήν φιλοσοφική θεώρησιν τῆς φυσιογνωμίας τοῦ Τράμπ καί τοῦ τί σημαίνει ἡ νέα ἐξουσία του στίς ΗΠΑ καί κατά συνέπεια οἰ προεκτάσεις της σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, καλό εἶναι νά διαβάσουμε ἀκόμη μία φορά παλαιότερο δημοσιεύμά μας τό ὁποῖο σκιαγραφοῦσε ὄχι ἁπλῶς τήν προσωπικότητα Τράμπ ἀλλά τήν ἐπέκτασίν της σέ ἕνα εἶδος ἐσμοῦ πού ἀναποφεύκτως ἔχει καταστεῖ πραγματικότης μέ τήν παρουσία, ἄσκησιν πολιτικῆς καί ἔκφρασιν λόγου τοῦ Τράμπ, στήν παγκόσμια πολιτική σκηνή σχεδόν μία δεκαετία τώρα. 

Διαβάζουμε : 

Τράμπ - Μία Μυστικιστική φιγούρα Ἱστορικῶν διαστάσεων

Θέλω νά σᾶς θυμίσω μία δήλωσιν τοῦ Χένρυ Κίσσινγκερ,γιά τόν Τράμπ, ἀπό τήν πρώτη ἐκλογή του τό 2016. Εἶχε πεῖ  πώς « τό χάος ἐπικρατεῖ στόν κόσμο», μετά ἀπό αὐτό τό ἀποτέλεσμα λές καί ἦταν ὅ,τι πιό παράλογο θά μποροῦσε νά φανταστῆ κανείς, σέ ἀντίθεσιν μέ τήν ἐκλογή τῆς Χίλλαρυ ( τήν ὁποία ἤθελε νικήτρια) πού θά ἦσαν ὅλα πολύ φυσιολογικά !  

Καί πρόσθεσε κάτι πού εἰδικῶς γιά τίς ἐξελίξεις στήν Μέση Ἀνατολή καί Εὐρώπη, ἔχει μεγάλη ἀξία σήμερα : 

«Ὅλοι οἱ πρωταγωνιστές στήν Μέση Ἀνατολή, ἡ Κίνα, ἡ Ῥωσσία καί ὡς ἕνα σημεῖο ἡ Εὐρώπη, πρέπει νά λάβουν μεγάλες στρατηγικές ἀποφάσεις » 

Θά ἀναρωτιόμουν τί θά ἔλεγε, ἐάν ζοῦσε, γιά τήν δεύτερη νίκη τοῦ Τράμπ,ἀλλά μᾶλλον θά ἦταν κάτι πολύ περιττό ἀπό τήν στιγμή πού ἕνα τέτοιο ἄτομο, ξεκάθαρα πολεμοκάπηλο γεράκι μέ τά λεγόμενά του καί τίς προτιμήσεις του εἶναι ἕνα ἀνοιχτό βιβλίο. Ἀλλά ταυτοχρόνως ἀποδεικνύεται πώς ὁ Τράμπ ἐξ ἀρχῆς δέν ἦταν ἕνας ἁπλός ὑποψήφιος ἀλλά τό πρόσωπο πού θά ἄλλαζε μαζύ μέ τήν πολιτική τῶν ΗΠΑ καί τήν Ἱστορία, ἀλλά καί κυρίως τό πρόσωπο πού θά εἶχε τέτοια ἐπιρροή πού θά δημιουργοῦσε ἕνα ῥεῦμα πανίσχυρο τό ὁποῖο θά ἄντεχε σέ τέτοιο βαθμό πού θά τόν ἔκανε μετά ἀπό 4 χρόνια καί πάλι Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ. Αὑτός εἶναι ὁ Τραμπισμός.

Καί ἐδῶ ἔγκειται καί ἡ μεγάλη σημασία γιά τά λεγόμενα Κίσσιγκερ σχετικῶς μέ τήν Μέση Ἀνατολή καί τήν Εὑρώπη.  

Περιμένομε λοιπόν νά ᾿δοῦμε τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς πολιτικῆς πού ἐκ τῶν δημιουργηθέντων πραγμάτων διαμορφώνεται ἤδη σέ ἕνα ἐπίπεδο ὑψηλῶν προσδοκιῶν γιά νά ἀποδειχθῆ ὅ,τι δικαίως πῆρε τίς διαστάσεις πού πῆρε μία προσωπικότητα πού πρέπει καί ἐπιβάλλεται νά ἔχει ὡς πρώτιστο καθῆκον θά ἔλεγα, τήν καλλιέργεια τῆς ὑστεροφημίας της. Κἀτι πού θά ἀποβῆ σέ ὥφελος τῆς Ἀνθρωπότητος.

Ἔτσι γιά νά σταθῇ ἐπάξια δίπλα σέ μεγάλες, πολιτικές προσωπικότητες τῆς Ἱστορίας τῶν ΗΠΑ ! 

Ἡ Πελασγική