Τό μεγάλο Ἰσραήλ καί ὁ κατακτητής μεσσίας

Γράφει ὁ Ἀλεξάντερ Ντούγκιν

 Μια βαθιά αλλαγή στην παγκόσμια αντίληψη για το Ισραήλ - και ίσως για τον εβραϊκό λαό στο σύνολό του - βρίσκεται σε εξέλιξη. Μετά την καταστροφή που υπέστησαν οι Ευρωπαίοι Εβραίοι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προκάλεσαν ευρύτατο οίκτο, συμπόνια και ειλικρινή συμπάθεια σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό το ηθικό κεφάλαιο διευκόλυνε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Το Ολοκαύτωμα, ή Shoah - που σηματοδοτεί τις φρικαλεότητες και τους διωγμούς που υπέστησαν οι Εβραίοι - λειτούργησε ως θεμέλιο για την παγκόσμια συναίνεση: μετά από τέτοια δεινά, ο εβραϊκός λαός άξιζε αναμφισβήτητα το δικό του κράτος. Αυτό το ιερό καθεστώς του Ολοκαυτώματος έγινε ακρογωνιαίος λίθος της εβραϊκής ταυτότητας και του ηθικού κεφαλαίου.

Οι "φιλόσοφοι" της Σχολής της Φρανκφούρτης διακήρυξαν: εφεξής πρέπει κανείς να σκέφτεται «με βάση το Άουσβιτς». Αυτό σήμαινε ότι η φιλοσοφία, η πολιτική και η ηθική έπρεπε να λάβουν υπόψη τους την κλίμακα των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Ευρωπαίοι (κυρίως οι Γερμανοί) εναντίον των Εβραίων. Ο δυτικός πολιτισμός και η ανθρωπότητα στο σύνολό της καλούνταν πλέον να μετανοήσουν.

Το πλαίσιο αυτό στηρίχθηκε στην εικόνα των Εβραίων ως θυμάτων, αναδεικνύοντάς τους σε ιερό λαό. Οι άλλοι [οἱ μή-ἑβραῖοι ]καλούνταν να μετανοήσουν και να μην ξεχάσουν ποτέ την ενοχή τους. Οποιαδήποτε νύξη αντισημιτισμού, πόσο μάλλον προσπάθειες αναθεώρησης του ιερού καθεστώτος των Εβραίων ή της μεταφυσικής του Ολοκαυτώματος, αντιμετωπίστηκε με νομικές επιπτώσεις.

Ωστόσο, η ολοένα και πιο σκληρή πολιτική του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων και των γειτονικών μουσουλμανικών πληθυσμών σταδιακά διέβρωσε αυτή την εικόνα - τουλάχιστον στα μάτια των λαών της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι, πρέπει να σημειωθεί, δεν φέρουν καμία ευθύνη για τα εγκλήματα των Ευρωπαίων ναζί. Αντιθέτως, η απορριπτική στάση των Σιωνιστών απέναντι στον τοπικό πληθυσμό προκάλεσε άμεσες διαμαρτυρίες και, τελικά, την αντισιωνιστική Ιντιφάντα.

Η αυτοαντίληψη των Ισραηλινών και των Εβραίων της διασποράς άρχισε επίσης να αλλάζει. Εμφανίστηκε μια αυξανόμενη τάση επίδειξης δύναμης, ισχύος και φιλοδοξίας για τη δημιουργία ενός «Μεγάλου Ισραήλ». Ταυτόχρονα, εντάθηκαν τα μεσσιανικά μοτίβα: η προσδοκία της επικείμενης άφιξης του Μεσσία (Μόσιαχ), τα σχέδια για την ανοικοδόμηση του Τρίτου Ναού (που θα συνεπαγόταν την κατεδάφιση του μουσουλμανικού ιερού χώρου, του τζαμιού Αλ-Άκσα), η επέκταση των εδαφών του Ισραήλ «από θάλασσα σε θάλασσα» και η οριστική επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος (που περιλάμβανε ακόμη και εκκλήσεις για απέλαση και γενοκτονία των Παλαιστινίων). Οι ιδέες αυτές βρήκαν υποστήριξη σε προσωπικότητες όπως ο Benjamin Netanyahu και σε υπουργούς όπως ο  Itamar Ben-Gvir  και ο Bezalel Smotrich . Διατυπώθηκαν ανοιχτά σε έργα όπως το The King’s Torah του Yitzhak Shapira και στα κηρύγματα ραβίνων όπως ο Kook, Meir Kahane, και ο Dov Lior. Στρατηγικά, περιγράφηκαν ήδη από τη δεκαετία του 1980 σε ένα άρθρο του συμβούλου του Ariel Sharon, στρατηγού Oded Yinon. Το σχέδιο του Γινόν πρότεινε την ανατροπή όλων των καθιερωμένων αραβικών καθεστώτων με εθνικιστικές μπααθιστικές ιδεολογίες, βυθίζοντας τον αραβικό κόσμο στο αιματηρό χάος και εγκαθιδρύοντας το Μεγάλο Ισραήλ.

Μετά από μια δεκαετία Αραβικής Άνοιξης και ιδιαίτερα μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ τον Οκτώβριο του 2023, τα σχέδια αυτά φαίνεται να υλοποιούνται με επιταχυνόμενους ρυθμούς.

Ο Netanyahu ισοπέδωσε τη Γάζα, σκοτώνοντας ανελέητα εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους. Ακολούθησε η επίθεση στον Λίβανο και η εξόντωση της ηγεσίας της Χεζμπολάχ. Ακολούθησαν ανταλλαγές πυραυλικών χτυπημάτων με το Ιράν και ενεργές προετοιμασίες για πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων επιθέσεων στις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Στη συνέχεια, υπήρξε εισβολή στα εναπομείναντα υψίπεδα του Γκολάν και χτυπήματα στη Συρία. Έναν μήνα πριν, ο Bezalel Smotrich είχε δηλώσει ότι η Δαμασκός θα γινόταν μέρος του Ισραήλ και ο Ben-Gvir υπαινίχθηκε ανοιχτά την κατεδάφιση του τεμένους Αλ Ακσά. Με την πτώση του Bashar al-Assad, το τελευταίο μπααθικό καθεστώς κατέρρευσε, βυθίζοντας τον αραβικό κόσμο στο χάος.

Το Μεγάλο Ισραήλ και η εξόντωση των Παλαιστινίων γίνονται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας.

Ιδού το καθοριστικό σημείο: οι πολιτικές των δεξιών σιωνιστών γυρίζουν ουσιαστικά τη σελίδα του Ολοκαυτώματος. Το ηθικό κεφάλαιο της θυματοποίησης έχει εξαντληθεί πλήρως. Το Ισραήλ το χρησιμοποίησε για να τροφοδοτήσει την άνοδό του στην εξουσία - το σημερινό τρομερό και αδίστακτο ανάστημά του, που μοιάζει με το μεγαλείο της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Εβραίοι δεν λυπούνται πλέον- αντίθετα, είτε φοβούνται, είτε μισούνται, είτε δυσανασχετούν, είτε θαυμάζονται - αλλά, σε κάθε περίπτωση, αναγνωρίζονται ως μια τρομερή και αδίστακτη δύναμη.

Η εβραϊκή ταυτότητα έχει μεταμορφωθεί.

Δεν είναι πλέον σύμβολο ταπείνωσης και πόνου, οι Εβραίοι θεωρούνται πλέον υπόδειγμα κυριαρχίας και θριαμβευτικής νίκης.

Η σκέψη «με βάση το Άουσβιτς»δεν είναι πλέον απαραίτητη. Τώρα, πρέπει να σκεφτεί κανείς «με βάση τη Γάζα».

Η εβραϊκή παράδοση περιέχει προφητείες για δύο Μεσσίες: τον παθόντα («Μεσσία Μπεν Γιοσέφ») και τον θριαμβευτή («Μεσσία Μπεν Δαβίδ»). Μετά το ευρωπαϊκό Ολοκαύτωμα, δόθηκε έμφαση στον πάσχοντα Μεσσία, που θυσιάστηκε ως θύμα. Τώρα, αυτή η θεμελιώδης δομή μετατοπίζεται και ο θριαμβευτής, επιτιθέμενος και νικητής Μεσσίας βρίσκεται στο επίκεντρο.

Αυτή η μετατόπιση είναι πιο έντονη στο ίδιο το Ισραήλ. Αλλά είναι σαφές ότι δεν περιορίζεται μόνο στο Ισραήλ. Το μεσσιανικό αρχέτυπο αλλάζει στις τάξεις των Εβραίων παγκοσμίως.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Donald Trump - ένθερμος υποστηρικτής του δεξιού σιωνισμού και στενός σύμμαχος του Netanyahu - ανέρχεται στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεγάλο μέρος της κυβέρνησής του αποτελείται από χριστιανούς σιωνιστές, οι οποίοι είναι έτοιμοι να παράσχουν ακλόνητη υποστήριξη στο Ισραήλ. Για άλλη μια φορά, η πρωτεύουσα της συμπόνιας έχει μετατραπεί σε πρωτεύουσα της επιθετικότητας.

Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό - και θα γίνει ακόμα πιο σημαντικό.

Ωστόσο, πρέπει να αποφεύγονται τα βιαστικά συμπεράσματα, οι αντιδράσεις και οι κρίσεις. Το πρώτο καθήκον είναι να κατανοήσουμε αυτή την κατάσταση πραγμάτων, να συνθέσουμε τα αμέτρητα γεγονότα, συμβάντα και περιστατικά σε μια συνεκτική και μη αντιφατική αφήγηση.

(Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος)

Ἡ Πελασγική