«Πίστις καί Πατρίς»

Χριστιανισμός καί Ἑλληνισμός

 

Στὶς µεγάλες γιορτὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ σκέψι µας φτερουγίζει στὰ παληὰ τὰ χρόνια ὅταν ἀκόμη τὸ ἠθικὸ σκοτάδι ἁπλωνόταν σ᾿ ὅλη τὴ Γῇ κι᾿ ὁ ξεπεσμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπήγαινε ὀλοένα στὸ χειρότερο. Σ΄ αὐτὴ τὴν κατάστασι βρισκόταν ἡ ἀνθρωπότης, ὅταν ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς ἄρχισε νὰ στηρίζῃ τὸ λαμπρὸ καὶ παρήγορο φῶς τῆς ὡραίας του διδασκαλίας, Ἦταν τὸν καιρὀ, ποὺ ἡ ἀνθρωπότης ὀλόκληρη ἑστέναζε, κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς ἀρχαίας κοσµοκράτειρας Ρώμης. Τότε ἐφανερώθηκε ὁ Χριστὸς στὴ γῇ. Καὶ -παράξενο - ὁ ἑβραϊκὸς λαός, ποὺ ἀπὸ πολλοὺς αἰῶνας πρὶν ἐθεωρεῖτο ὡς ὁ «περιοὐσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ», δὲν ἐδέχθηκε μ’ ἐνθουσιασμὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά κατεδίωκε τὸν Θεάνθρωπον, ὡς ἐπαναστάτη, νὰ πεθάνῃ πάνω στὸ Σταυρὸ, 

 Καὶ συμφωνοῦν ὅλοι οἱ ἱστορικοί, πὼς θά ἦταν χαμένη καὶ ἄγνωστη ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἂν δὲν τὴν ἐγκολπωνόταν, μὲ λαχτάρα, ὁ Ἑλληνισμός, ποὺ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἦταν σ᾿ ὅλη τὴν Ἀνατολὴ σκορπισµένος. 

 Ἕλληνες πρῶτοι ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Πρὸς τοὺς Ἕλληνας οἱ ᾽Απόστολοι ἑκήρυξαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Στὴν ἑλληνικὴν ἔγραφαν οἱ Ἀπόστολοι τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ἀκόμη οἱ πλεῖστοι ἐπίσκοποι τῆς Χριστιανωσύνη ἦταν Ἕλληνες, ὅχι μόνο στὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ Ρώμη. Ἕλληνες ᾖσαν οἱ πλεῖστοι μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἕλληνες παρέλαβον ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους τὴν ἄσβηστη λαμπάδα τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ νὰ τὴν φέρουν σ' ὅλον τὸν κόσμο, κατηχοῦντες καὶ διδάσκοντες τὴν θεία διδασκαλία ποὺ σκορπίζει τὴ Χαρὰ καὶ τὴν Γαλήνην στὶς ψυχὲς καὶ χαρίζει τὸ βάλσαμο τῆς παρηγοριᾶς στὶς καρδιὲς τῶν πονεμένων. 

Ἡ Ἀρχαία Ρώμη καὶ ἡ κυριαρχικὴ ἐξουσία της κατεδίωξαν τὸν Χριστιανισμὸ ὡς ἐχθρόν των. Οἱ Ἕλληνες ὅμως δὲν ἐφοβήθησαν ἀπὸ τοὺς διωγμούς, ἀλλά μὲ μιὰ ὑπέροχη αὐταπάρνησι καὶ θυσία, διαδώσανε τὶς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τέσαρες αἰῶνες ἐβάσταξε ἡ πάλη αὐτὴ μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ ἡ θεία διδασκαλία ἐβγῆκε, ὅπως ἦταν πνεῦμα, νικήτρια. Ἡ Ἀλήθεια ἔλαμψε,. Τὰ σκοτάδια τῆς ἀμἀθειας, τῆς συκοφαντίας ἑσκορπίσθηκαν καὶ φωτεινὸς ὀρθώθηκεν ὁ φάρος τῆς Δικαιοσύνης, τῆς Ἀλληλεγγύης, τῆς Ἐπιεικείας καὶ τῆς Πραότητος. 

 Καὶ τότε πολλοὶ σοφοὶ καταλάβανε πὼς καὶ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι εἶχαν τὶς βάσεις τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας στὰ ἔργα των, στὸ κήρυγμά των, γιατὶ καὶ ἐκεῖνοι ἐδίδασκον τὶς ἴδιες ἀνθρωπιστικὲς ἀρχὲς καὶ ἰδέςς.

 Στὸν Ἑλληνισμόν λοιπὸν χρωστάει ἡ ἀνθρωπότης, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν τὰ ἐπίσημα ἱστορικὰ κείμενα, τὸ ὅτι ἐγνώρισε τὸν Χριστιανισμό. Μὲ τὸ αἷμα χιλιάδων µαρτύρων ὁ Ἑλληνισμὸς κατόρθωσε νὰ διαδώσῃ τὴ θεία διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, σ᾿ ὅλην τὴν οἰκουμένην. Χωρὶς τὸν Ἑλληνισμὸ, τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ θὰ ἔμενεν ἄγνωστο. 

Γιὰ τὸν Ελληνισμό ὁ Χριστιανισμὸς ὑπῆρξε τὸ βάπτισμα τῆς Ἀγεννήσεως, Μὲ τὸ Χριστιανισμὸ τὸ Βυζαντινὸ κράτος ἐχωρίσθηκε ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς ἁρχαίας Ρώμης. Καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Βυζαντινὸ Κράτος ἐκήρυξε τὸν Χριστιανισμὸν ὡς ἐπίσημη θρησκείαν του καὶ τὸν σταυρὸ γιὰ σύμβολο τῆς Χριστιανωσύνης. Τόσον δὲ στενὰ συνδέθηκαν ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς, ὥστε γιά μᾶς τοὺς Ἕλληνας θρησκεία καὶ Πατρίδα εἶναι πάντα ἀχώριστα, «Πίστις καὶ Πατρὶς» ἕλεγον οἱ Ἕλληνες ἀγωνισταί, Καὶ ἐννοοῦσαν τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό. Ὁ Σταυρός, πού ἐφάνηκε στὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον, στὸν οὐρανό, μὲ τὰ λόγια «Ἐν τούτῳ Νίκα»  ὑπῆρξεν ὁ δεσμὸς ποὺ ἕνωσε γιὰ πάντα τὸν Ἑλληνισμὸ μὲ τὸν Χριστιανισμό. Τὰ θεία λόγια τοῦ Χριστοῦ,ποὺ ἔκαναν μυριάδες µυριάδων στήθη νά ἀγαλιάσουν, εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς, γιατὶ διδάσκουν τὴν ἀρετή, τὴν ἠθικὴν καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἠθικά προτερήματα, ποὺ συντελοῦν στὴν ἑδραίωσι τοῦ πολιτικοῦ καὶ τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος. 

 Ἀπό τό περιοδικό τῆς ΕΟΝ " Ἡ Νεολαία ", 23 Δεκεμβρίου 1939.Τό θέμα "Χριστιανισμός καί Ἑλληνισμός "  τοῦ Λ. Παπαδῆμα. Σέ ψηφιακή μορφή ἐδῶ) 

                                                                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ 

Ἡ Πελασγική