Τό «Τεῖχος τῶν Δακρύων» καί ἡ ἑβραϊκή κοροϊδία !

Γράφει ὁ Laurent Guyénot

Το 70 μ.Χ., ο ναός του Ηρώδη ισοπεδώθηκε από τους Ρωμαίους, εκπληρώνοντας την πρόβλεψη του Ιησού για αυτό το «άντρο των ληστών» (Μάρκος 11:17): «Δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα που να μην κρημνισθή » ( Μάρκος 13:2)...

Την απόλυτη καταστροφή του ναού επιβεβαιώνει ένας άλλος αυτόπτης μάρτυρας, ο Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος. Τα λόγια που αποδίδει στον Ελεάζαρ, τον Εβραίο διοικητή στη Masada, γύρω στο 73 μ.Χ., καθιστούν σαφές ότι τίποτα δεν είχε απομείνει από την πόλη εκτός από το ρωμαϊκό οχυρό:

Πού είναι αυτή η πόλη που πιστεύεται ότι κατοικεί ο ίδιος ο Θεός; Τώρα είναι κατεδαφισμένος μέχρι τα θεμέλια, και δεν του έχει απομείνει τίποτα παρά μόνο εκείνο το μνημείο του που διατηρείται, εννοώ το στρατόπεδο εκείνων [των Ρωμαίων] που το κατέστρεψαν. ( Εβραϊκός Πόλεμος, VII, 8, 379)

Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, κάθε πέτρα του Ναού αναποδογυρίστηκε γιατί περιείχε τεράστιες ποσότητες χρυσού, που έλιωναν κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς και κατέβηκαν στις ρωγμές των λίθινων θεμελίων. Η Δέκατη Λεγεώνα έβαλε τους Εβραίους αιχμαλώτους να σκάψουν κάθε πέτρα για να ανακτήσουν τον χρυσό ( Εβραϊκός Πόλεμος, VI, 6, 1). Όλος ο χρυσός που ανακτήθηκε από το Ναό και από διάφορες κρυψώνες (64 σύμφωνα με τον Χάλκινο Κύλινδρο ), ήταν καθοριστικός για την άνοδο του Βεσπασιανού και του Τίτου στον αυτοκρατορικό θρόνο.

Περίπου το 180 μ.Χ., ο Έλληνας γεωγράφος Παυσανίας έγραψε για «την πόλη της Ιερουσαλήμ, μια πόλη που ο Ρωμαίος βασιλιάς κατέστρεψε μέχρι τα θεμέλιά της» ( Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 16). Σύμφωνα με τον Επιφάνιο, ο οποίος έζησε στην Παλαιστίνη τον τέταρτο αιώνα, όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός επισκέφτηκε την πόλη το 130 μ.Χ., «την βρήκε ολοσχερώς κατεστραμμένη και τον Ιερό Ναό του Θεού ερείπιο, όπου δεν υπήρχε τίποτα στο σημείο της πόλης παρά μόνο μερικές κατοικίες και ένα εκκλησάκι» ( Περί Βαρών και Μέτρων, IV). Ο Αδριανός έχτισε μια νέα πόλη στα ερείπια της παλιάς, την οποία ονόμασε Aelia Capitolina (οι Άραβες θα την αποκαλούσαν Iliya ), αλλά χρησιμοποίησε τον χώρο του ναού ως χωματερή της πόλης. Ο Ευσέβιος, ο οποίος έζησε επίσης στην Παλαιστίνη τον τέταρτο αιώνα, έγραψε:

Ο λόφος που ονομάζεται Σιών και Ιερουσαλήμ, τα κτίρια εκεί, δηλαδή ο Ναός, τα Άγια των Αγίων, το Θυσιαστήριο και ό,τι άλλο υπήρχε εκεί αφιερωμένο στη δόξα του Θεού, έχουν αφαιρεθεί ή καταρρεύσει εντελώς, σε εκπλήρωση του Λόγου. ( Απόδειξη του Ευαγγελίου, VIII, 3, 405-406)

Εδώ έχουμε δύο μεγάλα προβλήματα. Πρώτον, οι ρωμαϊκές και χριστιανικές λογοτεχνικές πηγές συμφωνούν με τον Ιησού ότι από τον Ναό δεν θα στεκόταν πέτρα στην πέτρα . Πώς μπορούμε να το συμβιβάσουμε αυτό με το γεγονός ότι τα τείχη του υποτιθέμενου Όρους του Ναού έχουν ακόμα περισσότερες από 10.000 πέτρες που στέκονται η μία πάνω στην άλλη; Δεύτερον, ο Ιώσηπος, ένας αυτόπτης μάρτυρας, λέει ότι το μόνο σημαντικό κτήριο που άφησαν σώο οι Ρωμαίοι ( το 66-70)  ήταν το δικό τους αυτοκρατορικό αρχηγείο, το ρωμαϊκό οχυρό που ονομάζεται Fort Antonia, που έχτισε ο Ηρώδης ο Μέγας και πήρε το όνομά του από τον προστάτη του Μάρκο Αντώνιο. Πού είναι αυτό το φρούριο; Οι αρχαιολόγοι έσκαβαν μάταια γι αυτό και δεν μπορούν καν να συμφωνήσουν πού βρισκόταν. Να τι λέει ο Ισραηλινός αρχαιολόγος Shlomit Weksler-Bdolah:

Παραδόξως, παρά τη μακρά διάρκεια στρατιωτικής παρουσίας στην Ιερουσαλήμ, … κανένα αρχαιολογικό κατάλοιπο δεν έχει αποδοθεί με βεβαιότητα στο στρατόπεδο και η τοποθεσία του δεν έχει ακόμη εντοπιστεί. … Δεν μπορεί κανείς να υποτιμήσει τη δυσκολία που προκαλεί η απουσία αδιάψευστων στοιχείων για το στρατόπεδο του ρωμαϊκού στρατού στην Ιερουσαλήμ. … Σε αυτό το στάδιο, δεν υπάρχει αποδεκτή λύση στο πρόβλημα της «έλλειψης ερειπίων».[1]

Το Fort Antonia στέγαζε μια λεγεώνα, που θα αριθμούσε τουλάχιστον 5000 άνδρες και περίπου 5000 προσωπικό υποστήριξης. Ο Ιώσηπος μας λέει ότι ήταν σαν μια πόλη σε μέγεθος, που κυριαρχούσε στην εβραϊκή πόλη. Ήταν τόσο μεγάλο που τα στρατεύματα μπορούσαν να εκτελέσουν στρατιωτικούς ελιγμούς εντός του περιβόλου, σε ασκήσεις εικονικής εκπαίδευσης πολέμου. Γνωρίζουμε ότι το Fort Antonia δεν καταστράφηκε το 70 επειδή συνέχισε να στεγάζει τη Ρωμαϊκή Λεγεώνα X Fretensis μέχρι το 289 μ.Χ., όταν η Λεγεώνα μεταφέρθηκε στο Ailat στην Ερυθρά Θάλασσα.[2]

Έτσι, ενώ οι πηγές μας λένε ότι ο ναός κατεδαφίστηκε μέχρι πέτρας και το ρωμαϊκό φρούριο παρέμεινε σε χρήση για 200 χρόνια, εντούτοις μας ζητείται να πιστέψουμε ότι συνέβη το αντίθετο: το τεράστιο οχυρωμένο ρωμαϊκό φρούριο εξαφανίστηκε εντελώς, ενώ το συγκρότημα του Ναού είναι ακόμα απόλυτα αναγνωρίσιμο, με τους τέσσερις τοίχους του σχεδόν ανέπαφους.

Μια δημοφιλής εικόνα του Όρους του Ναού στην εποχή του Ιησού, όπως την παρουσιάζουν, με μια μικροσκοπική απόδοση του Fort Antonia -στόν κόκκινο κύκλο- (φωτό)

Με κάποιο επιπλέον θαύμα, αυτό το υποτιθέμενο συγκρότημα του Ναού, το Haram esh-Sharif στο οποίο βρίσκεται τώρα ο Θόλος του Βράχου και το Τζαμί Al-Aqsa, ταιριάζει στο πρότυπο σχέδιο και μέγεθος των ρωμαϊκών οχυρών που είναι διάσπαρτα σε όλη την αυτοκρατορία και χτίστηκαν μετά σχέδιο του πραιτωριανού στρατοπέδου στο βορειοανατολικό τμήμα της Ρώμης.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να κατανοήσετε αυτή την παράλογη κατάσταση: το ρωμαϊκό φρούριο έχει παρερμηνευτεί με το Όρος του Ναού. Όπως το έθεσε ο καθηγητής George W. Buchanan σε ένα άρθρο του 2011 για την Washington Report for Middle East Affairs : «Αν και δεν έχει δημοσιευτεί ευρέως, είναι σίγουρα γνωστό για περισσότερα από 40 χρόνια ότι το 45 στρέμματα, καλά οχυρωμένο μέρος που λανθασμένα ονομάστηκε «Όρος του Ναού» ήταν στην πραγματικότητα το ρωμαϊκό φρούριο —Fort Antonia— που έχτισε ο Ηρώδης».[3]

Η πλήρης επίδειξη έγινε από τον Ernest L. Martin στις 490 σελίδες του βιβλίου του The Temples That Jerusalem Forgot , που δημοσιεύτηκε το 1999. Ο Martin βασίστηκε στο έργο του Benjamin Mazar, «του κοσμήτορα των βιβλικών αρχαιολόγων» και του γιου του Ory Mazar , ο οποίος πίστευε ότι οι ναοί του Σολομώντα και του Ζοροβάβελ βρίσκονταν στο κάτω άκρο της νοτιοανατολικής κορυφογραμμής, όπου το αρχικό «όρος Σιών» που οχυρώθηκε από τον βασιλιά Δαβίδ εντοπίστηκε, όπως είναι πλέον ομόφωνα αποδεκτό. Σύμφωνα με τον Ernest Martin, «σύγχρονοι μελετητές και θρησκευτικοί ηγέτες πριν από εκατό και πλέον χρόνια επέστρεψαν σωστά το «Όρος Σιών» στην αρχική του θέση στη νοτιοανατολική κορυφογραμμή, αλλά δεν κατάφεραν να επιστρέψουν μαζί του το «Όρος του Ναού» όπως θα απαιτούσε η κοινή βιβλική λογική. .»[4]

Ήταν η ανακάλυψη στη δεκαετία του 1880 της σήραγγας Εζεκία, από την πηγή Γκιχόν έως την λίμνη του Σιλωάμ κάτω από τη νοτιοανατολική κορυφογραμμή, που έπεισε τους μελετητές ότι η αρχική Σιών του βασιλιά Δαβίδ βρισκόταν εκεί. «Μέσα στη βιβλική περίοδο», γράφει ο Μάρτιν, «τα ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι ο αρχικός ναός βρισκόταν πάνω από την πηγή Γκιχόν, και οι σύγχρονες γεωλογικές έρευνες αποκαλύπτουν ότι η μόνη πηγή σε απόσταση πέντε μιλίων από την Ιερουσαλήμ ήταν η Gihon».[5] Η πηγή Γκιχόν ήταν τελετουργικά απαραίτητη μέσα στον περίβολο του Ναού, καθώς οι ιερείς χρειάζονταν φρέσκο νερό για να καθαρίζονται καθημερινά από το αίμα της θυσίας. Το εδάφιο Ιεζεκιήλ 47:1 περιγράφει «το νερό που ρέει από κάτω από το κατώφλι του ναού προς τα ανατολικά».

Έχουμε επίσης την αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα ενός Αιγύπτιου ονόματι Αριστέα που γύρω στο 285 π.Χ. είδε ότι ο Ναός βρισκόταν πάνω από μια ανεξάντλητη πηγή που αναβλύζει στο εσωτερικό τμήμα του Ναού. 400 χρόνια αργότερα, ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος έδωσε άλλη μια αναφορά ότι ο Ναός της Ιερουσαλήμ είχε μέσα στον περίβολό του μια φυσική πηγή νερού που έβγαινε από το εσωτερικό του ( Ιστορία, V, 12). Η πηγή Γκιχόν βρίσκεται κάτω από τη νοτιοανατολική κορυφογραμμή της Ιερουσαλήμ, 1000 πόδια μακριά από το Haram esh-Sharif που πάντα χρειαζόταν βρύσες για την παροχή νερού. Ακολουθεί μια απεικόνιση από το άρθρο του George Buchanan στο διαδίκτυο και παρακάτω, μια δοκιμαστική ανασύσταση από το βιβλίο του Ernest Martin (με έναν Ναό πολύ μεγάλο και πολύ ψηλό, υποστηρίζουν μερικοί τώρα).

Δεύτερον μετά τον ναό που βρίσκεται πάνω από την πηγή Gihon, ένα άλλο επιχείρημα στη θεωρία του Martin αφορά τον «Βράχο» που βρίσκεται τώρα κάτω από τον Θόλο του Βράχου. Υπάρχει μια αρχαία και επίμονη παράδοση ότι αυτό ήταν «το πεζοδρόμιο του βράχου» ( Λιθόστρωτος στα ελληνικά, Γκαμπάτα στα εβραϊκά) μέσα στο Πραιτώριο, στο οποίο ο Ιησούς στεκόταν μπροστά στον Πιλάτο, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη (19:13). «Οι Χριστιανοί από τον πέμπτο αιώνα και μετά πίστευαν ότι τα ίχνη του Ιησού ήταν ορατά στον «Βράχο» όπου στεκόταν μπροστά στον Πιλάτο. Αυτή η πεποίθηση είναι ένας βασικός παράγοντας για τη σωστή αναγνώριση της τοποθεσίας."[6] Εκεί οι Χριστιανοί έχτισαν την Εκκλησία της Αγίας Σοφίας, την οποία ο Σωφρόνιος, ο Αρχιεπίσκοπος της Ιερουσαλήμ την εποχή του χαλίφη Ομάρ, ονόμασε «Οίκος της Πέτρας» (καταστράφηκε το 614 όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ με τη βοήθεια των Εβραίων).

Τα ισλαμικά χρονικά λένε ότι όταν ο Ομάρ κατέκτησε την Ιερουσαλήμ το 638, ήθελε να μάθει πού βρισκόταν ο Ναός, αλλά έδωσε λίγη προσοχή στο Haram esh-Sharif και στον βράχο του. Μόνο υπό τον Abd al-Malik, ο οποίος έχτισε τον Θόλο του Βράχου το 691, ο Βράχος άρχισε να αποκτά ιδιαίτερη σημασία για το Ισλάμ. Έγινε το μέρος όπου ο Αβραάμ επρόκειτο να θυσιάσει τον γιο του, και αργότερα ο Βράχος από τον οποίο ο Μωάμεθ ανέβηκε στον ουρανό.

Αλλά ήταν μόλις 400 χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών, που ο «Βράχος» «μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά στην τοποθεσία τα Άγια των Αγίων των Εβραϊκών Ναών». Αυτό διευκόλυνε το γεγονός ότι, όταν οι σταυροφόροι ανέλαβαν τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ το 1099, απαγορεύτηκε στους Εβραίους η είσοδος στην πόλη για περισσότερα από 50 χρόνια. «Αυτή η «εγκατάλειψη της Ιερουσαλήμ» ήταν ένα σημείο καμπής στην ιστορία του Ιουδαϊσμού. Όταν οι Εβραίοι επέστρεψαν τελικά μετά από 50 χρόνια, υιοθέτησαν μια διαφορετική προσέγγιση για τη σημασία της Πόλης της Ιερουσαλήμ».[7]

Η θεωρία του Ernest Martin έχει υιοθετηθεί από τον αυτοδίδακτο βιβλικό αρχαιολόγο Robert Cornuke, η έρευνα του οποίου παρουσιάζεται στην ταινία «The Temple» . Αυτό το άρθρο στο popular-archaeology.com από τη Marilyn Sams είναι επίσης μια εξαιρετική εισαγωγή, με χρήσιμες εικόνες. Η Sams δημοσίευσε επίσης ένα βιβλίο το 2014, The Jerusalem Temple Mount Myth, αφιερωμένο στον Martin.

Αφού διάβασα προσεκτικά το βιβλίο του Martin και ελέγχοντας τις προσπάθειες να τον διαψεύσουν, είμαι πεπεισμένος ότι έχει δίκιο. Ωστόσο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η θεωρία του δυσφημίζεται ως θεωρία συνωμοσίας από εβραϊκά και ισραηλινά ιδρύματα. Η βιβλική αρχαιολογία είναι άκρως πολιτική. Όπως σημειώνει η Marilyn Sams, επικαλούμενη το βιβλίο της Nadia Abu El Haj Facts on the Ground: Archaeological Practice and Territorial Self-Fashioning in Israeli Society (2001), «ο μύθος του ναού χρησιμοποιείται από τους αρχαιολόγους ως μέρος της αφήγησης τους για τη δημιουργία του έθνους. την εβραϊκή ταυτότητα, ένα μνημείο για το μακρύ παρελθόν τους με τεράστια επιρροή».[8]

Ωστόσο, για να επαναλάβω τα λόγια του Ernest Martin, είναι αρκετά βέβαιο ότι οι σημερινές θρησκευτικές αρχές εξυψώνουν με ύψιστη εκτίμηση και σέβονται έναν περίβολο ως τον χώρο του Ναού που ήταν επί των ημερών του Ιησού το κύριο αρχιτεκτονικό σύμβολο της διεκδίκησης της Ρώμης ως αυτοκρατορική παγκόσμια εξουσία. … Ακόμη και οι προσκυνητές στο «Τείχος των Δακρύων» κατευθύνουν τις σημερινές τους αφιερώσεις και λατρείες σε ένα ρωμαϊκό οικοδόμημα που οι πρόγονοί τους την εποχή του Ηρώδη περιφρονούσαν απόλυτα.[9]

Τι μεγάλη ειρωνεία, για έναν λαό που τόσο συνηθίζει να κοροϊδεύει τον κόσμο και είναι τόσο σίγουρος για τη δύναμη των δικών του συμβόλων! Εάν, εν αγνοία τους, οι προσευχές τους πηγαίνουν πραγματικά στους θεούς της Ρώμης, θα ρίξουν την επιστροφή της Δέκατης Λεγεώνας στο κεφάλι τους;

Ἀπό : unz.com

Διαβάζοντας τό θέμα νοιώσατε πόσο κορόϊδα τῶν ἑβραίων εἴμαστε ; Πόσο χειραγωγούμενοι καί πόσο εὔκολα ἀφομοιώνουμε ὅ,τι θέλουν νά μᾶς δώσουν ὡς "ἀλήθεια " ; Γιά πόσα χρόνια σχεδόν στό σύνολό της ἡ Ἀνθρωπότης πιστεύει ὅτι ἐκεῖνα τά τείχη εἶναι μέρος τοῦ περιβόλου τῆς Ἱερουσαλήμ ὅπου ἐκεῖ εὐρίσκετο ὁ περίφημος Ναός τοῦ Ἡρώδη ( ὁ 2ος ναός στήν θέσιν τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντος ) καί παρατηρούσαμε τόσον κόσμο νά ἐπισκέπτεται τόν χώρο. Τούς ἡγέτες ἀπό ὅλες, μά ὅλες τίς χῶρες ὅταν πήγαιναν ἐπίσκεψη στό Ἰσραήλ ἐκτός ἀπό τό μουσεῖο ὁλοκαυτώματος ( Yad Vashem),  θά πρέπῃ ἀπαραιτήτως νά πηγαίνουν καί στό τεῖχος τῶν δακρύων. Νά ἀκουμποῦν τό χέρι στίς πέτρες καί νά κάνουν τήν προσευχή ( ἀνεξαρτήτως τῆς Πίστεως πού ἔχουν ) καί μέ τό καθίκι στό κεφάλι, σέ ἕνα ΨΕΜΜΑ ! 

Στήν οὐσία, ἐκεῖ πού γίνονται οἱ δεήσεις, στόν περίβολο τοῦ ῥωμαϊκοῦ φρουρίου-στρατοπέδου, θά ἔλεγε κανείς πώς τυχαίως δέν γίνεται. Πώς τό ψέμμα τῶν ἑβραίων ἐπίσης δέν εἶναι τυχαῖον. Πῶς ἀλλιῶς νά τό πῶ ; Ἴσως ἄν ἔλεγα Ἀτλαντίδα- Τροία - Ῥώμη, νά σήμαινε κάτι ; Ἴσως...

Ἡ Πελασγική