Ἑλληνικοτάτη γραφή.
Τί γράφει;
ΜΟΨΟΣ ΕΣΜΙ.
Ποῦ βρίσκεται;
Σὲ ἕνα κύπελλo ποὺ κατεῖχε ὁ ἴδιος ὁ Μόψος καὶ βρέθηκε ἐκεῖ ποὺ ἤταν θαμμένος, στὴν Λιβύη (δεκαετία ’60).
Ποιός τὸ ἔχει;
Κάποιος «φύλαρχος» τῆς περιοχῆς.
Τὰ ὀστᾶ τοῦ Μόψου ποῦ εἶναι;
Ἀπὸ κάποιον Τοῦρκο μεταφέρθηκαν στὴν Μικρὰ Ἀσία (Ἰωνιά) γιατὶ εἶχε εἰπεῖ πὼς ἀνήκουν σὲ ἔνδοξο πρόγονό του…….(!!!!!!!)
Αὐτὴ ἡ ἐπιγραφὴ μὲ ἔκανε να γράψω τὸ ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΛΑΣ…
Γιῶργος Δουζένης
Εἶμαι ἡ Ἑλλάς!
Τὰ παλληκάρια σφάζονται στὰ πόδια μου ἀβέρτα,
μπαταρισμένο τὸ σκαρὶ καὶ στέκω στὴν κουβέρτα.
Εἶμαι ἡ Ἑλλὰς καὶ στωϊκά, ἔμαθα νὰ προσμένῳ,
τὸν καπετάνιο τὸν καλό, τὸν χιλιομυρωμένο.
Ἀπὸ γενιὰ Ἀργοναυτῶν καὶ τῆς Ἀργοῦς τὴν χάρη,
τραγουδισμένη μουσικὴ μὲ τὸν Ὀρφέα λυράρη.
Δὲν ἀποκρίθηκε κανεὶς σὰν τέθηκε τὸ θέμα,
στὴν ἔρημο τὴν Λιβυκὴ ὁ Μόψος εἶχε τέρμα.
Ὁ ὄφις τὸν ἐπότισε μὲ τὸ κακὸ φαρμάκι,
μὲ ἄμμο τὸ ἐσκέπασαν τὸ νιὸ παλληκαράκι.
Εἶμαι ἡ Ἑλλὰς καὶ στα κουπιὰ δὲν εἶναι Ἀργοναῦτες,
μὰ τῆς Βουλῆς κάποια παιδιά…, προσκυνημένοι ῥάφτες,
ποὺ ῥάβουν καὶ ξηλώνουν στὰ μέτρα τοῦ ἐχθροῦ μου
κι ἀναπολῶ τοὺς ἥρωες τοῦ ἐνδόξου καιροῦ μου.
Τοῦ Πελασγοῦ ἡ ἰαχή, τοῦ Παρρασίου Ἀγκαίου,
ποῦ ΄ταν ναυτίλος στὴν Ἀργῶ καὶ μαχητὴς τοῦ ὡραίου,
ἐχάθη καὶ βουβάθηκε στὰ παγερὰ οὐράνια,
βουβὰ ‘πομείναν σήμερα στοὺς λόγγους τὰ πλατάνια.
Καὶ οἱ χαρμόσυνες φωνὲς τοῦ Πάνα, τῶν νυμφών,
μὲ κόκκαλά μου μοιάζουνε, ποὺ τρίζουν, τῶν νεκρῶν.
Εἶμαι ἡ Ἑλλὰς καὶ εἴπαν, ποτέ πως δὲν πεθαίνω,
μὰ εὐχή-κατάρα μ’ ἄφησαν, μὲ πάθη ν’ ἀνασαίνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου