Οἱ Κοιμώμενοι Βασιλεῖς καί ὁ Χριστός τοῦ Πολέμου

«Η Ευρώπη ή θα επιστρέψει στην πίστη ή θα χαθεί. Η πίστη είναι η Ευρώπη και η Ευρώπη είναι η πίστη». - Hilaire Belloc, Αγγλο-Γάλλος ιστορικός, ποιητής και συγγραφέας (1870 – 1953)

Iron Legion / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο σύγχρονος δυτικός χριστιανός, με την οικουμενιστική του στάση νιώθει έκπληξη για το ότι  βρίσκεται υπό συνεχή επίθεση από τις δυνάμεις της βαρβαρότητας και του εκφυλισμού. Φωνάζει και κλαίει, αλλά δεν κάνει απολύτως τίποτα, προκαλώντας με την στάση του και άλλες επιθέσεις. Όπως και το φαινόμενο των cuckservatives στις ΗΠΑ, εγκαταλείπει τις αρχές του και βρίσκει τον εαυτό του να μην του έχει μείνει ίχνος θρησκευτικότητας. Άνοιξε τις πόρτες της εκκλησίας του σε όλους, και αναρωτιέται γιατί τα στασίδια τώρα είναι άδεια. Ποιος θέλει να γίνει μέλος μιας λέσχης που μπορεί να εισχωρήσει ο οποιοσδήποτε; Ποιος άνθρωπος θέλει να ενταχθεί σε μια κουρελιασμένη εκκλησία που έχει πέσει θύμα εκφοβισμού θηλυπρεπών ομοφυλόφιλων χωρίς να μπορεί να αντιδράσει;

Η σύγχρονη Χριστιανοσύνη έχει μεταλλαχθεί σε μια κουλτούρα αδυναμίας και  θυματοποίησης. Διδάσκει για δικαιώματα, αλλά όχι για υποχρεώσεις. Διδάσκει την παραίτηση από το καθήκον. Πάνω απ’ όλα, διδάσκει τον Ευρωπαίο να παραδοθεί, και ο Ευρωπαίος αηδιασμένος από όλα αυτά  έχει εγκαταλείψει την εκκλησία.

 

Δικαιολογημένα εκφράζουν τις ανησυχίες τους κάποιοι παγανιστές; Ότι δηλ. η σύγχρονη ερμηνεία του Χριστιανισμού δεν είναι συμβατή με τις αρχαίες αξίες του Ευρωπαίου ανθρώπου. Ότι έχει αποδυναμώσει το μήνυμά του στην προσπάθειά του να απευθύνει έκκληση προς όλους. Στην προσπάθειά του να είναι μια κοινότητα «χωρίς αποκλεισμούς» έχει γίνει απωθητικός στον Ευρωπαίο άνθρωπο που εξακολουθεί να ονειρεύεται βασιλιάδες και ήρωες. Και τώρα, χρειαζόμαστε αυτούς τους βασιλιάδες και ήρωες, περισσότερο από ποτέ.

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος θέλει και χρειάζεται απεγνωσμένα, μια μαχητική εκκλησία που μιλάει την αλήθεια, αλλά η οποία είναι συνεπής με τις αξίες μας και τον αγώνα μας στον κόσμο σήμερα. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι. Η Ευρώπη πάντα ήταν σε πόλεμο, έναν πόλεμο βιολογικού  πεπρωμένου και όταν η Ευρώπη ήταν Χριστιανική κέρδιζε. Δεν είναι τυχαίο ότι η εγκατάλειψη της πίστης από την Ευρώπη συμβαδίζει με την εισβολή των ξένων και την ηθική παρακμή.

Η σύγχρονη εκκλησία δεν είναι η εκκλησία των προγόνων μας. Δεν είναι η εκκλησία των ηρωικών μαχητών. Δεν είναι η εκκλησία του Μπέογουλφ, ο οποίος όρμησε απερίσκεπτα στη μάχη και ευχαρίστησε το Θεό αργότερα. Δεν είναι η εκκλησία του Αλφρέδου του Μέγα, ο οποίος οδήγησε τους Δανούς από την Αγγλία. Δεν είναι η εκκλησία των ευρωπαίων ιπποτών που, βυθισμένοι στο αίμα και περιβαλλόμενοι από αμέτρητους εχθρούς, βάδισαν πολεμώντας με το σώμα τους τον δρόμο προς τον Ουρανό.

Αρκεί κανείς να διαβάσει το αρχαίο αγγλοσαξονικό ποίημα του Ονείρου του Τιμίου Σταυρού (The Dream of the Rood) για να δει τον τρόπο με τον οποίον ο Χριστός ήταν σεβαστός ως ο Θεός του πολέμου από τους προγόνους μας. Ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται ως ήρωας και πολεμιστής. Η μοίρα του ήταν αναπόφευκτα συνυφασμένη με το Σταυρό και η Σταύρωση συμβόλιζε μια μάχη στην οποία εντάχθηκε οικειοθελώς. Αντιμετώπισε με θάρρος τη μοίρα του, γνωρίζοντας ότι αν και θα καταδικαζόταν, το θάρρος του θα έσωζε τους οπαδούς του. Οι πρόγονοί μας δεν ήξεραν για ένα Αρνί, ήξεραν για έναν Χριστό του πολέμου.

Αυτός είναι ο Χριστός που λάτρευε ο Ευρωπαίος πολεμιστής. Αυτός είναι στο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου στις παραμονές της μάχης, όπου είδε τον Σταυρό στον ουρανό και του δόθηκε εντολή να κατακτήσει με αυτό το σύμβολο. Να κατακτήσει. Όχι να «αγαπήσει χωρίς αποκλεισμούς», να αποδεχθεί κάθε παρεκτροπή ή να υιοθετήσει μωρά από την Αφρική, αλλά να κατακτήσει, αδυσώπητα και για πάντα.

 

Αυτή είναι η λατρεία του Χριστού του Πολέμου και του Κοιμωμένου Βασιλιά. Ο Χριστός του πολέμου υπήρξε ένα αρχέτυπο, για να λατρεύεται, να θαυμάζεται και να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Το να πιστεύεις στον Χριστό του Πολέμου και να παίρνεις το δρόμο του πολεμιστή ήταν αυτό που σε έφερνε πιο κοντά στο Θεό και την αλήθεια. Ο Χριστός του πολέμου αγαπά τους πολεμιστές και όσους αναζητούν τη μάχη, τον κίνδυνο και τις αντιξοότητες. Εκείνος αγαπάει όσους έχουν το πνεύμα Του,  το πνεύμα της θυσίας και της αφοσίωσης και του θάρρους.

Ο μύθος του Χριστού του Πολέμου και του Κοιμώμενου Βασιλιά έχει απήχηση στον ευρωπαίο άνθρωπο ακριβώς επειδή η παράδοσή μας είναι γεμάτη με την ιστορία του εξόριστου ήρωα που επιστρέφει ως κατακτητής. Αν υπήρξε ποτέ μια ενωτική ευρωπαϊκή ιστορία είναι αυτή του προδομένου, εκδικητικού ήρωα και του κοιμώμενου βασιλιά.

 

Ο πιο γνωστός, ο Βασιλιάς Αρθούρος, κοιμάται κάτω από ένα βουνό με τους ιππότες του, περιμένοντας την πιο σκοτεινή ώρα για την χώρα του. Ο Fionn mac Cumhaill (κατά την ιρλανδέζικη μυθολογία) και οι πολεμιστές του, κοιμούνται κάτω από ένα βουνό περιμένοντας το σήμα για να επιστρέψουν. Ο Holger Danske (κατά την δανέζικη μυθολογία) κοιμάται και περιμένει κάτω από το Κάστρο Kronberg. Ο Καρλομάγνος και ο Φρειδερίκος Α΄ Μπαρμπαρόσσα, (αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) περιμένουν κάτω από ένα βουνό να επιστρέψουν ως αυτοκράτορες. Ο Βλαντ Ντρακούλ ο Ανασκολοπιστής (πρίγκιπας της Βλαχίας) που τρομοκρατούσε τους Οθωμανούς μουσουλμάνους, αναπαύεται στον τάφο του και περιμένει να επιστρέψει και να αναλάβει τα καθήκοντά του. Ο άγιος Βέντσεσλας (μονάρχης της Πράγας) κοιμάται κάτω από το βουνό Blanic με ένα μαγικό σπαθί. Δώδεκα ιππότες και δώδεκα άλογα περιμένουν στη Σουηδία, ρωτώντας «Μήπως ήρθε η ώρα;» Κάθε ευρωπαϊκό έθνος και περιοχή διαθέτει ένα μύθο για ένα κοιμώμενο βασιλιά. (Θυμηθείτε τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ο οποίος μέλλει να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να αναβιώσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία). Ο Χριστός του Πολέμου είναι η ενοποίηση όλων αυτών των μύθων. 

 

Αυτό το μοτίβο του κοιμώμενου ήρωα είναι τόσο σύμφυτο με την ψυχή της Ευρώπης που αυτό όπως και άλλες πτυχές της ιστορίας του Χριστού εξακολουθούν να εμφανίζονται ακόμη και στην σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, ο Φρόντο έχει το σταυρό του να κουβαλήσει στο Ένα Δαχτυλίδι. Ο Gandalf πεθαίνει πολεμώντας ένα μεγάλο κακό και στη συνέχεια ανασταίνεται και ο Άραγκορν ο βασιλιάς πολεμιστής επιστρέφει για να διεκδικήσει τον θρόνο του. Ο Τόλκιν, που ήταν καθολικός καθηγητής της αγγλοσαξονικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δεν σχεδίασε αυτή την υπόθεση τυχαία. 

 

 

Ο Tolkien δημιούργησε έναν ολόκληρο φανταστικό νέο κόσμο στη Μέση Γη, σχολαστικά καταρτίζοντας χάρτες και φτιάχνοντας φυλές και πλάσματα και γλώσσες που μιλιόντουσαν και κάθε είδους περιπλοκές για να φέρει αυτόν τον κόσμο στην ζωή, αλλά δεν εφηύρε κάποια θρησκεία. Παρέλειψε σκόπιμα οποιαδήποτε αναφορά στη θρησκεία στην ιστορία του, επειδή η ίδια η ιστορία είναι σαφώς θρησκευτική. Η ιστορία, ο μύθος και η θρησκεία είναι ένα.

Ο Τόλκιν και ο στενός φίλος του C.S. Lewis μοιράζονταν την ίδια αγάπη για την μυθολογία, αλλά ο ο Lewis θεωρούσε τους μύθους «ψέματα ... που ανέπνεαν μέσα από ασήμι». Ο Τόλκιν διαφωνούσε πλήρως. Για αυτόν, ο μύθος ήταν στην πραγματικότητα η αλήθεια. Ο Τόλκιν ήξερε ότι ο μύθος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσει σύνθετες ιδέες για την πραγματική φύση του σύμπαντος.

 

Οι ιστορίες των παλιών θεών ήταν θραύσματα και πτυχές της πραγματικής φύσης του σύμπαντος, που έχουν διασωθεί και έχουν συνδυαστεί με την τελευταία αλήθεια που γνωρίζουμε στην ιστορία του Χριστού. Σύμφωνα με τον Τόλκιν, ο προ-χριστιανικός μύθος είναι το αποτέλεσμα της έκφρασης του Θεού στους αρχαίους προγόνους μας. Ο C.S. Lewis τελικά πείστηκε από το φίλο του και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Στη συνέχεια, φυσικά, πήγε για να γράψει τα Χρονικά της Νάρνια, την περίφημη ιστορία του Χριστιανισμού όπου μπλέκεται η μαγεία και η ευρωπαϊκή μυθολογία. 

Η τραγωδία που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν είναι η απώλεια της προ-χριστιανικής μυθολογίας, επειδή ποτέ αυτή δεν χάθηκε. Η τραγωδία είναι η φιλελεύθερη, ‘φεμινιστική’ διαφθορά του μύθου του Πολεμιστή Χριστού των προγόνων μας, η ακολουθία των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και η κλοπή του ήρωα από τις καρδιές των ευρωπαίων ανδρών. Η μεταστροφή στον Χριστιανισμό δεν έθεσε σε κίνδυνο την Ευρώπη. Η δεύτερη, σταδιακή μεταστροφή σε έναν αδύναμο, θηλυπρεπή Χριστό μας έχει ωστόσο σοβαρά τραυματίσει. Η γερμανική κουλτούρα ήταν βίαιη, υπερ-αρσενική και εντελώς άφοβη προς τον θάνατο, και έτσι ήταν ο Θεός της. Ο Χριστός του Πολέμου είναι η φιγούρα της λατρείας του Ευρωπαίου πολεμιστή. Δεν είναι μια θρησκεία πραότητας, υποταγής ή ευγένειας. Είναι μια λατρεία πολέμου, πίστης και τελικά πεπρωμένου.

 

Τα βουνά και τα κάστρα της Ευρώπης είναι τα σπίτια των κοιμωμένων βασιλιάδων μας. Ο Χριστός του Πολέμου κάθεται στα δεξιά του Πατέρα. Όταν βρεθούμε στην πιο σκοτεινή στιγμή μας, οι κοιμώμενοι βασιλιάδες θα ξυπνήσουν. Ο Χριστός του Πολέμου θα κατέβει στη γη ως εκτυφλωτικός Ήλιος που θα κάψει τους εχθρούς του και θα τους κάνει στάχτες. Θα έρθει με ένα σπαθί και με ένα και μόνο σκοπό, ως ένας ανελέητος, αδυσώπητος καταστροφέας.

Οι πρόγονοί μας είπαν ιστορίες για βασιλιάδες και πολεμιστές. Ποτέ δεν θα ονειρεύονταν να διασωθούν από πολιτικούς ή από πορείες διαμαρτυρίας. Η επιστροφή του Χριστού του Πολέμου δεν είναι απλώς μια εσχατολογική προφητεία αλλά μια εσωτερική διαδρομή που καλούνται να την ακολουθήσουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι μια συνεχής υπενθύμιση για έναν καλύτερο κόσμο και έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Μια ζωή πάλης και νίκης και μια ζωή τιμής και πίστης, έννοιες που είναι ξεχασμένες στο σύγχρονο κόσμο. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο Ουρανός είναι ένα πολεμικό βασίλειο, και ότι στην κόλαση όλοι είναι «ίσοι». Ποιο από τα δύο θα πρέπει να χτίσουμε εδώ στη Γη;

Όλοι θα πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο του βασανισμού και της εξορίας και στη συνέχεια να απολαύσουμε την καταστροφική, θριαμβευτική επιστροφή μας, αδούλωτοι ακόμη και στον θάνατο. Οι εχθροί μας συνεχώς μας λένε να ντρεπόμαστε για το παρελθόν μας και έτσι προδίδουν τον μεγαλύτερο φόβο τους. Έχουν τρομοκρατηθεί από την ιδέα ότι θα επιστρέψουμε και πάλι στο δρόμο του πολεμιστή και θα γίνουμε οι αιμοβόροι, πιστοί θρησκευόμενοι μανιακοί που ήμασταν κάποτε.

Οι προ-χριστιανικές ρίζες μας και το μονοπάτι του Χριστού του Πολέμου είναι δύο πυλώνες που μας ανασταίνουν προς το πεπρωμένο μας. Οι βασιλιάδες κοιμούνται κρυμμένοι κάτω από τα βουνά τους και ζουν μέσα σε κάθε έναν από εσάς.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή