Ελάχιστες ταινίες έχουν
γυριστεί για την ηρωική ουγγρική επανάσταση του 1956 (‘The Forgotten Faces’ του 1961,
Szerelem του 1971 και ‘Journey Home’ του 2006).
Το 2006 κυκλοφόρησε η αρκετά
καλή ταινία ‘Children Of Glory’, («Παιδιά της Δόξας»), που στα ελληνικά μεταφέρθηκε
ως «Ήρωες του Έθνους», ενώ ο πρωτότυπος τίτλος στα ουγγρικά είναι ‘Szabadság, Szerelem’, που σημαίνει «Αγάπη και
Ελευθερία», τίτλος εμπνευσμένος από ένα
ποίημα του Ούγγρου ποιητή Sándor Petőfi (1823 – 1849). Η παραγωγός της ταινίας είναι
η Krisztina Goda.
Η γεννημένη το 1970 από
γονείς γιατρούς, Krisztina Goda, λέει για το ηρωικό και αιματοβαμμένο 1956: «Σε
κάθε οικογένεια στην Ουγγαρία, υπάρχει μια ιστορία για το 1956. Αυτό που είναι δύσκολο σήμερα να κατανοήσουν οι άνθρωποι
είναι το πώς ζούσαν οι Ούγγροι στη δεκαετία του 1950. Είναι απίστευτο το μέγεθος
της ελευθερίας, που το καθεστώς μπορούσε να αφαιρέσει από τους πολίτες. Θα
έπρεπε να είναι κάποιος ενθουσιώδης κομμουνιστής προκειμένου να είναι σε θέση
να σταδιοδρομήσει. Αν έλεγες κάποιου είδους κριτική, κινδύνευε όχι μόνο η ζωή σου,
αλλά και η ζωή των συγγενών σου».
Η ταινία φτιάχτηκε για
τον εορτασμό της 50ης επετείου από την καταδικασμένη ουγγρική εξέγερση εναντίον
της σοβιετικής διακυβέρνησης το 1956 (η οποία κόστισε περίπου 5.000 ζωές
συμπεριλαμβανομένου του εκτελεσθέντος πρωθυπουργού Imre Nagy). Η ταινία είναι βασισμένη σε μια ιστορία του συγγραφέα
του ‘Basic Instinct’, Joe Eszterhas* και έχει παραγωγό τον Andrew Vajna (Rambo, Die Hard with a Vengeance).
Το ‘Children
Of Glory’ τιμά την Επανάστασης της
Ουγγαρίας του 1956 και το αίμα των Ούγγρων πολιτών που τόλμησαν να θέλουν να ζήσουν
ελεύθεροι και εθνικά περήφανοι. Διαδραματιζόμενη στη Βουδαπέστη και στην
Ολυμπιάδα της Μελβούρνης, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο εκείνου του έτους, η
ταινία οδηγεί το θεατή μέσα από το πάθος και τη θλίψη μιας από τις πιο
δραματικές λαϊκές εξεγέρσεις του εικοστού αιώνα. Τότε που τα σοβιετικά τανκς κατέπνιξαν
στο αίμα την επανάσταση στην Ουγγαρία, η ουγγρική ομάδα υδατοσφαίρισης είχε
κερδίσει τη Ρωσία στην Ολυμπιακή πισίνα στη Μελβούρνη, σε αυτό που έχει περιγραφεί
ως ο πιο αιματηρός αγώνας υδατοσφαίρισης στην ιστορία (ο αγώνας είναι γνωστός
ως "Blood in the Water", ‘Αίμα στο Νερό’). Η ταινία καταφέρνει να αναδημιουργήσει
πολλές από τις βασικές δημόσιες εκδηλώσεις και τις τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις
της Επανάστασης, καθώς και τις σκληρές μάχες στους δρόμους της Βουδαπέστης.
Η ταινία αρχίζει με το προ-ολυμπιακό αγώνα, στη Μόσχα, που δείχνει την εχθρότητα μεταξύ των δύο ομάδων. Την Ουγγαρία την κυβερνάει από το 1945, ο εβραϊκής καταγωγής ορκισμένος σταλινικός Mátyás Rákosi (βλ. κι εδώ) και την έχει με επιτυχία μετατρέψει σε μια σοβιετική στρατιωτικοποιημένη περιοχή, κάτω από τον κλοιό της ουγγρικής μυστικής αστυνομίας (AVH) και μέσα από την εξαθλίωση των εθνικών βιομηχανιών της χώρας. Η δυνατή ουγγρική εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης μεταφέρει τις ελπίδες του έθνους τους μαζί της, αλλά είναι σαφές ότι αυτό το ματς είναι στημένο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η ρωσική ομάδα να ηττηθεί στην Μόσχα. Χαρακτηριστική η σκηνή με τους Ρώσους αφού νικάνε το στημένο παιχνίδι έρχονται στα αποδυτήρια των Ούγγρων για να τους πικάρουν. Εκεί οι Ούγγροι παίκτες βρίζουν αυτούς και τον κομμουνισμό τους με… χαμόγελο, στα ουγγρικά, θεωρώντας ότι δεν γνωρίζουν την ουγγρική γλώσσα. Οι Ρώσοι όμως όλα τα καταλαβαίνουν (και θα πάνε προφανώς μετά να τα καρφώσουν) και αυτό φαίνεται όταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας Karcsi, τους λέει «αδερφάρες» και ξεσπάει καυγάς! Μετά το περιστατικό ο Karcsi, οδηγείται μέσα στη νύχτα στον υπουργό, στο γραφείο ενός κτιρίου όπου γίνονται βασανιστήρια και εξεφετλισμοί σε "αντιφρονούντες" από τους αστυνομικούς. Εκεί ο υπουργός, που συστήνεται ως "θείος Φέρι", τον απειλεί και του λέει να προσέχει γιατί θα κινδυνέψει η οικογένειά του.
Εν τω μεταξύ, φοιτητικές
διαδηλώσεις ξεσπούν στη Βουδαπέστη, ωθούμενες από παρόμοιες εξεγέρσεις στην
Πολωνία (ο «πολωνικός Οκτώβριος»). Ένας από τους παίκτες – ήρωες της εθνικής ομάδας,
ο Karcsi Szabó (Iván Fenyo) πηγαίνει μαζί με το φίλο του, Imi (Tamás Keresztes) στο πανεπιστήμιο όπου συναντά την φίλη του Ίμι και ακτιβίστρια,
Viki Falk (Kata
Dobó), την οποία ερωτεύεται. Εκείνη μοιάζει αφοσιωμένη στον «αγώνα» και δεν μοιάζει
να συγκινείται από το φλερτ του «βολεμένου» Karcsi. «Είσαι ένας δειλός που δεν θέλει
να εμπλακεί» του λέει. Εκείνος όμως επιμένει και την ακολουθάει στις διαδηλώσεις.
Σε μια από αυτές οι αστυνομικοί ανοίγουν πυρ κατά του πλήθους και σκοτώνουν τον
Imi.
Τελικά, ο Karcsi φεύγει από την
ομάδα εν μέσω διαμαρτυριών από την οικογένειά του για να ακολουθήσει Viki στην
εξέγερση που αναγκάζει τους Σοβιετικούς να φέρουν τον Imre Nagy πρωθυπουργό,
και, έχοντας την πεποίθηση ότι οι Σοβιετικοί αποσύρονται και η Ουγγαρία έχει
απελευθερωθεί, επανασυνδέεται με την ομάδα και φεύγει για τη Μελβούρνη για τους
Ολυμπιακούς. Αλλά οι Σοβιετικοί, αντί να τηρήσουν την υπόσχεσή τους για απόσυρση,
απλά ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους στην αγροτική Ουγγαρία και στη συνέχεια εξαπολύουν
μια καταστροφική στρατιωτική επίθεση στη Βουδαπέστη στις 3 Νοεμβρίου του 1956,
σκοτώνοντας πάνω από 2.500 πολίτες. Παρά την θλίψη για όλα αυτά που συμβαίνουν
στην πατρίδα, η ουγγρική ομάδα επιμένει στη Μελβούρνη, αντιμετωπίζει την ρωσική
ομάδα στα ημιτελικά και την νικά σε ένα ιστορικό βίαιο αγώνα, 4-0. Πίσω
στην Ουγγαρία η Viki , έχει συλληφθεί και της δίνεται η ευκαιρία από
τον "θείο Φέρι" να γράψει σε ένα χαρτί τα ονόματα των "προδοτών" και να
γλυτώσει. Εκείνη αρνείται (γράφει στο χαρτί ως προδότες τον Στάλιν, τον
Χρουστώφ και τον "θείο Φέρι") και οδηγείται προς την εκτέλεση ψέλνοντας
τον εθνικό ύμνο της Ουγγαρίας, που αποτελεί στην ουσία μια προσευχή για την Ουγγαρία. "Θεέ ευλόγησε τους Ούγγρους...".
* Για τον Joe Eszterhas διάβασε άρθρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου