Στὴ φιλοσοφία, ὑπάρχει μιὰ ἔννοια ποὺ ὀνομάζεται ἑρμηνευτικὸς κύκλος. Αὐτὴ ἡ ἰδέα ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Schleiermacher, ἐξελίχθηκε μέσῳ τοῦ Dilthey καὶ ἀναπτύχθηκε περαιτέρω ἀπὸ τοὺς Heidegger καὶ Gadamer. Ἡ βασικὴ ἀρχὴ εἶναι ὅτι ἡ κατανόηση ἀπαιτεῖ γνώση τόσο τοῦ συνόλου ὅσο καὶ τῶν μερῶν του. Ὡστόσο, ὅταν προσεγγίζουμε γιὰ πρώτη φορὰ κάτι, δὲν καταλαβαίνουμε πλήρως οὔτε τὸ σύνολο οὔτε τὰ μέρη του. Ἐπιπλέον, ἡ κατανόηση ἑνὸς μέρους χωρὶς τὴ γνώση τοῦ συνόλου εἶναι ἀδύνατη, καὶ τὸ σύνολο δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὰ μέρη του (ἀλλιῶς, τί τὸ καθιστᾶ ἕνα σύνολο καὶ τί εἶναι ὁλόκληρο σὲ σχέση με τα μέρη ;). Αὐτὴ ἡ φαινομενικὰ παράδοξη κατάσταση ἐπιλύεται μέσῳ μιᾶς διαδικασίας προσέγγισης.
Φανταστεῖτε ὅτι ξεκινᾶμε μὲ μιὰ κατὰ προσέγγιση ἰδέα τόσο τοῦ μέρους ὅσο καὶ τοῦ συνόλου — ὅπως δύο κηλῖδες τοῦ τέστ Rorschach. Ξεκινᾶμε προσεκτικὰ καὶ χωρὶς βιαστικὰ συμπεράσματα νὰ τὰ συσχετίζουμε μεταξύ τους. Εὐθυγραμμίζουμε συνεχῶς μιὰ προσέγγιση μὲ τὴν ἄλλη, ξανὰ καὶ ξανά, μέχρι νὰ ἀρχίσουν νὰ ἐπηρεάζουν ἡ μία τὴν ἄλλη, ὀξύνοντας σταδιακὰ τὰ θολὰ περιγράμματα καὶ τῶν δύο. Αὐτὴ ἡ .διαδικασία εἶναι ὁ ἑρμηνευτικὸς κύκλος, μιὰ ἐπαναλαμβανόμενη, κυκλικὴ κίνηση γύρω ἀπὸ μιὰ κεντρικὴ ἰδέα, μὲ στόχο τὴν κατανόηση τόσο τῆς δομῆς τῆς περιφέρειας ὅσο καὶ τοῦ κέντρου. Μὲ ἄλλα λόγια, τόσο τὸ σύνολο ὅσο καὶ τὸ μέρος γίνονται κατανοητὰ μέσα ἀπὸ τὴ συνεχιζόμενη κυκλική τους σχέση, περνῶντας ἀπὸ τὴν ἀσάφεια στὴ σαφήνεια.
Ὁ Χάϊντεγκερ χρησιμοποιοῦσε συχνὰ αὐτὴ τὴ μέθοδο, κάνοντας ἐπανειλημμένα τὴν ἴδια ἐρώτηση καὶ κυκλώνοντας γύρω ἀπὸ ἕνα ἄπιαστο κέντρο καὶ μιὰ θολὴ περιφέρεια.
Ὡστόσο, πρέπει νὰ εἶστε προσεκτικοὶ ὅταν προσπαθεῖτε νὰ ἐπισημοποιήσετε αὐτὴ τὴ μέθοδο. Εἶναι εὔκολο νὰ χάσει κανεὶς ἀπό τήν ματιά του τὸ λεπτὸ φιλοσοφικὸ ἔργο τῆς διάκρισης τοῦ τί ἀποτελεῖ τὸ σύνολο καὶ τί τὸ μέρος. Ἡ ἑρμηνευτικὴ εἶναι θεμελιωμένη στὸν Ἀριστοτέλη καὶ εἶναι βαθιὰ συνδεδεμένη μὲ τὴ φαινομενολογία (ὅπως κατάλαβε ὁ Dilthey ἀφοῦ ἀσχολήθηκε μὲ τὶς ἰδέες τοῦ Husserl). Ἂν ἑρμηνεύσουμε τὸ σύνολο καὶ τὸ μέρος ἐκτὸς τῆς ἀριστοτελικῆς φαινομενολογίας (γιὰ παράδειγμα, μέσῳ τοῦ ἀτομισμοῦ ἢ τοῦ ὑλισμοῦ), ὁλόκληρη ἡ προσέγγιση καταρρέει. Ἔτσι, ἡ ἄσκηση τῆς ἑρμηνευτικῆς ἀπαιτεῖ μιὰ ἰδιαίτερη φιλοσοφικὴ κουλτούρα.
Τώρα, ἂς ἐφαρμόσουμε τὴν ἀρχὴ τοῦ ἑρμηνευτικοῦ κύκλου στὴ νίκη. Ἡ Νίκη στὸν πόλεμο μὲ τὴ Δύση στὴν Οὐκρανία χρησιμεύει καὶ ὡς στόχος καὶ ὡς μέσο. Ἡ ἐξαιρετικὴ σημασία αὐτῆς τῆς Νίκης στὴ ρωσικὴ ἱστορία μας ἀναγκάζει νὰ δοῦμε τὸ σημερινὸ ρωσικὸ κράτος ὡς ἕνα ὄργανο, μιὰ μέθοδο. Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ἡ σύγχρονη Ρωσία εἶναι μέρος τῆς Νίκης, προϋπόθεση γιὰ αὐτήν. Ἡ νίκη ἀντιπροσωπεύει τὴν ἀρχὴ τοῦ μέλλοντος, ἐνῷ τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν εἶναι ἁπλῶς πρόδρομοι του. Ἐπιστρέφοντας στὸν Ἀριστοτέλη, ἡ κύρια αἰτία εἶναι ἡ τελικὴ αἰτία, causa finalis . Ἡ νίκη στὴν Οὐκρανία εἶναι ἡ ἐντελεχία τῆς ρωσικῆς πολιτικῆς ἱστορίας — εἶναι ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ὑπῆρξαν ὅλα τὰ ἄλλα. Ἀπὸ τὸν Βλαντιμὶρ τὸν Λαμπρὸ Ἥλιο στὴ Νίκη, ἀπὸ τὸ Κίεβο στὸ Κίεβο.
Ἡ νίκη εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ Ὁμοσπονδία στὸ σύνολό της, ἐπειδὴ ἡ Νίκη ἀντιπροσωπεύει τὴν οὐσία τῆς Ρωσίας στὴν πληρότητά της. Ἡ Ρωσικὴ Ὁμοσπονδία εἶναι ἁπλῶς ἕνα μέρος τῆς Νίκης. Ἡ νίκη εἶναι τὸ σύνολο. Εἶναι τὸ πεπρωμένο, ὁ τελικὸς θρίαμβος.
Γιὰ νὰ πετύχει τὴ Νίκη, ἡ Ρωσία πρέπει νὰ προσαρμοστεῖ ὥστε νὰ τῆς ταιριάζει. Αὐτὸ συμβαίνει τώρα. Γίνεται καὶ σωστὰ καὶ λανθασμένα. Εἶναι σωστὸ ὅταν βλέπουμε τὴ Νίκη ὡς στόχο καὶ τὸ σύνολο, καὶ τὴ Ρωσικὴ Ὁμοσπονδία ὡς μέσο καὶ μέρος, ὡς μιὰ συγκεκριμένη στιγμὴ τῆς πολιτικῆς μας ἱστορίας. Εἶναι λάθος ὅταν ἀντιμετωπίζουμε τὴ Ρωσικὴ Ὁμοσπονδία ὡς σύνολο καὶ ἀπολυτοποιοῦμε τὸ status quo, ἀποκλείοντας τὸ ἀληθινὸ σύνολο τῆς ρωσικῆς ἱστορίας. Ὅταν μιὰ στιγμὴ τῆς πολιτικῆς ἱστορίας ὑπερβάλλεται γιὰ νὰ ἐπισκιάσει ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξη τῆς Ρωσίας (τὸ σύνολο), ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν σωστὸ δρόμο. Καθὼς μεταβαίνουμε ἀπὸ τὴ λανθασμένη στὴ σωστὴ προσέγγιση, ἡ Νίκη πλησιάζει ὅλο καὶ περισσότερο. Τή φέρνουμε πιὸ κοντά. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἑρμηνευτικὴ τοῦ πολέμου.
Τὸ νὰ κάνεις τὰ πράγματα σωστὰ σημαίνει ἀναδιάρθρωση τοῦ κράτους γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴ Νίκη. Ὅταν ἡ Νίκη πάψει νὰ εἶναι ἁπλῶς ἕνα μέρος καὶ γίνεται τὸ σύνολο, τὸ κράτος, μὲ τὴ σειρὰ τοῦ, θὰ πάψει νὰ εἶναι τὸ πᾶν καὶ αὐτοσκοπός, ἀντ αὐτοῦ θὰ γίνει τὸ μέσο καὶ ὁ δρόμος πρὸς τὴ Νίκη. Σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο, κάτι νέο θὰ καθιερωθεῖ ἡ Πολιτεία τῆς Νίκης. Καὶ τότε θὰ θριαμβεύσουμε.
Στὴ συνέχεια, μιὰ νέα ἑρμηνευτικὴ στροφὴ θὰ συμβεῖ. Ἡ νίκη θὰ γίνει τὸ θεμέλιο ἑνὸς νέου ρωσικοῦ κράτους. Μόνο μιὰ νέα Ρωσία μπορεῖ νὰ πετύχει τὴ Νίκη, καὶ αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ νέα Ρωσία θὰ ἀναδυθεῖ μετὰ τὴ Νίκη. Ἡ ἴδια ἡ νίκη θὰ γίνει τότε μέρος τοῦ μέλλοντος, μιὰ στιγμὴ τοῦ συνόλου. Ὁ νέος κρατισμὸς θὰ εἶναι ἕνα ἀκόμη πιὸ συνεκτικὸ φαινόμενο, ἕνας νέος πυρῆνας καὶ ἕνα ἀπόλυτο κέντρο.
Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ Νίκη εἶναι μιὰ γέφυρα μεταξὺ τοῦ παρελθόντος (συμπεριλαμβανομένου τοῦ παρόντος ποὺ ξεθωριάζει γρήγορα) καὶ τοῦ μέλλοντος. Ὅσο περισσότερο πραγματοποιεῖται ἡ Νίκη, τόσο περισσότερο ἡ Ῥωσσική ὥρα θά γίνεται.
Ἡ Ρωσικὴ Ὁμοσπονδία δὲν εἶναι πλήρως Ρωσία. Εἶναι μέρος τῆς Ρωσίας — τόσο χρονικὰ ὅσο καὶ χωρικά. Ἡ νίκη στὴν Οὐκρανία πρέπει νὰ μετατρέψει αὐτὸ τὸ μέρος σὲ ὅλο, κάνοντάς τη Ρωσία πραγματικὰ Ρωσία μὲ τὴν πλήρη ἔννοια. Αὐτὸς ὁ μετασχηματισμὸς ὑπερβαίνει κατὰ πολὺ τὸ ἔδαφος, τὸν πληθυσμό, τὴ στρατηγικὴ ἢ τὴ γεωπολιτική. Περιλαμβάνει τὸν ἑρμηνευτικὸ κύκλο ὅλης τῆς ρωσικῆς ἱστορίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ λύση στὸ μεταφυσικὸ πρόβλημα τῆς ρωσικῆς μοίρας.
Ἀπό : arktosjournal.com
Μέ ἄλλα λόγια ὅ,τι ἀκριβῶς μισεῖ ἡ Δύσις.Ἐξ οὖ καἰ τό μένος κατά τῆς Ῥωσσίας. Γιά ὅσους καταλαβαίνουν ...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου