Τό πορτρέτο τοῦ Κακοῦ: Κάρλ Μάρξ, ἕνας μαθητής τῆς Κόλασης στήν Γῆ

Αυτή η μαμούθ προτομή του Καρλ Μαρξ στέκεται στο κέντρο του Κέμνιτς, μιας πόλης που επί των ημερών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (DDR) στην πρώην Ανατολική Γερμανία ονομαζόταν Karl-Marx-Stadt...  φωτό

Όπως και ο Jeremy Bentham, για τον οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενο θέμα , ( Σημ. Πελασγ.  Ἄγγλος φιλόσοφος, νομικός κοινωνικός μετταρυθμιστής, ἱδρυτής τοῦ Ὡφελιμισμοῦ... Υποστήριξε τις ατομικές και οικονομικές ελευθερίες , τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους , την ελευθερία της έκφρασης , τα ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες, το δικαίωμα στο διαζύγιο και (σε ​​ένα αδημοσίευτο δοκίμιο) την αποποινικοποίηση των ομοφυλοφιλικών πράξεων.. καταλάβατε περί τίνος ἐπρόκειτο...ἐδῶ)  ο Καρλ Μαρξ (1818 -1883) ήταν ένας ακόμη προωθημένος, "κατασκευασμένος άνθρωπος" ( ἡ ἔκφρασις αὐτή χαρακτηρίζει κάποιον πού είναι ένα πλήρως μυημένο μέλος της Μαφίας. Μέ ἄλλα λόγια γιά τόν σγκεκριμένο ἐννοειται πώς ἦταν ἕνα κατασκεύασμα τοῦ Σιωνισμοῦ, τῆς Μασσωνίας...)   και ισόβιος υποκριτής. Όπως ο Bentham, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τον αναλύσουμε εκτός από την προσωπικότητα, τις πράξεις και την προσωπική ιστορία της ζωής, που φαίνεται σαν έναν Σαμπατιανό ή/και Λουσιφεριανό.

Ο χαρακτήρας του Μαρξ ήταν μπερδεμένος, στριμμένος κάτι σαν χαμαιλέοντας, σαν κάποιος να έγραψε ένα σενάριο και να προσπαθούσε να θάψει όποιες πτυχές δεν ταίριαζαν στην επινοημένη αφήγηση. Είναι απίστευτο ότι ο Μαρξ χαίρει σχετικά μεγάλης εκτίμησης σε όλο τον κόσμο . Γιατί;

Τον Μάιο του 2018, η γερμανική ταχυδρομική υπηρεσία κυκλοφόρησε ένα γραμματόσημο για να τιμήσει τα 200ά γενέθλια του Καρλ Μαρξ. ΦΩΤΟ: Dezeen.com

Ο ιδεολογικός σοσιαλιστής αντίπαλός του, Mikhail Bakunin, στραπατσάρισε την μεγάλη εικόνα για τον Μαρξ. Για άλλη μια φορά, βλέπουμε το γνωστό μοτίβο μιας ομάδας ελίτ που προβάλλει ψευδο-φιλοσοφίες που έχουν σχεδιαστεί για να υποδουλώσουν τον γενικό πληθυσμό, ώστε να κυριαρχείται και να λεηλατείται από αυτό που κάποιοι αποκαλούν «ολιγάρχες». Αυτούς που ονομάζουμε «κλεπτοκράτες» ή Συνδικάτο του Εγκλήματος.

«Αυτός ο κόσμος είναι τώρα, τουλάχιστον ως επί το πλείστον, στη διάθεση του Μαρξ από τη μια και του Ρότσιλντ από την άλλη. Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο. Τι κοινό μπορεί να υπάρχει μεταξύ του σοσιαλισμού και μιας κορυφαίας τράπεζας; Το θέμα είναι ότι ο αυταρχικός σοσιαλισμός, ο μαρξιστικός κομμουνισμός, απαιτεί  έναν ισχυρό συγκεντρωτισμό του κράτους. Και όπου υπάρχει συγκεντρωτισμός του κράτους, πρέπει απαραίτητα να υπάρχει μια κεντρική τράπεζα. και όπου υπάρχει τέτοια τράπεζα, θα βρεθεί το παρασιτικό εβραϊκό έθνος, που κερδοσκοπεί με την Εργασία του λαού». — Εξομολόγηση ενός Ρώσου σοσιαλιστή δημοκράτη προηγήθηκε από μια μελέτη για τους Γερμανούς Εβραίους (Επιστολή Μ. Α. Μπακούνιν στο περιοδικό Le Réveil, Παρίσι, Οκτώβριος 1869)

Πριν από το θάνατό του το 1876, ο Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν σήμανε παντού τον κώδωνα του κινδύνου για μια πλουτοκρατική σύλληψη του επαναστατικού κινήματος από τον τραπεζίτη.

Το  Συνέδριο της Χάγης του 1872  κυριάρχησε από έναν αγώνα μεταξύ του Μαρξ και των οπαδών του, οι οποίοι υποστήριξαν τη χρήση του κράτους για να επιφέρει τον σοσιαλισμό. και η φατρία Μπακούνιν, η οποία υποστήριξε αντ' αυτού την αντικατάσταση του κράτους από ομοσπονδίες αυτοδιοικούμενων χώρων εργασίας και κοινοτήτων. Ο Μπακούνιν εκδιώχθηκε και κηλιδώθηκε ως «αναρχικός» μέχρι σήμερα. Σε πλήρη αντίθεση με τον Μαρξ, όσοι γνώρισαν και γνώριζαν τον Μπακούνιν χωριστά από την πολιτική σφαίρα είχαν τα ωραιότερα πράγματα να πουν γι' αυτόν.

Έτσι, ο ρόλος του Μαρξ ήταν να χρησιμοποιεί τους εργάτες ως «χρήσιμους ηλίθιους» και τυφλά εργαλεία, τα οποία ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να χειραγωγήσουν. Για να συνεχίσουν τη συνωμοσία τους στο όνομα της εργατικής τάξης, έπρεπε να καλλιεργήσουν και να διαμορφώσουν κάθε είδους κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ουτοπίες. Ο Μαρξ ήλπιζε να εκμεταλλευτεί τη ζήλια του ανόητου προλεταριάτου για να επιβάλει μια κόλαση στη γη στην οποία κυριαρχούσαν ο φόβος, τα βάσανα, ο τρόμος και η προδοσία.

Από την αρχή, ο μύθος του Μαρξ ήταν βουτηγμένος σε συσκότιση. Ο πατέρας του, Hirschel ha-Levi Marx - ένας δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο με δεσμούς με τους Rothschild - είχε μεταστραφεί καιροσκοπικά στον Χριστιανισμό το 1816. Τι παράδοξο δεδομένου ότι ο πατέρας του Hirschel ήταν ένας διάσημος αρχιραβίνος στην Κολωνία. Ο πεθερός του ήταν επίσης ραβίνος. ( Ἡ σύζυγος τοῦ Hirschel,ἡ Henriette Pressburg,κόρη τοῦ Isaac Heymans Pressburg,στοῦ ὁποίου τήν οἰκογένεια ὑπῆρχαν ραββίνοι τοὐλαχιστον ἐπί 100 χρόνια...) 

Στις 5 Μαΐου 1818, στη γερμανική πόλη Trier, γεννήθηκε ο Μαρξ. Παρά το γεγονός ότι ήταν υποτίθεται Χριστιανός, του δόθηκε το Μωσαϊκό όνομα Moses Mordecai Levi Marx. Το «Karl» χρησιμοποιήθηκε ως κάλυψη για τη χριστιανική του προσωπικότητα. Δεν βαφτίστηκε μέχρι την ηλικία των 6 ετών. Μη διστάσετε να το απομυθοποιήσετε, αλλά υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ήταν ο τρίτος ξάδερφος του Lionel Nathan Rothschild με έδρα το Λονδίνο.

Έπειτα, από καθαρή σύμπτωση, ο νεαρός Μαρξ πήγε σε ένα σχολείο Ιησουιτών  την ίδια στιγμή που  πήγαινε και σε ένα ταλμουδικό σχολείο, όπου έμαθε ότι οι Εβραίοι πρέπει να κυβερνούν τον κόσμο. Ο Bernard Lazar [Lazana] (1865-1903), γνωστός λειτουργός και δημοσιογράφος στον Ιουδαϊσμό, επιβεβαίωσε ότι ο Μαρξ είχε επηρεαστεί από τον Ταλμουδισμό.

Λίγα είναι γνωστά για την παιδική ηλικία του Μαρξ, αλλά, στο κολέγιο, η σκυθρωπή κοινωνιοπαθητική πλευρά του εμφανίστηκε. Ο θάνατος του πατέρα του τον Μάιο του 1838 μπορεί να τον επηρέασε και να τον πίκρανε, καθώς το εισόδημά που λάμβανε από την οικογένεια χάθηκε.

Ο Μαρξ έγινε άθεος και ασχολήθηκε με την ποίηση όπου εξέφραζε το αποκαλυπτικό μίσος του για την ανθρωπότητα. Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί σαράντα ποιήματα και ένα θεατρικό σε στίχο ποιητικό το «Oulanem» που έγραψε ο Μαρξ. Στο μικρό του ποίημα, «Der Spiel-mann» («Ο Παίκτης»), παραδέχτηκε:

Αυτή την τέχνη  ο Θεός  ούτε θέλει ούτε τη ξέρει,

πηδάει στον εγκέφαλο από τις μαύρες ομίχλες της Κόλασης.

Μέχρι να μαγευθεί η καρδιά,

μέχρι οι αισθήσεις να στροβιλίζονται:

Με τον Σατανά έκλεισα τη συμφωνία μου.

Σε ένα άλλο ποίημα, ο Μαρξ υποσχέθηκε να  παρασύρει την ανθρωπότητα μαζί του στην κόλαση παρέα με τον Σατανά. 

Στο «Human Pride» [δημοσιεύτηκε στο «World Revolution» από τη Nesta Webster, σελ. 167], ο Μαρξ μας είπε τι πραγματικά πίστευε και αποκαλύπτεται ότι είναι ένας πραγματικά ψυχοπαθής. Όπως ο Bentham και οι λοιποί άλλοι, κανείς δεν έδειχνε να δίνει δεκάρα για τον πυρήνα αυτών των τεράτων..

Με περιφρόνηση θα ρίξω το γάντι μου

στο πρόσωπο του κόσμου,

Και θα δω την κατάρρευση αυτού του πυγμαίου γίγαντα

του οποίου η πτώση δεν θα καταπνίξει τη θέρμη μου.

Τότε θα μπορέσω να περπατήσω θριαμβευτικά

Σαν θεός, μέσα από τα ερείπια του βασιλείου τους.

Κάθε λέξη μου είναι φωτιά και δράση.

Το στήθος μου είναι ίσο με αυτό του Δημιουργού.

Ο Μαρξ έκανε αυτή τη χαρακτηριστική πομπώδη δήλωση στις 14 Απριλίου 1856: «Η ιστορία είναι ο δικαστής, το προλεταριάτο ο δήμιός της».

Ένοιωθε μεγάλη ευχαρίστηση μιλώντας για τον τρόμο και για σπίτια σημειωμένα με κόκκινους σταυρούς, που έδειχναν ότι οι κάτοικοι επρόκειτο να σκοτωθούν.

Οι κολασμένοι ατμοί ανεβαίνουν και γεμίζουν τον εγκέφαλο/ Μέχρι να τρελαθώ και η καρδιά μου να αλλάξει εντελώς. Βλέπετε αυτό το σπαθί ;  ο Πρίγκιπας του Σκότους μου το πούλησε. Για μένα δίνει τον τόνο του χρόνου και τα σημάδια, ολοένα πιο τολμηρά παίζω τον χορό του θανάτου" 

Αυτά τα λόγια θυμίζουν τις εκφράσεις του Sabbeaten Jakob Frank. Δείχνει ότι ο Μαρξ πιθανότατα επηρεάστηκε από τον Φρανκισμό. Ο πατέρας του Μαρξ είχε έρθει σε επαφή με τον Φρανκισμό και είχε επίσης διδάξει στα παιδιά του αυτή την ιδεολογία. Το Trier βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το κέντρο του Φρανκισμού κοντά στη Φρανκφούρτη.

Σε ηλικία 24 ετών, ο Μαρξ ο «Χριστιανός» εργάστηκε και επηρεάστηκε από τον Ραβίνο Moses Hess, έναν μοχθηρός αντάρτης. Ο Hess  σύστησε τον Μαρξ στον ημιεβραίο Frederick Engels. Ο Hess τόνισε την ανάγκη να ξεσηκωθούν οι κοινωνικές τάξεις η μία εναντίον της άλλης και, με αυτόν τον τρόπο, να παρεμποδιστεί η συνεργασία τους. Ήθελε να επιφέρει μια σοσιαλιστική επανάσταση με τη βοήθεια του Ιουδαϊσμού, του ρατσισμού και της ταξικής πάλης. Τόνισε ότι ο σοσιαλισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον διεθνισμό , καθώς οι σοσιαλιστές δεν έχουν πατρίδα. Ο αληθινός σοσιαλιστής δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την εθνικότητά του.

Δήλωσε επίσης: «Αυτό δεν ισχύει για τους Εβραίους!»

Ο διεθνισμός εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του Ιουδαϊσμού. Τόνισε ότι στους Εβραίους είχε δοθεί ο ρόλος να αλλάξουν την ανθρωπότητα σε θηρίο, όπως περιγράφεται στο άρθρο του «About the Monetary System» [«Rheinische Jahrbucher» Vol. 1, 1845].

Ο ίδιος ο Μαρξ απλώς μειλίχια (πάντα τυπικό του τόνου του) και παραδέχτηκε ανοιχτά το σχέδιο: «Πίσω από κάθε τύραννο υπάρχει πάντα ένας Εβραίος».

Τον Νοέμβριο του 1847, αναδιοργάνωσε μια ομάδα επαναστατών, που ονομαζόταν The League of Just Men, στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Χες, ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Βίλχελμ Βάιτλινγκ, ο Χέρμαν Κρίγκε, ο Τζόζεφ Βάιντεμαγιερ και οι Ερνστ και Φέρντιναντ Βολφ έπαιξαν σημαντικούς ρόλους. Αυτό συνέβη λίγο πριν από τις επαναστάσεις του 1848 σε όλη την Ευρώπη.

Κατόπιν, ο Μαρξ και ο Ένγκελς υποτίθεται ότι έκαναν κάποια ψεύτικη ρήξη με τον Χες. αλλά αργότερα, ο Μαρξ και ο Ένγκελς δήλωσαν αρκετά ανοιχτά ότι πολλές από τις ιδέες του Χες άξιζαν ευρεία αναγνώριση.

Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» που δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο ήταν πιθανότατα σε μεγάλο βαθμό γραμμένο από συγγραφέα φάντασμα. Ήταν ένα συνονθύλευμα από  προηγούμενες σκέψεις. Ο Μαρξ ανέπτυξε μόνο περαιτέρω τις ιδέες των ηγετών του Illuminist  Adam Weishaupt  και  Clinton Roosevelt . Έκοψε και κόλλησε τα λόγια του ουτοπιστή κομμουνιστή και Illuminati Francois Noel Babeuf (1760-1797) για να δείξει το δρόμο προς τη σοσιαλιστική (Illuminist) επανάσταση.

Για την ιστορία, τώρα πιστεύω ότι οι Ιλλουμινιστές ήταν defacto Σαββατιανοί Φρανκιστές. Παρόλο που ο όρος "Illuminati" είναι χρήσιμος, είναι λίγο παραπλανητικός.

Στο μανιφέστο, ο Μαρξ άντλησε από τις αντικοινωνικές του κολεγιακές φαντασιώσεις:

«Οι κυρίαρχες τάξεις θα τρέμουν πριν από την επερχόμενη Κομμουνιστική Επανάσταση!»

«Μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας μόνο ανατρέποντας βίαια ολόκληρη την κατεστημένη τάξη».

«Είμαστε ανελέητοι και δεν απαιτούμε καμία επιείκεια. Όταν έρθει η σειρά μας, δεν θα κρύψουμε την τρομοκρατία μας ».

[“Karl Marx: Eine Psycho-graphie” του Arnold Kunzli, Βιέννη, 1966]

Στο «Das Kapital» (1867), ο Μαρξ υποστήριξε ότι είναι απολύτως απαραίτητο να τονιστεί η ανάγκη της βίας στις σοσιαλιστικές ενέργειες .

Έγραψε: «Η βία είναι η μαία που βοηθά μια νέα κοινωνία να βγει από τη μήτρα της παλιάς».

Αυτό που πραγματικά ήθελε το πνεύμα του Μαρξ ήταν να μεταχειρίζεται τους υπηκόους τουμε τέτοια βία που τελικά έχασαν κάθε αίσθημα ελέους και ανθρωπιάς προς τους συνανθρώπους τους. Οι μαρξιστές έπαιρναν επίσης όλα τα έσοδα της εργατικής παραγωγής και τους πλήρωναν πολύ λίγα ή καθόλου για τη δουλειά τους. Με αυτόν τον τρόπο, οι μαρξιστές ανέπτυξαν τη σύγχρονη σκλαβιά , κάτι που ο Bentham δεν μπορούσε παρά να φανταστεί.

Η εξαφάνιση των πολύ βαθιών πολιτιστικών αξιών και δημιουργιών ήταν στο επίκεντρο. Το «δόγμα» του Μαρξ αφορούσε μόνο τον τρόπο με τον οποίο η σωματική εργασία δημιουργεί αξία. Αντίθετα, δεν αναγνώριζε τη δημιουργική σκέψη. Διέφερε από τον Χέγκελ, που είχε σκεφτεί με ιδεαλιστικούς όρους, βάζοντας τις ιδέες στο προσκήνιο. ενώ ο Μαρξ προσπάθησε να ξαναγράψει τη διαλεκτική με  υλιστικούς  όρους, υποστηρίζοντας την υπεροχή της ύλης έναντι της ιδέας.

Ορισμένοι κριτές του μαρξισμού προσπαθούν να ισχυριστούν ότι αυτοί που μπορούν να ερμηνεύσουν σωστά το δόγμα δεν έχουν φτάσει ακόμη στην εξουσία. Πώς γίνεται να ήρθαν στην εξουσία μόνο οι μαρξιστές που ερμήνευσαν λανθασμένα το δόγμα; Σκέτη σύγχυση; Σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση ο Μαρξ να είχε πραγματικά σκοπό να λειτουργήσουν οι "διδασκαλίες" του.

Οι φαντασιώσεις του για το κολεγιακό ποίημα είχαν καρποφορήσει: «Παρέσυρε την ανθρωπότητα μαζί του στην κόλαση παρέα με τον Σατανά».

Σύμφωνα με τον πιο διάσημο μύθο, ο Μαρξ δεν είχε χρήματα και εξαρτιόταν οικονομικά από τον «φίλο» του Ένγκελς. Στην πραγματικότητα, ο Nathan Rothschild τον χρηματοδότησε.

Ο Μπακούνιν , στο «Polemique contre les Juifs» («Πολεμική κατά των Εβραίων»), έθεσε ξανά το θέμα, δηλώνοντας ότι ο Μαρξ και το πλήρωμά του «είχαν το ένα πόδι στην τράπεζα και το άλλο στο σοσιαλιστικό κίνημα».

Ο Μαρξ λαχταρούσε τα καλύτερα φαγητά και γαλλικό κρασί, μεταξύ άλλων, τα οποία εισήχθησαν όλα για τα οικογενειακά του γεύματα. Η οικογένειά του είχε αδυναμία στις ακριβές συνήθειες.

Το ανεξέλεγκτο ποτό του Μαρξ και τα άγρια ​​και ακριβά όργια του απλώς αύξησαν την οργή του για το περιβάλλον του. Όλες οι συναντήσεις στο Παρίσι έπρεπε να γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα, για να μην ακουστεί ο βρυχηθμός του Μαρξ στο δρόμο.

Στη συνέχεια, υπάρχουν τα σχόλια του ίδιου του Ένγκελς για τον Μαρξ:

«Ποιος κυνηγάει με άγρια ​​προσπάθεια; Ένας μαύρος από την Τρίερ, ένα αξιόλογο τέρας. Δεν περπατάει ούτε τρέχει, χοροπηδάει στις φτέρνες του και θυμώνει...

«Ήταν γεμάτος μίσος, σαν να τον είχαν πιάσει απ
ό τα μαλλιά 10.000 διάβολοι».

Ένας διάσημος σοσιαλιστής, Ελευθεροτέκτονας και σύντροφος του Μαρξ, ο Τζουζέπε Ματσίνι, που γνώριζε καλά τον Μαρξ, έγραψε γι' αυτόν: «Η καρδιά του σκάει μάλλον από μίσος παρά από αγάπη για τους ανθρώπους» και πρόσθεσε ότι ο Μαρξ ήταν «ένα καταστροφικό πνεύμα».

Είχε τη συνήθεια να προειδοποιεί: «Θα σε εξοντώσω!»

Ο Fritz Joachim Raddatz στο «Karl Marx: Eine Politische Biographie», Αμβούργο, 1975, γράφει : 

Ο Μαρξ ήταν ένας αναξιόπιστος εγωιστής και ένας ψεύτης ραδιουργός που ήθελε μόνο να εκμεταλλευτεί τους άλλους, σύμφωνα με τον βοηθό του, τον Karl Heinzen [Karl Heinzen, «Erlebtes», Βοστώνη, 1864]. Ο Heinzen πίστευε επίσης ότι ο Μαρξ είχε μικρά, άσχημα μάτια «που πέταγαν φλόγες κακής φωτιάς».

Ο Μαρξ δεν ενδιαφερόταν για τη δημοκρατία. Το συντακτικό επιτελείο της Neue Rheinische Zeitung ήταν, σύμφωνα με τον Ένγκελς, οργανωμένο έτσι ώστε ο Μαρξ να γίνει δικτάτοράς του.

Δεν άντεχε την κριτική. Πάντα εξαγριωνόταν αν κάποιος προσπαθούσε να τον επικρίνει. Το 1874, όταν ο Δρ. Λούντβιχ Κούγκελμαν απλώς άφησε να εννοηθεί ότι αν ο Μαρξ οργάνωνε τη ζωή του λίγο καλύτερα, θα μπορούσε να τελειώσει το «Κεφάλαιο», ο Μαρξ δεν θα είχε καμία σχέση με τον Κούγκελμαν και τον συκοφάντησε ανελέητα.

Ο Μαρξ συνέλεξε πληροφορίες για τους πολιτικούς του αντιπάλους και αντιπάλους. Παρέδωσε τις σημειώσεις που έκανε στην αστυνομία, πιστεύοντας ότι ήταν προς όφελος του.

Ο Καρλ Μαρξ καταδίκασε την εκμετάλλευση των ανθρώπων. Ο ίδιος εκμεταλλευόταν όλους κοντά του. Πολέμησε όλους αυτούς που δεν μπορούσε να υποτάξει. Ακόμη και ως παιδί, ήταν πραγματικός τύραννος. Η δουλειά ήταν αυτό που ήθελε λιγότερο από όλα ο Μαρξ. Έκανε πολλές κερδοσκοπίες στο χρηματιστήριο, ωστόσο, χάνοντας συνεχώς τεράστια χρηματικά ποσά. Ούτε έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τη δουλειά των άλλων. Πολλοί τεχνίτες που προσέλαβε χρειάστηκε να περιμένουν πολύ καιρό για την αμοιβή τους. Η οικονόμος του, Helen Demuth, δούλευε σαν σκλάβος στο σπίτι του για 40 χρόνια χωρίς καμία απολύτως αμοιβή σε μετρητά.

Σε περαιτέρω αναφορά στην οικονόμο του Μαρξ, Έλεν Ντέμουθ, μπορούμε να πούμε ότι στις 23 Ιουνίου 1851, γέννησε ένα αγοράκι του οποίου το όνομα του πατέρα ήταν Καρλ Μαρξ. Ωστόσο, ο πατέρας ήθελε να μην μάθει τίποτα για τον Henry Frederick Demuth, έτσι το αγόρι παραδόθηκε σε ένα ανάδοχο σπίτι. Η περίπτωση του αποκηρυγμένου γιου έγινε αργότερα αμηχανία για τους ηγέτες των Μπολσεβίκων στη Μόσχα, έτσι ο Ιωσήφ Στάλιν χαρακτήρισε μυστικές εκείνες τις επιστολές μεταξύ του Μαρξ και του Ένγκελς, όπου αυτή η υπόθεση είναι πολύ εμφανής. (Viikkolehti, 11 Ιανουαρίου 1992.)

Ο Μαρξ υποστήριξε τη δουλεία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όπως ο αδερφός του Sabattean Illuminati Albert Pike, εξέφρασε τις ρατσιστικές του απόψεις ενάντια στους μαύρους. Ο ρατσισμός και τα αντισημιτικά τσαντάκια χρησιμοποιήθηκαν από τον Μαρξ ως τέχνασμα ελέγχου και εκφοβισμού.

Ο Μαρξ κήρυττε για μια καλύτερη κοινωνία αλλά δεν νοιαζόταν για καμία ηθική. Ούτε τον ένοιαζε η καθαριότητα. Αυτό είχε άσχημη επίδραση τόσο στην υγεία του όσο και στις επαφές του με άλλους επαναστάτες. Υπέφερε από βρασμούς για 25 χρόνια.

Το 1873 αυτές οι βράσεις του προκάλεσαν νευρικό κλονισμό που οδήγησε σε τρόμο και βίαιες κρίσεις οργής. Δεν έτρωγε ποτέ φρούτα ή λαχανικά. Η παρατεταμένη αϋπνία ήταν συνέπεια και ο Μαρξ έκανε χρήση ναρκωτικών και εθίστηκε. Του άρεσε το κρασί και τα λικέρ και κάπνιζε τεράστια ποσότητα πούρων.

Ἀπό : winterwatch.net

Ἡ Πελασγική