Στόν Ἀριστόμαχο ...

 Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἴσως καί νά ντρέπομαι, ἀλλά μόλις σήμερα τό μεσημέρι τό ἔμαθα. 

Ὁ Ἀριστόμαχος ...

Στήν ἀρχή, καθώς τό ἄκουσα, δέν πίστεψα αὐτό καθ᾿αὐτό τό "ἔφυγε" τί σήμαινε. "Ἔφυγε " ; 

Ἄ, μετά συνειδητοποίησα πώς ἡ ἀποχώρησις αὐτή ἦταν μία μετάβασις. Μία μετάβασις πρός τό Φῶς ὅπου ἑνωμένη ἡ ψυχή του μέ τό Θεῖον ὀδηγεῖται στήν μεγάλη ἀτραπό τῆς Κοσμικῆς Γνώσεως ! 

Μέ τόν Ἀριστόμαχο εἴχαμε μιλήσει κάποιες φορές στό τηλέφωνο. Ἡ "ἐμμονή" του μέ τά  ἰδιαίτερα θέματα πού τόν ἀπασχολοῦσαν δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι μέ εὔρισκε σύμφωνη καί δέν τοῦ τό ἔκρυβα. Ἤθελα, ὅπως τοῦ ἔλεγα, νά εἶναι περισσότερο Ἀριστοτελικός. 

Δέν μέ πείραζε ὅμως, διότι ὅπως τοῦ ἔλεγα : Τελικῶς μπορεῖ νά εἶσαι ἐσύ τόσο κοντά στήν Ἀλήθεια, πού πιθανῶς κάποιοι, ὅπως ἐγώ, νά μήν ἐπιτύχουμε ποτέ νά φθάσουμε. 

Τώρα πού βρίσκεται στήν πορεῖα πρός τήν μετάβασιν τῆς Κοσμικῆς Γνώσεως, ΞΕΡΕΙ ...

Ἀριστόμαχε, καλό Πέρασμα ! 

...εὐθὺς δαίμοσιν νέμει γέρα 

ἄλλοισιν ἄλλα, καὶ διεστοιχίζετο 

ἀρχήν, βροτῶν δὲ τῶν ταλαιπώρων λόγον 

οὐκ ἔσχεν οὐδέν᾽, ἀλλ᾽ ἀιστώσας γένος 

τὸ πᾶν ἔχρῃζεν ἄλλο φιτῦσαι νέον. 

καὶ τοῖσιν οὐδεὶς ἀντέβαινε πλὴν ἐμοῦ. 

ἐγὼ δ᾽ ἐτόλμησ᾽· ἐξελυσάμην βροτοὺς 

τὸ μὴ διαρραισθέντας εἰς Ἅιδου μολεῖν...

( Αἰσχύλου "Προμηθεύς Δεσμώτης", στιχ. 229-236)

ἐδῶ

Ἡ Πελασγική