« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος γ΄)

Σύγκλισις μέ τόν Κομμουνισμό

Τὸ 1960 τὸν Ἀϊζενχάουερ διαδέχθηκε ὁ Τζὸν Κένεντι,( φωτό ἀριστερά) γόνος μιᾶς ἐξαιρετικὰ πλούσιας οἰκογένειας τῆς Μασαχουσέτης. Δολοφονήθηκε πρὶν τελειώσει ἡ πρώτη τοῦ τετραετὴ θητεία, ἀλλὰ ἡ προηγούμενη καριέρα του ἔδειξε ὅτι δὲν θὰ ὑπῆρχε καμία ἀλλαγή, ἀν ζοῦσε γιὰ νὰ ὁλοκληρώσει τὴ θητεία του. 

Ὁ λόγος τῆς δολοφονίας του δὲν ἔγινε ποτὲ δημόσια γνωστός. Ἡ ζωή του κόπηκε ἀπότομα πρὶν προλάβει νὰ δείξῃ τί μποροῦσε ἢ τί θὰ ἔκανε, ἀλλὰ ὅλα τὰ σημάδια δείχνουν ὅτι καὶ αὐτὸς θὰ εἶχε ἀκολουθήσει τὴν πορεία ποὺ χάραξαν οἱ τέσσερις προκάτοχοί του. 

Μιὰ ἱστορία κυκλοφόρησε γιὰ τὸ ὅτι εἶχε «σταθεῖ ἀπέναντι στὴ Μόσχα» ἀπαιτῶντας καὶ πετυχαίνοντας τὴν ἀπόσυρση ἀπὸ τὴν Κούβα τῶν σοβιετικῶν πυραύλων ἐκεῖ ποὺ ἀνακαλύφθηκαν ἀπὸ ἀεροφωτογραφίες. Ἂν αὐτὸ ἦταν ἀλήθεια, θὰ εἶχε προσβάλει θανάσιμα τὴν Ἐπανάσταση, καὶ αὐτὸ θὰ πρόσφερε μιὰ ἐφικτὴ ἐξήγηση γιὰ τὴ δολοφονία του. 

Ἡ ἱστορία ἦταν σὰν μάννα στὴν ἔρημο γιὰ τὶς ἀμερικανικὲς μᾶζες, ποὺ διψοῦσαν γιὰ μιὰ καταφατικὴ ἀπάντηση στὴν ἐρώτηση τοῦ γερουσιαστῆ Ρόμπερτ Τάφτ, "Ἐννοοῦμε πραγματικὰ τὴν κομμουνιστική μας πολιτική;" 

Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία δὲν ἐπιβεβαιώθηκε ποτὲ καὶ στὸ πλαίσιο τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα φαίνεται ἀπίθανη, ἔτσι ὥστε ἡ δολοφονία νὰ παραμένει μυστηριώδης. 

Ἕνα ἄλλο μυστηριῶδες γεγονὸς τῆς σύντομης προεδρίας Κένεντι ἦταν ἡ ἐπίθεση στὴν Κούβα ἀπὸ μιὰ ἀνοργάνωτη δύναμη Κουβανῶν ἐξόριστων, ἡ ὁποία κατέληξε σὲ ἕνα τόσο φρικτὸ φιάσκο ποὺ μπορεῖ νὰ εἶχε προδοθεῖ ἐκ τῶν προτέρων ἀπὸ κάποιον στὸ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ἢ στὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων.

φωτό

Ὁ Ἀντιπρόεδρος, Λίντον Τζόνσον, πῆρε τὴ θέση τοῦ νεκροῦ προέδρου καὶ τὴν κατέλαβε μέχρι τὸ 1968 χωρὶς νὰ ἀποκλίνει ἀπὸ τὸ μοτίβο τῆς Χάουζ-Μπαρούχ. 

Οἱ Ἀμερικανοὶ πρόεδροι, λόγῳ τῆς ὑποταγῆς τους στὸ κυρίαρχο δόγμα τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἔτειναν νὰ γίνονται σκιώδεις φιγοῦρες καὶ ὁ Τζόνσον δὲν ἦταν πιὸ ἐπικεντρωμένος ἀπὸ ἄλλους πρὶν ἀπὸ αὐτόν. Μπορεῖ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἔδειξε ζῆλο ἀκολουθῶντας τὴ γραμμὴ Baruch-House, Wilson-Roosevelt-Truman-Eisenhower-Kennedy. 

Περίπου ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱ "κατάσκοποι" τοῦ Συμβουλίου Ἐξωτερικῶν Σχέσεων ἄφησαν νὰ ξεφύγει μιὰ φράση ποὺ ἔδειξε ποιά ἦταν αὐτὴ ἡ γραμμή. Οἱ νύξεις γιὰ μιὰ «σύγκλιση μὲ τὸν κομμουνισμὸ» ἐμφανίζονταν ἐδῶ κι ἐκεῖ στὰ παντοδύναμα καὶ ἀπολύτως ὑποτελῆ «μέσα», ἔτσι ὥστε οἱ Ἀμερικανοὶ νὰ ἔχουν ἀποκτήσει κάποια ἰδέα γιὰ τὸ τί ἐπρόκειτο νά πάθουν. 

Τὸ 1968 ἡ σαστισμένη μᾶζα τῶν Ἀμερικανῶν πίστευε ὅτι τό νά ᾿δοῦν φῶς στήν ἄκρη τοῦ τοῦνελ τῶν μάταιων προσδοκιῶν τους, ἦταν κοντά, γιατί ὁ  Ρίτσαρντ Νίξον ἔμεινε ὄρθιος καὶ ἐξελέγη μὲ μεγάλη πλειοψηφία. Ἦταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα συνδέθηκε μὲ ἕνα γεγονὸς τοῦ 1949 στὸ ὁποῖο Ἀμερικανοὶ παραδοσιακῆς πίστης εἶχαν δεῖ ἕνα λαμπρὸ φῶς κατὰ τὴ διάρκεια τῶν μπερδεμένων χρόνων: τὴν ἔκθεση καὶ τὴν καταδίκη τοῦ προδότη Χίς. 

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Χὶς καταδικάστηκε μόνο γιὰ «ψευδῆ ὀρκωμοσία» ἐπειδὴ ἀρνήθηκε ὅτι ἦταν κομμουνιστὴς πράκτορας ἢ ὅτι εἶχε ἀφαιρέσει ἄκρως ἀπόρρητα ἔγγραφα καὶ τὰ μετέδωσε στὴ Μόσχα: ἡ ἐπιρροὴ τῶν συνωμότων ἦταν ἀρκετὰ ἰσχυρὴ γιὰ νὰ τὸν προστατεύσει ἀπὸ τὴ σοβαρὴ κατηγορία τῆς «προδοσίας». καὶ τήν μεγαλύτερη ποινή. Ὡστόσο, εἶχε ἀναγκαστεῖ νὰ βγῇ στὸ φῶς καὶ εἶχε καταδικαστεῖ, καὶ ὁ Ρίτσαρντ Νίξον τὸ εἶχε κάνει. 

Φαινόταν ὅτι εἶχε ἔρθει ἡ ἀπελευθέρωση, σὰν καθαρτήριος ἄνεμος. Ἐδῶ, σκέφτηκαν οἱ ψηφοφόροι, ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πραγματικὰ «ἐννοοῦσε τὴν κομμουνιστικὴ πολιτική του». Τὸ εἶχε ἀποδείξει, πρὶν ἀπὸ δεκαεννέα χρόνια, ἀλήθεια: ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ξεχάστηκε. Ἦταν τόσο σπάνιο, σὲ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς τῆς προεδρικῆς προστασίας γιὰ κατασκόπους καὶ προδότες, νὰ βρῆς ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νὰ πίστευε ὅπως πίστευε ὁ ἔντιμος λαὸς καὶ νὰ ταίριαζε τὶς πράξεις του στὶς πεποιθήσεις του. Ὑπῆρχε μόνο ἕνας ἄλλος τέτοιος, ὁ ΜακΚάρθι, καὶ εἶχε «βγεῖ ἀπό τήν μέση» καὶ ἦταν νεκρός. 

Ἦταν μιὰ ἀκόμη ψευδαίσθηση, ὁ Νίξον δὲν διέφερε ἀπὸ τοὺς ἄλλους προέδρους. Καὶ αὐτὸς ἦταν φτιαγμένος γιά νά βρίσκεται στήν ἴδια γραμμή. Σὲ προεκλογικὴ περίοδο, ὑποσχέθηκε μιὰ δραστικὴ ἐκρίζωση τῶν κομμουνιστῶν ἀπό τὴν κυβέρνηση: λίγα ἕως τίποτα, δὲν ἔγιναν. 

Ὁ Νίξον ξεπέρασε ἀκόμη καὶ προηγούμενους προέδρους σὲ ἐλλειμματικὲς δαπάνες γιὰ τὶς ἔννοιες τοῦ «κράτους πρόνοιας». Ἔκανε τὸ γνωστὸ προσκύνημα στὴ Μόσχα καὶ οὐσιαστικὰ διέγραψε τὸ σοβιετικὸ χρέος Lend-Lease ἐν καιρῷ πολέμου 9.100.000.000 δολαρίων καὶ πρόσφερε ἐπιπλέον 2.500.000.000 δολάρια σὲ πίστωση γιὰ τὴν ἀγορὰ ἀμερικανικῶν ἐξαγωγῶν. 

Πενῆντα χρόνια μετὰ τὸν Wilson, ἡ Ἀμερικὴ ἐπρόκειτο ἀκόμη νὰ εἶναι ὁ τραπεζίτης τῆς μπολσεβίκικης Ἐπανάστασης. 

φωτό

Ὑπόθεσις Watergate

Ὁ Νίξον συνοδευόταν στὸ ταξίδι του στὴ Μόσχα ἀπὸ τὸν πρόσφατα ἀνακαλυφθέντα Δρ Κίσινγκερ, γεννημένο στὴ Γερμανία, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἄνοδο του σὰν πύραυλος στὴ διεθνῆ ἰσχὺ καὶ τὰ τεράστια ἐγχειρήματά του μου θύμισε ἐκεῖνον τὸν ἄλλο «βαθιά δυσοίωνο ἄνθρωπο», τὸν Χάρι Χόπκινς. 

Τὰ πρῶτα τέσσερα χρόνια τῆς προεδρίας του ἔδειξαν ὅτι ὁ Νίξον ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε, μὲ ζῆλο ἀκολουθῶντας τὴ γραμμὴ Ροῦσβελτ-Τρούμαν-Αϊζενχάουερ, γιὰ νὰ ἀπαλείψει ἀπὸ τὴ μνήμη τῶν συνωμοτῶν τὸ ἐπίτευγμά του στὴν ἀπόκτηση τῆς πεποίθησης τοῦ Χίς. Ἦταν μάταιο: ὅλα τα εἴκοσι χρόνια ποὺ μεσολάβησαν τὰ «μέσα» εἶχαν διατηρήσει ἕναν ἀδιάκοπο σάλο ἐναντίον του. 

Εἶχε προσβάλει θανάσιμα τὴ συνωμοσία μὲ αὐτὸ καὶ δὲν μπορούσαν νὰ τὸν συγχωρήσουν ἢ νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ ξεχάσει. 

Οἱ συνωμότες ἑτοιμάστηκαν νὰ τὸν «βγάλουν ἀπ᾿τήν μέση». Ἀκολούθησαν μία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ποὺ ὁρίζονται στὰ Πρωτόκολλα γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἐλέγχου πολιτικῶν ἢ πρακτόρων ποὺ ἦταν πιθανὸ νὰ εἶναι χρήσιμοι. Εἶναι, ἡ ἀπόκτηση γνώσης (ἢ ἡ κατασκευὴ γνώσεων) γιὰ κάποιο σκοτεινό σημεῖο στὸ παρελθὸν ἑνὸς ἄνδρα, κάποιο σκάνδαλο ποὺ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ νὰ τὸν τρομοκρατήσουν ἢ νὰ τὸν ἐκβιάσουν. Κάθε ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ ἢ τοῦ FBI ποὺ εἶχε νὰ κάνει μὲ τὶς τακτικὲς τῆς κομμουνιστικῆς κατασκοπείας μπορεῖ νὰ ἀναφέρει περιπτώσεις ὅπου ἔχει χρησιμοποιηθεῖ αὐτὴ ἡ τεχνική. 

Τώρα ἦρθε ἡ σειρὰ τοῦ Προέδρου Νίξον νὰ ὑποστῇ αὐτὴ τὴ δοκιμασία μὲ πλαστὰ στοιχεῖα καὶ μαζικὸ ἐκφοβισμό. Ἂν εἶχε διαβάσει τὸν Φίλιπ Ντροὺ ἢ εἶχε καταλάβει γιατί ὁ Μπαροὺχ προτιμοῦσε νὰ κάνει ἐπιχειρήσεις «σὲ ἕνα παγκάκι στὸ πάρκο», δὲν ἔπρεπε ποτὲ νὰ εἶχε πέσει στὴν παγίδα. 

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης θητείας του, ἡ Ἀμερικανικὴ Μυστικὴ Ὑπηρεσία ἐγκατέστησε ἕνα σύστημα παρακολούθησης στὸν Λευκὸ Οἶκο, τὸ ὁποῖο ὡς παντογνώστης γνώριζε γιὰ τὸ τί συνέβαινε ἐκεῖ προφανῶς καλύτερα ἀπό ὁτιδήποτε στὸν κόσμο. Ὁ ἦχος μιᾶς ἀνθρώπινης φωνῆς ρυθμίζει αὐτόματα τὶς κασέτες νὰ λειτουργούν. Ὁ Πρόεδρος δὲν μποροῦσε νὰ ἀνακατευτεῖ στὸν Λευκὸ Οἶκο χωρὶς οἱ κινήσεις του νὰ καταγράφονται καὶ νὰ ἀκολουθοῦνται ἀπὸ βομβητὲς καὶ φῶτα ποὺ ἀναβοσβήνουν στὴ συσκευὴ παρακολούθησης. Κάθε λέξη ποὺ ἔλεγε ὁ Πρόεδρος καταγραφόταν, (ὅπως νόμιζε γιὰ προσωπικό του ὄφελος). Ὁ λόγος γιὰ αὐτή την καλοστημένη παγίδα ἔγινε σαφής ὅταν ἡ λέξη "Watergate" ἔγινε μέρος τῶν καθημερινῶν συζητήσεων τοῦ κόσμου. Τὸ κτίριο Γουότεργκεϊτ περιελάμβανε τὰ γραφεῖα τοῦ Δημοκρατικοῦ Κόμματος. 

Ἡ διάρρηξη ἔγινε μὲ τὴ μέγιστη δημοσιότητα, χωρὶς πλακὰτ ποὺ ἀνέφεραν ἢ μεγάφωνα ποὺ ἀνήγγειλαν: «Τὰ γραφεῖα τῶν Δημοκρατικῶν διαρρήχθηκαν μὲ ἐντολὴ τοῦ Προέδρου». Μετὰ τὴν ἀρχικὴ «ἀνακάλυψη» ἕνας διαρρήκτης ἐπέστρεψε στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος καὶ βρέθηκε νὰ κουβαλάει ἕνα σημειωματάριο μὲ (μάντεψε τί;) ἕναν ἀριθμὸ τηλεφώνου τοῦ Λευκοῦ Οἴκου μέσα. Στὴ συνέχεια, ἡ λέξη "Watergate" ἐξαπλώθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο. 

Ἤμουν σὲ διάφορες χῶρες ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ σιχαίνομαι τὸ θέαμα τῶν ἀδαῶν ποὺ ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὰ πάντα γιὰ τὸ "Watergate" σὰν νὰ εἶχαν συμβουλευτεὶ τὸ μαντεῖο καὶ τώρα ἦταν ἐνήμεροι γιὰ τὰ πιὸ προσεκτικὰ φυλαγμένα μυστικὰ τῶν πράξεων καὶ τῶν ἐξελίξεων στὰ ψηλὰ μέρη. 

Ὁ Νίξον, μὴ ἔχοντας διαβάσει τὸν Φίλιπ Ντρού, αἰφνιδιάστηκε ἀπὸ τὸν ἦχο καὶ τὴν ὀργὴ τῆς ἐπίθεσης ἐναντίον του καὶ στὴν ἀρχή, μᾶλλον μὴ γνωρίζοντας τίποτα γιὰ τὴ "διάρρηξη" ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Τύπος, δὲν μποροῦσε νὰ πάρει τὴν ὑπόθεση στὰ σοβαρά, ὁπότε ὅτι ἀρνήθηκε τὴ συγκατάθεσή του ὅταν μιὰ Ἐπιτροπὴ τῆς Γερουσίας, ποὺ ἐρευνοῦσε τὴν ὑπόθεση, ζήτησε κασέτες ἀπὸ τὶς ἰδιωτικὲς συνομιλίες του (δυστυχῶς γιὰ τὸν ἴδιο, αὐτὲς δὲν ἦταν «ἰδιωτικές»: τὶς ἄκουσαν ἐκεῖνοι ποὺ βγῆκαν γιὰ νὰ «βγάλουν ἀπό τήν μέση» τὸν πρόεδρο).

  Οἱ μαγνητοταινίες ! Στριφογύριζαν ἀτελείωτα, καταγράφοντας κάθε λέξη ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες συνομιλίες του. Ὁ πρόεδρος τοὺς θεωροῦσε προνομιούχους, ἰδιωτικούς. Ἀλλὰ κάποιος εἶχε ἀκούσει αὐτὲς τὶς μαγνηταινίες χιλιομέτρων, κάποιος νά προσέχῃ γιὰ τὸ παραμικρὸ σφάλμα ἢ ἀντίφαση. Ὁ Πρόεδρος ἄσκησε ἔφεση κατὰ τῆς ἐντολῆς τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Γερουσίας νὰ δημιουργηθοῦν οἱ μαγνητοταινίες καὶ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο ἐπικύρωσε τὴν ἐντολὴ τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Γερουσίας. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦταν φανερὸ σὲ ὅλους ὅτι οἱ μαγνητοταινίες περιείχαν κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἐναντίον τοῦ Προέδρου καὶ ὅτι κάποιος ἤξερε τί ἦταν. 

Προσδιορίστηκαν τὰ ἀκριβὴ τμήματα τῶν μαγνητοταινιῶν ποὺ θὰ παραχθοῦν. Ὁ Πρόεδρος, προφανῶς, εἶχε περικυκλωθεῖ ἀπὸ κατασκόπους στὸν δικό του Λευκὸ Οἶκο. 

Τὸ Σχέδιο ἔφθασε στὸ καθορισμένο τέλος. Στὶς 23 Ἰουνίου 1972 ἡ φωνὴ τοῦ Προέδρου εἶχε δώσει ἐντολὴ στὴν Κεντρικὴ Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν νὰ σταματήσει τὴν ἔρευνα τοῦ Ὁμοσπονδιακοῦ Γραφείου Ἐρευνῶν γιὰ τὴ «διάρρηξη». Στὶς 22 Μαΐου 1973 ὁ Πρόεδρος εἶχε κάνει μιὰ δημόσια δήλωση ἀρνούμενος ὅτι εἶχε γίνει ὁποιαδήποτε χρήση τῆς Κεντρικῆς Ὑπηρεσίας Πληροφοριῶν «γιὰ ἐσωτερικοὺς πολιτικοὺς σκοπούς». 

Νίξον καί Μπρέζνιεφ σέ καλές στιγμές. ὑπῆρχε καί μαγνητοταινία μέ δική τους συνομιλία..

Μιὰ φρίκη τρόμου πέρασε ἀπὸ τὴ μεγάλη χώρα ὅπου δύο πρόεδροι εἶχαν ἀρνηθεῖ νὰ ἀπομακρύνουν τὸν σοβιετικὸ προδότη ἀπὸ τὸ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ (στὴν περίπτωση τοῦ κ. Τρούμαν, ὁ Καναδὸς Πρωθυπουργός, ἐξάλλου, εἶχε παράσχει τὶς πληροφορίες ποὺ ἀγνοήθηκαν) καὶ τοῦ εἶχαν δώσει προστασία σὲ κάνει ὅτι χειρότερο γιὰ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες: τὴν ἴδια χώρα ὅπου ἕνας τρίτος πρόεδρος εἶχε χρησιμοποιήσει ὅλη του τὴν ἐπιρροὴ γιὰ νὰ ἐπικριθῇ ὁ ἕνας συνεπὴς ἀντικομμουνιστὴς καὶ νὰ ἀποβληθεῖ πολιτικά. 

Τώρα ὁ χειραγωγούμενος Τύπος καὶ τὸ ραδιόφωνο συνέχισαν νὰ φωνάζουν ὅτι ὁ Πρόεδρος Νίξον ἦταν ἔνοχος γιὰ τὸ ἀποτρόπαιο ἔγκλημα τῆς «συγκάλυψης» (ἡ διάρρηξη) καὶ τῆς «παρεμπόδισης τῆς πορείας τῆς δικαιοσύνης». 

Στὸν Λευκὸ Οἶκο οἱ ἄνδρες μέ τούς μανδύες, οἱ φύλακες τῶν «μαγνητοταινιῶν», συγκεντρώθηκαν γύρω ἀπὸ τὸν πρόεδρο καὶ ψιθύρισαν «Παραιτηθεῖτε, παραιτηθεῖτε!». Ἡ σωρευτικὴ πίεση ἦταν ὑπερβολικὴ γιὰ τὸν Νίξον, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη εἴκοσι πέντε χρόνια αὐτῆς τῆς ἀδυσώπητης ταλάντωσης πίσω του. Ἡ φυσική του κατάρρευση ἦταν ὁρατὴ στὶς εἰκόνες ποὺ ἐμφανίζονται. Μὲ τὶς μεθόδους ποὺ περιγράφονται στὰ Πρωτόκολλα καὶ στὸ «μυθιστόρημα» τοῦ Μίστερ Χάουζ, πετάχτηκε ἀπὸ τὰ καθήκοντά του, ὁ πρῶτος Ἀμερικανὸς Πρόεδρος ποὺ ταπεινώθηκε τόσο πολύ. 

Ἡ συνωμοσία κέρδισε τὴ μεγαλύτερη νίκη της. Ποιός Ἀμερικανὸς πρόεδρος θὰ τολμοῦσε νὰ βγεῖ ἐκτὸς γραμμῆς, μετὰ ἀπὸ αὐτό! 

Ἡ δύναμις τοῦ χρήματος

Ὁ Ἀντιπρόεδρος, Τζέραλντ Φόρντ, διαδέχθηκε τόν Νίξον στὸν Λευκὸ Οἶκο. Ἦταν διορισμένος, ὄχι ἐκλεγμένος ἀντιπρόεδρος, καθὼς εἶχε ἐπιλεγεῖ ἀπὸ τὸν κ. Νίξον ὅταν ὁ ἀρχικὸς ἀντιπρόεδρός του, ὁ  Spiro Agnew, παραιτήθηκε. 

Ὑπὸ τὸ πρίσμα τῶν προηγούμενων γεγονότων «Ἦταν δύσκολο νὰ δῇς τὸν Φὸρντ νὰ κάνει κάτι τόσο ἀνορθόδοξο ὅσο νὰ ἐπαναστατεὶ ἐνάντια στὶς δυνάμεις ποὺ εἶχαν ἀποδειχθεῖ πολὺ ἰσχυρὲς γιὰ ὅλους τοὺς προηγούμενους προέδρους αὐτὸν τὸν αἰῶνα. Αὐτός, μὲ τὴ σειρά του, διόρισε τὸν Νέλσον Ροκφέλερ ὡς ἀντιπρόεδρο, ὁ ὁποῖος ἔχει δηλώσει: «Ὅταν σκέφτεσαι αὐτά πού εἶχα, τί ἄλλο μποροῦσα νὰ ἐπιδιώξω;». (Μά τόν Λευκὸ Οἶκο). Τὸ ραντεβοῦ του τὸν ἔφερε (ὅπως σχολίασε ὁ Γκάρι Ἄλεν) κατευθείαν στόν Λευκὸ Οἶκο. 

Ὁ Ῥοκφέλερ μέ τόν ΥΠΕΞ τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ,Ἰανουάριος 1975 ( ἐδῶ)

Ὁ Νέλσον Ροκφέλερ μέλος μιᾶς ἐξαιρετικὰ πλούσιας οἰκογένειας ἢ δυναστείας, τῆς ὁποίας τὰ ἐνδιαφέροντα εἶναι παγκόσμια καὶ βαθιὰ ριζωμένα. Οἱ «συνωμότες» τοῦ Mr. House's Story of Tomorrow, (τὸ ὁποῖο ἔχει ἀποδειχθεῖ μιὰ φωτογραφικὴ πρόβλεψη ὅλων ὅσων ἔχουν συμβεῖ στὴν Ἀμερικὴ αὐτὸν τὸν αἰῶνα) ἦταν ἐξαιρετικὰ πλούσιοι ἄνδρες. 

Οἱ τεράστιες περιουσίες ποὺ συσσωρεύτηκαν στὴν Ἀμερικὴ ἀπὸ μιὰ σχετικὰ μικρὴ ὁμάδα ἀνδρῶν τὰ τελευταῖα ἑκατὸ χρόνια ἔχουν τεθεῖ γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν σκοπὸ τῆς Ἐπανάστασης καὶ τῆς παγκόσμιας δικτατορίας ποὺ σχεδιάστηκε νὰ προκύψει ἀπὸ αὐτήν. Αὐτὲς οἱ μεγάλες περιουσίες συνήθως ἔχουν ἀφήσει πίσω τους μεγάλα κληροδοτήματα ποὺ φαινομενικὰ ἀφιερώνονται σὲ εὐγενεῖς σκοπούς, ἰδιαίτερα στὴ «διεθνῆ εἰρήνη». Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς στὴν πραγματικότητα ἔχουν χρησιμεύσει ὡς κρυψῶνες γιὰ τοὺς πράκτορες τῆς συνωμοσίας: ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸν «βαθμολογημένο φόρο εἰσοδήματος» ποὺ εἰσήγαγε ὁ Woodrow Wilson κατόπιν ἐντολῆς τῶν «χορηγῶν» του. 

Τὸ γεγονὸς εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ κομμουνιστικὴ ἐπανάσταση χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ χρήματα ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ὅτι οἱ μεγάλες περιουσίες συμβάλλουν οὐσιαστικὰ στὴν «ἀόρατη κυβέρνηση» (τὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων) ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες κατευθύνει τὴν Ἀμερικὴ πρὸς τὴ «σύγκλιση μὲ τὸν κομμουνισμό». καὶ πρὸς τὸ ἀπόλυτο παγκόσμιο ὑπερκράτος. Ἔτσι, ἡ ἐμφάνιση τοῦ Nelson Rockefeller στὴ σκηνὴ σὲ αὐτὸ τὸ τελευταῖο (πιθανῶς προτελευταῖο) στάδιο τοῦ παιχνιδιοῦ ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. 

Ὁ σπουδαστὴς αὐτῶν τῶν ὑποθέσεων βρίσκεται συνεχῶς ἀντιμέτωπος μὲ ἄλλους, λιγότερο προχωρημένους ποὺ ἀναζητοῦν τὴν ἀλήθεια, οἱ ὁποῖοι τοῦ γρυλίζουν: "Γιατί οἱ πλούσιοι νὰ ὑποστηρίζουν τὸν κομμουνισμό, ἔ; Ἐξηγῆστε το. Δὲν ἔχει νόημα!" Αὐτὸς ὁ συγγραφέας πάντα συμβουλεύει τέτοιους ἀθώους στὸ ἐξωτερικὸ νὰ ἀποδεχτοῦν τὸ ἀδιαμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι τὸ πρᾶγμα εἶναι, καὶ νὰ ἐπιστρέψουν ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο στὸ "Γιατί;" Θὰ μποροῦσε νὰ πάρει ὡς σημεῖο ἐκκίνησης τὴ μαρτυρία μιᾶς ἀκαταμάχητης ἀρχῆς, τοῦ καθηγητῆ Carroll Quigley (Tragedy, And Hope, Macmillan, Λονδῖνο, 1966). Ὁ καθηγητὴς Quigley, ὁ ὁποῖος εἶχε τὸ πλεονέκτημα ὅτι ἀνήκε στοὺς «Insiders» μὲ ἐσωτερικὴ ἐμπειρία τῆς συνωμοσίας στὴν ἐργασία, λέει, «Ὑπάρχει πράγματι . Καὶ ὑπάρχει ἐδῶ καὶ μιὰ γενιὰ ἕνα διεθνὲς δίκτυο ποὺ λειτουργεί, σὲ κάποιο βαθμό, μέ τόν τρόπο τὸν ὁποῖο ἡ ριζοσπαστικὴ Δεξιὰ πιστεύει ὅτι ἐνεργοὺν οἱ κομμουνιστές... Αὐτὸ τὸ δίκτυο... δὲν ἔχει καμία ἀπέχθεια νὰ συνεργαστεῖ μὲ τοὺς κομμουνιστές... καὶ τὸ κάνει συχνά». 

Ἕνας ἄλλος ἐπιμελὴς ἐξερευνητής, ὁ  Gary Allen (The C.F.R., Conspiracy To Rule The World, American Opinion, Belmont, Mass., 1969) λέει, "Γιατί οἱ διεθνεῖς τραπεζῖτες καὶ χρηματοδότες ἐνδιαφέρονται νὰ προωθήσουν μιὰ σοσιαλιστικὴ παγκόσμια κυβέρνηση; Σαφῶς, ὁ σοσιαλισμὸς εἶναι μόνο τὸ δόλωμα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ὑποστήριξης τοῦ πολιτικοῦ ὑποκόσμου καὶ τὴ δημιουργία τῆς ἀπαραίτητης δομῆς γιὰ τὴ διατήρηση τοῦ δικτατορικοῦ ἐλέγχου 

Αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει αὐτὴ την μικρὴ ὁμάδα χρηματοδοτῶν καὶ ἐπιχειρηματιῶν μὲ προσανατολισμὸ καρτὲλ εἶναι ὁ μονοπωλιακὸς ἔλεγχος τῶν φυσικῶν πόρων, τοῦ ἐμπορίου, τῶν μεταφορῶν καὶ τῶν ἐπικοινωνιῶν  παγκοσμίως ... κάτι ποὺ παρὰ τὸν μεγάλο τους πλοῦτο δὲν μπορούσαν νὰ τὸ πετύχουν ἀλλιῶς. Ἑπομένως οἱ ὑπερκαπιταλιστὲς γίνονται ὑπερ-σοσιαλιστές, συνειδητοποιῶντας ὅτι μόνο μιὰ παγκόσμια κυβέρνηση ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους μπορεῖ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀπαραίτητη δύναμη γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν στόχο τους. Μόνο αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει γιατί αὐτοί οἱ ἐξαιρετικὰ πλούσιοι ἄνδρες θὰ ἦταν πρόθυμοι νὰ ὑποστηρίξουν κινήματα ποὺ φαίνεται νὰ στοχεύουν στὴ δική τους καταστροφή». 

Οἱ Ἀγγλο-Σαξωνικοί Λαοί 

 Παρέθεσα στὴν ἀρχὴ τά λόγια τῆς Ἀμερικανίδας ἡρωίδας τοῦ Maugham γιὰ τὸ ἀπεριόριστο μέλλον τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν: «... μέχρι τὸ 1930 θὰ εἴμαστε ἡ πλουσιότερη καὶ μεγαλύτερη χώρα στὸν κόσμο ... Ἡ πρόοδός μας φαίνεται...» Τὴν ἴδια περίπου ἐποχὴ (τὴ δεκαετία τοῦ 1920) ὁ Noel Coward συνέθετε ἕνα πατριωτικὸ δρᾶμα ὁρόσημο γιὰ τὴν Ἀγγλία, Cavalcade, τὸ ὁποῖο συναντοῦσε τὴ λαχτάρα τοῦ κοινοῦ γιὰ διαβεβαίωση γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὸν ἔκανε, ὅπως λέει, «ἐξαιρετικὰ δημοφιλή». Καθὼς ἔπεφτε ἡ αὐλαία, ἡ ἡρωίδα του, μὲ τὸ ποτήρι στὸ χέρι, ἔπινε «μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι αὐτὴ ἡ χώρα μας, ποὺ τόσο ἀγαπᾶμε, θὰ ξαναβρῇ ἀξιοπρέπεια, μεγαλεῖο καὶ εἰρήνη...» Οἱ θετικὲς προσδοκίες τῆς «Isabel» τοῦ  Somerset Maughan καὶ οἱ θλιβερὲς ἐλπίδες της «Τζέϊν» τοῦ κυρίου Κάουαρντ ἦταν ἐξίσου καταδικασμένες σὲ ἀπογοήτευση. 

Ἡ Ἀγγλία, στὴν πραγματικότητα, εἶχε παγιδευτεῖ στὴν ἴδια συνωμοσία τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης ποὺ κατέστρεφε τὴν Ἀμερικὴ καὶ οἱ ἡγέτες της προώθησαν τοὺς στόχους τῆς συνωμοσίας τόσο ἀποτελεσματικὰ ὅσο οἱ Πρόεδροι Wilson καὶ Roosevelt. Τὰ δεινὰ τῆς Ἀμερικανικῆς Δημοκρατίας, ἑβδομῆντα χρόνια ἀφ' ὅτου οἱ ἑταῖροι της House-Baruch «κυρίευσαν» τὸν Πρόεδρο Wilson καὶ τὸν ἔβαλαν νὰ ἐργαστῇ γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς One Government Of All The World, ἦταν βέβαιο ὅτι θὰ εἶχε κάποια ἐπίδραση στὴν ἄλλη ἀγγλόφωνη χώρα πέρα ​​ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικό , αὐτὴ ποὺ γεννήθηκα. 

φωτό

Τσῶρτσιλ : Ὁ ἄνθρωπος τῶν παραδόξων

 

Ὁ  Οὐίνστον Τσῶρτσιλ εἶπε κάποτε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Δεύτερου Πολέμου ὅτι ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Ἀμερικὴ ἐπρόκειτο νὰ «μπερδευτοῦν κάπως» καὶ πρόσθεσε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σταματήσει αὐτὴ τὴ διαδικασία ἀκόμη κι ἂν ἤθελε: τὴν καλωσόρισε. 

Ήταν ἕνας ἄνθρωπος μὲ περιστασιακά, παράδοξες καταστάσεις. Κορυφαῖος τῶν πατριωτῶν, δὲν ἐξήγησε ποτὲ αὐτὴ τὴν περίεργη δήλωση, ἡ ὁποία γιὰ τοὺς περισσότερους Ἄγγλους, καὶ πιθανῶς γιὰ τοὺς περισσότερους Ἀμερικανούς, ἦταν ἀνεξήγητη καὶ ἀνεπιθύμητη. Δεν εἶχε τίποτε γιὰ ἕναν τόσο ἀμφισβητούμενο ἰσχυρισμό. Όταν τὰ κατάφερε, ἡ Ἀμερικὴ ἦταν προφανῶς, γιὰ κάθε ἐπιμελῆ παρατηρητή, στά χέρια μιᾶς συνωμοσίας ποὺ τὴν ἔσερνε πρὸς τὴ «σύγκλιση μὲ τὸν κομμουνισμὸ» καὶ τὸ Παγκόσμιο Κράτος Σκλάβων.

Ολόκληρη ἡ ἱστορία τῆς ζωῆς τοῦ κ. Τσῶρτσιλ φαινόταν βέβαιο ὅτι θὰ τὸν ἔκανε νὰ ἀποφύγῃ κάθε ἐμπλοκὴ σὲ σχέδια «παγκόσμιας κυβέρνησης». Παραδόξως, ὅπως ὅλοι οἱ Ἀμερικανοὶ πρόεδροι αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα, ἦταν θιασώτης τοῦ Μπέρναρντ Μπαρούχ, τοῦ ὁποίου οἱ προσπάθειες παγκόσμιας κυβέρνησης πήγαν πίσω στὸν πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ στὴν προσπάθεια στὴ Διάσκεψη Εἰρήνης τῶν Βερσαλλιῶν γιὰ τὴ σύσταση ἑνός «Συνδέσμου γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς εἰρήνης». Μια πρώτη προσπάθεια δημιουργίας παγκόσμιας κυβέρνησης στὴ σύγχυση ποὺ ἀκολούθησε ἕναν παγκόσμιο πόλεμο, ἡ ὁποία ματαιώθηκε ἀπὸ τὸν ἱκανὸ ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν, Ρόμπερτ Λάνσινγκ, ὁ ὁποῖος εἶδε ξεκάθαρα τὴν πρόθεση νὰ πυροδοτήσει πόλεμο στὸν κόσμο στὸ ὄνομα τῆς εἰρήνης (ὁ  Λάνσινγκ σύντομα ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ ἀξίωμα, ὁ πρῶτος ἀπὸ μιὰ μακρὰ σειρὰ Ἀμερικανῶν ποὺ πλήρωσαν τὸ τίμημα γιὰ τὴν ἀντίθεσή τους στὴ συνωμοσία).

Ἕνα σημαντικὸ περιστατικὸ στὴν καριέρα τοῦ Τσῶρτσιλ ἦταν ἡ λήψη μιᾶς ἐπιστολῆς θανάτου ἀπὸ τὸν Πρόεδρο Ροῦσβελτ ποὺ τοῦ ζητοῦσε «νὰ δῇ τὸν Μπέρνι Μπαροὺχ τὸ συντομότερο δυνατόν...» Ὁ Τσῶρτσιλ ἀπάντησε ὅτι «ὁ Μπέρνι εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς παλαιότερους φίλους μου καὶ ἐγὼ τηλεγραφῶ γιὰ νὰ πὼ πόσο χαίρομαι ποὺ ἔρχεται. Εἶναι πολὺ σοφὸς ἄνθρωπος».

Οι δυὸ τοὺς εἶχαν «μακρὲς καὶ οἰκεῖες συνομιλίες».

Κατά τὴ διάρκεια αὐτών, ὁ Baruch προφανῶς μίλησε γιὰ τὴν ἀτομικὴ βόμβα ποὺ θὰ ἐκραγῇ σύντομα (δὲν θὰ εἶχε ἀπορριφθεῖ ποτὲ χωρὶς τὴν πρόγνωση καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ μεγάλου Συμβούλου) καὶ μπορεῖ νὰ ἐνημέρωσε τὸν Τσῶρτσιλ γιὰ τὴν πρόθεσή του νὰ προτείνει τὴν ἵδρυση (ἀφοῦ ἡ βόμβα εἶχε ἐκραγεὶ) μιᾶς ἀρχῆς μὲ μονοπωλιακὰ δικαιώματα στὴ χρήση καὶ τὸν ἔλεγχό της καὶ ἐξουσία νὰ ἐπιβάλλει γρήγορη καὶ καταδικαστικὴ τιμωρία σὲ ὅποιον προσέβαλε τὴν Ἀρχή.

Ἡ ἱστορία δὲν καταγράφει τί σκέφτηκε ὁ Τσῶρτσιλ γιὰ αὐτό, τὸ μεγάλο Σχέδιο Μπαρούχ: προφανῶς θὰ σήμαινε ὅτι «διάλυση τῆς Βρετανικῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς ὁποίας δὲν ἔχω γίνει πρῶτος ὑπουργὸς τοῦ Βασιλιᾶ γιὰ νὰ προεδρεύσω».

Αὐτή ἡ Παγκόσμια Συνωμοσία 

Ἡ διάλυση αὐτῆς τῆς Αὐτοκρατορίας ἀκολούθησε πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό του. Τὰ ἐσωτερικά του αἰσθήματα γιὰ τὴν παγκόσμια κυβέρνησι, ἡ ὁποία προφανῶς ἐπρόκειτο νὰ ἐγκαθιδρυθὴ στὴ συνέχεια της, εἶναι ἀσαφῆ. Τὸ 1920, ὅταν ἡ ἐπανάσταση στὴ Ρωσία καὶ οἱ συγγραφεῖς της ἀποτελοῦσαν ἀντικείμενα ζωηρῆς δημόσιας συζήτησης (αὐτὸ ἦταν πρὶν ἀπὸ μιὰ ἀπόκρυφη λογοκρισία ποὺ σταμάτησε ἀποτελεσματικὰ κάθε ἐλεύθερη συζήτηση τέτοιων θεμάτων), ὁ  Τσῶρτσιλ ἔγραψε ἕνα ἄρθρο στὴν εἰκονογραφημένη ἐφημερίδα Sunday Herald ποὺ ἔδειχνε ὅτι καταλάβαινε ἀπόλυτα τὴ φύση καὶ τοὺς συγγραφεῖς τῆς ἐπανάστασης καὶ τὶς μεθόδους συνωμοσίας. Ὅταν τὸ 1953 του ζητήθηκε ἄδεια νὰ ξανατυπώσει αὐτὸ τὸ ἄρθρο, εἶπε στὸν γραμματέα του νὰ τὸ ἀρνηθεῖ.

 Ἀσφαλῶς, ὁ Μπέρνι ("ἕνας πολὺ σοφὸς ἄνθρωπος") δὲν θὰ εἶχε ἐγκρίνει αὐτὸ τὸ ἄρθρο, διότι ἡ ἀγαπημένη τοῦ ἰδέα, ἡ δεσποτικὴ παγκόσμια κυβέρνησις μὲ ἐξουσίες ἐπιβολῆς, ἦταν τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ αὐτῆς τῆς ἐπανάστασης. Ὁ Τσῶρτσιλ πρέπει ἀσφαλῶς νὰ γνώριζε τὴν παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία διότι μὲ διάφορες μορφὲς ἀπασχολοῦσε τὰ μυαλὰ πολλῶν ἡγετικῶν ἀνδρῶν στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του καὶ κινήθηκε στὴν παρέα τους.

 Στὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 19ου αἰῶνα, ὅταν ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Αὐτοκρατορία βρίσκονταν στὸ ἀποκορύφωμα τῆς δύναμής καὶ τῆς φήμης τους ὑπὸ τὴ μεγάλη Βασίλισσα, ἡ παγκόσμια κυβερνητικὴ συνωμοσία (ὅπως ἀποκαλύπτεται τώρα κατά τήν ἐξέλιξιν τῆς ῥοῆς τοῦ χρόνου) ἔτρωγε ἤδη, σὰν καρκίνος, τὰ σωθικά τῆς Κοινοπολιτείας. Οἱ συνωμότες δὲν ἦταν ἁπλοὶ ἄνθρωποι. Ἦταν δημόσια πρόσωπα μὲ φήμη καὶ μεγάλο πλοῦτο, ὅπως στὴν Ἀμερική. 

Συνεχίζεται...

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος α΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος β΄)

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος δ΄)

Ἡ Πελασγική