« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος β΄)

Franklin D. Roosevelt καί Bernard Baruch, φωτό

Ἡ ἐποχή Ῥοῦσβελτ 

Μετά ἀκολούθησαν τὰ καταστροφικὰ δεκατέσσερα χρόνια τοῦ Ροῦσβελτ. Ἐνημερώθηκε (ὅπως καὶ οἱ «Ρόκλαντ» καὶ ὁ Γουίλσον) ἀπὸ τὸν κ. Χάουζ, αὐτό πού εἶπε στὸν Ροῦσβελτ νὰ κάνῃ, ἔγινε σαφὲς μόλις μπῆκε στὸν Λευκὸ Οἶκο. 

Ἀναγνώρισε ἀμέσως τὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ ξανάρχισε τὴ χρηματοδότηση τοῦ Σοβιὲτ ποὺ ξεκίνησε ὁ Wilson. Αὐτὸ συνεχίστηκε σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῶν δεκατεσσάρων χρόνων του καὶ παράλληλα μὲ αὐτὸ ἔγινε ἡ διείσδυση σοβιετικῶν πρακτόρων στὴν ἀμερικανικὴ διοίκηση, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. 

Ὁ Ροῦσβελτ, ἕνας ἀνάπηρος ἄνδρας, χειραγωγούνταν ἀπόλυτα ἀπό τούς « χορηγούς»  του. 

 Ὅταν ἕνας μετανοημένος κομμουνιστὴς τὸν πληροφόρησε ὅτι ἕνας σοβιετικὸς πράκτορας κατεῖχε ὑψηλὸ ἀξίωμα στὴν κυβέρνηση, εἶπε στὸν πληροφοριοδότη τοῦ «ἄι πνίξου». Ὁ ἄνθρωπος ποὺ προστάτευε ἦταν ὁ προδότης Χίς, ὁ ὁποῖος «ἐπέτυχε» στὴ Διάσκεψη τῆς Γιάλτας νὰ ἐγκαταλείψει τὴ μισὴ Εὐρώπη στὴ σοβιετικὴ πανούκλα καὶ ἦταν ἱδρυτὴς τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τῆς δεύτερης δοκιμαστικῆς παγκόσμιας κυβέρνησης. 

Στάλιν - Ῥοῦσβελτ, φωτό

Ὑπὸ τὸν Ροῦσβελτ, ἡ συνωμοσία ἐξαπλώθηκε ὅλο καὶ πιὸ βαθιὰ στὸ ἀμερικανικὸ πολιτικὸ σῶμα. Ἡ κυριαρχία του στὸν Τύπο καὶ σὲ ὅλα τα μέσα δημόσιας παραπληροφόρησης παρήγαγε στὶς ἀμερικανικὲς μᾶζες ἐκείνη τὴν κατάσταση σαστισμένης ἀδράνειας ποὺ τὰ Πρωτόκολλα προέβλεπαν ὡς ἰδανικὴ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ μεγάλου Σχεδίου. Δύο δεκαετίες αὐτῆς τῆς μεταχείρησης ἀναισθητοποίησαν τὸ ὑγιὲς ἔνστικτο ποὺ ὁδήγησε «τούς ἀδαεῖς στόν σωστό δρόμο » νὰ ἀπορρίψουν τὴν Λέγκα του Οὐίλσον. Τώρα οἱ ἄνδρες πίσω ἀπὸ τὴ σκηνὴ δούλευαν πυρετωδῶς γιὰ νὰ βγεῖ τὸ παγκόσμιο κράτος σκλάβων ἀπὸ τὸν ἐπερχόμενο πόλεμο ἐνάντια στὴ δουλεία. 

Ὁ "Συνταγματάρχης" House πέθανε τὶς παραμονὲς τοῦ Β' Πολέμου. Ὁ Baruch, ὁ συνεργάτης του στὴν ἐπιλογὴ καὶ τὴν χειραγώγηση τοῦ Προέδρου Wilson, ἔγινε τώρα ὁ ἐπικεφαλής τῆς παρακμῆς τῆς Δημοκρατίας τῆς Οὐάσιγκτον. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν κρυφό συνωμότη Χάουζ, ὁ Μπαροὺχ ἦταν δημοσίως γνωστὸς καὶ θαυμαζόταν ἀπὸ τά τσιράκια τοῦ Τύπου ὡς μόνιμος σύμβουλος τῶν προέδρων καὶ «παλαίμαχος πολιτικός ». Αὐτὸ τὸ παρατσούκλι τὸν ἔκανε ἰδιαίτερα ἀγαπητὸ στὸν ὄχλο, ποὺ σκέφτηκε νὰ δεῖ μέσα του «τὸν ἄνθρωπο στὸ δρόμο» ποὺ ἐρχόταν συναισθηματικά κοντά στόν ἁπλό ἄνθρωπο στὸ Central Park.

Ὁ Ροῦσβελτ, ἀνταποκρινόμενος ἀδιάφορα στὸν ἀρθρωτὸ μηχανισμὸ τῆς μαριονέτας, μπορεῖ ἀκόμη νὰ εἶχε συνειδητοποιήσει ὅτι τὸν χρησιμοποιούσαν γιὰ τὴν ἐξύψωση τῆς Κομμουνιστικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας του. Αὐτὸ φαίνεται σάν ὑπονοούμενο σὲ «μιὰ περίεργη δήλωση» ( Ρόμπερτ Σέργουντ, βιογράφος τοῦ Ροῦσβελτ καὶ οἰκεῖος τοῦ Λευκοῦ Οἴκου) ποὺ ἔκανε ὁ Ροῦσβελτ ὅταν τόν παρότρυναν νά παραθέσῃ σέ μία ὁμιλία του αὐτό πού εἶχε πεῖ ὁ Τσόρτσιλ: 

«Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες βρίσκονται τώρα στὴν ὑψηλότερη κορυφή ὡς πρός τήν δύναμη καὶ τήν φήμη τους». 

Ὁ Ροῦσβελτ ἀντιθέτως εἶπε :  «Μπορεῖ νὰ ὁδεύουμε πολὺ σύντομα πρὸς τὸ ἀπόγειο τῆς ἀδυναμίας μας».

 Αὐτὸ μοιάζει μὲ τὴν ἀνοιχτὴ ὁμολογία τοῦ σκοποῦ, ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο σέ μακροχρόνια ὑποτέλεια στὴ συνωμοσία ποὺ εἶχε ἔρθει γιὰ νὰ κάνει δική του τὴν καταστροφικὴ φιλοδοξία. Αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας, ὅπως πάντα, πέρασε ἀπαρατήρητη ἀπὸ τὶς λαϊκές μᾶζες, ἀλλὰ πιθανότατα καταστράφηκε μὲ χαρὰ ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς συνωμότες ποὺ ἦταν διάσπαρτοι στὴν κυβέρνηση Ροῦσβελτ. 

Ὅταν ἡ ἐπίθεση τοῦ Χίτλερ τὸ 1941 στὴ Ρωσία ἔφερε τὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση στὴ συμμαχικὴ πλευρά, ἡ ἐπιρροὴ τοῦ κ. Μπαροὺχ ἔγινε ἀκόμη πιὸ ἰσχυρή, καθὼς καὶ ἡ ἱκανότητά του νὰ κατευθύνει τὴν πορεία τοῦ πολέμου πρὸς τὴν ὁλοκλήρωση ποὺ ἐπιθυμοῦσε. Πάντα ἐπέμενε, καὶ στοὺς δύο πολέμους, ὅτι οἱ καιροὶ ἀπαιτοῦσαν «ἕναν ἄνθρωπο» ὡς διαχειριστὴ καὶ ὄχι ὡς διοικητικὸ συμβούλιο. 

Bernard Baruch, πρόεδρος του War Industries Board στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο-φωτό

Στὸν Πρῶτο Πόλεμο ἦταν ὁ «ἕνας ἄνθρωπος», ποὺ ἔγινε ἐπικεφαλής μιᾶς «Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς» στὸ Συμβούλιο Ἄμυνας, γιὰ τὸ ὁποῖο μιὰ ἐρευνητικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ Κογκρέσου εἶπε μετὰ ἀπὸ αὐτὸν τὸν πόλεμο (τὸ 1919): 

Χρησιμοποίησε ὡς μυστικὴ κυβέρνηση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν κράτη... ἐπινόησε ὁλόκληρο τὸ σύστημα ἀγοράς πολεμικῶν προμηθειῶν, σχεδίασε μιὰ λογοκρισία στὸν Τύπο, σχεδίασε ἕνα σύστημα ἐλέγχου τοῦ Τύπου... καὶ μὲ μιὰ λέξη σχεδίασε σχεδὸν κάθε πολεμικὸ μέτρο ποὺ θέσπισε στὴ συνέχεια τὸ Κογκρέσο, καὶ ὅλα αὐτὰ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, ἑβδομάδες καὶ ἀκόμη καὶ μῆνες πρὶν τὸ Κογκρέσο τῶν ΗΠΑ κηρύξει τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Γερμανίας... Δὲν θεσπίστηκε στὴ συνέχεια οὔτε μιὰ πράξη τῆς λεγόμενης πολεμικῆς νομοθεσίας ποὺ νὰ μὴν εἶχε συζητηθεῖ καὶ διευθετηθεῖ πρὶν ἀπὸ τὴν πραγματικὴ κήρυξη τοῦ πολέμου ἀπὸ αὐτὴν τὴ Συμβουλευτικὴ Ἐπιτροπή... 

Ὁ πόλεμος τοῦ 1914-1918 τελείωσε πρὶν προλάβει ὁ Μπαροὺχ νὰ δείξῃ ὅλα ὅσα εἶχε ἐπιφυλάξει στὸν ἀμερικανικὸ λαό. Τὸ 1935 δήλωσε «ἀν ὁ πόλεμος τοῦ 1914-1918 εἶχε κρατήσει γιὰ ἀκόμη μιὰ χρονιά, ὁλόκληρος ὁ πληθυσμός μας θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἐμφανιστεὶ μὲ φτηνὲς ἀλλὰ χρήσιμες στολές», τὰ μεγέθη παπουτσιῶν ἦταν ἡ μόνη ἐπιτρεπτὴ παραλλαγή. 

Ὁ Μπαροὺχ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ἀποκάλυψε τὸ ὅραμά του γιὰ μιὰ μελλοντικὴ Ἀμερική: ἕνας ἀπρόσωπος ἀνόητος ὄχλος ποὺ τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ κάνει μόνο ἐργασία, μὲ ἀριθμοὺς ταυτότητας καὶ δελτία ψωμιοῦ. 

Ὁ Μπαροὺχ δὲν διορίστηκε νὰ εἶναι ὁ «ἕνας ἄνθρωπος» ὅταν ἱδρύθηκε τὸ Συμβούλιο Παραγωγῆς τοῦ Πολέμου του Ροῦσβελτ, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ διορίστηκε ἦταν δικό του δημιούργημα, ἕνας Χάρι Χόπκινς, καὶ ἀκόμη καὶ ὁ Μπαροὺχ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ διαθέσῃ τοό πλοῦτο τῆς Ἀμερικής πιό αὐταρχικά ἀπό αὐτόν ἤ πιό τέλεια σύμφωνα μέ τό Σχέδιο.

Ὁ προεδρικός "μεσάζοντας" 

Δὲν γνωρίζω ἄν αὐτὸς ὁ Χόπκινς ἔλαβε ποτὲ κάποιο συγκεκριμένο διορισμὸ ποὺ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐνεργεῖ ὡς αὐτοκρατορικὸς δεσπότης. Προφανῶς ὁ Ροῦσβελτ, ποὺ τοῦ ἄρεσε νὰ φαντάζεται τὸν ἑαυτό του ὡς ἁπλὸ ἄνθρωπο, εἶπε, "Ἐμπρός Χάρι". Τέλος πάντων, αὐτὸς ὁ Χόπκινς ἦταν τὸ προϊὸν τῆς συνωμοσίας καὶ μόνο μὲ αὐτὸ τὸ προσὸν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μόνιμος κάτοικος τοῦ Λευκοῦ Οἴκου. 

Ἀκόμη καὶ ὁ Τσόρτσιλ ἐξαπατήθηκε ἀπό αὐτόν τόν ἀγράμματο «μεσάζοντα» ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ καυχηθεῖ (ὅπως ὁ κύριος Χάουζ), «Κανένας σημαντικὸς ξένος δὲν ἔχει ἔρθει στὴν Ἀμερικὴ χωρὶς νὰ μιλήσῃ μαζύ μου... Ὅλοι οἱ Πρέσβεις μέ ἐνημέρωναν συχνά..» ( φωτό ἀριστερά, ὁ Χόπκινς σέ χειραψία μέ τόν Τσῶρτσιλ )

 Σὲ προηγούμενες ἐποχές, ὅταν ἡ Δύση προσπαθοῦσε νά φθάσῃ σέ κάποιο ἐπίπεδο πολιτισμοῦ, οἱ ἄνδρες ποὺ ἔφτασαν σὲ ὑψηλὰ σημεῖα στὶς χῶρες τους ἔφεραν μαζί τους κάποιο δεῖγμα ἐμπειρίας καὶ προσόντων. Ὁ Χόπκινς δὲν εἶχε τέτοιο ὑπόβαθρο. Ὅπως ὁ Δρ. Κίσινγκερ τριάντα χρόνια ἀργότερα, ἦταν δημόσια ἄγνωστος ὅταν ἄρχισε νὰ παρουσιάζεται στόν κόσμο σὰν Κολοσσός. 

 Γνωστοὶ τοῦ Χόπκινς τὸν περιγράφουν : «ελκώδης τύπος, ὑπερβολικός, τρομερά νευρικός, μανιώδης μέ τό κάπνισμα καί τόν καφέ». 

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, λέει ὁ Ρόμπερτ Σέργουντ, ἦταν «ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις τὸ ἀναπόφευκτο φαβορὶ τοῦ Ροῦσβελτ», (μιὰ πιὸ καταδικαστικὴ ἀπαξίωση τοῦ κ. Ροῦσβελτ δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεὶ κανείς). Ἦταν ἕνας ἑτοιμοθάνατος ἀπὸ τὸ 1937 καὶ ὑπὸ τὸν Ροῦσβελτ τὰ ἑπόμενα ὀκτὼ χρόνια ἔγινε ὁ παγκόσμιος ἀνασχεδιαστής καὶ διανομέας δισεκατομμυρίων. Τὸ Ἀμερικανικὸ Κογκρέσο καὶ ὁ κόσμος εἶχαν μπερδευτεὶ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀπὸ τὸν πρόεδρό τους καὶ τὸν διεφθαρμένο Τύπο νὰ πιστεύουν ὅτι ὅλα ἦταν καλά, ἀλλὰ περιστασιακὰ ἀκούστηκε μιὰ φωνὴ στὸ Κογκρέσο ποὺ ζητοῦσε νὰ μάθει περισσότερα γιὰ τὴν ἀνεξέλεγκτη καὶ μὴ καταγεγραμμένη μεταφορὰ θησαυροῦ στὴ Μόσχα. Αὐτὸ ἐνόχλησε τὸν γενναιόδωρο δωρητή, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε μὲ τὸ Κογκρέσο ὅπως οἱ συνωμότες ἀντιμετώπισαν τὸ «Rockland» στὸ μυθιστόρημα τοῦ House. 

«Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες» (εἶπε, ἀπαντῶντας σὲ μιὰ πρόταση ὅτι πρὶν δοθεῖ περαιτέρω βοήθεια στὴ Σοβιετικὴ Ρωσία θὰ πρέπει νὰ ἀπαιτοῦνται πλήρεις πληροφορίες γιὰ τὴ στρατιωτική τους κατάσταση), «οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες κάνουν πράγματα ποὺ δὲν θὰ ἔκαναν γιὰ ἄλλα ἔθνη χωρὶς πλήρη ἐνημέρωση ἀπὸ αὐτούς. Αὐτὴ ἡ ἀπόφαση νὰ ἐνεργήσουμε χωρὶς πλήρη ἐνημέρωση πάρθηκε μὲ κάποιους ἐνδοιασμούς ... ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καμία ἐπιφύλαξη γιὰ τὴν πολιτική ... τίθεται συνεχῶς ἀπὸ διάφορες ὁμάδες γιὰ ἐπανεξέταση. Προτείνω νὰ μὴν γίνει περαιτέρω ἐξέταση σὲ αὐτὰ τὰ αἰτήματα γιὰ ἐπανασυζήτηση». 

Ἔτσι μίλησε ὁ κύριος Χόπκινς ἀπὸ τὸ East Side, καί ναί, ἦταν ἔτσι !  (Ὅπου οἱ συνωμότες ἀναμφίβολα «γελοῦσαν χαρούμενα»). Ἡ συνωμοσία εἶχε καταλάβει σταθερὰ τὴν Ἀμερικανικὴ Δημοκρατία. Ὅταν ὁ Δεύτερος Πόλεμος τελείωσε μὲ τὴ διάσκεψη «εἰρήνης» στὴ Γιάλτα, ὁ Στάλιν εἶδε τοὺς δικούς του κολλητοὺς (συμπεριλαμβανομένου τοῦ Χὶς) στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ τραπεζιοῦ, ἔτσι ὥστε ἡ συζήτηση τελείωσε μὲ τὴν ἐγκατάλειψη ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς συμμάχους τῆς μισῆς Εὐρώπης στὴν κομμουνιστικὴ συνωμοσία. 

Ἡ Διάσκεψη τῆς Γιάλτας, ἱστορικὰ θεωρημένη, σηματοδότησε τὸ τέλος τῆς Δημοκρατίας τῆς Οὐάσιγκτον καὶ τῆς Βρετανικῆς Αὐτοκρατορίας. 

Ἐκεῖ ξεκίνησε ἡ διαδικασία τῆς διάλυσης. Ὁ Ροῦσβελτ καὶ ὁ "μοιραῖος εὐνοούμενός του", ὁ Χόπκινς, ἐπέστρεψαν καὶ οἱ δύο στὴν Ἀμερικὴ γιὰ νὰ πεθάνουν. Αὐτοὶ οἱ δύο ἄντρες ἔκαναν περισσότερα γιὰ νὰ καταστρέψουν τὴ Δύση ἀπὸ ὅσα θὰ μποροῦσε νὰ πετύχει ὁποιοσδήποτε εἰσβολέας. 

Χάρρυ Τροῦμαν καί ὁ ἀμερικανός Στρατηγός Μάκ Ἄρθουρ φωτό

Οἱ μάταιοι πόλεμοι

Τὸν Ροῦσβελτ διαδέχθηκε ὁ Ἀντιπρόεδρος,Χάρι Τρούμαν ἀπὸ τὸ Μιζούρι, ὁ ὁποῖος σύντομα ἔδωσε ἀπόδειξη ὅτι ἀκολούθησε μὲ ὑπευθυνότητα τὴν πορεία Wilson-Roosevelt (καὶ House-Baruch). Ἐπανεξελέγη τὸ 1948, κήρυξε τὸν πόλεμο στὸν «κομμουνιστὴ ἐπιτιθέμενο» στὴν Κορέα τὸ 1950. Γιὰ μιὰ στιγμὴ ὁ ἀμερικανικὸς λαὸς σκέφτηκε ὅτι ἡ καταστροφὴ τοῦ Δεύτερου Πολέμου ἐπρόκειτο νὰ διορθωθεῖ καὶ ὁ κομμουνιστὴς εἰσβολέας κατατροπώθηκε. Ἐλάχιστοι, ἂν κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς εἶχε διαβάσει τον Φίλιπ Ντρού, ἢ θὰ γνώριζε ὅτι οἱ ἡγεμόνες τους «ἐξαπατοῦσαν πάντα σχετικὰ μὲ τὶς πραγματικές τους ἀπόψεις καὶ προθέσεις». 

Ὁ ἀμερικανικὸς λαὸς ἀνταποκρίθηκε πιστὰ στὸ κάλεσμα γιὰ διάσωση τοὐλάχιστον μιᾶς μικρῆς χώρας ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ πανούκλα καὶ οἱ σύμμαχοί τους ἐν καιρῷ πολέμου, ἡ Βρετανία, ἡ Αὐστραλία, ὁ Καναδᾶς, ἡ Νότια Ἀφρικὴ καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἔστειλαν στρατεύματα γιὰ νὰ συμμετάσχουν στὴ σταυροφορία. Ὅλα ἦταν «παραπλάνηση». 

Ὅταν ὁ ἐπιτυχημένος Ἀμερικανὸς διοικητής, MacArthur, ἐπιθυμοῦσε θερμὰ νὰ καταδιώξῃ ἕναν νικημένο ἐχθρὸ πέρα ἀπὸ τὸ Yalu ( ποταμός τῆς Βόρειας Κορέας) , ὁ Truman ἀπέλυσε τὸν στρατηγό. Στὴ συνέχεια, ἡ Κορέα διαιρέθηκε, ὅπως ἡ Γερμανία καὶ ἡ Εὐρώπη, καὶ οἱ κομμουνιστὲς ἀφέθηκαν στὴν κατοχὴ τοῦ βόρειου μισοῦ. 

Αὐτὸς ἦταν ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς πολέμους «χωρὶς νίκη» στὸν ὁποῖο ἐστάλησαν ἀμερικανικὰ στρατεύματα γιὰ νὰ πολεμήσουν ἐναντίον ἀεροσκαφῶν, πυροβολικοῦ καὶ πανοπλιῶν ποὺ προμήθευσε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὁ Χόπκινς στοὺς κομμουνιστές. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Χὶς εἶχε ἀποκαλυφθεῖ, ἡ καναδικὴ κυβέρνηση εἶχε δημοσιεύσει τὴν πλήρη ἱστορία τῶν κομμουνιστῶν πρακτόρων καὶ κατασκόπων ποὺ διείσδυσαν στὴ διοικητική της μηχανὴ καὶ ἡ ἱστορία τῶν Βρετανῶν προδοτῶν εἶχε ἀρχίσει ἐπίσης νὰ γίνεται γνωστή. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ «κομμουνισμὸς στὴν κυβέρνηση» ἦταν ἕνα θέμα ποὺ ἀκόμη καὶ οἱ ἀμερικανικὲς μᾶζες μπορούσαν νὰ κατανοήσουν καὶ ἡ κραυγὴ γιὰ καθαρισμὸ τῶν στάβλων τοῦ Αὐγείου γινόταν ὅλο καί πιό δυνατή. 

Σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ συγκυρία, ὁ Τρούμαν (ἀναμφίβολα θυμάται τὸ «ἄι πνίξου» τοῦ κ. Ροῦσβελτ) ἀπέρριψε τὴ δημόσια ἀπαίτηση γιὰ «ἐξάλειψη τῶν κομμουνιστῶν», καθὼς ἁπλῶς «ἀποσποῦσε τήν προσοχή» σὲ ὅλη τὴ συζήτηση, καὶ τὴν ἀμερικανικὴ τραγωδία (ἐκτὸς ἂν ἦταν κωμωδία).

 Τὸν Τρούμαν διαδέχθηκε τὸ 1952 ὁ στρατηγὸς Ἀϊζενχάουερ, ὁ πρώην ἄγνωστος ἀξιωματικὸς τοῦ ἀμερικανικοῦ στρατοῦ ποὺ ὑπερκέρασε πολλοὺς ἀρχαιότερους στὴν ἀνώτατη διοίκηση τῆς Συμμαχικῆς εἰσβολῆς τοῦ 1944. Αὐτὸς ὁ στρατηγὸς χρησιμοποίησε τὴ διοικητική του ἐξουσία γιὰ νὰ ἀπορρίψει τὸ σχέδιο τοῦ Βρετανοῦ στρατηγοῦ Μοντγκόμερι νὰ συντομεύσει τὸν πόλεμο χτυπῶντας σκληρὰ τὸ Βερολῖνο μετὰ τὴν ἐπιτυχῆ εἰσβολὴ στὴ Νορμανδία. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς δράσης μὲ προφανῶς πολιτικὰ κίνητρα ἦταν νὰ παραδόσῃ τὸ Βερολῖνο, καὶ συνεπῶς τὴ μισὴ Εὐρώπη, στὴν κομμουνιστικὴ προσάρτηση. 

Τό πείραμα τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης

Ἱστορικά, ὁ στρατηγὸς Ἀϊζενχάουερ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς ἕνας συνειδητὸς πράκτορας τῆς κομμουνιστικῆς συνωμοσίας. Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀγνοήσει τὸ προφανὲς ἀποτέλεσμα τῆς δράσης του. Ἦταν πράγματι ἕνας ἀπὸ ἕναν αὐξανόμενο ἀριθμὸ ἀνδρῶν σὲ ὑψηλὲς θέσεις ποὺ ὑποστήριζαν τοὺς στόχους τῆς συνωμοσίας μέσῳ τῆς συμμετοχῆς τους σὲ ἕνα ἀόρατο κυβερνητικὸ ὄργανο ποὺ ὀνομάζεται Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων, τὸ ὁποῖο στὴν πραγματικότητα λειτουργοῦσε ὡς μυστικὴ παγκόσμια κυβερνητικὴ ὀργάνωση ἐντὸς τοῦ ἀμερικανικοῦ μηχανισμοῦ διακυβέρνησης (συστάθηκε τὸ 1921 μετὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ πρώτου πειράματος στὴν παγκόσμια διακυβέρνηση, τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν, καὶ μὲ αὐξανόμενη δύναμη ἐπιδίωξε τὴ φιλοδοξία σὲ ὅλα τὰ χρόνια τοῦ μεσοπολέμου). 

Ὁ στρατηγὸς Ἀϊζενχάουερ ξεκίνησε τὴν προεδρία του μὲ τὴν κοινό πλέον, σχεδὸν ὑποχρεωτικό προσκύνηση στὸν Μπαρούχ, τοῦ ὁποίου ὁ βιογράφος, προφανῶς μετὰ ἀπὸ συνεννόηση μὲ τὸν μεγάλο Σύμβουλο, συνόψισε τὶς συστάσεις ποὺ πιθανότατα θὰ ἔκανε ὁ Μπαροὺχ στὴ νέα Διοίκηση. Ὁ στρατηγὸς Ἀϊζενχάουερ ἐπιβεβαίωσε γρήγορα καὶ εὐσυνείδητα αὐτὴ τὴν πρόγνωση, λέγοντας στοὺς ἐκλογεῖς τοῦ Λὸς Ἄντζελες, σὰν νὰ ἤθελε νὰ ἀποδείξει τὴ δουλοπρέπειά του: 

«Πιστεύω ὅτι ἂν ὁ Μπέρνι Μπαροὺχ ἦταν ἐδῶ ἀπόψε, θὰ προσυπέγραφε σὲ κάθε ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς» (ἀναφερόταν σὲ συστάσεις πού, σύμφωνα μὲ βιογράφο, «σχετίζεται ἐξ ὁλοκλήρου μὲ τὴν προπαρασκευαστικὴ κινητοποίηση γιὰ πόλεμο, τοὺς ἐλέγχους, τὴν παγκόσμια στρατηγικὴ» καὶ τὶς ὑπόλοιπες συχνὰ ἐπαναλαμβανόμενες συνταγὲς τοῦ Μπαροὺχ γιὰ ἕναν ἐλεγκτή «ἑνὸς ἄνδρα» ἢ δικτάτορα). 

Ὅταν τελείωσε ὁ Δεύτερος Πόλεμος, ὁ Μπαροὺχ ἦταν 75 ἐτῶν. Τὸ σθένος του ἦταν ἀμείωτο καὶ τὸ αὐτοκρατορικό του ὅραμα ἀπεριόριστο. Οἱ δύο ἀτομικὲς βόμβες, ποὺ ἐξερράγησαν τὸν Αὔγουστο τοῦ 1945, τὸν ὤθησαν σὲ ἀκόμη μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Ὅπως κάποιος ἀρχαῖος Ἑβραῖος προφήτης, φώναξε, «Σοῦ προσφέρω νὰ ζῇς ἢ νὰ πεθαίνῃς». «Βιάσου», φώναξε. «Βιάσου» (ἤ, ὅπως θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ἔθετε ὁ κράχτης τοῦ Broadway, «Hurry, Hurry, Hurry»). «Βιαστεῖτε, ἡ βόμβα δὲν θὰ περιμένει ὅσο τὸ σκεφτόμαστε». Αὐτὸ ποὺ χρειαζόταν, προφανῶς, ἦταν «ἕνας ἄνθρωπος».

 Ὁ Baruch ἐπωφελήθηκε ἀπὸ τοὺς σπόρους τοῦ ἀνθρώπινου πανικοῦ ποὺ ἔσπειραν οἱ δύο βόμβες γιὰ νὰ προσφερθεῖ «γιὰ τὸ πιὸ ζωτικὸ ἐγχείρημα τῆς ζωῆς του, τὴν ἐκπόνηση ἑνὸς ἐφαρμόσιμου σχεδίου γιὰ τὸν διεθνῆ ἔλεγχο τῆς ἀτομικῆς ἐνέργειας καὶ γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς υἱοθέτησής του ἀπὸ τοὺς Ἐπιτροπὴ Ἀτομικῆς Ἐνέργειας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν» (ὁ βιογράφος του). Ὁ Πρόεδρος Τρούμαν διόρισε δεόντως τὸν Μπαροὺχ ἀντιπρόσωπο τῶν ΗΠΑ στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη τὸν Μάρτιο τοῦ 1946. 

Τὸ «Σχέδιο Baruch» στὴ συνέχεια ἐκπονήθηκε «σὲ ἕνα παγκάκι στὸ πάρκο» (ποῦ ἀλλοῦ;) μαζὶ μὲ ἕναν φίλο ἀπὸ τὶς ἡμέρες τῆς Διάσκεψης Εἰρήνης τοῦ 1919, ἕναν Ferdinand Eberstadt. Ἐκεῖνες τὶς μέρες, οἱ Χάουζ καὶ Μπαροὺχ εἶχαν ἐργαστεὶ σκληρὰ γιὰ νὰ προωθήσουν μιὰ «Λέγκα γιὰ τὴν Ἐπιβολὴ τῆς Εἰρήνης», ἀλλὰ μερικοὶ ὑπεύθυνοι πολιτικοὶ ἐξακολουθοῦσαν νὰ ὑπάρχουν τότε καὶ τὸ συζητούσαν. Παρόλα αὐτά, καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῶν μεσοπολεμικῶν ἐτῶν 1918-1939, οἱ συνωμότες ἀπέρριψαν τὴν πρότασή τους νὰ δημιουργήσουν μιὰ ὑπερεθνικὴ ἀνώτατη διοίκηση μὲ «δόντια» γιὰ νὰ ἐπιβάλουν τὶς ἐπιταγές της, καὶ τώρα τὸ σχέδιο τοῦ κ. Μπαροὺχ τὸ 1946 πῆγε τόσο μακριά ὅσο ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ ζηλωτὴς ἀπὸ αὐτοὺς θὰ μποροῦσε νὰ εὐχηθῇ. 

Bernard Baruch στήν Atomic Energy Commission παρουσιαζει τό σχέδιο γιά τήν άτομική ένέργεια,πού πῆρε τ᾿ὄνομά του φωτό

Παρουσίασε τὸ Σχέδιό του γιὰ τὸ Central Park στὴν Ἐπιτροπὴ Ἀτομικῆς Ἐνέργειας τοῦ ΟΗΕ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1946. Ξεκίνησε, μὲ τόν ἑβραϊκὸ προφήτη, λέγοντας: «Ἐμεῖς (sic) πρέπει νὰ ἐπιλέξουμε τὴν παγκόσμια εἰρήνη ἢ τὴν παγκόσμια καταστροφή». Ἡ ἀτομικὴ ἐνέργεια πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖται γιὰ εἰρηνικοὺς σκοποὺς καὶ νὰ ἀποκλείεται ἡ πολεμική της χρήση. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, «ἐμεῖς» θὰ ἔπρεπε νὰ προβλέψουμε «ἄμεση, ταχεῖα καὶ σίγουρη τιμωρία ὅσων παραβιάζουν τὶς συμφωνίες ποὺ συνάπτονται ἀπὸ τὰ ἔθνη». Ἔτσι, ἡ ἰδέα «Σύλλογος γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς εἰρήνης» ἀποστραγγίστηκε ξανά: ἁπλῶς, ἡ λέξη «τιμωρία» ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸ «ἐπιβολή», ἀλλὰ τὸ ἴδιο ἐννοοῦσε: μιὰ ὑπερεθνικὴ δικτατορία μὲ «δόντια». Ἡ κορυφαία πρόταση τοῦ Baruch ἦταν νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης, προφανῶς μόνιμου χαρακτῆρα, γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ αὐτὴ ἡ «τιμωρία». Ἐξήγησε ὅτι «ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη καὶ τιμωρία» θὰ μποροῦσε νὰ προδιαγραφῇ «βάσει τῶν ἀρχῶν ποὺ ἐφάρμοσαν στὴ Νυρεμβέργη οἱ Σοβιετικοί, τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, ἡ Γαλλία καὶ οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες». 

Τέλος, ὁ Baruch πρότεινε τὴ δημιουργία μιᾶς «Ἀρχῆς» (ἕνας ἄνθρωπος;) ποὺ θὰ ἐποπτεύει ὅλες τὶς δραστηριότητες ἀτομικῆς ἐνέργειας ποὺ εἶναι δυνητικὰ ἐπικίνδυνες γιὰ τὴν παγκόσμια ἀσφάλεια. «Ἄμεσες καὶ συγκεκριμένες ποινές», συνέχισε ὁ Baruch, ἐπρόκειτο νὰ καθοριστοὺν γιὰ παράνομη κατοχὴ ἀτομικῆς βόμβας ἢ γιὰ «ἐσκεμμένη παρέμβαση στὶς δραστηριότητες τῆς Ἀρχῆς». 

Ἀκόμη καὶ οἱ μαχόμενοι συνωμότες στὶς δυτικὲς κυβερνήσεις καὶ στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη πνίγηκαν ἐλαφρῶς σὲ αὐτὸ τὸ μεθυστικὸ θέμα, καὶ παρὰ τὴ συγκαταβατικὴ ἀνακοίνωση τοῦ Τρούμαν ὅτι ὁ Λευκὸς Οἶκος καὶ τὸ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ἐνέκριναν τὸ Σχέδιο, συζητήθηκε καὶ τέθηκε στὸ ράφι - γιὰ νὰ βγῇ ἔξω καὶ πάλι μετὰ ἀπὸ ὁποιονδήποτε τρίτο πόλεμο. ( Ὅπως ἔγινε μέ τό Ἰράκ, τήν Συρία, τό Ἰράν καί πάει λέγοντας... ψάχνοντας γιά ...πυρηνικά !  ) 

Στὴ συνέχεια ὁ Baruch παραιτήθηκε καὶ ἀνέλαβε ξανὰ τὴ μόνιμη Συμβουλευτική του θέση. Πέθανε τὸ 1965 ἔχοντας πλήξει σέ μέγιστο βαθμό τοὺς συνανθρώπους του καὶ τὴ χώρα του. Μιὰ πολυάριθμη φάλαγγα ἰσχυρῶν ἀνδρῶν, ποὺ στεγάστηκε στὸ Συμβούλιο Ἐξωτερικῶν Σχέσεων, συνέχισε τὴ συνωμοσία Βουλῆς-Μπαρούχ-Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Καμία διαφυγὴ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κόπους δὲν πρόσφερε ἡ Ἀμερικανικὴ Δημοκρατία τὸ τελευταῖο τέταρτο αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα. 

Διαφωτιστικός Προοδευτισμός

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς προεδρίας του, ὁ στρατηγὸς Ἀϊζενχάουερ ἀποκάλυψε τὴ συνέχιση τῆς γραμμῆς House-Baruch. Ἔβλεπε τὸ Ρεπουμπλικανικὸ Κόμμα, τὸ ὁποῖο ἐξακολουθοῦσε νὰ περιέχῃ ἕναν ὅλο καὶ πιό μειωμένο ἀριθμὸ συντηρητικῶν ἀνδρῶν, ὡς ἐχθρό του, καὶ σκέφτηκε νὰ ἱδρύσῃ ἕνα νέο κόμμα ποὺ θὰ προσφέρῃ στὸ ἐκλογικὸ σῶμα «φωτισμένες καὶ προοδευτικὲς ἰδέες» (ὅπως πρότειναν οἱ Μὰρξ καὶ Λένιν). Ἐγκατέλειψε αὐτὴν τὴν ἰδέα μόνο ὅταν πέθανε ὁ γερουσιαστὴς Ρόμπερτ Τάφτ, ὁ φυσικὸς ἡγέτης τῶν Ρεπουμπλικανῶν, καὶ ὅταν ὁ γερουσιαστὴς Τζόζεφ ΜακΚάρθι «λογοκρίθηκε». Αὐτὰ τὰ γεγονότα ἄφησαν τὸν Ἀϊζενχάουερ στὸν ἔλεγχο τοῦ Ρεπουμπλικανικοῦ Κόμματος, γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Ἐκείνη τὴν ἐποχή, μᾶζες Ἀμερικανῶν ἔβλεπαν στὸν Μακάρθι τόν μόνο ἄνθρωπο ποὺ εἶπε τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν κομμουνιστικὴ διείσδυση στὴν κυβέρνηση καὶ τὴ συμμετοχὴ τῆς Ἀμερικῆς στὴ συνωμοσία τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης. 

Ὁ στρατηγὸς Ἀϊζενχάουερ, αὐτός πού ἐγκατάλειψε τήν μισή Εὐρώπη στὴν κομμουνιστικὴ συνωμοσία, μισοῦσε ἰδιαίτερα τὸν γερουσιαστὴ ΜακΚάρθι. Αὐτὸ ἔγινε γνωστὸ καὶ ὡς δεδομένο σινιάλο ὁ χειραγωγούμενος Τύπος ἄνοιξε μιὰ ἐκκωφαντικὴ χορωδία «κυνηγιοῦ μαγισσῶν» ἐναντίον τοῦ McCarthy. Ὅποιος ἔχει κρατήσει ἀντίγραφα τῶν ὁμιλιῶν καὶ τῶν φυλλαδίων αὐτοῦ τοῦ Γερουσιαστὴ μπορεῖ νὰ ἐλέγξει μόνος του ὅτι δὲν ἔκανε ἀστήρικτες κατηγορίες. Δὲν χρειαζόταν: αὐτὸ ποὺ εἶχε γίνει δημοσίως γνωστὸ γιὰ τὴν προδοσία του Χὶς καὶ τῆς ὁμάδας γύρω του ἦταν ἀρκετὰ ἄφθονα γιὰ νὰ ὑποστηρίξῃ τὴν καταδίκη τῶν διαδοχικῶν προέδρων ἀπὸ τὸν ΜακΚάρθι. 

Ὅμως ἡ δύναμη τῆς συνωμοσίας φάνηκε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὁ ΜακΚάρθι, ὅπως καὶ ἄλλοι πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτόν, καταστράφηκε πολιτικά. Ἡ Γερουσία «ἐπέκρινε» τὸν ΜακΚάρθι γιὰ «ἀπρεπή συμπεριφορὰ Γερουσιαστή» καὶ ὁ Ἀϊζενχάουερ εὐχαρίστησε θερμὰ τὸν πρόεδρο τῆς ἐπιτροπῆς μομφῆς, ἕναν Γουότκινς, ποὺ «ἔκανε μιὰ θαυμάσια δουλειά». 

Ἀπό τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου " The Iron Curtain Over America " τοῦ John Beaty. Πρωτοεκδόθηκε τό 1952  , ἐδῶ

Ὅταν τελείωσε ἡ προεδρία του Ἀϊζενχάουερ, τὸ 1960, εἶχε ὑπηρετήσει καλὰ τὴ συνωμοσία καταπνίγοντας τὴ δημόσια συζήτηση γιὰ τὴ σοβιετικὴ διείσδυση καὶ κατασκοπεία μὲ τὴν ἐπίθεσή του στὸν ΜακΚάρθι. Τὰ προεδρικά του χρόνια ἦταν γεμᾶτα μὲ σοβιετικὲς προσπάθειες, μέσῳ μιᾶς ὀρδῆς κατασκόπων στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, νὰ ἀποκτήσει πλήρη γνώση γιὰ τὴν ἀτομικὴ βόμβα καὶ τὴ μέθοδο παραγωγῆς της. Αὐτὲς οἱ προσπάθειες πέτυχαν, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κομμουνιστὲς νὰ φτιάξουν τὴ δική τους βόμβα. 

Τὰ ὀκτὼ χρόνια τοῦ Ἀϊζενχάουερ ἔδειξαν ὅτι ἡ ὑποταγὴ στὴν Παγκόσμια Ἐπανάσταση συνέχισε νὰ εἶναι ὁ πρωταρχικὸς κανόνας τῆς ἀμερικανικῆς κυβερνητικῆς πολιτικῆς. 

Σύμφωνα μὲ αὐτὸν τὸν ὑπέρτατο νόμο, οἱ Ἀμερικανοὶ στρατηγοί, ἂν ἀντιμετώπιζαν τὸν κομμουνισμὸ ὁπουδήποτε στὸν κόσμο, ἀπαγορευόταν νὰ τὸν νικήσουν: οἱ σοβιετικοί ἐξοπλισμοί καὶ ὁπλοστάσια διατηρήθηκαν μέ πλήρη ἐξοπλισμό ποὺ πληρώθηκαν μὲ ἀμερικανικὰ δάνεια καὶ πιστώσεις: αὐτὰ χρησιμοποιήθηκαν γιὰ νὰ σκοτώσουν πολλὲς χιλιάδες Ἀμερικανοὺς καὶ συμμαχικούς στρατιῶτες: καὶ κάθε διαδοχικὸς Ἀμερικανὸς πρόεδρος ἔγινε ὁ εὐεργέτης καὶ προστάτης τοῦ κομμουνισμοῦ στὶς κυβερνητικὲς τάξεις. 

 Συνεχίζεται ...

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος α΄)  

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος γ΄)  

« Τό μεγάλο σχέδιο τοῦ 20ου αἰῶνος» ( μέρος δ΄)

Ἡ Πελασγική