Γιατί οἱ Γερμανοί τρέμουν τόν Τράμπ

Ο τρόμος μπροστά στην απειλή επανάκαμψης ενός «δύσκολου» Αμερικανού συνομιλητή προκάλεσε παράλυση στην πολιτική ελίτ, οδηγώντας την σε σενάρια γεωστρατηγικής… παράνοια

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο καινούργιος χρόνος μπήκε με το δεξί! Και είναι βέβαιο ότι το θριαμβευτικό comeback του Ντόναλντ Τραμπ, με τη σαρωτική επικράτηση στις προκριματικές εκλογές της Αϊόβα, έκανε κάποιους να χάσουν το ύπνο τους. Οχι μόνο στην αμερικανική ήπειρο, αλλά και στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού.

Ακόμη και πριν από το «ποδαρικό» της Αϊόβα, ο «εφιάλτης» της επιστροφής Τραμπ ήταν βασικό θέμα ανάλυσης στα μεγάλα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Μόνο που οι «αναλύσεις» ξέφυγαν από την πεπατημένη της κοινής λογικής. Ο τρόμος μπροστά στην απειλή επανάκαμψης ενός «δύσκολου» Αμερικανού συνομιλητή, που έχει διαφορετικές ιδέες για την «ατλαντική συνεργασία» και την εντέχνως δαιμονοποιημένη «ρωσική απειλή», προκάλεσε παράλυση στη γερμανική πολιτική ελίτ, οδηγώντας την σε σενάρια γεωστρατηγικής… παράνοιας με κεντρικό μότο τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο – που, σύμφωνα με τους αναλυτές του Βερολίνου, καθιστά αναγκαία την απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Ευρωπαϊκή Ενωση!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, μεταφέροντας γεγονότα που πολύ φοβούμαι ότι δεν θα διαβάσετε σε κανένα συστημικό ελληνικό μέσο ενημέρωσης. Θυμάστε μήπως τον Γιόσκα Φίσερ; Εκείνον τον ανεκδιήγητο «πράσινο» υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Σρέντερ, που από πρώην… παιδί των λουλουδιών μεταμορφώθηκε σε πολεμικό γεράκι, βάζοντας την υπογραφή του στον απάνθρωπο νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας;

Ο Φίσερ, που τη δεκαετία του ’80 αλυσοδενόταν μαζί με άλλους μουρλούς σε δημόσια κτίρια για να μην έρθουν στη Γερμανία οι αμερικανικοί πυρηνικοί «πύραυλοι του θανάτου», ήταν ο άνθρωπος που ξανάφερε την Λουφτβάφε στα Βαλκάνια. Στον ναζιστικό… τόπο του εγκλήματος. Και, 24 χρόνια αργότερα, σε μια συνέντευξή του στη διαδικτυακή έκδοση της «Die Zeit», κάλεσε την Ευρώπη να φτιάξει πυρηνικό οπλοστάσιο για να μην ξαναζήσουμε -άκουσον άκουσον!- ένα νέο Αουσβιτς!

Τι σχέση μπορεί να έχει το Αουσβιτς με τον Πούτιν μόνο το μυαλό κάποιων Γερμανών πιθανόν γνωρίζει. Ο Φίσερ, πάντως, δήλωσε ότι ντρέπεται για την αδυναμία της πατρίδας του να βοηθήσει την Ουκρανία και διερωτήθηκε τι θα συμβεί… αν επανεκλεγεί ο Τραμπ. Υπάρχει κίνδυνος, κατά την άποψή του, να χαθεί η αμερικανική πυρηνική ομπρέλα προστασίας έναντι των Ρώσων, για αυτό η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο. Οχι η Γερμανία μόνη της – η διοικούμενη από τη Γερμανία Ευρωπαϊκή Ενωση! Να έχει το δικό της κόκκινο κουμπί, σε μια βαλίτσα που θα βρίσκεται, ας πούμε, κάτω από το κρεβάτι της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν…

Δυστυχώς, αυτό δεν είναι το όραμα ενός Γερμανού πολιτικού που ξεμωράθηκε. Την ίδια ιδέα, που για κάθε λογικό Ευρωπαίο ακούγεται ανατριχιαστική, βρήκαν ιδιαίτερα συναρπαστική και άλλοι «opinion makers» της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Μία μόλις μέρα μετά την απίστευτη συνέντευξη του Φίσερ, τέσσερις από τους πιο γνωστούς αρθρογράφους της «θεσμικής» «Frankfurter Allgemeine Zeitung» έγραψαν κοινό άρθρο με τίτλο: «Το ΝΑΤΟ σε ετοιμότητα: Τι θα κάνει η Ευρώπη αν εκλεγεί ο Τραμπ;» Σε αυτό προχωρούσαν ακόμη περισσότερο τις θέσεις του Γερμανού πρώην υπουργού Εξωτερικών, υποστηρίζοντας ότι η Ευρώπη δεν χρειάζεται το πυρηνικό οπλοστάσιο μόνο για αποτροπή, αλλά και για να αποκτήσει τη δυνατότητα… προληπτικής καταστροφής στο έδαφος του αντίστοιχου πυρηνικού οπλοστασίου του Πούτιν!

Δεν πέρασαν λίγες μέρες και η «Die Welt» στην κυριακάτικη έκδοσή της φιλοξένησε μια άλλη ανάλυση στο ίδιο πνεύμα, που όμως προσέθετε έναν προβληματισμό: ποιος θα κρατά τη βαλίτσα με τους κωδικούς; Θα περιφέρεται από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα με βάση την εναλλασσόμενη προεδρία στην Ε.Ε.; Κι αν ποτέ φτάσει σε ανυπότακτες χώρες, όπως η Ουγγαρία; «Α, όχι, αυτό δεν γίνεται» κατέληγε ο αρθρογράφος, προτείνοντας να αφεθεί η διαχείριση των πυρηνικών όπλων σε ένα διευθυντήριο μεγάλων κρατών, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, άντε και η Πολωνία…

Εναν μήνα νωρίτερα και ο βρετανικός «Economist», που απηχεί τις απόψεις των απανταχού γκλομπαλιστών και του διεθνούς κεφαλαίου, χαρακτήριζε τον Τραμπ τον μεγαλύτερο κίνδυνο της νέας χρονιάς. Από τον περασμένο Αύγουστο είχε αποκαλύψει ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες (δηλαδή, οι Γερμανοί) αναζητούν εναλλακτικό σχέδιο για μια υποχρεωτική συμβίωση με τον ιδιόρρυθμο τέως πρόεδρο. «Γιατί μια επιστροφή του Τραμπ στην εξουσία των ΗΠΑ με το μέτωπο της Ουκρανίας ακόμη ανοιχτό προφανώς θα σημαίνει τη διακοπή κάθε στήριξης στο Κίεβο, όπως άλλωστε επιθυμούν οι Ρώσοι».

Προφανώς, αυτό το τελευταίο, που θα συνέβαλλε καταλυτικά στην εδραίωση της διεθνούς ειρήνης, θεωρείται «κόκκινη γραμμή» για τους αρχιερείς της παγκοσμιοποίησης. Και μόλις προ ημερών η «Bild», αυτή τη φορά, έφερε στο φως απόρρητα επιτελικά σχέδια του γερμανικού υπουργείου Αμυνας που προβλέπουν γενικευμένη σύρραξη του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία το 2025. Η αποκάλυψη όχι μόνο δεν διαψεύστηκε, αλλά το γερμανικό υπουργείο Αμυνας επιβεβαίωσε ότι είναι υποχρεωμένο να μελετά όλων των ειδών τα σενάρια εμπλοκής, ακόμη και τα… ακραία.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι η γερμανική πολιτική ηγεσία ζει σε ένα καθεστώς απόλυτης παράνοιας, τρόμου και μίσους ταυτοχρόνως απέναντι στους Ρώσους, στον Πούτιν και τον… Τραμπ. Στην προσπάθειά της να αποδιώξει τους φόβους της, αλλά και να πάρει τη ρεβάνς από τους «Σλάβους», δεν θα διστάσει να εμπλέξει ολόκληρη την Ευρώπη σε ένα παιχνίδι πυρηνικού ολέθρου.

Υπό αυτή την έννοια, ούτε ο Πούτιν ούτε ο Τραμπ είναι οι επικίνδυνοι της παρέας. Επικίνδυνοι είναι οι συνήθεις ύποπτοι, που αιματοκύλισαν δύο φορές τον πλανήτη μέσα σε έναν αιώνα…

Ἀπό : helleniscope.com

Συμφωνῶ τόσο πολύ μέ τόν ἀρθρογράφο κι᾿ὅπως ἐξέθεσε τό θέμα τῶν παγκοσμιοποιητῶν καί τοῦ πῶς βλέπουν τόν Ποῦτιν καί τόν Τράμπ, πού εἶναι σά νά τό ἔγραψα ἐγώ. 

Νά συμπληρώσω μόνον πώς γι᾿αὐτό τόν λόγο ( τόν τρόμο πού τούς ἔχει πιάσει σέ μία πιθανή ἐπανάκαμψιν Τράμπ στόν Λευκό Οἴκο ) καί μόνον γι᾿αὐτό τόν λόγον ἀξίζει ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀμερικανῶν νά ὑποστηρίξῃ καί ψηφίσῃ τόν Ντόναλντ Τράμπ. Ἀπό τήν μία γιά δικό τους καλό ἀφοῦ θά γλυτώσουν ἀπό τήν ξεμωραμένη γεροντική μαριονέτα τῶν "λίμπεραλ ἁρπακτικτῶν" καί ἀπό τήν ἄλλη γιά τό καλό ὅλου τοῦ κόσμου πού θά ᾿δῆ νά τελειώνουν οἱ πολεμικές διαμάχες σέ Εὐρώπη καί Μέση Ἀνατολή, πρός ὄφελος τῆς Ἀνθρωπότητος. 

Ἡ Πελασγική