Τό τέλος τῆς Δυτικῆς ἡγεμονίας

Ἀπό τόν Timofey Bordachev, Διευθυντή Προγράμματος της Λέσχης Valdai

 Τα κύρια γεγονότα της διεθνούς πολιτικής το 2023 έδειξαν ότι η προέλευση των σημερινών θεμελιωδών αλλαγών είναι φυσική και οι κύριες διαδικασίες είναι εποικοδομητικές. Γι' αυτό το έτος που πέρασε θα θεωρηθεί από τους μελλοντικούς ιστορικούς ως το τέλος της περιόδου κατά την οποία η νέα πραγματικότητα έγινε αντιληπτή με τρόμο και η αρχή μιας εποχής που αναπτύχθηκε μια εποικοδομητική στάση απέναντί ​​της. Με άλλα λόγια, ήταν το 2023 που πολλοί από εμάς συνειδητοποιήσαμε τελικά ότι η κατάρρευση της προηγούμενης διεθνούς τάξης δεν είναι καταστροφή, αλλά αντίθετα φέρνει σημαντικά οφέλη για την ανάπτυξη όλου του κόσμου.

Επειδή η ίδια η φύση της διεθνούς πολιτικής διαμορφώνεται πάνω σε τραγωδίες, αυτές οι πολιτικές θα συνοδεύονται πάντα από τις ανατροπές και τη φρίκη του πολέμου. Αλλά κάπως θολά, εξ αιτίας των δραμάτων που βλέπουμε τώρα, τα χαρακτηριστικά της ισορροπίας που θα αποτελέσουν τη βάση μιας σχετικά ειρηνικής και δίκαιης τάξης στο μέλλον αναδύονται σταδιακά.

Πολύ περισσότερο γιατί ορισμένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας πραγματικότητας έχουν ήδη γίνει ορατά.

Είναι ιδιαίτερα θετικό ότι η συμπεριφορά των δυνάμεων που ενεργούν ως φορείς της δεν είναι ούτε καταστροφική για τα θεμέλια των διακρατικών σχέσεων ούτε αποσκοπεί στην υποκίνηση στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεγάλης κλίμακας. Μεταξύ αυτών των χαρακτηριστικών της νέας διεθνούς τάξης, μπορούν να εντοπιστούν μερικά από τα πιο σημαντικά.

Πρώτον , η εμφάνιση της δημοκρατικής πολυπολικότητας, που συμβολίζεται από το μπλοκ BRICS.

Δεύτερον , η σταδιακή διάβρωση του μονοπωλίου μιας μικρής ομάδας κρατών σε διάφορους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας.

Τρίτον , η αναβίωση της δραστηριότητας εξωτερικής πολιτικής από έναν μεγαλύτερο αριθμό χωρών, τις οποίες ορίζουμε ως παγκόσμια πλειοψηφία: μια ομάδα κρατών που δεν θέτουν επαναστατικά καθήκοντα, αλλά επιδιώκουν να ενισχύσουν την ανεξαρτησία τους στις παγκόσμιες υποθέσεις και να καθορίσουν το μέλλον τους.

Όλα αυτά τα ζωντανά φαινόμενα της παγκόσμιας πολιτικής το 2023 δείχνουν ότι η πολιτική αλλαγή –για να χρησιμοποιήσω έναν ορισμό από το βιβλίο του Βρετανού ιστορικού Edward H. Carr «The Twenty Years’ Crisis: 1919-1939»– είναι πολύ πιο πιθανή από την επαναστατική αλλαγή, η οποία πάντα συνέβαινε και οδηγούσε την ανθρωπότητα σε παγκόσμιους πολέμους. Και τώρα βλέπουμε ότι ακόμη και οι πιο συντηρητικές δυνάμεις στις διεθνείς υποθέσεις, ενωμένες σε στρατιωτικοπολιτικά μπλοκ με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε κινούνται προς μια αναθεώρηση της τάξης κάτω από την οποία είχαν μια προνομιακή θέση, είτε δίνουν αμυντικές μάχες με σκοπό είναι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μελλοντικές διαπραγματεύσεις. 

Στην περίπτωση των δυνάμεων της προόδου, με επικεφαλής την ομάδα BRICS, ο αγώνας για αλλαγή χαρακτηρίζεται επίσης από ελπίδα για αναθεώρηση της διεθνούς τάξης, αλλά όχι αποβαίνοντας καταστροφική. Αυτό επιτρέπει στον παρατηρητή να είναι προσεκτικά αισιόδοξος για το κοινό μας μέλλον.

Ο όμιλος BRICS εμφανίστηκε σε μια εποχή που η κυριαρχία των ΗΠΑ και των στενότερων ευρωπαίων συμμάχων τους στις παγκόσμιες υποθέσεις είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, όταν μπορούσαν να λειτουργήσουν ως οι κύριοι διανομείς των παγκόσμιων οφελών και, το πιο σημαντικό, όταν αυτή η κατάσταση ήταν σε κάποιο βαθμό αποδεκτή από άλλα κράτη. 

Αυτό είναι ένα άλλο φαινόμενο της διεθνούς τάξης στην οποία αποχαιρετούμε τώρα, και του τρόπου με τον οποίο συμβαίνει. Ποτέ άλλοτε η αδικία που επιδείχθηκε στα συμφέροντα της πλειονότητας των χωρών του κόσμου δεν αντισταθμίστηκε τόσο αποτελεσματικά από τα οφέλη που έχουν αποκομίσει σχεδόν όλοι από την παγκοσμιοποίηση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κατάσταση πραγμάτων που είναι γνωστή σε εμάς ως φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων ήταν, στη φύση και το περιεχόμενό της, μια μεταβατική φάση μεταξύ της απόλυτης τυραννίας των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών του 19ου αιώνα και της νέας διεθνούς τάξης που μόλις τώρα αναδύεται. . Και έρχεται να συμβεί ακριβώς ως απάντηση στην αναπόφευκτη διαδικασία της ανάδυσης ενός πλήθους κυρίαρχων κρατών.

Οι χώρες που σχημάτισαν τους BRICS το 2006 αρχικά είχαν ως στόχο να αυξήσουν την επιρροή τους στις παγκόσμιες υποθέσεις και να διαμορφώσουν την παγκόσμια ανάπτυξη προς το συμφέρον τους. Δεν είχαν ως στόχο να καταστρέψουν την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ παγκόσμια τάξη πραγμάτων και δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ένωσης - η κυριαρχική ισότητα των συμμετεχόντων της - την ξεχώρισε αρχικά από τους υπάρχοντες επίσημους και άτυπους συνασπισμούς της Δύσης, οι οποίοι επικεντρώνονται στην αδιαμφισβήτητη ισχύ των ΗΠΑ στις κύριες ενέργειες των συμμάχων τους στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Λόγω της σύνθεσής του, ο όμιλος BRICS δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει τέτοιου είδους σχέσεις μεταξύ των συμμετεχόντων του.

Ωστόσο, καθώς η κρίση της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης βαθαίνει, η επιρροή και ο ρόλος του ομίλου BRICS στις παγκόσμιες υποθέσεις σταδιακά αυξήθηκε. Πρώτα απ 'όλα, η πολιτική σημασία της ομάδας μεγάλωσε – ακριβώς ως ένας τρόπος σηματοδότησης μιας εναλλακτικής στη δυτική προσέγγιση για την επίλυση των προβλημάτων της παγκόσμιας ανάπτυξης και της ευρύτερης διεθνούς ατζέντας. Ταυτόχρονα, οι χώρες της ομάδας εξακολουθούν να μην διαμορφώνουν στρατηγικές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως άμεση πρόκληση για τη Δύση ή που αντικατοπτρίζουν ένα όραμα για μια «ιδανική» παγκόσμια τάξη πραγμάτων συγκρίσιμη σε σαφήνεια με αυτή της Δύσης. Αυτό είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της έλλειψης ηγεμονίας μιας ενιαίας δύναμης στην ομάδα, η οποία δεν εμποδίζει την ανάδυση κοινών συμφερόντων, αλλά της στερεί τη δυνατότητα να θέτει στόχους και επιδιώξεις , η εκπλήρωση των οποίων απαιτεί την υποταγή όλων στην ίδια ηγεσία.

Παρά τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές τους από τους παραδοσιακούς θεσμούς, οι BRICS ήταν αναμφίβολα το κύριο φαινόμενο στη διεθνή πολιτική το 2023. Η απόφαση να επεκταθεί τον Αύγουστο του 2023 την καθιστά μια κοινότητα μεγάλων και μεσαίων κρατών το 2024. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς οι BRICS, με τα νέα μέλη τους και τις αναπτυσσόμενες εταιρικές σχέσεις με άλλες δυνάμεις, θα κινηθούν προς τον κύριο στόχο της στην παγκόσμια οικονομία – να παράσχει ένα δίχτυ ασφαλείας για να διατηρήσει την παγκοσμιοποίηση στη ζωή τη στιγμή που οι πρώην ηγέτες της στη Δύση δεν μπορούν πλέον να επιτελούν πλήρως αυτές τις λειτουργίες.

Η δημιουργία εναλλακτικών χρηματοοικονομικών μηχανισμών και ο περιορισμός της μονοπωλιακής θέσης του δολαρίου ΗΠΑ δεν θεωρούνται πλέον τρόποι καταστροφής της παλαιάς παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, αλλά απαραίτητα εργαλεία για να αποτραπεί η πτώση της παγκόσμιας οικονομίας στο χάος.

Αυτό θα διατηρήσει τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της παγκοσμιοποίησης – το άνοιγμα της παγκόσμιας αγοράς, το ελεύθερο εμπόριο και την τεχνολογική ανταλλαγή. Με άλλα λόγια, οι δομικές ευκαιρίες στις οποίες βασίζονται οι ανεξάρτητες πολιτικές της πλειοψηφίας των χωρών του κόσμου. Αυτές οι χώρες δεν βάζουν στον εαυτό τους καθήκον να ανατρέψουν την υπάρχουσα διεθνή τάξη και να καταστρέψουν την παγκοσμιοποίηση. Ωστόσο, αυξάνουν σταδιακά τον βαθμό ανεξαρτησίας τους στον καθορισμό των αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής και των οικονομικών εταιρικών σχέσεων.

Γενικά, η πλειονότητα των χωρών του κόσμου μπορεί να χωριστεί σε δύο ομάδες. Η πρώτη χτίζει ήδη με αυτοπεποίθηση ανεξάρτητες οδούς για την επίτευξη των κύριων αναπτυξιακών στόχων και ενεργεί ως εταίρος τόσο της Δύσης όσο και των κορυφαίων αντιπάλων της. 

Η δεύτερη ομάδα απλώς αυξάνει τις απαιτήσεις της προς τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους όσον αφορά τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση τυπικών σχέσεων σεβασμού. 

Και οι δύο τύποι συμπεριφοράς, ωστόσο, αποτελούν σημάδια μιας νέας εποχής στη διεθνή πολιτική.

Ἀπό : swentr.site

Ἡ Λέσχη  Valdai εἶναι τό ἀντίπαλο δέος τοῦ Παγκόσμιου Οἰκονομικοῦ Φόρουμ. Γιά τήν διαφορά μεταξύ τῶν δυο αὐτῶν φορέων, ἄς διαβάσουμε τά λόγια τοῦ Ἀλεξάντερ Ντοῦγκιν πού τήν προσδιορίζει ἀνάμεσα στήν σύγκρουσιν τῶν Εὐρασιανιστῶν καί Ἀτλαντιστῶν : 

« ...ο εικοστός πρώτος αιώνας θα οριστεί από τη σύγκρουση μεταξύ Ευρασιανιστών και Ατλαντιστών. Οι Ευρασιανιστές υπερασπίζονται την ανάγκη να επιτρέπεται σε κάθε λαό και πολιτισμό στη Γη να αναπτύσσεται με τον δικό του τρόπο, χωρίς παρεμβολές και Σύμφωνα με τις δικές τους ιδιαίτερες αξίες. Οι ευρασιανιστές λοιπόν υπερασπίζονται την παράδοση και την ανθισμένη ποικιλία πολιτισμών, και έναν κόσμο στον οποίο καμία δύναμη δεν κυριαρχεί πάνω από όλους τους άλλους. 

Απέναντί ​​τους είναι οι ατλαντιστές. Υποστηρίζουν τον υπερφιλελευθερισμό τόσο σε θέματα οικονομικά όσο και σε αξίες, δεν σταματούν με τίποτα για να επεκτείνουν την επιρροή τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, εξαπολύοντας πόλεμο, τρόμο και αδικία σε όλους όσους τους αντιτίθενται, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αυτό το στρατόπεδο εκπροσωπείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους σε όλο τον κόσμο , που επιδιώκουν να διατηρήσουν τη μονοπολική ηγεμονία της Αμερικής στη Γη...» 

( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀλεξάντερ Ντοῦγκιν : Eurasian Mission: An Introduction to Neo-Eurasianism ) 

Ποῦ θά πάῃ, θα τό χωνέψουν πώς τό τέλος τῆς Δυτικῆς ἡγεμονίας εἶναι ἐδῶ. Ὅσο πιό γρήγορα τό ἀποδεχθοῦν τόσο πιό καλό θά κάνουν στήν Ἀνθρωπότητα τήν ὁποία θ᾿ἀπαλλάξουν ἀπό ὅλα τά τρομερά δεινά πού τῆς ἔχουν ἐπισωρεύσει αἰῶνες τώρα...

Ἡ Πελασγική