Πώς ἡττήθηκε ἡ Δύσις

Γράφει ὁ Pepe Escobar

Ο Emmanuel Todd, ιστορικός, δημογράφος, ανθρωπολόγος, κοινωνιολόγος και πολιτικός αναλυτής, είναι μέρος μιας ετοιμοθάνατης φυλής: ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες εκπροσώπους της παλιάς σχολής γαλλικής διανόησης – κληρονόμος όσων όπως ο Braudel, ο Sartre, ο Deleuze και ο Foucault θαμπώνουν διαδοχικούς νέους. Γενιές Ψυχρού Πολέμου από τη Δύση μέχρι την Ανατολή.

Το πρώτο ψήγμα που αφορά το τελευταίο του βιβλίο, La Défaite de L'Occident («Η ήττα της Δύσης») είναι το μικρό θαύμα που εκδόθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία, ακριβώς στη σφαίρα του ΝΑΤΟ: ένα βιβλίο χειροβομβίδα, από έναν ανεξάρτητο στοχαστή, βασισμένο σε γεγονότα και επαληθευμένα δεδομένα, που καταρρίπτει όλο το οικοδόμημα της Ρωσοφοβίας που χτίστηκε γύρω από την «επιθετικότητα» του «Τσάρου» Πούτιν.

Τουλάχιστον ορισμένοι τομείς των αυστηρά ελεγχόμενων από τους ολιγάρχες εταιρικών μέσων ενημέρωσης στη Γαλλία απλά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τον Τοντ αυτή τη φορά για διάφορους λόγους. Κυρίως επειδή ήταν ο πρώτος δυτικός διανοούμενος, ήδη από το 1976, που είχε προβλέψει την πτώση της ΕΣΣΔ στο βιβλίο του La Chute Finale , με την έρευνά του βασισμένη στα σοβιετικά ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας.

Ένας άλλος βασικός λόγος ήταν το βιβλίο του Apres L'Empire το 2002 , ένα είδος προεπισκόπησης της παρακμής και της πτώσης της αυτοκρατορίας που δημοσιεύτηκε λίγους μήνες πριν από το Σοκ και Δέος στο Ιράκ.

Τώρα ο Todd, σε αυτό που έχει ορίσει ως το τελευταίο του βιβλίο («Έκλεισα τον κύκλο») επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει ρήξη και να απεικονίσει σχολαστικά την ήττα όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Δύσης συνολικά – με την έρευνά του να επικεντρώνεται και γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Λαμβάνοντας υπόψη το τοξικό περιβάλλον του NATOstan όπου η ρωσοφοβία και η κουλτούρα ακύρωσης κυριαρχούν, και κάθε απόκλιση είναι τιμωρούμενη, ο Τοντ ήταν πολύ προσεκτικός να μην χαρακτηρίσει την τρέχουσα διαδικασία ως ρωσική νίκη στην Ουκρανία (αν και αυτό υπονοείται σε όλα όσα περιγράφει, που κυμαίνονται από διάφορους δείκτες κοινωνική ειρήνη στη συνολική σταθερότητα του «συστήματος Πούτιν», το οποίο είναι «προϊόν της ιστορίας της Ρωσίας και όχι έργο ενός ανθρώπου»).

Μάλλον εστιάζει στους βασικούς λόγους που οδήγησαν στην πτώση της Δύσης. Μεταξύ αυτών: το τέλος του έθνους-κράτους, η αποβιομηχάνιση (που εξηγεί το έλλειμμα του ΝΑΤΟ στην παραγωγή όπλων για την Ουκρανία). ο «βαθμός μηδέν» της θρησκευτικής μήτρας της Δύσης, ο Προτεσταντισμός. η απότομη αύξηση των ποσοστών θνησιμότητας στις ΗΠΑ (πολύ υψηλότερη από ό,τι στη Ρωσία), μαζί με τις αυτοκτονίες και τις ανθρωποκτονίες· και την υπεροχή ενός αυτοκρατορικού μηδενισμού που εκφράζεται από την εμμονή με το Forever Wars.

Η κατάρρευση του προτεσταντισμού

ἐδῶ

Ο Τοντ αναλύει μεθοδικά, διαδοχικά, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ανατολική Ευρώπη, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Σκανδιναβία και τέλος την Αυτοκρατορία. Ας εστιάσουμε στο ποιά θα ήταν τα 12 πιό επιτυχή σημεία του αξιοσημείωτου έργου του.

1. Κατά την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO) τον Φεβρουάριο του 2022, το συνδυασμένο ΑΕΠ της Ρωσίας και της Λευκορωσίας ήταν μόνο το 3,3% του συνδυασμού της Δύσης (στην περίπτωση αυτή η σφαίρα του ΝΑΤΟ συν Ιαπωνία και Νότια Κορέα). Ο Τοντ εκπλήσσεται πώς αυτό το 3,3% που είναι ικανό να παράγει περισσότερα όπλα από ολόκληρο τον δυτικό κολοσσό, όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο, αλλά μειώνει τις κυρίαρχες έννοιες της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας» (ποσοστά ΑΕΠ) σε συντρίμμια.

2. Η «ιδεολογική μοναξιά» και ο «ιδεολογικός ναρκισσισμός» της Δύσης – ανίκανοι να κατανοήσουν, για παράδειγμα, πώς «όλος ο μουσουλμανικός κόσμος φαίνεται να θεωρεί τη Ρωσία ως εταίρο παρά ως αντίπαλο».

3. Ο Todd αποφεύγει την έννοια των «Weberian States» ( ὁρισμός καί φύσις τοῦ Κράτους κατά τόν κοινωνιολόγο-κομμουνιστή  Μάξ Βέμπερ -ἐδῶ)  – προκαλώντας μια θεσπέσια συμβατότητα του οράματος μεταξύ του Πούτιν και του Αμερικανού ασκούμενου της ρεαλιστικής πολιτικής, John Mearsheimer. Επειδή αναγκάζονται να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον όπου μόνο οι σχέσεις εξουσίας έχουν σημασία, τα κράτη ενεργούν τώρα ως «πράκτορες του Χόμπς» ( Πολλοί ερμηνευτές έχουν παρουσιάσει τον "πράκτορα του Χομπς"  ως έναν ιδιοτελή, λογικά υπολογιστικό παράγοντα...-Thomas Hobbes: Ηθική και πολιτική φιλοσοφία)  . Και αυτό μας φέρνει στη ρωσική έννοια του έθνους-κράτους, που επικεντρώνεται στην «κυριαρχία»: την ικανότητα ενός κράτους να ορίζει ανεξάρτητα τις εσωτερικές και εξωτερικές του πολιτικές, χωρίς καμία ξένη παρέμβαση.

4. Η κατάρρευση, βήμα προς βήμα, της κουλτούρας WASP  ( White Anglo-Saxon Protestants, Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες)  , που οδήγησε, «από τη δεκαετία του 1960», σε «μια αυτοκρατορία στερημένη από κέντρο και έργο, έναν ουσιαστικά στρατιωτικό οργανισμό που διαχειρίζεται μια ομάδα χωρίς πολιτισμό (με την ανθρωπολογική έννοια) ». Έτσι όπως ο Τοντ ορίζει τους  νεοσυντηριτικούς ( τά νεοφιλελέ ἁρπακτικά ὅπως τούς λέμε ἐμεῖς) των ΗΠΑ.

5. Οι ΗΠΑ ως «μετα-αυτοκρατορική» οντότητα: απλώς ένα κέλυφος στρατιωτικού μηχανισμού που στερείται μια κουλτούρα που βασίζεται στις πληροφορίες, που οδηγεί σε «έντονη στρατιωτική επέκταση σε μια φάση μαζικής συρρίκνωσης της βιομηχανικής τους βάσης». Όπως τονίζει ο Todd, «ο σύγχρονος πόλεμος χωρίς βιομηχανία είναι οξύμωρο».

6. Η δημογραφική παγίδα: Ο Τοντ δείχνει πώς οι στρατηγοί της Ουάσιγκτον «ξέχασαν ότι μια πολιτεία της οποίας ο πληθυσμός απολαμβάνει υψηλό μορφωτικό και τεχνολογικό επίπεδο, ακόμη και αν μειώνεται, δεν χάνει τη στρατιωτική της ισχύ». Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Ρωσίας στα χρόνια του Πούτιν.

7. Εδώ φτάνουμε στο επίκεντρο του επιχειρήματος του Todd: η μετα-Max Weber εκ νέου ερμηνεία του The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism φωτό ἀριστερά ( Ἡ Προτεσταντική Ἠθική καί τό Πνεῦμα τοῦ Καπιταλισμοῦ), που δημοσιεύτηκε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα πριν, το 1904/1905: «Αν ο Προτεσταντισμός ήταν η μήτρα για την άνοδο της Δύσης, ο θάνατός του, σήμερα, είναι η αιτία της αποσύνθεσης και της ήττας της ».

Ο Τοντ ορίζει ξεκάθαρα πώς η Αγγλική «Ένδοξη Επανάσταση» του 1688, η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776 και η Γαλλική Επανάσταση του 1789 ήταν οι πραγματικοί πυλώνες της φιλελεύθερης Δύσης. Κατά συνέπεια, μια διευρυμένη «Δύση» δεν είναι ιστορικά «φιλελεύθερη», γιατί δημιούργησε επίσης «ιταλικό φασισμό, γερμανικό ναζισμό και ιαπωνικό μιλιταρισμό».

Με λίγα λόγια, ο Τοντ δείχνει πώς ο Προτεσταντισμός επέβαλε τον καθολικό αλφαβητισμό στους πληθυσμούς που έλεγχε, «επειδή όλοι οι πιστοί πρέπει να έχουν άμεση πρόσβαση στις Αγίες Γραφές. Ένας εγγράμματος πληθυσμός είναι ικανός για οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη. Η προτεσταντική θρησκεία δημιούργησε, τυχαία, ένα ανώτερο, αποτελεσματικό εργατικό δυναμικό». Και είναι με αυτή την έννοια ότι η Γερμανία ήταν «στο επίκεντρο της δυτικής ανάπτυξης», ακόμα κι αν η Βιομηχανική Επανάσταση έλαβε χώρα στην Αγγλία.

Η βασική διατύπωση του Τοντ είναι αδιαμφισβήτητη: «Ο κρίσιμος παράγοντας της ανόδου της Δύσης ήταν η προσκόλληση του Προτεσταντισμού στην αλφαβητοποίηση».

Επιπλέον, ο Προτεσταντισμός, τονίζει ο Todd, βρίσκεται δύο φορές στο επίκεντρο της ιστορίας της Δύσης: μέσω της εκπαιδευτικής και οικονομικής ώθησης –με τον φόβο της καταδίκης και την ανάγκη να αισθάνεσαι επιλεγμένος από τον Θεό, δημιουργώντας μια εργασιακή ηθική και μια ισχυρή, συλλογική ηθική– και μέσω τηης ιδέας ότι οι άνθρωποι είναι άνισοι  (θυμηθείτε το White Man's Burden).

Η κατάρρευση του προτεσταντισμού δεν μπορούσε παρά να καταστρέψει την εργασιακή ηθική προς όφελος της μαζικής απληστίας: δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού.

Ο τρανσέξουαλ και η λατρεία του ψεύτικου

8. Η απότομη κριτική του Todd στο πνεύμα του 1968 θα άξιζε ένα εντελώς νέο βιβλίο. Αναφέρεται σε «μία από τις μεγάλες ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του 1960 – μεταξύ της αγγλοαμερικανικής σεξουαλικής επανάστασης και του Μάη του 68 στη Γαλλία». «Να πιστεύουμε ότι το άτομο θα ήταν μεγαλύτερο αν απελευθερωνόταν από το συλλογικό». Αυτό οδήγησε σε μια αναπόφευκτη καταστροφή: «Τώρα που είμαστε ελεύθεροι, μαζικά, από μεταφυσικές πεποιθήσεις, θεμελιώδεις και παράγωγες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή εθνικιστές, ζούμε την εμπειρία του κενού». Και κάπως έτσι γίναμε «ένα πλήθος μιμητικών νάνων που δεν τολμούν να σκεφτούν μόνοι τους – αλλά αποκαλύπτονται τόσο ικανοί για μισαλλοδοξία όσο οι πιστοί των αρχαίων χρόνων».

9. Η σύντομη ανάλυση του Todd για το βαθύτερο νόημα του τρανσέξουαλ συντρίβει εντελώς την Εκκλησία του Woke – από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη σφαίρα της ΕΕ, και θα προκαλέσει σειριακές κρίσεις οργής. Δείχνει πώς το τρανσέξουαλ είναι «μία από τις σημαίες αυτού του μηδενισμού που ορίζει τώρα τη Δύση, αυτή την ορμή να καταστρέψει, όχι μόνο πράγματα και ανθρώπους, αλλά και την πραγματικότητα».

Και υπάρχει ένα πρόσθετο αναλυτικό πλεονέκτημα: «Η τρανσέξουαλ ιδεολογία λέει ότι ένας άντρας μπορεί να γίνει γυναίκα και μια γυναίκα μπορεί να γίνει άντρας. Αυτή είναι μια ψευδής επιβεβαίωση, και από αυτή την άποψη, κοντά στη θεωρητική καρδιά του δυτικού μηδενισμού». Επιδεινώνεται, όταν πρόκειται για τις γεωπολιτικές προεκτάσεις. Ο Τοντ δημιουργεί μια παιχνιδιάρικη ψυχική και κοινωνική σύνδεση μεταξύ αυτής της λατρείας του ψεύτικου και της ταλαντευόμενης συμπεριφοράς του Ηγεμόνα στις διεθνείς σχέσεις.  «Η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι, με τον δικό της τρόπο, φυλετικά ρευστή».

10. Η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» της Ευρώπης. Ο Τοντ μας θυμίζει πώς η Ευρώπη στην αρχή ήταν το γαλλογερμανικό ζευγάρι. Στη συνέχεια, μετά την οικονομική κρίση του 2007/2008, αυτό μετατράπηκε σε «έναν πατριαρχικό γάμο, με τη Γερμανία ως κυρίαρχη σύζυγο να μην ακούει πλέον τον σύντροφό της». Η ΕΕ εγκατέλειψε κάθε αξίωση υπεράσπισης των συμφερόντων της Ευρώπης – αποκόπτοντας την ενέργεια και το εμπόριο με τον εταίρο της τη Ρωσία και επιβάλλοντας κυρώσεις στον εαυτό της. Ο Τοντ προσδιορίζει, σωστά, τον άξονα Παρισιού-Βερολίνου που αντικαταστάθηκε από τον άξονα Λονδίνο-Βαρσοβία-Κίεβο: αυτό ήταν «το τέλος της Ευρώπης ως αυτόνομου γεωπολιτικού παράγοντα». Και αυτό συνέβη μόλις 20 χρόνια μετά την κοινή αντίθεση Γαλλίας-Γερμανίας στον πόλεμο των νεοσυντηρητικών στο Ιράκ.

11. Ο Τοντ ορίζει σωστά το ΝΑΤΟ βυθιζόμενο στο «ασυνείδητό του»: «Σημειώνουμε ότι ο στρατιωτικός, ιδεολογικός και ψυχολογικός μηχανισμός του δεν υπάρχει για να προστατεύει τη Δυτική Ευρώπη, αλλά για να την ελέγχει».

12. Σε συνδυασμό με αρκετούς αναλυτές στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και μεταξύ των ανεξάρτητων στην Ευρώπη, ο Τοντ είναι σίγουρος ότι η εμμονή των ΗΠΑ –από τη δεκαετία του 1990– να αποκόψουν τη Γερμανία από τη Ρωσία θα οδηγήσει σε αποτυχία: «Αργά ή γρήγορα, θα συνεργαστούν , καθώς «οι οικονομικές τους εξειδικεύσεις τις ορίζουν ως συμπληρωματικές». Η ήττα στην Ουκρανία θα ανοίξει το δρόμο, καθώς μια «βαρυτική δύναμη» εξαπατά αμοιβαία τη Γερμανία και τη Ρωσία.

Πριν από αυτό, και σε αντίθεση με σχεδόν οποιονδήποτε δυτικό «αναλυτή» στην επικρατούσα σφαίρα του NATOstan , ο Τοντ καταλαβαίνει ότι η Μόσχα είναι έτοιμη να κερδίσει εναντίον ολόκληρου του ΝΑΤΟ, όχι μόνο της Ουκρανίας, επωφελούμενος από ένα ενδεχόμενο ευκαιρίας που εντόπισε ο Πούτιν στις αρχές του 2022. Ο Τοντ στοιχηματίζει σε ένα διάστημα 5 ετών, δηλαδή ένα τελικό παιχνίδι μέχρι το 2027. Είναι διαφωτιστικό να το συγκρίνουμε με τον υπουργό Άμυνας Σόιγκου,όπως το δήλωσε πέρυσι: το SMO ( Εἰδική Στρατιωτική Ἐπειχείρησις) θα τελειώσει μέχρι το 2025.

Όποια και αν είναι η προθεσμία, ενσωματωμένη σε όλο αυτό είναι μια ολοκληρωτική νίκη της Ρωσίας – με τον νικητή να υπαγορεύει όλους τους όρους. Χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς κατάπαυση του πυρός, χωρίς παγωμένη σύγκρουση – καθώς ο Ηγεμόνας περιστρέφεται τώρα απελπισμένος.

Το Νταβός εκδίδει τον Θρίαμβο της Δύσης

φωτό

Η σπουδαία αξία του Τοντ, τόσο εμφανής στο βιβλίο, είναι να χρησιμοποιεί την ιστορία και την ανθρωπολογία για να μεταφέρει την ψεύτικη συνείδηση ​​της δυτικής κοινωνίας στο ντιβάνι. Και έτσι, εστιάζοντας, για παράδειγμα, στη μελέτη πολύ συγκεκριμένων οικογενειακών δομών στην Ευρώπη, καταφέρνει να εξηγήσει την πραγματικότητα με έναν τρόπο που ξεφεύγει εντελώς από την πλύση εγκεφάλου των συλλογικών δυτικών μαζών που παραμένουν κάτω από τον νεοφιλελευθερισμό.

Είναι αυτονόητο ότι το βιβλίο του Todd που βασίζεται στην πραγματικότητα δεν θα γίνει επιτυχία μεταξύ των ελίτ του Νταβός. Αυτό που συνέβη αυτή την εβδομάδα στο Νταβός ήταν απίστευτα διαφωτιστικό. Όλα είναι ανοιχτά.

Από όλους τους συνήθεις υπόπτους – την τοξική Μέδουσα της Ε.Ε. φον ντερ Λάιεν. Ο πολεμοχαρής Στόλτενμπεργκ του ΝΑΤΟ ; Η BlackRock, η JP Morgan και διάφορους μεγαλοκαρχαρίες κάνουν χειραψία με το ιδρωμένο παιχνίδι τους στο Κίεβο – το μήνυμα «Triumph of the West» είναι μονολιθικό.

Ο πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ουκρανία δεν χάνει (η δική μου με πλάγιους χαρακτήρες) και η Ρωσία δεν κερδίζει. Εάν διαφωνείτε μαζί μας – σε οτιδήποτε – θα λογοκριθείτε για «ρητορική μίσους». Θέλουμε τη Νέα Παγκόσμια Τάξη –ό,τι και να πιστεύετε εσείς οι ταπεινοί αγρότες– και τη θέλουμε τώρα.

Και αν όλα αποτύχουν, μια προκατασκευασμένη Ασθένεια Χ έρχεται να σας πάρει.

Ἀπό : sputnikglobe.com

Ἡ Πελασγική