Πρώην κορυφαῖος σύμβουλος τοῦ Ζελένσκυ : Νά ἑνωθοῦν Οὐκρανία καί Ῥωσσία καί νά μηνύσουν τήν Δύσιν

Του  Tarik Cyril Amar* 

Η Ουκρανία πρέπει να καταλήξει σε συμφωνία με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και στη συνέχεια το Κίεβο και η Μόσχα θα πρέπει να ενωθούν για να μηνύσουν τη Δύση.

Ίσως πιστεύετε ότι η παραπάνω ιδέα είναι μάλλον ριζοσπαστική και ασυνήθιστη. Μήνυση στη Δύση; Πού ;  Σε ποιο δικαστήριο; Η ίδια Δύση που δεν έχει κανένα θέμα ούτε με την Ουκρανία ούτε τις ΗΠΑ (ή και τις δύο) να ανατινάζουν τους ζωτικής σημασίας αγωγούς ενέργειας της Γερμανίας – και της ΕΕ;  Ή η Δύση που αγνοεί τη συνενοχή των ηγετών της στη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα, ένα έγκλημα που απαγορεύεται ρητά –η συνενοχή που είναι κάτι όχι λιγότερο από την ίδια την πράξη– στο άρθρο III (ε) της Σύμβασης του ΟΗΕ για τη Γενοκτονία του 1948;

Αλλά περιμένετε μέχρι να ακούσετε για το γόνιμο μυαλό που παρήγαγε αυτήν την αντισυμβατική ιδέα. Δεν είναι άλλος από τον Aleksey Arestovich , πρώην σύμβουλο του Ουκρανού προέδρου Vladimir Zelensky. Όχι απαραίτητα γνωστό όνομα (ακόμη) εκτός Ουκρανός, ο Αρέστοβιτς ήταν, μέχρι πολύ πρόσφατα, ένας άνθρωπος με εξαιρετική επιρροή στο Κίεβο και το χρησιμοποιούσε για να προωθήσει ενεργά τον ίδιο τον πόλεμο αντιπροσώπων που θα ήθελε τώρα να τελειώσει και να κατηγορήσει στη συνέχεια τήν Δύση.

Εγκαταλείπει το πανεπιστήμιο, ασυνείδητος ποπ ψυχολόγος (του τύπου πώς να χειραγωγείς τους άλλους για να πετύχεις), πρώην στρατιωτικός και σχεδόν σίγουρα επίσης αξιωματικός πληροφοριών, blogger και επίδοξος γκουρού της γεωπολιτικής με πολύ προσαρμοστικές απόψεις και φυσικά, ο βοηθός Zelensky από το 2020 έως το 2023, ο Arestovich δεν είναι απλώς ένα άτομο, αλλά ένα σύνδρομο: Αντιπροσωπεύει έναν κοινωνικό τύπο, τον έξυπνο αλλά ψυχοπαθή απατεώνα που κατάφερε να εκμεταλλευτεί αδίστακτα τον αποπροσανατολισμό που άφησε πίσω του στις μετασοβιετικές κοινωνίες με ψυχρό κυνισμό που θα έκανε τον Μακιαβέλι να κοκκινίσει.

Τώρα εκφράζει τη λύπη του που Ουκρανοί και Ρώσοι σκοτώνουν ο ένας τον άλλον σωρηδόν σε μερικές επαρχιακές πόλεις. « Και για τι; », του έχει περάσει από το μυαλό να αναρωτηθεί. Η απάντηση του Αρέστοβιτς είναι του είδους που πριν από λίγο καιρό θα σε ακύρωνε στη Δύση ως υποκείμενο  και κατευναστή του Πούτιν: « Ευχαριστήσαμε τους επικεφαλής honchos ( μεγάλα ἀφεντικά) από τα obkoms της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών – [ένας πλέον υποτιμητικός όρος από το σοβιετικό λεξικό, ορίζοντας μια περιφερειακή διοίκηση] – που στέκονται γύρω μας και χειροκροτούν, βλέποντας δύο πίθηκους με μαχαίρια να κοντράρουν ο ένας τον άλλον . »

Η στροφή 180 μοιρών του Αρέστοβιτς είναι ένας ακόμη παραλογισμός που παράγεται από τη θεατρική πολιτική της ελίτ του Κιέβου. Αλλά, όσο πικρό κι αν είναι να ακούς αυτόν τον πρώην πολεμοκάπηλο να μιλάει για την ειρήνη και ποιος φταίει, η έντονη αντίθεση μεταξύ του παλιού αντιρώσου εθνικιστή Αρέστοβιτς και του νέου, επίδοξου φίλου της Ρωσίας και εχθρού της Δύσης Arestovich, παρέχει ένα καταθλιπτικά ακριβές μέτρο για το πόσο ανεύθυνη έχει γίνει η ουκρανική πολιτική υπό το de facto αυταρχικό καθεστώς Zelensky.

Το 2019, ήταν ο Αρέστοβιτς που « προέβλεψε» περιβόητα  έναν μεγάλο και καταστροφικό πόλεμο (πέρα από τη σύγκρουση που ξεκίνησε το 2014) με τη Ρωσία για την προσπάθεια της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, η οποία, τελικά, το 2022, άφησε μερικούς αφελείς δυτικούς σχολιαστές να τον εγκωμιάζουν για την ασυνήθιστη προνοητικότητά του. 

Μόνο που ο Αρέστοβιτς δεν προέβλεψε πραγματικά  τον μεγάλο πόλεμο το 2019. Αντίθετα, τον πούλησε όσο καλύτερα μπορούσε. Αποκλείοντας κάθε πιθανότητα ειρηνικού τερματισμού της τότε συνεχιζόμενης, μικρότερης κλίμακας σύγκρουση με τις δημοκρατίες του Ντονμπάς (Μινσκ ΙΙ, κανείς;), χρησιμοποίησε τα συνηθισμένα αβάσιμα σημεία συζήτησης («Ο Πούτιν θέλει να ανοικοδομήσει τη Σοβιετική Ένωση, να καταστρέψει το ΝΑΤΟ και EΕ, να κυριαρχήσει στην Ευρώπη» και ούτω καθεξής,όλες τις βλακείες που κυριαρχούσαν τότε, από την Annalena Baerbock μέχρι τον Tim Snyder) για να παρουσιάσει μια κλιμάκωση σε μεγαλύτερο πόλεμο ως απολύτως αναπόφευκτη: Επειδή όχι μόνο το Minsk II δεν εμφανίστηκε σχεδόν καθόλου στο ραντάρ αυτού του μεγάλου φανταστικού-στρατηγού, επέμεινε επίσης ότι η ουδετερότητα ήταν αδύνατη για την Ουκρανία και παρέσυρε τους οπαδούς του να πιστέψουν ότι το ΝΑΤΟ θα δεχόταν εύκολα (« όλα πολύ απλά τώρα ») την Ουκρανία, ακόμα κι αν είχε ανεπίλυτες εδαφικές συγκρούσεις με εσωτερικούς αντάρτες ή με τη Ρωσία.

Την ίδια στιγμή, ο Αρέστοβιτς παρουσίασε τον μελλοντικό μεγάλο πόλεμο ως τη μεγάλη ευκαιρία της Ουκρανίας . Έχοντας θέσει την ψεύτικη εναλλακτική –τουλάχιστον τότε– είτε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ μετά από εκείνον τον μεγάλο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας (τον οποίο απερίσκεπτα υπέθεσε ότι θα κέρδιζε η Ουκρανία) είτε να απορροφηθεί από τη Μόσχα στο εγγύς μέλλον, συνέστησε ολόψυχα την πρώτη πορεία: πόλεμο με τη Ρωσία . Ακόμη και τρεις τέτοιοι διαδοχικοί πόλεμοι του φάνηκαν αναπόφευκτοι και ενδεδειγμένοι. τότε, δηλαδή.

Και, τέλος, κάλεσε επίσης τους Ουκρανούς να επιδοθούν στην αγαπημένη φαντασίωση της Δύσης, δηλαδή ότι η Ρωσία μπορεί να υποστεί κατάρρευση και να υποστεί αλλαγή καθεστώτος. «Κάποιο είδος φιλελεύθερων » θα ερχόταν στην εξουσία, ισχυρίστηκε, και θα έλεγε «είμαστε πάλι μια ωραία χώρα. » Αυτό το μέρος της πραμάτειας του για ένα σταθερό «όχι» στη διπλωματία, τον συμβιβασμό και την ειρήνη είναι ιδιαίτερα ειρωνικό τώρα. Διότι έχει ανακοινώσει μια απόλυτη και πλήρη αλλαγή άποψης σε μια συνέντευξη με τη Ρωσίδα δημοσιογράφο και τηλεοπτική εκπομπή Yulia Latynina.

φωτό

Η Latynina είναι, φυσικά, η ενσάρκωση του είδους  «φιλελεύθερου» (ή «ελευθεριακού», όπως προτιμά) σχεδόν κανένας Ρώσος δεν μπορεί να την αντέξει, για εξαιρετικούς λόγους: Έχοντας λάβει το « βραβείο ελευθερίας» της το 2008 από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, υπήρξε μια αξιόπιστος προμηθευτής της δεξιάς προπαγάνδας, από την άρνηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, έως τη διαπίστωση ότι οι φτωχές χώρες δεν χρειάζεται να έχουν πολλή δημοκρατία, έως μια σχεδόν εμμονική ισλαμοφοβία.

Ακόμη και η παλιά καλή Ευρώπη εξακολουθεί να είναι πολύ μαλακή με τους απλούς ανθρώπους γι' αυτήν: Όλη αυτή η « σοσιαλδημοκρατική » βλακεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. δεν θα τα κόψει για τη  Latynina. Οι πραγματικές ευρωπαϊκές « αξίες» της  αφορούν την ιδιοκτησία, την καινοτομία και τον ανταγωνισμό. Τόσο για αυτές τις φαντασιώσεις αλλαγής καθεστώτος, λοιπόν. Είναι ο τύπος Latynina που στοιχηματίζει ο Αρέστοβιτς. Δεν είναι περίεργο που οι περισσότεροι Ρώσοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που επικρίνουν τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, λένε « οποιοσδήποτε εκτός από αυτόν. ”

Ωστόσο, στην πρόσφατη συνομιλία τους στο YouTube, ο Ουκρανός απατεώνας και η ρωσίδα ελευθεριακή δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν. Ακόμη και η Λατινίνα θεώρησε ότι η ιδέα του Αρέστοβιτς να συμμετάσχει στη Ρωσία για να μηνύσει τα κράτη του ΝΑΤΟ δεν είχε καμμία ελπίδα. Επιπλέον, όσο και αν είναι δέος για τη Δύση, έπρεπε να του υπενθυμίσει ότι  «δεν χρωστάει τίποτα στην Ουκρανία. Ο Αρέστοβιτς, παρασυρμένος από τα νεανικά του μυαλά, επέμεινε. 

Και οι δύο έχασαν το νόημα: Δεν έχει σημασία τι σας χρωστάει ή δεν σας χρωστάει η Δύση. Η Δύση θα σας δίνει πάντα μόνο ό,τι είναι καλύτερο γι᾿αυτήν (και αυτό σημαίνει συνήθως τις ΗΠΑ). Και όταν αυτό είναι «τίποτα», τότε αυτό θα πάρετε. 

Μακάρι οι αλαζονικοί πρώην πολεμοκάπηλοι σαν τον Αρέστοβιτς να μπορούσαν επιτέλους να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. Όλο αυτό που συμβαίνει. 

*  Ο Tarik Cyril Amar , είναι ένας ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, θέματα σχετικά με τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτιστικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης

Ἀπό : swentr.site

Ἡ Πελασγική