Φίλιππος ὁ Μέγας Βασιλεύς τῆς Μακεδονίας- Ἀπό τήν Πανελλήνια Ἰδέα στήν Πανελλήνια Πολιτική

παρακολουθεῖστε τό βίντεο : Ἡ διπλωματική ἰδιοφυΐα τοῦ Φιλίππου Β’ τῆς Μακεδονίας

Τον Οκτώβριο του 2011, η μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική εφημερίδα LE FIGARO, σε μια σειρά ιστορικών εκδόσεων, εκυκλοφόρησε ένα τεύχος πολυτελές σε μεγάλο σχήμα 114 σελίδων, με τον τίτλο Alexandre le Grand (Αλέξανδρος ο Μέγας - το βασίλειο - η εποποιία - ο μύθος). Σ' αυτό το τεύχος και στη σελίδα 26 γίνεται αναφορά και στον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με τον τίτλο "Φίλιππος ο Μέγας". Μ' αυτόν τον χαρακτηριστικό τίτλο, ο συγγραφέας θέλει να υπογραμμίσει, ότι δεν ήταν Μέγας μόνον ο Αλέξανδρος, αλλά και ο πατέρας του Φίλιππος Β'.

Αυτόν τον χαρακτηρισμό τον βρίσκω απόλυτα επιτυχημένο, ιδιαίτερα, μετά από όσα μελέτησα και συνέλεξα για τον Φίλιππο, προκειμένου να εκδώσω το παρόν βιβλίο. Το "γιατί" θα το διαπιστώσει ο αναγνώστης αν μου κάνει την τιμή να το διαβάσει.

Απλώς, επειδή θέλει ίσως κάποιος να έχει μια γενική ιδέα για τον ισχυρισμό μου αυτόν, αν ο Αλέξανδρος υπήρξε ο Μεγαλύτερος ανάμεσα στους Μεγάλους της Ιστορίας, αξίζει ο χαρακτηρισμός του Μεγάλου και για τον Φίλιππο και γι' αυτό παραθέτω τα εξής:

1. Ένωσε τα μακεδονικά κρατίδια και δημιούργησε ένα ισχυρό Μακεδονικό κράτος που εκτείνονταν από το Δυρράχιο (δυτικά) μέχρι τον Ίστρο (Δούναβη) βορειοανατολικά.

2. Το κράτος αυτό το κατέστησε ηγέτιδα δύναμη μέσα στην Ελλάδα.

3. Υπήρξε ο πρώτος και ο ΜΟΝΟΣ που κατόρθωσε να ενώσει τις Ελληνικές πόλεις-κράτη και να δημιουργείσει τον Ενιαίο Ελληνισμό, θέτοντας τις βάσεις του Ελληνικού Έθνους και

4. Με την δράση και την συμπεριφορά του περιεβλήθη από την γενική αναγνώριση της αξίας και των ικανοτήτων του εκ μέρους των πόλεων-κρατών που πήραν μέρος στο "Κοινό" (Ένωση των Ελλήνων) στο Συνέδριο της Κορίνθου το 337 π.Χ., ώστε να ανακηρυχθεί ως "Ηγέτης όλων των Ελλήνων".

Υπήρξε λοιπόν πράγματι Μέγας και ο Φίλιππος Β'...

( ἀπό τό ὁπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ καί πρώην Ὑπουργοῦ, Ἰωάννου Χολέβα )

Ἀπό τό περιοδικό "Στρατιωτική Ἐπιθεώρηση",τεύχος Μαΐου-Ἰουνίου 2008,τό θέμα : 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β’ Ο ΕΛΛ­­ΗΝ ΒΑΣ­­ΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ 

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Υπτγος ε.α. Γεώργιος Βασιλείου

διαβάζουμε στό κεφάλαιο : 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΙΔΕΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Ο Φίλιππος, αφού συνέτριψε έναν ισχυρό συνασπισμό νότιων Ελλήνων στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ, διέψευσε πλήρως τους φόβους των ηττημένων, καλώντας τους µαζί µε άλλα ελληνικά κράτη να συμπράξουν υπό την ηγεσία του σ’ ένα σύμφωνο ειρήνης και συνεργασίας, και σε εκστρατεία εναντίον των Περσών. Έτσι, προχώρησε στην εφαρµογή των δυο σκελών του πανελληνίου προγράµµατος που είχαν συλλάβει και προπαγανδίσει ορισμένοι Ἑλληνες διανοούμενοι, και είχε σκεφθεί να πραγματοποιήσει, µε κάποια διαφορά ως προς το πρώτο σκέλος, ένας άλλος Ἐλληνας μονάρχης, ο Ιάσων, τύραννος των Φερρών και είχε αρχίσει να παρασκευάζει ο Φίλιππος απὀ µερικά χρόνια νωρίτερα.

... Οι Ἑλληνες σχημάτισαν από την αρχή της ιστορίας τους πολλά µικρά κράτη. Αυτός ο πολιτικός κατακερματισμός ...υπήρξε υπεύθυνος για τους αλλεπάλληλους ενδοελληνικούς πολέµους. Οι πόλεμοι προκαλούσαν µεγάλες ανθρώπινες απώλειες και επίσης µεγάλες υλικές καταστροφές,

Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες απέκτησαν πολύ νωρίς συνείδηση της εθνικής τους ταυτότητας. Επί πλέον ήσαν περήφανοι γι᾿αυτήν,θεωρώντας ότι είχαν ιδιότητες ή αρετές που τους καθιστούσαν ανώτερους από τους άλλους λαούς τους οποίους χαρακτήριζαν υποτιμητικά ως βαρβάρους. 

Κάποτε όμως άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι οι πόλεμοι μεταξύ ελληνικών πόλεων ήσαν αδελφοκτόνοι, γίνονταν για μικρούς αντικειμενικούς σκοπούς, και δεν έφερναν καμιά λύση στα προβλήµατα πουτους προκαλούσαν. Παράλληλα, κἐρδιζε έδαφος η άποψη ότι, αν οι Ἐλληνες συμφιλιώνονταν και ένωναν τις δυνάµεις τους,θα μπορούσαν να αποσπάσουν εδάφη από τους κοινούς εχθρούς τους, τους Πέρσες. Αυτές οι ιδέες που διατυπώθηκαν και υποστηρίχθηκαν πρώτα από διανοούµενους, υιοθετήθηκαν αργότερα από αρχηγούς κρατών. Οι διανοούμενοι ανήκαν στο χώρο της πόλεως, οι αρχηγοί κρατών ήσαν μονάρχες του ελληνικού Βορρά.  

Πρώτος ο ρήτορας Γοργίας καταδίκασε δηµόσια τους πολέμους μεταξύ Ελλήνων και διακήρυξε ότι θα απαλλάσσονταν από τα δεινά τους αν ενώνονταν και στρεφόταν εναντίον των Περσών. Έτσι εκφράστηκε σ’ έναν πανηγυρικό που εκφώνησε στην Ολυμπία κατά τους αγώνες του έτους 392 π.Χ. Με το ίδιο πνεύμα µίλησε ο ρήτορας Λυσίας στην Ολυμπία κατά τους αγώνες του 384 π.Χ. 

Ως το 380 π.Χ. που δημοσιεύτηκε ο Πανηγυρικός του Ισοκράτη πολλοί λόγιοι, επί πλέον των Γοργία και Λυσία, είχαν διακηρύξει την ανάγκη ενώσεως των Ελλήνων και αναλήψεως εθνικού πολέμου εναντίον των βαρβάρων. Ο Ισοκράτης υπήρξε ο κατ εξοχήν κύρηκας αυτού του προγράµµατος. Το υποστήριξε µε πολλά επιχειρήματα σε δύο εκτενείς λόγους του, στον Πανηγυρικό που φιλοτέχνησε κατά τη δεκαετία 390 - 380 π.Χ. και στον Φίλιππο που συνέταξε το 346 π.Χ. 

Περισσότερο επέμεινε στα επιχειρήµατα που απέβλεπαν να πείσουν για την ανάγκη της ενώσεως των Ελλήνων παρά της διεξαγωγής κοινού πολέμου εναντίον των βαρβάρων. Η συμφιλίωση των Ελλήνων έπρεπε να προηγηθεί από τον πόλεμο: χωρίς αυτήν δεν θα ήταν δυνατή η κατάκτηση της Ασίας. 

Γράφοντας τον Πανηγυρικό στη δεκαετία 390 - 380 π.Χ., ο Ισοκράτης εξέφρασε τη γνώµη ότι ο ελληνισμός συνασπισµένος έπρεπε να τεθεί υπὀ την ηγεσία Αθηναίων και Λακεδαιμονίων. Έπειτα στράφηκε διαδοχικά σε διάφορους ηγεμόνες: στον Ιάσωνα, τύραννο των Φερρών, στον Αλέξανδρο, γιο του Ιάσωνα, στον Διονύσιο, τύραννο των Συρακουσών, στον Αρχίδαµο, βασιλέα των Λακεδαιμονίων. Η επιλογή του Φιλίππου είναι πλατύτερα θεμελιωμένη. Ἠταν απόγονος του Ηρακλή, είχε φυσικά χαρίσματα που επέτρεπαν τις καλύτερες προσδοκίες για µεγάλα κατορθώματα: είχε ήδη πραγματοποιήσει «ανέλπιστα» και «παράδοξα που προδίκαζαν και άλλες εξαιρετικές επιτυχίες: διέθετε δύναμη όση κανείς άλλος στην Ευρώπη. 

Β­ασίλ­­ειο Μ­ακεδ­όνων κ­αι τ­α άλλα ­­­­ Ελλ­­ηνικ­ά κρά­τη κατ­ά το τέλ­­ος του Φιλί­­ππο­υ 336 π.Χ.

Ανάμεσα σ’ όλους τους μονάρχες που σκέφθηκε ο Ισοκράτης, μόνον ο Φίλιππος συγκέντρωνε τα ατομικά προσόντα και τα αντικειμενικά πλεονεκτήµατα που απαιτούσε ο ρόλος. Η ελληνική πολιτική του Φιλίππου παρακολουθείται άνετα από το 246 κι΄ έπειτα. Συνάµα αρχίζει να διαφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα ο προσανατολισµός της σκέψης του προς την ιδέα της εκστρατείας στην Ασία. Αρχικά ο Φίλιππος ασχολήθηκε µε τους εχθρούς του και µε µερικές άλλες ελληνικές υποθέσεις τοπικής σηµασίας. Έπειτα προχώρησε στο µεγαλεπήβολο σχέδιό του: στη σύµπραξη των Ελλήνων υπό την ηγεσία του και στην προετοιμασία µιας πανελλήνιας εκστρατείας εναντίον των Περσών. 

Κάλεσε κατά το τέλος του 338 π.Χ. τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη του ελλαδικού χώρου και των γύρω νησιών ν’ αποστείλουν αντιπροσώπους στην Κόρινθο, για να συζητήσουν υποθέσεις κοινού ενδιαφέροντος. Η επιλογή του τόπου ίσως να σχετιζόταν µε το γεγονὸς ότι εκεί συνήλθαν το 480 π.Χ. οι αντιπρόσωποι των ελληνικών πόλεων που αντιστάθηκαν στον Ξέρξη και εποµένως υποδήλωνε ότι η νέα διάσκεψη θα επιτελούσε έργο ανάλογο µε εκείνο της προηγούμενης. Ωστόσο αυτή δεν ασχολήθηκε µε την εκστρατεία εναντίον των Περσών, αλλά µόνον όπως φαίνεται µε τη σύναψη κοινής εἰρήνης. Οι όροι αυτής της κοινής ειρήνης υπαγορεύτηκαν από το Φίλιππο και εγκρίθηκαν από τα κράτη που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή του. Η Σπάρτη δεν ήταν µέσα σ’ αυτά. 

Το δωδέκατο σηµείο της «κοινής ειρήνης» δέσµευε τα συμβαλλόμενα μέρη απέναντι στον µη συμβεβλημένο Φίλιππο και στους απογόνους του να µην αναλάβουν επιθετικἠ ενέργεια εναντίον τους. Τη µεγαλύτερη όµως εγγύηση διαρκείας την αποτελούσαν ο θεσµός του Ηγεµόνος και ἡ κατάληψη της θέσεως αυτής από τον Φίλιππο, που θα μπορούσε να στρέψει εναντίον κάθε παραβάτη τα στρατεύματα ὀχι µόνο των άλλων µελών του συμφώνου, αλλά και όλη τη δύναμη του βασιλείου του. 

Οι επόµενες μαρτυρημένες πράξεις στα πλαίσια της ελληνικής και της ασιατικής πολιτικής του Φίλιππου, είναι η εισήγησή του σ’ ένα σώμα αντιπροσώπων ελληνικών κρατών να κηρύξει πανελλήνιο πόλεμο εναντίον των Περσών, µε αιτιολογικό την τιμωρία τους για τις καταστροφές των ελληνικών ιερών από τον Ξέρξη: η αποδοχή αυτής της εισήγησης, η ανάδειξη του Φίλιππου στο αξίωμα του στρατηγού αυτοκράτορος (αρχιστράτηγου µε πληρεξουσιότητα) των νοτίων ελληνικών στρατευμάτων που θα συμμετείχαν σ’ αυτή την εκστρατεία και η ψήφιση ενός «δόγµατος» που χαρακτήριζε προδότη κάθε πολίτη συμμαχικού κράτους που θα έµπαινε στην υπηρεσία του εχθρού. 

Έπειτα απὀ αυτά, ο Φίλιππος έστειλε στη Μικρά Ασία µια προφυλακή από 10.000 άνδρες, κυρίως Μακεδόνες,η οποία απελευθέρωσε τις ελληνικές πόλεις απὀ τον Ελλήσποντο ως τον Μαίανδρο, καταλαμβάνοντας και  ορισμένα ενδιάµεσα εδάφη. Ο ίδιος θα ακολουθούσε µε τον κύριο όγκο του Μακεδονικού στρατού και µε τμήματα συμμάχων, αν δεν πλήττονταν θανάσιµα από δολοφονική µάχαιρα (Φίλιππος Βασιλεύς Μακεδόνων, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1980). 

Πολλές από τις πράξεις του Φίλιππου συμφωνούν µε τις παροτρύνσεις που του απηύθυνε ο Ισοκράτης. Επεδίωξε επίµονα και τους δυο στόχους του Πανελληνίου προγράµµατος, προσπάθησε να εξαφανίσει την εχθρότητα των Αθηναίων απὀ το 346 π.Χ. ως τη στιγµή που αυτοί οργάνωσαν τη µεγάλη συμμαχία νοτίων Ελλήνων εναντίον του, και φέρθηκε στους ηττημένους της Χαιρώνειας µε τρόπο που εξηγείται µόνο όταν ενταχθεί στα πλαίσια αυτού του προγράμματος. Πρόταξε χρονικά τη συνεργασία των Ελλήνων από την εκστρατεία στην ανατολή. Διατήρησε όλα τα ανεξάρτητα κράτη της ελλαδικής χερσονήσου και των νησιών. Δεν περιόρισε καν την αυτονομία τους πέρα απὀ το σηµείο που θεώρησε απαραίτητο για την εξασφάλιση πολιτικής και κοινωνικής γαλήνης εν όψει της στρατιωτικής επιχείρησης στην Ασία...   (  " ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β’ Ο ΕΛΛ­­ΗΝ ΒΑΣ­­ΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ" Στρατιωτική Επιθεώρηση, τεύχος Μάϊος-Ιούνιος 2008,  σελίδες 13-17 ) 

 Ανδριάντας του Φιλίππου Β’, βασιλιά της Μακεδονίας,στήν Θεσσαλονίκη

Νά λοιπόν κάποιοι ἰσχυροί λόγοι πού παρακινοῦν,ὅπως πάντα,τούς ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιά ν᾿ἀμαυρώσουν ἕνα ἱστορικό πρόσωπο πού ἐκ τῶν καταγραφέντων γεγονότων ἀπεδείχθη ὡς μία μεγάλη μορφή τῆς Ἑλληνικῆς καί Παγκοσμίου Ἱστορίας. Βεβαίως ὅταν τόν βρώμικο αὐτό ῤόλο τόν ἀναλαμβάνουν ἄτομα πού φαίνονται νά εἶναι ...Ἕλληνες ἐκεῖ ὁ λόγος περί "δουρείων ἴππων". Ὅταν εἶναι ἀλλοδαποί πρὄκειται καταφανῶς γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Κι᾿ὅμως ἱστορικῶς ἔχει ἀποδειχθεῖ πώς οἱ " δούρειοι ἴπποι" ἦσαν καί εἶναι συντριπτικῶς περισσότεροι καί κάνουν τήν χειρότερη ζημιά !

Ἐν προκειμένῳ στήν περίπτωσιν τοῦ Μεγάλου Βασιλέως τῆς Μακεδονίας, Φιλίππου Β΄ τζάμπα κοπιάζουν. Τό μόνον πού ἀποδεικνύουν εἶναι πόσο δυστυχής εἶναι ἡ ὕπαρξίς τους πού ἐπιδιώκει τήν ἐπιβεβαίωσίν της,ἁπλῶς ὡς ὑπάρξεως καί μόνον, μέσα ἀπό ἀνόητες καί ἄσκοπες ἐνέργειες. Πραγματικά δυστυχεῖς, πῶς νά σκιάσουν μία τέτοιου μεγέθους ἱστορική μορφή ὅπως ὁ Μέγας Φίλιππος Β΄τῆς Μακεδονίας μας ; 

Καί ὅπως γράφει στόν ὑπότιτλο τοῦ βιβλίου ὁ καθηγητής Ἰ. Χολέβας : Ὁ πρῶτος καί ὁ μόνος πού ἕνωσε τούς Ἕλληνες στήν Ἀρχαιότητα. 

Ο ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ! 

Κάποιοι "πονοῦν " τά μάλα ὅταν γίνεται λόγος γιά ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ! 

Ἡ Πελασγική