Ιουδαϊσμός,μία θρησκεία πού αὐτο-ἐξολοθρεύεται !

 

φωτό

Αναληθή αφηγήματα υπάρχουν σε κάθε τέλος των τριών χιλιάδων χρόνων της εβραϊκής ιστορίας – φανταστικές, κατασκευασμένες και υπερβολικές. Ίσως ξεκινήσουμε από τον δέκατο αιώνα π.Χ., όπου οι αρχαιολόγοι μετά από επιμελή μελέτη δεν βρήκαν κανένα ίχνος του Βασιλιά Σολομώντα, του περίφημου Ναού του ή της αυτοκρατορίας του. 

Πενήντα χρόνια εντατικής ανασκαφής στους Αγίους Τόπους έχει φτάσει τώρα σε αυτό το συμπέρασμα. Η υποτιθέμενη πανίσχυρη αυτοκρατορία του Δαβίδ και του Σολομώντα, που εκτείνεται από τον Νείλο έως τον Ευφράτη – βάσει της οποίας δημιουργήθηκε το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ – δεν υπήρχε. Εν τω μεταξύ, η Βίβλος δεν κάνει καμία αναφορά στη μεγάλη αυτοκρατορία της Αιγύπτου, η οποία πραγματικά εκτεινόταν εκείνη την περίοδο από τον Νείλο μέχρι τον Ευφράτη. Αυτά τα πράγματα πρέπει να υποβιβαστούν στην ιστορία, όπως ο Μωυσής που χωρίζει την Ερυθρά Θάλασσα. Οι ειδικοί κατέληγαν τελικά σε αυτό το αρνητικό συμπέρασμα καθώς η νέα χιλιετία ανέτειλε, π.χ.

• "Μυθικό παρελθόν", Βιβλική Ἀρχαιολογία καί ο μύθος τοῦ Ἰσραήλ, Thomas Thompson, 1999
• Δαυΐδ καί Σολομών, σέ ἀναζήτηση τῶν ἱερῶν βασιλέων τῆς Βίβλου, Israel Finklestein and NA Silberman, 2006
• Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἱστορικοῦ Ἰσραήλ, Finklestein and A. Mazar, 2007
• Ἡ ἐπινόηση τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ, Shlomo Sand, 2009
• Παλαιστίνη, μία ἱστορία τεσσάρων χιλιάδων ἐτῶν, Nur Masala, 2018.

Ο Μωυσής, μας διαβεβαιώνει η Wikipedia, είναι απλώς ένας μύθος. «Η Έξοδος», παραδοσιακά η βάση της εβραϊκής ταυτότητας είναι το πλέον πολύ-ειπωμένο αφήγημα στον δυτικό κόσμο,[1] αναπαράγει σπουδαία συνέδρια που τείνουν να καταλήγουν στην ίδια τριπλή άρνηση:

• κανένα στοιχείο για τα Παιδιά του Ισραήλ στην Αίγυπτο ή διαφυγή από αυτήν,
• κανένα στοιχείο της πορείας τους στην έρημο του Σινά 
• κανένα στοιχείο ότι εισέβαλαν στη Χαναάν και κατέκτησαν τους ντόπιους.

Ἀσεράθ , φωτό

Στη σύγχρονη εποχή, στους Εβραίους δόθηκε γη στην Παλαιστίνη και την ονόμασαν «Ισραήλ». Εμπνευσμένοι από μια μεγάλη ελπίδα, η πεποίθησή τους ήταν ότι η αρχαιολογία θα επικύρωνε την επική ιστορία τους, όπως είχε εκτυλιχθεί στις περασμένες χιλιετίες. Πήγαν στη δουλειά με ένα μυστρί στο ένα χέρι και τη Βίβλο στο άλλο, αλλά δέχθηκαν ένα μεγάλο σοκ. Οι Άγιοι Τόποι τους αποκάλυψαν πράγματι αιώνες ευσεβούς μονοθεϊσμού κατά τη διάρκεια της εποχής που καταγράφουν οι αρχαίες γραφές τους – αλλά, ήταν λατρεία για τη Θεά, όπως απέδειξαν τα χιλιάδες ειδώλια που είχαν ανακαλυφθεί παντού στην Ιουδαία, όπου έκαναν ανασκαφές. Ήταν όλες παρόμοιες με κεφάλι, κορμό και μεγάλο γυμνό στήθος.[2] Ούτε μπορούσε να διακριθεί κανένα ίχνος άγριας εισβολής στη Χαναάν από τα Παιδιά του Ισραήλ, όπως αποδέχονταν τα κείμενά τους, συν το περίεργο αρχείο του Ιεχωβά-θεού τους που τον είχε με μία σύντροφο, την «Ασεράθ» του.

Ανακαλύφθηκε ότι, τον δέκατο αιώνα π.Χ., υπήρξε μια μεγάλης διάρκειας ξηρασία (η «Μυκηναϊκή ξηρασία» που εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, διήρκεσε για μερικούς αιώνες, η οποία έκανε πολλά αγροκτήματα και χωριά να εγκαταλειφθούν. Η Ιερουσαλήμ, χτισμένη σε ένα βουνό, είχε ελάχιστη παροχή νερού ή εύφορη γη και μπορεί τότε να ήταν ακατοίκητη, ή στην καλύτερη περίπτωση ήταν ένα μικρό χωριό που πουλούσε ελιές - αυτό είναι όλο. Δεν είχε βασιλιά γιατί δεν υπήρχαν βασίλεια. Μόνο έναν αιώνα αργότερα έγιναν τα μικρά βασίλεια στη Χαναάν - δηλ. Ιουδαία, Εφραίμ, Σαμάρεια/Ισραήλ, Μωάβ και Εδώμ, κ.λπ. – αρχίζουν να αναπτύσσονται, καθώς η ξηρασία μειώθηκε και η κυριαρχία της αυτοκρατορίας της Αιγύπτου εξασθενούσε. Οι κύριες πόλεις με ναούς ήταν τότε η Σαμάρεια και η Μεγιδδώ, αλλά όχι η Ιερουσαλήμ – η οποία αναπτύχθηκε στην ακμάζουσα πρωτεύουσα της Ιουδαίας λίγους αιώνες αργότερα.

Το αρχαίο Ισραήλ μερικές φορές ονομαζόταν Σαμάρεια και οι Ασσύριοι υπαινίσσονταν ότι ήταν η γη των Όμρι ή Ομρίδες, με τον βασιλιά Όμρι να είναι ο πρώτος βασιλιάς της. Το «Ισραήλ» μπορεί να ήταν περισσότερο το όνομα ενός λαού παρά ενός έθνους-κράτους. Ως περιοχή δυτικά του ποταμού Ιορδάνη – νότια της Γαλιλαίας και βόρεια του Εφραίμ και της Ιουδαίας – εξαφανίστηκε για πάντα το 720 π.Χ. αφού έκανε το λάθος να αμφισβητήσει την πανίσχυρη ασσυριακή αυτοκρατορία. Το Ισραήλ ηττήθηκε και απορροφήθηκε από τον ασσυριακό στρατό, μετά οι Εβραίοι άρχισαν να κινούνται νότια προς την Ιουδαία, η οποία έγινε δυνατή και ευημερούσα.

Τίποτα δεν αναφέρεται στις Γραφές για την καταγωγή του Όμρι. Το όνομά του μπορεί να έχει Αμοριτική , Αραβική ή Εβραϊκή προέλευση. Στον Όμρι αποδίδεται η οικοδόμηση της Σαμάρειας και η καθιέρωσή της ως πρωτεύουσά του. Αν και η Βίβλος σιωπά για άλλες ενέργειες που έγιναν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, περιγράφεται ότι έκανε περισσότερο κακό από όλους τους βασιλιάδες που προηγήθηκαν...(ἐδῶ)

Οι εβραϊκές γραφές κάνουν λόγο για έναν βάναυσο θεό:

Οτιδήποτε είναι αφιερωμένο στην καταστροφή είναι ιερότατο στον Κύριο

(Λευιτικό 27:28) και έδωσε ηρωικές αλλά φανταστικές αφηγήσεις για την εξάλειψη πόλεων, τη σφαγή στρατών, την αρπαγή των κλοπιμαίων κ.λπ., με έναν θεό να τους καθησυχάζει συνεχώς ότι τους προσέχει ως κόρη του οφθαλμού Του διότι είναι εγγενώς ανώτεροι από άλλους λαούς...

Αυτή η αφήγηση, με την οποία επιλέχθηκαν, αποσυντίθεται κατά τον 20ό αιώνα . Η ελπίδα στα θεμέλια του σύγχρονου Ισραήλ βρίσκεται σε διαδικασία αυτοεξάλειψης, καθώς συνεχίζουν να ξεδιπλώνονται οι πλήρεις επιπτώσεις ολόκληρης της ιστορίας-που-δεν-συνέβη ποτέ. Το μαθημένο έργο του καθηγητή Shlomo Sand, Η επινόησις του εβραϊκού λαού, εξέτασε καλά αυτή τη διαδικασία αυτογνωσίας, μια διαδικασία πολιτιστικής κατάρρευσης, σύλληψης αυτού που δεν υπήρχε ιστορικά.

Οι Εβραίοι σήμερα σχεδόν δεν πιστεύουν πλέον στον θεό του Δευτερονόμου ή του Λευιτικού . Για να παραθέσω την άποψη ενός σύγχρονου Αιγυπτιολόγου:

Οι κανόνες που έθεσε [ο Γιαχβέ]… ήταν δρακόντειοι σε ακραίο βαθμό, και η θέληση της θεότητας εντελώς βάρβαρη. Ομάδες ξένων των οποίων οι ενέργειες ή ακόμα και η παρουσία τους θεωρήθηκαν αντίθετες προς το Ισραήλ, παραδίδονται σε γενοκτονική σφαγή κατ' εντολή του Γιαχβέ (Έξοδος 17:14; Αριθμοί 31; 1 Σαμουήλ. 15:3); ακόμη και η αδελφοποίηση με τους ξένους φέρνει πανούκλα (Αριθμοί25:9, 18). Όποιος διαφωνεί με τον Γιαχβέ,καίγεται  (Αριθμοί 11:1-3; 16:35); Όποιος παραπονιέται χτυπιέται από πανώλη (Αριθμοί 11:33; 14:37; 16:49), ή του στέλνει ο Γιαχβέ δηλητηριώδη φίδια (Αριθμοί 21:6).Οι παρεκκλίνουσες λατρευτικές πρακτικές, παρόλο που επιδίδονται αθώα, φέρνουν το θάνατο (Έξοδος 32:35; Αριθμοί 15 :37-40).[3]

( φωτό ἀριστερά τό βιβλίο τοῦ Arthur Koestler    " The Thirteenth Tribe: The Khazar Empire and its Heritage" ) 

Με την πίστη στον θεό Γιαχβέ τους να ξεθωριάζει, μπορεί να αντέξει η συλλογική τους ταυτότητα;

Η επιστήμη της γενετικής φαινόταν σαν να ερχόταν στη διάσωση και η αναζήτηση για ένα «γονίδιο του Αβραάμ» συνεχιζόταν. Ή, θα έδειχνε απλώς ότι οι Ευρωπαίοι Εβραίοι είχαν έρθει από τη Χαζαρία, μια αυτοκρατορία στις στέπες της Ρωσίας που διαλύθηκε τον δέκατο αιώνα, όπως είχε υποστηρίξει ο Άρθουρ Κέσλερ ; [4] Η θέση του Koestler παραμένει μετρίως αξιόπιστη, αν και η ιστορική καταγραφή είναι ελάχιστη: «Η Khazaria κατέρρευσε λίγο πριν από τις πρώτες ενδείξεις για την παρουσία Εβραίων στην Ανατολική Ευρώπη και είναι δύσκολο να μην συνδεθούν αυτά τα δύο». ( Shlomo Sand σελ.246)

Όσον αφορά τις γενετικές μελέτες, ο Shlomo Sand υπολόγισε ότι, «Η ουσία είναι ότι, μετά από όλες τις δαπανηρές «επιστημονικές» προσπάθειες, ένα εβραϊκό άτομο δεν μπορεί να οριστεί με κανένα βιολογικό κριτήριο». (Shlomo Sand, σ.278) Το σύγχρονο Ισραήλ είχε γίνει, κατέληξε ο Shlomo Sand : 

«Ένα κράτος του οποίου ο κύριος σκοπός είναι να υπηρετήσει, όχι έναν πολιτικο-ισότιμο δήμο , αλλά ένα βιολογικό-θρησκευτικό έθνος που είναι εντελώς πλασματικό. (σελ.307)

Είχε τις αμφιβολίες του για το αν αυτό θα μπορούσε να αντέξει στον χρόνο.

Οι Εβραίοι είχαν πάντα μια ισχυρή συλλογική ύπαρξη. Ως διανοούμενος και κοσμοπολίτης λαός τείνουν να μην έχουν μια εγγενή σύνδεση με μια γη, μια χώρα, μια γεωγραφία. Η αντίληψή τους για τον εαυτό τους είναι ένα συνεχές γαϊτανάκι για το αν υπάρχουν ως φυλή, έθνος ή θρησκεία. Η εβραϊκή γραφή εκτείνεται ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. και είναι μια από τις πρώτες αλφαβητικές γραφές και η μόνη που έχει αντέξει τόσο πολύ. Είναι η ιστορία τους που εκτυλίσσεται σε χιλιετίες που τους δίνει το «εμείς» τους, συνδέοντάς τους μαζί. Η δύναμή τους προέρχεται από το να κάνουν τους άλλους να το πιστέψουν.

Σήμερα, ο ενθουσιασμός χτυπά γύρω από το λεγόμενο Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ, όπου οι Εβραίοι σχεδιάζουν να χτίσουν τον Τρίτο Ναό. Σίγουρα δεν μπορούν να το κάνουν γιατί δεν υπήρξε ποτέ «Πρώτος Ναός», δεν χτίστηκε ποτέ ναός σε αυτό το σημείο.[5] Κανένας εβραϊκός ναός δεν χτίστηκε στην κορυφή ενός βουνού, ενώ οι Ρωμαίοι έχτιζαν πάντα τα οχυρά τους στο υψηλότερο σημείο μιας τοποθεσίας. Αυτή η μεγάλη, επίπεδη επιφάνεια των 35 στρεμμάτων χτίστηκε ως ο χώρος της Ρωμαϊκής Δέκατης Λεγεώνας και έχει διαρκέσει εκπληκτικά για δύο χιλιάδες χρόνια. Ποτέ δεν υπήρχε ναός του Σολομώντα ή ερείπιά του πάνω ή κάτω από αυτόν.[6]Αυτό το τείχος στο οποίο προσεύχονται οι Εβραίοι είναι η πλευρά ενός οχυρού όπου κατοικούσε η Δέκατη Λεγεώνα - αυτό που βοήθησε να εξαφανιστούν ένα εκατομμύριο Εβραίοι [7]το 70 μ.Χ.

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια στιγμή για τους Χριστιανούς να δώσουν προσοχή στο εδάφιο «Μην πιστεύετε τις ιστορίες των Ιουδαίων» (Πρός Τίτον 1:14).

μή προσέχοντες Ἰουδαϊκοῖς μύθοις καί ἐντολαῖς ἀνθρώπων ἀποστρεφομένων τήν ἀλήθειαν.

( ἀπόδοσιν στήν καθομιλουμένη ) χωρίς να δίδουν καμμίαν προσοχήν εις ιουδαϊκούς μύθους και εις εντολάς ανθρώπων, που αποστρέφονται την αλήθειαν.

Συγκρίνοντας τη γη του Ισραήλ όπως σχηματίστηκε το 1949 (βλ. χάρτη) με την αρχαία γη, παρατηρεί κανείς με θυμηδία, ότι η λεγόμενη περιοχή «Δυτική Όχθη», όπου πράγματι υπήρχε το αρχαίο Ισραήλ (βλ. χάρτη) αποκλείστηκε! Αυτό δείχνει ένα βαθμό ιστορικής σύγχυσης. Επίσης, πώς έγινε να διεκδικήσουν αυτό το μεγάλο κομμάτι της ερήμου του Σινά, που δεν ήταν κοντά ούτε στο αρχαίο Ισραήλ ούτε στην Ιουδαία;

Τρεις χιλιετίες αργότερα, φτάνουμε σε μια συγκριτικά τεράστια αναλήθεια. Η ιστορία του Ολοκαυτώματος χρησίμευσε για να προσδώσει στους Εβραίους την ιδιαίτερη «εκλεκτή» τους ταυτότητα τον 20ό αιώνα . Ήρθε στη διάσωση, χρησιμοποιώντας έναν δυϊσμό σύμφωνα με τον οποίο οι Ναζί του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν Κακοί και οι Εβραίοι που στόχευαν ήταν Καλοί . Αυτός ο μανιχαϊστικός δυισμός καλού-κακού καθιερώθηκε στις μεταπολεμικές δίκες της Νυρεμβέργης, από τότε που διαδόθηκε ανελέητα μέσω της βιομηχανίας του θεάματος. Αν οι Εβραίοι είχαν συγκεντρωθεί από τους κακούς Ναζί, τότε με αυτό το σύγχρονο κοσμικό κριτήριο θα μπορούσαν να επανεμφανιστούν ως οι Εκλεκτοί. Είναι πολύ απλό, παρακολουθήστε τον Stephen Spielberg...

ὁ περιπλανώμενος ἰουδαῖος...( φωτό)

Αυτό το θέμα έχει εξερευνηθεί στο The Wandering Who ( Ποιός περιπλανώμενος ; ) του Gilad Atzmon :

Ο Yeshayahu Leibowitz, ο φιλόσοφος που ήταν παρατηρητικός ορθόδοξος Εβραίος, μου είπε κάποτε: «Η εβραϊκή θρησκεία πέθανε πριν από 200 χρόνια. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο εκτός από το Ολοκαύτωμα» Θυμάστε τι; Θυμάστε πώς; του Uri Avnery 19.3.05[8]

[Σημείωση, ο Atzmon, ένας Σεφαραδίτης Εβραίος που μεγάλωσε στο Ισραήλ και υπηρέτησε στο IDF, κρίθηκε ένοχος για «αντισημιτισμό» στο δικαστήριο του Marylebone Magistrate – μήνυσε επιτυχώς η Εκστρατεία κατά του Αντισημιτισμού! Ήταν σουρεαλιστικό: αυτοί οι τύποι απλά δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν.]

Προς το τέλος του 20ου αιώνα , καθώς η πίστη στις ιστορίες προέλευσης εξαφανιζόταν, το  Ολοκαύτωμα μεταμορφώθηκε σε μια τρομακτική σύγχρονη θρησκεία, στην οποία η πίστη είναι υποχρεωτική. Ως διαβατήριο ταυτότητας παρέχει στους Εβραίους μια ενότητα και ενισχύει το ειδικό καθεστώς τους. Σήμερα, ένα απλό άγαλμα της Άννας Φρανκ μπορεί να δημιουργήσει το αφήγημα.

Πόσο μεγάλη επίδραση ασκεί μια τέτοια αναλήθεια στον κόσμο μας! Ως ιστορικός επιστήμης απευθύνω έκκληση για αναγνώριση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε τότε η κανονική τεχνολογία υγιεινής, στα γερμανικά στρατόπεδα εργασίας.[9] Η συζήτηση για αυτό το θέμα απαγορεύεται γιατί το Ίδρυμα γνωρίζει ότι θα χάσει το επιχείρημα. Σχετικά με το γιατί πρέπει να το κρατήσουν, ας έχουμε το θάρρος να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση.

.............................................

American Pravda: Χάρβαρντ, φυλετικές διακρίσεις και άρνηση του Ολοκαυτώματος

Και στα δύο άκρα της εκπληκτικής εβραϊκής ιστορίας των τριών χιλιάδων ετών υπάρχουν τρομερά φαντάσματα, φαντασιώσεις που εμείς οι Γκόιμ έχουμε οδηγηθεί να πιστέψουμε. Αυτό που δεν ίσχυε ποτέ, που δεν υπήρξε ποτέ, είναι εγγεγραμμένο ως γεγονός σε βιβλία όλου του κόσμου. Χρειαζόμαστε μια συλλογική εμπειρία θεραπείας για να συζητήσουμε τι πραγματικά συνέβη. Μόνο η δύναμη της Αλήθειας μπορεί να μας σώσει τώρα. Είμαστε ικανοί για αυτό;

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Ιουδαϊσμός πρέπει αναπόφευκτα να αυτοεξολοθρευτεί σε αυτόν τον 21ο αιώνα , απλώς και μόνο λόγω της διανοητικής δύναμης των σύγχρονων Εβραίων, που δεν μπορούν να ελπίζουν να αποφύγουν να δουν πώς οι αφηγήσεις τους που καθορίζουν την ταυτότητά τους έχουν αποσυντεθεί. Ήταν τρομερές ιστορίες, αλλά ποτέ δεν ήταν αληθινές.

Ἀπό : unz.com

Ἡ Πελασγική