Τά νεο-φιλελέ ἁρπακτικά ἐνεργοποιοῦν τήν «παγίδα Θουκυδίδη»

Η ανωτέρω φωτό απετέλεσε σίγουρα την φωτογραφία του αιώνα : ένας εμφανώς καλοπροαίρετος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ υποδέχτηκε τον εκατονταετή «παλιό φίλο της Κίνας» Χένρι Κίσινγκερ στο Πεκίνο.

Αντικατοπτρίζοντας τη σχολαστική κινεζική προσοχή στο πρωτόκολλο, συναντήθηκαν στη Βίλα 5 του Κρατικού Ξενώνα Diaoyutai – ακριβώς εκεί όπου ο Κίσινγκερ συναντήθηκε για πρώτη φορά προσωπικά με τον Zhou Enlai το 1971 , προετοιμάζοντας την επίσκεψη του Nixon το 1972 στην Κίνα.

Το έπος του Mr. Kissinger Goes to Beijing ήταν μια «ανεπίσημη», μεμονωμένη απόπειρα προσπάθειας βελτιώσεως των ολοένα και πιο ταραγμένων σινο-αμερικανικών σχέσεων. Δεν εκπροσωπούσε την τρέχουσα αμερικανική κυβέρνηση.

Ιδού το πρόβλημα. Όλοι όσοι ασχολούνται με τη γεωπολιτική γνωρίζουν τη θρυλική διατύπωση του Κίσινγκερ: Το να είσαι εχθρός των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο, το να είσαι φίλος των ΗΠΑ είναι μοιραίο. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα έως τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ουκρανία.

Όπως υποστήριξαν ιδιαιτέρως αρκετοί Κινέζοι μελετητές, εάν πρέπει να υποστηριχθεί η λογική και «σεβόμενοι τη σοφία αυτού του 100χρονου διπλωμάτη», ο Σι και το Πολιτικό Γραφείο θα πρέπει να διατηρήσουν τη σχέση Κίνας-ΗΠΑ ως έχει: «παγωμένη».

Εξάλλου, σκέφτονται ότι το να είσαι εχθρός των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο αλλά διαχειρίσιμο για ένα κυρίαρχο Πολιτισμικό Κράτος όπως η Κίνα. Επομένως, το Πεκίνο θα πρέπει να διατηρήσει «την έντιμη και λιγότερο επικίνδυνη κατάσταση» του εχθρού των ΗΠΑ.

Ο κόσμος μέσα από τα μάτια της Ουάσιγκτον

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει στα παρασκήνια της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης δεν αντικατοπτρίστηκε από την υψηλού προφίλ ειρηνευτική πρωτοβουλία του Κίσινγκερ, αλλά από έναν εξαιρετικά μαχητικό Edward Luttwak.

Ο Luttwak, 80 χρονών, μπορεί να μην έχει τόσο εμφανή επιρροή όσο ο Κίσινγκερ, αλλά ως στρατηγός στα παρασκήνια συμβουλεύει το Πεντάγωνο σε όλο το φάσμα για πάνω από πέντε δεκαετίες. Το βιβλίο του για τη μεγάλη στρατηγική της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για παράδειγμα, βασισμένο σε μεγάλο βαθμό σε κορυφαίες ιταλικές και βρετανικές πηγές, είναι κλασικό.

Ο Luttwak, ένας μάστορας της εξαπάτησης, αποκαλύπτει πολύτιμα ψήγματα όσον αφορά τη διαμόρφωση των σημερινών κινήσεων της Ουάσιγκτον. Αυτό ξεκινά με τον ισχυρισμό του ότι οι ΗΠΑ –εκπροσωπούμενες από τον συνδυασμό Μπάιντεν– θέλουν να κάνουν μια συμφωνία με τη Ρωσία.

Αυτό εξηγεί γιατί ο επικεφαλής της CIA, Γουίλιαμ Μπερνς, στην πραγματικότητα ένας ικανός διπλωμάτης, κάλεσε τον ομόλογό του, επικεφαλής του SVR, Σεργκέι Ναρίσκιν (Ρωσική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών) για να διορθώσει τα πράγματα «επειδή έχετε κάτι άλλο να ανησυχείτε για το οποίο είναι πιο απεριόριστο».

Αυτό που είναι «απεριόριστο», που απεικονίζεται από τον Luttwak σε μια σάρωση Spenglerian, είναι η ορμή του Xi Jinping να «ετοιμαστευτεί για πόλεμο». Και αν γίνει πόλεμος, ο Luttwak ισχυρίζεται ότι «φυσικά» η Κίνα θα έχανε. Αυτό συνδυάζεται με την υπέρτατη αυταπάτη των Straussian νεοσυντηρητικών ψυχών πέρα ​​από το Beltway.

Ο Luttwak φαίνεται να μην έχει κατανοήσει την προσπάθεια της Κίνας για επισιτιστική αυτάρκεια: την χαρακτηρίζει ως απειλή . Το ίδιο και για τον Xi χρησιμοποιώντας μια «πολύ επικίνδυνη» έννοια, την «αναζωογόνηση του κινεζικού λαού»: αυτό είναι «τακτικές Μουσολίνι», λέει ο Luttwak. «Πρέπει να γίνει πόλεμος για να αναζωογονηθεί η Κίνα».

Η έννοια της «αναζωογόνησης» – που στην πραγματικότητα μεταφράζεται καλύτερα ως «αναγέννησις» – έχει απήχηση στους κύκλους της Κίνας τουλάχιστον από την ανατροπή της δυναστείας Τσινγκ το 1911. Δεν επινοήθηκε από τον Σι. Κινέζοι μελετητές επισημαίνουν ότι αν δείτε αμερικανικά στρατεύματα να φτάνουν στην Ταϊβάν ως «σύμβουλοι», πιθανότατα θα προετοιμαζόσασταν και εσείς για να πολεμήσετε.

Αλλά ο Luttwak είναι σε μια αποστολή: «Δεν είναι Αμερική, Ευρώπη, Ουκρανία, Ρωσία. Πρόκειται για τον «μοναδικό δικτάτορα». Δεν υπάρχει Κίνα. Υπάρχει μόνο ο Σι Τζινπίνγκ», επέμεινε.

Και ο Luttwak επιβεβαιώνει ότι ο Josep Borrell  "Garden vs. Jungle" της ΕΕ και η αφέντρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen υποστηρίζουν πλήρως το όραμά του.

Ο Luttwak, με λίγα λόγια, δίνει στην πραγματικότητα όλο το παιχνίδι: «Η Ρωσική Ομοσπονδία, όπως είναι, δεν είναι αρκετά δυνατή για να συγκρατήσει την Κίνα όσο θα θέλαμε».

Εξ ου και η στροφή του συνδυασμού Μπάιντεν για να «παγώσει» τη σύγκρουση στο Ντονμπάς και να αλλάξει θέμα. Σε τελική ανάλυση, «αν αυτή [η Κίνα] είναι η απειλή, δεν θα θέλετε να καταρρεύσει η Ρωσία», εξηγεί ο Luttwak.

Τόσο περισσότερο για την «διπλωματία» του Κισίντζερ.

Ας ανακοινώσουμε μια «ηθική νίκη» και ας φύγουμε

Στη Ρωσία, η αντιπαράθεση Κίσινγκερ εναντίον Λούτβακ αποκαλύπτει κρίσιμες ρωγμές καθώς η Αυτοκρατορία αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή σύγκρουση που δεν είχε ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν.

Η σταδιακή, ογκώδης στροφή είναι ήδη σε εξέλιξη – ή τουλάχιστον σαν να μοιάζει με στροφή U. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ θα είναι εντελώς πίσω από τη στροφή U. Και οι αφελείς μάζες θα ακολουθήσουν. Ο Luttwak εκφράζει ήδη τη βαθύτερη ατζέντα τους: ο πραγματικός πόλεμος είναι στην Κίνα και η Κίνα «θα χάσει».

Τουλάχιστον ορισμένοι μη νεοσυντηρητικοί παίκτες γύρω από τον συνδυασμό Μπάιντεν –όπως ο Μπερνς– φαίνεται ότι κατάλαβαν τη μαζική στρατηγική γκάφα της Αυτοκρατορίας να δεσμευτεί δημόσια σε έναν πόλεμο για πάντα, υβριδικό και άλλο, εναντίον της Ρωσίας για λογαριασμό του Κιέβου.

Αυτό θα σήμαινε, καταρχήν, ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί απλώς να φύγει όπως έκανε στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν. Ωστόσο, οι Ηγεμόνες απολαμβάνουν το προνόμιο να απομακρύνονται: στο κάτω-κάτω αυτοί ασκούν την κυριαρχία τους, όχι οι υποτελείς τους. Οι Ευρωπαίοι υποτελείς θα μείνουν να σαπίσουν. Φανταστείτε αυτά τα "τσιουάουα" της Βαλτικής να κηρύσσουν τον πόλεμο στις Ρωσία-Κίνα μόνοι τους.

Η αποχώρηση που επιβεβαιώθηκε από τον Luttwak υποδηλώνει ότι η Ουάσιγκτον κηρύσσει κάποιου είδους «ηθική νίκη» στην Ουκρανία –η οποία ούτως ή άλλως ελέγχεται ήδη από τη BlackRock– και στη συνέχεια να μετακινήσει τα όπλα προς την Κίνα.

Ωστόσο, ακόμη και αυτό δεν θα είναι "ευκολάκι", επειδή η Κίνα και οι BRICS+ που πρόκειται να επεκταθούν επιτίθενται ήδη στην Αυτοκρατορία στα θεμέλιά της: την ηγεμονία του δολαρίου. Χωρίς αυτό, οι ίδιες οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο κατά της Κίνας.

Κινέζοι μελετητές, εκτός αρχείου, και ασκώντας την χιλιετή αναλυτική σάρωση τους, παρατηρούν ότι αυτή μπορεί να είναι η τελευταία γκάφα που έκανε η Αυτοκρατορία στη σύντομη ιστορία της.

φωτό

Όπως συνόψισε ένας από αυτούς, «η αυτοκρατορία έχει μπερδευτεί σε έναν υπαρξιακό πόλεμο και, ως εκ τούτου, στον τελευταίο πόλεμο της αυτοκρατορίας. Όταν έρθει το τέλος, η αυτοκρατορία θα πει ψέματα ως συνήθως και θα κηρύξει τη νίκη, αλλά όλοι οι άλλοι θα γνωρίζουν την αλήθεια, ειδικά οι υποτελείς».

Και αυτό μας φέρνει στην στροφή 180 μοιρών του πρώην συμβούλου εθνικής ασφάλειας Zbigniew Brzezinski (του  «Grand Chessboard») , λίγο πριν πεθάνει, ευθυγραμμίζοντάς τον σήμερα με τον Κίσινγκερ και όχι με τον Λούτβακ.

Η «Μεγάλη Σκακιέρα», που δημοσιεύτηκε το 1997, πριν από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου, υποστήριξε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κυριαρχούν σε οποιονδήποτε ανταγωνιστή που αναδύεται στην Ευρασία. Ο Μπρεζίνσκι δεν έζησε για να δει τη ζωντανή ενσάρκωση του απόλυτου εφιάλτη του: μια στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας. Αλλά ήδη πριν από επτά χρόνια –δύο χρόνια μετά το Μαϊντάν στο Κίεβο– τουλάχιστον κατάλαβε ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να «ευθυγραμμιστεί εκ νέου η αρχιτεκτονική της παγκόσμιας εξουσίας» .

Καταστροφή της «Διεθνούς Τάξης που βασίζεται σε Κανόνες»

Η κρίσιμη διαφορά σήμερα, σε σύγκριση με πριν από επτά χρόνια, είναι ότι οι ΗΠΑ είναι ανίκανες, σύμφωνα με τον Brzezinski, «να αναλάβουν το προβάδισμα στην αναπροσαρμογή της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ισχύος με τέτοιο τρόπο ώστε η βία (…) να μπορεί να περιοριστεί χωρίς να καταστρέψει την παγκόσμια τάξη».

Είναι η στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας που πρωτοστατεί – ακολουθούμενη από την Παγκόσμια Πλειοψηφία – για να συγκρατήσει και τελικά να καταστρέψει την ηγεμονική «διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες».

Όπως το συνόψισε ο αναπόφευκτος Μάικλ Χάντσον, το τελικό ερώτημα σε αυτή τη συγκυρία πυρακτώσεως είναι « αν τα οικονομικά κέρδη και η αποτελεσματικότητα θα καθορίσουν το παγκόσμιο εμπόριο, τα πρότυπα και τις επενδύσεις ή αν οι μεταβιομηχανικές οικονομίες των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ θα επιλέξουν να καταλήξουν να μοιάζουν με την ραγδαία ερημωμένη και αποβιομηχανοποιημένη Αγγλία ή την Αγγλία μετά τη βιομηχανία».

Άρα η ονείρωξη ενός πολέμου κατά της Κίνας πρόκειται να αλλάξει αυτές τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιταγές; Δώσε μας ένα διάλειμμα -Θουκυδίδη («Παγίδα Θουκυδίδη»)  .

( Η «Παγίδα του Θουκυδίδη»  είναι ένας όρος που διαδόθηκε από τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Graham T. Allison για να περιγράψει μια προφανή τάση προς τον πόλεμο όταν μια αναδυόμενη δύναμη απειλεί να εκτοπίσει μια υπάρχουσα μεγάλη δύναμη ως περιφερειακός ή διεθνής ηγεμόνας .Επινοήθηκε και χρησιμοποιείται κυρίως για να περιγράψει μια πιθανή σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας...ἐδῶ) 

Ο πραγματικός πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη – αλλά σίγουρα δεν έχει εντοπιστεί από τον Κίσινγκερ, τον Μπρεζίνσκι και πολύ λιγότερο τον Λούτβακ και τα διάφορα νεοσυντηρητικά γεράκια των ΗΠΑ. Ο Michael Hudson, για άλλη μια φορά, το συνόψισε: όταν πρόκειται για την οικονομία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ «το στρατηγικό λάθος της απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο είναι τόσο τεράστιο, τόσο ολοκληρωτικό, που οι επιπτώσεις του ισοδυναμούν με παγκόσμιο πόλεμο».

τό θέμα εἶναι ἀναδημοσίευσις ἄρθρου τοῦ Pepe Escobar  : Neocons Want War With China

Ἀπό : unz.com

Το Globalistan συμπλέκει τρία παράλληλα και διασταυρούμενα θέματα: την παγκοσμιοποίηση, τους ενεργειακούς πολέμους και τον Μεγάλο Πόλεμο. Δείχνει πώς η παγκοσμιοποίηση δεν προχωρά σύμφωνα με τον μύθο του «όλοι κερδίζουν»: αντίθετα, κατακερματίζει τον κόσμο σε ακόμη πιο εκρηκτική ανισότητα, σε "φανατισμένους" - μερικούς απ᾿αυτούς διαμορφωμένους ως φρούρια, μερικούς σε πόλεμο με άλλους. Το Globalistan υποστηρίζει ότι ο κόσμος διαλύεται στον Υγρό Πόλεμο - μια φυσική συνέπεια της «υγρής νεωτερικότητας», μια έννοια που διατύπωσε ο Πολωνός κοινωνιολόγος Zygmunt Bauman. Το βιβλίο βασίζεται κατά 80% σε ρεπορτάζ - από την Κίνα μέχρι την Κεντρική Ασία και τη Ρωσία. πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ· στο Ιράν και στη Μέση Ανατολή· στη Δυτική Ευρώπη, τη Δυτική Αφρική και τη Νότια Αμερική. Είναι επίσης ένας Άτλας -με χάρτες- του κόσμου σε σύγκρουση...ἐδῶ

Θέματα σχετικά πού μποροῦμε νά ξαναδιαβάσουμε : 

Τά «φιλελεύθερα γεράκια» καταστρέφουν τίς ΗΠΑ !

Οἱ « σύγχρονοι φιλόσοφοι » καί οἱ ...ἀναγκαῖοι «ἀνθρωπιστικοί πόλεμοι» ...

Τό «ἀόρατο χέρι» πού δέν εἶναι καθόλου ἀόρατο...

Σκοπός τους : ἡ διάλυσις τῆς Ῥωσσικῆς Ὁμοσπονδίας. Στόχος : ἡ Χάρτλαντ

Ἡ Πελασγική