Ὁ Μέγας Βασιλεύς Φίλιππος Β΄

( φωτό ἀριστερά- Προσωπογραφία τοῦ Φιλίππου Β΄ ἀπό μετάλλιο ρωμαϊκῶν χρόνων. Ἐθνική Βιβλιοθήκη Παρισιοῦ  (Φίλιππος. Βασιλεύς Μακεδόνων, Ἀθήνα 2006)

«Καὶ πρῶτά γε ἀπὸ Φιλίππου τοῦ πατρὸς, ᾖπερ καὶ εἰκός, τοῦ λόγου ἄρξομαι. Φίλιππος γὰρ παραλαβὼν ὑμᾶς πλανήτας καὶ ἀπόρους, ἐν διφθέραις τοὺς πολλοὺς νέμοντας ἀνὰ τὰ ὄρη πρόβατα ὀλίγα καὶ ὑπὲρ τούτων κακῶς μαχομένους Ἰλλυριοῖς τε καὶ Τριβαλλοῖς καὶ τοῖς ὁμόροις Θρᾳξί, χλαμύδας μὲν ὑμῖν ἀντὶ τῶν διφθερῶν φορεῖν ἔδωκε, κατήγαγε δὲ ἐκ τῶν ὀρῶν ἐς τὰ πεδία ἀξιομάχους καταστήσας τοῖς προσχώροις τῶν βαρβάρων, ὡς μὴ χωρίων ἔτι ὀχυρότητι πιστεύοντες μᾶλλον ἢ τῇ οἰκείᾳ ἀρετῇ σώζεσθαι· πόλεών τε οἰκήτορας ἀπέφηνε καὶ νόμοις καὶ ἔθεσι χρηστοῖς ἐκόσμησεν». ( Ἐλέχθησαν ἀπό Μέγα Ἀλέξανδρον, υἱό καί διάδοχο τοῦ Φίλίππου Β΄, συνοψίζων τό ἔργο τοῦ πατρός του ) 

Ἐρμηνεία στήν καθομιλουμένη : 

«  Και θα αρχίσω τον λόγο μου πρώτα από τον πατέρα μου τον Φίλιππο, όπως άλλωστε και ταιριάζει. Γιατί ο Φίλιππος σας παρέλαβε περιπλανώμενους και φτωχούς να βόσκετε οι περισσότεροι από εσάς επάνω στα βουνά λίγα πρόβατα ντυμένοι με προβιές και να πολεμάτε για να τα εξασφαλίσετε με δυσκολία τους Ιλλυριούς και τους Τριβαλλούς και τους γείτονές μας Θράκες. Αντί για τις προβιές σάς έδωσε να φοράτε χλαμύδες και σας κατέβασε από τα βουνά στις πεδιάδες και σας έκανε ικανούς να πολεμάτε τους βαρβάρους γείτονές μας, έτσι ώστε για την ασφάλειά σας να στηρίζεσθε όχι πλέον στην οχυρότητα των τόπων σας, αλλά πολύ περισσότερο στη δική σας ανδρεία. Και σας ανέδειξε σε κατοίκους πόλεων και τη ζωή σας οργάνωσε με χρήσιμους νόμους και έθιμα...» ( Ἀρριανοῦ "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις "  βιβλίο 7, κεφάλαιο 9,παράγραφος 2 -ἐδῶ-) 

Για αὐτὲς τὶς εὐεργεσίες πρὸς τὴν πατρίδα του τιμήθηκε ὁ Φίλιππος μὲ τὴν αἰώνια εὐγνωμοσύνη τῶν Μακεδόνων. Γραμματειακὲς πηγὲς μᾶς πληροφοροῦν καὶ γιὰ τὶς τοπικές, ὅπως στὴν Ἀμφίπολι, καὶ γιὰ τὶς ὑπερτοπικὲς λατρεῖες τοῦ Φιλίππου. Ἐπιγραφικὰ εὑρήματα ἐπιβεβαιώνουν ἢ καὶ διευρύνουν αὐτὲς τὶς πληροφορίες (Ἀμφίπολις, Βέργα, Φίλιπποι, Θάσος, Μαρώνεια). Ἐν τούτοις ἡ πιὸ ἁπτὴ ἀπόδειξη τοῦ σεβασμοῦ τῶν Μακεδόνων πρὸς τὸν βασιλέα τους παρέχει ἡ ἀνακάλυψη τοῦ ἡρώου ποὺ ἀνεγέρθηκε δίπλα στὸν τάφο του στὴν Βεργίνα. Μία ἐπιγραφὴ σὲ βωμὸ ποὺ ἦλθε στὸ φῶς στὴν Χαλκιδικὴ ἀποκαλύπτει πώς εἶδαν τὸν Φίλιππο οἱ Μακεδόνες: ὡς τὸν σωτῆρα καὶ κτίστη τοῦ κράτους των, ἰσότιμο μὲ τὸν θρυλικὸ ἀρχηγέτη τοῦ μακεδονικοῦ βασιλείου Κάρανο, ὁ ὁποῖος ἐπίσης «συνένωσε ποικίλα γένη πληθυσμῶν καὶ κατέστησε τὴν Μακεδονία σὰν ἕνα σῶμα».

Αὐτὴ ἡ εὔνοια τῶν Μακεδόνων πρὸς τὸν Φίλιππο διατηρήθηκε μέχρι τὴν ρωμαϊκὴ ἐποχή, ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἁπλοϊκὲς ἐκδηλώσεις σεβασμοῦ καὶ ἡ δημοτικότητα τοῦ ὀνόματός του. 

 

Φίλιππος Β´ Βασιλεύς Μακεδόνων καὶ ἡ ἀνάπτυξη τοῦ μακεδονικοῦ βασιλείου

Ἀπό :  Μιλτιάδης Β. Χατζόπουλος 

Ἀκαδημαϊκός,Ὁµότιµος Διευθυντής Ἐρευνῶν Κέντρο Ἑλληνικῆς και Ρωµαϊκῆς Ἀρχαιότητος (ΚΕΡΑ)

 Ὁ Φίλιππος, τριτότοκος γιὸς τοῦ βασιλέως τῶν Ἀργεαδῶν Μακεδόνων Ἀμύντα Γ΄ καὶ τῆς Εὐρυδίκης, θυγατέρας τοῦ βασιλέως τῶν Λυγκηστῶν Μακεδόνων, γεννήθηκε τὸ 382 π.Χ. Ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός του Ἀλέξανδρος Β΄, ποὺ εἶχε διαδεχθεῖ τὸν Ἀμύντα, εἶχε πέσει θῦμα δολοφονίας. Ὁ ἕτερος ἀδελφός του Περδίκκας Γ΄ ἔκειτο νεκρὸς μαζὶ μὲ 4.000 Μακεδόνες μετὰ ἀπὸ μία ὀλέθρια ἧττα ἀπὸ τοὺς Ἰλλυριούς τὸ θέρος τοῦ 360 π.Χ. Τὸ βασίλειο τῆς Μακεδονίας εἶχε βυθισθεῖ σὲ κρίση ποὺ ἀπειλοῦσε τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη. Ἰλλυριοί, Παίονες, Θρᾶκες, Ἀθηναῖοι ἐπέπιπταν ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος στὸ βασίλειο εἴτε γιὰ νὰ τοῦ ἀποσπάσουν ἐπαρχίες εἴτε μὲ τὸ πρόσχημα νὰ ἐγκαταστήσουν κάποιον ἀναταπαιτητὴ τῆς ἐπιλογῆς τους στὸν θρόνο.

 Ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας εἶναι γνωστή. Ἐντὸς τῶν εἴκοσι τεσσάρων ἐτῶν τῆς βασιλείας τοῦ Φιλίππου Β΄ ἡ Μακεδονία ἀπὸ κράτος στὴν περιφέρεια –ἂν ὄχι στὸ περιθώριο– τῆς ἑλληνικῆς οἰκουμένης ἔγινε ἡ μεγαλύτερη δύναμη ὄχι μόνον τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ ἐπίσης τῆς Νοτιο-Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. 

Ὁ ἱστορικὸς Θεόπομπος, ποὺ συνέγραψε σὲ 58 βιβλία τῶν Φιλιππικῶν Ἱστοριῶν τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ Φιλίππου, μποροῦσε δικαίως νὰ ἰσχυρίζεται «μηδέποτε τὴν Εὐρώπην ἐνηνοχέναι τοιοῦτον ἄνδρα οἷον τὸν Ἀμύντου Φίλιππον». Ὁ Φίλιππος τριπλασίασε τὴν ἔκταση τοῦ βασιλείου του. Ἐνίκησε καὶ ὑπέταξε Ἰλλυριούς, Παίονες, Θρᾶκες καὶ Γέτες. Ἐπεβλήθη ὡς αἱρετὸς ἀνώτατος ἄρχων τῶν Θεσσαλῶν. Τὸ 338 π.Χ., δύο χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν δολοφονία του, συνέτριψε στὴν Χαιρώνεια τὴν ἀντιμακεδονικὴ συμμαχία τῶν Νοτίων Ἑλλήνων καὶ κατόρθωσε νὰ ἀναγνωρισθεῖ ὡς ἐπὶ κεφαλῆς συνομοσπονδίας τῶν κρατῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀρχιστράτηγος τῶν στρατιῶν τῆς Ἑλληνικῆς Συμμαχίας στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Περσῶν. Οἱ ἐξαιρετικές του ἱκανότητες καὶ τὰ στρατιωτικά του κατορθώματα ἔχουν ἐπανειλημμένως περιγραφεῖ, ἀναλυθεῖ καὶ ἐξυμνηθεῖ. Ἀλλὰ ἡ λάμψη τους ἔχει ἐπισκιάσει τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν θὰ εἶχαν ἐπιφέρει διαρκῆ ἀποτελέσματα, ἂν ὁ Φίλιππος δὲν μποροῦσε νὰ στηρίζεται στὴν σταθερὴ βάση μιᾶς Μακεδονίας ἑνωμένης ὑπὸ τὸ σκῆπτρο του. 

Ἡ ἑνότητα τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἐφήμερη, ἀλλὰ ἡ Μακεδονία ὑπὸ τὸν Ἀλέξανδρο χάρις στὴν μεταρρυθμιστικὴ πολιτικὴ τοῦ Φιλίππου κατέκτησε σχεδὸν ὅλην τὴν τότε γνωστὴ οἰκουμένη. Ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν διάσπαση τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Ἀλεξάνδρου παρέμεινε μεγάλη δύναμη ἐπὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες.

 Ὅλοι συμφωνοῦν ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴν βασιλεία τοῦ Φιλίππου ἡ κύρια αἰτία τῆς ἀδυναμίας τῆς Μακεδονίας ἦταν ἡ ἔλλειψη ἑνότητας μεταξὺ Ἄνω καὶ Κάτω Μακεδονίας, μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, τὴν ὁποία ἐκμεταλλεύονταν ὅσοι μποροῦσαν νὰ ἔχουν συμφέρον. Ἡ παράδοξη συνέπεια τῆς ἐπιτυχίας τοῦ Φιλίππου νὰ ἐπεκτείνει τὴν ἐπικράτειά του ἦταν ἡ ἐνίσχυση τοῦ κινδύνου διασπάσεως μιᾶς χώρας ποὺ εἶχε καταστεῖ ἀκόμη πιὸ ἀνομοιογενής. Ὁ Φίλιππος κατόρθωσε νὰ ἀποκρούσει τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν του καὶ νὰ διευρύνει τὰ σύνορα τοῦ βασιλείου του ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῶν Πρεσπῶν καὶ τῆς Λιχνίτιδος λίμνης (λίμνη Ἀχρίδος) μέχρι τὸν Στρυμόνα καὶ ἐπέκεινα. Κατὰ συνέπεια ὄφειλε νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ πρόβλημα τῆς ἑνοποιήσεως ἑνὸς ἑτερόκλητου βασιλείου ἢ μᾶλλον τριῶν, ἂν ὄχι καὶ τεσσάρων, βασιλείων:

φωτό

1. τοῦ Παλαιοῦ Βασιλείου τῆς πεδιάδος τῆς Ἠμαθίας, τὸ λίκνο τῆς μακεδονικῆς δυνάμεως κατὰ τὸν εὐφυῆ χαρακτηρισμὸ τοῦ Alfred Delacoulonche, 

2. τῶν Νέων Χωρῶν κατὰ μῆκος καὶ ἀνατολικῶς τοῦ Ἀξιοῦ, ποὺ εἶχαν προσαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Α΄ (Κάτω Παιονία, Μυγδονία, Ἀνθεμοῦς καὶ Κρηστωνία), 

3. τῶν βασιλείων τῆς Ἄνω Μακεδονίας (Ἐλίμεια, Λύγκος, Ὀρεστίς, Τυμφαία-Παραυαία), 

4. τῶν κατακτήσεων τοῦ ἴδιου τοῦ Φιλίππου στὴν Χαλκιδική, τὴν κοιλάδα τοῦ Στρυμόνος καὶ ἐπέκεινα στὴν Θράκη. 

Ἀλλὰ ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες αἰτίες διχόνοιας ἐξ ἴσου σημαντικές: 

α) οἱ δυναστικὲς ἔριδες λόγῳ τῶν ἀμφισβητούμενων κανόνων διαδοχῆς τοῦ βασιλικοῦ οἴκου τῶν Τημενιδῶν, ποὺ ἐπιδεινώνονταν ἀπὸ τὸ ὑπερβολικὸ πολιτικὸ βάρος ἑνὸς μικροῦ κύκλου ἀριστοκρατῶν κατὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ διαδόχου τοῦ θρόνου, καὶ β) ἀπὸ τὶς φυγόκεντρες τάσεις τῶν μακεδονικῶν πόλεων καὶ τῶν προυχόντων τους. 

«Ὁ Φίλιππος...τοὺς Μακεδόνας ἐν συνεχέσιν ἐκκλησίαις συνέχων καὶ τῇ τοῦ λόγου δεινότητι προτρεπόμενος ἐπὶ τὴν ἀνδρείαν εὐθαρσεῖς ἐποίησε, τὰς δὲ στρατιωτικὰς τάξεις ἐπὶ τὸ κρεῖττον διορθωσάμενος καὶ τοὺς ἄνδρας τοῖς πολεμικοῖς ὅπλοις δεόντως κοσμήσας, συνεχεῖς ἐξοπλασίας καὶ γυμνασίας ἐναγωνίους ἐποιεῖτο. ἐπενόησε δὲ καὶ τὴν τῆς φάλαγγος πυκνότητα καὶ κατασκευήν, μιμησάμενος τὸν ἐν Τροίᾳ τῶν ἡρώων συνασπισμόν, καὶ πρῶτος συνεστήσατο τὴν μακεδονικὴν φάλαγγα». ( Διοδώρου Σικελιώτου "Ἱστορική Βιβλιοθήκη" ,  ΙΣΤ΄ βιβλίο κεφ..3. παράγραφ. 1-2,φωτό) 

Ὁ Φίλιππος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία μετὰ τὴν συντριβὴ τοῦ μακεδονικοῦ στρατοῦ καὶ τὸν θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ του Περδίκκα Γ΄, δὲν μποροῦσε νὰ δράσει παρὰ μόνον σταδιακά. Οἱ μεταρρυθμίσεις ποὺ ἐνίσχυσαν τὰ θεμέλια τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας καὶ ἐξασφάλισαν τὴν ἑνότητα τῆς Μακεδονίας ἐπὶ δύο σχεδὸν αἰῶνες ἐκτείνονται στὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς εἰκοσιτετραετοῦς βασιλείας του. Τὸ μεταρρυθμιστικὸ δαιμόνιο τοῦ Φιλίππου ἐφαρμόσθηκε σὲ δύο ἐπίπεδα: στὸ ἐπίπεδο τῆς κεντρικῆς καὶ σε ἐκεῖνο τῆς τοπικῆς ἐξουσίας...

............. Ὁ Φίλιππος εἶχε ἄμεση πεῖρα τριῶν ὑποδειγμάτων συγκερασμοῦ τῶν θεσμῶν τῆς πόλεως καὶ τοῦ ἔθνους: Τὸ πρῶτο, ἐκεῖνο τοῦ Κοινοῦ τῶν Βοιωτῶν, ποὺ ἐγνώρισε ὡς νεαρὸς ὅμηρος στὴν Θήβα, ἀπεῖχε πολὺ ἀπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦσαν στὴν Μακεδονία, ὅπου καμία πόλις δὲν ἔχαιρε πρωτοκαθεδρίας ἀνάλογης μὲ ἐκείνη τῆς πόλεως τῶν Θηβῶν, ποὺ τῆς ἐπέτρεπε νὰ ἐπιβάλλεται στὶς ἄλλες. Τὸ δεύτερο, ἐκεῖνο τοῦ Κοινοῦ τῶν Χαλκιδέων, ἐμφάνιζε σημαντικὲς διαφορὲς ἀπὸ τὴν Μακεδονία. Κατὰ τὴν κλασικὴ τουλάχιστον ἐποχὴ δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἔθνος τὸ ὁποῖο συνεπείᾳ οἰκονομικῶν καὶ κοινωνικῶν ἐξελίξεων εἶχε κατατμηθεῖ σὲ πόλεις. Ἐπρόκειτο γιὰ πόλεις ἀρχικὰ ἀνεξάρτητες οἱ ὁποῖες εἶχαν συγκροτήσει συνομοσπονδία θεσμοθετώντας κοινοὺς νόμους, κοινὲς ἀρχές, ἀλλὰ συγχρόνως διατηρώντας τοὺς τοπικοὺς νόμους καὶ τὶς τοπικὲς ἀρχές. 

Ἐν τούτοις ἡ χορηγία ἐγκτήσεως, ἐπιγαμίας καὶ συμπολιτείας προστιθέμενη στὴν κοινὴ εὐβοϊκὴ προϊστορικὴ καταγωγὴ τῶν περισσότερων πόλεων ἔτεινε νὰ καταστήσει τὸ Κοινὸ τῶν Χαλκιδέων ἕνα συμπαγὲς σύνολο πολιτικῶν μονάδων, ποὺ ἐλάχιστα διέφερε ἀπὸ ἕνα ἔθνος τὸ ὁποῖο κατὰ τὴν ἱστορική του διαδρομὴ θὰ εἶχε ὑποδιαιρεθεῖ σὲ πόλεις. Τὸ τρίτο ὑπόδειγμα τὸ ἐγνώριζε ὁ Φίλιππος ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του ὡς ἄρχοντος τοῦ Κοινοῦ τῶν Θεσσαλῶν. Ἐκεῖ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει ἕνα ἔθνος διεσπασμένο ἀφ’ ἑνὸς ἀπὸ τὴν ἀνάπτυξη τῶν πόλεων, οἱ ὁποῖες ὑπὸ τὴν ἡγεσία φιλόδοξων πολιτικῶν προσέβλεπαν σὲ πλήρη χειραφέτηση ἀπὸ τὸ Κοινό, καὶ ἀφ’ ἑτέρου στὴν ἀποδυνάμωση τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας, διότι αὐτή, μέχρι τὴν ἐκλογὴ τοῦ Φιλίππου στὴν ἀνώτατη ἀρχή, δὲν εἶχε τὸ πλεονέκτημα μιᾶς ἔνδοξης δυναστείας ὅπως αὐτὴ τῶν Τημενιδῶν στὴν Μακεδονία...

... Ἡ μεγάλη Μακεδονία ποὺ δημιούργησε ὁ Φίλιππος εἶχε ἐπικράτεια ὑπέρμετρα ἐκτεταμένη, ὥστε νὰ μποροῦν οἱ πολῖτες της νὰ συμμετέχουν τακτικὰ στὶς θρησκευτικὲς καὶ πολιτικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ ἔθνους κατὰ τὶς πανηγύρεις ποὺ συνήρχονταν μόνον δύο φορὲς τὸ ἔτος. Γι’ αὐτὸ ἡ χώρα διαιρέθηκε σὲ περιφέρειες ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν σὲ ἱστορικὲς ἑνότητες: τὴν Ἄνω Μακεδονία, τὴν Βοττία, δηλαδὴ τὸ Παλαιὸ Βασίλειο δυτικὰ τοῦ Ἀξιοῦ, τὴν Ἀμφαξίτιδα ποὺ περιελάμβανε τὴν Μυγδονία, τὴν Κρηστωνία καὶ τὸν Ἀνθεμοῦντα. Σ’ αὐτὲς προστέθηκε ἀργότερα μία τέταρτη περιφέρεια ποὺ συγκροτήθηκε ἀπὸ τὶς πόλεις τῆς κοιλάδας τοῦ Στρυμόνος γύρω ἀπὸ τὴν Ἀμφίπολι. Κάθε περιφέρεια, ποὺ στὶς πηγές μας ἀποκαλεῖται ἐπίσης «ἔθνος», ἦταν μία μικρογραφία τῆς Μακεδονίας, μὲ τὴν ἐκκλησία της καὶ στὴν θέση τοῦ βασιλέως ἕνα στρατηγὸ διοριζόμενο ἀπὸ ἐκεῖνον. Οἱ περιφέρειες αὐτές, ὅπως καὶ οἱ πόλεις, ἦσαν καὶ μονάδες ἐπιστρατεύσεως... 

Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό θέμα : Φίλιππος Β´ Βασιλεύς Μακεδόνων καὶ ἡ ἀνάπτυξη τοῦ μακεδονικοῦ βασιλείου  

φωτό

ΑΡΓΕΑΔΕΣ 

«  Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλλήνων οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἔξεργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων. Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ. ταῦτα μέν νυν οὕτω κῃ ἐγένετο....» ( Ἡροδότου Ἱστορίαι,βιβλίο Τερψιχόρη, κεφάλαιο 22,παραγρ.1-2 ) 

Ἐρμηνεία στήν καθομιλουμένη :

 

 Πως Έλληνες είναι αυτοί οι απόγονοι του Περδίκκα, όπως λένε κι οι ίδιοι, κι εγώ προσωπικά είμαι σε θέση να το ξέρω, αλλά και στη συνέχεια της ιστορίας μου θα αποδείξω πως είναι Έλληνες· κι επιπλέον και οι οργανωτές των αγώνων των Ελλήνων που γίνονται στην Ολυμπία αυτή την απόφαση έβγαλαν. Γιατί, όταν ο Αλέξανδρος πήρε την απόφαση να πάρει μέρος στους αγώνες και κατέβηκε γι᾽ αυτό το σκοπό, οι Έλληνες που ήταν αντίπαλοί του σε αγώνα δρόμου ήθελαν να τον αποκλείσουν με τον ισχυρισμό πως ο αγώνας δεν είναι για βαρβάρους αθλητές, αλλά για Έλληνες. Κι ο Αλέξανδρος, επειδή απέδειξε πως η καταγωγή του ήταν από το Άργος κι οι κριτές παραδέχτηκαν πως είναι Έλληνας, πήρε μέρος στο αγώνισμα δρόμου ενός σταδίου και τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με τον πρώτο. Κάπως έτσι λοιπόν έγιναν αυτά...

ΖΗΤΩ Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ 

ΖΗΤΩ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 

ΖΗΤΩ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 

Το στεφάνι του Φιλίππου που έχει σήμερα 313 φύλλα και 68 βελανίδια, με σωζόμενο βάρος 717 γραμμάρια και αρχικό οπωσδήποτε μεγαλύτερο, είναι όχι μόνο το βαρύτερο χρυσό στεφάνι που μας σώθηκε, αλλά και ένα από τα πιο βαρύτιμα που κατασκευάστηκαν ποτέ. Το χρυσό στεφάνι που αφιερώθηκε στον νεκρό, να το φορά ο ήρωας - βασιλιάς στα αιώνια συμπόσια των Μακάρων στα Ηλύσια πεδία...Αλλά και τις λαμπρές και μοιραίες τελετές των Αιγών το καλοκαίρι του 336 π.Χ. όπου, όπως μαρτυρεί ο Διόδωρος,«στεφάνωσαν τον Φίλιππο με χρυσούς στεφάνους, όχι μόνον οι επιφανείς άνδρες, αλλά και οι περισσότερες από τις σημαντικές πόλεις, ανάμεσα τους και η πόλη των Αθηναίων.» ( ἀπό :  ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β' Ο ΜΑΚΕΔΩΝ (Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ, φωτό) 

Ἡ Πελασγική