Τά «φιλελεύθερα γεράκια» καταστρέφουν τίς ΗΠΑ !

 

Η εκτόπιση των Νεοσυντηρητικών, Δύσκολη αλλά Απαραίτητη

Την περασμένη εβδομάδα συζήτησα τον ειρωνικό ρόλο που μπορεί να διαδραμάτισαν οι κυρίαρχοι Νεοσυντηρητικοί*  της Αμερικής στη διαμόρφωση των πρόσφατων παγκόσμιων γεγονότων, ίσως άθελά τους να παράγουν ένα ευεργετικό αποτέλεσμα ακριβώς αντίθετο με την επιθετική τους πρόθεση.

Κατά την τελευταία δεκαετία, εξέχοντες πολιτικοί επιστήμονες όπως ο Graham Allison του Χάρβαρντ και ο John Mearsheimer του Πανεπιστημίου του Σικάγο είχαν υποστηρίξει ότι ένα μοτίβο αιώνων υποδηλώνει ότι ο κόσμος ήταν εγκλωβισμένος σε μια «Παγίδα Θουκυδίδη», την πιθανότητα μιας επικείμενης σύγκρουσης μεταξύ της άρχουσας παγκόσμιας δύναμης της Αμερικής και της ανερχόμενης παγκόσμιας δύναμης της Κίνας. Αυτή η πολιτική και δυνητικά στρατιωτική σύγκρουση δεν είχε καμία σχέση με τα ιδεολογικά ή κοινωνικά χαρακτηριστικά αυτών των δύο τεράστιων χωρών ούτε με την ηγεσία τους, αλλά ήταν απλώς η αναπόφευκτη συνέπεια του μεγέθους και της αυξανόμενης δύναμης της Κίνας, που απείλησε να εκτοπίσει την Αμερική από τη θέση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Ο όρος "Παγίδα Θουκιδίδη" χρησιμοποιείται για να αναφορικά με τον ανάλογο ανταγωνισμό μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης που είχε επιφέρει ως αποτέλεσμα τον μακροχρόνιο  Πελοποννησιακό Πόλεμο, καταστρέφοντας την Κλασική Ελλάδα.

Εν τω μεταξύ, σε εντελώς διαφορετικά εδάφη η ιδεολογικά καθοδηγούμενη εξωτερική πολιτική των κυρίαρχων Νεοσυντηρητικών της Αμερικής απείλησε επίσης παγκόσμιο πόλεμο εναντίον όλων των χωρών που αρνήθηκαν να αποδεχτούν την αμερικανική ηγεμονία, με τη Ρωσία και το Ιράν να είναι οι κύριοι στόχοι της έντονης εχθρότητάς τους.΄** 

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Ομπάμα, αυτά τα άτομα είχαν ενορχηστρώσει ένα πραξικόπημα του 2014 που ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση της Ουκρανίας. Επτά χρόνια στρατιωτικής συσσώρευσης και αντιρωσικών προκλήσεων οδήγησαν τελικά στο ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία στις αρχές του 2022, με τον πρώτο χρόνο των μαχών να έχει ήδη κοστίσει πολλές δεκάδες χιλιάδες ζωές ενώ αυξάνει τον κίνδυνο του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Έτσι, ο κόσμος αντιμετώπισε δύο εντελώς διαφορετικούς γεωπολιτικούς κινδύνους, έναν ιδεολογικά προσανατολισμένο και έναν όχι.

Ωστόσο, τότε υποστήριξα ότι αυτές οι δύο ξεχωριστές απειλές για την παγκόσμια ειρήνη μπορεί πολύ τυχαία να έχουν ακυρώσει η μία την άλλη. Η ακραία υπερβολική αντίδραση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας τον περασμένο χρόνο οδήγησε αυτή την τεράστια, πλούσια σε πόρους χώρα στην αγκαλιά της Κίνας και η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας που προέκυψε ήταν τώρα τόσο ισχυρή που πιθανώς υπερίσχυε τη γεωπολιτική δύναμη της Αμερικής και των συμμάχων της . Επιπλέον, τα εξωφρενικά αντιρωσικά μέτρα που έλαβε η απερίσκεπτη ηγεσία της Αμερικής -η κατάσχεση 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ρωσικά χρηματοοικονομικά αποθέματα, η καταστροφή των γερμανικών αγωγών ενέργειας Nord Stream- είχαν αποξενώσει βαθιά πολλές άλλες μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, οι οποίες φυσικά έλκονταν προς το μπλοκ Κίνας-Ρωσίας κατά συνέπεια, ιδίως η Σαουδική Αραβία, το Ιράν, η Ινδία και η Βραζιλία. Ακόμη και μερικά από τα δικά μας πιο σημαντικά κράτη-μαριονέτες όπως η Γαλλία και η Ιαπωνία φαίνεται να έχουν γίνει πρόσφατα λίγο ασταθή ως προς την αφοσίωσή τους.

Έτσι, τους τελευταίους δώδεκα μήνες, ο παγκόσμιος συνασπισμός ευθυγραμμισμένος με την Κίνα είχε γίνει γρήγορα τόσο συντριπτικά ισχυρός που η πιθανότητα οποιασδήποτε σύγκρουσης με την Αμερική μειώθηκε σημαντικά. Η επιθετική αλαζονεία και η ανικανότητα των Νεοσυντηρητικών μπορεί να επέτρεψαν στον κόσμο να ξεφύγει από την Παγίδα του Θουκυδίδη, αυξάνοντας τις πιθανότητες η Κίνα να αντικαταστήσει την Αμερική ως ηγετική δύναμη στον κόσμο χωρίς αιματοχυσία ή σφοδρή σύγκρουση.

Αλλά ακόμα κι αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή και η καταστροφική αποτυχία της γεωπολιτικής στρατηγικής των νεοσυντηρητικών έχει άθελά της αποφέρει θετικό αποτέλεσμα, μια τέτοια συμπεριφορά δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί. Μια ελίτ πολιτική ηγεσία τόσο ανίκανη που αποφεύγει τον πόλεμο καταστρέφοντας ακούσια τις στρατηγικές συμμαχίες της χώρας της πρέπει προφανώς να απομακρυνθεί μήπως οι μελλοντικές γκάφες έχουν λιγότερο τυχερές συνέπειες.

Επιπλέον, το ίδιο είδος τύφλωσης στην πραγματικότητα που προκάλεσε αυτές τις αμερικανικές στρατηγικές καταστροφές μπορεί να οδηγήσει ακόμα σε μια θανατηφόρα κρίση. Ίσως οι Νεοσυντηρητικοί να αποτύχουν να αναγνωρίσουν τα τεράστια πλεονεκτήματα που απολαμβάνει τώρα το μπλοκ Κίνας-Ρωσίας που αντιμετωπίζει η Αμερική και να συνεχίσουν αλαζονικά τις στρατιωτικές τους προκλήσεις, πυροδοτώντας τελικά έναν ευρύτερο πόλεμο. Ως παράδειγμα τέτοιων εντυπωσιακά μη ρεαλιστικών πεποιθήσεων, το WSJ δημοσίευσε πέρυσι μια στήλη από έναν συντάκτη της arch-Neocon New York Sun , ο οποίος υποστήριξε ότι η Κίνα και η Ρωσία θα μπορούσαν να περιοριστούν επιτυχώς από τις ΗΠΑ μαζί με μια χούφτα δυνάμεις της «Rimland», όπως όπως το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αυστραλία, αν και τα πρώτα αντισταθμίζουν τα δεύτερα ίσως 50 προς 1 σε πληθυσμό και βιομηχανική βάση.

φωτό

Ωστόσο, η απομάκρυνση των Νεοσυντηρητικών από την εξουσία μπορεί να είναι δύσκολο να επιτευχθεί αφού έχουν ενσωματωθεί τόσο βαθιά στους πολιτικούς κύκλους της DC και στην ευρύτερη ατλαντική κοινότητα.

Αφού απέκτησαν για πρώτη φορά επιρροή στην Κυβέρνηση Ρήγκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και κράτησαν μεγάλο μέρος της υπό τον διάδοχό του Τζορτζ ΗΒ Μπους, σύντομα άρχισαν να κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό στην εξωτερική πολιτική του Μπιλ Κλίντον. Επειδή υποστήριξαν τον γερουσιαστή Τζον Μακέιν στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών το 2000, φαινομενικά αποκλείστηκαν από την εξουσία υπό τον Τζορτζ Μπους, χωρίς να λάβουν ούτε έναν διορισμό στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ωστόσο, στον απόηχο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο ολόκληρης της κυβέρνησης. Ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη εν μέρει επειδή φαινόταν να αντιπροσωπεύει την πλήρη αποκήρυξη του αντιδημοφιλούς προκατόχου του, αλλά στη διακυβέρνησή του οι Νεοσυντηρητικοί του Μπους απλώς αντικαταστάθηκαν από τους Νεοσυντηρητικούς του Ομπάμα. Στη συνέχεια, το 2016, η μαζική λαϊκή αποστροφή εναντίον και των δύο πολιτικών κομμάτων ώθησε απροσδόκητα τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο. αλλά σύντομα έθεσε την εξωτερική του πολιτική στα χέρια ιδιαίτερα σκληροπυρηνικών Νεοσυντηρητικών όπως ο Μάικ Πομπέο και ο Τζον Μπόλτον, και πιο πρόσφατα οι Δημοκρατικοί Νεοσυντηρητικοί ανέκτησαν τον ίδιο ρόλο υπό τον Μπάιντεν. Έτσι, ο έλεγχος των νεοσυντηρητικών έχει διαρκέσει πλέον για περισσότερα από τριάντα χρόνια, εκτεινόμενος σε όλες τις κυβερνήσεις των Δημοκρατικών, των Ρεπουμπλικανών και των Τραμπιστών.

Μια τέλεια απεικόνιση αυτής της αξιοσημείωτης κατάστασης είναι το γεγονός ότι ο Robert Kagan , κορυφαίος νεοσυντηρητικός αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής του George W. Bush, είναι ο σύζυγος της Victoria Nuland , η οποία στη συνέχεια έπαιξε τον ίδιο ρόλο για τον Barack Obama και τώρα τον Joe Biden. Μια πολιτική ελίτ τόσο αποτυχημένη και μη ικανοποιητική πρέπει να εκδιωχθεί από την εξουσία, αλλά προφανώς αυτό είναι πιο εύκολο να ειπωθεί παρά να γίνει.

Μια δυσκολία είναι ότι ο ίδιος ο όρος «Neocon» που χρησιμοποιείται εδώ έχει γίνει στην πραγματικότητα πολύ λιγότερο σημαντικός από ό,τι ήταν κάποτε. Αφού έλεγχαν την αμερικανική εξωτερική πολιτική για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, προωθώντας τους συμμάχους και προστατευόμενους τους και εκκαθαρίζοντας τους αντιπάλους τους, οι οπαδοί αυτής της κοσμοθεωρίας αποτελούν πλέον σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των κορυφαίων thinktanks και εκδόσεων. Μέχρι στιγμής, αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πολλές εξέχουσες προσωπικότητες σε κάθε κόμμα που ακολουθούν μια εντελώς διαφορετική γραμμή. Επιπλέον, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι Νεοσυντηρητικοί που εστιάζονται στην εθνική ασφάλεια έχουν συγχωνευθεί σε μεγάλο βαθμό με τους νεοφιλελεύθερους που εστιάζονται στα οικονομικά, σχηματίζοντας ένα ενιαίο ιδεολογικό μπλοκ που αντιπροσωπεύει την πολιτική κοσμοθεωρία των ελίτ που διοικούν και τα δύο αμερικανικά κόμματα.

Το 2012 είχα ήδη σημειώσει την εμφάνιση αυτού που ισοδυναμούσε με μονοκομματική αμερικανική πολιτεία:

Ο Zbigniew Brzezinski αγκαλιάζει την πρώην Υπουργό Εξωτερικών Madeleine Albright πριν από μια συνέντευξη Τύπου στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στις 13 Σεπτεμβρίου 2006. Από αριστερά προς τα δεξιά: Ομιλητές Nancy Pelosi, Brzezinski, Albright (φωτό)

Σκεφτείτε το μοτίβο της τελευταίας δεκαετίας. Με δύο καταστροφικούς πολέμους και μια οικονομική κατάρρευση στο ιστορικό του, ο Τζορτζ Μπους θεωρούνταν ευρέως ως ένας από τους πιο καταστροφικούς προέδρους στην αμερικανική ιστορία, και κατά καιρούς ο αριθμός της δημόσιας αποδοχής του έπεφτε στα χαμηλότερα επίπεδα που έχουν μετρηθεί ποτέ. Η σαρωτική νίκη του διαδόχου του, Μπαράκ Ομπάμα, αντιπροσώπευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την αποκήρυξη του Μπους και των πολιτικών του, και κορυφαίοι πολιτικοί ακτιβιστές, αριστεροί και δεξιοί, χαρακτήρισαν τον Ομπάμα ως τον απόλυτο αντίθεση του Μπους, τόσο στο υπόβαθρο όσο και στην ιδεολογία. Αυτό το συναίσθημα μοιραζόταν σίγουρα και στο εξωτερικό, με τον Ομπάμα να επιλέχθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, με βάση τη διαδεδομένη υπόθεση ότι ήταν βέβαιο ότι θα ανατρέψει τις περισσότερες από τις πολιτικές του απεχθούς προκατόχου του και θα επαναφέρει την Αμερική στη λογική.

Ωστόσο, σχεδόν καμία από αυτές τις ανατροπές δεν έγινε. Αντίθετα, η συνέχεια της κυβερνητικής πολιτικής ήταν τόσο πλήρης και τόσο προφανής που πολλοί επικριτές μιλούν συνήθως για την κυβέρνηση Μπους/Ομπάμα.

φωτό

Οι σκληρές παραβιάσεις των συνταγματικών αρχών και των πολιτικών ελευθεριών στις οποίες πρωτοστάτησε ο Μπους μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έχουν ενταθεί ακόμη περισσότερο υπό τον Ομπάμα, τον κηρυγμένο συνταγματολόγο του Χάρβαρντ και ένθερμο πολιτικό αγωνιστή της ελευθερίας, και αυτό συνέβη χωρίς τη δικαιολογία οποιωνδήποτε μεγάλων νέων τρομοκρατικών επιθέσεων. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας για τους Δημοκρατικούς, ο Ομπάμα υποσχέθηκε ότι θα κινηθεί για να τερματίσει τον μάταιο πόλεμο του Μπους στο Ιράκ αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, αλλά αντίθετα μεγάλες αμερικανικές δυνάμεις παρέμειναν στη θέση τους για χρόνια έως ότου η ισχυρή πίεση από την ιρακινή κυβέρνηση τελικά ανάγκασε την απομάκρυνσή τους. Εν τω μεταξύ, ο αμερικανικός στρατός κατοχής στο Αφγανιστάν στην πραγματικότητα τριπλασιάστηκε σε μέγεθος. Η κυβερνητική διάσωση των μισητών οικονομικών χειραγωγών της Wall Street, που ξεκίνησε επί Μπους, συνεχίστηκε με γοργούς ρυθμούς επί Ομπάμα, χωρίς σοβαρές προσπάθειες ούτε για κυβερνητική δίωξη ούτε για δραστική μεταρρύθμιση. Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να υποφέρουν κυρίως από τη χειρότερη οικονομική ύφεση από τη Μεγάλη Ύφεση, αλλά τα κέρδη της Wall Street και τα μπόνους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων σύντομα επέστρεψαν σε επίπεδα ρεκόρ.

Ειδικότερα, η συνέχεια των κορυφαίων αξιωματούχων υπήρξε αξιοσημείωτη. Ως δεύτερος υπουργός Άμυνας του Μπους, ο Ρόμπερτ Γκέιτς ήταν υπεύθυνος για τη συνεχή διαχείριση των ξένων πολέμων και των στρατιωτικών κατοχών της Αμερικής από το 2006. Ο Ομπάμα τον κράτησε και συνέχισε να παίζει τον ίδιο ρόλο στη νέα κυβέρνηση. Ομοίως, ο Timothy Geithner ήταν ένας από τους υψηλότερους οικονομικούς διορισμούς του Μπους, διαδραματίζοντας κρίσιμο ρόλο στην ευρέως αντιδημοφιλή οικονομική διάσωση της Wall Street. Ο Ομπάμα τον προήγαγε σε υπουργό Οικονομικών και εξουσιοδότησε τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών. Ο Μπεν Μπερνάνκι είχε διοριστεί πρόεδρος της Federal Reserve από τον Μπους και διορίστηκε εκ νέου από τον Ομπάμα. Οι πόλεμοι και τα προγράμματα διάσωσης του Μπους έγιναν πόλεμοι και προγράμματα διάσωσης του Ομπάμα. Το αμερικανικό κοινό ψήφισε έναν ΑΝΤΙ-Μπους, αλλά πήρε την τρίτη θητεία του Μπους.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Σοβιετικοί προπαγανδιστές χαρακτήριζαν συνήθως τη δημοκρατία μας ως απάτη, με το αμερικανικό κοινό απλώς να επιλέγει ποιος από τους δύο διαπλεκόμενους κλάδους του ενιαίου πολιτικού κόμματός του θα έπρεπε να εναλλάσσεται στο αξίωμα, ενώ οι πραγματικές υποκείμενες πολιτικές παρέμεναν ουσιαστικά αμετάβλητες, αποφασίζονται και εφαρμόζονται από την ίδια διεφθαρμένη άρχουσα τάξη. Αυτή η κατηγορία μπορεί να ήταν ως επί το πλείστον ψευδής τη στιγμή που διατυπώθηκε, αλλά φαίνεται ανησυχητικά ακριβής σήμερα.

Μέχρι το 2016, η δημόσια δυσαρέσκεια για τις προφανείς αποτυχίες της πολιτικής αυτής της δικομματικής πολιτικής συναίνεσης είχε γίνει τόσο διαδεδομένη που έδωσε ένα άνοιγμα για έναν θυμωμένο αουτσάιντερ όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας υποψήφιος του οποίου η εκστρατεία δόθηκε από τη νέα δύναμη του Twitter και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Τραμπ είχε θεωρηθεί ως υποψήφιος για αστείο όταν μπήκε για πρώτη φορά στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων του 2016, ένας δημοφιλής τηλεοπτικός αστέρας του ριάλιτι που δεν είχε καμία σοβαρή πιθανότητα απέναντι σε τόσο καθιερωμένους πολιτικούς ισχυρούς όπως ο κυβερνήτης Τζεμπ Μπους της Φλόριντα και ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ του Τέξας. Σε μια από τις πρώτες συζητήσεις του, κατήγγειλε τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους ότι είπε ψέματα την Αμερική στον καταστροφικό πόλεμο του Ιράκ, μια σοκαριστική δήλωση που φαινόταν βέβαιη ότι θα καταδίκαζε την υποψηφιότητά του με τη βάση των συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων. Όμως, παραδόξως, απέτυχε να μειώσει την ενθουσιώδη, δεξιά υποστήριξή του, υποδηλώνοντας ότι η γερακίσια εξωτερική πολιτική μας είχε στην πραγματικότητα πολύ πιο βαθιά απήχηση στους Ρεπουμπλικάνους χορηγούς, τους στοχαστές της DC και τους λομπίστες του Beltway παρά με τους συντηρητικούς ψηφοφόρους του προκριματικού.

Ο απροσδόκητος πρωταρχικός θρίαμβος του Τραμπ έναντι των κατεστημένων Ρεπουμπλικανών αντιπάλων του οφειλόταν κυρίως σε εσωτερικά ζητήματα, ειδικά στην έντονη εστίασή του στα συντηρητικά θέματα της παράνομης μετανάστευσης και των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου. Κατά συνέπεια, θεωρήθηκε ως ένα ακραίο αουτσάιντερ έναντι της εκστρατείας των Δημοκρατικών της Χίλαρι Κλίντον, με την τελευταία να υποστηρίζεται από ένα συντριπτικό πλεονέκτημα σε χρήματα και υποστήριξη στα μέσα ενημέρωσης.

Οι θέσεις της Κλίντον αντιπροσώπευαν τη συναίνεση της δικομματικής ελίτ για την εξωτερική πολιτική και σε μια από τις τελευταίες συζητήσεις της με τον Τραμπ δήλωσε ότι θα κήρυττε αμέσως μια «Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων» στη Συρία ενάντια στο εκστρατευτικό σώμα της Ρωσίας για υποστήριξη της κυβέρνησης του Προέδρου Άσαντ, με την αμερικανική αεροπορική δύναμη που πιθανώς θα κατέρριπτε κάθε ρωσικό αεροπλάνο που θα συνέχιζε να επιτίθεται στους αντικυβερνητικούς αντάρτες. Μια προεδρική υποψήφια που υπόσχεται πόλεμο με τη Ρωσία με πυρηνικά όπλα θα έπρεπε να είχε αποδοκιμαστεί, αλλά τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και τα πολιτικά κατεστημένα προφανώς θεώρησαν τις θέσεις της ως βάσιμες και λογικές σε αντίθεση με τις εξωφρενικές προτάσεις του Τραμπ να αποκαταστήσει καλές σχέσεις με τους Ρώσους.

Η οριακή νίκη του Τραμπ στην κούρσα του 2016 κατέπληξε και τα δύο πολιτικά κόμματα. Τα ιδρύματα εθνικής ασφάλειας των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών αντέδρασαν σκληρά στο ενδεχόμενο οι αντίθετες ιδέες του να καθορίζουν τώρα την πολιτική της Ουάσιγκτον, και ο πολιτικός οργανισμός του DC επέδειξε μια σκληρή ανοσολογική αντίδραση, προσπαθώντας να απορρίψει την ξένη προς αυτούς ιδεολογία που είχε ξαφνικά μπολιαστεί στην κορυφή της αμερικανικής κυβέρνησης.

Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιστρατεύτηκαν γρήγορα στην προσπάθεια απονομιμοποίησης της εκλογής Τραμπ και ματαίωσης των σχεδίων του για την εξωτερική πολιτική. Αν και οι περίεργοι ισχυρισμοί ότι η ρωσική παρέμβαση έστρεψε τις εκλογές προς τον Τραμπ —ή ακόμη και τις έκλεψε εντελώς— πιθανότατα προήλθαν από τις ντροπιαστικές δικαιολογίες της Κλίντον για να εξηγήσει τη συγκλονιστική της ήττα ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, η κραυγή καταλήφθηκε γρήγορα από την ηχώ των μέσων ενημέρωσης και το σκάνδαλο Russiagate έπληξε σύντομα τη νέα κυβέρνηση Τραμπ. Αντιμέτωποι με μια χιονοστιβάδα κατηγοριών μέσων ενημέρωσης ότι ο Τραμπ ήταν Ρώσος πράκτορας και η μαριονέτα του Πούτιν, ούτε ο Πρόεδρος ούτε οι ανώτατοι αξιωματούχοι του μπορούσαν να αντέξουν τον κίνδυνο να προσπαθήσουν να επιδιορθώσουν τις σχέσεις μας με τη χώρα αυτή.

Εν τω μεταξύ, ένα ευρύ φάσμα διαφωνούντων ιστοσελίδων —δεξιοί, αριστεροί, ρατσιστές και ελευθεριακοί— χαρακτηρίστηκαν αμέσως ως ρωσικές πηγές παραπληροφόρησης , και παρόλο που οι περισσότερες κατηγορίες ήταν εντελώς ακραίες—ο Ρον Πολ Ρώσος πράκτορας;—μερικές από αυτές τις δημοσιεύσεις εκφοβίστηκαν από αυτές τις άγριες κατηγορίες, ενώ οι φύλακες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παροτρύνθηκαν να περιορίσουν την κυκλοφορία οποιουδήποτε τέτοιου υλικού.

(ἀριστερά φωτό :Μπούς,Μπόλτον,Ράϊς. εδῶ)

Όλες αυτές οι εξωτερικές πιέσεις στη νέα κυβέρνηση για να πατήσει το κατεστημένο στην εξωτερική πολιτική συνδυάστηκαν επίσης με εσωτερικές πιέσεις, ειδικά αφού ο Τραμπ πείστηκε να προάγει τον Μάικ Πομπέο από διευθυντή της CIA σε Υπουργό Εξωτερικών στα τέλη Μαρτίου 2018 και να φέρει τον Τζον Μπόλτον. ως νέος του σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας περίπου την ίδια περίοδο. Ο Μπόλτον ήταν γνωστός ως μια από τις πιο επιθετικές προσωπικότητες της κυβέρνησης Μπους, κορυφαίος υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ και ο Πομπέο θεωρούνταν υποστηρικτής αυτών των ίδιων πολιτικών. Αν και οι απόψεις του Τραμπ μπορεί να μην έχουν αλλάξει, οι κορυφαίες προσωπικότητες που διοικούσαν την εξωτερική του πολιτική ήταν πλέον σταθερά δια μέσου του Beltway,με την πλήρη συναίνεση των νεοσυντηρητικών, ακόμη και στα πιο ακραία σημεία του.

Ιδιαίτερα ο Μπόλτον φαινόταν πρόθυμος και διατεθειμένος να σαμποτάρει τις πολιτικές πρωτοβουλίες του απρόσεκτου νέου προϊσταμένου του.

Για παράδειγμα, ο Τραμπ είχε σημειώσει σημαντική πρόοδο στο να πείσει τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν να εγκαταλείψει το πρόγραμμα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων του με αντάλλαγμα αμερικανικές εγγυήσεις ασφάλειας, εμπνέοντας τους ηγέτες της Νότιας Κορέας να προτείνουν ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος άξιζε το Νόμπελ Ειρήνης για το επιτυχημένο διπλωματικό του επίτευγμα. Ωστόσο, αμέσως μετά το διορισμό του, ο Μπόλτον δήλωσε ότι η συμφωνία θα διαμορφωθεί σύμφωνα με εκείνη με τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, ο οποίος είχε παραιτηθεί παρομοίως από τις προσπάθειές του για πυρηνικά όπλα το 2004, για να ανατραπεί και να σκοτωθεί σε μια στρατιωτική εξέγερση του 2011 που υποστηρίχθηκε από το ΝΑΤΟ. βάζοντας τέλος στη ζωή του σοδομισμένος από μια ξιφολόγχη. Αυτό τορπίλισε κάθε πιθανότητα συμφωνίας με τον Κιμ και τον Τραμπ που ανακοινώθηκε αργότερα ότι αυτές οι παρατηρήσεις ήταν «καταστροφή» όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις.

Την ίδια χρονιά ο Τραμπ ολοκλήρωνε την κρίσιμη εμπορική του συμφωνία με τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπίνγκ σε ένα ιδιωτικό δείπνο όταν ο Μπόλτον διέταξε κρυφά τη σύλληψη της Μενγκ Γουαντζού, (  αναπληρώτρια πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και η οικονομική διευθύντρια της Huawei .... ἐδῶ)  από τα υψηλότερα στελέχη της Κίνας στην τεχνολογία καθώς άλλαζε αεροπλάνο στον Καναδά, μια πράξη που ξάφνιασε και εξόργισε την κινεζική ηγεσία. Σύμφωνα με λογαριασμό του WSJ , ο Τραμπ αγνοούσε τελείως τι συνέβαινε και αργότερα ρώτησε τον Μπόλτον «Γιατί συλλάβατε τον Μενγκ; Δεν ξέρεις ότι είναι η Ιβάνκα Τραμπ της Κίνας;»

Κορυφαίοι δημοσιογράφοι ανέφεραν μάλιστα ότι οι ίδιοι οι ανώτεροι βοηθοί του Τραμπ έκρυβαν μερικές φορές τις εκτελεστικές εντολές που σχεδίαζε να εκδώσει, εμποδίζοντάς τον να τις υπογράψει και πιστεύοντας σωστά ότι ο αποδεσμευμένος Διευθύνων Σύμβουλός μας θα τις ξεχάσει.

Οι αρχικές ελπίδες του Τραμπ για βελτίωση της σχέσης μας με τη Ρωσία είχαν αμέσως αναχαιτιστεί από το Russiagate Hoax, που ενορχηστρώθηκε από τους αντιπάλους του στο Deep State και τους κύριους συμμάχους τους στα μέσα ενημέρωσης. Αλλά η πολιτική του απέναντι στην Κίνα ακολούθησε διαφορετική τροχιά και νομίζω ότι το βιβλίο του 2022 του Kevin Rudd " The Avoidable War" παρέχει μια καλή επισκόπηση αυτών των εξελίξεων.

Ως πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας, ο Ραντ είχε μετεγκατασταθεί στις ΗΠΑ το 2014 αφότου άφησε τα καθήκοντά του και αργότερα υπηρέτησε ως πρόεδρος του The Asia Society με έδρα τη Νέα Υόρκη. Ήταν προφανώς ένα πολύ καλά συνδεδεμένο άτομο, που πίεζε ακόμη και για υποψηφιότητα ως Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ το 2016, και είχε ήδη επικεντρωθεί έντονα στις σχέσεις μεταξύ Κίνας και Αμερικής, κάτι που έγινε το θέμα του επόμενου βιβλίου του. Η αφήγηση του εξηγεί το απότομο σπάσιμο που τελικά συνέβη.

Όπως λέει ο Ραντ, ο Τραμπ επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στα εμπορικά ζητήματα με την Κίνα και παρόλο που ήταν πρόθυμος να λάβει σκληρές διαπραγματευτικές θέσεις, τόνισε επίσης τη σημασία της προσωπικής του σχέσης με τον «πολύ, πολύ καλό φίλο» του Σι. Πίστευε ότι η δημιουργία τέτοιων δεσμών αντιπροσώπευε ένα κρίσιμο στοιχείο των δεξιοτήτων του ως deal-maker και ήταν εξαιρετικά ικανοποιημένος με την επιτυχημένη εμπορική συμφωνία που είχαν ολοκληρώσει οι δύο χώρες, με τον Rudd να προσκλήθηκε στην τελετή υπογραφής στις 15 Ιανουαρίου 2020 στον Λευκό Οίκο. .

Την ίδια περίπου περίοδο, τα πρώτα νέα για το ξέσπασμα του Covid στη Γουχάν άρχιζαν να φτάνουν στην Αμερική, αλλά ο Τραμπ δεν έδωσε σημασία στο θέμα. Ακόμη και εβδομάδες αφότου ο ιός είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, ο Τραμπ συνέχισε να επαινεί τις επιτυχημένες προσπάθειες των ηγετών της Κίνας για τον έλεγχο της νόσου στη χώρα τους, αδιαφορώντας για κάθε κίνδυνο που θα μπορούσε να εγκυμονεί για τις ΗΠΑ. Οι ενδείξεις για εκτεταμένα αμερικανικά κρούσματα έδειξαν ότι ο Τραμπ άρχισε να κατηγορεί την Κίνα για την καταστροφή, ασκώντας δριμεία κριτική στη χώρα αυτή στα τέλη Μαρτίου και υποδηλώνοντας ότι ο ιός μπορεί να είχε δραπετεύσει από ένα κινεζικό εργαστήριο ιολογίας. Αυτή η αλλαγή φαινόταν να αντικατοπτρίζει την αυξανόμενη επιρροή του Πομπέο, μιας από τις κορυφαίες αντι-κινεζικές προσωπικότητες στην κυβέρνηση Τραμπ

Σύμφωνα με τον Ραντ, ο πολιτικός αντίκτυπος της επιδημίας του Covid ήταν τεράστιος, ευθύνεται εξ ολοκλήρου για την πλήρη ανατροπή της πολιτικής του Τραμπ για την Κίνα, η οποία μετατράπηκε από σκληρές διαπραγματεύσεις για το εμπόριο αλλά κατά τα άλλα φιλική στρατηγική συνεργασία σε έντονη διεθνή εχθρότητα. Και αυτή η σημαντική αλλαγή στη στάση της Αμερικής για την Κίνα παρέμεινε ακόμη και μετά την αντικατάσταση του Μπάιντεν του Τραμπ τον Ιανουάριο του 2021.

Όπως απέδειξαν οι εκλογές τόσο του Μπαράκ Ομπάμα όσο και του Ντόναλντ Τραμπ, ακόμη και η εκπληκτική πολιτική νίκη κάποιου που εκλαμβάνεται ως ακραίο αουτσάιντερ φαίνεται να έχει πολύ μικρότερο αντίκτυπο στην αμερικανική εξωτερική πολιτική από ό,τι θα περίμενε κανείς. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, τα πολιτικά κατεστημένα και των δύο κομμάτων έχουν απορροφηθεί τόσο πολύ από την κοσμοθεωρία των νεοσυντηρητικών που μπορεί να χρειαστεί ένας γεωπολιτικός σεισμός μεγέθους γενεών για να εκτοπιστεί η εξουσία τους.

Αλλά όπως συμβαίνει, τα τελευταία τρία χρόνια η αμερικανική κοινωνία γνώρισε ακριβώς έναν τέτοιο σεισμό. Η επιδημία του Covid σκότωσε πάνω από ένα εκατομμύριο Αμερικανούς και αναστάτωσε σε μεγάλο βαθμό τις ζωές όλων των άλλων, ισοδυναμώντας σίγουρα με τη μεγαλύτερη καταστροφή που είχε βιώσει η κοινωνία μας από τη Μεγάλη Ύφεση πριν από περισσότερες από τρεις γενιές. Επιπλέον, η ξαφνική εμφάνιση του ιού είχε επίσης δραστικό πολιτικό αντίκτυπο, οδηγώντας την έντονη εχθρότητα προς την Κίνα που διέπει την πολιτική μας ζωή από τις αρχές του 2020.

Ωστόσο, παρά την τεράστια σημασία και τον αντίκτυπό της στον κόσμο, η πραγματική προέλευση αυτής της καταστροφικής ασθένειας έχει λάβει πολύ λιγότερη προσοχή από ό,τι δικαιολογεί, και αυτή η συζήτηση έχει περιοριστεί εξαιρετικά τόσο στο mainstream όσο και στα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης. Από τον Ιανουάριο του 2020, ο δημόσιος διάλογος έχει περιοριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε δύο κύριες θεωρίες προέλευσης του Covid. Το μεγαλύτερο μέρος του επιστημονικού ιδρύματος και των μέσων ενημέρωσης δήλωσε γρήγορα ότι ο ιός ήταν φυσικός και είχε εμφανιστεί τυχαία στην πόλη Γουχάν στα τέλη του 2019. Εν τω μεταξύ, μια ισχυρή μειοψηφική άποψη που ήταν ευρέως διαδεδομένη στο Διαδίκτυο είχε υποστηρίξει ότι ο ιός ήταν βιομηχανικός σε εργαστήριο της Γουχάν και κατά λάθος διέρρευσε στη γύρω πόλη, πυροδοτώντας την παγκόσμια επιδημία.

.............

Τό ἄρθρο στήν συνεχεια ἀναφέρεται κυρίως στήν περίοδο τοῦ θέματος μέ τόν ἰό. 

Τό διαβάζουμε ὁλόκληρο τό θέμα ΕΔΩ 

* Ὅπου νεοσυντηρητικοἰ- ὁ ὄρος ἀφορᾷ τούς πολιτικάντηδες τῶν ΗΠΑ οἱ ὁποῖοι περιγράφονται ὡς :  τα γεράκια της εξωτερικής πολιτικής και του πολέμου που υποστηρίζουν τον επιθετικό μιλιταρισμό ή τον νεο-ιμπεριαλισμό .[ἐδῶ] ἤ μέ ἄλλα λόγια εἶναι ὁ τρόπος πού ἐφηῦραν οἱ τῆς παγκόσμιας ἐξουσιαστικῆς ἐλίτ ὥστε νά ἐλέγχουν καί τίς δύο πλευρές τῆς ἐξουσίας τῶν ΗΠΑ καί νά τίς χειραγωγοῦν πρός τήν κατεύθυνσιν τῶν πολέμων,σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο,ἀναλόγως τῶν συμφερόντων καί σκοπών τους. 

Καί γιά νά τό ποῦμε ἀκόμη πιό ξεκάθαρα :ποιοί βρίσκονται στό παρασκήνιο καί ὑπαγορεύουν τίς κινήσεις,τά λόγια τῶν πρωταγωνιστῶν στήν σκηνή ; Ποιοί ἦταν καί εἶναι ἐκεῖνοι πού τρούπωναν στά παλάτια,ὅπως οἱ ἀρουραῖοι ἀπό τίς χαραμάδες τῶν τοίχων καί ἔφθαναν μέχρι καί στό τραπέζι τοῦ βασιλιᾶ; Ἔ, ναί γι᾿αὐτού πρὄκειται. Πάντα οἱ ἴδιοι ,πάντα πιστοί στόν στόχο τους...

** Καταλαβαίνεται γιά ποιόν λόγον Ρωσσία καί Ἰράν ἀποτελοῦσαν κι᾿ἀποτελοῦν τούς κύριους στόχους τους,ἔτσι ; Βλέπε τί συμβολίζει ἡ Ῥωσσία καί τό Ἰράν. Ποιοί βρίσκονταν καί βρίσκονται πίσω ἀπό τό ἴδιο μῖσος ἐδῶ καί αἰῶνες ; ........  Ἀκριβῶς ! 

Ἄ, ἐδῶ μπορεῖτε νά διαβάσετε σχετικῶς μέ αὐτούς τούς νεοσυντηρητικούς ἤ ἀλλιῶς τά φιλελεύθερα γεράκια τῶν ΗΠΑ. Θά βρεῖτε μία σύμπτωσιν,ὡς πρός τήν καταγωγή τους : εἶναι ἑβραῖοι. !!! 

πολιτικοί 

• Howard Berman – πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ από την Καλιφόρνια 
• Τζο Μπάιντεν - Πρόεδρος των ΗΠΑ, που εξελέγη το 2020 
• Tony Blair – πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 
• Ben Cardin – Γερουσιαστής των ΗΠΑ από το Μέριλαντ, πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ από το Μέριλαντ
• Χίλαρι Κλίντον – πρώην Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών , πρώην Γερουσιαστής των ΗΠΑ από τη Νέα Υόρκη, πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ , υποψήφια για την προεδρία των Δημοκρατικών το 2008, Προεδρική υποψήφια των Δημοκρατικών το 2016 
• Joe Donnelly – πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ και γερουσιαστής από την Ιντιάνα 
• Jane Harman – πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ από την Καλιφόρνια
• Michael Ignatieff – πρώην ηγέτης του Φιλελεύθερου Κόμματος του Καναδά, πρώην καθηγητής στο Κέντρο Carr του Χάρβαρντ για την Πολιτική Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
• Henry "Scoop" Jackson – Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών που εκπροσώπησε την Πολιτεία της Ουάσιγκτον από το 1953 έως το 1983^]
• Joe Lieberman – πρώην γερουσιαστής των ΗΠΑ από το Κονέκτικατ, 2000 Δημοκρατικός υποψήφιος αντιπρόεδρος, 2004 υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία 
• Tzipi Livni – πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ισραήλ , ιδρυτής του κόμματος Hatnuah , υπουργός Εξωτερικών, υπουργός Δικαιοσύνης και αρχηγός της αντιπολίτευσης. 
• Bob Menendez – Γερουσιαστής των ΗΠΑ από το Νιου Τζέρσεϊ, πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ από το Νιου Τζέρσεϊ 
• Kyrsten Sinema – Γερουσιαστής των ΗΠΑ από την Αριζόνα, πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ από την Αριζόνα

Κυβερνητικά στελέχη 

• Madeleine Albright – πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ 
• Zbigniew Brzezinski – πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, πολιτικός επιστήμονας
• Kenneth Pollack – πρώην σύμβουλος της κυβέρνησης Κλίντον και ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Brooking

Ἕ καλά,σύμπτωσις εἴπαμε...! 

Εὐχαριστοῦμε τόν ἀναγνώστη-σχολιαστή μας Ahoy ! 

Ἡ Πελασγική