Γράφει ὁ Алекса́ндр Ду́гин
Όταν λέμε ότι όλη η Ουκρανία πρέπει να είναι μέρος ενός ενιαίου ρωσικού χώρου, δεν προβάλλουμε υπερβολικά ακραίες απαιτήσεις. Αυτό δεν είναι μαξιμαλισμός. Η σημερινή κατάσταση της Ουκρανίας είναι ασύμβατη με την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας. Και αν αυτό το ζήτημα παγώσει για άλλη μια φορά, ακόμη και αν συμπεριλάβουμε όλα τα νέα μας εδάφη εντός διοικητικών ορίων, πάλι δεν λύνει τίποτα. Θα επανεξοπλιστούν και θα επιτεθούν ξανά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το αντίθετο.
Αλλά ακόμη και μια τέτοια πρόταση για εκεχειρία δεν μας προσφέρεται.
Ως εκ τούτου, οι διαπραγματεύσεις με τον Τραμπ για την Ουκρανία από τη δική μας πλευρά θα διεξαχθούν ως εξής: Η Ουκρανία είναι δική μας, όλα τα άλλα είναι διαπραγματεύσιμα. Συμφωνία; Φυσικά, δεν θα μας την παραδώσουν. Αλλά δεν χρειαζόμαστε να μας την δώσουν. Θα την απελευθερώσουμε μόνοι μας, ό,τι και αν γίνει, με όποιον τρόπο και για όσο καιρό χρειαστεί.
Το μόνο ερώτημα είναι αν μπορούμε να αποφύγουμε τον πυρηνικό πόλεμο σε αυτή τη διαδρομή ή, αν, δυστυχώς, όχι.
Θα ήταν καλύτερα να τον αποφύγουμε, αλλά είμαστε έτοιμοι για όλα. Η Ουκρανία, για εμάς, δεν είναι μια επιθυμία να κερδίσουμε περισσότερα, αλλά μια υπαρξιακή απειλή να χάσουμε τα πάντα. Και αυτό δεν είναι μια υπόθεση, είναι γεγονός.
Είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι η σοβαρότητα της κατάστασής μας δεν γίνεται κατανοητή στη Δύση. Οι παγκοσμιοποιητές του Μπάιντεν κατάφεραν να μετατοπίσουν το παράθυρο Όβερτον (Σημ. Πελασγ. Παράθυρο Ὄβερτον : μια πολιτική θεωρία που περιγράφει πώς μπορεί να αλλάξει η αντίληψη της κοινής γνώμης έτσι ώστε οι ιδέες που κάποτε θεωρούνταν τρελές να γίνονται αποδεκτές μακροπρόθεσμα... ἐδῶ) τόσο πολύ προς την πραγματικότητα της πρόκλησης μιας στρατηγικής ήττας στη Ρωσία, ώστε αυτή η τάση να έχει γίνει κεντρική. Όσοι είναι πιο λογικοί και πιο κοντά στη Ρωσία λένε: ίσως δεν αξίζει να προσπαθήσουμε να νικήσουμε τη Ρωσία, καθώς το κόστος θα ήταν πολύ υψηλό. Αλλά εκείνοι που είναι εξοργισμένοι μαζί μας, καβαλώντας ένα κύμα ρωσοφοβίας, διακηρύσσουν: ας προκαλέσουμε αυτή τη στρατηγική ήττα˙ η Ρωσία δεν θα τολμήσει να εξαπολύσει πυρηνικό χτύπημα˙ πρόκειται για μπλόφα. Μπλόφα ή όχι, αυτό θα το μάθουμε μόνο όταν θα είναι πολύ αργά.
Αυτός ο νοητικός χάρτης δημιουργεί μια σοβαρή απειλή για τις σχέσεις της κυβέρνησης Τραμπ με τη Ρωσία - η υπνωτική επίδραση της ρωσοφοβίας είναι πολύ πυκνή και αποτελεσματική. Αυτό ήταν το σχέδιο της ομάδας του Μπάιντεν. Με τις καλύτερες προθέσεις, ο Τραμπ θα μπορούσε να πει: Μόσχα, πάρε τα πάντα εντός της γραμμής επαφής. Και αυτό είναι αρκετό. Σύμφωνοι;
Αλλά για εμάς, αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο. Είναι ένας αναπόφευκτος νέος πόλεμος και μια πολύ πιθανή κατάρρευση της ίδιας της Ρωσίας. Γιατί αυτό είναι μια ήττα. Με κάθε έννοια. Ο Τραμπ μπορεί να νομίζει ότι μας δίνει αυτό που θέλουμε. Αλλά για εμάς, αυτό θα είναι μια ευθεία πρόκληση, ένας εκβιασμός και μια πρόσκληση για παράδοση.
Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση όπου η γεωπολιτική πραγματικότητα συγκρούεται με τεχνητά νοητικά κλισέ. Συνολικά, δημιουργεί μια εξαιρετικά επικίνδυνη γνωστική ασυμφωνία.
Η Ουάσινγκτον πρέπει να καταλάβει ότι η Ρωσία χρειάζεται όλη την Ουκρανία, και αυτό είναι όλο. Τότε, ας αφήσει τον «σύντροφο» πυρηνικό όπλο να μιλήσει.
Είναι ατυχές να ξεκινάει ο διάλογος με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, που γενικά αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση και τις αντιπαραδοσιακές αξίες, με μια τόσο σκληρή νότα. Αλλά αυτό είναι μια ακόμη παγίδα που αφήνουν οι παγκοσμιοποιητές. Ίσως ο Τραμπ να μην την καταλαβαίνει. Κι εμείς, ενώ ελισσόμαστε διπλωματικά, διστάζουμε να ονομάσουμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι προτιμότερο να είμαστε ξεκάθαροι με τον Τραμπ. Η Ουκρανία είναι δική μας (ολόκληρη) και αυτό δεν τίθεται προς συζήτηση. Πολεμάμε εκεί με συμβατικά όπλα μέχρι τη νίκη. Το τι θυσίες θα υποστούμε είναι δική μας υπόθεση. Ασχοληθείτε με κάτι άλλο.
Οι κυρώσεις μπορούν να παραμείνουν˙ οι σχέσεις δεν χρειάζεται να ανανεωθούν. Αυτό είναι για αργότερα. Αλλά η Ουκρανία θα είναι δική μας, εξ ολοκλήρου και άνευ όρων.
Γιατί χωρίς αυτό, θα χαθούμε. Και δεν θέλουμε να χαθούμε. Αν πρέπει να πεθάνουμε εμείς, θα πεθάνουν και όλοι οι άλλοι.
Και πάλι, δεν υπάρχει εξτρεμισμός εδώ - απλώς οι ψυχροί νόμοι της γεωπολιτικής, που περιγράφονται με σαφήνεια και από τις δύο πλευρές: από εμάς και από τον Μπρεζίνσκι.
Η απόσπαση της Ουκρανίας από τη Ρωσία αποτελεί επιτακτική ανάγκη ολόκληρης της ατλαντικής σχολής γεωπολιτικής από την ίδρυσή της - από την εποχή του Mackinder (και ακόμη νωρίτερα). Είναι απλά ένας νόμος. Για την ευρασιατική σχολή ισχύει το αντίθετο αξίωμα: Η Ουκρανία είτε θα είναι ρωσική, είτε δεν θα υπάρχει Ουκρανία, Ρωσία ή οποιοσδήποτε άλλος.
Μια πολύ λεπτή κατάσταση εκτυλίσσεται. Με τον Μπάιντεν και τους φανατικούς παγκοσμιοποιητές, όλα ήταν ξεκάθαρα. Προέβαλαν απαράδεκτες απαιτήσεις και οι δικές μας απαιτήσεις τους φαίνονταν απαράδεκτες. Με τον Τραμπ, το θέμα είναι διαφορετικό. Αυτό που φαίνεται ως «δώρο» γι' αυτόν θα είναι, για εμάς, κήρυξη πολέμου.
Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε όλα αυτά στον Τραμπ με διαφάνεια και σαφήνεια, χωρίς πάθος και συναίσθημα. Αν αφήσουμε την «έκτη φάλαγγα» μας να χειριστεί αυτό το κομμάτι της διαπραγμάτευσης, θα τα παραδώσει όλα αμέσως. Αλλά ο λαός μας, νομίζω, το καταλαβαίνει αυτό. Ωστόσο, η νέα κυβέρνηση Τραμπ στην Ουάσιγκτον, η οποία ακόμη και θεωρητικά δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένη από νεοσυντηρητικούς ή διορισμένους του βαθέος κράτους, μπορεί εύκολα να μπερδέψει το ένα με το άλλο.
Πιστεύω ότι η πιο άμεση λύση θα ήταν να δηλώσουμε τα πραγματικά σχέδια της Ρωσίας για την Ουκρανία τώρα, κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου στην Ουάσιγκτον. Η Ρωσία θα σταματήσει μόνο μετά την άνευ όρων παράδοση του Κιέβου και τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της επικράτειας. Η Ουκρανία είναι η Ρωσία. Αυτή είναι η πυρηνική μας στάση.
Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος
Ἀπό : geopolitika.ru
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου