Ἀλεξάντερ Ντούγιν
Στο διάσημο παγκοσμιοποιητικό περιοδικό Foreign Affairs (της περιόδου 1990/1991), ο Charles Krauthammer, ένας Αμερικανός ειδήμονας, δημοσίευσε ένα εκπαιδευτικό άρθρο με τίτλο «The Unipolar Moment», προσφέροντας μια εξήγηση για το τέλος της διπολικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την αναμενόμενη διάλυση της ΕΣΣΔ (η οποία δεν είχε συμβεί ακόμη τη στιγμή αυτής της δημοσίευσης), ο Krauthammer οραματίστηκε μια παγκόσμια τάξη όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες και η συλλογική Δύση (ΝΑΤΟ) θα παρέμεναν ο μοναδικός πόλος της εξουσία, θέτοντας τους κανόνες, τα πρότυπα και τους νόμους, ενώ εξισώνουν τα συμφέροντα και τις αξίες τους με καθολικά και υποχρεωτικά πρότυπα. Ο Krauthammer ονόμασε αυτή την de facto δυτική παγκόσμια ηγεμονία «μονοπολική στιγμή».
Λίγο αργότερα, ένας άλλος Αμερικανός ειδικός, ο Francis Fukuyama, δημοσίευσε ένα παρόμοιο μανιφέστο, «The End of History». Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Fukuyama, ο οποίος δήλωσε βιαστικά ότι η νίκη της Δύσης επί της υπόλοιπης ανθρωπότητας θα ολοκληρωνόταν και ότι όλα τα έθνη και οι λαοί θα αποδέχονταν εφεξής τη φιλελεύθερη ιδεολογία και τη μονομερή κυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης, ο Krauthammer ήταν πιο προσεκτικός. Αναφέρθηκε σκόπιμα σε μια «στιγμή» —μια συγκεκριμένη κατάσταση στη διεθνή ισορροπία δυνάμεων—χωρίς να συμπεράνει πρόωρα εάν η μονοπολική παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα ήταν διαρκής ή φευγαλέα.
Όλα τα σημάδια της μονοπολικότητας ήταν εμφανή, δηλαδή, η σχεδόν καθολική αποδοχή του καπιταλισμού, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των φιλελεύθερων αξιών, της ιδεολογίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της τεχνοκρατίας, της παγκοσμιοποίησης και της αμερικανικής ηγεσίας. Ωστόσο, ο Krauthammer αναγνώρισε την πιθανότητα αυτή η φάση να μην είναι μόνιμη, αλλά μάλλον ένα μεταβατικό στάδιο που θα μπορούσε είτε να στερεοποιηθεί σε ένα διαρκές μοντέλο (επικύρωση του Fukuyama) είτε να δώσει τη θέση του σε μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Το 2002/2003, ο Krauthammer επανεξέτασε τη διατριβή του σε ένα άλλο έγκριτο, αλλά ρεαλιστικό και όχι παγκοσμιοποιητικό, περιοδικό, το National Interest, στο άρθρο «On the Unipolar Moment». Αυτή τη φορά, υποστήριξε ότι μετά από 10 χρόνια, η μονοπολικότητα είχε πράγματι αποδειχθεί ότι ήταν απλώς μια στιγμή και όχι μια βιώσιμη παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Προέβλεψε την άνοδο εναλλακτικών μοντέλων, που τροφοδοτούνται από τις αυξανόμενες αντιδυτικές τάσεις στις ισλαμικές χώρες, την Κίνα και μια αναζωπυρωμένη Ρωσία υπό έναν ισχυρό πρόεδρο, τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Τα επόμενα γεγονότα έπεισαν περαιτέρω τον Krauthammer ότι η μονοπολική στιγμή είχε τελειώσει. Οι ΗΠΑ απέτυχαν να κάνουν μόνιμη την παγκόσμια ηγεσία τους της δεκαετίας του 1990 και η δύναμη της Δύσης είχε εισέλθει σε μια περίοδο παρακμής. Η ευκαιρία για παγκόσμια κυριαρχία, όταν ήταν εφικτή, είχε σπαταληθεί από τις δυτικές ελίτ, αφήνοντάς τους την επιλογή είτε να συμβάλουν στον σχηματισμό ενός πολυπολικού κόσμου είτε να διακινδυνεύσουν την ανεπίκαιρη παρουσία.
Η ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο το 2007, η επικράτηση της Κίνας και η άνοδος του ισχυρού ηγέτη της Σι Τζινπίνγκ μαζί με την οικονομική της άνθηση, τα γεγονότα στη Γεωργία (2008), οι διαδηλώσεις στο Μαϊντάν της Ουκρανίας, η επανένωση της Ρωσίας με την Κριμαία και, τέλος, η έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης το 2022 και το ξέσπασμα του κολοσσιαίου πολέμου στη Μέση Ανατολή το 2023—όλα επιβεβαίωσαν ότι ο Krauthammer, μαζί με τον Samuel Huntington και τη διατριβή του "Clash of Civilizations", ήταν πιο ακριβείς στις εκτιμήσεις τους από το υπερβολικά αισιόδοξο όραμα του Fukuyama για τη φιλελεύθερη Δύση.
Σήμερα, οποιοσδήποτε λογικός παρατηρητής μπορεί να δει ξεκάθαρα ότι η μονοπολικότητα ήταν απλώς μια φευγαλέα «στιγμή» η οποία αντικαθίσταται από ένα νέο παράδειγμα, δηλαδή την πολυπολικότητα ή, ίσως πιο προσεκτικά, μια «πολυπολική στιγμή».
Επανεξετάσαμε αυτή τη συζήτηση για να ρίξουμε τα φώτα της δημοσιότητας στον όρο «στιγμή» στην ανάλυση της παγκόσμιας πολιτικής. Στο εξής, θα βασιστούμε σε αυτό το πλαίσιο: Είναι μια στιγμή ή δεν είναι;
Στιγμή ή όχι ;
Η συζήτηση για το εάν ορισμένα διεθνή, πολιτικά ή ιδεολογικά συστήματα είναι μη αναστρέψιμα ή, αντίθετα, προσωρινά, μεταβατικά και ασταθή, έχει μακρά ιστορία. Οι υποστηρικτές συγκεκριμένων θεωριών συχνά υποστηρίζουν με πάθος τη μονιμότητα των κοινωνικών καθεστώτων και των μετασχηματισμών που υποστηρίζουν, ενώ οι σκεπτικιστές και οι αντίπαλοι αμφισβητούν αυτήν την προοπτική, υποστηρίζοντας ότι τέτοια φαινόμενα είναι απλώς παροδικά.
Αυτή η δυναμική είναι εύκολα παρατηρήσιμη στο πλαίσιο του μαρξισμού. Για τους φιλελεύθερους θεωρητικούς, ο καπιταλισμός και η αστική τάξη σηματοδοτούν το πεπρωμένο της ανθρωπότητας, το οποίο κρατά και παραμένει αιώνια ως φιλελεύθερο-καπιταλιστικό, οδηγώντας σταδιακά μια καθολική εξέλιξη της ανθρωπότητας στη μεσαία τάξη, δηλαδή στην αστική τάξη. Αντίθετα, οι μαρξιστές θεωρούν τον καπιταλισμό ως μια ιστορική στιγμή ανάπτυξης. Αν και απαραίτητο για την υπέρβαση της προηγούμενης στιγμής (της φεουδαρχίας), προορίζεται να αντικατασταθεί από τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όπου η εξουσία της αστικής τάξης θα αντικατασταθεί από την εργατική τάξη, με την ιδιωτική ιδιοκτησία και τους καπιταλιστές να πεθαίνουν τελικά, αφήνοντας μόνο το προλεταριάτο. Για τους μαρξιστές, ο κομμουνισμός δεν είναι πλέον μια στιγμή αλλά, ουσιαστικά, το «τέλος της ιστορίας».
Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα —στη Ρωσία, την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κορέα, την Κούβα και αλλού— παρείχαν κρίσιμη επικύρωση του μαρξισμού. Ωστόσο, μια παγκόσμια επανάσταση δεν υλοποιήθηκε, έτσι δύο ιδεολογικά συστήματα συνυπήρξαν, σχηματίζοντας τον διπολικό κόσμο από το 1945 (μετά τη συνδυασμένη νίκη κομμουνιστών και καπιταλιστών επί της ναζιστικής Γερμανίας) έως το 1991.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, κάθε πλευρά ισχυρίστηκε ότι το αντίπαλο σύστημα ήταν μια παροδική φάση, μια απλή «στιγμή» και όχι το «τέλος της ιστορίας». Οι κομμουνιστές υποστήριξαν ότι ο καπιταλισμός θα κατέρρεε αναπόφευκτα, ανοίγοντας τον δρόμο για τον καθολικό σοσιαλισμό, ενώ ισχυρίζονταν ότι τα καθεστώτα ( κομμουνιστικο-σοσιαλιστικά) τους θα διαρκέσουν «για πάντα». Οι φιλελεύθερες ιδεολογίες αντέδρασαν υποστηρίζοντας ότι ο σοσιαλισμός ήταν απλώς μια «στιγμή», δηλαδή μια στιγμιαία παρέκκλιση από την αστική πορεία ανάπτυξης και ότι ο καπιταλισμός θα επικρατούσε τελικά.
Αυτή η προοπτική στηρίζει τη θέση του Fukuyama για το «τέλος της ιστορίας» . Μέχρι το 1991, φάνηκε ότι είχε δίκιο. Το σοσιαλιστικό σύστημα είχε καταρρεύσει και τα απομεινάρια της ΕΣΣΔ και της μαοϊκής Κίνας αγκάλιασαν τον καπιταλισμό της αγοράς, επιβεβαιώνοντας έτσι τις προβλέψεις των φιλελεύθερων.
Ο φιλελευθερισμός ως στιγμή
Φυσικά, ορισμένοι μαρξιστές σιώπησαν, υποστηρίζοντας ότι "δεν έχει τελειώσει ακόμη" - ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα εξακολουθήσει να παραπαίει, εγκαινιάζοντας την ώρα της προλεταριακής επανάστασης. Ωστόσο, αυτό παραμένει αβέβαιο. Το προλεταριάτο συρρικνώνεται παγκοσμίως και η ανθρωπότητα φαίνεται να κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
Η φιλελεύθερη άποψη, που απηχεί ο Fukuyama, που εξισώνει τον κομμουνισμό με μια παροδική στιγμή δηλώνοντας τον «ατελείωτο καπιταλισμό», φαίνεται πολύ πιο τεκμηριωμένη. Οι μεταμοντερνιστές έχουν εξερευνήσει διάφορες διαστάσεις αυτής της «νέας κοινωνίας», όπου το κεφάλαιο επιτυγχάνει πλήρη και πραγματική κυριαρχία, προσφέροντας εξωφρενικές μεθόδους για την καταπολέμηση του κεφαλαίου εκ των έσω. Αυτά περιλαμβάνουν την «προλεταριακή αυτοκτονία», τη σκόπιμη μετατροπή ατόμων σε ανάπηρους ή ιούς υπολογιστών, αλλαγές φύλου και ακόμη και ειδών. Όλα αυτά έχουν γίνει το πρόγραμμα των αριστερών φιλελεύθερων στις Ηνωμένες Πολιτείες και υποστηρίζονται ενεργά από την κυρίαρχη ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος - woke , ακυρώστε τον πολιτισμό, την περιβαλλοντική ατζέντα, τον μετανθρωπισμό και πολλά άλλα.
Τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι πολέμιοι του καπιταλιστικού θριάμβου συμφωνούν ότι δεν είναι μια φάση που πρέπει να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, αλλά το τελικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας, το τελικό στάδιο της ανάπτυξής της. Πέρα από αυτό βρίσκεται μόνο μια μετάβαση σε μια μετα-ανθρώπινη κατάσταση - τη λεγόμενη Μοναδικότητα , όπως την περιγράφουν οι μελλοντολόγοι, όπου η ανθρώπινη θνητότητα ξεπερνιέται προς όφελος της μηχανικής αθανασίας. Με άλλα λόγια, καλώς ήρθατε στο Matrix.
Έτσι, στην ιδεολογική μάχη μεταξύ δύο συστημάτων, η αστική τάξη βγήκε νικήτρια, διαμορφώνοντας το κυρίαρχο παράδειγμα του τέλους της ιστορίας.
Ο Τραμπ ως παράγοντας στην παγκόσμια ιστορία
Ωστόσο, η δυνατότητα εφαρμογής του όρου στιγμή στην εποχή της «παγκόσμιας καπιταλιστικής νίκης», ακόμη και μέσα από το φιλελεύθερο πλαίσιο, ανοίγει μια μοναδική προοπτική. Η ορατή κατάρρευση της δυτικής ηγεσίας και η αδυναμία της να ενεργήσει ως καθολική αρχή νόμιμης εξουσίας (που αντικατοπτρίζεται στην έννοια της «μονοπολικής στιγμής») υποδηλώνει μια ιδεολογική διάσταση σε αυτές τις αποτυχίες. Θα μπορούσε το τέλος της μονοπολικότητας και της δυτικής ηγεμονίας να σημάνει και το τέλος του φιλελευθερισμού;
Αυτή η ιδέα υποστηρίζεται από ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός: τις δύο προεδρικές θητείες του Ντόναλντ Τραμπ. Η εκλογή του ως προέδρου των ΗΠΑ, μια προσωπικότητα που επικρίνει ανοιχτά την παγκοσμιοποίηση και τον φιλελευθερισμό, αντανακλά την εμφάνιση σημαντικής δυσαρέσκειας στον πυρήνα της μονοπολικής Δύσης σχετικά με την ιδεολογική και γεωπολιτική κατεύθυνση που υποστηρίζουν οι φιλελεύθερες ελίτ.
Επιπλέον, ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, JD Vance, προσδιορίζεται ρητά ως «μεταφιλελεύθερος συντηρητικός». Κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του Τραμπ, ο φιλελευθερισμός -ιδιαίτερα ο «αριστερός φιλελευθερισμός» που συνδέεται με το Δημοκρατικό Κόμμα- θεωρούνταν σταθερά ως αρνητικός όρος. Στους ευρύτερους κύκλους του «λαϊκιστικού Τραμπισμού», ο φιλελευθερισμός έγινε συνώνυμος με τον εκφυλισμό και τη διαφθορά μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ. Στο προπύργιο του φιλελευθερισμού - τις Ηνωμένες Πολιτείες - ένας πολιτικός που είναι εξαιρετικά επικριτικός απέναντι στον φιλελευθερισμό κέρδισε για δεύτερη φορά στην πρόσφατη ιστορία και οι υποστηρικτές του δεν διστάζουν να δαιμονοποιήσουν ξεκάθαρα αυτήν την ιδεολογική τάση.
Επομένως, μπορούμε να μιλήσουμε για το τέλος της «φιλελεύθερης στιγμής», όπου ο φιλελευθερισμός, που κάποτε θεωρούνταν η οριστική ιδεολογία της ιστορικής προόδου, αποκαλύπτεται τώρα ως μια απλή φάση της παγκόσμιας ιστορίας. Πέρα από τον φιλελευθερισμό, σταδιακά θα αναδυθεί μια νέα ιδεολογία, μια διαφορετική παγκόσμια τάξη πραγμάτων και ένα νέο σύστημα αξιών. Ο φιλελευθερισμός δεν ήταν το πεπρωμένο της ανθρωπότητας ή το τέλος της ιστορίας, αλλά ένα ιστορικό επεισόδιο με σαφή γεωγραφικά και χρονικά όρια.
Ο φιλελευθερισμός ήταν αναπόσπαστο μέρος της δυτικής νεωτερικότητας. Θριάμβευσε έναντι άλλων ιδεολογιών της νεωτερικότητας (όπως ο εθνικισμός και ο κομμουνισμός), αλλά τελικά κατέρρευσε. Μαζί με αυτό, η μονοπολική στιγμή που περιέγραψε ο Krauthammer, καθώς και ο ευρύτερος κύκλος της δυτικής αποικιακής κυριαρχίας που ξεκίνησε με την Εποχή της Εξερεύνησης, έφτασε στο τέλος της.
συνεχίζεται...
Ἀπό : sputnikglobe.com
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου