Ἐπιλεγμένοι ἀπό ...κάθε ἄποψιν ...! |
1. Αναίμακτη εκκένωση του Πολυτεχνείου
Το πρωί, 10 π.μ., του Σαββάτου 17ης Νοεμβρίου 1973, η στρατιωτική ηγεσία τής χούντας Γεωργίου Παπαδόπουλου, όπως και οι υπουργοί τής νεοσύστατης τότε (μόλις 40 ημερών) «μεταβατικής κυβέρνησης» Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη, είχαν λόγους (ή έτσι νόμιζαν) να αισθάνονται ανακουφισμένοι ή και δικαιωμένοι:
Πριν από 7 ώρες, στις 2:53 τα ξημερώματα, είχε αρχίσει η στρατιωτική επέμβαση κατά των εξεγερμένων φοιτητών στο Πολυτεχνείο, και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, περίπου σε 30 λεπτά, το Πολυτεχνείο είχε περιέλθει υπό τον πλήρη έλεγχο των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων του καθεστώτος.
Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι η στρατιωτική επιχείρηση «εκκαθάρισης» του Πολυτεχνείου είχε διεξαχθεί και ολοκληρωθεί αναίμακτα, όπως ακριβώς είχε σχεδιασθεί σε επιτελικό επίπεδο: Οι ανθρώπινες απώλειες κατά την διάρκεια της ημίωρης στρατιωτικής εισβολής στο Πολυτεχνείο ήσαν μηδενικές. Ούτε ένας νεκρός εντός τού Πολυτεχνείου. Ακόμη δε καλύτερα ήσαν τα νέα, σύμφωνα με τους τότε κρατούντες, σχετικά με τις ανθρώπινες απώλειες στην ευρύτερη περιοχή τού κέντρου τής Αθήνας: Ούτε ένας νεκρός φοιτητής τού Πολυτεχνείου. Υπήρχαν βέβαια πληροφορίες, μέχρι τότε, που ανέφεραν τέσσερις (4) επιβεβαιωμένους νεκρούς από αδέσποτα ή άλλα πυρά, φονευθέντες εκτός τού χώρου ή και μακράν τού Πολυτεχνείου, 3-5 ώρες πριν την στρατιωτική εισβολή στο Πολυτεχνείο, αλλά αυτός ο αριθμός θεωρείτο τότε από τους κρατούντες, αν όχι μικρός, εν τούτοις επικοινωνιακά μάλλον «διαχειρίσιμος».
2. «Μεταπολυτεχνειακή» αποκατάσταση της τάξεως
ἐδῶ |
Σε εκείνο το πλαίσιο, ο Μαρκεζίνης όχι μόνον δεν παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία, αλλά αιτήθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς την επαναφορά τού Στρατιωτικού Νόμου, ήτοι την άμεση κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας, προκειμένου να ενισχυθούν έτι περαιτέρω οι εξουσίες τής ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, ήτοι των αντιστρατήγων τού ΓΕΣ, που υποτίθεται ότι είχαν αποδείξει εν τοις πράγμασι (στην επέμβαση στο Πολυτεχνείο) τόσον τις στρατιωτικές ικανότητές τους όσον και την πολιτική τους πειθαρχία στις εντολές του «Προέδρου τής Δημοκρατίας» Γ. Παπαδόπουλου περί αναιμάκτου εκκενώσεως του Πολυτεχνείου.
Σύμφωνα με το σκεπτικό των κρατούντων, η προσωρινή επαναφορά τού στρατιωτικού νόμου θα διεσφάλιζε ότι οι ιεραρχικώς ενισχυμένοι «Παπαδοπουλικοί» αντιστράτηγοι θα ήσαν σε θέση να αποτρέψουν ή εξουδετερώσουν τυχόν απόπειρα για περαιτέρω εκτροπή υποδαυλιζομένη από οποιαδήποτε ακραία στοιχεία τού κράτους ή του παρακράτους (Ιωαννιδικούς κατώτερους ή μέσους αξιωματικούς, κλιμάκια της ΚΥΠ κ.τ.λ.), που βυσσοδομούσαν σχεδόν εμφανώς επί εβδομάδες κατά της κυβέρνησης Μαρκεζίνη και ήδη επί τρείς μήνες κατά τού καθεστώτος Παπαδόπουλου. Πράγματι η χώρα, τέσσερις ώρες μετά την εισβολή τού τανκ στο Πολυτεχνείο, είχε κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης («κατάσταση πολιορκίας»), με τανκς και στρατιώτες στους δρόμους, με αποτέλεσμα η «τάξις και ασφάλεια» να έχει φαινομενικώς αποκατασταθεί στην Αθήνα και σε όλη την επικράτεια, ή τουλάχιστον αυτό ενόμιζαν οι κρατούντες, κατ' εκείνο το πρωί (10 π.μ.) της 17ης Νοεμβρίου 1973, μέχρι και επτά ώρες μετά την αναίμακτη εκκένωση τού Πολυτεχνείου.
Σύντομα όμως, κατά τις αμέσως επόμενες ώρες, η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη και εν γένει το καθεστώς Παπαδόπουλου θα περιέπιπταν σε μια δίνη χαοτικών εξελίξεων, γιατί στις παραπάνω αυτοεπιβεβαιωτικές εκτιμήσεις τους είχαν λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, ήτοι χωρίς να έχουν αντιληφθεί εγκαίρως μέχρι τότε την εγκληματική αποφασιστικότητα των «Ιωαννιδικών» επιδόξων πραξικοπηματιών.
3. Αυτοψία Ιωαννίδη στο Πολυτεχνείο
Οι τότε κρατούντες δεν είχαν αξιολογήσει επαρκώς τότε μία σημαντική πληροφορία: Ότι περί τις 4 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου 1973, μόλις μία ώρα μετά την στρατιωτική επέμβαση στο Πολυτεχνείο, εθεάθη εκεί ο «μηδεμίαν έχων αναλάβει αποστολήν εις την επιχείρησιν Διευθυντής τής ΕΣΑ» Δημήτριος Ιωαννίδης. Ορθώς μετέπειτα ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Δημήτριος Τσεβάς επεσήμανε, στο από 14.10.1974 Πόρισμά του, ότι «είναι αστείον το λεχθέν ότι μετέβη εκεί απλώς εκ... περιεργείας».
Ο πραγματικός λόγος τής απροσδόκητης ή και προκλητικής επίσκεψης του Ιωαννίδη στο Πολυτεχνείο, ευλόγως θα μπορούσε να εξηγηθεί από τα μηνύματα που είχαν αρχίσει να κατακλύζουν το Γενικό Επιτελείο εκείνο το βράδυ, από τις 3:10 π.μ., που βεβαίωναν και επιβεβαίωναν ότι η στρατιωτική επιχείρηση εκκενώσεως του Πολυτεχνείου και φυγαδεύσεως11 των καταληψιών φοιτητών από τις Ειδικές Δυνάμεις, είχε στεφθεί από απόλυτη επιτυχία, ήτοι είχε ολοκληρωθεί ταχύτατα και αναίμακτα, με μηδέν θύματα (νεκρούς) εντός ή και εκτός τού Πολυτεχνείου. Ανεφέρετο μόνον ένας σοβαρός αλλά μη θανάσιμος τραυματισμός μίας φοιτήτριας κατά την είσοδο του άρματος στο Πολυτεχνείο, και επακόλουθοι μικροτραυματισμοί φοιτητών από εξαγριωμένους αστυνομικούς.
Ο Ιωαννίδης εδυσκολεύετο να πιστέψει τα πρώτα μηνύματα περί αναιμάκτου εκκενώσεως του Πολυτεχνείου και επίσης αναιμάκτου φυγαδεύσεως τόσων πολλών χιλιάδων φοιτητών, χωρίς ούτε καν ένα θύμα: Με τόσες πολλές και βαριά εξοπλισμένες στρατιωτικές δυνάμεις, όπως επίσης και χιλιάδες εξοπλισμένους αστυνομικούς στο Πολυτεχνείο και στο κέντρο τής Αθήνας, και μάλιστα με τόσους πολλούς πράκτορες της Κ.Υ.Π., της Ε.Σ.Α. και άλλων υπηρεσιών μέσα στο Πολυτεχνείο, αρκούσε μόνον μία εχθρική ενέργεια των πολιορκουμένων φοιτητών (ή έστω προβοκάτσια) κατά του άρματος μάχης έμπροσθεν του Πολυτεχνείου, ή κατά ενός εκ των άλλων τεσσάρων αρμάτων επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του Αρχαιολογικού Μουσείου και της συμβολής της με την Τοσίτσα, ώστε να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για να γίνει μακελειό (που όμως ευτυχώς δεν έγινε).
Για να επιλύσει το μυστήριο, ο Αρχηγός τής Ε.Σ.Α. απεφάσισε να πραγματοποιήσει αυτοψία, ο ίδιος προσωπικά (άν και παντελώς αναρμόδιος), στον χώρο τού Πολυτεχνείου —αν μη τι άλλο για να εξακριβώσει γιατί οι πράκτορές του στο Πολυτεχνείο και στους πέριξ χώρους είχαν αποτύχει τόσο οικτρά στο να παρασύρουν τους φοιτητές σε προκλητικές ακρότητες— και προς τούτο ανεχώρησε εσπευσμένα από τού Παπάγου προς το κέντρο τής Αθήνας. Φθάνοντας στο Πολυτεχνείο (4 π.μ.), ο Ιωαννίδης διεπίστωσε, ιδίοις όμμασι πλέον, όχι μόνον ότι η στρατιωτική επιχείρηση ήταν αναίμακτη αλλά και ότι η μοναδική εμφανής καταστροφή που είχε υποστεί το Πολυτεχνείο ήταν η ισοπεδωθείσα από το άρμα πύλη του: Οι καταληψίες φοιτητές είχαν «παραδώσει» στους στρατιωτικούς το Πολυτεχνείο εις ην καλή κατάσταση το είχαν «παραλάβει». Χωρίς λοιπόν θύματα και χωρίς υλικές καταστροφές, ο Ιωαννίδης προφανώς αντελήφθη ότι ο Παπαδόπουλος, η ηγεσία τού ΓΕΣ, όπως και η ηγεσία των καταληψιών φοιτητών, είχαν από κοινού μάλλον «κερδίσει» τον «πρώτο γύρο»:
Η στρατιωτική επιχείρηση των Στρατηγών, αντί να προσλάβει την (αιματηρή) μορφή μιας βιαίας και παραδειγματικής προσβολής των καταληψιών —όπως ο Ιωαννίδης και οι συν αυτώ ακραίοι επίδοξοι πραξικοπηματίες ήλπιζαν ματαίως— τελικά προσέλαβε την (αναίμακτη) μορφή μιας στρατιωτικής επιχείρησης διασώσεως ή και φυγαδεύσεως των φοιτητών. Κατά συνέπεια, όπως εξελίχθηκε η στρατιωτική επέμβαση του ΓΕΣ στο Πολυτεχνείο, είχε αποστερήσει από τον Ιωαννίδη ένα σκηνικό (αιματηρής) εκτροπής και (χαοτικής) αναρχίας, το οποίο θα μεγιστοποιούσε (εάν υφίστατο) τις πιθανότητες επιτυχίας τού επικειμένου πραξικοπήματος που ο Ιωαννίδης ήδη προετοίμαζε μεθοδικά, επί τρείς μήνες, κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου.
Προκειμένου επομένως να δημιουργηθεί ένα στοιχειώδες κλίμα επιφαινομένης αναρχίας και καθεστωτικής αποσταθεροποίησης, ήτοι μια «εικόνα Δεκεμβριανών εις το Κέντρον των Αθηνών», προφανώς δεν διέλαθε τής αντιλήψεως του Ιωαννίδη ότι το «σκηνικό» τού Πολυτεχνείου επεβάλλετο να «συμπληρωθεί» ταχύτατα, έστω και ετεροχρονισμένα, εκ των υστέρων (ex post), με το θεμελιώδες στοιχείο που μέχρι τότε πασιφανώς «έλλειπε» από την «Παπαδοπουλική» αναίμακτη επέμβαση στο Πολυτεχνείο: τους δεκάδες νεκρούς.
4. «Μεταπολυτεχνειακό» λουτρό αίματος
Προς τούτο, προκειμένου να δημιουργηθεί η εντύπωση στο ευρύ κοινό ότι οι «νεκροί τού Πολυτεχνείου» ανέρχονται δήθεν σε...«δεκάδες», κινητοποιήθηκαν σκοτεινά («Ιωαννιδικά») κλιμάκια του κράτους και του παρακράτους, ώστε την ίδια μέρα (Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973), έστω και ετεροχρονισμένα, ήτοι επτά (7) ώρες μετά την αναίμακτη («Παπαδοπουλική») εκκένωση του Πολυτεχνείου, να επισυμβεί το αδιανόητο: Μέσα σε τρισήμισυ ώρες, 10:00-13:30 εκείνης τής αποφράδος ημέρας, δολοφονήθηκαν οκτώ άοπλοι πολίτες, ενώ δεκάδες άλλοι τραυματίσθηκαν, βαλλόμενοι από ελεύθερους σκοπευτές, από εξαχρειωμένους αστυνομικούς υπό την «αντικομμουνιστική» επήρεια «Ιωαννιδικών» αξιωματικών, και από αντίστοιχα («Ιωαννιδικά») πληρώματα κάποιων αρμάτων μάχης και τεθωρακισμένων, που ούτως παρήκουαν κατάφωρα τις διαταγές τής ηγεσίας τού ΓΕΣ.
Η κόλαση που επεκράτησε στο κέντρο τής Αθήνας κατ' εκείνο το τρίωρο, 7-10 ώρες μετά την («Παπαδοπουλική») επέμβαση στο Πολυτεχνείο, περιγράφεται από τον Εισαγγελέα Δ. Τσεβά με παρρησία και ενάργεια στο ως άνω Πόρισμά του, επί λέξει ως εξής:
«Μετά τινας ώρας κηρύσσεται ο στρατιωτικός νόμος και νέον ανοίγει κεφάλαιον δολοφονιών και αιμάτων. Αστυνομικοί πυροβολούν εν ψυχρώ ανύποπτους διαβάτας, ενώ τα επί των κεντρικών αρτηριών των Αθηνών κινούμενα άρματα μάχης σκορπίζουν τον θάνατον. Οι επ' αυτών πυροβοληταί ασκούνται εις την σκοποβολήν επί κινουμένων ανθρωπίνων στόχων. Πυροβολούντες κατά τρόπον σκληρόν και ανάγλητον. Οι επί του κτιρίου τού ΟΤΕ, της οδού Πατησίων, εγκατεστημένοι στρατιώται πυροβολούν, προς πάσαν κατεύθυνσιν και δύο (2) τουλάχιστον νεκροί συγκαταλέγονται μεταξύ των θυμάτων των... Νεαρός Ανθυπίλαρχος, εις τα ανωτέρω περιπολίας των αρμάτων συμμετασχών, εκόμπαζε μεταξύ των συναδέλφων του Αξιωματικών, διότι “πολλούς εγάζωσε και μια κοπέλα την έκοψε στη μέση” ! »
Το λουτρό αίματος συνεχίσθηκε και κατά την επομένη ημέρα, Κυριακή 18 Νοεμβρίου 1973, με συνέπεια το συσσωρευτικό σύνολο των φονευθέντων κατά το τριήμερο 16-18 Νοεμβρίου 1973 να ανέλθει τελικά σε διψήφιο νούμερο, ήτοι της τάξεως των δεκάδων —18 με βάση το πόρισμα Δ.Τσεβά (1974), 12 με βάση την έρευνα τού Αστυνόμου Γ. Σαμπάνη (1982) και 24 με βάση την μελέτη τού Λεωνίδα Καλλιβρετάκη (2004)—όπως ακριβώς επεδίωκε ο Ιωαννίδης και οι συνωμότες του: Με τέτοιον αριθμό θυμάτων (δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες), ο δρόμος ήταν πλέον ανοικτός για την μετά από μία μόλις εβδομάδα τελική πράξη (στις 25 Νοεμβρίου 1973) του επί τρίμηνο εξυφανθέντος—και τότε πλέον εν εξελίξει, από 17 Νοεμβρίου 1973— πραξικοπήματος των Ιωαννίδη-Μπονάνου κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου.
5. Οκταήμερο πραξικόπημα, 17-25 Νοεμβρίου 1973
( φωτό ἀριστερά)Η ιστορία τής ανατροπής τού Παπαδόπουλου από τους Ιωαννίδη- Μπονάνο δεν έχει ακόμη γραφεί. Στην μέχρι τούδε ιστοριογραφία, το πραξικόπημα Ιωαννίδη-Μπονάνου κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου προσδιορίζεται ως εκδηλωθέν την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 1973. Στην πραγματικότητα όμως εκείνο το πραξικόπημα άρχισε 8 ημέρες πριν, από τις 10 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου 1973, ήτοι μόλις επτά (7) ώρες μετά την αναίμακτη εκκένωση του Πολυτεχνείου από τις Ειδικές Δυνάμεις τού ΓΕΣ. Η πρώτη έκφανση του πραξικοπήματος Ιωαννίδη-Μπονάνου ήταν παρασκηνιακή μεν αλλά εντούτοις εμφανής, και μάλιστα κατά κυριολεξία εκκωφαντικώς προφανής: Στην πρώτη φάση του, το πραξικόπημα προσέλαβε την μορφή ενός 27ωρου φονοκτονικού «οργίου» ή «πάρτυ» των Ιωαννιδικών πραξικοπηματιών στους δρόμους την Αθήνας, ήτοι μεταξύ 10:00 της 17ης Νοεμβρίου και 13:00 της 18ης Νοεμβρίου τού έτους 1973.
Κατ' εκείνο το εξωπραγματικό 27ωρο, υπό την προσχηματική κάλυψη τού «Παπαδοπουλικού» στρατιωτικού νόμου (Κεφ. 2), κατώτεροι ή μέσοι «Ιωαννιδικοί» αξιωματικοί, όπως και συναφείς εγκάθετοι στην Αστυνομία και τις Μυστικές Υπηρεσίες, «αλώνιζαν» τους δρόμους τής Αθήνας, πυροβολούντες άλλοτε στον αέρα, άλλοτε κατά τυφλών στόχων, άλλοτε με άσφαιρα πυρά, και άλλοτε με ένσφαιρα—σε καταφανή (ή και θρασυτάτη) παράβαση των διαταγών των «Παπαδοπουλικών» Αντιστρατήγων τού ΓΕΣ, ήτοι σε κατ' ουσία κατάλυση τής στρατιωτικής ιεραρχίας, και σε εν τοις πράγμασι πολιτική περιθωριοποίηση των Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη. Σταμάτησαν δε οι δολοφόνοι εκείνο το «όργιο» στρατοκρατικής ασυδοσίας (και ατιμωρησίας) μόνον αφ' ότου το σκιώδες στρατηγείο των πραξικοπηματιών (Ιωαννίδης, Μπονάνος κ.τ.λ.) είχε βεβαιωθεί ότι οι νεκροί ανήρχοντο πλέον σε δεκάδες.
Δηλαδή ο Ιωαννίδης κατόρθωσε να εργαλειοποιήσει λυσιτελώς (προς εφαρμογή τού δικού του πραξικοπήματος) την ίδια «κατάσταση πολιορκίας» που είχε κηρύξει το καθεστώς Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη (με την μάταιη ελπίδα να αποτρέψουν το πραξικόπημα κατά του φιλελευθεροποιουμένου καθεστώτος τους, ενισχύοντες διά της επιβολής Στρατιωτικού Νόμου τις εξουσίες των «Παπαδοπουλικών» Αντιστρατήγων στο ΓΕΣ). Γνωρίζουμε σήμερα ότι εκείνη η επαναφορά τού Στρατιωτικού Νόμου από τους Παπαδόπουλο-Μαρκεζίνη, όχι μόνον δεν συνετέλεσε στην αποτροπή τού πραξικοπήματος των Ιωαννίδη-Μπονάνου, αλλά απεναντίας διευκόλυνε και επετάχυνε την εκδήλωσή του, από τις 10:00, 17 Νοεμβρίου 1973 (και όχι25 από τα χαράματα 25 Νοεμβρίου 1973).
6. Διαχρονική «παρακαταθήκη» Ιωαννίδη
Πράγματι, όσον αφορά στον αντικειμενικό στόχο τού Ιωαννίδη (κατάληψη της εξουσίας), η πρώτη φάση τού πραξικοπήματός του, εκδηλωθείσα από τις 10:00 17 Νοεμβρίου 1973, με την υποχθόνια μορφή ανεξέλεγκτων ανθρωποκτονιών δεκάδων αόπλων πολιτών από Ιωαννιδικούς αξιωματικούς, κατά κατάφωρη παράβαση των διαταγών τού ΓΕΣ,απέβη αποτελεσματική:
Εκείνες οι εγκληματικές ανθρωποκτονίες προξένησαν συνειρμική σύγχυση τόσο στις Ένοπλες Δυνάμεις εν γένει, όσο και στο ευρύ κοινό, διότι παρότι η προηγηθείσα (αναίμακτη) στρατιωτική επέμβαση στο Πολυτεχνείο είχε ολοκληρωθεί επτά (7) ώρες πριν την έναρξη του 27ωρου ανεξέλεγκτου «Ιωαννιδικού» φονοκτονικού οργίου, εν τούτοις τα δύο συμβάντα (αφενός η «Παπαδοπουλική» στρατιωτική εκκένωση του Πολυτεχνείου, και αφετέρου η Ιωαννιδική ανθρωποκτονική Ύβρις) έλαβαν χώρα εν πολλοίς αμφότερα κατά την ίδια ημέρα (17 Νοεμβρίου). Κατά συνέπεια, στο συλλογικό υποσυνείδητο τότε, και στη συλλογική μνήμη έκτοτε, επήλθε συνειρμική σύγχυση ή και αντιστροφή τής αιτιώδους σχέσεως των δύο διακριτών συμβάντων, ωσάν να υφίστατο σχέση αιτιώδους συναφείας αφενός μεταξύ «Ιωαννιδικών» ανθρωποκτονιών ως (δήθεν) αιτίου-μέσου, και αφετέρου της «Παπαδοπουλικής» καταστολής τής εξέγερσης ως (δήθεν) αιτιατού-αποτελέσματος, ωσάν δηλαδή η (προηγηθείσα) καταστολή τής εξέγερσης του Πολυτεχνείου να είχε επιτευχθεί (δήθεν) όχι αναιμάκτως αλλά (δήθεν) διά των μετέπειτα επισυμβάντων «Ιωαννιδικών» ανθρωποκτονιών.
Βάσει αυτής τής στρεβλής εκδοχής των τραγικών τότε γεγονότων, ο Γ. Παπαδόπουλος απώλεσε το μέχρι τότε κύριο ηθικό του έρεισμα (περί αναίμακτου πραξικοπήματος του 1967 και μετριοπαθούς αυταρχικού καθεστώτος το 1967-1973), αφού άρχισε να δίνει για πρώτη φορά την εντύπωση ότι είχε πλέον καταστεί αιμοσταγής δικτάτωρ, δεδομένου ότι αυτόν έβλεπε στην εξουσία τότε ο λαός, όπως και οι εν γένει αξιωματικοί των Σωμάτων Ασφαλείας, διότι τότε ο συνωμότης και εξωμότης Ιωαννίδης (επονομασθείς «αόρατος δικτάτωρ») δρούσε μόνον από τα στρατοκρατικά παρασκήνια.
Κατ' αυτό τον τρόπο, ο Ιωαννίδης κατόρθωσε με μία αιμοσταγή κίνηση (27ωρο ανθρωποκτονικό όργιο) να μετατρέψει την στρατιωτική καταστολή τής εξέγερσης του Πολυτεχνείου από αναίμακτη σε κατά συρροήν ανθρωποκτονικώς αιματηρή, προς αποτελεσματική και μη αναστρέψιμη αποσταθεροποίηση του Παπαδόπουλου. Ο βαθμός δε της αποτελεσματικότητος του Ιωαννιδικού Αφηγήματος —ότι δηλαδή η εξέγερση του Πολυτεχνείου κατεστάλη (δήθεν) αιμοσταγώς, (δήθεν) διά ανθρωποκτονιών—κατεδείχθη πολλαπλώς, ήτοι από: (α) την μεγάλη επιτυχία τής μετέπειτα (μετά από μόλις μία εβδομάδα) επίσημης εκδήλωσης του αναίμακτου πραξικοπήματος των Ιωαννίδη-Μπονάνου κατά του καθεστώτος Παπαδόπουλου, (β) τις μηδενικές αντιδράσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις κατ' εκείνου του πραξικοπήματος, (γ) την ενίοτε ενθουσιώδη υποδοχή που τα άρματα μάχης των πραξικοπηματιών έτυχαν από τον λαό των Αθηνών το πρωί τής 25ης Νοεμβρίου 1973 (οπότε περαστικοί πολίτες στον δρόμο χειροκροτούσαν την διέλευση των... τεθωρακισμένων των πραξικοπηματιών κατά του (δήθεν) αιμοσταγούς δικτάτορος Γ. Παπαδόπουλου, και (δ) από τα ήπια ή και θετική (αν και συγκρατημένη) υποδοχή τού πραξικοπήματος από τον Τύπο την άλλη ημέρα (26 Νοεμβρίου 1973).
Παρότι επομένως ο Ιωαννίδης δεν διεκρίνετο για τον δείκτη νοημοσύνης του, εν τούτοις κατόρθωσε να επιβάλει το ως άνω Ιωαννιδικό Αφήγημα στις Ένοπλες Δυνάμεις και εν γένει στον Ελληνικό λαό τότε (17-25 Νοεμβρίου 1973), και εν πολλοίς έκτοτε: Το Ιωαννιδικό Αφήγημα επέτρεψε στον πράγματι αιμοσταγή (και επί τούτου καταδικασθέντα επτάκις εις ισόβια) Ιωαννίδη να εμφανισθεί στις 25 Νοεμβρίου 1973, δήθεν ως... σωτήρας τής Ελλάδος, την οποία την απέσπασε από τα (δήθεν) φονοκτονικά χέρια τού (δήθεν) αιμοσταγούς Γ. Παπαδόπουλου. Εν τούτοις το εν λόγω (ψευδές) Ιωαννιδικό Αφήγημα (περί εθνοσωτηρίου πτώσεως του δήθεν αιμοσταγούς καθεστώτος Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη) συνεχίζεται μέχρι σήμερα—επαναλαμβανόμενο και προπαγανδιζόμενο με διάφορες παραλλαγές κάθε χρόνο από καθηγητές και μαθητές σε όλα τα σχολεία σε όλες τις βαθμίδες (συμπεριλαμβανομένων και των... δημοτικών σχολείων) ανά την χώρα—ως οιονεί παρακαταθήκη τού ταξιάρχου Ιωαννίδη, η οποία δυστυχώς είναι διαρκής και παραμένουσα.
Επιμύθιο
Η παρούσα μονογραφία αποτελεί κατ' ουσίαν μια ιστοριογραφική επεξηγηματική υποσημείωση στη δικαστική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών (1975) που στην ιστορική «Δίκη για το Πολυτεχνείο» κατεδίκασε, μεταξύ άλλων, τον μεν Δ. Ιωαννίδη σε επτά φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση, κ.τ.λ., τον δε Γ. Παπαδόπουλο, σε («μόνο») 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών.
ἀπό : istorikathematacom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου