Στόν Ἰωάννη Καποδίστρια ...

« Ἐλπίζω ὅτι ὅσοι ἐξ' ὑμῶν συμμετάσχουν εἰς τήν Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' ἐμοῦ ὅτι εἰς τάς παρούσας περιπτώσεις, ὅσοι βρίσκονται εἰς δημόσια ὑπουργήματα δέν εἶναι δυνατόν νά λαμβάνουν μισθούς ἀναλόγως μέ τόν βαθμό τοῦ ὑψηλοῦ ὑπουργήματός των, ἀλλ' ὅτι οἱ μισθοί οὗτοι πρέπει νά ἀναλογοῦν ἀκριβῶς μέ τά χρηματικά μέσα τά ὁποῖα ἔχει ἡ Κυβέρνησις εἰς τήν ἐξουσίαν της.
...ἔφ' ὅσον τά ἰδιαίτερα εἰσοδήματά μου ἀρκούν διά νά ζήσω, ἀρνοῦμαι νά ἐγγίσω μέχρι καί τοῦ ὀβολοῦ τά δημόσια χρήματα, ἐνῶ εὑρισκόμεθα εἰς τό μέσον ἐρειπίων καί ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς ἐσχάτην πενίαν.

- Ἰωάννης Καποδίστριας 

Ἐξελέγη ἀπό ἐμᾶς τούς ἰδίους γιά νά μᾶς κυβερνήσῃ. 

Ἐπροτάθη ἀπό τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία τοῦ Ναυπλιακοῦ λαοῦ. Καἰ ἡ Ἐθνική 3η τῶν Ἑλλήνων Συνέλευσις ἐξέλεξε διά ψηφίσματος στὀ ἀξἰωμα τοῦ Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος,τόν Ἰωάννη Καποδίστρια.

Ἡ 3η Ἀπριλίου εἶναι ἱστορικῶς μία ἀπό τίς πλέον σημαντικές γιά τήν Πατρίδα μας ἡμέρα, διότι  στίς 3 Ἀπριλίου 1827, ἡ Γ΄ τῶν Ἑλλήνων Συνέλευσις, διά τοῦ στ΄ ψηφίσματος, ἐξέλεξε τόν Ἰωάννη Καποδίστρια γιά τό ἀξίωμα τοῦ Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος. 

Ἄς τό μεταφέρουμε κι᾿ἐμεῖς στίς σελίδες μας ὅπως τό κατέγραψε ὁ Μιχαήλ Λαμπρυνίδης στό ἔργο του " Ἡ Ναυπλία " . 

Διαβάζουμε : 

Ἀριθμός στ΄

«Ἡ Ἐθνικὴ Τρίτη τῶν Ἑλλήνων Συνέλευσις».

« Θεωροῦσα ὅτι ἡ ὑψηλὴ ἐπιστήμη τοῦ κυβερνᾷν τὴν πολιτείαν καὶ φέρειν πρός εὐδαιμονίαν τὰ ἔθνη, ἡ ἐξωτερικὴ καὶ ἐσωτερικὴ πολιτική,άπαιτεῖ πολλὴν πεῖραν καὶ πολλὰ φῶτα, τὰ ὁποῖα ὁ βάρβαρος Ὀθωμανὸς δὲν ἐπέτρεψέ ποτε εἰς τοὺς Έλληνας».

«Θεωροῦσα ὅτι ἀπαιτεῖται ἐπὶ κεφαλῆς τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας ὁ κατὰ πρᾶξιν καὶ θεωρίαν πολιτικός Ἕλλην διὰ νὰ τὴν κηθερνήση κατὰ τὸν σχοπὸν τᾶς πολιτικῆς κοινωνίας.»

Ψηφίζει

Α΄. « Ὁ κόμης Ἰωάν. Καποδίστριας ἐκλέγεται παρὰ τῆς Συνελεύσεως ταύτης ἐν ὀνόματι τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐμπιστεύεται τὴν Νομοτελεστικὴν αὐτοῦ δύναμιν».

Β΄, «Ὡς τοιοῦτος θέλει κυθερνήσει τὴν Ελληνικὴν πολιτείαν κατὰ τοὺς καθεστῶτας νόμους.»

Γ΄. «Ἡ διάρκεια τῆς ἐπιτραπείσῃς παρὰ τοῦ ἔθνους εἰς αὐτὸν έξουσίας προσδιορίζεται δι’ ἑπτὰ χρόνους ἀρχομένους ἀπό τῆς σήμερον».

Δ΄. «Νὰ εἰδοποιηθῇ δι ἐγγράφου ἐνυπογράφου ἀπὸ ὅλους τοὺς πληρεξουσίους τοῦ ἔθνους, προσκαλούµενος νὰ ἔλθῃ εἰς τὴν πατρίδα διὰ νὰ ἀναλάβῃ τὰς ἠνίας τῆς Κυβερνήσεως».

Ε΄. «Διορίζεται τριµελἠς ἐπιτροπὴ, γνωριζομένη ὑπὸ τὸ ἔνομα "Ἀντικυβερνητικἡ Ἐπιτροπὴ", διὰ νὰ κυβερνήσῃ τὴν Ελλάδα ἐν ἀπουσίᾳ του,καὶ θέλει παύσει ἅμα φθάσῃ ὁ Κυβερνήτης εἰς τὴν πατρίδα».

ΣΤ’ «Τὸ παρὸν νὰ καταχωρηθῇ εἰς τὸν Κώδηκα τῶν ψηφισµάτων, καὶ κοινοποιηθῇ διὰ τοῦ τύπου».

Ἐν Τροιζῆνι τῇ 3ῃ Ἀπριλίου 1827

Ὁ Πρόεδρος 

γεώργιος σισίνης 

(ἔπόνται αἱ ὑπογραφαὶ τῶν λοιπῶν πληρεξουσίων, τὸν ἀριθμὸν 115)

Ὁ Γραμματεὺς τῆς Συνελεύσεως.

(Τ.Σ.) Ν Σπηλιάδης

Διαβάζουμε ἐπίσης τήν σημείωσιν τοῦ συγγραφέως σχετικῶς μέ τήν ἐπιλογή τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου : 

 Τὴν ἐκλογὴν τοῦ Ἰωάν. Καποδιστρίου, ὡς Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος, ἐπρότεινεν ἐπισήμως εἰς τοὺς ἀντιπροσώπους τοῦ ἔθνους δι ἀναφορᾶς του ὑπὸ χρονολογίαν 16 Μαρτίου 1827 ὁ Θεόδ. Κολοκοτρώνης, βραδύτερον δὲ τῇ 29ῃ Μαρτίου δι ὁµοίας καὶ οἱ κάτοικοι τοῦ Ναυπλίου, ἀμφότεραι αἱ ἀναφοραὶ αὗταi ἀνεγνώσθησαν ἐν ἐπισήμῳ συνεδριάσει τῆς Συνελεύσεως τῇ 30 Μαρτίου καὶ ἐγένοντο δεκταί. Διὰ τῶν ἀναφορῶν ἐπροτείνετο καὶ ὁ διοριομός τοῦ Λόρδου Κόχραν ὡς στολάρχου καὶ τοῦ Ῥ.Τσούρτς ὡς ἀρχιστρατήγου.

Ὁ Αναγνώστης Κονδάκης πληρεξούσιος τῆς ἐν Τροιζῆνι Συνελεύσεως, ἐν τοῖς ἀνεκδότοις Ἀπομνημονεύμασιν αὐτοῦ, οὕτως ἐκτίθησι τὸν τρόπον, καθ᾿ὃν προέκνψεν ἡ ὑποψηφιότης τοῦ Ἱ. Καποδιστρίου : « ... Τὸ κακόν ἧτο ὅπου ὁ ἄνθρωπος οὗτος (ὁ κατάλληλος) δὲν ἐφαίνετο εἰς τὴν Ἑλλάδα, καὶ ἄλλος ἔλεγε τὸν ᾿Ρώμαν καὶ ἄλλος τὸν Καποδίστριαν καὶ ἄλλοι ἄλλους, οὐχὶ ὅμως ἐπὶ συνεδριάσει. Ὃθεν ἕκαμα ἕνα ἔγγραφον, ὅπερ εὑρίσκεται εἰς τοῦ Ῥήγα Παλαμήδη, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰωάν. Α. Καποδίστρια, εἰς τὸ ὁποῖον ὑπέγραψαν οἱ περισσότεροι καὶ οὕτω διελύθη τὸ πρόβληµα».

( Ἀπό : Η ΝΑΥΠΛΙΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΝ ΚΑΘ᾿ΗΜΑΣ , Μιχαήλ Γ. Λαμπρυνίδου - ἐκδόσεως 1950, σελίδες 267-268 ) 

Ἀφιερωμένο στόν σπουδαιότερο ἄνθρωπο τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος,τόν Ἰωάννη Καποδίστρια. 

( ἡ φωτό ἀπό ἐδῶ)

(  Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος ) 

φωτό

Μελετώντας τη ζωή του Καποδίστρια, δηλ. τις πεποιθήσεις, τις ιδέες και τη στάση του απέναντι σε αυτοκράτορες, καγκελάριους, διπλωμάτες, προύχοντες, Φαναριώτες και τόσους άλλους, καταλήγει κανείς στον εξής προβληματισμό. Από πού αντλούσε την ευθύτητα, την ανδρεία, τη σταθερότητα, τη σωφροσύνη αλλά και τη διορατικότητα για να υψώσει μια φωνή δίκαιη και αληθινή.

«Ας λέγουν και ας γράφουν ό,τι θέλουν. Θά έλθη όμως κάποτε καιρός, ότε οι άνθρωποι κρίνονται όχι σύμφωνα με όσα είπον ή έγραψαν περί των πράξεών των, αλλά κατ' αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των. Υπ' αυτής της πίστεως, ως αξιώματος, δυναμούμενος έζησα μέσα εις τον κόσμον μέχρι τώρα, οπότε ευρίσκομαι εις την δύσιν της ζωής μου, καί υπήρξα πάντοτε ευχαριστημένος δια τούτο. Μου είναι αδύνατον πλέον να αλλάξω τώρα. Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου, ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου, καί ας γίνη ό,τι γίνη»...

 «Είμαι ευχαριστημένος... (γράφει στον πατέρα του) Αντιστάθηκα στις πιό μεγάλες και γοητευτικές προτάσεις ... Έμεινα σταθερός στο να παραιτηθώ από λαμπρές και ανετότατες θέσεις ... προκειμένου να μείνω με όλη μου την καρδιά προσκολλημένος ... σε όσα εγώ πιστεύω ως ιερά καθήκοντα ... Μού προσφέρθηκαν περισσότερες από μιά ωραίες αποκαταστάσεις. Τις αρνήθηκα χωρίς δυσαρέσκειαν. Θα είχα γίνει Κροίσος στα πλούτη, αλλά στους αντίποδες. Θα είχα προχωρήσει κατά χίλια βήματα στην σταδιοδρομία μου, αλλά έξω από τις αρχές μου, από την ατμόσφαιρά μας. Δεν το θέλησα και ούτε θα το θελήσω ποτέ... Ελπίζω στην θεϊκή προστασία ...».

Τό ἄγαλμα τοῦ Κυβερνήτου στήν Κέρκυρα

Την ψυχική ανάπαυση και ψυχαγωγία τη βρίσκει αλλού: «Επέρασα την Μεγάλη Εβδομάδα με τον Μητροπολίτην. Καί παρητήθην όλων των οχληρών διπλωματικών γευμάτων. Το αυτό έπραξα και κατά τας δύο πρώτας ημέρας του Πάσχα κατά το εκκλησιαστικόν τυπικόν των οποίων μόνον ηδυνήθην να εκπληρώσω τα θρησκευτικά μου καθήκοντα.» Ανέβηκε τα σκαλιά της διπλωματίας ζώντας πραγματικά μια ζωή ασκητική και δεν έπαυε να διακηρύττει: «Είμαι πεπεισμένος ποτέ να μην εγκαταλείψω τα συμφέροντα της πατρίδας μου. Καμιά θεώρηση των πραγμάτων, οποιαδήποτε κι αν είναι, δεν θα μπορούσε να μ' επηρεάσει να αποστασιοποιηθώ από τα καθήκοντα που μου επιβάλλει η τιμή μου. Τι χρησιμότητα έχει για μένα η υψηλή εύνοια με την οποία με τιμά ο αυτοκράτορας, εφόσον δεν θα είχα τη δυνατότητα να τη χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους (δηλ. τους συμπατριώτες του), στους οποίους ανήκω ολόψυχα και αποκλειστικά». Ακόμα στον ίδιο τον Τσάρο έλεγε: «Μένω εις τον τόπον μου (το υπουργείο των Εξωτερικών της Ρωσίας) και θέλω μείνει εν όσω θέλω ελπίζει να τους είμαι ωφέλιμος (στους
Έλληνες). Οποίαν ημέραν ίδω ότι τα χρέη του υπουργήματός μου είναι ασυμβίβαστα με τα χρέη τα οποία με απαιτεί η πατρίς, πιστεύσατέ με, Κύριέ μου, ότι δεν θέλω αναβάλει ουδεποσώς ν' ακολουθήσω τον δρόμον, τον οποίο πρέπει ν' ακολουθήση πάς τίμιος άνθρωπος».

...«Μεγαλειότατε, εντίμως σας δηλώνω ότι οσάκις ευρεθώ προ του τραγικού διλήμματος να υποστηρίξω τα συμφέροντα της σκλαβωμένης πατρίδος μου ή τα συμφέροντα της αχανούς αυτοκρατορίας σας, δεν θα διστάσω ούτε στιγμή: Θα τεθώ με το μέρος της πατρίδος μου ... Θα ήταν εκ μέρους μου αχαριστία, θα παρέβαινα τα καθήκοντά μου προς την γήν που με γέννησε, εάν, προκειμένου να απαλλαγώ από τις πιέσεις που θα μου έκαναν, θεωρούσα τον εαυτό μου ξένον προς την Ελλάδα. Αισθάνομαι όμως τον εαυτό μου ανίκανον για μιά τέτοια θυσία! ... Θα ευρίσκομαι σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους, θα τους βοηθώ!...» και κατέληξε: «Είμαι Έλλην και θα μείνω Έλλην για πάντα».

...Υπερασπίστηκε την απόφασή του ν᾿αναλάβη την θέση του Κυβερνήτη στην Ελλάδα,απέναντι στον Τσάρο: «Η απόφασή μου είναι αμετάκλητη. Πάνω απ' όλα ανήκω στη χώρα μου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση να πιστεύω ότι εγώ μονάχος μπορώ να τη σώσω. Όταν βλέπω όμως σε ποιών ανθρώπων τα χέρια βρίσκεται τώρα η τύχη της, δεν μπορώ να αποκρύψω ότι διαθέτω περισσότερα μέσα απ' αυτούς. Πιστεύετε, μεγαλειότατε, ότι θα εγκατέλειπα μιά τόσο λαμπρή θέση, μιά τόσο ένδοξη υπηρεσία και μιά τέλεια εξασφάλιση στη Ρωσία ... εάν δεν ένιωθα ότι με προστάζει η επιτακτική ανάγκη των περιστάσεων της χώρας μου και η έλλειψη των ανθρώπων... Μην πιστέψετε καθόλου, μεγαλειότατε, ότι πηγαίνω στην Ελλάδα με τη ρωσική λιβρέα στους ώμους μου. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας βοηθούσε να στήσετε εκεί τις σημαίες σας και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας δάνειζε το χέρι του για να επιτευχθεί ένα δεύτερο έγκλημα, σαν εκείνο του διαμελισμού της Πολωνίας!..»

Τό ἄγαλμα τοῦ Ἰ. Καποδίστρια στό Ναύπλιον

...Ο Καποδίστριας γνώριζε ότι «η κάθοδός του εις την Ελλάδα σημαίνει άνοδον εις τον Γολγοθάν», ήρθε όμως έχοντας την πεποίθηση ότι: «Ο Θεός είναι προστάτης μου ... και άνευ ταύτης της πίστεως ούτε εμαυτόν θα ηδυνάμην να κατανοήσω, ούτε να ελπίσω τι». Τοποθέτησε υπεράνω του εαυτού του το συμφέρον της πατρίδας: «Ευτυχείς, διότι ηδυνήθημεν να προσφέρωμεν δι' αυτό το τόσον θεάρεστον έργον τα λείψανα της μετρίας κατατάσεώς μας εις το θυσιαστήριον της πατρίδος!» Το μόνο που ζήτησε από τον Μουστοξύδη κατά τον ερχομό του στην Ελλάδα ήταν: «Ελπίζων δε να έχω και μίαν στέγην εις την Ελλάδα, ως αρχηγός της διοικήσεως, καλόν νομίζω το να περιλαμβάνη και εν μικρόν παρεκκλήσιον...».

...ο Καποδίστριας οργάνωσε συστηματικά και γρήγορα την παιδεία. «Αποτελεί θεία τιμή το να αναθρέψει κάποιος Ελληνόπαιδες, με τις γνώσεις της ιεράς μας θρησκείας, να τους εκπαιδεύσει στην πάτριον γλώσσα και να τους προπαρασκευάσει για ανώτερες πανεπιστημιακές σπουδές».

Με την οργάνωση της παιδείας προσπάθησε να θέσει τα θεμέλια, ώστε τα παιδιά να σπουδάσουν στην πατρίδα τους διότι: «Τα παιδιά μας, ούτως εκείσε κείμενα, οποίας και άν απολαμβάνουν φροντίδος παρά των φιλανθρώπων προστατών, κινδυνεύουν όμως να εκστραφούν της οικείας φύσεως, χάνοντα βαθμηδόν και την αίσθησιν των θρησκευτικών χρεών των, και την χρήσιν της γλώσσης των, και την μνήμην των εφεστίων και ιδιογενών ηθών». Και αλλού: «Χωρίς να γνωρίζουν καλά την Γερμανικήν και την Ελληνικήν, χωρίς να έχουν μίαν κάποιαν ηλικίαν εις την οποίαν ημπορεί κανείς να στερηθή την εκκλησίαν χωρίς να χάση την θρησκείαν του, δεν θα συνεβούλευα ποτέ να τοποθετηθούν εις έν Ινστιτούτον όπου ασκείται η θρησκεία των Διαμαρτυρομένων».

...Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση που έδωσε στον Ουίλλμοτ Όρτον, υφυπουργό του Πολέμου, όταν εκείνος έθεσε το ερώτημα: «Τι θα πρέπει να εννοήσουμε σήμερα όταν μιλάμε για την Ελλάδα;». Ο Καποδίστριας τότε απάντησε: «Το Ελληνικόν Έθνος αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν να ομολογούν την πιστότητά τους στην ορθόδοξη πίστη τους, δεν σταμάτησαν ποτέ να ομιλούν την γλώσσα των πατέρων τους, την ελληνική, και παρέμειναν ακλόνητοι υπό την πνευματική ή κοσμική δικαιοδοσία της εκκλησίας τους, σε οποιοδήοτε μέρος της τουρκοκρατουμένης πατρίδας τους και άν ευρίσκονταν».

 Και στο ερώτημα για το ποια θα έπρεπε να είναι τα γεωγραφικά σύνορα της Ελλάδος, απάντησε:

 «Τα σύνορα της Ελλάδος, εδώ και τέσσερις αιώνες, από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, έχουν οροθετηθεί από ακλόνητα δικαιώματα, τα οποία ούτε ο χρόνος, ούτε οι ανυπολόγιστες συμφορές από τους Τούρκους, ούτε η πολεμική κατάκτηση κατόρθωσαν ποτέ να παραγράψουν. Χαράχθηκαν δε αυτά τα σύνορα από το 1821 από το αίμα το ελληνικό, που χύθηκε στις σφαγές των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών, του Μεσολογγίου και στις πολυάριθμες ναυμαχίες και πεζομαχίες, στις οποίες δοξάσθηκε τούτο το Έθνος... Τα πραγματικά σύνορα της Ελλάδος ήταν εκείνα που περιέγραψε ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων: Από την Πελοπόννησο ως τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ως τους Αγίους Σαράντα, από τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους ως και τη Μικρά Ασία. Αυτά ήταν τα ιστορικά και φυσικά σύνορα της Ελλάδος, τα οποία οι Έλληνες είχαν ιερό χρέος να διεκδικήσουν. Αυτό το χρέος το ιερό και απαραβίαστο δεν επέτρεπε στην Ελλάδα να περιορίσει ή να σμικρύνει και στο ελάχιστο τα όρια της χώρας της. Αν τα ωμά συμφέροντα των ισχυροτέρων χωρών την αναγκάσουν να σιγήσει αυτό το χρέος, τότε οι Έλληνες θα έχουν δικαίωμα να αναρωτηθούν: Άραγε οι μεσίτριες Δυνάμεις φθάνουν στο σημείο να αναγκάσουν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τους ομογενείς αδελφούς τους στον βάρβαρο οθωμανικό ζυγό;... Οι προστάτριες Δυνάμεις, όσο και αν θέλουν να σταματήσουν τον πόλεμο, σύντομα θα καταλάβουν ότι η ειρήνευση της Ανατολής δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει στερεά και διαρκής, αν δεν στηρίζεται στη βάση της γεωγραφικής δικαιοσύνης, και ας μη νομίζουν ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μονάχα με τη δύναμη των διαπραγματεύσεων!...»

«....Δεν φρονώ ότι η νέα ελληνική κυβέρνησις πρέπει να έλθη εις την Ελλάδα επί κεφαλής λόχων και πυροβόλων. Τούτο είναι έξω των δυνάμεών μου, αλλά και αν ηδυνάμην, δεν θα ηρχόμην τοιουτοτρόπως»...

Ἄγαλμα τοῦ Ἰ. Καποδίστρια στά Προπύλαια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (1931)φωτό

Δεν δίστασε να υποθηκεύσει ολόκληρη τη μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία του στην Κέρκυρα, να δαπανήσει όλα τα χρήματά του για να στηρίξει το νεοσυσταθέν κράτος, να ζήσει ο ίδιος με τρόπο λιτό φέρνοντας τον εαυτό του και την υγιεία του στα όρια, όπως αναφέρει και η Γενική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως: «... Ο γιατρός του είπε να βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του. Κι εκείνος απήντησε αποφασιστικά: Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει ...». 

Δυστυχώς το ήθος και το παράδειγμα του Καποδίστρια δεν μιμήθηκαν οι σύγχρονοι πολιτικοί. Ο Καποδίστριας εισήλθε στη πολιτική βαθύπλουτος έζησε «κοπιών όλον σχεδόν νυχθημερόν και ελάχιστον αναπαυόμενος» και εξήλθε δολοφονημένος και πάμπτωχος. Εν αντιθέσει σύγχρονοι πολιτικοί εισήλθαν πάμφτωχοι στη πολιτική, πολιτεύτηκαν άκοπα και άνετα και εξήλθαν πάμπλουτοι.

( Ἀποσπάσματα ἀπό τό θέμα «Πιστεύω»,ἐδῶ. Διαβᾶστε ὁλόκληρο,τό πραγματικῶς σπουδαῖο θέμα σχετικῶς μέ τόν πρῶτον Κυβερνήτην τῆς Ἑλλάδος,Ἰωάννη Καποδίστρια !  )

Αὔριο,θά παρευρεθῇ στό Ναύπλιον,στήν ἐπετειακή ἐκδήλωσιν πρός τιμήν τοῦ πρώτου Κυβερνήτου,ἡ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας τους. Ὅλοι,οἱ ὑποκριτές καί φαρισαῖοι θά ὁμιλοῦν περί τοῦ μεγάλου ἀνδρός,ὅμως,ἄν πηγαίναμε 190 χρόνια πίσω θά ἤθελα νά ἤξερα σέ ποιά πλευρά θά ἦσαν. Μέ τούς πολεμίους ἤ τούς ὑποστηρικτές τοῦ Κυβερνήτου Ἰωάννου Καποδιστρίου; 

Ἄν λάβουμε ὑπ᾿ὅψιν τήν θέσιν τοῦ Καποδίστρια γιά τό ποιόν τῶν ἀνθρώπων καί δή τῶν πολιτικῶν « οι άνθρωποι κρίνονται κατ' αυτήν την μαρτυρίαν των πράξεών των»,δέν θά μᾶς εἶναι καί πολύ δύσκολο νά καταλάβουμε σέ ποία πλευρά θά ἀνῆκαν οἱ σημερινοί πολιτικάντηδες...

« Επί επτά χρόνια η προσωπικότητα του Καποδίστρια εδέσποζε στην ευρωπαϊκή διπλωματία με μιά αληθινή φυσική και ηθική ομορφιά ... που αγωνιζόταν να φτιάξει έναν κόσμο που θα τον αποτελούσαν άνθρωποι τόσο τέλειοι όσο και αυτός...» (F. Huiller)ἐδῶ 

( « Θά συνεχίσω ἐκπληρών πάντοτε τό χρέος μου, οὐδόλως φροντίζων περί τοῦ ἑαυτοῦ μου, καί ἄς γίνη ὅ,τι γίνη»...) 

«Οἱ τοῦρκοι καταλαβαίνουν μόνον τήν γλῶσσα τῆς βίας,ὄχι τῆς διπλωματίας»  

Ποιός τό εἶχε ᾿πῆ αὐτό; Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας,ὁ ἔμπειρος καί ἀποδεδειγμένως μεγάλος διπλωμάτης-πολιτικός,ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Τσαρικῆς Ῥωσσίας.Τῆς Αὐτοκρατορικῆς Ῥωσσίας ! 

Ἄς διαβάσουμε τό παρακάτω θέμα τοῦ Ἰωάννη Παπακωνσταντίνου,ἀπό τήν ἱστοσελίδα «θέματα Ἑλληνικῆς Ἱστορίας»

Σύμφωνα με τόν Καποδίστρια, οι Έλληνες θα κατόρθωναν να απελευθερωθούν από τόν Οθωμανικό ζυγό και παράλληλα να προασπίσουν τήν απελευθερωθείσα Ελληνική Επικράτεια, μόνον “διὰ τῆς δυνάμεως τῶν ὅπλων” και όχι διά “διαπραγματεύσεων” ή διά διπλωματίας κατευνασμού τών Τούρκων.

Αυτήν τήν πάγια άποψή του, ο Καποδίστριας τήν διετύπωσε ρητώς ενώπιον τού Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄ τόν Αύγουστο 1821 (προφορικά) και μετέπειτα ενώπιον τού Τσάρου Νικολάου Α΄ τόν Δεκέμβριο 1826 (γραπτά), προετοιμάζοντας τό διπλωματικό έδαφος για τίς πολλαπλές πολεμικές επεμβάσεις τών Μεγάλων Δυνάμεων τό 1827-1829 υπέρ τών Ελλήνων στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας. Ενδεικτικά, στο από 12 Δεκεμβρίου 1826 ιστορικό υπόμνημα-παρέμβασή του προς τόν Τσάρο Νικόλαο Α΄, ο Καποδίστριας εισηγείτο μεταξύ άλλων τά εξής:(1) 

“Tὸ νὰ ἐλπίζωμεν ὅτι δυνάμεθα νὰ παρωθήσωμεν διὰ διαπραγματεύσεων τοὺς Τούρκους νὰ συμπεριφέρονται κατὰ ἕναν ἀνθρώπινο καὶ λογικὸ τρόπο, σημαίνει ὅτι περιφρονοῦμεν τὴν ἐμπειρίαν αἰώνων καὶ ὰγνοοῦμεν τὴν δικήν μας ἐμπειρίαν. Ἐπομένως μόνον διὰ τῆς δυνάμεως τῶν ὅπλων θὰ δυνηθῶμεν, ἐὰν ὑφίστανται ἀκόμη περιθώρια χρόνου, νὰ φέρωμεν τὴν ειρήνην εἰς τὴν Ἀνατολικήν Μεσόγειον καὶ τὴν Δυτικὴν Ασίαν [Λεβάντες] χωρὶς νὰ παρακινδυνεύσωμεν τὴν γενικὴν συμμαχίαν [τῶν Μεγάλων Δυνάμεων].”

(To hope that by negotiation we can bring the Turks to behave to Christians in a humane and reasonable fashion means that we disdain the experience of the ages and ignore our own experience. Therefore only by force of arms can we, if there is still time, bring peace to the Levant without endangering the general alliance.)

Ο Καποδίστριας προέβλεψε τότε (ορθώς) ότι η Ρωσία θα εξηναγκάζετο σύντομα να προστατέψει ενόπλως τούς Χριστιανούς ραγιάδες τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από “τὴν αἱμοσταγῆ παραφροσύνην” και “τὴν ἀδαῆ σκληρότητα τῶν Τούρκων” (“the bloodthirsty madness” and “the ignorant, blind cruelty of the Turks”),(2)  διότι η εγειρομένη Ελλάς είχε εμπλακεί σε έναν πόλεμο ολικού αφανισμού, όπου στους εμπόλεμους Έλληνες είχαν απομείνει πλέον δύο μόνον επιλογές: «νὰ νικήσουν ή νὰ ἀποθάνουν».(3)

Πέντε χρόνια πριν, ο Καποδίστριας είχε ρητώς διατυπώσει αυτήν τήν άποψή του και στην από 17 Ιουλίου 1821 διαγγελματική του εγκύκλιο προς τούς πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες τών Ελλήνων, δια τής οποίας τούς καλούσε να αγωνισθούν μέχρις εσχάτων, ήτοι επί λέξει ότι «πρέπει νὰ νικήσωμεν ή νὰ ἀποθάνωμεν», διότι σύμφωνα με τόν Καποδίστρια η Ελλάδα θα μπορούσε να απελευθερώσει και διατηρήσει κάθε σπιθαμή ελληνικού εδάφους μόνον διά «τῆς υλικῆς δυνάμεως ἢ τῆς δυνάμεως τῶν ὅπλων» και όχι διά «ἠθικῆς δυνάμεως» («καὶ ἀκόμη λιγότερον ἠθικῆς δυνάμεως ξένης»), ήτοι όχι διά διπλωματικής διαμεσολαβήσεως τών Μεγάλων Δυνάμεων μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων κατ' επίκληση ανθρωπιστικών αρχών ή ηθικών αξιών χωρίς παράλληλο πολεμικό «καταναγκασμό» (compulsion) τών Τούρκων.(4)

Η απόλυτη απαξία τού Καποδίστρια για τό (ανύπαρκτο) πολιτισμικό ήθος και τήν βαρβαρότητα τών Τούρκων εδράζετο στη βαθιά γνώση που είχε ο Καποδίστριας για τίς γενοκτονιακές «επιδόσεις» τών Οθωμανών κατά τών Ελλήνων(5) και άλλων λαών (όπως π.χ. κατά τών Αρμενίων τό 1720).(6)  Αυτή η επίγνωση τού Καποδίστρια περί τής γενοκτονιακής προδιάθεσης τών Οθωμανών, ήτοι περί τής διαχρονικής ερωτοτροπίας τους με τήν ανθρωπιστικώς διεστραμμένη ιδέα τού “παντελοῦς ἀφανισμοῦ” υποδούλων εθνοτήτων σε περίπτωση που εξεγείροντο και έθεταν σε κίνδυνο τήν εδαφική ακεραιότητα τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Καποδίστριας τήν επεσήμανε ρητώς στο Ρωσικό τελεσίγραφο πολέμου κατά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τό 1821, τό οποίο συνέταξε ο ίδιος στις 16 Ιουνίου 1821, μεταξύ άλλων ως εξής:(7)

 “Ὅ,τι πρὸ παντὸς ἄλλου ἐφοβεῖτο ὁ αὐτοκράτωρ ἦτο μήπως ἡ Πύλη, ἐνισχύουσα διὰ τῆς διαγωγῆς της τὸ ἐπιχείρημα τῶν προταιτίων τῆς ἐπαναστάσεως, ἐνομιμοποίει τὴν ἐξ ανάγκης ἔνοπλον ἀντίστασιν εἰς ἀποτροπὴν τοῦ παντελοῦς ἀφανισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τῆς θρησκείας, ἣν πρεσβεύει. Οἱ φόβοι τοῦ αὐτοκράτορος ἐπραγματοποιήθησαν. [...]

      Κίνδυνοι ὄχι ὀλιγώτερον δεινοὶ ἠπείλησαν ἄλλοτε τὴν Πύλην, καθ’ οὓς μάλιστα καιροὺς ἐξωτερικοί πόλεμοι ἀπεκαθίστων δεινοτέραν τὴν θέσιν της· καὶ ὅμως οὐδέποτε ἐν τῇ ὀθωμανικῇ αὐτοκρατορίᾳ γενικὴ προγραφὴ ἔπεσεν ἐπὶ ὁλόκληρον ἔθνος, οὔτε τόσον ἀναισχύντως ἐξυβρίσθη ἡ χριστιανικὴ θρησκεία. [...]

     Βέβαιον κατὰ δυστυχίαν εἶναι, ὅτι ἡ Πύλη δὲν καταδιώκει μόνον τοὺς ταραχοποιοὺς καὶ τοὺς ὀπαδοὺς των, ἀλλὰ ὅλον τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, ὡς καὶ αὐτὰς τὰς πηγὰς τῆς ὑπάρξεώς του καὶ τῆς ἐκ νέου παραγωγῆς του καὶ ἀναγκάζει τὴν χριστιανωσύνην νὰ ἐκλέξῃ ἓν ἐκ τῶν δύο: ἢ νὰ μὴ μένῃ ἀκίνητος θεατὴς τῆς ἐξολοθρεύσεως χριστιανικοῦ λαοῦ, ἢ νὰ ἀνέχεται κατάστασιν πραγμάτων τείνουσαν εἰς διατάραξιν τῆς εἰρήνης, ἢν ἠγόρασε διὰ τόσων θυσιῶν. [...]

     ῾Η τουρκικὴ κυβέρνησις [...] νὰ εἰδοποιηθῇ ἀπὸ τοῦ νῦν ὅτι καθίσταται φανερᾷ πολέμιος πρὸς ὅλον τὸν χριστιανικὸν κόσμον, ὅτι νομιμοποιεῖ τὴν ἰδίαν ὑπεράσπισιν τῶν Ἑλλήνων πολεμούντων εἰς αποφυγὴν τῆς ἀφεύκτου φθορᾶς των.”

Είναι αξιοσημείωτο, ότι τό 1821, διά τού εν λόγω τελεσιγράφου, οι εξεγερθέντες ραγιάδες ανεγνωρίσθησαν για πρώτη φορά ως εμπόλεμο έθνος, και μάλιστα ως έθνος υπό γενοκτονιακό διωγμό—επομένως έθνος που δεν είχε άλλη επιλογή παρά να προσβλέπει μόνον στη στρατιωτική βία για τήν απελευθέρωσή του και για τήν συνακόλουθη φυσική του επιβίωση.

Εν όψει εκείνου τού ερεβώδους φάσματος γενοκτονιακού αφανισμού τών Ελλήνων, ο Καποδίστριας προέβλεψε ορθώς ότι θα αποτύγχαναν (όπως και απέτυχαν τό 1821-1827) «αἱ ἀποκαλούμεναι είρηνικαὶ καὶ συλλογικαὶ διαπραγματεύσεις  τῶν Μεγάλων Δυνάμεων μὲ τὴν Πύλην» (the so-called peaceful and collective negotiations of the Powers with the Porte) (8) προς επίλυση τού Ελληνικού Ζητήματος.  Αντ΄ αυτών, ο Καποδίστριας προέβαλε ευλόγως και μετ' επιτάσεως ενώπιον τών ευρωπαϊκών ανακτοβουλίων «τὴν ἀπόλυτoν ἀνάγκην τερματισμοῦ τῶν διαπραγματεύσεων καὶ ἀνάληψης [πολεμικής] δράσεως» (the absolute necessity of ending the negotiations and of taking action) (9) κατά τών Τούρκων.

Ναυμαχία του Ναυαρίνου 

Αμέσως, εντός διμήνου, μετά τήν αποστολή τού υπομνήματός του προς τόν Τσάρο Νικόλαο Α΄, ο Καποδίστριας άρχισε τήν επί 6μηνο επική και συνάμα λυσιτελή εθνοαπελευθερωτική του περιοδεία απ' άκρου εις άκρον στην Ευρώπη τό 1827, προκειμένου να πείσει τά ανακτοβούλια τών Μεγάλων Δυνάμεων για τήν επιτακτική ανάγκη μιας κοινής πολεμικής τους επέμβασης στον Αγώνα τής Παλιγγενεσίας ως σύμμαχοι τών προμαχούντων Ελλήνων—που τότε εμάχοντο απεγνωσμένα μόνοι κατά στόλων και στρατευμάτων από τρεις ηπείρους (Ασία, Αφρική, Ευρώπη)—με αποτέλεσμα τήν Ναυμαχία τού Ναυαρίνου (1827) και τόν Ρωσο-Τουρκικό Πόλεμο υπέρ τών Ελλήνων (1828-1829), όπως επίσης και τήν συμμαχική επέμβαση Γαλλικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο (1828). Όταν μάλιστα ανέλαβε ο ίδιος τά ηνία διακυβέρνησης Ελλάδος, ο Καποδίστριας επεδίωξε και επέτυχε, ως εθναρχών πολέμαρχος(10) τών Ελλήνων από τό 1828, τήν απελευθέρωση τής Ρούμελης διά τής βίας τών Ελληνικών Όπλων και επ' ουδενί δι' απευθείας(11) διαπραγματεύσεων με τούς Τούρκους.(12)

«Οἱ τοῦρκοι καταλαβαίνουν μόνον τήν γλῶσσα τῆς βίας,ὄχι τῆς διπλωματίας»  

 

«Ὅστις ἐδολοφόνησε τόν Καποδίστρια, ἐδολοφόνησε τήν πατρίδα του. Ὁ θάνατός του εἶναι συμφορά γιά τήν Ἑλλάδα καί δυστύχημα εὐρωπαϊκόν» Ι.Γ. Ἐϋνάρδος 

Ὁ Ἕλληνας Κυβερνήτης Καποδίστριας 

... Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας από τους αληθινά Μεγάλους Έλληνες. Αυτό ήταν και η αιτία που τόσο νωρίς, τόσο άδοξα και καταστροφικά για την Ελλάδα και τους κατοίκους της, κατέληξε δολοφονημένος από Ελληνες. Από τη στιγμή που αποδέχτηκε να κυβερνήσει την ρημαγμένη Ελλάδα, έθεσε όλο του το ΕΙΝΑΙ στη διάθεση της Πατρίδας. Στο έργο του αυτό ήρθε αντιμέτωπος με ντόπια και ξένα συμφέροντα, τα οποία συνασπίστηκαν εναντίον του και συνεργάστηκαν στην δολοφονία του.

Τό ἐλαχιστότατον χρέος μας πρός τόν μέγιστον Ἰωάννη Καποδίστρια,ἡ ὑπεράσπισις τῆς παρακαταθήκης του 

 ...Ὅσο θά κτυποῦν τόν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος καί τήν παρακαταθήκη του,τόσο περισσότερο θά πρέπῃ νά κάνομε τό ἐλάχιστον πού μποροῦμε :Νά τόν ὑπαρασπιζόμεθα μέ ὅλη μας τήν δύναμιν. Αὐτό μᾶς πρέπει,ὡς Ἕλληνες,γιά ἕναν ἄνθρωπο πού,στήν κυριολεξία,ἔδωσε τήν ἴδια του τήν ζωή γιά τό καλό τῆς Ἑλλάδος καί τῶν Ἑλλήνων,Δέν τήν πρόδοσε,δέν προσπάθησε μέσῳ τοῦ ἀξιώματός του νά ἐκμεταλευτῇ τό ἐλάχιστον πρός προσωπικό ὥφελος.Δέν πῆρε τίποτα παρά μόνον ἔδωσε,ἁπλόχερα τά πάντα καί τήν ζωή του σ᾿ἕνα ὑψηλό,ὅπως ἀπολύτως ἔτσι τό φρονοῦσε,ἰδανικό :τήν Πατρίδα του !

Καποδίστριας καί Μασωνία ... 

 

«Γνωρίζει ἡ Κυβέρνησις, ὅτι Πολίται τινές ἐπιμένουν πιστεύοντες καί τούς ἄλλους πείθοντες, ὅτι αἱ Μυστικαί Ἑταιρεῖαι χορηγούσι μέσα σωτήρια εἰς τήν Πατρίδα, ἠ τοὐλάχιστον Αἰγίδα ὑπό τήν ὁποίαν συνδεόμενοι μεταξύ των οἱ ἄνθρωποι διά μυστικῶν δεσμῶν δύνανται νά ἀπολαύσωσιν ἐντός τῆς Πατρίδος των καί διά τῆς ξένης ἐπιρροῆς ἀξιώματα, τιμάς, καί τό πλέον τύχην, ὅ ἐστί χρήματα.»

Καποδίστριας καί Μασωνία ( μέρος β΄)

...Τό νέο κράτος (τί κράτος δῆλα δή, προτεκτοράτο κανονικότατο !) τό ἅλωσαν μία χαρά καί εἶχαν τά σχέδιά τους καί προφανῶς κανένας Καποδίστριας δέν θά στεκόταν ἐμπόδιο σ'αὐτά.Καί ἐάν τότε ὑπῆρχε ἡ δικαιολογία,καί εὐλόγως ἔτσι ἦταν,πώς ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ κόσμου εἶχε παντελῆ ἄγνοια,σήμερα δέν ὑπάρχει οὔτε σταγόνα αὐτῆς. Καί τό νά λειτουργῆ,ἡ πλειοψηφία,βλακοειδῶς ὡς βοϊδόμαζα,εἶναι τοὐλάχιστον ἀπόδειξις παντελοῦς ἐλλείψεως ἔστω καί τῆς κοινῆς λογικῆς...

Συμπέρασμα : εἴμαστε τελειωμένοι καί μέ τήν βοῦλα...

Υ.Γ. Στήν Ἑλλάδα,σήμερα,λειτουργοῦν πάνω ἀπό 100 μασονικές στοές,ξέχωρα τῶν Ροταριανῶν (ξαδερφάκια εἶναι,μία ἀπό τά ἴδια...). Ὁ νοῶν νοείτω...

Ἡ διαρκής δολοφονία τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια

 ... Ευρισκόμενη σε διατεταγμένη αποστολή η ξένη διπλωμάτης τον πυροβόλησε και πάλι, 185 χρόνια μετά τη δολοφονία του λέγοντας: «Η οικογένεια Vittori, όταν μετακόμισαν στην Κέρκυρα, άλλαξαν τη θρησκεία τους και από Καθολικοί έγιναν Ορθόδοξοι , εξελληνίστηκαν και άλλαξαν επώνυμο. Οι πρόγονοι του Καποδίστρια προέρχονται από μια οικογένεια ευγενών που ονομαζόταν Vittore, και οι ρίζες τους στο Κόπερ χρονολογούνται από το 1329. Σύμφωνα με το οικογενειακό ιστορικό, ένας κλάδος της οικογένειας Vittore μετανάστευσε στο νησί της Κέρκυρας, το 1337, λόγω των συνεχών συγκρούσεων με μια άλλη εξέχουσα οικογένεια του Κόπερ, τους Verzi...Σύμφωνα πάντως με την αγγλική προπαγάνδα, οι Καποδίστριες ήσαν είτε Ιταλοί, είτε Σλοβένοι, είτε Κροάτες, είτε Γερμανοί και δεν ήσαν Έλληνες. Εξελληνίστηκαν. Και ήσαν Καθολικοί που «αλλαξοπίστησαν»...

  

  Ἡ 2η δολοφονία τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια

Ἐπεί δῆ,τό νά δολοφονηθῇ,ἕνας μεγάλος ἀνήρ,ὅπως ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας,δέν εἶναι καθόλου ἀρκετό γιά τούς πολιτικάντηδες-ἐξουσιαστές,ὅταν μάλιστα ἔχει μείνῃ στήν Ἑλληνική Ἱστορία ὡς ἔνας πραγματικῶς ἄξιος πολιτικός ἀνήρ,ἀλλά κυρίως στήν μνήμιν τῶν Ἑλλήνων ὡς ἄξιος ἡγέτης τόν ὁποῖον τά ξένα συμφέροντα «ἔβγαλαν ἀπό τήν μέσιν» γιά νά καταστήσουν τήν Ἑλλάδα ἔρμαιο τῶν σκοπῶν τους,ἔπρεπε νά δολοφονηθῇ ἐκ νέου.

 Καί μάλιστα αὐτή τήν φορά μέ τρόπον πού νά μήν ἀφήνῃ καμμία ἀπολύτως ἀμφιβολία πώς ἐκείνη ἡ δολοφονία ἦταν δικαιολογημένη καί καλῶς καμωμένη. 

Πῶς θά γινόταν αὐτό;

 Τήν πλέον ἄριστον χρονική στιγμή τῆς συμπληρώσεως  τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821. Τά κατάλληλα πρόσωπα εὑρέθησαν,ἡ αἰτιολογία ἐπίσης. Οἱ «δημοκράτες» θά ἐκτελοῦσαν τόν «δικτάτορα» !...

Γι᾿αὐτό μήν περιμένετε ἀπό τοῦτο τό προδοτικό κράτος τήν ἀπόδοσι τῶν τιμῶν πού πρέπουν στόν μεγάλο αὐτό ἄνδρα. Ἄλλοι ἀναγορεύονται σέ «ἡγέτες»  καί γεμίζουν μέ τά ἀγάλματά τους τήν χώρα ὁλόκληρη ! 

Τέλος πάντων,σημαδιακή ἡμέρα γιά τήν Ἑλλάδα ἡ 27η Σεπτεμβρίου.Ἡ ἡμέρα πού ἡ Ἑλλάς παρεδόθη,ὁλοκληρωτικῶς, στά χέρια τῶν παγκοσμίων ἐξουσιαστῶν ! 

(  27η Σεπτεμβρίου 1831,δολοφονεῖται ὁ Ἐθνάρχης Ἰωάννης Καποδίστριας ! ) 

Ποια Ρωσία; Ποια Ελβετία; Μόνον εκεί; Μέχρι και στη... Σλοβενία υπάρχει άγαλμα τού Μεγάλου Ιωάννου Καποδιστρίου !!! Αν ξέραμε το τι μάς γίνεται...

Δέν εἶναι λοιπόν μόνον τό ἄγαλμα,ἀλλά καί ἡ συγκεκριμένη πλατεῖα,στό Κόπερ τῆς Σλοβενίας ( πρώην Capo d᾿Istria,σήμερα μέ διπλή ὀνομασία : Koper-Capodistria ) ὅπου βρισκόταν ἡ οἰκογένεια Καποδίστρια πρίν ἔρθῃ στήν Κέρκυρα,ἔχει πάρῃ τό ὄνομα τοῦ πρώτου κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος.

Koper - Kapodistrias Square (ἐδῶ)

Ἐκεῖ βρίσκεται μία ἐκκλησία κι᾿ἕνα μοναστήρι.Ἐκεῖ λοιπόν καί τό μνημεῖο,ἔτσι τό ὀνομάζουν,τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια.

Monument of Ioannis A. Kapodistrias,First greek governor (ἐδῶ)

Δεῖτε κι᾿ἐδῶ : Δίκτυο Πόλεων Ἰωάννη Καποδίστρια 

Καί βεβαίως τό Κόπερ : 

Καί τί μοῦ θύμισε;

Λοιπόν,τό 2003,ἐπί α΄δημαρχίας στό Ναύπλιον,τοῦ Παναγιώτη Ἀναγνωσταρᾶ,εἶχα ὀρισθῇ (ἀμισθί) Γραμματεύς τοῦ Ἱδρύματος Ἰωάννης Καποδίστριας. Ἡ πρώτη ἐκδήλωσις τήν ὁποία ὁργανώσαμε,στήν ἐπέτειο μνήμης τῆς δολοφονίας τοῦ Α΄Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος,ἐκδήλωσιν μέ κεντρικό ὁμιλητή τόν τότε Δ/ντή τοῦ Μουσείου τοῦ Κόπερ-Καποδίστρια. Δέν θυμᾶμαι,εἰλικρινῶς,πιό ἔνθερμο ὀμιλητή,γιά τόν Ἰωάννη Καποδίστρια ! Πόσο ἐντύπωσιν μοῦ ἔκανε !
( Κάπου ἔχω τήν πρόσκλησιν,ἀκόμη,ὅταν τήν βρῶ θά τήν ἀναρτήσω)

Ὅμως καί πρό 2ετίας,εἶχε ἔρθῃ,στό Ναύπλιον, ὁ Πρόεδρος τῆς Σλοβενίας,Μπόρουτ Πάχορ καί ἐτίμησε τόν Ἰωάννη Καποδίστρια :

O Πρόεδρος της Σλοβενίας τίμησε τον Καποδίστρια

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ἐδῶ στό Ναύπλιον,τόν ἐνθυμούμεθα κάθε χρόνο.Τήν ἡμέρα τῆς δολοφονίας του...Τότε πού ἤμουν στό ἵδρυμα,εἶχα ἐκφράσῃ τήν ἀπορία γιατί νά κάνουμε ἐκδηλώσεις τήν ἡμέρα τῆς δολοφονίας τοῦ Α΄Κυβερνήτου,ἀντί μίας ἐπιμνημόσυνης δεήσεως καί νά καθιερώναμε ὡς ἡμέρα ἐκδηλώσεων τήν ἡμερομηνία ἀφίξεώς του,τήν 6η Ἰανουαρίου. Ἡ ἀπάντησις ἦταν πώς :ἔτσι κάναμε μέχρι σήμερα...

Μάλιστα καί ἔτσι θά συνεχίζουμε νά κάνουμε. Νά «τιμοῦμε» τήν ἡμέρα τῆς δολοφονίας του ! ! !

Μέχρι πού φθάσαμε στό ἀποκορύφωμα,ἄμα τῇ συμπληρώσῃ τῶν 200 χρόνων τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821,νά τόν καταγράφουμε ἐπισήμως ὡς «δικτάτορα» καί νά τόν ...τιμοῦμαι δεόντως :

Οὐκ ὁλίγες φορές,μέχρι σήμερα,ἔχουν κόψῃ τά δάκτυλα στό ἄγαλμα τοῦ Καποδίστρια,στήν ὁμώνυμη πλατεία τοῦ Ναυπλίου,μέχρι μαῦρες μπογιές,ἔχουν ῥίξῃ ! 

Καί προσφάτως,παρακινούμενοι προφανῶς ἀπό τίς δηλώσεις τῆς ἐπιτροπῆς τῆς Γιάννας :

«Αναρχο-Αντιφα-Αντιεξουσιαστές βεβήλωσαν το άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια»

Καί μετά κάποιοι ἐνοχλοῦνται πού κατηγορούμε τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ τῆς ἐλλαδικῆς ὡς ...λοβοτομημένους... Ἄν τε τώρα,μήν ἀρχίσω...

(  Καί ὄχι μόνον ἕνα ἄγαλμα... ) 

«Ξέρετε τι σπούδασε ο Ιωάννης Καποδίστριας; Γιατρός! Και το εξασκούσε δωρεάν». Mας θυμίζει δε πως έως την ηλικία των 21 είχε, εκτός από το πτυχίο του γιατρού, άλλα δύο πτυχία, αυτό της φιλοσοφίας και της νομικής.

Αξίζει να σημειωθεί πως σήμερα ο Ιωάννης Καποδίστριας συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σαράντα επιφανέστερους απόφοιτους του πανεπιστημίου της Πάντοβα, μαζί με προσωπικότητες όπως οι Γαλιλαίος και Κοπέρνικος.

Ο γιατρός των φτωχών. Έτσι τον αποκαλούσαν, γυρνούσε όλα τα χωριά και πρόσφερε τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς. Η πεθερά μου έλεγε ότι οι Καποδιστραίοι είχανε κτήματα. Ήτανε κλειστοί, δεν είχαν πολλές κοινωνικές συναναστροφές, μεγάλη οικογένεια, είχαν και πολλά παιδιά και βρίσκονταν οικογενειακώς, δεν είχαν πολλά πολλά με την κοσμική ζωή της Κέρκυρας. 

Πιστεύανε λοιπόν πως ότι έχουνε είναι για να βοηθήσουν τον άλλο κόσμο. Δηλαδή, σκέπτονταν, αφού ο Θεός τους έδωσε και είναι καλά τότε και αυτοί θα πρέπει να επιστρέψουν αυτό το δώρο. 
Πάντα υπήρχε μια αίσθηση ευθύνης και όχι ατομικισμού και μπορεί να ακούγεται κάπως ρομαντικό σήμερα, αλλά αυτοί έτσι ήτανε. Όλη η οικογένεια είχε πολύ μεγάλη σχέση με την πίστη και τον Θεό, δεν θα πω με την εκκλησία, αλλά με τον Θεό είχανε μια ιδιαίτερη σχέση. Μέσα από την αλληλογραφία του Κυβερνήτη με τον πατέρα του, η οποία ήταν ογκωδέστατη, αφού τον συμβουλευόταν για τα πάντα και τον κρατούσε ενήμερο για όλες του τις ενέργειες, έγραφε συχνά, “η πίστη στο Θεό” ή “με τη δύναμη του Θεού” και το εννοούσε. Δηλαδή ήταν οικογένεια που πίστευε βαθύτατα και εκτιμώ πως όλη ψυχοσύνθεση του Ιωάννη Καποδίστρια, αυτή η πίστη στον Θεό του έδινε δύναμη.  Δεν ήταν ένας άνθρωπος που ξερά καθόταν και σκεφτόταν ή οραματιζόταν κάτι, πίστευε ότι κατά κάποιο τρόπο έκανε το έργο του Θεού»

 «Ο Καποδίστριας μπήκε στην πολιτική πλούσιος και βγήκε φτωχός, ούτε μισθό πήρε, τίποτα, δεν του έμεινε τίποτα, τα έδωσε όλα και στο τέλος δολοφονήθηκε. Από τα κτήματα όπως σας είπα είχαν τη μισή Κέρκυρα και από αυτά μόνο ένα κτήμα έμεινε το οποίο διατηρεί η κόρη μου».

...ήταν το αγαπημένο του. Γιατί είχε νερό και άρα εύφορο έδαφος. Μάλιστα έγραφε στον πατέρα του, από τη Ρωσία, πως να το φροντίζουν, καθώς όταν θα τελείωναν οι υποχρεώσεις του προς τη πατρίδα, θα επέστρεφε εκεί για να κλείσει τα μάτια του. Να κρατούν το δρόμο, από το σπίτι προς τη θάλασσα καθαρό, για να κατεβαίνει με τη βακτηρία του, έλεγε»

Ο Καποδίστριας υποθήκευσε ολόκληρη τη μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία του στην Κέρκυρα και δαπάνησε όλα τα χρήματά του για να στηρίξει το νεοσυσταθέν κράτος. Ο ίδιος έζησε με τρόπο λιτό φέρνοντας τον εαυτό του και την υγεία του στα όρια. «… Ο γιατρός του είπε να βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του. Κι εκείνος απήντησε: Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει …» γράφουν οι ιστορικοί.

προς τον Τσάρο Αλέξανδρο:

«Μεγαλειότατε, ουδέποτε θα γίνω υπήκοός σας, αλλά μόνον υπάλληλός Σας», «… Είμαι Έλλην και θα μείνω Έλλην για πάντα».

Αλλά και εκείνα τον Ιούνιο το 1822, πάλι προς τον Τσάρο Αλέξανδρο:

«…Μεγαλειότατε, εντίμως σας δηλώνω ότι οσάκις ευρεθώ προ το τραγικού διλήμματος να υποστηρίξω τα συμφέροντα της σκλαβωμένης πατρίδος μου ή τα συμφέροντα της αχανούς αυτοκρατορίας σας, δεν θα διστάσω ούτε στιγμή. Θα τεθώ με το μέρος της πατρίδος μου…Θα ήταν εκ μέρους μου αχαριστία, θα παρέβαινα τα καθήκοντά μου προς τη γην που με γέννησε, εάν, προκειμένου να απαλλαγώ από τις πιέσεις που θα μου έκαναν, θεωρούσα τον εαυτό μου ξένον προς την Ελλάδα. Αισθάνομαι όμως τον εαυτό μου ανίκανον για μια τέτοια θυσία!… Θα ευρίσκομαι σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους, θα τους βοηθώ!…».

Η αμφισβήτηση του έργου του Καποδίστρια δεν περιορίζεται μόνον στο χώρο της Αριστεράς. Κρίνω πως η αντικειμενική προσέγγιση της Ιστορίας και του έργου το Καποδίστρια είναι χρέος πέρα από Ιδεολογίες. Σε αυτή την κατεύθυνση ο Δημήτριος Φωτιάδης –ιστορικό στέλεχος και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ- διατηρεί μια φιλικότερη προς την αλήθεια άποψη, σε σχέση με τον Κορδάτο».

 «Η βαθιά χριστιανική ορθόδοξη πίστη του, η αγάπη του στον απλό άνθρωπο, η προσπάθειά του για το μοίρασμα των γαιών προς τους ακτήμονες, η άρνησή του να αποδεχθεί την στέρηση ψήφου σε ακτήμονες και ετερόχθονες, είναι δείγμα του Καποδιστριακού ήθους. 
Εάν ο Καποδίστριας στην συνείδηση του λαού και στη καθημερινή του επικοινωνία ήταν ο μπάρμπα-Γιάννης, όντως αξίζει να απαντήσουμε γιατί κάποιοι επεχείρησαν να τον παρουσιάσουν ως δυνάστη. Η βασικότερη απάντηση στο γιατί, κατά τη γνώμη μου, προέρχεται από όσους θέλουν να ερμηνεύσουν και να δικαιολογήσουν τη δολοφονία του ως ελληνική και μόνον υπόθεση, ως αντίσταση στον αυταρχισμό του και βεντέτα. Αυτός ο αποπροσανατολισμός από τα καίρια αίτια της δολοφονίας του αφορά στα γεωγραφικά και πολιτισμικά σύνορα της Ελλάδας που ήθελε ο Καποδίστριας».

«Ο φάκελος της υποθέσεως "Καποδίστρια" που υπάρχει στα βρετανικά αρχεία του Foreign Office μέχρι και σήμερα δεν έχει ανοίξει και θεωρείται απόρρητος»

«Είναι απορίας άξιον γιατί έχει οριστεί, σε διεθνές επίπεδο, ο χρόνος που τέτοιου είδους υποθέσεις «ανοίγουν» έτσι ώστε όλοι οι μελετητές να μπορούν να έχουν πρόσβαση. Όπως και να έχει ο Καποδίστριας όχι μόνο έθεσε τις βάσεις για τη διοικητική διάρθρωση του ελληνικού κράτους, αλλά πέτυχε με βούλες και υπογραφές τη διεύρυνση του ελληνικού κράτους που τότε οι ξένες δυνάμεις το είχαν προσδιορίσει στην Αττική και στα νησιά του Αργοσαρωνικού» επισημαίνει ο Φωτιάδης.

Στα περί τυράννου και ελιτιστή, αναφέρω κάτι προς υπεράσπισή του που δεν είναι γνωστό σε πολλούς, σχετικά με τους αγώνες του Ιωάννη Καποδίστρια για την απελευθέρωση των μαύρων.

«Στο συνέδριο της Βιέννης, με την πρωτοβουλία και τις προτάσεις του Καποδίστρια, οι σύνεδροι διακήρυξαν ότι το εμπόριο των Νέγρων ήταν “contraire aux lois de l’ humanite et de la morale publique”». (Ιωάννης Καποδίστριας – Ο Άνθρωπος – Ο Διπλωμάτης 1800 -1828 Ελένη Ε. Κούκκου). Σύμφωνα με τη ίδια πηγή ο Καποδίστριας πρότεινε τη δημιουργία στις ακτές της δυτικής Αφρικής με τη συνεργασία όλων των κρατών, ενός ειδικού οργανισμού, με την επωνυμία “L’ Institution Africaine”. Ο οργανισμός αυτός θα διευθυνόταν από δικό του ανώτατο συμβούλιο και θα διέθετε δικαστική εξουσία και δική του στρατιωτική δύναμη. Οι Άγγλοι βρήκαν διάφορους τρόπους για να μην επιτρέψουν να ευοδωθεί αυτό το σχέδιο.

Αυτός ο κορυφαίος Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης βρίσκεται στον πιο ευαίσθητο παγκοσμίως ιστορικό χώρο, το 1801 και σε ηλικία 25 ετών έχει γίνει ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, το 1803 διορίστηκε Γραμματέας της Επικράτειας και τον Μάρτιο του 1807 εστάλη στη Λευκάδα, την οποία απειλούσε με κατάληψη ο Αλή Πασάς με στόχο να αναδιοργανώσει την άμυνα του νησιού. Εκεί γνωρίστηκε με τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Ανδρούτσο και Μπότσαρη, που αργότερα θα πρωτοστατούσαν στην Επανάσταση του 1821.  «Εκεί γνωρίζεται με την Επανάσταση…Η αποστολή αυτή θα σφράγιζε ισόβια την μοίρα του» ((Ιωάννης Καποδίστριας – Ο Άνθρωπος – Ο Διπλωμάτης 1800 -1828 Ελένη Ε. Κούκκου).

Η κ. Δωροθέα Καποδίστια υπογραμμίζει τη σημασία που έδινε ο Καποδίστριας στην παιδεία. Με το ζήτημα αυτό, λέει ασχολήθηκε πολύ και ενώ ήταν στην Ελβετία όπου έγινε φίλος με τον μεγάλο και πρωτοπόρο παιδαγωγό τον Πεσταλότσι. Ήθελε να αρχίσει με τα δημοτικά στην ύπαιθρο χώρα, όπου οι γονείς ήτανε αγρότες, να μάθουν τα παιδιά τη γλώσσα και τη γραφή, αλλά και τις νέες μεθόδους καλλιέργειας. Αλλά τον ψέξανε και γι’ αυτό. Στόχος του ήταν να γίνουν οι Έλληνες αυτάρκεις, όχι μόνο η γλώσσα, αλλά να έχουν και δουλειά στα χέρια τους η οποία θα όχι μόνο θα τους έδινε τροφή για να ζήσουν, αλλά θα βοηθούσε και τη χώρα να σταθεί στα πόδια της. Ήμαστε με το χέρι τεντωμένο, επαίτες, μια ζωή. Δεν νομίζετε ότι εξακολουθεί να είναι επίκαιρο; Όμως δεν ήταν λίγοι αυτοί που την ιδέα του την εξέλαβαν διαφορετικά λέγοντας του “δηλαδή μια ζωή αγρότες μας βλέπεις;”. Ήταν στραβή η ιδέα του να ζήσει ο λαός, να φάει, να δουλέψει τη γη και να έχει και ένα εισόδημα. Παραγωγική ανασυγκρότηση. Από πού θα άρχιζε, από το πανεπιστήμιο;».

“…Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι, εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…”.

«Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.»

«Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.»  .

«Οι Αυστριακοί δεν πείσθηκαν ποτέ για τις αγαθές προθέσεις του ιδρυτή της Φιλομούσου Εταιρείας…η οποία επεκτάθηκε και στο Σέμλινο (Ζεμούν) όπου υπήρχε ισχυρή ελληνική παροικία. Ο ταγματάρχης της εθνοφρουράς, Ιωσήφ Τσέρβένγκα, σε έκθεσή του στις 16 Φεβρουαρίου 1816, παρουσιάζει τη δράση της Εταιρείας και όσα πληροφορήθηκε για τις προθέσεις του Καποδίστρια: “Εξ όσων μου λέγουν περί των σκοπών τους οποίους επιδιώκει ο κόμις Καποδίστριας δια της εν λόγω προσπάθειας η βάσις επί της οποίας θέλει να στηρίξει εκ νέου την ευτυχία και την δόξαν των συμπατριωτών του είναι η απόλυτος πολιτική αυτονομία της Ελλάδας. Η Ελλάς πρέπει κατά τον Καποδίστρια να κηρυχθεί ομόφωνος υφ΄όλων των Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τα επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους, το έδαφός της να κηρυχθή εκ των έξω απρόσβλητον, εσωτερικώς δε να κρατηθεί μακράν πάσης ξένης αναμίξεως. Κείμενη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοή η Ελλάς το νόημα της μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ από την άλλην πλευρά θα δέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων δημιουργούσα κατ΄αυτόν τον τρόπον μια δι΄ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτήριον ισορροπίαν”» ( «1821 Η Παλιγεννεσία», Γιώργος Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις).

«Ειδεχθέστερο έγκλημα της δολοφονίας του Κυβερνήτη, αποτελεί το συνεχές έγκλημα της δολοφονίας της παρακαταθήκης του, και της αμαύρωσης της προσφοράς και του έργου του.

Οι στόχοι και το έργο του Καποδίστρια, το όραμα του ήταν για μια Ελλάδα “Δελφούς της Οικουμένης”. Σίγουρα αν είχε αποφευχθεί η δολοφονία του, κάτι περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση θα είχε επιτευχθεί, πέρα από την υπογραφή του τέταρτου Πρωτόκολλου του Λονδίνου, τον Φεβρουάριο το 1830, με το οποίο η συνοριακή γραμμή του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους συμφωνείται, στο μέσο της κοίτης των ποταμών Αχελώου και Σπερχειού και με ενταγμένες τις Σποράδες και την Αμοργό. Όσο για τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα λοιπά, κρίνω πως θα εκλείψουν, όταν εμείς οι Έλληνες, συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη μας για κάτι τέτοιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τουλάχιστο, αυτό συμπεραίνω από τους στίχους του εθνικού μας ποιητή:

«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, “πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
“Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”».

Ἀποσπάσματα ἀπό τήν δημοσίευσιν : Oι απόγονοι του Καποδίστρια μιλούν για τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας ( Διαβᾶστε ὁλόκληρη τήν συνέντευξιν)

Ἄς δοῦμε τώρα τήν συμβολή τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια,στά ἱστορικά γεγονότα γνωστά ὡς  «Ἄμυνα τῆς Λευκάδος»,ἀπό τό στόμμα τοῦ ἱστορικοῦ Γεωργίου Σκλαβούνου :

Η Άμυνα, κατ’ εμέ Εποποιία της Λευκάδας στα 1806-07, αποτελεί μία από τις δύο κορυφαίες, καθοριστικές, και ακόμα άγνωστες για την προετοιμασία της επανάστασης του 1821 στιγμές. Πρόκειται για την υπό τον Ιωάννη Καποδίστρια προετοιμασία των στρατιωτικών επιχειρήσεων, την παλλαϊκή κινητοποίηση για την οχύρωση της Λευκάδας απέναντι στις δυνάμεις του επιτιθέμενου Αλή Πασά, και τις νικηφόρες πολεμικές επιχειρήσεις των Ελλήνων σε ολόκληρη την επικράτεια του Αλή Πασά. Υπό την καθοδήγηση του Καποδίστρια και με πρωταγωνιστικό ρόλο οπλαρχηγών όπως ο Κατσαντώνης και ο Κολοκοτρώνης, καθώς και του Περραιβού, στενού συνεργάτη του Ρήγα, συγκροτήθηκε τότε για πρώτη φορά εθνικό στράτευμα από Επτανήσιους, Σουλιώτες και κλεφταρματολούς του Μοριά και της Ρούμελης, υπό εθνική ηγεσία, το οποίο κατήγαγε νικηφόρες μάχες.  «Η Άμυνα της Λευκάδας ως πρόβα τζενεράλε του 1821»(ἐδῶ)

Διαβάζουμε σχτικῶς : Ο Ι.Καποδίστριας ως Δρόμος και ως Τρόπος: (Ι. Καποδίστρια εγκώμιο) ἀπό τόν Γεώργιο Σκλαβούνο

Καί κάτι ἀκόμη,πολύ σημαντικόν :

Έχετε γράψει ότι ο Καποδίστριας, εκτός από υπέρμαχος της εθνικής κυριαρχίας, ήταν και υπέρμαχος της κοινωνικής απελευθέρωσης. Δώστε μας κάποια παραπάνω στοιχεία σχετικά με αυτήν την πτυχή… 

Γεώργιος Σκλαβούνος : Ο αποφασιστικός τρόπος με τον οποίο ο Καποδίστριας υπερασπίστηκε το δικαίωμα ψήφου των ακτημόνων, το οποίο επιχείρησε να καταργήσει η «συνταγματική» αντικαποδιστριακή αντιπολίτευση, όπως και η επιμονή του για τη διανομή των Εθνικών Γαιών στους ακτήμονες, αποδεικνύουν όσα ισχυρίζομαι. Υπάρχουν δύο βασικές τεκμηριώσεις, τις οποίες αναγνωρίζει και η κατεστημένη ιστοριογραφία. Η πρώτη είναι ότι 30/12/1828 το «Πανελλήνιον» εισηγείται στον Κυβερνήτη Καποδίστρια σχέδιο εκλογικού νόμου που στερούσε το δικαίωμα ψήφου στους ακτήμονες και τους «ετερόχθονες». Ο Καποδίστριας το απορρίπτει με αγανάκτηση, αφού στερούσε υφιστάμενο, νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, γεγονός που οδήγησε στην παραίτηση του Σπ. Τρικούπη και στην εγκατάστασή του στο «άντρο» της ανταρσίας, την Ύδρα.(ἐδῶ)

Ὁ ἐλάχιστος φόρος τιμῆς στήν μνήμιν τοῦ ὑψίστου τῶν Ἑλλήνων,Ἰωάννου Καποδιστρίου,ἡ ἐτήσια ἐκδήλωσιν στό Ναύπλιον.

Ὅσο θά κτυποῦν τόν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος καί τήν παρακαταθήκη του,τόσο περισσότερο θά πρέπῃ νά κάνομε τό ἐλάχιστον πού μποροῦμε :Νά τόν ὑπαρασπιζόμεθα μέ ὅλη μας τήν δύναμιν. Αὐτό μᾶς πρέπει,ὡς Ἕλληνες,γιά ἕναν ἄνθρωπο πού,στήν κυριολεξία,ἔδωσε τήν ἴδια του τήν ζωή γιά τό καλό τῆς Ἑλλάδος καί τῶν Ἑλλήνων,Δέν τήν πρόδοσε,δέν προσπάθησε μέσῳ τοῦ ἀξιώματός του νά ἐκμεταλευτῇ τό ἐλάχιστον πρός προσωπικό ὥφελος.Δέν πῆρε τίποτα παρά μόνον ἔδωσε,ἁπλόχερα τά πάντα καί τήν ζωή του σ᾿ἕνα ὑψηλό,ὅπως ἀπολύτως ἔτσι τό φρονοῦσε,ἰδανικό :τήν Πατρίδα του ! 

(   Τό ἐλαχιστότατον χρέος μας πρός τόν μέγιστον Ἰωάννη Καποδίστρια,ἡ ὑπεράσπισις τῆς παρακαταθήκης του  )  

« Οι επιστολές του Καποδίστρια το 1831 πριν την δολοφονία του, αναφερόμενες στην ενίσχυση, την ενθάρρυνση αλλά και την προστασία της αντικυβερνητικής ανταρσίας από τους Αγγλογάλλους, είναι επαρκείς αποδείξεις του γεγονότος ότι το έγκλημα δεν ήταν αποτέλεσμα μανιάτικης βεντέτας. Η θεωρία της βεντέτας αποτελεί καλοστημένο αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά, πολύ βαθύτερα και ευρύτερα αίτια.

Τρία τα βασικά αίτια :

1) Τα γεωγραφικά όρια του νεοελληνικού κράτους που θέλει να ορίσει ο Καποδίστριας, που περιλαμβάνουν την Κύπρο (τόπο καταγωγής της μητέρας του), την Κρήτη, τη Μικρά Ασία, τη Μακεδονία, και μελλοντικά τα Αγγλοκρατούμενα Ιόνια. Δηλαδή ένα κράτος ικανό να είναι αυτάρκες, που θα μετείχε αποφασιστικά στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και θα αμφισβητούσε την κυριαρχία των Αγγλογάλλων στην ευρύτερη περιοχή.

2) Η ικανότητα του Καποδίστρια να χτίσει ένα τέτοιο κράτος αξιοποιώντας το πανευρωπαϊκό κύρος του, την αγάπη του λαού, τις τεράστιες δυνατότητες του Ελληνισμού της εποχής, πανίσχυρου οικονομικά, εμπορικά, ναυτιλιακά, πολιτισμικά και εκκλησιαστικά, αξιοποιώντας ιδιαίτερα τον Ελληνισμό της Διασποράς και των οργανωμένων κοινοτήτων του.

3) Η διανομή των Εθνικών Γαιών στους ακτήμονες, που θα απελευθέρωνε οικονομικά και κοινωνικά τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού και θα αποδυνάμωνε καθοριστικά τους κοτζαμπάσηδες.

Η μεγάλη σύγκρουση Καποδίστρια και Αγγλίας για τα σύνορα του νέου κράτους, παρά το γεγονός ότι κρατείται στο σκότος, είναι θαυμάσια καταγεγραμμένη σε ολόκληρη την κρίση του 1828-30 στα τηλεγραφήματα του Αγγλικού Υπουργείου Εξωτερικών (με υπουργό τότε τον λόρδο Aberdeen) προς τον Στράτφορντ Κάνινγκ, πρέσβη της Αγγλίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σε αυτά τονίζεται με απόλυτη σαφήνεια και εμμονική σταθερότητα ότι η αγγλική πολιτική, αλλά και αυτή των συμμάχων της Αγγλίας, είναι τα όρια του νέου κράτους να μην υπερβούν τον Ισθμό της Κορίνθου και μερικά νησιά του Αιγαίου. Ότι η ιδέα για ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Μόνο για κράτος φόρου υποτελές στον Σουλτάνο υπάρχει συμφωνία μεταξύ των υπογραψάντων την συνθήκη της 7ης Ιουλίου 1827 στο Λονδίνο «για την ειρήνευση της Ελλάδος».

Λέει,ὁ ἱστορικός Γεώργιος Σκλαβοῦνος ( σέ συνέντευξίν του,ἐδῶ,τήν ἀριστερή ἰστοσελίδα «Δρόμος τῆς Ἀριστερᾶς» ). Καί μάλιστα ὅταν πρὄκειται γιά ἕναν ἄνθρωπο τόν ὁποῖον χαρακτηρίζουν πεποιθήσεις ἀριστερές ( Ε Δ Ω ),ἡ γνώμις του ἀντιλαμβάνεσθε πόσο βαρύνουσα σημασία ἔχει. Γράφει λοιπόν,γιά τό βιβλίο του πού εἶναι ἀφιερωμένο στόν πρῶτο Κυβερνήτη τῆς Νεωτέρου Ἑλλάδος,« Ὁ Ἄγνωστος Καποδίστριας» :

«Το βιβλίο αυτό αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον Ιωάννη Καποδίστρια για το έργο και τις παρακαταθήκες που μας άφησε. Ελάχιστο φόρο τιμής στον Ι.Κ. ως τον επιφανέστερο της ύψιστης και αποσιωπημένης Ιονίου Προσφοράς, στην αναγέννηση και την ανασυγκρότηση του Ελληνισμού. 
Η εκ μέρους του Ι.Κ. υπεράσπιση της πολιτισμικής αυτονομίας του Ελληνισμού, των πολιτισμικών αλλά και γεωγραφικών του συνόρων, υπήρξαν τα καθοριστικά αίτια της Δολοφονίας του. 
Η Ελλάδα ως "Δελφοί της Οικουμένης" υπήρξε το όραμα και το εγχείρημα που αντέταξε ο Ι.Κ. στο μικρό, υποτελές πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά , προτεκτοράτο, που μπορούσαν να αποδεχθούν οι προστάτες μας. 
Στον αδυσώπητο, διαρκή, ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό και πόλεμο όλων εναντίον όλων, που έφερε τους Οθωμανούς έξω από τη Βιέννη, το Ναπολέοντα στη Ρωσία, αλλά και απέναντι στις δυνάμεις της Ιερής Συμμαχίας, ο Ι.Κ. αντέταξε ένα σύστημα ευρωπαϊκής ισορροπίας στηριγμένο στο σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των λαών. 
Αυτή η εργασία κατατίθεται ως ελάχιστη συμβολή στην αποκάλυψη των κατά συνθήκη και κατά συνείδηση ψευδών, που επιχειρούν τη δολοφονία και της παρακαταθήκης του Ιωάννη Καποδίστρια..» (ἐδῶ)

Κατά συνθήκη καί κατά συνείδησιν ψεύδη,δῆλα δῆ : Πληρωμένοι τότε,πληρωμένοι καί σήμερα οἱ πολέμιοι καί δολοφόνοι τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια.Καί κυρίως ταγμένοι σ᾿ἕναν σκοπό :Τόν πόλεμο κατά τῆς Ἑλλάδος ! Τί ἤθελαν τότε οἱ συνωμότες κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Τήν πλήρη ὑποταγήν του στά ξένα συμφέροντα (προτεκτορᾶτο),κάτι πού ἱσχύει ἀπό τήν ἡμέρα τῆς δολοφονίας τοῦ πρώτου Κυβερνήτου ἕως σήμερα,τήν ὕπαρξίν μας ὡς μιᾶς μικρῆς τουρκικῆς ἐπαρχίας,κάτι πού πᾶνε νά τό ἐπιτύχουν σήμερα.Κάτι πού ἐπεδίωκαν ἐδῶ καί 100 χρόνια περίπου,οἱ ἀνατολιστές ἤ ἀλλιῶς ὁπαδοί τῆς θεωρίας τῆς ἑλληνο-τουρκικῆς συνομοσπονδίας,μέ διάφορες μποῦρδες περί ἐπικρατήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καί δαιμονίου μέσῳ αὐτῆς,λές καί δέν ξέραμε ἤ δέν ξέρουμε τί σημαίνει ἰσλάμ καί ἰσλαμιστές,λές καί κάναμε ὁλική διαγραφή τῶν δεινῶν τῶν Ἑλλήνων Χριστιανῶν  ἐπί 400 χρόνων ὀθωμανικῆς κατοχῆς ...

Μία μικρή ἄνευ ἀξίας καί σημασίας Ἑλλάδα ἤθελαν,πλήρους ἐξαρτημένης ἀπό κάθε ἀπόψεως,ἀπό τούς ξένους. Αὐτό ἤθελαν τότε,αὐτό θέλουν κι᾿ἐπιδιώκουν μετά μεγάλης μανίας ἔως σήμερα. Ἡ συνθήκη τῶν λιμνῶν,μέ τά κομμούνια,ἔκανε τήν ἀρχή γιά τήν μείωσιν τῶν ἐδαφῶν τῆς Ἑλλάδος.Οἱ ἀπαιτήσεις τῶν Ἀλβανῶν σέ βάρος τῆς ἐδαφικῆς μας ἀκεραιότητος εἶναι πάντα στήν πρώτη γραμμή τοῦ πολέμου πού ὑφιστάμεθα ἀπό πᾶσα κατεύθυνσιν. Ἡ ἀμφισβήτησις τῆς Ἑλληνικότητος τῆς Θράκης,ἀπό τούς τουρκαλάδες ἀλλά καί ντόπιους προδότες ὑφίσταται ὡς ὁ χειρώτερος ἐφιάλτης. Ἡ ὅλο καί αὐξανομένη ἀντεθνική κίνησις «ἀνεξαρτησία τῆς Κρήτης» προδιαγράφει ἕνα μαῦρο μέλλον γιά τήν σχέσιν μέ τήν ἡπειρωτική Ἑλλάδα. Τά Δωδεκάνησα πού ἡ τουρκιά,οἱ συμπαραστάτες της καί οἱ ἐγχώριοι προδότες (προσκηνιακοί καί παρασκηνιακοί) ἔχουν πλημμυρίσῃ μέ λαθραίως εἰσαχθέντες ἰσλαμιστές,βαίνουν πρός ἀβέβαιο μέλλον...

Ἔρχονται τά 200 χρόνια ἀπό τήν ἐξέργεσιν τῶν Ἑλλήνων κατά τῆς ὀθωμανικῆς κατοχῆς,ὁ ἑορτασμός τους πού λίαν περιέργως μία ὄχι κομμουνιστική κυβέρνησις ( ἤ μήπως ναί;) νά τόν ἀναθέτῃ σέ κομμουνιστές οἱ ὁποῖοι ἀποδομοῦν στήν συνείδησιν τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων ( τῶν ἡμι-μαθῶν ἤ παντελῶς ἀμαθῶν) τήν ἀξίαν ἐκείνου τοῦ ἀγῶνος καί τῶν προσώπων πού συνετέλεσαν στήν Ἐλευθερία της ἀπό τόν ὀθωμανικό ζυγόν. Καί μέσα σ᾿ὅλα νά διοργανώνονται συζητήσεις ἐπί συζητήσεων,ἡμερίδες καί συνέδρια πού σπείρουν τόν φόβο καί τόν πανικό γιά ἔναν ἐπερχόμενον ἑλληνο-τουρκικό πόλεμον καί νά προτείνουν πλαγίως μέν οὐσιαστικῶς δέ,πώς πρέπει νά ὑποχωρήσουμε πρό τῶν τουρκικῶν ἀπειλῶν ἤ μέ ἄλλα λόγια νά γίνουμε αὐτό πού πάντα ὁνειρεύονταν οἱ ἐχθροί τοῦ Ἑλληνισμοῦ : μία μικρή τουρκική ἐπαρχία ! 

Μπορεῖ σέ κάποιους ὅλα αὐτά νά φαντάζουν ὑπερβολικά,ἴσως καί ἀπίθανα. Ὅμως,δυστυχῶς,ἡ πολιτική καί οἱ πολιτικοί καί ὁ συρφετός τῶν ἀνθελλήνων πού τούς ἀκολουθεῖ,ὅλοι δουλεύουν πάνω σ᾿αὐτό τό σχέδιο,σχεδόν 200 χρόνια τώρα. Δέν θέλω νά πάω πιό πίσω,διότι παλαιόθεν ἔκαναν τό ἴδιο,ἀλλά μένω σ᾿αὐτά τά τελευταῖα 200 χρόνια,διότι τώρα θά βιώσουμε,ἄν δέν βγοῦμε ἀπό τόν μακάριο ὕπνο,τόν χειρώτερο ἐφιάλτη. Κυρίως ὅμως θά βιώσουμε ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο χύθηκαν ποταμοί ἑλληνικοῦ αἵματος γιά νά τό διώξουμε καί ν᾿ἀναπνεύσουμε ὡς Ἐλεύθεροι Ἕλληνες Χριστιανοί ! 

(  Οἱ ἴδιοι στόχοι τότε,οἱ ἴδιοι καί σήμερα πού βαίνουν πρός ὁλοκλήρωσιν...  ) 

Το ελβετικό σύνταγμα έχει τις ρίζες του στο 1815, που με εμπνευστή τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια έθεσε τις βάσεις για ένα σύνταγμα, που διαφέρει από όλα τα άλλα συντάγματα του δυτικού κόσμου. Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για κάποιες βασικές αρχές του τρόπου διοίκησης των Ελβετών, καθώς και για να ξεκινήσει μια συζήτηση περί του Ελληνικού Συντάγματος, που χρειάζεται άμεσες αλλαγές, έτσι ώστε να γίνει δημοκρατικότερο και ο λαός επιτέλους να γίνει αυτός ο οποίος ελέγχει πραγματικά τη λειτουργία της ελληνικής πολιτείας και όχι να παραμένει ένας υπάκουος υπήκοος, που πρέπει να ανέχεται τις πάσης φύσεως αυθαιρεσίες της εξουσίας. 

 

Ο Ιωάννης Καποδίστριας τιμάται ως  Εθνικός Ήρωας στην Ελβετία

Η Ελβετία αποτελείται από εικοσιέξι (26) καντόνια, δηλαδή από εικοσιέξι (26) αυτοδιοικούμενες περιοχές που έχουν τους δικούς τους νόμους, τη δικιά τους βουλή και αυτονομία. Από αυτά τα εικοσιέξι καντόνια τα οποία αντιπροσωπεύονται αναλογικά εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια τρακόσσιοι (300) βουλευτές του ομοσπονδιακού κράτους της Ελβετίας. Το κοινοβούλιο της Ελβετίας αποτελείται από την πάνω βουλή και την κάτω βουλή, καθε μία από τις οποίες πλαισιώνεται με εκατόν πενήντα (150) βουλευτές και αποτελούν τη νομοθετική εξουσία.

Από την πάνω και την κάτω βουλή εκλέγεται η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, δηλαδή η εκτελεστική εξουσία, η οποία αποτελείται από επτά (7) μέλη εκ των οποίων κανένας δεν πρέπει να είναι βουλευτής, έτσι ώστε να διασφαλίζεται ο διαχωρισμός εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. 

Πρόεδρος της κυβέρνησης εκλέγεται ένας από τους επτά (7) υπουργούς της κυβέρνησης ο οποίος δεν έχει κανένα άλλο προνόμιο παρά να εκπροσωπεί την Ελβετία στις διάφορες διακρατικές της υποχρεώσεις διατηρώντας το υπουργείο του. Η θητεία του είναι ενιαύσια και δεν μπορεί να επανεκλεγεί πρόεδρος. Την επόμενη χρονιά άλλο μέλος της κυβέρνησης εκλέγεται πρόεδρος και ούτω καθ’ εξής. 

Επίσης μετά το πέρας του πρώτου χρόνου και έπειτα από κάθε χρόνο διακυβέρνησης η ομοσπονδιακή κυβέρνηση καλείται να λογοδοτήσει και να αξιολογηθεί ξεχωριστά ο κάθε ένας υπουργός στην πάνω και στην κάτω βουλή. Όποιος από τους υπουργούς θεωρηθεί αναποτελεσματικός ΑΝΑΚΑΛΕΙΤΑΙ από τη βουλή και δε συνεχίζει το έργο του. 

Ουδείς από την κυβέρνηση έχει δικαίωμα να διαγράψει βουλευτή του, ουδείς κομματικός μηχανισμός έχει το δικαίωμα να διαγράψει μέλος του ή βουλευτή του και είναι σύνηθες φαινόμενο βουλευτές και υπουργοί ακόμα να υποστηρίζουν νόμους που το κόμμα τους είναι αντίθετο καθώς και το αντίστροφο, κάτι που σε μας τους Έλληνες δυστυχώς φαντάζει παρανοϊκό, καθώς όλα τα κόμματα εις το όνομα της κομματικής πειθαρχίας καταπατούν ασύστολα και ξεφτιλίζουν τη Δημοκρατία εις το όνομά της! 

Επιπροσθέτως κάτι ακόμα που φαντάζει σε εμάς τους Έλληνες ακόμη πιο παρανοϊκό. Οι Ελβετοί φροντίζουν στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας να συμμετέχουν στην κυβέρνηση όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα, που εκπροσωπούνται στην πάνω και στην κάτω βουλή, χωρίς αποκλεισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες. Αυτή τη στιγμή στην ελβετική κυβέρνηση μετέχουν τέσσερα (4) κόμματα.

Τα καντόνια διοικούνται με το ίδιο μοντέλο έχοντας όμως μία βουλή και όσον αφορά τους δήμους, κάθε δήμος δύο (2) φορές το χρόνο συγκαλεί γενική συνέλευση, δηλαδή τη βουλή του δήμου και εκεί με τη συμμετοχή κάθε δημότη, που θέλει να λάβει μέρος, ψηφίζεται ο προϋπολογισμός του δήμου. Η διαδικασία αυτή είναι καθαρά δημοκρατική και δε χρησιμοποιώ τον όρο αμεσοδημοκρατική, διότι είναι πλεονασμός, καθώς η δημοκρατία είναι άμεση από τη φύση της.

Για το τέλος κράτησα αγαπημένοι μου συμπολίτες να σας μιλήσω για τον ακρογωνιαίο λίθο του ελβετικού συντάγματος. 

Κάθε Ελβετός πολίτης κατά τη διάρκεια ενός έτους μπορεί να συμμετάσχει και σε πάνω από δέκα (10) ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ. Ακόμη και μικρές μειοψηφίες που μαζεύουν πενήντα χιλιάδες (50.000) υπογραφές μπορούν να απαιτήσουν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, τόσο σε ομοσπονδιακό όσο και σε καντονιακό επίπεδο, για όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν και προφανώς η λαϊκή ετυμηγορία είναι υποχρεωτικό να γίνει σεβαστεί από όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις. Για παράδειγμα διεξήχθει δημοψήφισμα για το αν θα αγοράσουν οι Ελβετοί δεκαοχτώ αεροπλάνα τύπου Fantom, για το αν θα χτιστούν τζαμιά ή όχι και σε καντονιακό επίπεδο για την επισκευή και επέκταση ενός επαγγελματικού σχολείου, για τη μονιμοποίηση των γιατρών που κάνουν την πρακτική τους, για τα ασφάλιστρα και για πλήθος άλλων υποθέσεων. Σε δημοτικό επίπεδο κάθε μήνα αποστέλλεται ενημερωτικό φυλλάδιο για όλα όσα αφορούν το δήμο και ύστερα από τις αποφάσεις των δημοτών χαράσσεται η πολιτική που θα ακολουθήσει ο κάθε δήμαρχος. (Ουδεμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, δε συμφωνείτε;)

Μην στεναχωριέσαι συμπολίτη μου, για την ουσιαστική άρνηση διεξαγωγής δημοψηφίσματος που κατοχυρώνετε δήθεν από το ελληνικό σύνταγμα και για τις κυβερνήσεις σου που από τη στιγμή που κατέχουν την πλειοψηφία στη βουλή γίνονται ο απόλυτος άρχων της ζωής σου, μην απελπίζεσαι καθώς η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία με διάφορα κοινοβουλευτικά κόλπα την έχει θάψει όσο πιο βαθιά γίνεται, μα πάνω απ’ όλα οπλίσου με αρετή και τόλμη και συμπορεύσου με την Ένωση των Ελλήνων για να επανακτήσουμε τη χαμένη ελευθερία και αξιοπρέπεια, που μας στερούν οι εξουσιαστές και οι ολιγάρχες κάθε χρώματος, διευρύνοντας τη Δημοκρατία με ριζοσπαστικές αλλαγές των νόμων του ελληνικού συντάγματος, με τελικό σκοπό και στόχο τον πλήρη και απόλυτο εκδημοκρατισμό όλων των θεσμών της Ελληνικής Πολιτείας.

" ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ"

του Στάθη Χαμπίμπη

11 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας απεβιβάσθη στην Αίγινα. Ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια» περιγράφει συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη:

«Είναι καιροί πού πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο. Είδα πολλά είς την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τί παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδή… «Ζήτω ο κυβερνήτης ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!» εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά κατεβασμένα από τις σπηλιές.

Μαυροφορεμένες γυναίκες, γέροντες μου εζητούσαν να αναστήσω τους πεθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω και ότι δεν τους απέμειναν παρά εκείνα κι εγώ και με δίκαιο μου εζητούσαν όλα αυτά, διότι εγώ ήλθα και σεις με προσκαλέσατε να οικοδομήσω, να θεμελιώσω κυβέρνησιν και κυβέρνησις και ως πρέπει ζει, ευτυχεί τους ζωντανούς, ανασταίνει και αποθαμένους διατί διορθώνει την ζημία του θανάτου και της αδικίας. Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του, καρποφορεί, αν ο διοικητής είναι δίκαιος, αν το κράτος έχη συνείδησι, ευσπλαχνία, μέτρα σοφίας.

“…Ώς ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει είς πολλούς κινδύνους ακόμη ή ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε είς τα δάκτυλα την επικράτειάν μας. Τ’ Ανάπλι, την Αίγιναν, Πόρο, Ύδρα, Κόρινθο, Μέγαρα, Σαλαμίνα. Ο Ιμπραΐμης κρατεί τα κάστρα και το μεσόγειο της Πελοποννήσου, ο Κιουτάγιας την Ρούμελη, πολλά νησιά βασανίζονται από αυτεξούσιο στρατό καί από πειρατείαν, τα δύο μεγάλα πολεμικά καράβια μας είναι αραγμένα ξαρμάτωτα εις τον Πόρο, η Αθήνα έφαγε πέρυσι τους ανδρειότερους των Ελλήνων. Που το θησαυροφυλάκιον του έθνους; Ακούω επουλήσατε και την δεκατία του φετεινού έτους πρίν σπαρθή ακόμα το γέννημα, ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι; σκόρπιοι είς τα βουνά και εις τα σπήλαια. Το δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη είς τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμε με την ίδια απόφασι ως την ελευθερώσαμε καί από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου.

Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου καί των δακρύων παρά άλλο. Ο θεός μου τάδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, είς ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή,περιουσία, φιλίες είς την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου είς τάς ημέρας μου, τα αφιερώνω είς την κοινήν πατρίδα…

Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.”

(  Ιωάννης Καποδίστριας: «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» ) 

Τί πιστεύουν οι Ελβετοί για τον Καποδίστρια

τοῦ Σκλαβούνου Γιώργου 

Ο Ελβετός Πρέσβης στην Αθήνα κ. Lorenzo Amberg σε διάλεξή του στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών παρέθεσε ένα θαυμάσιο δείγμα των απόψεων των Ελβετών για τον Καποδίστρια. «Πώς θα μπορέσουμε ποτέ να ανταποδώσουμε αυτά που οφείλουμε σ΄ αυτόν τον υπέροχο Καποδίστρια; Έχει τόσο ευγενικά αισθήματα που θα άξιζε να είναι δικός μας. Είναι ο φοίνικας της διπλωματίας. Χωρίς αυτόν, το Συνέδριο της Βιέννης και οι λοιπές διαβουλεύσεις θα ήταν αξιοθρήνητα.(…)» (Cramer, II,171).

Ο Francois d’ Ivernois εκπρόσωπος της Γενεύης στο Συνέδριο της Βιέννης, καταθέτει στο Συνέδριο. «Ο κόμης Καποδίστριας έχει εκδηλώσει, για τον σκοπό μας, μια συνεχή καλή πρόθεση, αναλλοίωτη, πάντοτε ευγενή, ολοένα και πιο μεγάλη». (Από τα πρακτικά του Συνεδρίου 17/4/1815. Πηγή: Ομιλία Πρέσβη της Ελβετίας, Lorenzo Amberg, Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, 7 Ιουνίου 2013).

Τον Σεπτέμβριο του 1813, η Ελβετία είναι κατακερματισμένη. Η χώρα σπαράσσεται από πολιτικούς διχασμούς, από διαμάχες επιρροών, από εδαφικές διεκδικήσεις. Πρόκειται για μια πολύ οδυνηρή μεταβατική περίοδο και η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, ώστε η χώρα να βρίσκεται στο μεταίχμιο ενός εμφυλίου πολέμου. Ο Κερκυραίος, ο οποίος απαντώντας στον Τσάρο δηλώνει ότι γνωρίζει την Ελβετία μόνο από τα βιβλία και πως δεν μιλά γερμανικά, βουτάει στα βαθιά νερά κι αναπτύσσει μια αξιοθαύμαστη δραστηριότητα. Σε λίγο καιρό, γίνεται γνώστης των ελβετικών πραγμάτων.

Επισκέπτεται όλους τους παράγοντες, όλα τα καντόνια, συντάσσει σχέδια αποφάσεων και συνταγμάτων, συμβουλεύεται, κατευνάζει τα πάθη, αναζητά συμβιβασμούς και την ίδια στιγμή αναφέρει πιστά και λεπτομερώς στους ανωτέρους του όλα όσα συμβαίνουν στην Ελβετία. Μόνο μια φορά χρησιμοποιεί, μαζί με τους συναδέλφους του, την απειλή. Τον Αύγουστο του 1814, όταν η ομοσπονδιακή Βουλή ή το Κοινοβούλιο, το οποίο εδρεύει στη Ζυρίχη, δεν έχει καταλήξει στο κείμενο του νέου ελβετικού Συντάγματος, οι ξένοι διπλωμάτες απειλούν να διαλύσουν τις σχέσεις τους με τη Βουλή και να εγκαταλείψουν τη χώρα στους διχασμούς της. Τρείς μέρες αργότερα υιοθετείται το σχέδιο του Συντάγματος.

Ο βιογράφος Γούντχαουζ ( φωτό ἀριστερά : Christopher Montague Woodhouse ) 

Ο Άγγλος βιογράφος του και ασφαλώς όχι από τους υμνητές του γράφει: «Η φιλοσοφία του για την ζωή δεν μεταβλήθηκε. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές του 19ου αιώνα παρέμεινε ένας φιλελεύθερος από την αρχή μέχρι το τέλος. Άλλαζαν όμως οι αντίπαλοι του φιλελευθερισμού του. Στην νεότητά του ήταν οι Ενετοί και οι Τούρκοι. Στα μισά της ζωής του ο Ναπολέων και ο Μέτερνιχ, ενώ στα τελευταία του χρόνια ήταν οι πρόκριτοι και οι Φαναριώτες. Εκείνος δεν μεταστράφηκε από τον φιλελευθερισμό στην τυραννία, πολύ δε περισσότερο δεν μεταπήδησε από τον ελληνικό εθνικισμό στον ρωσικό σωβινισμό. Ο Κοραής έσφαλε απολύτως ως προς το πρώτο σημείο, στον ίδιο βαθμό που έσφαλε και ο Μέτερνιχ ως προς το δεύτερο. Ο δυσφημιστικός χαρακτηρισμός ότι ο Καποδίστριας δεν ήταν παρά ένας Ρώσος πράκτορας αν και εξακολούθησε να διαδίδεται από τους εχθρούς του, απορρίφτηκε μετά τον θάνατό του από όλους τους λογικούς παρατηρητές, τόσο Έλληνες όσο και ξένους». (Κρίστοφερ Μ. Γουντχάουζ, ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ. Ο θεμελιωτής της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος. Εκδ. Μίνωας, 2020, σελ.714)

Κατά την Ρωξάνδρα Στούρτζα, ο Τσάρος Αλέξανδρος αναγνώριζε στον Καποδίστρια αγνές προθέσεις, ικανότητα, ορθές απόψεις. Στον διάλογό της με τον Τσάρο, που παραθέτει η Στούρτζα αναφέρει: «Ήταν μεγάλη ανάγκη να στείλω στην Ελβετία έναν άνθρωπο ικανό, με προθέσεις αγνές και ορθές απόψεις. Ο κόμης Καποδίστριας υπερέβη τις προσδοκίες μου… Δεν γνωρίζω κανέναν άλλον που να διαθέτει τόσο ισχυρή προσωπικότητα, ώστε να συγκρουστεί με τον Μέτερνιχ και έχω σκοπό να προσεγγίσω τον κόμητα εγώ ο ίδιος». (Ρωξάνδρας Στούρτζα, Απομνημονεύματα. Μετάφραση Μαρίας Τσάτσου. Πρόλογος-Σημειώσεις Κώστας Χατζηαντωνίου. Εκδ. Ιδεόγραμμα, σελ. 123).

φωτό

Στούρτζα για τον Καποδίστρια

Η περιγραφή της Στούρτζα για τον Καποδίστρια είναι μάλλον περισσότερο ενδιαφέρουσα γιατί αφήνει και κάποια ίχνη σκιάς στην υπέροχη προσωπογραφία: «Ο κόμης Καποδίστριας είναι από τα πρόσωπα εκείνα που η γνωριμία τους αφήνει εποχή στην ζωή ενός ανθρώπου, χωρίς δε να αναφερθεί στο ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει. Το ωραίο του πρόσωπο, το οποίο φέρει την σφραγίδα της ιδιοφυίας, μπορεί να χρησιμεύσει ως μοντέλο για τον ζωγράφο και τον φυσιογνωμιστή, Το διαυγές, γόνιμο και οξυδερκές πνεύμα του συλλαμβάνει με θέρμη ό,τι συμβαίνει να τον απασχολεί και δίνει στο αντικείμενο των στοχασμών του, νέα μεγαλόπνοη μορφή. Αλλά όμοιος με τον καλλιτέχνη που εργάζεται για τις επερχόμενες γενιές, τα δημιουργήματά του απορροφούν κατά κανόνα όλη του τη σκέψη και οτιδήποτε άλλο δεν είναι για αυτόν παρά το φόντο ενός ζωγραφικού πίνακα. Αυτή η διάθεσή του μπορεί μερικές φορές να πληγώνει τους φίλους του. Σκεπτόμενοι όμως βαθύτερα πρέπει να τον συγχωρήσωμε, γιατί αυτή ακριβώς η διάθεση οφείλεται στην ανωτερότητα του πνεύματός του… Εξ άλλου, η εξαιρετική καλοσύνη του κόμητος Καποδίστρια, η γενναιοδωρία του, η γλυκύτητα και η προσήνεια του χαρακτήρα του, μπορούν κάλλιστα να εξισορροπήσουν κάποια μικρά ελαττώματα που και αυτά εξαφανίστηκαν στην συνέχεια, όταν η ηλικία και η πείρα είχαν τιθασεύσει αυτόν τον φλογερό πόθο της δίκαιης δόξας που κατελάμβανε τότε το πνεύμα του στην ολότητά του».

Ως προς το πρόσωπο Καποδίστριας ο Woodhouse παρατηρεί: «Από εκείνη την περίοδο σώζεται μια περιγραφή του Καποδίστρια από ένα από τους πρώτους βιογράφους του, τον Δημήτριο Αρλιώτη, ο οποίος υπήρξε φίλος και συγκαιρινός του, έστω και αν δεν υπήρξε συμφοιτητής του. Περιγράφει τον 20χρονο φοιτητή με στοργικό θαυμασμό. Τα χαρακτηριστικά τα οποία είδε είναι ομολογουμένως υπερβολικά ωραία για να είναι αληθινά.» (Κρίστοφερ Μ. Γουντχάουζ, ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ. Ο θεμελιωτής της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος. Εκδ. Μίνωας, 2020, σελ.36).

Όμως όταν αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα είδε μόνο ο Αρλιώτης, παρότι υπερβολικά ωραία, φαίνεται να είναι αληθινά. Είναι δίκαιο να τονίσουμε ότι παρόμοια προτερήματα με αυτά που αποδίδει ο Αρλιώτης, στον Καποδίστρια, του αναγνωρίζουν οι Αγιορείτες μοναχοί. «Αρετή, υψηλό φρόνημα, μετριοφροσύνη, καταδεχτηκότητα και γλυκύτητα» σε επιστολή προς τον Πατέρα του. (Έργα Πατέρων της Εκκλησίας, Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, Ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ Επιστολάς του Αποστόλου Παύλου. Τόμος Α΄. Εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ». Εισαγωγή-Μετάφραση-Επιμέλεια: Σάββας Ηλιάδης, Κιλκίς, 5-5-21, orthodoxia–ellhnismos.gr).

Στόν Ἰωάννη Καποδίστρια...

Ἡ Πελασγική