Σήμερα διδασκόμεθα ἀπό τούς Σοφούς μας προγόνους

 Ὀ χαρακτηρισμὸς «κίναιδος» περιεῖχε βαρυτάτη προσβολὴ καὶ μείωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Σωκράτης μάλιστα ἐπίστευε, ὅτι ὁ βίος τῶν κιναίδων εἶναι φρικτὸς αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος.

[494 Ε] Σωκράτης πότερον εἰ τὴν κεφαλὴν μόνον κνησιῷ—ἢ ἔτι τί σε ἐρωτῶ; ὅρα, ὦ Καλλίκλεις, τί ἀποκρινῇ, ἐὰν τίς σε τὰ ἐχόμενα τούτοις ἐφεξῆς ἅπαντα ἐρωτᾷ. καὶ τούτων τοιούτων ὄντων κεφάλαιον, ὁ τῶν κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος; ἢ τούτους τολμήσεις λέγειν εὐδαίμονας εἶναι, ἐὰν ἀφθόνως ἔχωσιν ὧν δέονται;

Νεοελληνική ἀπόδοσις : Σωκράτης. Ποῖον ἐκ τῶν δύο, ἐὰν εἷς τὴν κεφαλήν µόνον ἔχη ξυσμάραν : ἢ εἰς τί πλέον νὰ σὲ ἐρωτῶ  Πρόσεχε λοιπόν, ὦ Καλλίκλεις, τί θὰ ἀποκριθῇς, ἐὰν κανεὶς σὲ ἐρωτᾷ δι᾿ ὅλα τὰ συνεχόμενα μὲ αὐτὰ κατὰ σειράν καὶ τὸ ἔσχατον ὅριον τούτων, τὰ ὁποῖα εἶναι τοιαῦτα, ἐκείνη ἡ ζωὴ τῶν κιναίδων δὲν εἶναι φοβερὰ κι᾿ αἰσχρὰ καὶ ἀθλία: ἢ θὰ τολµήσῃς νὰ λέγῃς ὅτι εἶναι εὐτυγεῖς, ἐὰν ἀφθόνως ἔχωσιν ἐκεῖνα, τῶν ὁποίων ἔχουσιν ἀνάγκην : 

(Πλάτων: «Γοργίας» 494 Ε).

καὶ συνέχισε λέγων στὸν Καλλικλῆ, ὁτι δὲν εἶναι εὐδαίμων ὁ δεχόμενος, ὁποιανδήποτε ἡδονὴν καὶ δὲν διακρίνει στὶς ἡδονές, ποῖες ἐξ αὐτῶν εἶναι ἀγαθαὶ καὶ ποῖες κακαί. [495α] εὐδαίμονας εἶναι, καὶ μὴ διορίζηται τῶν ἡδονῶν ὁποῖαι ἀγαθαί καὶ κακαί; ἀλλ᾽ ἔτι καὶ νῦν λέγε πότερον φῂς εἶναι τὸ αὐτὸ ἡδὺ καὶ ἀγαθόν, ἢ εἶναί τι τῶν ἡδέων ὃ οὐκ ἔστιν ἀγαθόν;

Νεοελληνική ἀπόδοσις : Σωκοάτης. Ἄρα γε ἐγὼ θὰ ὁδηγῷ εἰς τοιαῦτα, ὦ γενναῖε, ἢ ἐκεῖνος, ὅποιος καὶ ἄν λέγῃ τόσον ἀχαλινώτως ὅτι οἱ χαίροντες, ὅπως καὶ ἄν χαίρωσιν, εἶναι εὐτυχεῖς, καὶ ὅποιος δὲν θὰ καθώριζε ποῖαι ἐκ τῶν ἡδονῶν εἶναι ἀγαθαὶ καὶ ποῖαι κακαί ; ἀλλ ἀκόμη καὶ τώρα λέγε, ποῖον ἐκ τῶν δύο, διισχυρίζεσαι ὅτι εἶναι τὸ αὐτὸ πρᾶγμα τὸ ἡδὺ καὶ τὸ ἀγαθόν, ἢ ὑπάργει κάτι ἐκ τῶν ἡδέων, τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι ἁγαθόν:

(Πλάτων: «Γοργίας» 495 Α).

Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα οἱ κίναιδοι κατηγοροῦντο ὅτι διέπραξαν ἁμάρτημα εἰς βάρος τοῦ σώματόός των: «τὰ σώματα ἡμαρτικότας» (Αἰσχίνης: «Κατὰ τιμάρχου» 195), τὸ ὁποῖο ἀπέλαυσαν οἱ ἀκόλαστοι. Τὸ ἀμάρτημά τους ἔγκειται στὸ ὅτι παρέδωσαν τὸ ἀνδρικό τους σῶμα (ἄρρενα τῷ σῶμᾳ), εἰς γυναικεῖα ἁμαρτήματα (γυναικεῖα ἁμαρτήματα ἡμαρτηκότα), μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι οἱ γυναῖκες ἁμαρτάνουν συμφώνως πρὸς τοὺς νόμους τῆς φύσεως («κατὰ φύσιν ἁμαρτάνουσιν»), ἐνῷ οἱ κίναιδοι ἐξευτελίζουν τὸ σῶμα των, παρὰ τοὺς νόμους τῆς φύσεως («παρὰ φύσιν ἑαυτὸν ὑβρίσαντι»). Ὁ κιναιδισμὸς ἐγένετο δεκτόν, ὅτι ἀνῆκε εἰς πράξεις ποὺ ἐχαρακτηρίζοντο «φύσει μὴ καλῶν».

Δέομαι δ᾽ ὑμῶν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, συγγνώμην ἔχειν, ἐὰν ἀναγκαζόμενος λέγειν περὶ ἐπιτηδευμάτων φύσει μὲν μὴ καλῶν, τούτῳ δὲ πεπραγμένων, ἐξαχθῶ τι ῥῆμα εἰπεῖν, ὅ ἐστιν ὅμοιον τοῖς ἔργοις Τιμάρχου. οὐδὲ γὰρ ἂν δικαίως ἐμοὶ ἐπιτιμήσαιτε, εἴ τι σαφῶς εἴποιμι διδάσκειν ὑμᾶς βουλόμενος, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τούτῳ, εἰ αἰσχρῶς οὕτω τυγχάνει βεβιωκώς, ὥστε τὸν τὰ τούτῳ πεπραγμένα διεξιόντα ἀδύνατον εἶναι εἰπεῖν ὡς αὐτὸς βούλεται, ἐὰν μή τι καὶ τῶν τοιούτων φθέγξηται ῥημάτων. εὐλαβήσομαι δ᾽ αὐτὸ ποιεῖν ὡς ἂν δύνωμαι μάλιστα.

(Αἰσχίνης, Κατὰ Τιμάρχου Παρ. 37-38)

Δηλαδὴ ἡ γενετήσιος σχέσις μεταξὺ ἀνδρῶν ἢ μεταξὺ γυναικῶν, δηλαδὴ μεταξὺ ὁμοφύλων ἀποτελεῖ περάκκλισιν ἐκ τῆς φυσιολογικῆς λειτουργίας τῶν γεννητικῶν ὀργάνων.

Ἡ γενετήσια διαστροφὴ διατυπώνεται μὲ νέα ὀνόματα, ἔτσι τὴν ὀνομάζουν «ἰδιαιτερότητα», «διαταραχὴ σεξουαλικῆς ταυτότητος», «σεξουαλικὴ ἐπιλογή». Ἐὰν ἀλλάξουν οἱ λέξεις γιὰ λεκτικὴ ὡραιοποίηση μιᾶς διαστροφῆς, ἀλλάζει τὸ ὄνομα ἀλλὰ ὄχι ἡ οὐσία. Τὰ σκατὰ ἂν τὰ πῇς κόπρανα ἢ περιττώματα παραμένουν σκατὰ κι ὅταν λὲς περιττώματα ὁ κόσμος ἐννοεῖ σκατά. Ἔτσι ὅταν λὲς ὁμοφυλόφιλος τὸ μυαλὸ ὅλων ἐννοεῖ τὸν πούστη, διότι αὐτὴ ἡ λέξις αὐτὸ ἐκφράζει. Εἶναι μάλιστα καθιερωμένη καὶ ἀναφέρεται καὶ στὸ «Ἀντιλεξικόν» τοῦ Θ. Βοσταντζόγλου (β᾽ Ἔκδοσις Ἀθῆναι 1962, Σελ. 282)

Ἡ ὁμοφυλοφιλία στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἐθεωρεῖτο ἄτιμος πρᾶξις καὶ ὅποιος ἦταν ὁμοφυλόφιλος, δὲν εἶχε δικαίωμα ψήφου. Τοὺς ἀποκαλοῦσαν κιναίδους, τώρα τὸ ἀλλάζουν, λένε ὁμοφυλόφιλοι, τελευταίως ἄρχισαν καὶ τὸ ἄλλο: «ὁμοφοβικός».

Τί θά πῇ ὁμοφοβικός; Εἴμαστε δηλαδή ὅλοι ὁμοφοβικοί; Καί τί θά πῇ ὁμοερωτικός; Νεολογισμοὶ μποῦρδες γιὰ νὰ μὴν πῷ κάτι χειρότερο.

Ὁ κόσμος λέει: «Μοῦ φέρθηκε πούστικα», γνωρίζει ὁ κόσμος, ὅτι: «αὐτὸς εἶναι πούστης» καὶ «ὁ πούστης» εἶναι Ἀρχαῖο Ἑλληνικό. Ἐπειδὴ τοὺς κυνηγοῦσε ἡ ἀστυνομία ἐρωτοῦσαν: «Ποῦ στῇ;»

Ποῦ: Τοπικὸ ἐπίῤῥημα

στῇ: Λῆμμα: ἵστημι. ( Μέρος τοῦ λόγου: ῥῆμα, Ἔγκλισις: Ὑποτακτικὴ, Φωνή: Μέση, Χρόνος: Ἀόριστος β΄.)

(Δηλαδή, ποῦ πάει καὶ στέκεται;)

Οἱ νόμοι ἐναντίον τῶν ὁμοφυλοφίλων ὑπάρχουν στὸν Δημοσθένη καὶ στὸν Αἰσχίνη «κατὰ Μηδείου», «κατὰ Δροτῆρος », «κατὰ Τιμάρχου » ὁ ὁποῖος ἦταν ὁμοφυλόφιλος καὶ εἶχε καταθέση σὲ δικαστήριο καὶ ὡς ὁμοφυλόφιλος δὲν εἶχε δικαίωμα ψήφου.

Αὑτὰ τὰ κρύβουν καὶ λένε: Στὴν ἀρχαῖα Ἑλλάδα ὑπῆρχαν ὁμοφυλόφιλοι. Βεβαίως καὶ ὑπῆρχαν ὁμοφυλόφιλοι καὶ δολοφόνοι ὑπῆρχαν καὶ κλέφτες ὑπῆρχαν, κοινωνία ἦταν, ἀλλὰ ἡ ἔννομος τάξις καὶ ἡ κοινωνία δὲν τοὺς ἀπεδέχετο.

Τώρα προσπαθοῦν νὰ μποῦν στὴν ἔννομο τάξη μὲ τὸν γάμο, μὲ τὸ σύμφωνο συμβιώσεως.

Ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι γεννετήσιος διαστροφή, καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι σεξουαλικῶς διεστραμμένοι ἄνθρωποι, διότι ὁ ἄνδρας κάνει ἔρωτα μὲ τὴν γυναῖκα, δὲν κάνει μὲ τὸν ἄνδρα, οὔτε ἡ γυναῖκα μὲ γυναῖκα. Μάλιστα λένε καὶ λεσβίες, δῆθεν ἀπὸ τὴν νῆσο Λέσβο. Αὐτὸ εἶναι ἀνακρίβεια καὶ ψεῦδος.

Τὸ λεσβία δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν νῆσο Λέσβο ἀλλὰ ἀπὸ μία Ῥωμαῖα πατρικία ποὺ ἐλέγετο Λεσβία καὶ ἡ ὁποία εἶχε σαρκικὲς σχέσεις μὲ γυναῖκες καὶ ἔτσι ἐπεκράτησε ὁ ὅρος καὶ δὲν εὐθύνεται καθόλου τὸ νησὶ τῆς Λέσβου, οὖτε ἀκόμα καὶ ἡ Σαπφῶ γιὰ τὴν ὁποία οἱ Γερμανοὶ ἔχουν γράψει ὁλόκληρο βιβλίο, διότι ἡ Σαπφῶ εἶχε κάνη παιδιά, ἦταν ἐρωτευμένη μὲ κάποιον …. εἶχε σχέση καὶ μὲ τὸν Κερκύλα καὶ τὴν παρουσιάζουν γιὰ ὁμοφυλόφιλη. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ψεύδη...

Στὴν Ἀρχαία Ἀθῆνα ἐὰν ὁ ὁμοφυλόφιλος πήγαινε σὲ γυμναστήριο, ἢ σὲ στάδιο, ἐτιμωρεῖτο μὲ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου καὶ ἐπίσης δὲν εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ πάῃ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου νὰ μιλήσῃ. «τοὺς αἰσχρῶς βεβιωκότας· οὐκ ἐᾷ αὐτῷ δημηγορεῖν» Αἰσχίνης 1. 26 -32 (Κατὰ Τιμάρχου)

[28] Τίνας δ’ οὐκ ᾤετο δεῖν λέγειν; τοὺς αἰσχρῶς βεβιωκότας· τούτους οὐκ ἐᾷ δημηγορεῖν. καὶ ποῦ τοῦτο δηλοῖ; «Δοκιμασία», φησί, «ῥητόρων· ἐάν τις λέγῃ ἐν τῷ δήμῳ. Δηλαδὴ ὁ νομοθέτης μὲ σαφήνειαν ἀποδεικνύει ποίοι δύνανται νὰ δημηγωροῦν εἰς τόν δῆμον, καὶ ποίοι δέν ἔχουν τὸ δικαίωμα τοῦ λόγου.

Τί προβλέπει ὁ νόμος: «περί δοκιμασίας ῥητόρων»: «Ἢ πεπορνευμένος», φησίν, «ἢ ἡταιρηκώς»· τὸν γὰρ τὸ σῶμα τὸ ἑαυτοῦ ἐφ’ ὕβρει πεπρακότα, καὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως ῥᾳδίως ἡγήσατο ἀποδώσεσθαι».

Δηλαδή, ἐὰν κάποιος ζῇ πεπορνευμένη ζωὴ ἤ εἶναι ὁμοφυλόφιλος, ὅπως εὐκόλως διαθέτει τό σῶμα του, οὗτως καὶ τὴν πόλιν του εὐκόλως θὰ ξεπουλήση.

ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ (Βιβλίο 5 κεφάλαιο 5 ἄρθρον 332, Σελ. 145.  φωτό ἀριστερά)

Ἐὰν τὶς Ἀθηναῖος ἑταιρήσῃ μὴ ἐξέστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι, μήδ΄ ἱερωσύνην ἱεράσασθαι, μηδὲ συνδικῆσαι τῷ δήμῳ,μηδὲ ἀρχὴν ἀρχέτω μηδεμίαν, μήτε ἔνδημον μήτε ὑπερόριον μήτε κληρωτὴν μήτε χειροτονητήν,μήδ ἐπὶ κηρυκείαν ἀποστελέσθω,μηδὲ γνώμην λεγέτω,μήδ εἰς τὰ δημοτελῆ ἱερὰ εἰσίτω,μήδ ἐν ταῖς κυναῖς στεφανηφορίαις στεφανούσθω,μήδ ἐντὸς τῶν τῆς ἀγορᾶς περιραντηρίων πορευέσθω.

Ἐὰν δὲ τὶς ταῦτα ποιῇ, καταγνωσθέντως αὐτοῦ ἑταιρεῖν θανάτω ζημιούσθω.

Δηλαδή:

Ἐὰν κάποιος Αθηναῖος συνάψῃ ὁμοφυλοφιλικὴν σχέσιν μὲ ἄλλον θὰ ἔχη τὰς ἐξῆς κυρώσεις:

Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνῃ ἕνας ἐκ τῶν ἑννέα ἀρχόντων.Δὲν ἐπιτέπεται νὰ ἀσκῆ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἱερέως καὶ λειτουργοῦ τῆς ἱεροσύνης.Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἶναι συνήγορος τοῦ δήμου.Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀναλαμβάνῃ καμμίαν ἐξουσίαν, οὖτε ἐντὸς τοῦ δήμου οὖτε ἐκτὸς ὁρίων.Δὲν ἐπιτρέπεται να ἀναλαμβάνῃ καμμίαν ἐξουσίαν οὖτε διὰ κληρώσεως ἤ ἀνατάσεως χειρός.Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σταλῇ ὡς κήρυξ (ἀγγελειοφόρος).Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐκθέτῃ τὴν γνώμην του.Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχεται εἰς δημοσίους ἱεροὺς χώρους.Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ στεφανωθῇ εἰς τὰς στεφανοφορίας.Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ πορεύεται ἐντὸς τοῦ ἐξαγνισμένου χώρου τῆς ἀγορᾶς.Ἐὰν δὲ τὶς ταῦτα ποιῇ, καὶ ἀποκαλυφθῇ ὅτι ἑταιρεῖ, τοῦ ἐπιβάλλεται ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου.

Ὁ δὲ Πλάτων μᾶς ὁριοθετεῖ ποία σχέσις εἶναι ἡ φυσιολογικὴ καὶ ποία ἡ παρὰ φύσιν.

[636ξ] ὅσαι τῶν ἄλλων μάλιστα ἅπτονται τῶν γυμνασίων: καὶ εἴτε παίζοντα εἴτε σπουδάζοντα ἐννοεῖν δεῖ τὰ τοιαῦτα, ἐννοητέον ὅτι τῇ θηλείᾳ καὶ τῇ τῶν ἀρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούσῃ τῆς γεννήσεως ἡ περὶ ταῦτα ἡδονὴ κατὰ φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δὲ πρὸς ἄρρενας ἢ θηλειῶν πρὸς θηλείας παρὰ φύσιν καὶ τῶν πρώτων τὸ τόλμημ᾽ εἶναι δι᾽ ἀκράτειαν ἡδονῆς. πάντες δὲ δὴ Κρητῶν τὸν περὶ Γανυμήδη μῦθον.(Πλάτωνος Νόμοι 636c ). 

Νεοελληνική ἀπόδοσις : ...καί όσες άπό τίς άλλες κατ ' εξοχήν επιδίδονται στά γυμνάσια καί είτε στά αστεία είτε στά σοβαρά πρέπει νά λαμβάνει κανείς υπόψη του τά πράγματα του είδους αυτού, οφείλει νά καταλάβει οτι επειδή είναι στή φύση του θηλυκού καί τών αρσενικών  νά έρχονται σέ αφροδίσια επαφή χάριν τής τεκνοποίησης , ή σχετική ηδονή κρίνεται εύλογο ν' αποδίδεται στή φύση, ενώ ή συνεύρεση αρσενικών μέ αρσενικούς ή θηλυκών μέ θηλυκά θεωρείται παρά φύσιν καί ὀτι τών πρώτων τό άποτόλμημα είναι αποτέλεσμα τής ακράτειας προς τήν ηδονή . Καί όλοι κατηγορούμε ακριβώς τή σχετική μέ τόν Γανυμήδη διήγηση τών Κρητών, επειδή ήσαν αυτοί πού τήν μυθοποίησαν επειδή , δηλαδή , ήσαν πεπεισμένοι ότι οί νόμοι γι' αυτούς είχαν γίνει άπό τόν Δία , πρόσθεσαν τούτο τόν μύθο γιά τόν Δία ώστε , ακολουθώντας τό παράδειγμα του θεοΰ , ν ' απολαμβάνουν καί αυτήν τήν ηδονή ...

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Δ. Δημητρᾶκος: «Λεξικὸν Ἑλληνικῆς Γλώσσης», J. Hofman: «Ἐτυμολογικὸν Λεξικὸν Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς», ΑΙΣΧΙΝΗΣ «κατὰ Τιμάρχου», Χ. Μπαλτᾶς: «Λεξικὸ Ἀρχαῖας Ἑλληνικῆς γλώσσης» Ἔκδοσις Παπαδήμα», Ἐγκυκλοπαιδικὸν Λεξικὸν «ΗΛΙΟΣ», «Λεξικὸν Σουΐδα».

ΠΛΑΤΩΝ ΓΟΡΓΙΑΣ, ΑΝΤΙΛΕΞΙΚΟΝ Θ. Βοσταντζόγλου β᾽ Ἔκδοσις Ἀθῆναι 1962,, ΟΙ ΚΙΝΑΙΔΟΙ Κωνσταντῖνος Πλεύρης Ἐκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΟΝ 2005, ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίον 5ον, ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ 

(  ἀπό ἐδῶ κι᾿ ἐδῶ)  

Λέτε νά μήν ἤξεραν οἱ Πάνσοφοι πρόγονοί μας ; Μά τί Φιλόσοφοι θά ἦσαν ; Ἔτσι ἄς διδαχθοῦμε ἀπό αὐτούς διότι οἱ καιροί πού διάγουμε εἶναι πολύ πονηροί !!! 

Περᾶστε κι᾿ἀπό ἐδῶ : «Ποῦ στῇ;»

Ἡ Πελασγική