Κλεῑστε τίς τηλεοράσεις !

Γράφει ὁ ΕργΔημΕργ 


κόμη μία φορά αισθάνομαι μεγάλο κορόϊδο. Ακόμη μία φορά δεν βλέπω κάτι, που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μου. Καί όχι, το ότι οι άλλοι επίσης δεν το βλέπουν (ή το ότι περιμένουν δικές μου αναρτήσεις, γιά να το καταλάβουν), δεν με παρηγορεί καθόλου.

 Αφορμή γιά το παρόν, υπήρξαν δύο αναρτήσεις: Πρώτη, καί δεύτερη. Η πρώτη, η οποία αναφέρεται στην ψηφιακή τηλεόραση, έχει μέν πολλά τεχνικά κενά, αλλά κατά βάση έχει δίκιο. Η δέ δεύτερη, είναι ακόμη μία είδηση (απ’ τις πολλές των τελευταίων ημερών), όπου:

Αυτοκτονεί γυναίκα.
Πηδώντας από μπαλκόνι.
Νεαρής ηλικίας, ακριβέστερα αναπαραγωγικής ηλικίας.
Καί χωρίς κάποιο προηγούμενο ψυχοπαθολογικό ιστορικό, τουλάχιστον φανερό. (Αυτό είναι σαφές πως το εφευρίσκουν εκ των υστέρων τα ΜΜΕ, τα οποία «κάτι έτυχε ν’ ακούσουν από κάποιον γείτονα», κτλ. Απλώς γιά νά ‘χουν κάτι να γεμίσουν τις σελίδες τους καί τον χρόνο τους «στον αέρα».)
Τί κρύβουν όλ’ αυτά, όμως;

 Είχα ήδη υποψιαστεί πως κάποια ακτινοβολία ευθύνεται, που το μυαλό αυτών των γυναικών ξαφνικά έκανε «ώπα!» καί τις ώθησε στο μοιραίο σαλτάρισμα. Αλλά, δυστυχώς, δεν το έψαξα ακόμη λίγο. Δεν έκανα το επόμενο λογικό βήμα – καί κακώς. Κάκιστα! (Έχω μεν δικαιολογία, ότι η ζωή μου εκτός πληκτρολογίου δεν είναι καθόλου αραχτή καί άνετη – αλλά δεν τη χρησιμοποιώ. Θεωρώ πως δεν επιτρέπεται.) Ενώι είναι παραπάνω από φανερό, πώς -στις αυτοκτονίες αυτών των γυναικών- έχουμε να κάνουμε με φαινόμενα νοητικού προγραμματισμού.

Έ, λοιπόν, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες τεχνικές νοητικού προγραμματισμού προς τούτο. Η εν λόγωι τεχνική είναι αρκετά παλιά (κι αρκετά αποτελεσματική), χρονολογείται από τη δεκαετία του 1950 (τουλάχιστον), καί ονομάζεται «υποσυνείδητα μηνύματα» (ή ερεθίσματα). Συγκεκριμένα, στους κινηματογράφους της εποχής (στις ηπαπάρα – πού αλλού; ), καί λίγο πρίν έρθει το διάλειμμα, οι λεβέντες παρενέβαλαν μέσα στο κυρίως φίλμ μερικά «καρρέ», τα οποία προέτρεπαν τους θεατές να φάνε πόπ-κόρν καί να πιούν το γνωστό χρωματιστό ζαχαρόζουμο. (Εννοείται, καί να ξοδευτούν – διότι αυτού του είδους τα τρόφιμα κάθε άλλο παρά τζάμπα ήταν.)

Ο άνθρωπος βλέπει συνεχή κίνηση στην εικόνα, αν οι εικόνες μπαίνουν στο μάτι του με ρυθμό άνω των δέκα ανά δευτερόλεπτο. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «μεταίσθημα» ή «μετείκασμα», οπότε ο κινηματογράφος (γιά κίνηση) οφείλει να δείχνει εικόνες με ρυθμό 10 ανά δευτερόλεπτο, ή πιό γρήγορα.

Παλιά, ήταν τόσο ακριβώς (10/sec), γι’ αυτό καί στις μή περασμένες από τεχνική προσαρμογή (σημερινών προδιαγραφών) ταινίες των αρχών του 20ου αιώνα οι εικονιζόμενοι φαίνονται να κάνουν γρήγορες κινήσεις. (Κι ο καπνός απ’ τα τσιγάρα τους ανεβαίνει επάνω με ταχύτητα πολεμικού αεροπλάνου!) Σήμερα, η ψηφιακή τηλεόραση, αλλά καί οι οθόνες των υπολογιστών (οι δύο τεχνολογίες έχουν αρχίσει να συγκλίνουν από το 1987, αν καί δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε απόλυτη ταύτιση προδιαγραφών), δείχνουν 30 οθόνες («καρρέ») το δευτερόλεπτο.

Τί σημαίνουν αυτά τα τεχνικά; Απλούστατα, ότι: εάν έχουμε μονάχα ένα «καρρέ» το δευτερόλεπτο, αυτό ενδεχομένως να μή γίνεται αντιληπτό από το μάτι του μέσου ανθρώπου. Αλλά γίνεται αντιληπτό μιά χαρά από το υποσυνείδητό του! Φυσικά, αν κάποιοι άνθρωποι είναι αετομάτηδες, καί αντιληφθούν τί τους πασσάρεται στο ένα δέκατο του δευτερολέπτου, μετά από κάποιο όριο ταχύτητας δεν θα μπορούν ούτ’ αυτοί να το δούν. (Να το δουν με το συνειδητό τους μέρος, εννοώ.) Αλλά καί πάλι θα το πιάσει το υποσυνείδητό τους!

Εννοείται, τώρα, ότι όσο ανεβαίνει η ποιότητα της τηλεοπτικής εκπομπής (αριθμός κουκκίδων πίξελς οριζοντίων καί καθέτων – συν αριθμός εφικτών χρωμάτων), τόσο ανεβαίνουν καί οι απαραίτητες γιά την εκπομπή συχνότητες. Κι όσο ανεβαίνουν οι συχνότητες, τόσο περισσότερα υποσυνείδητα μηνύματα χωράνε. Είτε σε εικόνα, είτε σε ήχο. Είτε καί στα δύο.

Πράγμα που συνεπάγεται κατ’ ευθείαν το εξής:

Αν θες να κάνεις τον πληθυσμό (έστω, ένα μέρος του) ν’ αυτοκτονεί μαζικά, δεν χρειάζονται τίποτε ακριβές εγκαταστάσεις με χαάρπια καί τέτοια. Αρκεί να παρεμβάλεις υποσυνείδητα μηνύματα σε μιά τηλεοπτική εκπομπή!!! (Καί δεν ξοδεύεσαι κιόλας. Η τηλεοπτική υποδομή είναι ήδη έτοιμη.) Οπότε, αν δούμε ποιές εκπομπές έπαιζαν τότε καί σε ποιά κανάλια, ίσως καί να καταλάβουμε από πού προήλθε η ζημιά…

…με την προϋπόθεση ότι τα υποσυνείδητα μηνύματα ήταν από πρίν γραμμένα στον σκληρό δίσκο με το περιεχόμενο της εκπομπής. (Διότι μπορεί καί όχι.)

Θα μου πείς, αν ένας εισαγγελέας ζητήσει τις καταγεγραμμένες εκπομπές (διότι σήμερα -ως ψηφιακές- όλες καταγράφονται σ’ έναν σκληρό δίσκο, καί σχεδόν όλες εκπέμπονται έτοιμες από πρίν από έναν άλλον – λίγες είναι οι πραγματικά «live»), καί τις παραπέμψει σ’ ένα ηλεκτρονικό εργαστήριο, δεν θα βρούμε καί τα υποσυνείδητα μηνύματα; Δυστυχώς, αυτό δεν είναι σίγουρο. Διότι αρκεί ένας πονηρός μ’ ένα πομπουδάκι να παρέμβει στιγμιαία στο «φέρον κύμα» του σταθμού (προσθέτοντας το υποσυνείδητο μήνυμα), κι αυτό δεν καταγράφεται. Βλέπετε, οι υψηλές συχνότητες από τη φύση τους δεν χρειάζονται τρομερή ισχύ (αντιθέτως, χρειάζονται ανεμπόδιστη οπτική επαφή πομπού-δέκτη), άρα -θεωρητικά- μπορούν ν’ αλλοιωθούν ακόμη καί μ’ έναν φορητό πομπό χεριού (δηλ. μικρής ισχύος).

(Αν δεν κάνω λάθος, νομίζω πως δεν υφίσταται ούτε εγχώρια νομοθεσία κατά των υποσυνειδήτων μηνυμάτων. Άρα, καί να τα βρούμε, δεν θα τιμωρηθεί κανείς. Αντιθέτως -κι απ’ όσα γνωρίζω-, στις ηπαπάρα απαγορεύονται.)

 Μερικές ακόμη πληροφορίες – της λεπτομέρειας, αλλά σημαντικές.

(α) Τα υποσυνείδητα μηνύματα της εικόνας με τ’ αντίστοιχα του ήχου είναι σαν το αεροπλάνο με το ελικόπτερο. Με το αεροπλάνο, αν κάτι δεν πάει καλά, περιμένεις ότι θα κατεβεί όσο γίνεται ομαλά καί θα προσγειωθεί όσο γίνεται ομαλά. Αντιθέτως, αν κάτι δεν πάει καλά στο ελικόπτερο, εξ αρχής γνωρίζεις πως δεν έχεις καμμία ελπίδα – διότι θα πέσει απότομα καί θα σκάσει κάτω σαν καρπούζι. Θέλω να πω ότι τα ηχητικά υποσυνείδητα μηνύματα είναι πολύ πιό επικίνδυνα (καί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μή ελέγξιμα) από τα αντίστοιχα μηνύματα εικόνας. Διότι το αυτί είναι κάπως σαν «η πίσω πόρτα της κουζίνας» γιά τον εγκέφαλο (ενώι το μάτι η επίσημη από μπροστά) – καί γνωρίζω άριστα το τί σας λέω!

(β) Η τεχνική των υποσυνειδήτων μηνυμάτων δεν είναι τωρινή. Είναι γνωστή τουλάχιστον από τον καιρό της Ατλαντίδας! (Καί πάλι γνωρίζω άριστα το τί σας λέω.) Καί νά ‘ταν μόνο τα στιγμιαία μηνύματα… υπάρχουν καί τα μόνιμα «εμφυτεύματα»! (Εκ τρίτου, γνωρίζω άριστα το τί σας λέω.) Οπότε, ως πρώτο (αντί)μέτρο… κρατηθήτε μακρυά από ύπνωση καί υπνωτιστές!!!

(γ) Η ίδια ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει με μέσον τόσο το ψηφιακό ραδιόφωνο, όσο καί τα κινητά τηλέφωνα – διότι κι αυτά πλέον είναι ψηφιακά καί λειτουργούν με υψηλές συχνότητες. Εδώ φημολογούνταν έντονα πως έγινε με αναλογικά τηλέφωνα (της …παλιάς σχολής) προ τριακονταετίας!… (πράγμα που οδήγησε στον θάνατο από καρδιακό επεισόδιο κάποιον λαμογιοπωλητικό της εποχής εκείνης, που απαντούσε στο τηλέφωνο καί εισέπραττε υπέρηχους) …δεν θα γίνεται σήμερα με την ψηφιακή τηλεφωνία; Μόνο που το ράδιο μάλλον αποκλείεται, ως μή τόσο δημοφιλές μέσον σήμερα (συγκριτικά με υπολογιστές στο Διαδίκτυο, τηλεόραση, κινητά).

(δ) Δεν χρειάζεται να καταγράφονται διαρκώς τα ουρλιαχτά παιδιών που θυσιάζονται σε ανθρωποθυσίες καί να εκπέμπονται διαφορετικά ουρλιαχτά κάθε φορά. Αρκεί ένα – ο δέ ψηφιακός ήχος διατηρεί την ποιότητα μαγνητοφωνήσεως υψηλή καί αμετάβλητη, όσες φορές καί να εκπεμφθεί αυτή. (Αυτή η τεχνική ονομάζεται «σαμπλάρισμα».) Ειρήσθω ότι τα ουρλιαχτά παιδιών όντως είναι ένας ήχος, που «μιλάει» (από τη φύση της γυναίκας) περισσότερο στη γυναικεία ψυχή, παρά στην αντρική – άρα ενισχύει την υποψία οργανωμένου δολοφονικού σχεδίου εναντίον των Ελληνίδων.

 Συμπεράσματα, λοιπόν… διότι δεν μιλάμε απλά γιά να περνάει η ώρα.

Ως φαίνεται, υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εξοντώσεως του γηγενούς πληθυσμού, διότι τηρούνται αυστηρά κάποιες προδιαγραφές «σοβαρότητας» σ’ όλα τα παρόμοια περιστατικά. Τί εννοώ; Γνωρίζω αυτοκτονία (πάλι από μπαλκόνι) αρκετό καιρό πρό του προσφάτως επαναλαμβανομένου «χορού του Ζαλόγγου» των γυναικών, όπου το θύμα ήταν άντρας (καί σεβαστό μέλος της κοινωνίας)· καί πάλι χωρίς φανερό ψυχιατρικό ιστορικό, κτλ. Με τη διαφορά ότι ετούτος ήταν γυμνός, όταν σάλταρε. (Καί πάλι χωρίς -έστω, φανερό- λόγο.)

Τί σημαίνει αυτό; Εάν συνέβαινε το ίδιο με τις γυναίκες που αυτοκτόνησαν (δηλ. αν ήταν κι αυτές γυμνές), τότε όλοι θα καταλάβαιναν αμέσως ότι «κάποιος» υπάρχει πίσω απ’ όλες αυτές τις ιστορίες, που πατάει κάποιο κουμπί καί το διασκεδάζει. Ενώι τώρα όλοι το ρίχνουν στην εξήγηση περί τρέλλας (ή στο: «- Δέν ξέρουμε!»), καί όλοι εφησυχάζουν.

Επίσης ως φαίνεται, γι’ ακόμη μία φορά η Ελλάδα γίνεται τόπος δολοφονικών πειραμάτων. Όπως ακριβώς «ανοίξαμε περπατησιά» στις διάφορες «πορτοκαλί επαναστάσεις» με το Πολυτεχνείο του 1973, έτσι …πρωτοπορούμε καί τώρα στο λούσιμό μας με υποσυνείδητα αυτοκτονικά μηνύματα.

Αναγνωρίζω, βέβαια, πως δεν είμαστε …προνομιούχοι στον τομέα: «αυτοί» δεν διστάζουν να δολοφονήσουν μέχρι καί δικούς τους υπηκόους, αν θελήσουν να πειραματιστούν με οπλικές τεχνολογίες. (Όπως έκαναν πχ με την συνταξιούχο κυρία Ρήζερ, όταν -τη δεκαετία του 1950- ανακάλυψαν τα μικροκύματα, καί δοκίμαζαν αν αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως όπλο.) Αλλά στην Ελλαδίτσα συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου… καί πειραματίζονται, καί σκοτώνουν «ενοχλητικές» υπάρξεις…

…χωρίς, μάλιστα, να «λερώνουν» τα χέρια τους. (Διότι έχουν καί …τύψεις συνειδήσεως, οι λεβέντες! Αμέ! Δε μου λέτε, τώρα, γιατί γελάτε;  🙂  )

Το ότι πρόκειται γιά πειραματισμό σε νέα μέθοδο φόνων εξ αποστάσεως, είναι παραπάνω από βέβαιο. Βλέπετε, μία γνωστή μου κυρία μου είπε ότι της εμφανίστηκε σε όραμα ο …Ακατονόμαστος, καί τη «διέταξε» να σαλτάρει κάτω!!! (Μόνο που η συγκεκριμένη δεν είναι από τα παιδάκια που μασάνε.) Αυτή την ιστορία την ήξερα από τότε, που έγραφα ότι δεχόμαστε πανεθνικώς επίθεση «δαιμονικού συνεχούς», αλλά δεν την ανέφερα δημοσίως· επειδή από την πρώτη στιγμή μου έκανε εντύπωση, καί την κράτησα γιά περαιτέρω μελέτη. Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα ότι επρόκειτο γιά συνδυασμένη εκπομπή οπτικών καί ηχητικών υποσυνειδήτων μηνυμάτων.

 Τούτων ειπωθέντων, μένει ακόμη ένα να πούμε – κι ακούστε όλοι κι όλες:

Κλείστε την οριστικά, τη ρημάδα την τηλεόραση!!!

(Διότι δεν κινδυνεύετε μονάχα από τους εκπεμπόμενους ωκεανούς βλακείας καί ψεύδους.)

Είναι το ελάχιστο της άμυνας, που μπορείτε να προτάξετε.

Υγ 1: Ο Ηλίας Πετρόπουλος, στο περίφημο «Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη», περιγράφει την τεχνική των υποσυνειδήτων μηνυμάτων σε χρήση απ’ τους …φυλακισμένους! Όταν, λέει, οι κρατούμενοι θέλουν να κάνουν πλάκα σ’ έναν άλλον κρατούμενο που κοιμάται, ρίχνουν νερό από ένα ποτήρι ψηλά μέσα σ’ ένα άλλο· ενώι ταυτόχρονα ένας κρατούμενος ψιθυρίζει στο αυτί του κοιμισμένου τη φράση: «- Κατούρα να φύγουμε!»

Πιστεύω, μαντεύετε το αποτέλεσμα!  🙂

Αλλά, αν οι αγράμματοι κρατούμενοι έχουν ανακαλύψει τέτοια πράγματα, οι «υπερεσίες» με τους επιστήμονές τους καί τα ηλεκτρονικά τους, πού έχουν φτάσει;

Κλείστε την τη ρημάδα, λέμε!!!

Υγ 2: Σαν μνημόσυνο όλων αυτών των γυναικών, που δεν πρόλαβαν να χορτάσουν τη ζωή καί να βγάλουν άσπρα μαλλιά.


Ἀπό : ἰστολόγιον ΕργΔημΕργ