Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Είναι γεγονός, ότι στον κόσμο αυτό, η αριστερά δεν επιτυγχάνει ποτέ. Συσσωρεύει τις νίλες και τις αποτυχίες, τα μίση και τις ταπεινώσεις και τα κάνει μια μάζα εσωστρεφή για να εκραγεί σε «κοινωνικές διεργασίες» που συνοδεύονται από τα ουρλιάγματα πόνου, τους λόξιγκες αγωνίας των θυμάτων της και τα χάχανα των μπόγηδων, «Μεγάλος» Δεκέμβρης 1944. με συνιστώσα την καταστροφική μανία (κάψιμο Πολυτεχνείου, καταστροφές Θεσσαλονίκης, καταστροφές σχολείων - οχι των ιδιωτικών-κάψιμο βιβλιοπωλείων, Δεκέμβρης 2008).

 

Μισεί την Ελλάδα που δεν της επιτρέπει παρά ταπεινώσεις και θέσεις δευτερεύουσες και αισθάνεται την σχεδόν φυσική ανάγκη να κατασκευάσει μίαν άλλη στην διάσταση και στα μέτρα του μίσους της και των επιδιώξεών της. Τα ιδεολογήματα της, άλλωστε, δεν είναι ποτέ στο παρόν (αντιληπτό σαν επικαιρότης αυτού που προϋπήρξε) αλλά σε ένα ουτοπιστικό μέλλον που θα «τραγουδά». Ο κόσμος της αριστεράς όπως το υπερπέραν των μεταφυσικών, είναι πάντα αντιληπτός ως επανάληψη ενός «χρυσού αιώνα» ανύπαρκτου, που η σειρά των ιστορικών γεγονότων κατέστρεψε. Ο σοσιαλιστικός παράδεισος επρόκειτο να επαναλάβει την αρχική Εδέμ. Το κράτος χωρίς τάξεις, να ξαναφτιάξει την αρχέγονηκοινοκτημοσύνη, κλπ. Ετσι εκφράζεται η ιεραποστολή της ανίκανης αριστεράς σήμερα, αυτή η πνευματική έκλυση ελαττωματικών όντων, που δεν έχουν παρά έναν «άλλο κόσμο» για να εκδικηθούν αυτόν εδώ!

Η αριστερά του τότε ήτανε τραγική και φρικτή. Η αριστερά του σήμερα είναι φρικτή και φαιδρή. Ονειρεύεται μια κοινωνία, της οποίας όλοι οι δρόμοι θα είναι ανήφορος και στην οποία θα πάρει την εκδίκηση της. Γιατί το παρελθόν της είναι βουβό. Όλοι αυτό το συνονθύλευμα των αρρωστημένων, που ακούει στο όνομα αριστερά ελπίζει ενστικτωδώς στη οργάνωση «αγέλης». Ο λόγος είναι αυτονόητος. Η αριστερά πιστεύει ότι προσθέτοντας τις αδυναμίες θα μπορέσει να δημιουργήσει μία δύναμη. Ελπίζει να δημιουργήσει μια μονάδα προσθέτοντας συνεχώς μηδενικά. Η αριστερά σήμερα δεν είναι παρά μία πομπή επιτηδευμένων. Ανάμεσα της υπάρχουν οι δειλοί φανατικοί της βίας, οι πεινασμένοι φλογεροί ακόλαστοι, οι αδέξιοι Δαντόν, οι διαλεκτικοί του Ψυχικού και της Εκάλης που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, οι εξαγνισμένοι Οιδίποδες, οι ζηλότυποι νεώτεροι αδερφοί, που αναζητούν μία αφηρημένη αδελφότητα, οι σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία, τα ανθρωποειδή του όχι, του ιδεοληπτικού «ενάντια και κόντρα».

 

Η αριστερά σήμερα δεν προσφέρει τίποτα. Έχει αποκοπεί από το δημιουργικό κομμάτι της Ελλάδας και δεν είναι παρά μία συλλογή από νευρωτικές Σταχτοπούτες και αιώνιους έφηβους. Ένας εμετός ύπαρξης, γεμάτη με αδυναμίες που την εμποδίζουν να ολοκληρώσει την ανάπτυξη της, τυφλωμένο, κολλημένο ανθρωπόμορφο ζώο, επικίνδυνο,χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό της μήτε για τους άλλους γύρω . Βαρέθηκε τα φραπέ και τα ζιγκ-ζαγκ της άδειας και μονότονης ζωής στα χρυσά γκέτο και θέλει να ανατρέψει μία κοινωνία που της στερεί τον οργασμό της δημιουργίας.

Κυριαρχείται από υποσυνείδητα συμπλέγματα μειονεξίας που την αναγκάζουν να χαράσσει γραμμές υπεροχής καλλιεργώντας τον φιλιστινισμό των μαζών, οδηγώντας τις πλάνες των όχλων και ακολουθώντας την αλήθεια της ιστορίας. Παίζει το κομματικό παιχνίδι της αμφισβήτησης της μνησικακία και του διχασμού με πολύ πάθος, χωρίς λογισμό και καθόλου αυτοπεποίθηση.

Την συναντάμε κάθε μέρα, στην γειτονιά, στο σχολειό, στη δουλειά, στα bar, στις διακοπές. Εκπροσωπεί ένα λούμπεν που η χαρά της ζωής και της δημιουργίας του είναι βάρος, στόματα σφιγμένα, γεμάτα μίσος και απόγνωση, ακαλαίσθητο από φυσικού του, ακόμη και κάτω από το Armani παραμένει ο ψυχισμός του μογγόλου.

Μπορούμε να παρομοιάσουμε την αριστερά με το αιλουροειδές, που τραυματίζει αντί να σκοτώσει. Είναι η άρνηση που ακολουθεί και συνοδεύει κάθε θέση, το ανάποδο σε κάθε ορθό, το όχι που απαντά σε κάθε ναι. Διαβάστε τα αποξέσματα εντέρων που ο κάθε καλό ταϊσμένος κιτρινιάρης αριστερός, αριστερίζων, ή επαμφοτερίζων ξερνάει καθημερινά από τα ΜΜΣ(κοταδισμού) και προσπαθήστε να βρείτε έστω ένα ΝΑΙ, έστω και μια Θέση. Πολύ αμφιβάλω.

 

Το όχι της αριστεράς είναι αλληλένδετο με το ναι, όπως το παράσιτο με τον οργανισμό σε βάρος του οποίου ζει. Υπάρχει στην αριστερά του «όχι» (τον κομουνιστή που ρίχνει ανάθεμα στον κόσμο, τον αμφισβητία που καταριέται την κοινωνία, τους κουκουλοφόρους της ΑνταρCIA, τα πρακτορίδια και τους πράκτορες του Νεοταξισμού) μια κτυπητή αντίθεση μεταξύ της υπερικανότητας να καταστρέφουν και της απολύτου ανικανότητας να δημιουργήσουν.

Μ΄αυτό το νόημα η αριστερά δεν είναι παρά ένας συρφετός νευρωτικών που ραδιουργούν, καυγαδίζουν και πέφτουν από την μία ήττα στην άλλη που σκοτώνεται σφάζοντας, που εξαφανίζεται εξαφανίζοντας. Γιατί δεν υπάρχει παρά σαν αντίθεση. Είναι το γαγγραινιασμένο μέλος της Ελλάδας, που εμείς δεν έχουμε παρά να το κουνήσουμε λίγο για να πέσει.Το τέλος της είναι μοιραίο και αναπόφευκτο.

tabouri