Η 1η Απριλίου του 1955 είναι μια ξεχασμένη επετείος βαρύνουσας σημασίας για την πλειοψηφία των Ελλήνων σήμερα, δυστυχώς δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία επέτειος που δεν τιμάται όπως της αξίζει, άλλα ακόμα χειρότερα είναι σχεδόν άγνωστη για τους περισσότερους. Για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές, που ποτέ δεν ξεχνούμε αλλά προπαντός ποτέ δεν συγχωρούμε, αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα πίστης και μαχητικότητας. Σήμερα συμπληρώνονται 58 ολόκληρα χρόνια από την έναρξη αυτού του ηρωικού και γεμάτου αυταπάρνηση ενόπλου αγώνα των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α εναντίον των Άγγλων κατακτητών και φυσικά ούτε μία αναφορά στα ΜΜΕ της διαφθοράς και της ρεμούλας.
Ξεχασμένο αίμα, ξεχασμένα δάκρυα, ξεχασμένοι αγώνες, ξεχασμένα όνειρα για ένωση. Και πως άλλωστε μπορεί να μην είναι έτσι, αφού εσκεμμένα κάποιοι προσπαθούν μεθοδευμένα εδώ και τόσα χρόνια να κάνουν το λαό μας να ξεχάσει! Να ξεχάσει το ποιος είναι και από πού προέρχεται. Αυτοί οι «κάποιοι» γνωρίζουν πολύ καλά ότι το παρόν και το μέλλον αποτελεί την συνέχεια μιας εξέλιξης που αρχίζει από το ΠΑΡΕΛΘΟΝ και ότι τα βιώματα του παρελθόντος αποτελούν την πολύτιμη πείρα και κληρονομιά που εξασφαλίζει την ιστορική συνέχεια ενός έθνους. Από αυτή την Ιστορική συνέχεια λοιπόν, προσπαθούν να ανακόψουν με κάθε μέσο που έχουν στα χέρια τους τον Λαό μας και να πετύχουν την πλήρη αποδόμηση της εθνικής του ταυτότητας. Τον πλήττουν καθημερινώς ηθικά, πολιτιστικά ακόμα και βιολογικά.
Μετά το μεγάλο δημοψήφισμα του 1950 στην μεγαλόνησο, όπου το 95,7% των Κυπρίων ψήφισαν την Ένωση με την Ελλάδα, η Αγγλία κράτησε αρνητική στάση και λογικό διότι για την ίδια η Κύπρος είχε μεγάλη γεωπολιτική και στρατηγική αξία στην περιοχή. Το αίσθημα των Ελληνοκύπριων για ένοπλο αγώνα πλέον σιγά σιγά ωρίμαζε και θέριευε μέσα στις ψυχές τους, ειδικά μετά την άρνηση του ΟΗΕ στην αίτηση της Ελλάδος το 1954 για αυτοδιάθεση της Κύπρου.
Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με τη συμπαράσταση ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν, τον Αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίο μας κατέλιπον οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκη: "Ή ταν ή επί τας". Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνή μας: εμπρός όλοι μαζί για τη λευτεριά της Κύπρου μας.
Έτσι με αυτά τα λόγια ο αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, στη προκήρυξη του την 1η Απριλίου του 1955 έδωσε το έναυσμα του επικού αυτού αγώνα. Όπως πάντα έτσι και τότε λίγοι τρελοί, ρομαντικοί νέοι ξεκίνησαν των αγώνα αψηφώντας το θάνατο και τα βασανιστήρια του κατακτητή, ξεφτίλισαν μια αυτοκρατορία και στο τέλος την νίκησαν. Ένας τέτοιος αγώνας και μάλιστα ένοπλος απέναντι σε μια Αυτοκρατορία όπως η Αγγλία δεν θα μπορούσε τότε να χαρακτηριστεί ως τίποτα άλλο παρά τρελά. Η αυταπάρνηση και η απελπισμένη πίστη στα Ιδανικά και τις Αξίες της Πατρίδας όμως, ήταν η κινητήρια δύναμη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Με δολιοφθορές, ενέδρες, φόνους άγγλων αξιωματικών και με πολεμική τακτική το αντάρτικο το όποιο μάλιστα έχει χαρακτηριστεί από τα πιο επιτυχημένα όλων των εποχών, κατάφεραν να ξεφτιλίσουν την Αγγλία και να συνθλίψουν το γόητρο της παγκοσμίως.
Σήμερα η λέξη που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να χαρακτηρίσουμε όλους αυτούς τους αγωνιστές, είναι η λέξη Ηρωισμός. Και αυτό γιατί ο ηρωισμός δεν είναι να νικά κανείς όντας υπέρτερος σε υλική δύναμη από τον αντίπαλο. Άλλα αληθινός ηρωισμός είναι να τα βάζεις με τον πιο δυνατό, να ξέρεις πως θα νικηθείς και όμως να πολεμάς και να πεθαίνεις για τις Ιδέες σου! Η 1 Απριλίου για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές και ειδικά τους νέους δεν είναι απλά μια επέτειος που δεν πρέπει να λησμονούμε, άλλα αποτελεί τρανό παράδειγμα και ταυτόχρονα απόδειξη ότι όλα σε αυτό τον κόσμο κερδίζονται με το ΣΠΑΘΙ.
ΕΛΛΑΣ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου