Εἴμαστε ὅλοι Ἕλληνες;

Πικρές αλήθειες ..
Στέκομαι σε ένα μόνο σημείο για να κάνω τον δικό μου σχολιασμό..
«Δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Δεν έχουμε ιδανικό. Ή ακόμη χειρότερα έχουμε ως ιδανικό τον καταφερτζή Καραγκιόζη, σύγχρονη μετεξέλιξη του οποίου αποτελεί η «Μάνα του Τζάμπα» που κάνει θραύση στην τηλεόραση. »
Αυτό μας έκαναν κι εξακολουθούν να μας κάνουν!
Από τον Λεωνίδα και τον Αλέξανδρο..τον Ερμή του Πραξιτέλους και την Αφροδίτη την Θεά της ομορφιάς και του κάλλους…τον Αριστοτέλη και τον Πυθαγόρα,…στον Καραγκιόζη !
Από εκείνα τα πρότυπα θάρρους,ανδρείας,ομορφιάς και πνεύματος,στην κακάσχημη και θλιβερά μίζερη καρικατούρα ραγιά κι όχι Ελληνα ,αυτήν του Καραγκιόζη,για να καταλήξουμε στον Τζάμπα και στην μάνα του!
Να μας βρίζουν στην ουσία κι εμείς να τους επιβραβεύουμε με τα χρήματά μας,την στιγμή που εμείς οι ίδιοι κλείσαμε Ελληνικές αλυσίδες καταστημάτων με το ίδιο εμπορικό αντικείμενο (ΡαδιοΚορασίδη, Elephant ) κτλ.  Κάπου μας αξίζει να τριφτεί η μούρη μας στην λάσπη…

Σεμέλη

Είμαστε όλοι Έλληνες;

 Κάθε λαός έχει τους μύθους του. Τους πιστεύει κι αισθάνεται καλύτερα με τον εαυτό του, παίρνει δύναμη από αυτούς και συνεχίζει την πορεία του μέσα στην ιστορία. Οι μύθοι δεν είναι ψέματα, δεν είναι παραμύθια για αφελείς. Ο μύθος κάθε λαού είναι περισσότερο η εξιδανικευμένη εικόνα του. Αυτό που θα ήθελε να είναι και κάνει προσπάθεια για να φτάσει εκεί.
Για παράδειγμα οι ΗΠΑ, έχουν ως βασικό μύθο την κατάκτηση της ελευθερίας. Έχει βγει μέσα από τα βιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων που έφυγαν κυνηγημένοι ή απελπισμένοι από τις χώρες που ζούσαν κι αναζήτησαν την ευκαιρία σε αυτή τη νέα γη, προκειμένου να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια. Προφανώς δεν πέτυχαν και δεν πετυχαίνουν όλοι το αμερικανικό όνειρο. Όμως το πέτυχαν και το πετυχαίνουν πολλοί. Ο μύθος είναι ζωντανός, εξακολουθεί να εμπνέει τους ίδιους τους Αμερικανούς αλλά και μερικά δισεκατομμύρια στον υπόλοιπο πλανήτη.
Ποιος είναι ο θεμελιακός μύθος της Ελλάδας; Ακριβώς ο ίδιος. Η κατάκτηση της ελευθερίας. Είναι αν θέλετε αυτός ο ψυχικός δεσμός που ενώνει την Ελλάδα με τις ΗΠΑ και αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί, όχι χωρίς δυσκολίες και αστοχίες, η εκεί ελληνική ομογένεια.
Όμως προσέξτε τη διαφορά…. Ο Αμερικανός πιστεύει στο μύθο του, αγωνίζεται για το ιδανικό του, πέφτει και σηκώνεται, δεν τα παρατάει και έχει το βλέμμα καρφωμένο στην κορυφή. Ξέρει πως εκεί θα κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Ασφαλώς η κορυφή δεν έχει θέση για όλους. Λίγοι φτάνουν. Όμως κάθε προσπάθεια φέρνει αποτελέσματα και κάθε ατομικό όνειρο γίνεται κινητήρια δύναμη για να προχωρήσει συνολικά η αμερικανική κοινωνία μπροστά. Για αυτό ο μέσος Αμερικανός δεν φθονεί αυτούς που είναι στην κορυφή. Αντίθετα. Αφενός θέλει να τους μοιάσει και αφετέρου ξέρει πως αυτοί που είναι στην κορυφή νιώθουν πάνω απ’όλα Αμερικανοί, άρα κάτι καλό θα κάνουν για τη χώρα, άρα θα φτάσει και σε αυτόν η προστιθέμενη αξία από το δικό τους έργο.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι πως δεν πιστεύουμε πλέον στον μύθο μας. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Δεν έχουμε ιδανικό. Ή ακόμη χειρότερα έχουμε ως ιδανικό τον καταφερτζή Καραγκιόζη, σύγχρονη μετεξέλιξη του οποίου αποτελεί η «Μάνα του Τζάμπα» που κάνει θραύση στην τηλεόραση. Η αποθέωση της κουτοπονηριάς με τελικό έπαθλο μια ζωή μιζέριας.
Είναι περίπου αυτό που κάνει και το τελειωμένο πολιτικό σύστημα από τη μια άκρη ως την άλλη. Κουτοπονηριές και παιχνίδια με το χρόνο. Για να λέμε την αλήθεια, αυτό έκανε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Απλά, τα προηγούμενα χρόνια οι Έλληνες και καλά «έπεφταν από τα σύννεφα» αλλά σήμερα έφτασαν να πέφτουν στην πραγματικότητα από τα μπαλκόνια.
Πολιτική και κοινωνία είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Συνεπώς το να πετάξουμε στα σκουπίδια το πολιτικό σύστημα δεν φτάνει. Πρέπει μαζί του να πετάξουμε και νοοτροπίες που μας έφεραν στο σημείο να εγκρίνει πρώτα η τρόικα και το Eurogroup το φορολογικό και μετά η Βουλή των Ελλήνων. Είναι εθνική ανεξαρτησία αυτό; Μπορούμε να μιλάμε για ανεξάρτητους Έλληνες;
Τίποτα δεν θα αλλάξει αν ο Έλληνας δεν ξαναβρεί τον εαυτό του. Το φιλότιμό του.
Το πάθος του. Το δαιμόνιό του. Αυτό που έκανε πολλούς ανθρώπους από μια πολύ μικρή χώρα να γίνουν παίκτες σε πολύ μεγάλα παιχνίδια. Ο Ωνάσης και ο Νιάρχος είναι δύο από αυτούς. Αλλά τότε οι Έλληνες ήταν περήφανοι για αυτούς τους συμπατριώτες τους.
Ξέχασε ο Έλληνας να τιμά και να αναγνωρίζει. Έγινε γκρινιάρης κι αγνώμονας. Υπερβολικά εγωιστής και «παρτάκιας». Είναι πρώτος στην εύκολη κριτική του διπλανού του και τελευταίος στην κριτική του εαυτού του. Αυτό ισχύει και για τους «πάνω» και για τους «κάτω».
Το τι σημαίνει απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας μέχρι τώρα το έχουν καταλάβει με οδυνηρό τρόπο οι «κάτω». Όπως φαίνεται όμως, το πράγμα αρχίζει να πηγαίνει και προς τα «πάνω». Χάνονται ελληνικές επιχειρήσεις, χάνονται ελληνικά ξενοδοχεία, αύριο θα χαθούν οι ελληνικές τράπεζες και δεν ξέρω αν θα είναι ο Λάτσης ή ο Βαρδινογιάννης το τελευταίο μετερίζι της «εθνικής άμυνας».
Χρειάζεται αφύπνιση λοιπόν. Και πρώτα απ’όλα αφύπνιση των αστών, οι οποίοι παρακοιμήθηκαν μέσα στην καλοπέραση των προηγούμενων δεκαετιών. Πρέπει να τους ξυπνήσει το γεγονός ότι στα μάτια των ξένων είμαστε «όλοι Έλληνες» και για αυτό η βουλιμία των δανειστών δεν θα έχει τέλος. Αφύπνιση λοιπόν σημαίνει πως πρέπει αυτό που λένε οι ξένοι για μας, να το πούμε κι εμείς για τον εαυτό μας. Είμαστε όλοι Έλληνες; Διότι μόνο αν νιώσουμε όλοι Έλληνες, μπορούμε να ξαναγίνουμε και ανεξάρτητοι Έλληνες.
πηγή

αναδημοσίευση από : Φιλονόη