Γιά τήν Ἔνδοξον Ἐπέτειον πού ἔρχεται : 28η Ὀκτωβρίου - Ἡ Ὥρα τῶν Ἑλλήνων

Γράφει ὁ Ἀχιλλεύς Ξανθάκης 

 Ὁ Βίκτωρ Οὐγκὼ εἶχε γράψει κάποτε τὸν στίχο: «Δὲν γνωρίζω πιὰ τ’ ὄνομα μου. Ὀνομάζομαι Πατρίς». 

Ὅλοι οἱ Ἕλληνες Στρατιῶτες ποὺ πολέμησαν στὸν Β’ ΠΠ ἔχουν πλέον ἕνα ὄνομα, ὀνομάζονται "Πατρίς". 

Ἔφθασε πάλι ἡ 28η Ὀκτωβρίου. Ἡμέρα Ἐπετείου γιὰ τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940. 

Καὶ φέτος θὰ ἀκουσθοῦν ἐκεῖνες οἱ φωνὲς ποὺ θὰ σᾶς μιλήσουν γιὰ «τὸ ΟΧΙ ποὺ εἶπε ὁ λαὸς» θὰ σᾶς μιλήσουν γιὰ τὴν «Γερμανικὴ κατοχὴ» γιὰ τὰ «δεινὰ τοῦ πολέμου» γιὰ τὴν ταλαιπωρία καὶ τοὺς προδότες. Οἱ φωνὲς αὐτὲς συντηροῦνται ἀπὸ ἕνα ἰδιώνυμο σχέδιο μείωσης τῆς ἀξίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. 

Καὶ βεβαίως τὰ δεινὰ τοῦ πολέμου εἶναι ἀλήθεια. 

φωτό

Ὅμως ἀλήθεια εἶναι καὶ τὸ Ἔπος τῆς Ἀλβανίας. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ ὑποχώρηση τοῦ ἰσχυρότατου καὶ μοντέρνου Ἰταλικοῦ στρατοῦ μπροστὰ στὴν ἰαχὴ «ΑΕΡΑ» τῶν Ἑλλήνων Στρατιωτῶν. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ λαμπρὴ ἐκστρατεία μέσα στὰ χιονισμένα βουνά. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ ἐκ νέου, προσωρινὴ ἀπελευθέρωση τῆς Β. Ἠπείρου. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ αὐταπάρνηση τῶν ἡρωικῶν γυναικῶν τῆς Πίνδου, τὶς ὁποῖες ὅλοι ξέχασαν. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ αὐτοθυσία τῶν ὑπηρετούντων στὸ Ὑγειονομικὸ Σῶμα, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν μίλησε ποτὲ κανείς. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ ἐπικὴ συμμετοχὴ τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ποὺ οὐδέποτε ἔχει ὑποστείλει τὴν Πολεμικὴ Σημαία, στὴν ἱστορία μας. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ἡ νίκη κατὰ τῆς Ἰταλίας καὶ ἡ συνθηκολόγηση καὶ ὄχι ἧττα μὲ τοὺς Γερμανούς, κάτι ποὺ ἐπέτρεψε νὰ διατηρηθοῦν κάποια δικαιώματα. 

Ἀλήθεια εἶναι καὶ ὅτι ἡ κυβέρνηση Μεταξᾶ προετοίμασε στρατὸ καὶ ἀμάχους μὲ σιδερένια θέληση γιὰ τὸν πόλεμο. 

Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλήθειες, δὲν θὰ σᾶς μιλήσει κανείς.Πρέπει νὰ μείνουν στὴν ἄκρη. Θὰ σᾶς μιλήσουν μόνο γιὰ τὶς κακουχίες τοῦ πολέμου. Γιατί σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλους «πολὺ δυνατότερους λαοὺς» ποὺ ἡττήθηκαν ἀστραπιαῖα ἢ ἔπεσαν σχεδὸν ἀμαχητί, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι Ἑλλάδα κατάφερε τὶς πρῶτες νῖκες κατὰ τοῦ Ἄξονος, καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ συρρικνωθεῖ. Ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἔδωσε θάρρος, ἐλπίδα καὶ πολύτιμο χρόνο στὶς συμμαχικὲς δυνάμεις, πρέπει νὰ ξεχαστεῖ. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, πλάθεται ἡ ψευδὴς εἰκόνα ὅτι, χάσαμε στὸν Β’ΠΠ, ἐνῷ κερδίσαμε. 

Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἔκατσε στὸ τραπέζι τῶν νικητῶν καὶ δὲν πῆρε ποτὲ μέρος τῶν λαφύρων. Κι αὐτὸ γιατί προδόθηκε ξανά, ἀπὸ τοὺς Συμμάχους. Αὐτούς τους «συμμάχους» ποὺ ἡ ἱστορία τῶν νικητῶν θὰ ἀναφέρει ὡς προστάτες, ἐνῷ ἡ Ἑλληνικὴ ἱστορία θὰ καταγράψει ὡς σκληροὺς δυνάστες. 

Ἀναλογίζεστε ἄραγε, γιατί οἱ «σύμμαχοι» ἔκαναν ὁλοκληρωτικὸ πόλεμο καὶ στρατιωτικὲς ἐκστρατεῖες γιὰ τὴν ἀναχαίτηση τοῦ κομμουνισμοῦ στὴν Κορέα ἢ στὸ Βιετνὰμ ἀλλὰ ὄχι στὴν Ἑλλάδα τῆς ἔνοπλης κομμουνιστικῆς ἐξέγερσης; Καὶ ἔχετε ποτὲ σκεφθεῖ ὅτι σὲ αὐτὴ τὴν κομμουνιστικὴ ἐξέγερση ἡ Ἑλλάδα θρήνησε περισσότερα θύματα ἀπὸ ὅτι στὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; 

φωτό

Κάποιες δηλητηριώδεις φωνὲς τοῦ ἀνθελληνικοῦ σχεδίου, ρίχνουν ἕνα δόλιο ἐρώτημα στὴν κοινωνία. Λένε γιατί ἄραγε γιορτάζουμε τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου κι ὄχι τὴν λήξη του; 

Φυσικὰ ξέρουν γιατί. Ἀλλὰ ἐπιζητοῦν νὰ θολώσουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ὑπονομεύσουν. Δὲν θὰ προσπαθήσω νὰ τοὺς ἐξηγήσω γιατί, ἀλλὰ θὰ ἀπαντήσω γιὰ ἐκείνους ποὺ ἴσως καλοπροαίρετα νὰ ἀποροῦν. 

Γιορτάζουμε τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου, γιὰ νὰ τιμήσουμε τοὺς ἀπτόητους ἡρωικοὺς προγόνους ποὺ παράτησαν τὰ πάντα γιὰ νὰ πολεμήσουν ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, χωρὶς δεύτερη σκέψη καὶ μὲ ἕνα εὐτυχισμένο χαμόγελο στὸ πρόσωπο. Γιορτάζουμε ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ ἦταν ὅλοι ζωντανοί. 

Γιορτάζουμε τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου γιὰ νὰ τιμήσουμε τὶς μανᾶδες, τὶς συζύγους, τὶς ἀδελφὲς ποὺ στήριξαν ἐκείνους τοὺς ἄνδρες. 

Δὲν γιορτάζουμε τὸ τέλος τοῦ πολέμου, διότι κανένας πόλεμος δὲν τελείωσε ποτέ... 

Ἡ Ἑλλάδα πολέμησε γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς Ἐθνικῆς ταπείνωσης. Αὐτὴ εἶναι ἡ πυρηνικὴ ἀλήθεια, ὅπως ἐγὼ τὴν ἀντιλαμβάνομαι, γιὰ τὶς χρυσὲς σελίδες τῆς Ἑλληνικῆς Πολεμικῆς Ἀρετῆς στὸν Β΄ΠΠ. Καὶ φυσικὰ δὲν πολέμησε γιὰ τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῶν συμμάχων. Καὶ ἀσφαλῶς δὲν πολέμησε «τὸν φασισμὸ ἢ τὸν ναζισμό». Αὐτὰ εἶναι δολιότητες. Δηλαδὴ ἂν στὴν Ἰταλία ἦταν δημοκρατικὸ τὸ καθεστώς, θὰ λέγαμε ΝΑΙ; Ἂν ἡ κυβέρνηση τῆς Γερμανίας ἦταν ἀριστερὴ ἢ κεντρώα θὰ λέγαμε ΝΑΙ; 

Ὁ Μεταξᾶς πάσχισε γιὰ τὴν οὐδετερότητα. Ἂν εἶχε δίκιο ἢ ὄχι, ἂν ἔπεσε σὲ παγίδες τῶν συμμάχων ἢ ὄχι, ἂν βρεθήκαμε στὴν «σωστὴ πλευρὰ τῆς ἱστορίας» ἢ ὄχι, ὅλα αὐτὰ εἶναι δευτερευούσης ἀναλύσεως θέματα. 

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ Ἰταλικὲς κάννες σκόπευσαν τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ, ὁ κύβος ἐρρίφθη. 

Οἱ Ἕλληνες πολέμησαν προστατεύοντας τὴν Τιμή, βάζοντας τὸν Ἑλληνισμὸ πάνω ἀπὸ τὸν κομμουνισμὸ ἢ τὸν καπιταλισμὸ ἢ ὅποιον ἄλλον «ἰσμό». 

Φέτος λοιπόν, ἂς κάνουμε μιὰν ἐξαίρεση. Ἂς κλείσουμε τὰ αὐτιά μας στὶς σειρῆνες ποὺ θέλουν νὰ ἀπαλείψουν τὸν Ἑλληνισμό. 

Ἂς σκεφτοῦμε μὲ εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη, τοὺς Πεσόντες καὶ τοὺς πολεμιστὲς μιᾶς ἐποχῆς Νίκης. Ἂς συλλογισθοῦμε τὶς ἀξίες τῆς οἰκογενείας, τῆς Πίστεως, τῶν παραδόσεων, τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ τοῦ Ἔθνους, ποὺ ἐνδημοῦσαν τότε, ἰσχυρὲς καὶ ἐλπιδοφόρες. 

Ἂς ὑψώσουμε τὴν Σημαία σὰν φόρο Τιμῆς γιὰ ὅλους ἐκείνους τοὺς στρατιωτικούς, ναυτικούς, ἰατρούς, ἀγρότες, τσαγκάρηδες, ἐμπόρους, δασκάλους, ποιητές, ὑπαλλήλους ποὺ χαμογέλασαν προκλητικὰ στοὺς δυνατούς, ποὺ ἀψήφησαν ἀριθμοὺς καὶ προϋποθέσεις καὶ ἑνώθηκαν μεταφυσικὰ μὲ τὸν Λεωνίδα, μὲ Κολοκοτρώνηδες καὶ Νικηταράδες γιὰ νὰ πολεμήσουν γιὰ τὴν Δόξα. 

Κατὰ πὼς εἶχε πεῖ ὁ Κυβερνήτης Μεταξᾶς: «Θὰ Νικήσωμεν! Ἀλλὰ διὰ τοὺς Ἕλληνας ὑπὲρ τὴν Νίκην ἡ ΔΟΞΑ!» 

Δόξα καὶ Τιμὴ λοιπὸν στοὺς Ἕλληνες Στρατιῶτες. Δόξα καὶ Τιμὴ στὴν Ἑλληνικὴ Οἰκογένεια. 

φωτό

Ἀπό :  istos.net.gr

Μέχρι τήν ἑπομένη Τρίτη, ἀνήμερα τῆς Ἐθνικῆς Ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, θά ἀφιερώσουμε ἀρκετά θέματά μας στὀ ἔπος αὐτό πού γράφηκε ἀπό ἄνδρες πού εἶχαν μέσα τους Ἀξίες, Ἰδανικά, Πίστιν καί γνώριζαν τί ἔπρεπε νά προστατεύσουν. Ἀκριβῶς ὅ,τι δέν ὑπάρχει σήμερα, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων πού ὑφίστανται ὡς ἐπιβεβαίωσις τοῦ κανόνος...

Ἡ Πελασγική