ᾨδή εἰς τήν Σελήνη
Γλυκύτατη φωνή βγάν᾿ ἡ κιθάρα,
καί σέ τούτη τήν ἄφραστη ἁρμονία
τῆς καρδιᾶς μου ἀποκρίνεται ἡ λαχτάρα.
*
Γλυκέ φίλε, εἶσαι σύ, πού μέ τή θεία
ἔκσταση τοῦ Ὀσσιάνου, εἰς τ᾿ ἀκρογιάλι,
τῆς νυχτὸς ἐμψυχεῖς τήν ἡσυχία.
*
Κάθισε γιά νά ποῦμε ὕμνον στά κάλλη
τῆς Σελήνης. αὐτήν ἐσυνηθοῦσε
ὁ τυφλός ποιητής συχνὰ νά ψάλλει.
*
Μοῦ φαίνεται τόν βλέπω πού ἀκουμβοῦσε
σέ μίαν ἐτιά, καί τό φεγγάρι ὡστόσο
στά γένια τά ἱερά λαμποκοποῦσε.
Ἀπ᾿ τό Σκοπό, νἄτο, προβαίνει. ὢ πόσο
σύ τή νύχτα τερπνά παρηγορίζεις!
*
Ὕμνον παθητικό θέ νά σοῦ ὑψώσω,
παθητικό σά ἐσένα, ὅταν λαμπίζεις
στρογγυλό, μεσουράνιο, καί τό φῶς σου
σέ ταφόπετρα ὁλόασπρη ἀποκοιμίζεις.
~ Διονύσιος Σολωμός
Καλά νά περάσετε ὅπου κι᾿ἄν εἶστε, ἀπόψε μέ αὐτή τήν ὑπέροχη Πανσέληνο ( ὅσο κι᾿ὅπου εἶναι ὀρατή λόγῳ τῆς ἀποψινῆς συννεφιᾶς) ...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου