Ὁ Πόλεμος εἶναι μπροστά μας

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν προειδοποιεί ότι η νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη δεν είναι παγιωμένη και είναι απίθανο να γίνει ειρηνικά αποδεκτή, αλλά μάλλον είναι αναπόφευκτο να διαμορφωθεί μέσα από κλιμάκωση των συγκρούσεων, υπενθυμίζοντας πώς οι ιστορικές αλλαγές αποφασίζονται μέσα από την απρόβλεπτη εξέλιξη του πολέμου.

Γράφει ὁ Ἀλεξάντερ Ντοῦγκιν

Μια Ἀλλαγή στην Παγκόσμια Τάξη συνήθως συμβαίνει μέσω του πολέμου. Πολύ σπάνια εκείνοι που κατέχουν την παγκόσμια εξουσία είναι πρόθυμοι να την εγκαταλείψουν οικειοθελώς. Κρατιούνται μέχρι το τέλος, μέχρι να καταστραφούν και να μετατραπούν σε ερείπια. Το ίδιο ισχύει αναμφίβολα και σήμερα.

Διαφορετικές ανατροπές και αλλαγές συμβαίνουν στην ιστορία, φυσικά. Επομένως, κάποιος θα μπορούσε μόνο υποθετικά να περιμένει, να ελπίζει ή τουλάχιστον να εύχεται ότι οι Δυτικοί ηγέτες θα εγκαταλείψουν οικειοθελώς την ηγεμονία τους. Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό είναι απίθανο να συμβεί. Και αν δεν συμβεί, τότε θα υπάρξει πόλεμος. Αυτός ο πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη: ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή. Αλλά δεν είναι ακόμη σε πλήρη ισχύ. Μέχρι στιγμής, είναι μόνο ένας προάγγελος του τεράστιου, θεμελιώδους πολέμου που θα διεξαχθεί για την ανακατανομή της πραγματικής κυριαρχίας μεταξύ των δυνάμεων που οριοθετούνται σήμερα.

Στις μέρες μας λέμε συχνά: κοιτάξτε, ο πολυπολικός κόσμος είναι εδώ, ο κόσμος δεν είναι πλέον μονοπολικός, υπάρχουν οι BRICS, υπάρχει «μεγαλύτερη ανθρωπότητα» και ούτω καθεξής. Ωστόσο, μπορούμε να δούμε ότι η ηγεμονία του μονοπολικού συστήματος εξακολουθεί να είναι ισχυρή. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα παρακμάζει και παρά το γεγονός ότι η κολοσσιαία εσωτερική του κρίση, η κατάρρευση και όχι η έκρηξη της δυτικής κοινωνίας και ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού, σαφώς ωριμάζει. Αλλά, κατά μία έννοια, παρά τον φορέα αυτού του καθοδικού κύματος, η δυτική ηγεμονία εξακολουθεί να είναι ισχυρότερη από την πολυπολικότητα.

Ας είμαστε ειλικρινείς: εξακολουθεί να είναι ικανή, για παράδειγμα, να αναδιαμορφώσει την κατάσταση και την ισορροπία δυνάμεων στον μετασοβιετικό χώρο. Γνωρίζουμε ότι οι παγκοσμιοποιητές λειτουργούν στην Ουκρανία, τη Μολδαβία, τον Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία εδώ και τρεις δεκαετίες. Αλλά τους το επιτρέψαμε. Και τώρα, ακόμη και παρά τη διαίρεση της Δύσης σε δύο ή και τρεις δυνάμεις - τους παγκοσμιοποιητές, την ΕΕ, τον Τραμπ και την MAGA - έχουν παρ' όλα αυτά καταφέρει να επιβάλουν εκβιαστικά κατευθυνόμενες εκλογές εκλογές στη Ρουμανία, αντικαθιστώντας υποψηφίους που είναι ανεπιθύμητοι για τους παγκοσμιοποιητές, σκοτώνοντας αρκετές δεκάδες υποψηφίους από την Εναλλακτική για τη Γερμανία, συγκαλύπτοντας το ως «ατυχήματα» και, τέλος, κατάφεραν να επιβάλουν  εκβιαστικά κατευθυνόμενες εκλογές στη Μολδαβία. Ταυτόχρονα, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται. Η Δύση δεν υποχωρεί και είναι πολύ δύσκολο για εμάς να επιτύχουμε αποφασιστική Νίκη.

Είναι πολύ νωρίς για να πούμε ότι ο δυτικός μονοπολικός κόσμος δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει, αν και σε αγωνία.

Και, φυσικά, είναι πολύ πιθανό ότι εάν ο μονοπολικός κόσμος δεν καταρρεύσει απλώς στο εγγύς μέλλον, όλα αυτά θα εξελιχθούν σε έναν μεγάλο πόλεμο.

Δεν είμαι σίγουρος πού θα διεξαχθεί αυτός ο πόλεμος, είτε στον Ειρηνικό Ωκεανό εναντίον της Κίνας είτε εναντίον της Ινδίας, στη Μέση Ανατολή, ή αν θα μας εμπλέξει άμεσα. Είναι απολύτως πιθανό να ξεκινήσει από εμάς. Επομένως, αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία μπορεί να είναι η αρχή ενός μεγαλύτερου, τρομερού πολέμου.

Με τα πυρηνικά μας όπλα, τα εδάφη μας, την ιστορική μας ταυτότητα και την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τις παγκόσμιες διαδικασίες, η Ρωσία βρίσκεται λίγα βήματα μπροστά από την Κίνα. Η Κίνα μόλις τώρα γίνεται μια πραγματική παγκόσμια δύναμη. Αυτή είναι μια νέα ποιότητα, ένα νέο κράτος για αυτήν. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι οι Κινέζοι θα καταφέρουν να το χειριστούν αυτό. Ήμασταν μια μεγάλη παγκόσμια δύναμη τον 20ό αιώνα (μία από τις δύο) και τον 19ο αιώνα (μία από τις πολλές). Το μεγαλείο της Κίνας ήταν στην αρχαιότητα. Χωρίς αμφιβολία, η Κίνα είναι τώρα ένα από τα πιο σημαντικά κράτη πρώτης τάξης, ένα από τα δύο ή τρία που κυβερνούν τον κόσμο. Αλλά αυτή είναι μια νέα εμπειρία για τη σύγχρονη Κίνα. Πρέπει ακόμα να προετοιμαστεί για αυτό, και πολλά λάθη μπορούν να γίνουν εδώ. Έχουμε πολύ ζωντανή εμπειρία με αυτό, γι' αυτό και η Ρωσία είναι το κύριο εμπόδιο για τους παγκοσμιοποιητές και ο κύριος εχθρός τους. Επομένως, εμείς, και κανείς άλλος, είμαστε οι κύριοι συμμετέχοντες σε αυτόν τον πόλεμο, οι κύριοι αγωγοί της φωτεινής ακτίνας της παγκόσμιας ιστορίας. Είμαστε αυτοί που χτίζουν τον πολυπολικό κόσμο.

Το αν ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί υπό αυτές τις συνθήκες είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Προς το παρόν, η μόνη επιλογή που έχει προταθεί για την αποφυγή του είναι η συνθηκολόγηση, δηλαδή ο σκόπιμος τερματισμός του πολέμου εκ των προτέρων, υψώνοντας τη λευκή σημαία και παραδίδοντας τον στο έλεος των νικητών. Αλλά η σκόπιμη αναγνώριση της ήττας δεν σημαίνει το τέλος του πολέμου. Είμαστε ακόμα γεμάτοι θέληση και δυνάμεις και οδεύουμε προς τη Νίκη, όχι προς την ήττα. Επομένως, αν ένας μεγάλος πόλεμος μπορεί να αποφευχθεί μόνο με την ήττα, τότε αυτό δεν είναι η περίπτωσή μας, και σε μια τέτοια περίπτωση ο πόλεμος δεν μπορεί να αποφευχθεί. Αλλά το αν θα υπάρξει πόλεμος δεν εξαρτάται από εμάς. Εξαρτάται από το πώς ο μονοπολικός κόσμος που τον οργανώνει θα επιλέξει το νέο επίπεδο κλιμάκωσης.

Σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με την ανάλυση ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε έναν μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο. Ένας τέτοιος πόλεμος θα σύρει σε αυτόν την Κίνα, και πιθανότατα την Ινδία, ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τον ισλαμικό κόσμο. Ταυτόχρονα, φυσικά, θα έχει αντίκτυπο στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική, όπου επίσης διαμορφώνονται δύο συνασπισμοί: αυτοί που υποστηρίζουν τη μονοπολικότητα και αυτοί που υποστηρίζουν την πολυπολικότητα.

Έτσι, τερατώδεις δοκιμασίες περιμένουν την ανθρωπότητα μπροστά. Συμβαίνουν ήδη, βρισκόμαστε ήδη μέσα σε αυτές. Αυτό που έχουμε τώρα θα φαίνεται σαν παιδικό παιχνίδι σε σύγκριση με αυτό που μας περιμένει. Φυσικά, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, δεν καυχιέμαι ούτε χαίρομαι γι' αυτό. Αλλά οι πόλεμοι σχεδόν πάντα συμβαίνουν κάθε φορά που οι άνθρωποι λένε ότι δεν θέλουν πόλεμο. Οι πόλεμοι δεν εξαρτώνται από το αν τους θέλουν ή όχι. Υπάρχει μια συγκεκριμένη λογική στην ιστορία από την οποία είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγουμε. 

ἀπό : arktosjournal.com

Ἡ Πελασγική