Γράφει ὁ Constantin von Hoffmeister
Η μετανάστευση είναι ένας αντικατοπτρισμός που τρεμοπαίζει στον ορίζοντα της παρακμής. Υπόσχεται λύτρωση μέσω της αντιστροφής, σαν να μπορούσε να επιστρέψει το ρολόι της ιστορίας, σαν να μπορούσαν απλώς να σταλούν σπίτι τους οι λαοί που έχουν περάσει τα σύνορα.
Ωστόσο, οι συνθήκες που δημιούργησαν τη μετανάστευση έχουν επίσης τερματίσει τη δυνατότητα αναίρεσής της. Η Ευρώπη που ονειρεύεται να επιστρέψει στον εαυτό της δεν διαθέτει πλέον την ενέργεια, την ενότητα ή τους αριθμούς για να δράσει. Στέκεται στο λυκόφως του έθνους και στην αυγή του πολιτισμού.
Στη Γερμανία σήμερα, παραμένουν περίπου δώδεκα εκατομμύρια γυναίκες ιθαγενούς καταγωγής κάτω των σαράντα ετών. Το ποσοστό γεννήσεών τους κυμαίνεται γύρω από ένα παιδί ανά γυναίκα. Τα παιδιά τους θα αριθμούν μόλις έξι εκατομμύρια. Κάτω από αυτή την ήσυχη αριθμητική βρίσκεται μια σιωπηλή επανάσταση: μεταξύ των παιδιών κάτω των πέντε ετών, σχεδόν τα μισά έχουν ήδη ξένες ρίζες. Η γενιά Baby Boomer, που εξακολουθεί να γεμίζει γραφεία, κοινοβούλια και συντάξεις, συγκαλύπτει τη μεταμόρφωση. Ωστόσο, σε είκοσι χρόνια, όταν αυτή η γενιά φύγει, το πέπλο θα σηκωθεί, αποκαλύπτοντας μια ήπειρο που έχει ήδη αλλάξει.
Η μετανάστευση, μετρημένη ενάντια σε αυτή την πραγματικότητα, γίνεται παράλογη. Ένας πληθυσμός που συρρικνώνεται φαντάζεται να διώχνει εκατομμύρια ενώ αποτυγχάνει να αντικατασταθεί. Η φαντασίωση μεγαλώνει σε αντίστροφη αναλογία με τη δύναμη. Παρηγορεί όσους αισθάνονται την παρακμή αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το βάθος της. Μια ήπειρος που δεν πιστεύει πια στην κατάκτηση δεν μπορεί να πιστέψει στην απομάκρυνση. Οι ηθικοί της κώδικες, οι γραφειοκρατίες και οι οικονομίες της συνωμοτούν ενάντια στην αποφασιστική δράση. Ακόμη και εκείνοι που λιβανίζουν την μετανάστευση θα δίσταζαν να το πραγματοποιήσουν. Χρειάζονται το σύστημα που καταδικάζουν: τα νοσοκομεία, τα εργοστάσια, τα φορτηγά παράδοσης και την ξένη εργασία που κρατά την παλιά καρδιά να χτυπά.
Ωστόσο, αυτή η πτώση δεν εκτυλίσσεται μεμονωμένα. Ο κόσμος πέρα από την Ευρώπη έχει αφυπνιστεί. Η εξουσία ακτινοβολεί τώρα από διάφορους πόλους: τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, τον ισλαμικό κόσμο και την Αμερική. Το καθένα ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, το δικό του πολιτισμό. Η παγκόσμια ισορροπία έχει μετατοπιστεί από τον μονοπολικό έλεγχο στον πολυπολικό διαγωνισμό. Η ίδια η μετανάστευση είναι ένα σύμπτωμα αυτής της μεταμόρφωσης: η κίνηση των ανθρώπων που ακολουθούν το κενό που αφήνει η εξασθενημένη δύναμη. Το να φαντάζεσαι τη μετανάστευση σημαίνει να φαντάζεσαι να αντιστέκεσαι σε αυτή την κοσμική αναδιάταξη.
Το παράδοξο βαθαίνει. Η Ευρώπη, κάποτε εξαγωγέας λαών και ιδεών, έχει γίνει ο δέκτης. Δεν μπορεί να ξαναφτιάξει τον κόσμο κατ' εικόνα του, γιατί ο κόσμος πλέον ξαναφτιάχνει την Ευρώπη από μόνος του. Σε πόλη με πόλη, η Ευρώπη αντανακλά τώρα τον κόσμο πίσω στον εαυτό της: τις φωνές της, τα δόγματά της και το παρελθόν της συγχωνευμένα μέσα στους ίδιους πέτρινους τοίχους. Δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για αναστροφή, το φυσικό αποτέλεσμα της επιστροφής της παγκόσμιας δύναμης στην ισορροπία. Η κραυγή για μετανάστευση είναι μια άρνηση να δούμε ότι η εποχή της αυτοκρατορίας έχει γυρίσει από μέσα προς τα έξω.
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν ήδη προσαρμοστεί, αθόρυβα και ρεαλιστικά. Στέλνουν τα παιδιά τους σε διαφορετικά σχολεία, εξαρτώνται από την εργασία των μεταναστών και κατοικούν σε πόλεις όπου η ομοιογένεια επιβιώνει μόνο στη μνήμη. Ωστόσο, αυτή η εξάρτηση φέρνει τη δική της πίεση: πολλοί από αυτούς που συντηρούν την καθημερινή οικονομία βασίζονται επίσης σε μεγάλο βαθμό στα συστήματα πρόνοιας, υγειονομικής περίθαλψης και εκπαίδευσης. Η ήπειρος πληρώνει για την επιβίωσή της μέσω μιας αργής δημοσιονομικής αιμορραγίας. Γνωρίζει την ανισορροπία αλλά δεν μπορεί να τη διορθώσει. Οι ίδιες οικονομίες που βασίζονται στη χαμηλόμισθη εργασία θα κατέρρεαν αν αυτή η εργασία εξαφανιζόταν. Οι ίδιες κυβερνήσεις που θρηνούν για το βάρος φοβούνται την αναταραχή που θα ακολουθούσε κάθε προσπάθεια ανατροπής: αναταραχή στους δρόμους, εξέγερση στους θεσμούς και παράλυση σε όλο το σύστημα. Η Ευρώπη πρέπει επομένως να υπομείνει αυτό που δεν μπορεί να αναιρέσει: μια εξάρτηση που αγανακτεί και μια μεταμόρφωση που δεν μπορεί να ξεφύγει
Ο Επαναπατρισμός δεν θα συμβεί ποτέ γιατί δεν μπορεί να συμβεί. Ο μηχανισμός του πολιτισμού έχει κλειδώσει την Ευρώπη μέσα στα ερείπια της μονοπολικής εποχής. Οι δυνάμεις που κάποτε έκαναν τον σύγχρονο κόσμο — εμπόριο, τεχνολογία, μετανάστευση και αυτοκρατορία — έχουν συγχωνευθεί σε ένα ενιαίο, εξαντλημένο σύστημα εξάρτησης. Αυτό το σύστημα εξακολουθεί να συντηρεί την Ευρώπη, παρόλο που εξαντλεί τη ζωτικότητά της. Η πολυπολικότητα αυξάνεται σε αντίθεση με αυτή την τάξη: μια εξέγερση πολιτισμών που αναζητούν αυτονομία, σύνορα και ρίζες. Το καθήκον της Ευρώπης είναι να ανακαλύψει εκ νέου την εξουσία σε αυτόν τον νέο διαγωνισμό: να μετατρέψει την παρακμή σε μορφή, να επιβάλει πολυπλοκότητα αντί να διαλυθεί σε αυτήν, και να ανακτήσει το πεπρωμένο από το ίδιο το σύστημα που το κατανάλωσε.
Η ψευδαίσθηση του Επαναπατρισμού προσφέρει άνεση σε όσους επιθυμούν έναν απλούστερο κόσμο. Ωστόσο, το πραγματικό δράμα της εποχής μας βρίσκεται αλλού: στο πώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη μεταμόρφωσή της. Το έθνος έχει πεθάνει ο πολιτισμός πρέπει να ανέβει. Το παρελθόν δεν μπορεί να επιστρέψει, αλλά το μέλλον απαιτεί ακόμα δύναμη.
Ἀπό : eurosiberia.net
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου