«Ἐθνικόφρων Σοσιαλισμός»

 Γράφει ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς 

Εἰς τήν βαυαρικήν Γερμανίαν κατά τήν ὥραν ταύτην ἀναβράζει καί διατελεῖ εἰς ὀργασμόν ἐπικίνδυνον διά τήν τήρησιν ἐκεῖ τῆς κρατούσης τάξεως, ὁ λεγόμενος «Ἐθνικόφρων Σοσιαλισμός». Αἰσθάνομαι,συγκίνησιν ἰδιάζουσαν πρός τά ὀξύμωρα ταῦτα συμπλέγματα ὀνομάτων,δηλωτικά ὑμεναίων, ἀνταποκρινομένων πληρέστερον πρός τήν κατά βάθος πολυσύνθετον καί περίπλοκον φύσιν τῶν μεγάλων ἰδεῶν. Δοξάζω ὅτι καί τά περισσότερον ἀντίθετα καί ὡς ἀδιάλλακτα κρινόμενα φαινόμενα εἶνε ἐπιδεκτικά προσεγγίσεων καί συμφιλιώσεων τότε τό ἰδανικόν τό ὁποῖον,ἀπό τινός ἀπόψεως, οὐδέποτε πραγματοποιεῖται, - διότι τότε παύει νά εἶναι ἰδανικόν - δύναται ἐξ ἄλλου μέ τήν συναλλαγήν αὐτήν νά ἐκπληρώσῃ ἀποτελεσματικώτερον τόν προορισμόν του καί νά ἐφαρμοσθῇ συμφωνώτερον πρός τάς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς, τῆς ὁποίας θεμελιώδες γνὠρισμα εἶναι ἡ πολλαπλότης. Εἶς μέγας ποιητής ὠνόμασε τήν Ἀφροδίτην τῆς Μήλου σύμβολον τοῦ ἰδανικοῦ,καθώς ἀνευρέθη μετά αἰῶνας,χωρίς χέρια, διότι λέγει, κάι ἡ ἰδέα στερεῖται χειρῶν : δέν ἐναγκαλίζεται τίποτε. Ἀλλά δέν πρέπει νά λησμονῶμεν ὅτι πρίν εἰς ἡμᾶς περιέλθη σύντομα,ἡ ἰδεώδης δι᾿ἡμᾶς Ἀφροδίτη,καθώς ἐξῆλθε τῶν χειρῶν τοῦ πλάστου της,εἶχε τάς χείρας της ἀρτίας,ὡραίας καί περιεπτύσσετο μέ αὐτάς κι᾿ἐκράτει. Διά νά ἐπανέλθω εἰς τό κύριον θέμα μου : τοῦ πατριδολάτριδος τούτου σοσιαλισμοῦ,ὅστις ἀνττίθεται εἰς τόν ὀρθόδοξον σοσιαλισμόν,τόν πρεσβεύεοντα τήν ἄρνησιν καί τήν καταφρόνησιν τῶν πατρίδων, -ὡς μεγαλοπράγμων ἱδρυτής ἀναγνωρίζεται ὁ αὐστριακός τήν ἐθνικότητα Ἀδόλφος Χίτλερ. Ὀλίγιστα ἔτη  ἔφθασαν διά νά ἀνέλθη εἰς τήν περιωπήν ταύτην ἀπό βίου ἀσήμου. Πρό τριῶν μόλις ἐτῶν ἀπηγγέλλετο τόν κοσμηματογράφον. Ἐπένετο.Ἐκέρδιζε μόλις ὅσα ἔφθαναν διά νά μή ἀποθάνη τῆς πείνης. Αλλά κάποιον πῦρ ἐσώψυχον τόν ὑπεστήριξε καί τόν ἐζωογόνει. Τό δαιμόνιον τῆς ῥητορικῆς. Τά πρῶτα του κηρύγματα παρεῖχεν ἐπί πληρωμῇ εἰς αἰθούσας ἀποκέντρων ζυθοπωλείων. 

Σήμερον εἶνε ἠγέτης κόμματος τό ὁποῖον ἀπό ἄκρους εἰς ἄκρον συγκλονίζει τήν Βαυαρίαν. Ὁ λόγος του γοητεύει. Τό δημοσιογραφικόν του ὄργανον ἔχει μεγάλην δύναμιν. Εἶνε ὁ μεταφυτευτής τοῦ φασισμοῦ καί διαρρυθμιστής τπου ἐπί τό γερμανικώτερον. Συνεχίζει τόν Μουσσολίνι. Ἐνθυμίζει τόν Παῦλον Δερουλάδι* τὀν μέγα Γάλλον πατριώτην τόν διάσημον Πρόεδρο τοῦ « Πατριωτικοῦ Συνδέσμου» καί κήρυκα τῆς ἀντεκδικήσεως, τῆς ἀνταποδόσεως. Παραβάλλεται ἀκόμη πρός κάποιον ἄλλον φημισμένον ὀμοεθνή του, τόν Λούεγγερ**, τόν ἱδρυτή τοῦ Χριστιανικοῦ σοσιαλιστικοῦ κόμματος. Δέν εἶναι ἁπλῶς μόνον ἀρχηγός τοῦ ἐθνικόφρωνος σοσιαλισμοῦ,εἶνε ἡ ψυχή του καί ἡ δύναμίς του ἡ κινητἠριος ! 

Ἀπό τῆς Αὑστρἰας μετοικίσας εἰς τήν Γερμανίαν ὑπηρέτισεν στόν Γερμανικό Στρατόν καί διεκρίθει κατά τόν πόλεμον διά τήν ἀνδρείαν του καί τήν ἐξαίρετον διαγωγἠν του. Μέ ὅλην τήν ταπεινή καταγωγήν του καί τήν πτωχείαν του ἐσπούδασεν, αὐτοδίδακτος, ἐμελέτησεν, ἀπέκτησε πλῆθος γνώσεων. Περατωθέντος τοῦ πολέμου  ἂφιέρωσεν ὅλας του τάς δυνάμεις εἰς τόν μέγα σκοπόν, τήν ἀνόρθωσιν τῆς ἐκπεσούσης, καθώς πιστεύει, πατρίδος του. Συνήρπασε τόν ἐργατικόν κόσμον μέ τήν ζέσιν τῆς εὐγλωττίας του,ἀλλά τό μυστήριον τῆς ἐπιτυχίας του ἔγκειται εἰς τό ὅτι ἐγεννήθη διά νά κυριαρχῇ. Κυβερνήτης. Οἱ "Καιροί τοῦ Λονδίνου " τόν  ἀπεικόνιζον πρό τινός,εἰς χαρακτηρισμόν ὄχι πολύ συμπαθῆ, κοντόχονδρον, σκαιόν εἰς τά ἐκφράσεις του, ὂξύτατον,ὑβριστήν,καταφερόμενον ὑλακτοῦντα κατά τῶν δημοκρατικῶν,τῶν ἀλλοδαπῶν,τῶν ἑβραίων,τῶν κερδοσκόπων,τῶν πολιτευομένων. Στρέφεται ἡ ἐπίθεσίς του ἐν ταυτῷ κατά τῶν ἀστῶν, τῶν κεφαλαιούχων καί κατά τῶν μπολσεβικιστῶν ἐργατῶν. Κάτω ὁ ἀσυλλόγιστος μουχλιασμένος νοικοκύρης,κάτω ὁ τρομοκρατικός, ὁ ὁλέθριος κομμουνισμός.  

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ λόγος του γοητεύει. Διαλέγεται καθ᾿ἑκάστην δημόσια εἰς μίαν αἴθουσαν τῶν ἀναριθμήτων ζυθοπωλείων τοῦ Μονάχου. Πολύ πρό τῆς ταχθείσης ὥρας ἡ αἴθουσα ὑπερπλήρης. Οἱ ἀκροαταί του,στοιχεῖα ἑτερογενῆ ἐξ ὅλων τῶν τάξεων. Ἐργάται, χειρωνάκτες,βιομήχανοι, ἔμποροι,σπουδασταί, καθηγηταί, καλλιτέχναι, ἀξιωματοῦχοι, ἀξιωματικοί ἀπόστρατοι, γυναῖκες τοῦ λαοῦ, τοῦ ἐλαφροῦ κόσμου, τῆς καλῆς ἀστικῆς κοινωνίας,δεσποινίδες ὑπάλληλοι καταστημάτων. Στρατιά ὡργανωμένη νέων ἐθνικοφρόνων σοσιαλιστῶν, ἐκτελεῖ καθήκοντα ἀστυνομικά, ἐπιβλέπει τήν τάξιν, Κυκλοφορει ἡ μπῦρα, ὁ καπνός θολώνει τήν ἀτμόσφαιραν. Τήν αἴθουσαν διακοσμοῦν σημαίαι μέ λευκῶν σταυρῶν ἐμβλήματα καί διαγράμματα ἀνθρωπίνων κρανίων.Τέλος ἐμφανίζεται ὁ ῥήτωρ. Ἀνέρχεται τό βῆμα. Ραγδαῖα χειροκροτήματα τόν ὑποδέχονται. Ἡ φωνἠ του δέν εἶναι πολύ δυνατή ἀλλά εὔηχος καθαρώτατη  καί ἀπώτατοι καθήμενοι δέν χάνουν συλλαβήν. Ὁμιλεῖ τά γερμανικά καθαρά καί αὐτά χωρίς διαλεκτικόν τόνον εἰς τήν προφοράν του. Ἡ εὐγλωττεία του ἐξαιρετική. Ζυγιάζει τάς λέξεις, τάς τοποθετεῖ πρεπόντως. Δέν ἐπαναλαμβάνει, δέν πολιλλογεῖ. Τηρεῖ αὐστηράν ἀλληλουχίαν εἰς τάς περιόδους του. Αἱ φράσεις του συνοδευόμεναι μέ κινήματα ἔντονα τῆς δεξιᾶς χειρός, τινάζονται ὡς μύδροι,ἐξακοντίζονται πυροτεχνήματα. Σοβαρεύεται, εἰρωνεύεται, ἀρέσκεται εἰς τάς ἐπιδεικτικάς ἀντιθέσεις, εἶνε καυστικός, ἐπιγραμματικός, χαριτολόγος. Ὁ ἦχος τοῦ λόγου του διαδοχικῶς βροντώδης, θωπευτικός, αὐστηρός, περιγελαστικός.  Κατακτᾷ ταχέως τούς ἀκροατές του. Ὄχι σπανίως, τούς παρασύρει εἰς ἐνθουσιασμόν φρενητιώδη. Εἷς αὐτήκοος τῶν ρητορικῶν θριάμβων τοῦ Χίτλερ ἔγραφε προσφάτως εἰς ἕν τῶν ἐγκρίτων περιοδικῶν τῆς Εὐρώπης ὅτι διά νά ἀντιληφθῇ τις ὁποία δύναμις ἑδρεύει εἰς τόν ἀνθρώπινον λόγον θά ἔπρεπε νά ἴδῃ πώς οἱ βαυαροί τοῦ Μονάχου,οἱ ἐκ φύσεως εἰρηνικοί καί φλεγματικοί,ἀκροῶνται ἑνός λόγου τοῦ Χίτλερ. Οἱ παγετῶνες μεταβαλλονται εἰς ἡφαίστεια. Κάποτε διακόπτεται ὁ ρήτωρ, οἱ διακόπτοντες, ἀκίνδυνοι, παίζουν, εὐφυολογοῦν. Ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον ὁστις ἀποπειραθεῖ νά βάλῃ ἐμπόδια εἰς τόν δρόμον τοῦ ρήτορος, διακόπτων. Συλλαμβάνεται, ξυλοκοπείται, ἀποδιώκεται διά τῆς βίας. Ὅτε ὁ ρήτωρ κατέρχεται τοῦ βήματος συνοδεὐεται ἀπό χειροκροτήματα καί ζητοκραυγάς μέχρι τῆς ὁδοῦ. 

Εἰς τόν Ἀδόλφον Χίτλερ ἐπιφυλάσσεται ἡ μοῖρα τῶν οἰκοδόμων κυβερνητῶν ἤ θά παρέλθη ὡς μετέωρον καί ὡς ἄνθος τοῦ ἀγροῦ θά ἐξανθήση ἡ ἐπιβολή του ; Ὅ,τι κι.ἄν ἡ μοῖρα τοῦ ἐπιφυλάττει μάχεται ὑπέρ ἰδανικοῦ σοφώτατα διαρρυθμισμένου. Τό μέλλον ἴσως ἀνήκει εἰς τόν σοσιαλισμόν τόν ἀνορθοῦντα καί ἐνισχύοντα τήν ἰδέαν τῆς πατρίδος, χωρίς τήν ὁποίαν σωτηρίαν δέν ὑφίσταται. 

Κωστῆς Παλαμᾶς , ἐφημερίς "ΕΜΠΡΟΣ " 2 Αὐγοὐστου 1923 ( ἐδῶ) φωτό

*  Paul Déroulède 

** Karl Lueger

Ἡ Πελασγική