Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ

Του Μάνου Παπαδάκη

Φως στην άκρη του τούνελ λοιπόν. Πες μας τι πίνεις…

Να έλθουμε και μείς στο κέφι και όλοι μαζί να τραγουδήσουμε όνειρο ζω… μην με ξυπνάτε τώρα.

Αργά αλλά σταθερά οι ιθαγενείς ξυπνάνε. Γι’ αυτό νέες προτάσεις νάρκωσης πρέπει να πέσουν στο τραπέζι.

Για να δικαιώσουν την λαϊκή ρήση ‘όταν ο λαός ξυπνάει, οι φακίρηδες αλλάζουν κόλπα’.

Στην Ελλάδα βέβαια της ανευθυνότητας  και του χαβαλέ, είσαι ότι δηλώσεις. Γι’ αυτό και κάποιοι έχουν το θράσος να αυτοβαφτίζονται ‘σωτήρες’ και ‘δημοκράτες’. Οι οποίοι λειτουργούν όπως το παλιό τζουκ μποξ. Αν δεν ρίξεις κέρμα, δεν παίζει τραγούδι. Είναι αυτοί που αναιδέστατα δηλώνουν ότι ‘η  δημοκρατία έχει κόστος’. Το οποίο υπολογίζουν μηνιαία πάνω-κάτω 30 φορές τον κατώτατο μισθό (χωρίς τα τυχερά…)

Κι αυτά όμως δεν τους είναι αρκετά. Κραυγή αγωνίας από γνωστό κυβερνητικό ‘σωτήρα’ ότι κάνουν ‘το σκατό τους παξιμάδι’ για να τα βγάλουν πέρα. Εξοργίζοντας τον απελπισμένο πολίτη. Για να τον σπρώξει στην αντιπέρα όχθη, που τον περιμένουν οι …‘άλλοι σωτήρες’. Ίδιοι με τους προηγούμενους. Είναι η σειρά τους. Ρολόι πάει. Γιατί κι αυτοί  έχουν υπογράψει συμβόλαιο συμμετοχής στο παιγνίδι της εξουσίας. Που μοιάζει με το παιδικό παιγνίδι ‘μπιζ’. Στη μέση  ο καρπαζοεισπράκτορας  πολίτης που τρώει την φάπα και μετά ψάχνει τον δράστη μεταξύ των αλαλαζόντων κυκλικά γύρω του. Των «σωτήρων» και των «δημοκρατών».  

Οιαδήποτε σύγκρισις αυτών με τον ευπατρίδη πολιτικό γίγαντα Ι. Καποδίστρια θα αποτελούσε επιεικώς ύβρη.

‘Δεν δύναμαι μισθόν λαμβάνειν, όταν η πατρίς ευρίσκεται εις ένδειαν και ο λαός εις οικονομικήν εξαθλίωσιν’

Στην αγανάκτηση του λαού πάντως, το πολιτικό σύστημα έχει την απάντηση. Ελεύθερη χρήση του διαδικτύου σε όλη την επικράτεια. Για να εξοικειωθεί και ο τελευταίος κατσαπλιάς. Για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

Κανείς πάντως δεν καταλαβαίνει το βάθος της πατριωτικής αυτής πρότασης. Που θα λειτουργήσει σαν μοχλός ψυχικής εξέλιξης. Απελπισμένος ο πολίτης θ’ αναγκαστεί να ενεργοποιήσει τις ικανότητες του Πήτερ Παν. Διαπιστώνοντας ότι αφού και ο κάθε τενεκές ξεγάνωτος μπορεί να γίνει πρωθυπουργός, θα πιστέψει στον εαυτό του. Θα κλείσει τα μάτια και θα μετατρέψει το ασύρματο ιντερνετ σε ψωμί και τηγανιτή μπριτζόλα. Μεγαλείο !!!

Γι’ αυτό λοιπόν η δημοκρατία έχει κόστος. Γιατί οι πολιτικοί απεργάζονται βαθυστόχαστα τεχνάσματα για την ψυχική και πνευματική μας πρόοδο.

Για ποιο λόγο λοιπόν ο αχάριστος πολίτης ουρλιάζει και διαμαρτύρεται;  Αφού του επικυρώνουν. Θα μας κρίνει η ιστορία. ‘Τυφλοί οδηγοί τυφλών’.

Η ιστορία όμως δεν είναι τυφλή. Και θα τους κρίνει κατά το μέτρο που ο θεϊκός Πλάτων αναφέρει περί Πολιτικής αρετής.

1.Ηθος   2.Ικανότητα του άρχειν   3.Δικαιοσύνη   4.Αγάπη για την πατρίδα

Ποιος απ’ αυτούς διακρίνεται γι αυτές τις αξίες; Ποιος συμβολικά προσέφερε κάποιο χρηματικό ποσό στους φτωχούς της γειτονιάς, ποιος αποποιήθηκε την αντισυνταγματική βουλευτική ασυλία, ποιος έφερε αντίρρηση για την αποποινικοποίηση των πολιτικών του ευθυνών;

Χιλιάδες αυτοκτονίες, ασφυξία από αναθυμιάσεις, πνιγμοί από βροχόνερα. Ποιος  παραιτήθηκε από ευθιξία;

Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;

Στην Ελλάδα βέβαια, ο μόνος μονίμως  υπαίτιος και ένοχος είναι η …“κακιά η ώρα”

Γι’ αυτό και κάποιος μπορεί να την αποκαλέσει Έλληνα Χριστό. Γιατί κουβαλάει  πάνω της τις αμαρτίες των Ελλήνων.

Βέβαια βρίσκουν και τα κάνουν. Το έδαφος ήταν πρόσφορο.

‘Το της πόλεως ήθος, ίδιον τοις άρχουσι’ δηλώνει ο μεγάλος φιλόσοφος και ρήτορας Ισοκράτης. Δηλαδή όπως το ηθικό επίπεδο της κοινωνίας, έτσι και των κυβερνώντων.

Αυτόματα γεννάται το ερώτημα:

φταίει ο απλός πολίτης που είτε από αφέλεια, είτε από συμφέρον, είτε από κομματικό φανατισμό επιλέγει τον κάθε δημαγωγό, ατάλαντο πολιτικό τυχοδιώκτη ή χαρισματικό πολιτικό απατεώνα, αυτούς πού σήμερα κατονομάζει σαν ‘παλιοτόμαρα’, ‘λαμόγια’, ‘προδότες’ ‘  ή

ο εκάστοτε δημοκρατικά εκλεχθείς πολιτικός άρχων, ο οποίος από ιδιοτέλεια αποφεύγει την εφαρμογή του νόμου και κρατά σκόπιμα σε αμάθεια τον πολίτη, τον οποίο αντιλαμβάνεται σαν αναλώσιμο όχλο ή αλλιώς ‘πλέμπα’.

Την απάντηση δίνει και πάλι ο μέγας  Πλάτων.

Ο απλός πολίτης, μέσω της ελεύθερης  επιλογής που του παρέχει η δημοκρατία, σπάνια επιλέγει την ενασχόλησή του με την πολιτική, την οποία θεωρεί πεδίο συγκρούσεων, δημαγωγίας αλλά και κινδύνου (είτε από εξωγενή κέντρα που μπορεί να του κοστίσουν και την ζωή του, είτε από εσωτερικές έριδες που θα τον διαβάλλουν από ιδιοτέλεια και  ζηλοφθονία). Έτσι καταλήγει να επιλέγει ένα πιο ήρεμο και ακίνδυνο τρόπο ζωής όπου έχει περισσότερες  ευκαιρίες να εκδηλώσει την φύση του (ήτοι να κάνει οικογένεια, να εύρη μία καλή εργασία, να διαπρέψει σαν επιστήμων ή να δημιουργήσει την δική του επιχείρηση).

Τοιουτοτρόπως δίνει την δυνατότητα στους δημαγωγούς, στους απατεώνες και στους ‘κηφήνες’ να κατέλθουν στον πολιτικό στίβο και τελικώς να τον αλώσουν, στερούμενοι αρετής. Αυτοί για να επιβιώσουν συνάπτουν σχέσεις διαπλοκής με τους οικονομικούς άρχοντες τους οποίους εξυπηρετούν και οι δεύτεροι τους στηρίζουν. Κατά συνέπεια, ο πολίτης αργά ή γρήγορα ευρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να άρχεται από τους χείριστους και η δημοκρατία εκφυλίζεται σε φαυλοκρατία. Όπου ανίσως και ο πολίτης γίνεται φαύλος.

 Διότι η επιβολή και επιβίωση της φαυλοκρατίας βασίζεται στην μετατροπή της ελευθερίας σε ελευθεριότητα,

μέσω της πλημμελούς ή μη εφαρμογής του νόμου.

Κι’ ενώ ελευθερία είναι το ηθικό σύνορο που καθορίζει τον χώρο και τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης ενός ανθρώπου με τον πλησίον του, είτε  υπάρχον στον άνθρωπο εκ φύσεως, είτε επιβαλλόμενο μέσω της δικαιοσύνης,  στην ελευθεριότητα ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.

Ήτοι ελλείψει ελεγκτικών μηχανισμών και περαιτέρω απόδοσης ευθυνών, ο πολίτης διαφθείρεται, αφού αντιλαμβάνεται την ατιμωρησία και παρασύρεται στην ανομία και ανηθικότητα. Αφοσιωμένος πλέον στα κέρδη και τις προοπτικές που του παρέχουν οι άνομες πράξεις του, γίνεται αλαζών, μεγαλομανής, άπληστος, εγωκεντρικός. Αδιαφορεί για οιαδήποτε κοινωνική αδικία εφ’ όσον δεν τον επηρεάζει άμεσα, είτε αυτό λέγεται άδικοι νόμοι προς τρίτους, είτε υπονόμευση θεσμών, ηθών, εθίμων. Έχει πλέον ο ίδιος υιοθετήσει την φαυλότητα, συνήθως χωρίς να το καταλαβαίνει λόγω αμαθείας.

Να λοιπόν γιατί ο Έλληνας δεν αντιδρά. Απολαμβάνοντας την εικονική ευδαιμονία που του σέρβιρε η μεταπολίτευση αλλοτριώθηκε ηθικά και πνευματικά, δρώντας πλέον κατ’ εξοχήν ατομικά και διαιρετικά.

Και ο παράδεισος έγινε κόλαση. Και το μέλι δηλητήριο. Σαν κι αυτό που ο Έλλην γεωργός χωρίς ενοχές πότισε τα φυτά, τα δένδρα και τα ζώα του. Δηλητηριάζοντας την φύση και την υγεία. Για την ‘κονόμα’.

Παραμένοντας αμετανόητος. Χωρίς αίσθηση ευθύνης. Χωρίς διάθεση αλλαγής.

Αδυνατεί να εντοπίσει τα αίτια  της καταστροφής. Ότι ένα σύστημα που πριν χειροκροτούσε, τελικά τον χειραγώγησε πλήρως.  Με ‘αξίες’, ‘αγαθά’ και ‘πρότυπα’ που δόλια του πάσαρε και τον έκανε να πιστέψει ότι του ήταν απαραίτητα. Και τώρα του τα παίρνει πίσω. Χωρίς να δίνει δεκάρα στα ουρλιαχτά του. Υιοθετώντας τη λαϊκή ρήση : ‘σκύλος που γαυγίζει, δεν δαγκώνει’.

Και αφού δεν δαγκώνει,  υπάρχει περιθώριο για περισσότερους άδικους φόρους και ανομίες.

Πιθάρι δίχως πάτο.

Βέβαια εδώ ποτέ δεν εφαρμόστηκε η ‘δημοκρατία’ της αρχαίας Αθήνας. Η  λαϊκή κυριαρχία θεμελιώνεται από την συμμετοχή και ετυμηγορία των πολιτών για μείζονα θέματα εθνικής και κοινωνικής πολιτικής μέσω δημοψηφίσματος. Ήτοι, η βουλή παρουσιάζει και εισηγείται και ο λαός αποφασίζει. Αυτό το προνόμιο και δικαίωμα ποτέ δεν εδόθη στον Έλληνα πολίτη. Άλλοι πάντα απεφάσιζαν γι’ αυτόν. Για να δημιουργήσει  ερωτηματικά κατά πόσον το αίμα των πατριωτών που θυσιάστηκαν εξαργύρωσε  την ‘ελευθερία’. Και να γεννήσει υποψίες ότι ‘η δημοκρατία του κόστους’ της μεταπολίτευσης  ήταν μία ελεγχόμενη σβούρα. Με τόσες εγκοπές, όσες και τα πολιτικά κόμματα. Που όταν περιστρέφεται από την καθεστηκυία τάξη σταματά στο ‘πάρτα όλα’ , ενώ στον πολίτη στο ‘βάλτε όλοι’.

Τώρα μαζί με την σβούρα και ο τροχός της τύχης. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Ποιος θα ‘χει δουλειά αύριο και ποιος θ’ αυτοκτονήσει.

Δραματική απόρροια της κρίσης. Που δεν είναι απλά οικονομική. Είναι πρωτίστως ηθική και πνευματική.

Και απαιτεί κάθαρση. Και μετά αναγέννηση.

Βήμα εξαγνισμού είναι η ηθική επαναφορά μας. Με την αναγνώριση των ευθυνών μας.

Βήμα εξαγνισμού είναι η επιθυμία μας για άμεση ανθρώπινη επικοινωνία. Απορρίπτοντας τα τηλεοπτικά σκουπίδια, την άσκοπη χρήση του κινητού, τα «λάικ»  του διαδικτύου.

Βήμα εξαγνισμού είναι η αγάπη για την πατρίδα.  Με την εκούσια συμμετοχή μας σε κοινή δράση με τους συντοπίτες μας. Αυτή μας ενώνει. Είναι το αντίδοτο στο δηλητήριο της διαίρεσης που μας πότισε η πολιτική της διαπλοκής και των αντιθέσεων. Η ζωοποιός δύναμη της μετάλλαξής μας από φοβισμένο κουνέλι στον φρουρό των Θερμοπυλών, στον μαχητή του Μαραθώνα, στον αγωνιστή του ‘21, στον αντιστασιακό της κατοχής.

Η κρίση είναι ένα μεταβατικό στάδιο. Νομοτελειακό αποτέλεσμα ενός πολιτισμικού μοντέλου που καταρρέει.

Με πάταγο. Με θύματα.

Τα ουρλιαχτά που ακούμε, ο πόνος που βιώνουμε είναι ωδίνες τοκετού. Ενός νέου κόσμου που έρχεται.  

Στον οποίο πρέπει να ξαναλάμψουμε. Ενεργοποιώντας τις ιστορικές μας μνήμες. Επαναφέροντας την χαμένη μας πίστη. Γιατί είμαστε τα ‘νήπια του Θεού’. Γιατί σε κανένα λεξικό άλλου έθνους δεν υπάρχει η λέξη ‘φιλότιμο’. Είναι φυσική μας κληρονομιά και πεπρωμένο μας.  

Θα πάμε καλύτερα όταν εμπεδώσουμε και κάνουμε πράξη τα λόγια του φλογερού πατριώτη Ρήγα Φεραίου

‘ο πολίτης αισθάνεται ασφάλεια και εμπιστοσύνη με την συνέργεια των συμπολιτών του, ήτοι εάν ένας και μόνον πολίτης αδικείται, αδικείται όλο το έθνος’

Μέχρι να το κάνουμε ο τροχός της τύχης θα δείχνει θάνατο και η σβούρα θα σταματά στο βάλτε όλοι.

Γιατί η δημοκρατία έχει κόστος ρε γαμώτο… σε ανθρώπινες ζωές και σε θλιμμένες ψυχές.