γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Μπορείς να λές ότι θες σε όποιον δεν γνωρίζει από «παλιά
ύπαιθρο». Δεν θα καταλάβει τι λες, μέχρι να την «πατήσει».
Υπήρχαν κάποτε – και το ξέρουν μόνον όσοι το έχουν «πάθει»
ως παιδιά, επειδή είχαν την τύχη να μεγαλώσουν στην ύπαιθρο – κάτι μέρη στα
βουνά που αποτελούσαν το «σατανικό παιγνίδι» των παιδιών.
Κάτι κοιλότητες/μικρές σπηλιές που επί δεκαετίες
χρησιμοποιούνταν από τους τσοπάνηδες ως «στάνες ανάγκης».
Αυτές οι σπηλιές λοιπόν αποκτούσαν ένα «ιδιαίτερο πάτωμα».
Χρόνια και χρόνια περιττωμάτων των ζώων μετατρεπόντουσαν σε
ένα είδος «σκληρού πατημένου χώματος». Ένα χώμα όμως που αγαπούσαν πολύ οι
σφήκες. Οι οποίες άνοιγαν τρύπες και λαγούμια εκεί μέσα για να το μετατρέψουν
σε «δαιδάλους σφηκοφωλιών».
Πηγαίναν λοιπόν οι «παλαιότεροι παίδες» τους «νεότερους
άβγαλτους» εκεί και τους έλεγαν πως τάχα πρέπει να «χοροπηδήσουν εκεί μέσα» και
πάνω σ’ αυτά τα «χώματα» - αν τολμάνε. Που «ηχούσε παράξενα» όταν το πατούσες βίαια. Σαν κούφιο ένα
πράγμα...απόκοσμα θά’ λεγες μέσα σε κείνα τα βράχια.
Που στήριζαν αυτό το «αν τολμάνε»;
διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου